Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.
Στον 2ο τόμο των «Απομνημονευμάτων του Κολοκοτρώνη» – (έκδ. Γ. Βαλέτα, σελ. 323 )-εντόπισα ένα πολύ ωραίο και διδακτικό επεισόδιο, που διαδραματίζεται κατά την Αγιασμένη Επανάσταση του ΄21. Το διηγείται ο Γεώργιος Τερτσέτης-τι σπουδαίος άνθρωπος- σε λόγο του στις 25 Μαρτίου του 1855, στην τότε Βουλή των Ελλήνων. Το μεταφέρω, ως έχει:
«Κύριοι ακροαταί, εις τα 1822 πολεμιστής, στρατιώτης περίφημος επήγε εις σεβάσμιον πνευματικόν να ξομολογηθεί, να μεταλάβει.
Εξωμολογήθη ο πνευματικός του ευχήθη, τον εχαίδευσεν, αλλά του είπε: δεν ημπορώ να σε δώσω μεταλαβιά.
-Διατί;
-Χύνεις αίμα ανθρώπινο…!
Ωργίσθη ο στρατιώτης και έτρεξε παραπονούμενος εις τον επίσκοπον Μεθώνης. Του είπε όσα λέγει ο πνευματικός , ο στρατιώτης ήτο θυμώδης. Τον ήκουσεν ο επίσκοπος. Την Κυριακή του λέγει, ήσου (=να είσαι) εις την λειτουργίαν, ήσου πλησίον μου.
Ήλθε η Κυριακή, ψάλλεται η λειτουργία. Ο Δεσπότης εις την μεσινή θύρα, εις την ώρα της μεταλαβιάς, κρατώντας το δισκοπότηρο, φωνάζει τον στρατιώτη.
Έλα, του λέγει, πάρε, κράτει το δισκοπότηρο, μετάλαβε με τα ίδια σου τα χέρια, τα χέρια σου είναι πλέον αθώα, πλέον ευεργετικά εις την πατρίδα από τα εδικά μας. Ημείς οι ιερείς δεόμεθα τον Ύψιστο με τη φωνή, εσύ, σταίνοντας τα στήθη σου, εις τα βόλια του εχθρού».
Κείμενο που μοσχοβολάει ευωδία λευτεριάς, τα άνθη τα μυρίπνοα της αρχοντικής Ορθοδοξίας μας. Λόγια όμως που διδάσκουν και σήμερα, την γενιά την δικιά μας που είναι για τα… πανηγύρια. (Στα μέρη μου, στην αλίπληκτο Πιερία, λέμε μια «νόστιμη» παροιμία: «Η ψείρα μας στον Έλυμπο και μεις στα πανηγύρια». Δηλαδή η φτώχεια και η δυστυχία μάς έχει αφανίσει και μεις ασχολούμαστε με τις προστυχιές και τις παλαβομάρες των «καντιποτένιων», όπως τους ονόμαζε τους πολιτικάντηδες, ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης).
Στο επεισόδιο του «Ιερού Αγώνος» που μας διέσωσε ο Τερτσέτης, διαβάζουμε για το πώς σώθηκε το δούλον Γένος κατά την μακραίωνη αιχμαλωσία στους Σαρακηνούς. (Αναζητώντας κάποτε την ετυμολογία της λέξεως Σαρακηνός, βρήκα στο βιβλίο του Ν. Βασιλειάδη “Ισλάμ-Ορθοδοξία”, σελ. 85 το εξής αξιοσημείωτο. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έγραφε ότι «Σαρακηνούς τους Ισμαηλίτας καλούσιν, ως εκ της Σάρρας κενούς διά το ειρήσθαι υπό της Άγαρ τω αγγέλω: Σάρρα κενήν με απέλυσεν»).
Σκοτάδι ψηλαφητό έπεσε και σήμερα πάνω στην πατρίδα μας, τα εντάλματα του Ευαγγελίου ανατρέπονται και ποδοπατούνται τα παιδιά μας, μέσω της ελεεινής εκπαίδευσης, τα ξεμυρώνουν και τα ξεβαπτίζουν, μας κυβερνούν άνθρωποι χειρότεροι και από τους Τούρκους. Κι αν αυτό φαίνεται υπερβολικό διαβάζω τα λόγια του Παπουλάκου: «Είναι ντροπή μας, ένα Γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που πορπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτεί πως δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε κι ότι δεν ξέρουμε μεις να σιγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το σιγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστεψαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από το Χριστό και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντάδων που΄ναι πιο διαμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί και κείνα που σεβάστηκε ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξεριζώσουνε… Τ΄ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουμε στα παιδιά μας;» (Κ. Μπαστιά, ο Παπουλάκος, Εκδοτική Αθηνών, 1997, σελ. 145-146).
