ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗΣ 2025.

 ΦΕΤΟΣ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΕΚΤΥΠΩΣΕ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΙΧΟΥ .

ΟΠΟΙΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛ.6972291676

Σύλληψις Ἁγίας Ἂννης μητρός τῆς Θεοτόκου (9 Δεκεμβρίου)

Ἀπό τό Συναξάρι

Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι – συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας.

 Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτός της καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού <1>.

 Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι' ΛΟΥΚΑ: Εὐαγγέλιο - Ὁμιλία περί τῆς σταθερότητος τήν ὀποίαν χρεωστοῦμε νά ἒχωμεν εἰς τήν εὐσέβειαν τῆς Ἁγίας μας Πίστεως (Προκοπίου τοῦ Μεγαλοσπηλαιῶτου)

Θεραπεία τῆς συγκυπτοῦσης γυναικός

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς: Λουκ. ιγ΄ 10-17

Τῷ καιρῷ ἐκείνω ἦν 10 διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. 11 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές.

12 ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· 13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν.

14 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου.

15 ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει;

16 ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;

17 καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ. 

Λόγος περί τῆς σταθερότητος τήν ὀποίαν χρεωστοῦμε νά ἒχωμεν εἰς τήν εὐσέβειαν τῆς Ἁγίας μας Πίστεως.
(Προκοπίου τοῦ Μεγαλοσπηλαιῶτου)

«Αποκριθείς δε ο αρχισυνάγωγος αγανακτών, ότι τω Σαββάτω εθεράπευσεν ο Ιησούς, έλεγε τω όχλω. Εξ ημέραι εισίν εν αις δει εργάζεσθαι. Εν ταύταις ουν εισερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του Σαββάτου».

Αυτός, εσκοτισμένος από το πάθος του φθόνου ο οποίος του εκυρίευε την καρδίαν εναντίον του Ιησού, όχι μόνον έκλεισε τα ώτα του για να μην ακούει την απόρρητον σοφία του Ιησού, όχι μόνον εσφράγισε τους οφθαλμούς του για να μη βλέπει την θείαν εκείνην ενέργεια των θαυμάτων του, τα οποία ήσαν ικανά να στρέψουν κάθε καρδία στην πίστη και στον σεβασμό του θείου υποκειμένου του, αλλά και τον κατεδίκασε μάλιστα με μίαν τολμηράν αυθάδειαν ενώπιον του λαού ως παραβάτην του νόμου. Και αυτό διότι εθαυματούργησε κατά την ημέρα του Σαββάτου, και εθεράπευσε με ένα μόνον λόγο μίαν δυστυχισμένην γυναίκα από μίαν ανίατον ασθένειαν, η οποία την ετιμωρούσε επί δεκαοκτώ χρόνους. «… Εξ ημέραι εισίν, εν αις δει εργάζεσθαι. Εν ταύταις ουν εισερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του Σαββάτου». Τώρα θέλετε άλλην μεγαλυτέραν αναισθησίαν από αυτήν που εκυρίευσε τούτον τον άθλιον αρχισυνάγωγον μέσα σε εκείνην την Συναγωγήν, όπου εδίδασκε και θαυματουργούσε ο Ιησούς; Πόσοι τέτοιοι όμως ευρίσκονται ακόμη και στην Εκκλησίαν μας, οι οποίοι κλείνουν τους οφθαλμούς των στα φώτα της πίστεώς μας για να μη βλέπουν τις θαυματουργίες της, και σφραγίζουν την ακοήν τους για να μην ακούουν τις ουράνιες διδασκαλίες της; Έτσι γίνονται όμοιοι με τα αναίσθητα είδωλα των εθνών.

Οι έξι συμβολισμοί

Σύμφωνα με τον Άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης το κερί των πιστών συνδέεται με έξι συμβολισμούς :

1) Το «καθαρό», το κερί που παρασκευάζεται από μελισσοκέρι, από αγνό κερί μέλισσας, συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής.

2) Ακριβώς επειδή κατασκευάζεται από κερί μέλισσας είναι εύπλαστο (σε αντίθεση με το κερί από παραφίνη), όπως η ψυχή την οποία πρέπει να πλάσουν οι πιστοί σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

3) Επειδή το κερί συνδέεται με τη γύρη των λουλουδιών που τρυγούν οι μέλισσες, συμβολίζει την ευωδιά της Θείας Χάριτος, που «εκπέμπει» κάθε ψυχή.

4) Επειδή όταν καίγεται, ανακατεύεται με τη φωτιά, τής «δίνει τροφή», συμβολίζει τη θέωση, την κατάσταση στην οποία όλοι μπορούμε να φθάσουμε.

5) Καθώς το κερί καίγεται και φωτίζει το σκοτάδι, «γίνεται» το Φως του Χριστού.

6) Και ακριβώς επειδή φωτίζει τον άνθρωπο μέσα στο σκοτάδι, συμβολίζει την αγάπη και την ειρήνη. Όπως το κερί καίγεται και λιώνει, έτσι και ο χριστιανός «εκδαπανάται» από αγάπη για τον πλησίον..

 

Ο ΟΣΙΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΤΗΡ ΠΑΤΑΠΙΟΣ ΕΞ ΑΙΓΥΠΤΟΥ 8 Δεκεμβρίου

 
 

Επί τη μνήμη του Οσίου πατρός ημών Παταπίου του εξ Αιγύπτου

Ο μεγάλος ασκητής,ο χαριτόβρυτος και θεοφόρος Πατάπιος,το σέμνωμα των θεοειδών πατέρων και καύχημα των Γερανείων ορέων,γεννήθηκε στην χώρα που διαβρέχει ο Νείλος ποταμός και μάλιστα στην πόλη Θήβα τής Άνω Αιγύπτου.Οι γονείς του πλούσιοι,αλλά και πιστοί χριστιανοί,ανέτρεψαν το τέκνο που ο καλός Θεός τους εμπιστεύθηκε με χριστιανικές αρχές,σύνεση και σοφία.

Ενωρίς,όμως,ο Πατάπιος αναχώρησε για την έρημο,για το φιλοσοφικό πανεπιστήμιο της μοναχικής και μοναδικής πολιτείας και αγωγής,που παρέχει το πτυχίο της ατελεύτητης χαράς και αγαλλιάσεως της Βασιλείας των ουρανών.Εκεί, απερίσπαστος από τις βιοτικές μέριμνες και φροντίδες ο Πατάπιος επιδόθηκε ολοκληρωτικά στην αδιάλειπτη προσευχή,την νυχθήμερη άσκηση,την σκληραγωγία και την αύξηση των αρετών με την νέκρωση των σαρκικών επιθυμιών.Ενώθηκε με τον Θεό με την αδιάλειπτη προσευχή του.

Έγινε θεοείκελος,άνθρωπος που ζούσε μόνο,για να ευαρεστεί τον Θεό.Ζούσε την ολοκλήρωση,που προϋποθέτει νέκρωση του χοϊκού φρονήματος και ζώωση της ψυχής,για να πετάξει σε σφαίρες υψηλές και να ενωθεί με το ακρότατο των εφετών,το οποίο για τον όσιό μας ήταν ο ίδιος μας ο Κύριος.Με αείρρυτα δάκρυα και ποταμούς ιδρώτων ο Πατάπιος καλλιέργησε το γεώργιο της ψυχής του κι έφερε πλούσια καρποφορία ταπεινώσεως,υπακοής,ακτημοσύνης και παρθενίας, καρπούς δηλαδή αρετών θεαρέστων και ψυχοτρόφων.Ο καλός μας Θεός δείχνοντας την ευχαρίστησή Του στον αγώνα του Παταπίου,τον χαρίτωσε και του παραχώρησε την δωρεά των ιάσεων.

Άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων 7 Δεκεμβρίου

Ιερά Λείψανα: Μέρος της Κάρας του Αγίου βρίσκεται στη Σκήτη Ξενοφώντος Αγίου Όρους·
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Παντοκράτορος Αγίου Όρους και Κύκκου Κύπρου.

Ο Άγιος Αμβρόσιος ήταν διακεκριμένος Ρωμαίος πολίτης και γεννήθηκε το 340 μ.Χ. Σπούδασε ρητορική, φιλοσοφία και νομικά. Στα Μεδιόλανα ασχολήθηκε με το επάγγελμα του δικαστή. Φύλασσε με λόγια και έργα την αλήθεια και απέδιδε αντικειμενικά τη δικαιοσύνη , αν και δεν είχε βαπτισθεί ακόμα χριστιανός. Όσον αφορά σ' αυτό όμως, απαντά ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής: «Ἀλλ᾿ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι» (Πράξεις, ι' 35). Δηλαδή, σε κάθε έθνος, όποιος σέβεται το Θεό και πολιτεύεται στη ζωή του με δικαιοσύνη, είναι δεκτός απ' Αυτόν και είναι δυνατόν να αρέσει σ' Αυτόν.

Και πράγματι, ο Αμβρόσιος με τη ζωή του άρεσε στο Θεό. Γι' αυτό και τον αξίωσε να βαπτισθεί χριστιανός, να γίνει έπειτα αναγνώστης, και αφού μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πέρασε όλους τους εκκλησιαστικούς βαθμούς, μετά από απόφαση του βασιλιά Ουαλεντιανού του Α’, χειροτονήθηκε επίσκοπος Μεδιολάνων.

Σαν επίσκοπος, ο Αμβρόσιος ποίμανε άριστα το ποίμνιό του, αγωνίστηκε κατά των αιρέσεων, αλλά και το βασιλιά Θεοδόσιο δεν επέτρεψε να εισέλθει στο ναό, παρά μόνο όταν μετάνιωσε ειλικρινά για τους φόνους που έκανε στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης. Ο Αμβρόσιος πέθανε ειρηνικά το έτος 397 μ.Χ., σε ηλικία 57 χρονών.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖος διδάσκαλος καὶ ἱεράρχης σοφός, δογμάτων ἀκρίβειαν μυσταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Ἀμβρόσιε ὅσιε· λύεις αἱρετιζόντων τὴν ἀχλὺν τοῖς σοῖς λόγοις· φαίνεις τῆς εὐσεβείας τὴν θεόσδοτον χάριν· ἐν ᾗ τούς σὲ γεραίροντας συντήρει ἀπήμονας.

Οι Καταβασίες των Χριστουγέννων ..

Οἱ ὡραιότατες καταβασίες τῶν Χριστουγέννων «Χριστός γεννᾶται...», πού προέρχονται ἀπό τόν πεζό κανόνα τοῦ ἱ. Κοσμᾶ, ψάλλονται ἀπό τίς 21 Νοεμβρίου μέχρι τίς 24 Δεκεμβρίου. Τήν 25η Δεκεμβρίου, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς –ὅπως καί κατά τήν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, 31 Δεκεμβρίου–, οἱ καταβασίες εἶναι διπλές: αὐτές δηλαδή τοῦ πεζοῦ κανόνος καί οἱ ἰαμβικές «Ἔσωσε λαόν...». Ἀπό τήν 26η μέχρι καί τήν 30ή Δεκεμβρίου ψάλλονται μόνο οἱ ἰαμβικές.

 

Ὠδὴ α΄. Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε· ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε, λαοί, ὅτι δεδόξασται.    
Ὁ Χριστός γεννιέται· δοξάστε Τον. Ὁ Χριστός κατεβαίνει ἀπό τούς οὐρανούς· προϋπαντῆστε Τον. Ὁ Χριστός φανερώνεται πάνω στή γῆ· ὑψωθεῖτε πάνω ἀπό τά γήινα. Δοξολογῆστε τόν Κύριο ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς γῆς καί ἀνυμνῆστε Τον μέ χαρά, τά διάφορα ἔθνη, γιατί ’ναι δοξασμένος.

 

Ὠδὴ γ΄. Τῷ πρὸ τῶν αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι ἀῤῥεύστως Υἱῷ καὶ ἐπ' ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως Χριστῷ τῷ Θεῷ βοήσωμεν· Ὁ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν ἅγιος εἶ, Κύριε.
Στόν Υἱό πού γεννήθηκε ἀπό τόν Πατέρα ἀπαθῶς, προτοῦ νά ὑπάρξει χρόνος, καί τελευταῖα σαρκώθηκε ἀπό τήν Παρθένο χωρίς ἀνδρικό σπέρμα, στόν Χριστό καί Θεό ἄς φωνάξουμε δυνατά: Σύ, Κύριε, πού μᾶς δυνάμωσες καί μᾶς δόξασες εἶσαι ὁ μόνος ἅγιος.

 

Ὠδὴ δ΄. ῾Ράβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς, Χριστέ, ἐκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας· ἐξ ὄρους ὁ αἰνετὸς κατασκίου δασέος ἦλθες σαρκωθεὶς ἐξ ἀπειράνδρου ὁ ἄϋλος καὶ Θεός· δόξα τῇ δυνάμει σου, Κύριε.
Χριστέ, βλάστησες ἀπό τήν Παρθένο σάν λουλούδι ἀπό τό κλαδί, πού προῆλθε ἀπό τή ρίζα τοῦ Ἰεσσαί· ὁ ἄυλος Θεός, τόν ὁποῖο ὑμνοῦν τά πάντα, ἦρθες στόν κόσμο, παίρνοντας σάρκα ἀπό τήν Παρθένο πού δέν γνώρισε ἄνδρα, σάν ἀπό πυκνόφυτο καί σκιερό βουνό. Δόξα, λοιπόν, ἁρμόζει στή δύναμή Σου, Κύριε.

 

Ὠδὴ ε΄. Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες δοξολογοῦμέν σε, Φιλάνθρωπε.
Κύριε, ὄντας Θεός τῆς εἰρήνης καί φιλεύσπλαχνος Πατέρας, μᾶς ἔστειλες τόν Ἀγγελιαφόρο τῆς μεγάλης Βουλῆς σου γιά νά μᾶς παρέχει τήν εἰρήνη. Γι’ αὐτό, Φιλάνθρωπε, κι ἐμεῖς πού ὁδηγηθήκαμε στό φῶς τῆς θεογνωσίας, ξυπνώντας νωρίς μές στή νύχτα, Σέ δοξολογοῦμε.

 

Ὠδὴ ς΄. Σπλάγχνων Ἰωνᾶν ἔμβρυον ἀπήμεσεν ἐνάλιος θήρ, οἷον ἐδέξατο· τῇ Παρθένῳ δὲ ἐνοικήσας ὁ Λόγος καὶ σάρκα λαβὼν διελήλυθε φυλάξας ἀδιάφθορον· ἧς γὰρ οὐχ ὑπέστη ῥεύσεως, τὴν τεκοῦσαν κατέσχεν ἀπήμαντον.
Τό θαλάσσιο κῆτος ἀπέβαλε σάν ἔμβρυο τόν Ἰωνᾶ ἀπό τήν κοιλιά του, ὅπως ἀκριβῶς τόν δέχτηκε. Ἀλλά καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού κατοίκησε κι ἔλαβε σῶμα στήν κοιλιά τῆς Παρθένου, πέρασε μέσα ἀπ’ αὐτήν καί τήν διατήρησε ἄθικτη. Διότι, καθώς δέν γεννήθηκε ἀπό ρεύση, διαφύλαξε ἀβλαβή αὐτήν πού τόν γέννησε.

 

Ὠδὴ ζ΄. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρὸς ἀπειλὴν οὐκ ἐπτοήθησαν, ἀλλ' ἐν μέσῳ τῆς φλογὸς ἑστῶτες ἔψαλλον· Ὁ τῶν πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Οἱ τρεῖς νέοι πού ἀνατράφηκαν μέ εὐσέβεια καταφρόνησαν τή βλάσφημη διαταγή καί δέν φοβήθηκαν τήν ἀπειλή τῆς φωτιᾶς. Ἀντίθετα, εὑρισκόμενοι μές στό ἀναμμένο καμίνι, ἔψαλλαν: Ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας εἶσαι δοξασμένος.

 

Ὠδὴ η΄. Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος ἐξεικόνισε κάμινος τύπον· οὐ γὰρ οὓς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδὲ πῦρ τῆς θεότητος Παρθένου ἣν ὑπέδη νηδύν. Διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν· εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον, καὶ ὑπερυψούτω εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Τό καμίνι πού ἐξέπεμπε δροσιά ἦταν τύπος πού προεικόνιζε ἕνα παράδοξο θαῦμα. Διότι ὅπως αὐτό δέν ἔκαψε τούς νέους πού δέχτηκε μέσα του, ἔτσι δέν ἔκαψε τό πῦρ τῆς Θεότητος τήν κοιλία τῆς Παρθένου στήν ὁποία εἰσῆλθε. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς ἄς ψάλουμε μέ ὕμνους: Ὁλάκερη ἡ κτίση ἄς δοξάζει τόν Κύριο κι ἄς τόν ὑπερυψώνει σέ ὅλους τούς αἰῶνες.

 

Ὠδὴ θ΄. Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. οὐρανὸν τὸ σπήλαιον· θρόνον χερουβικὸν τὴν Παρθένον· τὴν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος, Χριστὸς ὁ Θεός, ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν.
Βλέπω ἕνα γεγονός μυστηριῶδες, ἐκπληκτικό καί θαυμαστό. Τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ νά γίνεται οὐρανό, ἡ Παρθένος Μαρία χερουβικός θρόνος. Καί ἡ φάτνη τοῦ σπηλαίου ὁ τόπος, ὅπου ξάπλωσε αὐτός πού τίποτε στόν κόσμο δέν μπορεῖ [νά τόν χωρέσει, δηλαδή ὁ Χριστός καί Θεός, τόν ὁποῖο οἱ πιστοί ὑμνολογώντας μεγαλύνουμε.

 

Η συμπόνια του ηγουμένου!

Ο ηγούμενος κάποιου κοινοβίου, πολύ ευλαβής και ενάρετος, έκανε κάθε μέρα την προσευχή:

– Σε παρακαλώ, Κύριε, μή με χωρίσεις από τα πνευματικά μου παιδιά στην άλλη ζωή, αλλά αξίωσέ με να απολάυσουμε όλοι μαζί την ουράνια μακαριότητα.

Κάποτε όμως τον πληροφόρησε ο Θεός, με τον ακόλουθο τρόπο, ότι ο καθένας ετοιμάζει μόνος, με τα έργα του, τη μελλοντική του αποκατάσταση.

Πλησίαζε η πανήγυρη μιας γειτονικής μονής και τον προσκάλεσαν, αυτόν και τη συνοδεία του. Αποφάσισε να μην πάει, αποφεύγοντας έτσι τις τιμές που συνήθως του απέδιδαν εκεί.

Την παραμονή όμως άκουσε στον ύπνο του μια μυστηριώδη φωνή να τον διατάζει να πάει οπωσδήποτε, αφού στείλει νωρίτερα τους υποτακτικούς του . Ο ηγούμενος υπάκουσε στη θεία προσταγή.

Μόλις ξημέρωσε, πρόσταξε τους μαθητές του να ξεκινήσουν για τον γειτονικό κοινόβιο. Στον δρόμο τους συνάντησαν, πεσμένο κάτω, ένα δυστυχισμένο γέρο. Τον ρώτησαν τί του συνέβει.

– Είμαι άρρωστος, τους αποκρίθηκε με κόπο, και δεν έπαυσε ν’ αναστενάζει. Πήγαινα στο γιατρό με το ζώο μου, αλλά όταν έφτασα σε αυτό το μονοπάτι, μ’ έριξε κάτω και έφυγε. Τί έγινε και εγώ δεν ξέρω. Και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να με βοηθήσει να σηκωθώ!

Τα τελευταία λόγια τα πρόφερε με πολύ παράπονο.

-Τί να σου κάνουμε γέροντα; του είπαν οι μοναχοί. Είμαστε και εμείς πεζοί και βιαστικοί.

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗΝ ΝΙΚΟΛΑΟ (Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος)

Χαίρε, πάτερ Νικόλαε, συ ο ανύσταχτος γεωργός του Γεωργού των πάντων. Γιατί εσύ, αφού παρέλαβες τα σύνεργα της θείας χάριτος και τα ζεύγη των αρετών και το άροτρο της επουράνιας γεωργίας, έσπειρες με απλοχεριά το λόγο της χάριτος. Δεν ενύσταξες, ώστε να σπείρει ο πονηρός στα θεόσπαρτα χωράφια σου τα ζιζάνια των πικροτάτων αιρέσεων, αλλά μάλλον ελίχνισες σιτάρι Ορθοδοξίας, που απέδωσε καρπούς τριάντα και εξήντα και εκατό.

Χαίρε, πάτερ Νικόλαε, γιατί, αφού εξοπλίστηκες σαν γενναίος στρατιώτης με την πανοπλία του Αγίου Πνεύματος, κατατρόπωσες τα στίφη των αιρετικών και τις φλυαρίες των αθέων.

Ἃγιος Νικόλαος Ἀρχιεπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, ὁ Θαυματουργός (6 Δεκεμβρίου)

Ο ΒΙΟΣ,ΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

ἀ' Ὅλαι αἱ διηγήσεις καὶ οἱ λόγοι τῶν ἁγίων καὶ τῶν παλαιῶν ἀνθρώπων δύνανται νὰ σύρουν τὸν ἀκροατὴν εἰς ἀρετὴν καὶ πρᾶξιν τοῦ καλοῦ τοῦ δὲ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν Νικολάου ὁ βίος καὶ τὰ κατορθώματα περισσότερον δύνανται νὰ παρακινήσουν τὸν ἄνθρωπον εἰς ἐφαρμογήν, διότι καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ἔχει μεγάλην εὐφροσύνην καὶ χαρὰν εἴς τε τὸν λέγοντα τοῦτον καὶ εἰς τὸν μετὰ πάσης προθυμίας ἀκούοντα, καὶ ἀμφότεροι αἰσθάνονται χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν. Τούτου τοῦ Ἁγίου τὰ ἔργα καὶ τάς πράξεις ἔρχομαι νὰ διηγηθῶ, εὐλογημένοι Χριστιανοί, καὶ παρακαλῶ ἡμᾶς ἵνα μετὰ προθυμίας ἀκούσητε.

β' Εἰς τὸ μέρος τῆς Ἀνατολῆς εἶναι πόλις ἥτις ἐλέγετο Πάταρα, ἦτο δὲ εἰς τὰ ὅρια τῆς Λυκίας. Ἀπὸ ταύτην λοιπὸν τὴν πόλιν κατήγετο καὶ ὁ μέγας θαυματουργὸς Νικόλαος · ἐξ εὐσεβῶν γονέων καὶ Χριστιανῶν καταγόμενος, οἵτινες ἦσαν οὔτε πολὺ πτωχοὶ νὰ καταφρονοῦνται παρὰ τῶν ἄλλων, ἀλλ' οὔτε καὶ πολὺ πλούσιοι διὰ νὰ ὑπερηφανεύωνται• εἶχον δὲ μόνον τὸ ἀρκετὸν πρὸς συντήρησιν ἑαυτὸν καὶ διὰ τὴν τῶν πτωχῶν συνδρομὴν• περὶ δὲ τῆς ἀρετῆς αὐτὸν φαίνονται ἐκ τοῦ υἱοῦ τῶν διότι καὶ ὁ Κύριος λέγει, ὅτι τὸ δένδρον ἐκ τοῦ καρποῦ του γινώσκεται,» ἤτοι ἀπὸ τὸν καρπὸν θὰ ἐννοήσῃς καὶ τὸ δένδρον. Δεν ἐγέννησαν ἄλλον οἱ γονεῖς αὐτοῦ υἱὸν οὔτε πρότερον οὔτε ὕστερον καὶ τοῦτο ἵνα φανεῖ ὅτι ἄλλος ἀδελφὸς δὲν θέλει φθάσει αὐτὸν εἰς τὴν ἀρετήν. Ἀπὸ βρέφος λοιπὸν ὅπου ἦτο ἐδείκνυέ τις ἤθελε γίνει εἰς τὸ μετὰ ταῦτα, διότι τάς μὲν ἄλλος ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἐθήλαζεν ὡς καὶ τὰ λοιπὰ βρέφη, τὴν δὲ Τετάρτην καὶ Παρασκευὴν οὐδόλως ἔβαζε τὸν μαστὸν τῆς ἑαυτοῦ μητρὸς εἰς τὸ αὐτοῦ στόμα εἰ μὴ ἅπαξ τῆς ἡμέρας καὶ τοῦτο μετὰ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου. Τοιοῦτος ἐφαίνετο ἐξ ἀρχῆς καὶ παιδιόθεν ὁ Ἅγιος, ὅτι θὰ εὐαρεστήση τὸν Θεόν. Ἀνατραφεὶς δὲ ἐξηκολούθησεν εἰς τὸ σχολεῖον καὶ ἔμαθε τὰ ἀρκοῦντα αὐτῷ γράμματα, καὶ τάς μὲν ἀτάκτους καὶ ἀπρεπεῖς συνομιλίας καὶ συναναστροφὰς τῶν νέων καθ' ὁλοκληρίαν ἐμίσει, ἀγαποῦσε δὲ μόνον τὸ νὰ τρέχῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν πάντοτε καὶ μετὰ τῶν φρονίμων καὶ γερόντων νὰ συναναστρέφηται ὅπως λαμβάνῃ παρ' αὐτῶν καλὰς συμβουλὰς ὠφελούμενος ψυχικώς, καὶ τοῦτο εἶχεν ὡς κύριον ἔργον. Τοιοῦτος δὲ ὢν καὶ παρ' ὅλων τιμώμενος καί τε τῆς ἡλικίας καὶ φρονήσεως ἀνδρωθεὶς ὁ Ἅγιος καὶ ἱδὼν αὐτὸν ὁ ἀρχιερεὺς τοῦ καιροῦ ἐκείνου, Νικόλαος καὶ αὐτὸς καλούμενος, ἐχειροτόνησεν ἱερέα ὅστις ἦτο καὶ ἀδελφὸς τοῦ πατρὸς αὐτοῦ. Εἰς τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου ἀναφέρεται ὅτι, ὁπόταν ἐχειροτονεῖτο παρὰ τοῦ θείου του, ἱερεὺς προεῖπε δι αὐτὸν ἐνωπίου πάντων, ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φωτισθείς, τὶ ἔμελλε νὰ χειροτονηθῇ καὶ ἀρχιερεὺς καὶ πολλοὺς τεθλιμμένους, θέλει παρηγορήσει, καὶ πολλὰς ψυχὰς θὰ ἐξαποστείλῃ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ὡς τὸ ἔδειξε καὶ ἐμπράκτως ὁ Ἅγιος, καὶ ἀλήθευσεν ὁ λόγος τοῦ θείου του καὶ ἀρχιερέως.

γ' Ἀφ ἧς ὥρας ἐγένετο ἱερεύς, ὅσας ἀρετὰς καὶ καλωσύνας ἔκαμνε, τὶς δύναται νὰ διηγηθῇ; τάς ἀγρυπνίας, τάς νηστείας, τὴν ἐγκράτειαν, καὶ τάς προσευχὰς ὑπὲρ τοῦ λαοῦ; Βλεπῶν λοιπὸν ὁ θεῖος τοῦ Νικόλαος καὶ ἀρχιερεύς, τοῦτον τοσούτον μέγαν εἰς τὴν ἀρετήν, καί, θέλων χάριν προσκυνήσεως νὰ ὑπάγῃ εἰς Ἱεροσόλυμα, ἀφῆκεν ἐπίτροπον τοῦ θρόνου του, καὶ ἐπιτηρητὴν εἰς τὸ μοναστήριον, ὅπερ ἔκτισεν μόνος του καὶ τὸ ἐπωνόμασε νέαν Σιὼν καὶ ἐδιοικοῦσε τόν τε θρόνον τῆς ἐπισκοπῆς καὶ τὸ μοναστήριον ὡς νὰ ἦτο ὁ ἴδιος. Αὐτὰ μὲν ἔγειναν ὕστερον, τὰ δὲ κατ' ἀρχὰς ἀκούσατε. Νέου ἔτι ὄντος τοῦ Ἁγίου, ἔθανον ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ του καὶ ἀφήκαν εἰς αὐτὸν οὐκ ὀλίγην περιουσίαν, τὴν ὁποίαν διεσκόρπισεν εἰς διατροφὴν πεινώντων, εἰς ἐνδυμασίαν γυμνῶν, εἰς περίθαλψιν ὀρφανῶν καὶ χήρων, καὶ οὐχὶ εἰς ἀλόγους ἐπιθυμίας, εἰς πολυτελῆ ἐνδύματα καὶ λαμπροὺς ἵππους ὡς τοὺς νέους τῆς σημερινῆς ἐποχῆς• ἀκούων τοῦ προφητάνακτος Δαβὶδ ὅστις λέγει. «Πλοῦτος ἐὰν ῥέει μὴ προστίθεσθε καρδίαν.» Οὕτω καὶ ὁ Ἅγιος δὲν ἔδωκε προσοχὴν καθολοκληρίαν εἰς τὸν ῥέοντα καὶ φθαρτὸν πλοῦτον• ἀλλὰ διεσκόρπισεν αὐτὸν ὡς ἔπρεπε ἵνα κερδίση τὸν ἄφθαρτον καὶ αἰώνιον. Ἐκ τῶν πολλῶν δὲ ἐλεημοσυνῶν ἂς ἔπραξεν ἀκούσατε μίαν θαυμαστὴν καὶ παράδοξον. Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦτό τις πολὺ πλούσιος ἄνθρωπος, ἔχων τρεῖς θυγατέρας παρθένους καὶ ὡραίας παρὰ πολὺ• κατὰ συμβεβηκὸς ἔφθασεν εἰς μεγάλην πτωχείαν ὥστε ἠναγκάσθη ἐκ τῆς μεγάλης πτωχείας νὰ βαλεῖ τάς ἑαυτοῦ θυγατέρας εἰς πορνεῖον καὶ νὰ διαφθείρωνται μετὰ πάντων τῶν προσερχομένων εἰς αὐτὰς καὶ οὕτως νὰ πορίζηται δι αὐτοῦ τοῦ μέσου τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαία, αὐταὶ καὶ αὐτός. Ὁ μὲν οὖν πατὴρ τῶν θυγατέρων ἐκείνων οὕτως ἀπεφάσισε νὰ πράξῃ, ὁ δὲ Θεὸς τὰ κρύφια τῶν καρδιῶν γινώσκων διὰ νὰ ἐλευθερώσῃ, τάς τρεῖς ψυχὰς ἐκ τῆς κολάσεως, διὰ νὰ φανερωθὴ καὶ ἡ κρυπτὴ ἀρετὴ τοῦ Ἁγίου οἰκονόμησε τὸ ἑξῆς. Καθ' ἣν ἡμέραν ἐφανέρωσεν ὁ πατὴρ ἐκεῖνος τὴν βουλὴν του, τὸ ἔμαθε καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος καὶ ἀμέσως ἐσκέφθη τὸ ἑξῆς διὰ νὰ σώσῃ αὐτὰς τάς ψυχάς. Δέσας εἰς ἐν μανδήλιον τριακόσια φλωρία, ἅτινα κρυφίως τὴν νύκτα ὑπῆγε καὶ τὰ ἔρριψεν ἐκ τίνος θυρίδος εἰς τὸν οἶκον τοῦ πτωχεύσαντος πλουσίου καὶ εὐθὺς ἀνεχώρησεν ἵνα μὴ φανερωθῆ εἰς κανένα διότι ἀπέφευγε τὸν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων θέλων μόνον ἵνα ἀρέσῃ εἰς τὸν Θεόν, ἀκούων τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον ὅπερ λέγει. «Σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τὶ ποιεῖ ἡ δεξιά σου», ἤτοι, ὅταν πράττῃς τὴν ἐλεημοσύνην νὰ μὴ τὸ ἠξεύρῃ οὐδείς.

«ΌΧΙ στην φιλαργυρία, ΌΧΙ στην φιληδονία, ΌΧΙ στην φιλαυτία» : Γέροντας Μεθόδιος, Σερέτης Γρηγόρης

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ, ΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ ΑΖΥΜΙΤΩΝ ΞΙΦΕΙ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΕΣ, ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΑΓΧΟΝΗ ΑΠΑΙΩΡΗΘΕΙΣ

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑΙ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ (ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ-ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ-ΙΓΝΑΤΙΟΣ-ΖΗΖΟΥΛΙΑΣ Κ.Α.)ΤΟΥΣ ΤΙΜΑΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ;;;

 

Η  Ορθόδοξος Εκκλησία στις 5 Δεκεμβρίου, εκτός από την μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Σάββα του Ηγιασμένου, εορτάζει και την μνήμη των αγίων ενδόξων οσιομαρτύρων Καρεωτών μοναχών του Αγίου Όρους, των υπό των λατινοφρόνων αζυμιτών ξίφει τελειωθέντων και του αγίου ενδόξου οσιομάρτυρος Κοσμά του Πρώτου του Αγίου Όρους, αγχόνη απαιωρηθέντος. Σύμφωνα με τον ιερό Συναξαριστή[1] : «τη αυτή ημέρα οι άγιοι οσιομάρτυρες οι εν τοις κελλίοις του Άθω κατοικούντες, οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα, φημί, Μιχαήλ, και τον Πατριάρχην Βέκκον, ο μεν πρώτος απηγχονίσθη, οι δε λοιποί ξίφει ετελειώθησαν». Οι στίχοι του Συναξαρίου αναφέρουν : «Τη των οσίων πληθύι γνώμη μία, υπέρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι».

[2].

«Κατά τέλη του 13ου αιώνος το Βατικανό στον αιματηρό πόλεμο εναντίον της Ορθοδοξίας, όταν δόθηκε η αφορμή, έβαλε στόχο και το Άγιον Όρος, το Κάστρο αυτό της Ορθοδοξίας. Όχι ο ίδιος ο Πάπας προσωπικά, βέβαια. Άλλα με το λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο και τον λατινόφρο­να επίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τον Ιωάννη Βέκκο. Φρονούντες και οι δύο ότι ο Πάπας θα ασκούσε την επιρροή του στη Δύση και θα ερχόταν στρατός στην απειλούμενη πόλη του Κωνσταντίνου, σκέφθηκαν να υπογράψουν ένω­ση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα.

Πώς όμως να πείσουν τον Ορθόδοξο λαό για την προδοσία αυτή; Με την πειθώ; Στάθηκε αδύνατον να το επιτύχουν. Έτσι χρησιμοποίησαν τη βία. Τη βία παντού. Ιδιαίτερα όμως στο «Κά­στρο της Ορθοδοξίας, στον Άθωνα. Αλλά και εδώ συνάντησαν άρνηση. Αγιορείτες Πατέρες προτίμησαν τον θάνατο παρά. την προδοσία της Ορθοδοξίας και, σε τελική ανάλυση, την υποτα­γή της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού στον αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης. Αυτό στην Ιερά Μονή του Ζωγράφου. Αυτό στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου. Αυτό το ίδιο έγινε και στις Καρυές.

Απόσπασμα Λατίνων και λατινοφρόνων στρα­τιωτών, εκπροσώπων του Αυτοκράτορα, διέτα­ξε τη σύναξη στις Καρυές των Μοναχών, πού δι­έμεναν στα γύρω από τις Καρυές κελλιά. Σκο­πός της συνάξεως ήταν να πεισθούν οι Αγιορεί­τες Μοναχοί, με επικεφαλής τον Πρώτο, να συγκατατεθούν στην ένωση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα. Να λατινοφρονήσουν και να δε­χθούν τα λατινικά δόγματα.

Στην πρόταση όμως αυτή της προδοσίας αντέ­δρασαν όλοι. Και ο Πρώτος και οι Μοναχοί. Με ένα λόγο και με μια απόφαση, αποκρίθηκαν ότι είναι πρόθυμοι και να μαρτυρήσουν για την ορ­θόδοξη πίστη, τη μόνη και αληθινή πίστη. Μά­ταια οι λατινόφρονες του αυτοκράτορα απει­λούσαν τους Μοναχούς με κολαστήρια και με αυτόν τον θάνατο και τον Πρώτο με αγχόνη.

Με παρρησία και με την απόφαση του μαρτυ­ρίου, ομιλούσαν κατά της ενώσεως με τον αντί­χριστο Πάπα. Δεν μπορούν, έλεγαν, να συμβι­βασθούν τα ασυμβίβαστα πράγματα. Μπορεί να συμβιβασθεί Χριστός και Βελιάρ, Χριστός και Διάβολος; «Τις συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ»[3]; Καμμιά κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει μεταξύ της Ανατολής και της Δύσεως. Από την Ανατολή προήλθε ο φωτισμός. Και από τη Δύση προήλθε το σκότος.

Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου (5 Δεκεμβρίου)

Ἐκ τοῦ Συναξαριστοῦ τῆς Ἰνδίκτου

Ὁ Ὅσιος καὶ Θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν Σάββας, ὁ ἄγγελος ἐν σώματι καὶ τῆς ἐρήμου τῆς Παλαιστίνης πολιστής, γεννήθηκε στὴ Μουταλάσκη (σημ. Τάλας), μικρὸ χωριὸ τῆς Καππαδοκίας, τὸ 439. Ἤδη σὲ ἡλικία ὀκτὼ ἐτῶν κατενόησε τὴν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων καὶ μὲ καρδιὰ πλήρη θείου ἔρωτος προσῆλθε στὴν Μονὴ τῶν Φλαβιανῶν ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν γενέτειρά του. Παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν συγγενῶν του νὰ τὸν ἀπομακρύνουν, ὁ Σάββας ἔμεινε στὴν Μονὴ καὶ γρήγορα μυήθηκε στὴν τάξῃ τοῦ μοναχικοῦ βίου καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἐγκράτεια καὶ στὴν ἀποστήθιση τοῦ Ψαλτηρίου.

Μία ἡμέρα, τὴν ὥρα ποὺ ἐργαζόταν στὸν κῆπο, τοῦ ἦλθε ἡ ἐπιθυμία νὰ φάῃ ἕνα μῆλο. Μόλις ὅμως τὸ ἔκοψε ἀπὸ τὸ δέντρο, ἀμέσως κατανίκησε τὸν δαίμονα τῆς γαστριμαργίας λέγοντας: «ὡραῖος ἦν εἰς ὅρασιν καὶ καλὸς εἰς βρῶσιν ὁ θανατώσας καρπὸς διὰ τοῦ Ἀδάμ, αὐτοῦ προτιμήσαντος τοῦ νοητοῦ κάλλους τὸ τοῖς σαρκίνοις ὀφθαλμοῖς φανὲν τερπνὸν καὶ τῶν πνευματικῶν ἀπολαύσεων τὴν πλησμονὴν τῆς γαστρὸς τιμιωτέραν θεμένου, δι᾿ οὗ καὶ ὁ θάνατος εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθεν μὴ τοίνυν ἀπονεύσω τοῦ κάλλους τῆς ἐγκρατείας ψυχικῷ τινι νυσταγμῷ βαρηθεὶς ὥσπερ γὰρ πάσης καρποφορίας προηγεῖται ἄνθος, οὕτως ἡ ἐγκράτεια πάσης προηγεῖται ἀγαθοεργίας». Πέταξε τὸ μῆλο καταγῆς καὶ τὸ ποδοπάτησε, κατατροπώνοντας τὸν πειρασμὸ μέχρι τέλους τοῦ βίου του δὲν ἔφαγε ποτέ του μῆλο.

Τὸ μικρὸ παιδὶ ἦταν τόσο ἀποφασισμένο καὶ εἶχε ἀποκτήσει τόση ὡριμότητα, ὥστε ἀφιερωνόταν στοὺς ἀγῶνες τῆς νηστείας καὶ τῆς ἀγρυπνίας ὡσὰν ἔμπειρος ἀσκητής, καὶ ὑπερέβαινε τοὺς συμμοναστές του στὴν ταπείνωση, τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ἐγκράτεια. Μετὰ ἀπὸ δέκα χρόνια στὴν μονή, ἔλαβε τὴν εὐλογία τοῦ ἡγουμένου νὰ μεταβῇ στὰ Ἱεροσόλυμα (456). Πληροφορήθηκε τὴν φήμη τοῦ ὁσίου Εὐθυμίου [20 Ἰαν.] καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια τὸν ἱκέτευσε νὰ τὸν δεχθῇ μεταξὺ τῶν μαθητῶν του· ὁ ὅσιος γέροντας ὅμως τὸν ἔστειλε πρῶτα στὸ κοινόβιο ποὺ διηύθυνε ὁ ὅσιος Θεόκτιστος [3 Σεπτ.] διότι δὲν συνήθιζε νὰ δέχεται ἀγενείους νέους μεταξὺ τῶν σκληραγωγημένων ἀναχωρητῶν τῆς ἐρήμου.

Ὑπόδειγμα ταπείνωσης καὶ ἀποκοπῆς τοῦ ἰδίου θελήματος, ὁ Σάββας ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Θεοκτίστου ἀφιέρωνε ὅλη τὴν ἡμέρα στὴν ὑπηρεσία τῶν ἀδελφῶν καὶ περνοῦσε ὅλη τὴν νύχτα δοξολογώντας τὸν Κύριο. Σὲ τέτοια τελειότητα ἀρετῆς εἶχε φθάσει, ὥστε ὁ ἅγιος Εὐθύμιος τὸν ὀνόμασε «παιδαριογέροντα».

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ὁσίου Θεοκτίστου (469), ὁ Σάββας πῆρε εὐλογία νὰ ἀποσυρθῇ καὶ νὰ ἀσκητεύσῃ μόνος σ᾿ ἕνα σπήλαιο σὲ κάποια ἀπόσταση ἀπὸ τὸ κοινόβιο. Τὶς πέντε ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας προσευχόταν ἀδιαλείπτως σὲ ἀπολύτη νηστεία, ἔχοντας ὡς ἐργόχειρο τὸ πλέξιμο καλαθιῶν ἀπὸ φύλλα φοινίκων. Τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ ἐρχόταν στὸ κοινόβιο, γιὰ νὰ ἐκκλησιαστῇ καὶ νὰ φάῃ στὴν τράπεζα μὲ τοὺς ἀδελφούς. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (ἀπὸ 14 Ἰανουαρίου ἕως τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων), ὁ ὅσιος Εὐθύμιος συνήθιζε νὰ τὸν παίρνῃ μαζί του στὴν ἔρημο Ῥουβᾶ γιὰ νὰ ἀσκηθῇ στὶς ὑψηλότερες ἀρετές, πλησιάζοντας τὸν Κύριο ἐν σιωπῇ καὶ ἀπουσίᾳ κάθε ἀνθρωπίνης παρηγορίας. Ἔφθασε ἔτσι ὁ Σάββας στὰ μέτρα τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς εὐσεβείας καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ὁσίου Εὐθυμίου ἀποσύρθηκε ὁριστικῶς στὴν ἀδυσώπητη ἔρημο γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ ὁλομόναχος τὸν Σατανᾶ καὶ τοὺς δούλους του ὁπλισμένος μόνο μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἁγίου Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἃγιος Ἰωάννης ὀ Δαμασκηνός (4 Δεκεμβρίου)

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η ζωή του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού υπήρξε ζωή συνεχών αγώνων. Αγωνίστηκε εναντίον της νέας αιρέσεως των εικονομάχων γιατί έζησε κατά τον 8ον αιώνα που η εικονομαχία συγκλόνιζε τα θεμέλια της Εκκλησίας. Εναντίον της υπερηφάνειας και της υψηλοφροσύνης, γιατί ήταν κάτοχος όλης της επιστημονικής γνώσεως της εποχής του, όπως φαίνεται και από έργα του που μας άφησε.

Εναντίον της αγάπης του πλούτου και της ανθρώπινης δόξας, γιατί και θέση επίζηλη κατείχε, αλλά και πλούτη είχε άφθονα.
Παρ' όλα αυτά, επειδή αγάπησε τη μοναχική πολιτεία, εγκατέλειψε τα πάντα στον κόσμο αυτό και έγινε υποτακτικός σ' εάν αυστηρό γέροντα. Και στη ζωή της υποταγής όμως έδειξε ότι είχε πάρει απόφαση να πεθάνει για την αγάπη του Χριστού ο παλαιός άνθρωπος μέσα και να γεννηθεί ο νέος, ο κατά Χριστόν πλασθείς.

Νους οξύς και πολυμαθής μας άφησε σπουδαία έργα δογματικά, αλλά και σπουδαιότατα τροπάρια και ύμνους της Εκκλησίας και δικαίως θεωρείται σαν ένας από τους κορυφαίους υμνογράφους.
Η υπακοή και η ταπείνωση του, καθώς και η όλη του ζωή έμεινε παραδειγματική και σήμερα προβάλλει η μορφή του σαν υπόδειγμα για μίμηση όλων, όσων θέλουν να κερδίσουν τα μόνιμα και αναφέρεται αγαθά του ουρανού.

Οι γονείς του Ιωάννη

Ο άγιος Ιωάννης, ο λεγόμενος Δαμασκηνός, έζησε κατά την εποχή της βασιλείας του Λέοντος Γ' του Ισαύρου (717-741) και μέχρι της βασιλείας του διαδόχου αυτού Κωνσταντίνου του Κoπρωνύμου.

Ονομάσθηκε ο άγιος «Δαμασκηνός» από το όνομα της ιδιαιτέρας του πατρίδας Δαμασκού. Η πόλη αυτή βρίσκεται στη Συρία. Την εποχή, που γεννήθηκε, ήταν η πόλη υποδουλωμένη στους Αγαρηνούς και οι κάτοικοι είχαν αλλάξει την πίστη τους. Μόνο οι γονείς του Ιωάννη ήσαν πιστοί και ευσεβείς, σαν τα ευωδιαστά ρόδα ανάμεσα στα αγκάθια. Ο Θεός για τη αρετή τους, τους αντάμειψε και τους έκανε θαυμαστούς. Αυτοί οι αιχμάλωτοι έγιναν κριτές των κυριών τους. Καθώς συνέβη στους Τρεις Παίδες, που ήσαν Αιχμάλωτοι των Ασσυρίων και στον Ιωσήφ, που ήταν αιχμάλωτος των Αιγυπτίων. Και τώρα ο πατέρας του Ιωάννη έγινε πρωτοσύμβουλος του Αμηρά.

Αυτόν διάλεξε για να τον έχει σύμβουλο και διοικητή των δημοσίων, αν και ήταν αλλόπιστος, εξ' αιτίας του πλούτου του και της καταγωγής του.

Σαν διοικητής κυβερνούσε τη χώρα με δικαιοσύνη και σοφία. Ήταν πολύ φιλάνθρωπος και έδινε από τον πλούτο του για να εξαγοράζει και να ελευθερώνει τους αιχμαλώτους από τους Αγαρηνούς, γιατί κινδύνευαν να χάσουν την πίστη τους και τη ζωή τους. Έπειτα έδινε γη για να την καλλιεργούν σ' όσους ήθελαν να μείνουν στην Ιουδαία ή στη Παλαιστίνη, γιατί εκεί είχε πολλά χωράφια. Όσοι πάλι δεν ήθελαν να μείνουν εκεί, τους έδινε χρήματα για να πάνε, όπου ήθελαν.

Δεν ξόδευε ποτέ χρήματα σε συμπόσια ή για πολύτιμα φορέματα, όπως συνηθίζουν οι πλούσιοι, αλλά μόνο για θεάρεστα έργα.

Ο Θεός σαν αμοιβή για τα φιλάνθρωπα έργα του, του χάρισε τον Ιωάννη, τον παγκόσμιο φωστήρα της Εκκλησίας, που τη στόλισε με εξαιρετικά τροπάρια.

Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλομάρτυς (4 Δεκεμβρίου)

Η Αγία Βαρβάρα έζησε το τέλος του 3ου αι. και αρχές του 4ου στην Ηλιούπολη, πόλη της Κοίλης Συρίας. Ο πατέρας της ονομαζόταν Διόσκουρος και ήταν φανατικός ειδωλολάτρης. Ήταν πολύ πλούσιος και διοικητής της Ηλιούπολης με μεγάλη πολιτική εξουσία και δύναμη.

Οι ιστορικές πληροφορίες δεν αναφέρουν καθόλου το όνομα της μητέρας της, ούτε ποιά στάση τήρησε σε όλη την περιπέτεια και στο φρικτό μαρτύριο της κόρης της. Υποθέτουμε πώς είχε πεθανει. Η Βαρβάρα ήταν το μονακριβο παιδί τους. Ήταν αφάνταστα ωραία στο σώμα, αλλά και στην ψυχή, και είχε πολλή χάρη, ευφυία, σεμνότητα και σωφροσύνη.Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου παρουσιάστηκαν πολλοί υποψήφιοι γαμπροί, και από τους εξέχοντες άρχοντες και από τους μεγιστάνες και από τους λοιπούς επιφανείς άνδρες της Ηλιούπολης. Όλα όμως τα προξενιά η Βαρβάρα τα έδιωχνε, πράγμα που ο πατέρας της δεν το έβλεπε με καλό μάτι. Ήταν γι' αυτόν αδικαιολόγητη η εμμονή της κόρης του να μη θέλει διακεκριμένους γαμπρούς, που την ζητούσαν σε γάμο. Υπέθεσε όμως πώς ήταν μιά νεανική ιδιοτροπία και είχε την ελπίδα ότι αργότερα θα υποχωρούσε και θα δεχόταν να παντρευτεί.

Εν τω μετάξύ, όσο μεγάλωνε, μεγάλωνε αφάνταστα και η ομορφιά της και την έκανε «περιλάλητη και περιμάχητη». Όσο περνούσε ο καιρός, ο Διόσκουρος γέμιζε πιό πολύ από ποικίλους φόβους και φαίνεται ο πιό μεγάλος του φόβος ήταν ορισμένοι ψίθυροι ότι η Βαρβάρα του συμπαθούσε τον Χριστιανισμό. Γι' αυτό και περιόρισε την ελευθερία της τόσο, όσο να μην την βλέπει κανείς, ούτε και να την συναναστρέφεται. Μόνο υπηρέτες και υπηρέτριες, πιστοί στον Διόσκουρο, την συνόδευαν. Κατα την παράδοση, τόσο την περιόρισε, που έφτιαξε ειδικό πύργο και την έκλεισε μεσα.
Οι φόβοι του όμως βγήκαν αληθινοί. Η πανεύφημη Βαρβάρα ξαφνικά παρουσιάζεται χριστιανή. Φαίνεται κάποια από τις υπηρέτριες ήταν κρυπτοχριστιανή και μετέδωσε στη Βαρβάρα τα σωτήρια χριστιανικά δόγματα και διδάγματα. Αυτη λοιπόν η κρυπτοχριστιανή υπηρέτρια της Βαρβάρας, την πήγε κρυφά στην χριστιανική κατακόμβη, την γνώρισε με έναν ιερέα από την Αλεξάνδρεια, την κατήχησε και μετά από λίγο καιρό τη βάπτισε στο όνομα της Αγίας Τριάδος.

Προφήτης Σοφονίας 3 Δεκεμβρίου

Έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ., επί βασιλέως Ιωσίου. Είναι ο ένατος από τους μικρούς λεγόμενους προφήτες και καταγόταν από τη φυλή του Συμεών ή κατ' άλλους του Λευΐ. Το όνομά του σημαίνει: ο Θεός κρύπτει, δηλαδή περιφρουρεί, προστατεύει. Το προφητικό του βιβλίο διαιρείται σε τρία μικρά κεφάλαια. Στο πρώτο απειλεί τους Ιουδαίους, που παρεξέκλιναν από τον Κύριο στην ειδωλολατρία. Στο δεύτερο προλέγει την καταστροφή της Γάζας, της Ασκαλώνος, της Αζώτου, της Δαμασκού, της Αιθιοπίας, της Ασσυρίας και άλλων ακόμα χωρών. Στο τρίτο ελέγχει την Ιερουσαλήμ για τη διαφθορά της, αλλά και την ονομάζει επιφανή, σαν κοιτίδα λυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Τέλος, χαιρετίζει με αγαλλίαση τη μέλλουσα εμφάνιση του Κυρίου στη Σιών. Αλλά ο Θεός μίλησε με το Στόμα του προφήτη και να τι είπε για τους άνομους ανθρώπους: «Εξάρω τους ανόμους από προσώπου της γης, λέγει Κύριος... Και τους εκκλίνοντας από του Κυρίου και τους μη ζητούντας τον Κύριον και τους μη αντεχομένους του Κυρίου», Σοφονίας, Α' 3, 6. Θα ξεριζώσω λέει ο Κύριος τους ανόμους από το πρόσωπο της γης. Και θα τιμωρήσω αυτούς που παρεκκλίνουν από τις εντολές του Κυρίου, αυτούς που δεν ζητούν με την προσευχή τους τον Κύριο και δεν κρατούν Αυτόν σαν στήριγμα τους. Ο προφήτης Σοφονίας πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Συνιείς φερωνύμως των μελλόντων την πρόγνωσιν, εκφαντορικώς προεκφαίνεις, την αιώνιον λύτρωσιν. Σιών γαρ βασιλέα τον Χριστόν, κηρύττεις Σοφονία εμφανώς· παρ' αυτού γαρ ελυτρώθημεν της αράς, Προφήτα οι βοώντες σοι· δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δωρουμένω διά σου, πάσι συγχώρησιν.

Προφήτης Αββακούμ 2 Δεκεμβρίου

Ο Αββακούμ, που το όνομά του σημαίνει «θερμός εναγκαλισμός», ήταν από τη φυλή του Συμεών και γιος του Σαφάτ και ο χρόνος που έδρασε τίθεται μεταξύ 650 και 672 π.Χ.

Στο προφητικό του βιβλίο, που διακρίνεται για την αξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ελέγχει τον ιουδαϊκό λαό, επειδή παρεξέκλινε από την αληθινή θρησκεία στην ειδωλολατρία. Να τι συγκεκριμένα αναφέρει, σχετικά με το πως πρέπει κανείς να πιστεύει στο Θεό: «Ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται. Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ Κυρίῳ ἀγαλλιάσομαι, χαρίσομαι ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτήρι μου». ( Αββακούμ, β' 4, γ' 18). Που σημαίνει, αν κανείς λιποψυχήσει και αδημονήσει στις διάφορες δοκιμασίες, ας μάθει, λέει ο Κύριος, ότι δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σ' αυτόν. Ο δίκαιος που πιστεύει σ' εμένα και τηρεί το Νόμο μου, θα σωθεί και θα ζήσει. Εγώ όμως, λέει ο Προφήτης, θα αγάλλομαι ελπίζοντας στον Κύριο. Θα γεμίσει χαρά η καρδιά μου για το σωτήρα μου Θεό.

Ο προφήτης Αββακούμ πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ἀββακοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Ὁμιλία εἰς τήν παραβολήν τῶν ταλάντων (Άγιος Γερμανός ο Β' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)

Εὐγγέλιο Κηριακῆς: Ματθ. Κε´ 14-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως. Πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα. ῾Ωσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο. ῾Ο δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ. Μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δούλων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ᾿ αὐτῶν λόγον. Καὶ προσελθὼν ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν προσήνεγκεν ἄλλα πέντε τάλαντα λέγων· Κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς. ῎Εφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. Προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβὼν εἶπε· Κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα δύο τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς. ῎Εφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. Προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τάλαντον εἰληφὼς εἶπε· Κύριε, ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας· καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν. ᾿Αποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! ἔδει οὖν σε βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ. ῎Αρατε οὖν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα. Τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ· καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ῾Ο ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω. 

Ομιλία εις την παραβολήν των ταλάντων (Άγιος Γερμανός ο Β' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)

Οι γεωργοί που φυλάσσουν τους αγρούς και τα περιβόλια των αρχόντων, έχουν συνήθεια να συνάζουν όσα άνθη εύρουν ωραία και ευωδέστατα, και να τα προσφέρουν στους κυρίους των· και εάν έχουν και άλλους φίλους, δίδουν και σ’ αυτούς. Εκείνοι δεχόμενοι τα κρίνα περιχαρώς, ευχαριστούν και φιλοδωρούν τους γεωργούς, αν και δεν λαμβάνουν από τα άνθη εκείνα άλλην ωφέλειαν εκτός από το ότι ευχαριστούν για λίγην ώραν την όρασι και ότι ευωδιάζουν την όσφρησίν τους. Εμείς δε οι πνευματικοί γεωργοί και διδάσκαλοι, που μας έχει εμπιστευθή ο Κύριος τον αειθαλή λειμώνα τού αγίου Ευαγγελίου και περιποιούμεθα τόσον ωραίον και πανευφρόσυνον περιβόλι, δεν προσφέρουμε μόνον μίαν φοράν τον χρόνον σ’ εσάς τους ηγαπημένους αδελφούς και φίλους μας άνθη καλοκαιρινά και ευμάραντα, αλλά καθημερινώς συνάζουμε λόγους πνευματικούς από τον αειθαλή Παράδεισον της Γραφής και σας διδάσκουμε με πολύν πόθο και επιμέλειαν, ευφραίνοντας τις ψυχές σας με διάφορες νουθεσίες και υποδείγματα, με τα οποία ωφελείσθε, μετανοείτε για τις αμαρτίες σας και ευρίσκετε σωτηρίαν αιώνιον. Περιχαρώς λοιπόν να υποδέχεσθε την διδαχήν, αδελφοί και εκδιώκετε την δυσωδίαν της αμαρτίας με την ευωδίαν του Αγίου Πνεύματος· Και αφού έτσι καθαρισθήτε, θα γίνετε ναός τού Θεού και κατοικητήρια θείας χάριτος. Ακούσετε λοιπόν και την σημερινήν παραβολήν τού Κυρίου μας, να λάβετε στην ψυχήν πολλήν ωφέλειαν, και ιδιαιτέρως οι αμελείς και ράθυμοι, οι οποίοι δεν επιμελούνται να μεταδώσουν στον αδελφόν και πλησίον τους από το χάρισμα που έχει κάθε ένας κατά την τέχνην και την επιστήμην του. Προσέχετε λοιπόν με πολλήν ακρίβειαν.

Προφήτης Ναούμ 1 Δεκεμβρίου

Ιερά Λείψανα: Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στην Ιερή Μονή Σιμωνόπετρας Αγίου Όρους.

Ο Προφήτης Ναούμ είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες. Έζησε τον 5ο αιώνα προ Χριστού (άκμασε περί το 460 π.Χ.) και ήταν από τη φυλή του Συμεών. Πατρίδα είχε την Ελκεσέμ, γι' αυτό ονομάστηκε και Ναούμ ο Ελκεσαίος.

Το βιβλίο της προφητείας του αποτελείται από τρία μικρά κεφάλαια και αφορά την τύχη της πόλης Νινευή. Στο Α' κεφάλαιο, υμνεί το Θεό, στο Β' κεφάλαιο, προαναγγέλλει τον όλεθρο της Νινευή με τα άρματα της, τους Ιππείς και τους θησαυρούς της ενώ στο Γ' κεφάλαιο, χαρακτηρίζει τη Νινευή σαν πόλη των αιμάτων, του ψεύδους, της μεγάλης αδικίας και πορνείας.

Ας δούμε, όμως, τι λέει για τους αμαρτωλούς ανθρώπους τέτοιας πόλης, και τι γι' αυτούς που είναι κοντά στον Κύριο: «Χρηστὸς Κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτὸν καὶ ἐν κατακλυσμοῖς πορείας συντέλειαν ποιήσεται τοὺς ἐπεγειρομένους, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ διώξεται σκότος» (Ναούμ, Α' 7 -8). Δηλαδή ο Κύριος είναι ευεργετικός για εκείνους που μένουν κοντά Του στις ημέρες των θλίψεων τους. Γνωρίζει ο Κύριος και περιβάλλει με συμπάθεια εκείνους που Τον σέβονται. Εναντίον όμως των αμαρτωλών, που αλαζονικά με κάθε είδους αμαρτία εγείρονται εναντίον Του, θα ορμήσει σαν κατακλυσμός για να τους εξαφανίσει τελείως. Θα καταδιώξει τους εχθρούς Του και θα τους κυριεύσει το σκοτάδι του θανάτου.

Ο προφήτης Ναούμ πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἁγίου Ἀνδρέα Ἀποστόλου τοῦ Πρωτοκλήτου (30 Νοεμβρίου)

Μορφὴ βιβλική. Φυσιογνωμία προνομιοῦχος καὶ διαλεχτή. Πρῶτος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀποστόλους γνώρισε τὸν Ἰησοῦ, ἀλλὰ καὶ πρῶτος κλήθηκε νὰ τὸν ἀκολουθήσει, γι’ αὐτὸ καὶ Πρωτόκλητος. Τὸ ὄνομά του τὸ ἱερὸ κατέχει ἰδιαίτερη θέση στὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων.

Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Ἔθνους μας.

Ὁ Ἀνδρέας καταγόταν ἀπὸ τὴν Βηθσαϊδᾶ τῆς Γαλιλαῖας καὶ ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωνᾶ καὶ ἀδελφὸς τοῦ πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου. Τὸ ἐπάγγελμά του ἦταν ψαράς.
Ἦταν ὅμως ἀπὸ τὶς εὐγενικὲς ἐκεῖνες ψυχές, ποὺ μελετοῦσαν τοὺς προφῆτες καὶ περίμεναν μὲ λαχτάρα τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου.

Ὁ Ἀνδρέας μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Ἐὐαγγελιστὴ, ὑπῆρξαν στὴν ἀρχὴ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, ποὺ βρισκόντουσαν στὶς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη καὶ ὁ Πρόδρομος τοὺς ἔδειξε τὸν Ἰησοῦ καὶ τοὺς εἶπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οἱ δυὸ ἁπλοϊκοὶ ἐκεῖνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, ποὺ χωρὶς κανένα δισταγμὸ καὶ ἐπιφύλαξη ἀφήκαν ἀμέσως τὸν δάσκαλό τους καὶ ἀκολούθησαν τὸν Ἰησοῦ. Τὸν ἀκολούθησαν μὲ προθυμία καὶ ζῆλο κι ἔμειναν κοντά του ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Τί εἶδαν καὶ τί ἄκουσαν ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἀξέχαστες ὧρες; Χωρὶς ἄλλο, λόγια ἅγια καὶ θεία. Ρήματα ζωῆς αἰωνίου. Λόγια, ποὺ τοὺς συνεπῆραν τὴν ψυχὴ καὶ τοὺς ἔκαμαν νὰ πιστέψουν πὼς στ’ ἀλήθεια ὁ Ἰησοῦς ἦταν Ἐκεῖνος ποὺ περίμεναν.
Ὁ Μεσσίας. Ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων.

Τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὴν ἱκανοποίησή τους ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφή τους μὲ τὸν Κύριο τὴν βλέπουμε ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἀνδρέα. Μόλις χωρίστηκαν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, ἔτρεξε νὰ συναντήσει τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό του Πέτρο καὶ νὰ τοῦ πεῖ μὲ χαρά: «Εὐρήκαμεν τὸν Μεσσίαν (ὁ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον Χριστός) καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν Ἰησοῦν». Πόση καλοσύνη. Πόση εὐγένεια ψυχῆς! Πόση ἀγάπη! Δὲν κράτησε μόνος τὴν χαρά του. Ἔσπευσε νὰ τὴν μοιραστεῖ μὲ τὸν ἀδελφό του. Καὶ εἶχε δίκαιο! Κεῖνος ποὺ γεύτηκε τὸ μέλι τοῦ Εὐαγγελίου δὲν μπορεῖ νὰ τὸ τρώει μόνος του. Ἡ πραγματικὴ χάρη, ὅταν φωτίσει τὴν ψυχή, βάνει τέρμα στὸ πνευματικὸ μονοπώλιο, λέει καὶ ἕνας μεγάλος ἱεραπόστολος τοῦ περασμένου αἰώνα.

Ἡ περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἕνα ἔξοχο παράδειγμα ἀδελφικῆς ἀλληλεγγύης καὶ πνευματικότητας. Τὰ ἀδέλφια μας, οἱ γονεῖς μας, οἱ συγγενεῖς μας, οἱ οἰκεῖοι μας πρέπει νὰ εἶναι γιὰ μᾶς πρόσωπα προσφιλή. Πρόσωπα, μὲ τὰ ὁποῖα νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ μοιραστοῦμε κάθε στιγμὴ καὶ τὴν χαρὰ καὶ τὴν λύπη μας. Σ’ αὐτοὺς θὰ ποῦμε τὸν καλὸ τὸν λόγο. Θὰ δώσουμε τὸ χριστιανικὸ ἔντυπο. Θὰ τοὺς καλέσουμε σὲ μία χριστιανικὴ συγκέντρωση. Θὰ τοὺς ποῦμε σὲ μίαν ἐπίσκεψη: «Εὐρήκαμεν τὸν Μεσσίαν». Ἀδελφοί μας! Ἐλᾶτε στὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ἡ χαρά. Αὐτὸς ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς. Αὐτὸς ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Μὴ σᾶς σκανδαλίζουν μερικὰ ἔκτροπα, ποὺ βλέπετε γύρω σας. Μὴ σᾶς σκανδαλίζει ἡ ζωὴ μερικῶν, ποὺ αὐτοκαλοῦνται χριστιανοὶ καὶ θέλουν τάχατες νὰ δείχνουν καὶ τὸν δρόμο στοὺς ἄλλους. Ἐσεῖς κοιτᾶτε μόνο τὸν Χριστό. Αὐτὸς καὶ μόνο αὐτὸς στὸν κόσμο τοῦτο δίνει τὴ χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ ζωὴ ὅλων τῶν ἁπλῶν, τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν. Τὸ βεβαιώνει ἡ ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ μεγάλου ἀποστόλου μας.

Ὕστερα ἀπὸ τὸ ἐπεισόδιο, ποὺ ἀναφέραμε, τόσο ὁ Ἀνδρέας, ὅσο καὶ ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης ξαναγύρισαν στὰ πλοῖα τους καὶ ἔπιασαν πάλι τὴν δουλειά τους. Δὲν εἶχε ἔρθει ἀκόμη ἡ εὐλογημένη ὤρα νὰ ἀρχίσει ὁ Κύριος τὸ ἔργο του. Αὐτὸ ἔγινε λίγες μέρες ἀργότερα. Ἐκεῖ στὴν λίμνη τῆς Γεννησαρὲτ οἱ δυὸ ἀδελφοὶ καταγίνονταν νὰ ρίψουν τὰ δίχτυα τους στὴν θάλασσα, ὅταν τοὺς ξαναβρῆκε ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς κάλεσε νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. «Δεῦτε ὀπίσω μου», τοὺς εἶπε, «καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Καὶ αὐτοὶ «εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῶ». «Εὐθέως», χωρὶς καμιὰ χρονοτριβή, χωρὶς καμιὰ ἀναβολὴ τὸν ἀκολούθησαν. Στὴν περίσταση αὐτὴ ἔμοιασαν μὲ τὸν σοφὸ καὶ συνετὸ ἐκεῖνο ἔμπορο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ποὺ ζητοῦσε νὰ βρεῖ καὶ ν’ ἀγοράσει μαργαριτάρια. Καὶ ὅταν βρῆκε κάποτε ἕνα σπουδαῖο καὶ «πολύτιμον μαργαρίτην», ἔσπευσε νὰ πωλήσει ὅλα ὅσα εἶχε καὶ νὰ τὸν ἀγοράσει. Αὐτὸ ἔκαμαν καὶ οἱ δύο ἀδελφοί.

Άγιος Παράμονος και οι Τριακόσιοι Εβδομήντα Μάρτυρες που μαρτύρησαν μαζί μ' αυτόν 29 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Παράμονος μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος. Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ' αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους. Όλοι όμως αρνήθηκαν. Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν «ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς» (Προς Εφεσίους, ε' 19) στο Σωτήρα τους. Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Χριστό.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παράμονον μέλψωμεν σὺν Φιλουμένῳ πιστοί, ὡς θείους θεράποντας καὶ ἀθλητὰς εὐκλεεῖς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· τοῦτον γὰρ φερωνύμως ὡς φιλήσαντας ἄγαν, ᾔσχυναν δι' ἀγώνων παρανόμων τὸ κράτος αἰτοῦντες πταισμάτων λύσιν πᾶσι καὶ ἔλεος.