Την ζωή μας την έχουμε κάνει παιδικό παιχνίδι· όχι όμως αθώο, αλλά αμαρτωλό.

Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τον σκοπό της ζωής μας, τον παραμελούμε και ασχολούμαστε με μάταια και άσκοπα ζητήματα.

* Παραδινόμαστε στην απόλαυση των ενδυμάτων, αντί να σκεπάζουμε άνετα και ευπρεπώς το σώμα μας και έτσι να το προστατεύουμε από επιβλαβείς επιδράσεις.

* Παραδινόμαστε στην απόλαυση του χρυσού και του αργύρου, θαυμάζοντάς τα στα θησαυροφυλάκια. Αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνον για τις πραγματικές μας ανάγκες και να δίνουμε τα τυχόν περισσεύματα σε όσους έχουν ανάγκη.

* Παραδινόμαστε στην απόλαυση των κατοικιών μας. Αντί να έχουμε απλώς ασφαλή, άνετη και ευπρεπή στέγη για την προστασία μας από τα στοιχεία της φύσης.

* Παραδιδόμαστε στην απόλαυση των διανοητικών μας χαρισμάτων, του νου και της φαντασίας και τα μεταχειριζόμαστε για να υπηρετήσουμε απλώς την αμαρτία και την ματαιότητα του κόσμου τούτου.

Αντί να χρησιμοποιήσουμε αυτά, προ παντός, για να γνωρίσουμε τον Πάνσοφο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου για προσευχή· για ικεσία για δοξολογία του Θεού· και για να εσωτερικεύσουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό.

* Παραδινόμαστε στην απόλαυση της γνώσεως της κοσμικής ματαιότητας και για την απόκτηση της γνώσεως αυτής δαπανούμε πολύτιμο καιρό, ο οποίος μας δόθηκε για να ετοιμασθούμε για την αιωνιότητα.

* Παραδινόμαστε στην απόλαυση ωραίων ανθρωπίνων προσώπων και πολλές φορές τα μεταχειριζόμαστε για ικανοποίηση των παθών μας.

* Παραδινόμαστε, τέλος, στην απόλαυση των εαυτών μας, με το να θεωρούμε είδωλα τους εαυτούς μας, ενώπιον των οποίων υποκλινόμαστε (και θαυμάζουμε!). Και, επιπλέον, περιμένουμε (και κάποτε απαιτούμε!) και οι άλλοι να υποκλίνονται).

Ποιός μπορεί, με τρόπο ικανοποιητικό, να περιγράψει και να θρηνήσει τη μεγάλη ματαιότητα και αθλιότητα, στις οποίες εκούσια ρίχνουμε τους εαυτούς μας;

Ποιά απάντηση θα δώσουμε στον αθάνατο Βασιλέα Χριστό, τον Θεό μας, ο Οποίος θα έλθει πάλι για να κρίνει ζώντες και νεκρούς; Και να αποκαλύψει τις κρυμμένες σκέψεις όλων των καρδιών και να λάβει από μας απάντηση και απολογία για κάθε λόγο και έργο μας;

Αλλοίμονο σε μας, οι οποίοι φέρομε το όνομα του Χριστού, δεν ακολουθούμε όμως την διδασκαλία του Ευαγγελίου! Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος μας προσκαλεί συνεχώς κοντά του και μας ενισχύει ποικιλοτρόπως σε αυτή μας την πορεία.

Από το βιβλίο του: «Η εν Χριστώ ζωή»

Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης

 

Μ. Βασιλείου, ομιλια προς τους νέους.

Ο Θεός δεν υποτάσσεται στο κακό ή την αμαρτία, δηλαδή στο μη ον. Και ο Χριστός, ως Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος, ούτε αμάρτησε, ούτε ήταν δυνατό να αμαρτήσει. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τον άνθρωπο που προήλθε από το μη ον.

Η προέλευση αυτή του ανθρώπου προσδιορίζει και την κατάστασή του μακριά από τον Θεό. Η αμαρτία ως απομάκρυνση από τον Θεό είναι και απομάκρυνση από το ον. Και η μετάνοια ως επιστροφή στον Θεό είναι επιστροφή στο ον.

Αυτό σημαίνει ότι, όποιος αρνείται τον Θεό, αρνείται ουσιαστικά και τον εαυτό του.

Απομακρυνόμενος ο άνθρωπος από τον Θεό εκπίπτει στο μη ον και παραμένει ως ανυπόστατη ύπαρξη. Επιστρέφοντας πάλι στον Θεό επανασυνδέεται με το ον που είναι η πηγή της ζωής.

Η ζωή του Θεού γίνεται δική του ζωή, και ο χρόνος της ζωής του εκδιπλώνεται ως χρόνος τελειώσεως και θεώσεως. Εδώ βρίσκεται και η βασική διαφορά ανάμεσα στον πιστό και τον άπιστο. Δεν είναι διαφορά ηθικής αλλά οντολογικής φύσεως.

Ο πιστός μετέχει στην θεία ζωή, συντονίζεται με την θεία ενέργεια και εκτείνεται προς την θέωση, ενώ ο άπιστος βραχυκυκλώνεται στην ατομικότητά του, απονεκρώνεται και ζει την τραγικότητα του θανάτου.

Η ζωή που πηγάζει από τον Θεό της αγάπης συντονίζει τους ανθρώπους με την θεία αγάπη και τους οδηγεί σε ένωση μεταξύ τους, ενώ η ζωή χωρίς τον Θεό παραδίδεται στην διάσπαση και την διάλυση.

Τέλος η κόλαση, στην οποία καταλήγει ο άνθρωπος που αρνείται τον Θεό, χαρακτηρίζεται από την απουσία της αγάπης και από την κυριαρχία της ταραχής και της διασπάσεως. Το φως του Θεού, που είναι η δόξα και η χαρά των πιστών, γίνεται για τους απίστους σκοτάδι και βάσανος.

Η παρούσα και η μέλλουσα ζωή συνδέονται οργανικά. Η παρούσα ζωή οδηγεί στην μέλλουσα και η μέλλουσα προετοιμάζεται από την παρούσα. Η κοινωνία με τον Θεό κατά την παρούσα ζωή αποτελεί την προϋπόθεση για την διατήρησή της στην μέλλουσα.

Η προοπτική αυτή εισάγει ριζική ανατροπή στην θεώρηση του κόσμου. Τίποτε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως όντως αγαθό, όταν περιορίζεται στον κόσμο. Τα πλούτη, οι τιμές, η υγεία και αυτή η πρόσκαιρη ζωή δεν αποτελούν σε τελική ανάλυση πραγματικά αγαθά.

Η χριστιανική προοπτική ξεπερνά την προσκαιρότητα και επεκτείνεται στην αιωνιότητα. Όσα εντάσσονται στην προοπτική αυτήν, «αγαπάν τε και διώκειν παντί σθένει χρήναι φαμέν», ενώ τα υπόλοιπα «ως ουδενός άξια παροράν» (*).

Η εκτίμηση των πραγμάτων με εγκοσμιοκρατικά κριτήρια φανερώνει παρανόηση του αληθινού νοήματος της ζωής. Και η παρανόηση αυτή παίρνει τραγικές διαστάσεις, όταν ο άνθρωπος, ενώ πιστεύει στην αιώνια ζωή, αδιαφορεί γι’ αυτήν και προσηλώνεται στην πρόσκαιρη.

Γι’ αυτό και όλα τα πράγματα της καθημερινότητας μπορούν και πρέπει να εντάσσονται στην προοπτική της αιωνιότητας.

(*) Μ. Βασιλείου, Προς τους νέους 2, PG 31,565B.

 

Οσίου Ιωάννου του Ησυχαστού, μαθητού του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου 18 Απριλίου

Ο Όσιος Ιωάννης ο Ησυχαστής έζησε κατά τον 8ο αιώνα μ.Χ. και ήταν μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου (τιμάται 20 Νοεμβρίου). Από νεαρή ηλικία ζήλωσε τον ασκητικό βίο και απήλθε προς τον Άγιο Γρηγόριο τον Δεκαπολίτη, ίσως στον Όλυμπο, γενόμενος μοναχός και διδασκόμενος τα της μοναχικής πολιτείας. Η υπακοή του προς τον διδάσκαλό του υπήρξε περιβόητη, γι' αυτό δε και ο Άγιος Γρηγόριος έχαιρε και δόξαζε τον Θεό. Μετά τον θάνατο του διδασκάλου του, κατά το παράδειγμα αυτού, αφού περιέτρεξε ξένους τόπους, ήλθε κατόπιν στα Ιεροσόλυμα, όπου και προσκύνη
σε τους Αγίους Τόπους. Εκεί καλλιεργήθηκαν εντός του περισσότερο οι πηγές της ευσεβούς κατανύξεως και η αφοσίωσή του προς τον Θεό προσέλαβε νέα δύναμη και φλόγα.

Ο Όσιος Ιωάννης εγκαταβίωσε στη μονή Χαρίτωνος, όπου και κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἁπαλῶν ἐξ ὀνύχων Χριστὸν ἠγάπησας, καὶ τὴν σὴν κλῆσιν θεόφρον καταλαμπρύνεις σαφῶς, πλήρης χάριτος ὀφθεῖς τοῦ θείου Πνεύματος· ἐκκαθάρας γὰρ τὸν νοῦν, τῶν Ἀγγέλων μιμητής, ἐν σώματι ἀνεδείχθης, Πατὴρ ἠμῶν Ἰωάννη, μεθ' ὧν ἱκέτευε σωθήναι ἠμᾶς.

Τι είναι ανθρωπαρέσκεια;

Γράφω σε εσάς που αγαπάτε το Θεό και αναζητάτε τον Κύριο ολόψυχα και αληθινά.

Όσοι προσεύχονται με τον τρόπο αυτό εισακούονται από τον Θεό και ευλογούνται σε όλα τα έργα τους και εκπληρώνονται όλα τα αιτήματα, για τα οποία Τον παρακαλούν.

Όσοι όμως δεν προσεύχονται ολόψυχα, αλλά με δισταγμό, και εργάζονται για να δοξασθούν από τους ανθρώπους, αυτοί δεν εισακούονται από τον Θεό σε όσα Τον παρακαλούν.

Μάλλον Τον εξοργίζουν με τα έργα τους, καθώς έχει γράφει:

Ο Θεός διασκόρπισεν οστά ανθρωπαρέσκων (Ψαλμ. νβ' 6).

Βλέπετε πόσο ο Θεός οργίζεται για τα έργα τους και δεν ικανοποιεί κανένα από τα αιτήματα, που Του ζητούν, και επί πλέον τους εναντιώνεται. Και τούτο διότι δεν εκτελούν με πίστη το έργο τους, αλλά με ανθρωπαρέσκεια. Έτσι η θεϊκή δύναμη δεν κατοικεί μέσα τους και δεν προοδεύουν σε κανένα από τα έργα που επιχειρούν. Γι' αυτό δεν απολαμβάνουν την ενίσχυση της χάριτος ούτε την ανακούφιση και την χαρά της.

Η ψυχή τους πιέζεται από το βάρος όλων των πράξεών τους. Έτσι ζουν οι περισσότεροι μοναχοί.

Δεν έχουν δεχθεί τη χάρη που ενθαρρύνει την ψυχή, που την κάνει να χαίρεται και που της προσφέρει καθημερινά ευφροσύνη και θερμή θεϊκή.

Δεν τους επισκιάζει η Θεία Χάρη γιατί επιζητούν σε όλα τα έργα τους τον έπαινο των ανθρώπων. Όποιος εκτελεί τα έργα του με ανθρωπαρέσκεια είναι βδελυκτός στη Θεία Χάρη.

Άγιος Αμμωνάς

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ (Περσίας) (17 Ἀπριλίου)

Τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου ἀνέτειλε στή χώρα, ἡ ὁποία ἐκτείνεται μεταξύ τῶν ποταμῶν Τίγρη καί Εὐφράτη, δηλαδή τήν Μεσοποταμία ἤ Περσία ἀπό τόν πρῶτο ἤδη αἰῶνα. Διότι καθώς ἡ παράδοση ἀναφέρει, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι Βαρθολομαῖος, Θαδδαῖος καί Θωμᾶς ἔφθασαν καί στήν Περσία, ὅπου κήρυξαν τό Εὐαγγέλιο στό λαό, πού λάτρευε τόν ἥλιο
καί τήν φωτιά. Ἐξ’ ἄλλου γνωρίζομε ὅτι: «...οἱ κατοικοῦντες τήν Μεσοποταμίαν» (Πράξη 2,9) παρευρέθηκαν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στά Ἱεροσόλυμα. Τότε, μερικοί ἀπό αὐτούς πίστευσαν στόν Χριστό καί ὅταν ἐπέστρεψαν στήν πατρίδα τους, μετέφεραν ἐκεῖ τά σπέρματα τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας.

Ἔπειτα οἱ σπόροι τοῦ Εὐαγγελίου βλάστησαν καί στήν πορεία τῶν χρόνων ἀπέδωσαν πλούσιους καρπούς. Ὁ ἀριθμός τῶν χριστιανῶν εἶχε αὐξηθεῖ σημαντικά, μέ ἀποτέλεσμα στό τέλος τοῦ γ΄ αἰώνα νά ὑπάρχουν στήν Περσία πολυάριθμες χριστιανικές ἐκκλησίες ἄρτια ὀργανωμένες, ἀπό τίς ὁποῖες πολλοί ἐπίσκοποι παραστάθηκαν στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας.
«Μέγας Μητροπολίτης καί κεφαλή ὅλων τῶν ἐπισκόπων» ἦταν ὁ ἅγιος Συμεών, ὁ ἐπίσκοπος Σελευκείας-Κτησιφῶντος. Οἱ δύο αὐτές πόλεις ἤ καλύτερα ἡ διπλή αὐτή πόλη ἦταν πόλη ἑλληνική, σπουδαῖο χριστιανικό κέντρο καθώς καί ἡ πρωτεύουσα τῆς Περσίας. Ἦταν δέ κτισμένη στίς δύο ὄχθες τοῦ Τίγρη ποταμοῦ. Ὁ ἅγιος μητροπολίτης Συμεών γεννήθηκε στά Σοῦσα τῆς Περσίας ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Μάλιστα ὁ πατέρας του ἦταν πορφυροβάφος καί προμηθευτής τῶν βασιλικῶν ἐνδυμάτων τῶν Περσῶν βασιλέων. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ ἅγιος Συμεών ὀνομάσθηκε ἀπό τούς Σύρους συγγραφεῖς Bar-Sabôe(Βαρ-Σαβοέ), πού σημαίνει γυιός βυρσοδέψου.  

ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΕΡΕΤΗΣ

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΩΝ 1600 ΕΤΩΝ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΌΡΟΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΑ 1.000 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

 

Εφέτος εορτάζονται αυτά, τα 1.000 τελευταία ένδοξα και σωτήρια χρόνια μοναστικού βίου της ως ανω Πανιέρου Μονής! 

 

Εάν το Άγιον Όρος ως σύμβολο αιώνιο της Ορθοδόξου Πίστεως, αποτελεί την αιθέρια αίσθηση προσέγγισης στα Θεία και τα Επουράνια, τότε η κορυφαία ευλογία που ξεπερνά την κορυφή του Άθωνα αξιωτικά, είναι, ήταν και παραμένει η ζώσα μαρτυρία Ορθοδόξου προσδιορισμού, η μοναδική ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ.  

Αφορά μία από τις 20 Βασιλικές, Πατριαρχικές και Σταυροπηγιακές Μονές του Άθω και δικαίως αποκαλείται η αγκαλιά της Παναγίας, θερμοκήπιο αγάπης, προπύργιο ευαγγελικής αρετής και λιμάνι σωτηρίας των πιστών, ως η θαυμαστή Ιερά Κλίμαξ από γης εις τα Ουράνια! Όπως σε όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους, έτσι και στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου διακόνησαν κατά καιρούς άρχοντες, ηγέτες, πρίγκηπες, αξιωματικοί πολύ σεμνά ακόμα και σε αφάνεια… εις ένδειξιν ταπεινώσεως, μετανοίας και στην απόλυτο υπακοή των Γερόντων των. 

Οι 20 Μονές συνυπάρχουν σε μία θεόθεν αρμονική Ομολογία Πίστεως δια μέσου μίας αφαντάστου κάλλους ιστορικής διαδρομής στο πέρασμα των αιώνων με προκληθέντα άπειρα συναισθήματα και Ορθόδοξα μηνύματα για όλους τους Ορθοδόξους σε ό,τι αφορά την Ιερά Μονή Εσφιγμένου ως λίαν διακριτός Φάρος φαεινός, σταθερά στις παραδόσεις των ιερών στόχων με ανάλογες θυσίες και αγώνες, πλήρης αξιών, πορεύεται πραγματοποιούσα την κορυφαία πατρώα και ζηλωτική «σχολή» της Ορθοδόξου Πίστεως, εξακολουθεί όμως να επενδύει ακαταπαύστως επί 16 αιώνες σε κάθε προσκυνητή που αναπαύεται στην επιλεγμένη του μετάνοια. 

1η  ΠΕΡΙΟΔΟΣ 

Εδώ, με ψυχική, διανοητική και πνευματική έπαρση τόσο κατά την συμπροσευχή όσο και την εν γένει επικοινωνία, στα κυρίως πνευματικά και ιστορικά δρώμενα της Μονής, διατηρείται η μετάνοια όλων μας. Περί το 950μΧ, εγένετο μέγας σεισμός, κατ’ άλλους έκρηξη ηφαιστείου (ή και τα δύο μαζί), με επακόλουθο τσουνάμι, ώστε τα πάντα εξηφανίσθησαν (σαν να τα κατάπιε η γης) καταβροχθίζοντας ολόκληρο το μοναστήρι εκτός από την Αγία Τράπεζα του Ιερού, του κεντρικού ναού – του καθολικού, τότε προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου, όπου σήμερα εξακολουθεί να διαφυλάσσεται με σεβαστή ευπρέπεια η Ακοίμητος Κανδύλα.  

Κατά τον ρούν των 530 περίπου ετών λειτουργίας, από το 420μΧ – 950μΧ, σεπτής υπάρξεως της εν λόγω Μονής, μιας απολύτου πνευματικής ζωής ήτοι από ιδρύσεώς της από την αυτοκράτειρα Αγία και Παρθένον Πουλχερία (399μΧ-10/09/453μΧ) μετά του αδελφού της Θεοδοσίου Β΄, περί το έτος ιδρύσεως 420 μΧ (περίοδος κτίσεως 408μΧ-450μΧ) χάριτι θεία, ως ένα προστάδιο του επουρανίου παραδείσου, μιας απολύτου πνευματικής ζωής. 

Κατά την περίοδο αυτή συνέβησαν πολλά ιστορικά γεγονότα, όπως διωγμοί, κακουχίες, επιδρομές αλλοφύλων, δολοφονίες αθώων πατέρων, καθότι ο παμπόνηρος «εχθρός» δεν ησυχάζει μέχρι σήμερον…! Η αρχική ονομασία της Μονής ήταν του «Εσφαγμένου» από χειρόγραφα περγαμηνής της Μονής Βατοπεδίου, πιθανόν του «εσφαγμένου αρνίου» ή του «εσφαγμένου μοναχού» από Αγαρηνούς ή από έναν Όσιο κτήτορα περιεσφιγμένον κατά την οσφύν. 

Επίσης κατά την αυτήν περίοδον συνέβησαν γεγονότα σφοδρών ερίδων περί εικονομαχίας και επαπειλουμένων εκκλησιαστικών ρήξεων. Εν συνεχεία η θεόθεν αναστήλωσις των ιερών εικόνων από την βασίλισσα Θεοδώρα (815μΧ - 11 Φεβρουαρίου 867μΧ), η οποία δημιούργησε την ημέρα αυτή, την «Κυριακής της Ορθοδοξίας» στις 11/03/849μΧ. Τότε οι πατέρες της Μονής εκλήθησαν να λειτουργούν ομολογούντες εν μέσω διωγμών και δυσοίωνων καταστάσεων.  

Η Παπική λαίλαπα, η αείποτε εχθρευομένη την Ορθοδοξία, προκάλεσε δύο σχίσματα της εκκλησίας στην επιμονή επιβλητικότητος των Λατίνων φονταμενταλιστών του παπικού συστήματος. Με την εκτός ιερών κανόνων αντιαδελφική συμπεριφορά, δημιούργησαν το πρώτο ακακιακό σχίσμα (484μΧ-519μΧ) και το δεύτερο του Φωτίου (867μΧ – 880μΧ) προκαλούντες αφορισμούς, αναθέματα, δογματικές διαμάχες, έριδες για το «πρωτείο» και την περίφημη τεταρτογαμία του Λέοντα ΣΤ΄, καθώς και άλλες θρησκευτικές και πολιτικές διαφωνίες που δεν συνάδουν με τα αιώνια πατερικά κείμενα των Ορθοδόξων. 

2η  ΠΕΡΙΟΔΟΣ 

Αγίες Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία 16 Απριλίου

Ήταν και οι τρεις αδελφές και πνευματικά βλαστάρια της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης. Οι ψυχές και των τριών παρθένων ήταν στολισμένες με πολλά χριστιανικά χαρίσματα. Όταν έγινε ο διωγμός
κατά των χριστιανών επί Μαξιμιανού, οι τρεις αδελφές κατέφυγαν σε κάποιο ψηλό βουνό. Η κρυψώνα τους, όμως, ανακαλύφθηκε. Το έτος 304 μ.Χ. συνελήφθήσαν και τις έφεραν μπροστά στον άρχοντα Δουλσήτιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τις κάνει να αρνηθούν το Χριστό. Αυτές, με όπλα τις αρετές που είχαν, ομολογούσαν Χριστόν Εσταυρωμένον. Τότε, η Αγάπη και η Χιονία πέθαναν, αφού τις έριξαν στη φωτιά. Η Αγία Ειρήνη αφού κλείσθηκε σε πορνείο (κανένας δεν τόλμησε όμως να την ενοχλήσει), βρήκε μαρτυρικό τέλος, από το βέλος που της έριξε ένας στρατιώτης.

Τα ιερά λείψανα που απέμειναν από την πυρά συνελέγησαν από ευλαβείς Χριστιανούς και ενταφιάσθηκαν δυτικά της πόλεως, σε μικρή απόσταση από τα τείχη. Εκεί ανεγέρθηκε ένας ναΐσκος στην αρχή, που αργότερα έγινε μεγαλύτερος.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὡς αὐτάδελφοι Κόραι καὶ οὐρανόφρονες, πρὸς εὐσέβειας ἀγῶνας ὁμονοούσαι καλῶς, τὸν ἀρχέκακον ἐχθρὸν κατεπαλαίσατε, Χιονὶα ἡ σεμνή, σὺν Ἀγάπη τὴ κλυτή, Εἰρήνη ἡ πανολβία. Καὶ νῦν Χριστὸν δυσωπεῖτε, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Άγιος Κρήσκης ο Μάρτυρας 15 Απριλίου

Ο Άγιος Κρήσκης καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή της παντοδυναμίας της ειδωλολατρίας. Μαθητής του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος επέδειξε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αξιοθαύμαστη ευσέβεια. Ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία δεν έπαυσε να αγωνίζεται για την επιστροφή των ειδωλολατρών στη χριστιανική πίστη. Όταν ο έπαρχος της πόλης πληροφορήθηκε τη χριστιανική του δράση κάλεσε τον Άγιο και του συνέστησε να σταματήσει να κηρύττει διότι βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του και θα ήταν άδικο να υποστεί μαρτυρικό θάνατο στα γεράματά του. Όμως ο Κρήσκης με σεμνότητα αλλά και ασυνήθιστη για την ηλικία του γενναιότητα του απάντησε ότι τα βασανιστήρια θα ήταν γι' αυτόν ευεργεσία και ο επαπειλούμενος θάνατος κέρδος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῷ τῆς πίστεως ζήλω πτερωθεῖς τὴν διάνοιαν, πρὸς ἀθλητικὸς ἀριστείας ἀνδρικῶς προσεχώρησας, καὶ ὤφθης τοῦ Σωτῆρος κοινωνός, βασάνους ὑπὲρ φύσιν ἐνεγκῶν διὰ τοῦτο ἐδοξάσθης παρὰ Θεοῦ, Κρήσκη Θεομακάριστε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Άγιος Λεωνίδης Επίσκοπος Αθηνών 15 Απριλίου

Βιογραφία
Στους Συναξαριστές αναφέρεται ότι ο Άγιος Λεωνίδης, Επίσκοπος Αθηνών, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 250 μ.Χ. Σε κάποιους από τους Κώδικες αναφέρεται ως Μάρτυς, γεγονός όμως που δεν αποδεικνύεται.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ποιμὴν ἱερώτατος, καὶ Ἱεράρχης σοφός, τῆς πόλεως γεγονός, τῶν Ἀθηνῶν τῆς κλεινῆς, Λεωνίδα μακάριε, ὅθεν ἱερατεύσας, τῷ Σωτήρι ὁσίως, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, καὶ τὴν πλάνην καθεῖλες. Καὶ νῦν Πάτερ ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Άγιοι Αρίσταρχος, Πούδης και Τρόφιμος Απόστολοι από τους εβδομήντα 14 Απριλίου

Ήταν και οι τρεις από τους έβδομηκοντά Αποστόλους και αφοσιωμένοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου.

Για τον Απόστολο Αρίσταρχο αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων ότι ήταν Μακεδόνας καταγόμενος από τη Θεσσαλονίκη και κατά πάσα πιθανότητα Ιουδαίος. Επίσης, για τον Αρίσταρχο, ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Κολασσαεΐς (δ' 10) επιστολή του σ
αν συναιχμάλωτό του στη Ρώμη, καθώς και στην προς Φιλήμονα (στ' 24) σαν συνεργάτη του.

Για τον Πούδη κάνει λόγο στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 22) επιστολή του, από την οποία καταλαβαίνουμε ότι ο Απόστολος Πούδης ήταν από αυτούς που συνεργάστηκαν υπέρ του Ευαγγελίου στη Ρώμη.

Τον Τρόφιμο έφερε στην χριστιανική πίστη ο Απόστολος Παύλος, όταν πήγε στην Έφεσο. Από τότε, τον ακολούθησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στη Ρώμη, για να συνεργασθεί και να κακοπάθει μαζί με το διδάσκαλο του. Στόν Τρόφιμο αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 20) επιστολή του.

Στο φοβερό διωγμό του Νέρωνα (54 - 68 μ.Χ.) και οι τρεις αυτοί συνεργάτες του Παύλου αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν με θάνατο δι' αποκεφαλισμού.

Σημείωση: Η μνήμη του Αγίου Αρίσταρχου επαναλαμβάνεται στις 27 Σεπτεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χορείαν τὴν τρίπλοκον, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, συμφώνως τιμήσωμεν, ὡς ποταμοὺς λογικούς, τῆς θείας χρηστότητας, Πούδην σὺν Ἀριστάρχω, καὶ Τροφίμω τῷ θείῳ λόγοις θεογνωσίας, καταρδεύσαντας κόσμον. Αὐτῶν Χριστὲ μεσιτείαις πάντας οἰκτείρησον.

Άγιοι Γεώργιος, Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος και Μιχαήλ από τη Σαμοθράκη Εορτάζουν 7 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος και ο νεότερος Γεώργιος κατάγονταν από την Σαμοθράκη, ο δε Μιχαήλ από την Κύπρο.

Κατά την επανάσταση του 1821 μ.Χ. η νήσος Σαμοθράκη κατελήφθη από Αγαρηνούς, που ήλθαν από την Άβυδο και την Τένεδο και εφόνευσαν τους Χριστιανούς κατοίκους, τις δε γυναίκες και τα παιδιά διεμοίρασαν στην Ανατολή και στην Αίγυπτο. Τότε συνέλαβαν και τους τέσσερις μάρτυρες μαζί με τον Μιχαήλ, ο οποίος όμως φοβήθηκε και αλλαξοπίστησε, και τους επούλησαν σε Τούρκους σε διάφορα μέρη. Απ' αυτούς ο Μανουήλ, πουλήθηκε στην Αίγυπτο, έμαθε την αραβική γλώσσα και επιδόθηκε στη μελέτη του Κορανίου.
Όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε, οι πέντε Νεομάρτυρες επέστρεψαν στη Σαμοθράκη και ακολούθησαν το χριστιανικό βίο. Εκείνη την περίοδο διορίσθηκε στο υπούργημα του Καδή της Μάκρης κάποιος σκληρός Απτουρραχμάν αφέντης λεγόμενος, απάνθρωπος και ζηλωτής της θρησκείας του Μωάμεθ. Αυτός, συνέλαβε τους Μάρτυρες, τους οποίους εφυλάκισε και βασάνισε. Παρά τις κολακείες και τα φρικώδη βασανιστήρια οι Μάρτυρες ομολογούσαν την πίστη τους στον Χριστό. Τότε ο καδής έγραψε στην Κωνσταντινούπολη προς τον αφέντη της Βασάφ, ο οποίος ήταν μυστικός γραμματεύς του σουλτάνου Μαχμούτ, τα σχετικά με τους Μάρτυρες και ότι αρνήθηκαν τη θρησκεία του Μωάμεθ. Η απόφαση που ήλθε ήταν καταδικαστική.
Πρώτος εμαρτύρησε ο γέροντας Μιχαήλ που τον κατέκοψαν σε κομμάτια με τα ξίφη τους.
Οι Άγιοι Θεόδωρος και Γεώργιος εκρεμάσθησαν και έτσι έλαβαν τον στέφανο της αθλήσεως.
Τον δε πολυπαθή Μανουήλ τον έριξαν επάνω σε σιδερένια τσιγκέλια και εκαρφώθηκε σταυροειδώς. Έτσι έριξαν και τον μακάριο μικρό Γεώργιο, αλλά, ω του θαύματος! Τα καρφιά ελύγισαν και δεν καρφώθηκε κανένα στο σώμα του Αγίου. Μετά από αυτό τον έριξαν πάνω σε σιδερένια σουβλιά και τον επατούσαν για να καρφωθεί το σώμα του. Με αυτόν τον τρόπο ο Μάρτυς Μανουήλ σύντομα παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού, ο δε Μάρτυς Γεώργιος έμεινε καρφωμένος είκοσι τέσσερις ώρες με οδύνη αφόρητη. Οι Αγαρηνοί, όταν είδαν ότι ακόμη μετά από τόσο διάστημα ζει, τον επυροβόλησαν στην κεφαλή κι έτσι ετελείωσε το βίο του κι αυτός ο αοίδιμος.
Οι Χριστιανοί, αφού έλαβαν την άδεια, ενταφίασαν τα λείψανα των Μαρτύρων στο τόπο του μαρτυρίου αυτών.
Όλων τα μαρτύρια έγιναν στη Μάκρη της Αλεξανδρούπολης στις 6 Απριλίου 1835 μ.Χ.