Ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Εὐρώπη

τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

Ὡς γνωστὸν οἱ Ὀρθόδοξες Μητροπόλεις τῶν χωρῶν τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης ὑπάγονται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο φέρει καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ εὐθύνη γιὰ ὅσα συντελοῦνται σὲ αὐτές. Στὶς χῶρες αὐτὲς ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἀποτελοῦν μειονότητα σὲ σχέση μὲ τὶς πλειονότητες τῶν Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν, παρατηρεῖται ἔντονη οἰκουμενιστικῆ δραστηριότητα, σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ νὰ διερωτᾶται κανεὶς τί ἐπιπλέον λείπει γιὰ νὰ μιλᾶμε γιὰ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν».

Οἱ συμπροσευχὲς μεταξὺ Ὀρθοδόξων, Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν βρίσκονται ἐκεῖ στὴν ἡμερήσια διάταξη καὶ κάθε μεγάλη ἐκκλησιαστικὴ ἑορτὴ ὅπως τὸ Πάσχα ἢ τὰ Χριστούγεννα ἀποτελεῖ ἀφορμὴ (ἐπι-)κοινωνίας μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων. Ἐπιπλέον συναντήσεις, ἀλληλοασπασμοὶ καὶ συμπροσευχὲς πραγματοποιοῦνται σὲ οἰκουμενιστικὲς «ἐπετείους» ποὺ καθιερώθηκαν τὰ τελευταῖα χρόνια ὅπως ἡ «Ἑβδομάδα προσευχῆς γιὰ τὴν....

ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν».

Ἡ πορεία γιὰ τὶς Ἐκκλησίες τῶν χωρῶν αὐτῶν φαίνεται προδιαγεγραμμένη καὶ ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν πλήρη κοινωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων, ἀκόμη καὶ στὸ Κοινὸ Ποτήριο, ποὺ μολονότι δὲν ἔχει ἐπισήμως τουλάχιστον πραγματοποιηθεῖ, δὲν εἶναι ὡστόσο βέβαιο ὅτι ἀποφεύγεται πλήρως στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν τῶν περιοχῶν αὐτῶν.

Ἡ εὐθύνη τῶν Μητροπολιτῶν τῶν ἐπισκοπῶν αὐτῶν εἶναι βαρύτατη γιὰ τὶς ἐνέργειές τους ποὺ συντείνουν στὴν οἰκουμενιστικὴ ἑνότητα παραβλέποντας τὰ δόγματα καὶ τοὺς ὅρους τῶν ἁγίων Συνόδων καὶ Πατέρων.  Δυστυχῶς οἱ ποιμένες αὐτοὶ ἀντὶ νὰ βάζουν τὴν καλὴ ἀνησυχία, ποὺ ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, στοὺς ἑτεροδόξους τῶν κοινοτήτων ποὺ διακονοῦν, μὲ τὴ στάση τους ὁδηγοῦν τὸ λογισμὸ τῶν Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν πιστῶν στὴν ἄποψη ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοί, Ὀρθόδοξοι, Παπικοί, Προτεστάντες παντὸς εἴδους, εἶναι ἀδελφοὶ καὶ καμία ἀνάγκη στροφῆς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία δὲν ὑπάρχει γιὰ ὅσους ζοῦνε μακριὰ ἀπὸ αὐτήν. Διπλὸ λοιπὸν τὸ κακό τῶν οἰκουμενιστῶν ποιμένων τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν. Καὶ τὸ αἰσθητήριο τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀμβλύνουν καὶ κλείουν τὴν θύρα τῆς σωτηρίας, διὰ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν Ὀρθοδοξία,  στοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες πιστούς.

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο φαίνεται νὰ συμφωνεῖ πλήρως μὲ τὶς ἀνωτέρω οἰκουμενιστικὲς προσεγγίσεις. Ὅσα δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβάλλει στὶς χῶρες ὅπου τὴ συντριπτικὴ πλειονότητα ἀποτελοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ καὶ οἱ ἀντιδράσεις στὸν οἰκουμενισμὸ εἶναι ἰσχυρές, εὔκολα βλέπει νὰ καρποφοροῦν στὶς χῶρες αὐτές. Ὅταν μάλιστα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐπισκέπτεται τὶς εὐρωπαϊκὲς αὐτὲς Μητροπόλεις τῆς δικαιοδοσίας του, δὲν παραλείπει νὰ καλλιεργήσει ἔτι περαιτέρω τὸν ἐκεῖ καρποφοροῦντα οἰκουμενισμό. Τὸ πρόγραμμα τῶν ἐπισκέψεών του περιλαμβάνει πάντοτε συναντήσεις μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες «ἐκκλησιαστικοὺς» ἡγέτες τῶν χωρῶν αὐτῶν, δέχεται τιμητικὲς διακρίσεις ἀπὸ παπικὰ καὶ προτεσταντικὰ πανεπιστήμια, συμπροσεύχεται καὶ συντρώγει μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἐπικροτεῖ παντοιοτρόπως τὶς καλὲς σχέσεις ποὺ ἔχουν οἰκοδομηθεῖ στὶς Μητροπόλεις αὐτὲς μεταξύ τῶν Χριστιανῶν ὅλων τῶν ὁμολογιῶν.

Ἡ ἁλματώδης αὐτὴ ἐξάπλωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὴν Εὐρώπη μοιάζει ἀδύνατο νὰ ἀνακοπεῖ. Ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου οὐδεμία ἀντίσταση προβάλλει καὶ ὅλα τα Μέλη της πάντοτε ἐπικροτοῦν τὶς ἀποφάσεις τοῦ ἔχοντος τὴν Προεδρία. Ὅταν μάλιστα κάποιοι ἀγωνιοῦντες Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑψώνουν φωνὴ διαμαρτυρίας γιὰ τὰ τελούμενα στὴν Εὐρώπη ἐπικρίνονται γιὰ «εἰσπήδηση» σὲ ἄλλη Ἐκκλησία.

Ἃς μὴ λησμονοῦμε ὅμως ὅτι ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες «ἐπείρασαν καὶ παρεπίκραναν τὸν Θεὸν τὸν Ὕψιστον καὶ τὰ μαρτύρια αὐτοῦ οὐκ ἐφυλάξαντο καὶ ἀπέστρεψαν καὶ ἠθέτησαν καὶ παρώργισαν αὐτὸν» τότε «ὁ Θεὸς ὑπερεῖδε καὶ ἐξουδένωσε σφόδρα τὸν Ἰσραήλ…καὶ παρέδωκεν εἰς αἰχμαλωσίαν τὴν ἰσχὺν αὐτῶν καὶ συνέκλεισεν ἐν ρομφαία τὸν λαὸν αὐτοῦ» καὶ «οἱ ἱερεῖς αὐτῶν ἐν ρομφαία ἐπεσον» (Ψάλμ. ΟΖ΄, 56-64).

Ὀρθόδοξος Τύπος, 30/5/2014