"Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες."
-Η φυγή στην ησυχία
Κάποτε, χριστιανοί μου, ένας μοναχός άφησε το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή, για να τραβήξει στην έρημο, να γίνει ησυχαστής.
Ο λογισμός του τον προέτρεπε να αφοσιωθεί μέρα και νύχτα στη μελέτη και στη θεωρία του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και ιδιαιτέρως στο μυστήριο της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού.
Έτσι πίστευε πως θα μπορούσε μέσα στη γαλήνη της ερημιάς να ενωθεί με τον Θεόν, μακριά από μέριμνες και σκοτούρες.
Το μικρό εμπόδιο
Ύστερα όμως από δύο-τρεις ημέρες ...γιατί ποιός μπορεί να αντέξει περισσότερο... καθώς βρισκόταν μέσα στους ιερούς του στοχασμούς, αισθάνθηκε ξαφνικά κοντά του μια παρουσία.
Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι.
Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη, τρύπια παντούφλα του και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του.
Έτσι η προσοχή του αποσπάστηκε και δεν μπορούσε πια να κρατήσει αμετακίνητο το νου του στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του.
Ο εκνευρισμός
Το είδε και είπε μέσα του γεμάτος ενόχληση:
«Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα με τον Θεόν, και τώρα έρχεται ένα ποντίκι να μου χαλάσει την προσευχή;
Ε, αυτό πια παραπάει!»
Και νευριασμένος, φώναξε στο ποντίκι:
— «Γιατί βρε σιχαμένο, διακόπτεις την προσευχή μου;»
Η απρόσμενη απάντηση
Κι εκείνο του αποκρίθηκε ήρεμα, με ανθρώπινη φωνή:
— «Γιατί πεινάω.»
Ο καλόγερος, δίχως να συλλογιστεί πως συνομιλούσε με ένα ποντίκι που μιλούσε, αγανακτισμένος ανταπάντησε:
— «Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο! Εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να ενωθώ με τον Θεό, κι εσύ θέλεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;»
Και τίναξε απότομα το πόδι του, πετώντας το ποντίκι στην απέναντι γωνιά της σπηλιάς.
Το μεγάλο μάθημα
Τότε το ποντίκι τον κοίταξε στα μάτια και με πολλή ηρεμία του είπε:
— «Μάθε το καλά, πάτερ.
Αν δεν μπορέσεις πρώτα να αγαπήσεις, να συμπαρασταθείς και να συμπονέσεις τον γύρω σου αδελφό·
αν δεν σταθείς στον γερο-Αββακούμ που ψήνεται στον πυρετό και πεθαίνει από την πείνα στη διπλανή σπηλιά, αλλά και σε κάθε Αββακούμ που πονά, υποφέρει, πεινάει, διψά ή κείται γυμνός και πληγωμένος,
τότε ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να ενωθείς με τον Θεό της αγάπης και του ελέους.»
Και αμέσως χάθηκε.
Μην ψάχνεις τον Θεό μόνο στα ύψη και στις θεωρίες.
Είναι δίπλα σου, στα μάτια του πεινασμένου, στον στεναγμό του αρρώστου, στον πόνο του αδελφού σου.
•
Στους κρυφούς Αββακούμ της ζωής μας, που μας δίνουν την ευκαιρία να αγαπήσουμε αληθινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.