Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025

Η Μονογενής Ελπίδα του κυρ Φώτη Κόντογλου



Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε καμιά βοήθεια εκτός από τον Θεό, και σε καμιά ζωή εκτός από Αυτόν, και σε καμιά άλλη χαρά εκτός από Αυτόν, και σε καμιά δικαιοσύνη εκτός από Αυτόν, και κρεμιέται με δάκρυα μονάχα σ’ Εκείνον, έχοντας μονογενή ελπίδα, αυτός βρίσκει έλεος και αναπαύεται από «τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός».
Γι’ αυτόν, κατά τον άγιο Ισαάκ,
«η αγάπη η εν Χριστώ ισχυροτέρα εστί της ενταύθα ζωής».
Και δεν θέλει να χωρισθεί από τον Θεό, και προτιμά τον θάνατο από τούτον τον χωρισμό, γιατί νιώθει καλά πως σωστά λέγει ο άγιος Κύριλλος:
«Θάνατος αληθής είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεόν, και όχι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα».
Σ’ αυτή τη μακάρια κατάσταση βρίσκονται οι άγιοι όχι λίγες ώρες της ζωής τους, αλλά παντοτεινά. Και γι’ αυτό νιώθουν πως από τούτον τον κόσμο απογευθήκανε σαν έναν αρραβώνα τη μακαριότητα της αιωνίου ζωής.
Αγαπούν κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα, επειδή η τέλεια αγάπη προέρχεται από τη χαρά της πίστεως, από τη βεβαιότητα και από τη στερεή ελπίδα που έχουν μέσα στην ψυχή τους.
Οι άλλοι άνθρωποι, οι αμαρτωλοί, μπορεί να ελεηθούν και να αξιωθούν, έστω και για λίγο, αυτήν την απελευθέρωση από τη δουλεία της φθοράς· να απολαύσουν για λίγο τον ουράνιον άρτον. Μα ύστερα, σαν αδύνατοι άνθρωποι που είναι, από αμέλεια ξαναπέφτουν στις μέριμνες του βίου, και χάνουν εκείνη την ευωδία του μυστικού κόσμου, στον οποίον έζησαν εκείνον τον σύντομο καιρό.
Και ποθούν θερμά να ξαναμπούν στην ουράνια εκείνη πολιτεία. Την αναθυμούνται με δάκρυα, και ολοένα ελπίζουν να την ξαναδούν. Απορούν πώς την έχασαν, πώς καταντήσανε πάλι δούλοι της σαρκός. Θρηνούν σαν τους πρωτόπλαστους, που καθίσανε έξω από τον Παράδεισο, μη μπορώντας να ξαναμπούν μέσα.
Ξέρω πως πολλοί, διαβάζοντας αυτά που γράφω, θα πουν πως η ζωή μας σήμερα δεν σηκώνει τέτοια καλογερίστικα πράγματα. Μα δεν έχουν δίκιο.
Οι σημερινοί άνθρωποι – όπως έγραψα κι άλλη φορά – δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι από τη ζωή που ζούνε, όσο κι αν έχουν κάθε λογής υλικές αναπαύσεις και ασχολίες.
Ίσια-ίσια σήμερα, η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται σε παραζάλη και σε αγωνία, γιατί είδε καλά πως, ενώ ήλπιζε να πιάσει την ευτυχία με την επιστήμη και με την υλική και διανοητική δραστηριότητα, δεν επέτυχε αυτό που ήλπιζε.
Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί άνθρωποι που διψούν για αληθινή τροφή της ψυχής — και γι’ αυτούς γράφω.
Και, όχι μόνο στην Ελλάδα· μια τέτοια δίψα κατατρώγει εκατομμύρια κόσμου, σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη:
«Να, έρχονται ημέρες, λέγει Κύριος, και θα στείλω επάνω στη γη όχι πείνα για ψωμί, ούτε δίψα για νερό,
αλλά πείνα του ν’ ακούσετε λόγον Κυρίου…»

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.