Ὑπομονή

Ἕνας πιστὸς Χριστιανὸς δοκιμαζόταν πολὺ σκληρὰ ἐκ τῶν περιστάσεων τῆς ζωῆς. Οἰκονομικαὶ καταστροφαὶ, ἀῤῥώστιαι, θάνατοι ἀγαπημένων προσώπων, ἀδικίαι. Ἡ ὑπομονή του ὅμως ἦτο μεγάλη. Κάθε φορὰ ποὺ τοῦ ἐρχόταν καὶ μία καινούρια θλίψις, τὴν ἀντιμετώπιζε μὲ τὰ ἑξῆς λόγια:
''Χτύπα, ἀκόμη Θεέ μου. Ἀξίζω περισσότερα.''
Αἱ δοκιμασίαι αὗται βάσταξαν ἕως τὸ τέλος τοῦ βίου του. Τὴν ὥραν, ποὺ πέθαινε ὁ νέος αὐτὸς Ἰὼβ, εἶπε εἰς τὸν Πνευματικόν του:
''Ἄκουσα μία φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸν νὰ μοῦ λέγῃ: Ἡ σφυρηλάτησις τοῦ χρυσοῦ στεφάνου, ποὺ σοῦ ἐτοίμασα τελείωσε.''

Ἕνας ἀσκητὴς βρῆκε πολλοὺς πειρασμοὺς στὸν τόπο ποὺ πρωτάρχισε ν' ἀγωνίζεται. Ἔχασε τὴν ὑπομονή του κι ἀποφάσισε νὰ φύγῃ μακριὰ γιὰ νὰ βρῇ τὴν ἡσυχία του. Καθὼς λοιπὸν ἔσκυψε νὰ δέσῃ τὰ σανδάλια του γιὰ νὰ ξεκινήσῃ, εἶδε ἀντίκρυ του κάποιον ἄλλον νὰ δένῃ κι ἐκεῖνος τὰ δικά του.

Ποιὸς εἶσαι σύ, τὸν ἐρώτησε.

Ἐκεῖνος ποὺ σὲ βγάζει ἀπὸ ἐδῶ τοῦ ἀποκρίθηκε. Καὶ νὰ 'μαι πάλι ἔτοιμος νὰ προπορευθῶ ἐκεῖ ποὺ σκοπεύεις νὰ καταφύγῃς καὶ νὰ σὲ περιμένω.

Ἦταν ὁ διάβολος! Ἔπειτα ἀπ' αὐτὸ ὁ ἀσκητὴς ἔμεινε στὸ κελλί του ἀποφασισμένος ν' ἀγωνισθῇ ἐκεὶ ὅπου ἐτάχθη.