Η ΚΑΝΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ --

Μία μεγάλη και πικρή ορθόδοξη αλήθεια την οποία αδυνατούν κατάματα να δουν, να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν οι έχοντες εκκλησιολογικόν νουν, αλλά διπλωματικώς, ενοχοποιητικώς και σκοπίμως, αποκρύπτουν αυτοί που δηλώνουν πως κατέχουν τάχα τη νοοτροπία της Εκκλησίας διά της μοντέρνας Αντιπατερικής “Βασιλικής οδού”, είναι ακριβώς αυτή:
Οι ανά την οικουμένην Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όλοι οι πατέρες οι πνευματικοί, οι διδάσκαλοι και οδηγοί, Αρχιερείς, Ιερείς και Λαϊκοί, όλοι, εκπροσωπούνται από αυτούς ακριβώς τους Μεγάλους και χειροτέρους Αιρετικούς όλων των αιώνων: από τους Οικουμενιστές.
Εκπροσωπούνται από αυτούς τους Αντιχρίστους Εκκλησιαστικούς Ηγέτες, είτε το θέλουν, είτε όχι. Είτε συμφωνούν είτε όχι. Η εκπροσώπιση είναι:
εξουσία αυθύπαρκτη,
διαδικασία αυτόφωρη και
παράσταση αυτεπάγγελτη.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος εκπροσωπεί την ανά την Οικουμένην σύμπασα Ορθοδοξία. Διπλωματικώς πάντως ειπώθηκε, φιλολογίας χάριν, πως “δεν εκπροσωπούσε την Ορθοδοξία ο Πατριάρχης, στην ενθρόνιση του Πάπα”. Στην ουσία, μια τέτοια πρόταση αποτελεί αποποίηση ευθυνών και ύποπτη κάλυψη ενοχών από τους εκπροσωπουμένους. Στην κυριολεξία, εννοεί: “Δεν φταίω εγώ που συνεχίζω να του επιτρέπω να με εκπροσωπεί…” Και όμως ΦΤΑΙΣ και φέρεις πολύ μεγάλη ευθύνη!
Αλλά όσο και να διατείνεται κανείς πως ο Πατριάρχης δεν τον εκπροσωπεί, η πικρή αλήθεια είναι αυτή: ο Πατριάρχης εκπροσωπεί ακόμη και αυτούς, τους οποίους δεν εκφράζει. Άλλο πράγμα “εκπροσωπώ” και άλλο το “εκφράζω”, καλύπω, γεμίζω, αναπαύω. Κι’ αν δεν σε εκφράζει, κι’ αν σε τρομάζει, σε σκανδαλίζει και προδίδει τις ελπίδες του πλανήτη, οπωσδήποτε όμως σε εκπροσωπεί!
Η εκπροσώπιση αυτή, δεν είναι αυθαίρετη αλλά αυταπόδεικτη, αυτοσύστατη, Συνοδική. Είναι απολύτως έγκυρη, προσωπική, υποστατή. Με σωτηριολογική βαρύτητα και Νομοκανονική ισχύ. Δεν είναι καθόλου συμβολική, ούτε καν Λειτουργική.
Η εκπροσώπιση αυτή, είναι όντως:
* Δογματική
* ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ
* Oντολογική
* Yπαρξιακή
* Πνευματική
* Εκκλησιολογική
* Επεκτατική
* Μυστηριακή
* Ομολογιακή
* ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΗ
Ο Πατριάρχης “του Γένους” εκπροσωπεί ολόκληρο το Γένος των Ελληνων, όλη τη Γενιά των Ορθοδόξων.
Η εκπροσώπισή αυτή επιτελείται και επισφραγίζεται Συνοδικά, Ιερουργικά διά επισήμου Μνημονεύσεως, από τον Πατριάρχη στη Σύνοδο, από τη Σύνοδο στις Αρχιεπισκοπές, από τις Αρχιεπισκοπές στις Μητροπόλεις,από τις Μητροπόλεις στις Ενορίες, τις Κοινότητες και τις Ιερές Μονές και έπειτα κατ’ επέκτασιν στον κάθε ένα πιστό που παρίσταται ως εντολέας στη Θεία Λειτουργία και εντέλεται στον ιερέα να τον εκπροσωπήσει στην Αγία Τράπεζα και να Μνημονεύσει το όνομα του Αρχιερέως, ο οποίος με τη σειρά του Μνημονεύει τον Πατριάρχη, ο οποίος με τη σειρά του Μνημονεύει τον Πάπα!

Αυτή η αλυσίδα ομολογίας, προσδιορίζει την καθολικότητα, διασφαλίζει την Ενότητα, επισφραγίζει την Μυστηριακή εγκυρότητα και “όλον συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας”.
Αυτή είναι η Πεμπτουσία της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Αυτό ‘ναι το Πενταπόσταγμα της Μυστηριακής Κοινωνίας. Η Μνημόνευση σημαίνει ΕΝΩΣΗ. Σημαίνει ΕΚΠΡΟΣΩΠΙΣΗ.
Κάθε φορά που εισαγάγουν τον Πάπα στον Οικουμενικό Ναό και τελούν επίσημη δογματική Μνημόνευση, αποδέχονται αυτομάτως τα καθ’ όλα βλάσφημα δόγματα του Αιρεσιάρχου, ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝΤΑΣ άπαντες τους επί γης πιστούς.
Κάθε φορά που συμμετέχουν στο Βλάσφημο Π.Σ.”ε” και τα Βέβηλα Διαθρησκειακά τους Συνέδρια, κάθε φορά που αγκαλιάζονται και φιλιούνται επί του Παναγίου Τάφου του Χριστού, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ εγκυρότατα τους ανά την Οικουμένην Ορθοδόξους Πιστούς, τους λογείς εκλεκτούς Αντιαιρετικούς, τους Χαρτοπολεμιστές “Αντι-οικουμενιστές”, τους Μαχητές Μητροπολίτες, τις απανταχού Αρχιεπισκοπές, τους Ομολογητές Θεολόγους, τους Πανοσιολογιωτάτους Ηγουμένους και τις Ιερές Μονές.
Ακόμη και αυτό το Άγιον Ορος ολόκληρο, πλην της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, εκπροσωπείται από τον Πατριάρχη, και προσποιείται ενίοτε ο Άθως “Θεματοφύλακας της Παραδόσεως και Προπύργιο της Ορθοδοξίας”. Αυτά είναι σήμερα “ευσεβείς ρομαντισμοί”…
Από τη φρικτή, σεισμοποιό στιγμή που πάτησε πόδι ο Αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος στο Περιβόλι της Παναγίας, η Παναγία απεχώρησε απαρηγόρητη και εξοργισμένη, συνοδεία των Αρχαγγελικων Δυνἀμεων, “πτέρυξιν τας όψεις καλύπτουσαι”…
Οι Οικουμενιστές λοιπόν, τον κάθε ένα από εσάς εκπροσωπούν, είτε σας αρέσει, είτε όχι!
Ας μη το παίρνουνε εγωϊστικά το θέμα.
Ας μην εθελοτυφλούμε.
Ας μην κρυβόμαστε και αποδεικνυόμαστε ψευδόμενοι
ως “επισκοπικοί Πινόκιο” πίσω από τη μεγενθυνόμενη μύτη.
Ας δούμε ταπεινά και αντικειμενικά, τι λέγουν επ’ αυτού οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες:
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «…πολύς εστίν ο του Μνημοσύνου λόγος και ουχί μικρός, διότι εκείνοι μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισί Ορθόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι ούτε μνημονεύονται, ούτε γαρ έχει άδεια τις των ιερωμένων εύχεσθαι (μνημονεύειν) επ’ εκκλησίαις υπέρ ακοινωνήτου»!
Δεν είχε καμία άδεια ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να μνημονεύσει Πάπα και δεν έχουν τώρα καμία άδεια οι Αρχιεπισκόποι να μνημονεύουν Βαρθολομαίο, ουτε οι Μητροπολίτες να μνημονεύουν Αρχιεπίσκοπο και ούτε οι απλοί Ιερείς να μνημονεύουν Επίσκοπο. Καμία κανονολογικά άδεια και καμία Αγιοπατερική ευλογία.
«Άπαντες οι της Εκκλησίας Διδάσκαλοι, (όχι οι σημερινοί μεγαλοσχήμονες ασχημονούντες Αρχιμανδρίτες) πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι Θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι» (P.G. 160, 105C).
Ο Μέγας και Αθάνατος Αθανάσιος, αθανασίας Οδόν δεικνύμενος ημάς συμβουλεύει:
«Βαδίζοντες την απλανή και Ζωηφόρον (της Αποτειχίσεως) Οδόν, οφθαλμόν μεν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μη τον αισθητόν…αλλά τον νοητόν. Οίον εάν ο Επίσκοπος ή ο Πρεσβύτερος, (ή ο κάθε Αρχιμανδρίτης) οι όντες “οφθαλμοί” της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται, και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι! Συμφέρον γαρ εστίν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, (κατ’ οίκον εκκλησίαν) ή μετ’ αυτούς εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, (ασχέτως εάν επροφήτευσε εν Πνεύματι Αγίω) εις την γέεναν του πυρός… (κόλασιν αιωνίαν) ίνα η Εκκλησία ασκανδαλίστως συναγομένη διαφυλαχθήσεται» ( ΒΕΠΕΣ 31, 311)
Ναι, η Εκκλησία διαφυλάσσεται στους ορθώς Αποτειχισθέντες και κατ’ οικονομίαν, κατά γνώσιν και αγνωσίαν, προαίρεσιν και συνείδησιν, στους λογείς Ορθοδόξους. Στο μικρό το Ποίμνιο. “Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον ότι ευδόκησεν ο Πατήρ υμών δούναι υμίν την Βασιλείαν” (Λουκ. 12, 3).
«Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία· την επί των αδύτων αναφοράν (μνημόνευσιν) του ονόματος του αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο. Γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της Θείας Λειτουργίας, ότι αναφέρει ο ιερουργών το του Αρχιερέως όνομα, δεικνύων και την προς το υπερέχον (δογματικήν πίστεως) υποταγήν, και ότι κοινωνός εστιν αυτού, και πίστεως και των Θείων Μυστηρίων διάδοχος.
Και ο Μέγας Πατήρ ημών και Ομολογητής Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ταύτα λέγει προς τινα, διά της τιμίας αυτού επιστολής· ”έφης δε μοι ότι δέδοικας ειπείν τω Πρεσβυτέρω σου, μη αναφέρειν τον αιρεσιάρχην, καίτοι περί τούτου ειπείν σοι το παρόν, ου καταθαρρώ· πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων”.
Ακούσατε ουν και σύνετε, οι αναφέροντες και αναφερόμενοι λειτουργοί άγιοι πάντες. Εάν δεν επιθυμείτε τον δικαίως αποδιδόμενο τίτλο του “Σιγονταροοικουμενιστή”, τότε μην σιγοντάρετε Μολυσμόν, μη Μνημονεύετε Οικουμενισμόν.
Συγκοινωνίαν τελείαν (καθ’ ολικήν) λοιπόν συνιστά αυτή η φαύλη εκπροσώπιση. Όλοι οι εκπροσωπούμενοι από τον Πατριάρχη, γίνονται κοινωνοί πίστεως και Θείων Μυστηρίων διάδοχοι, διαδεχόμενοι και αποδεχόμενοι τον της βλασφημίας Μολυσμόν.
Μολύνονται όχι μόνο διά της Θείας Μεταλήψεως αλλά και αυτής της σιωπηλής αυτοπροσώπου παρουσίας τους και αδιαμαρτυρήτου, απαθούς ακροάσεως της Μολυσματικής Μνημονεύσεως.
Οι Α΄ και Β΄ Θείοι και Ιεροί Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προειδοποιούν και αναθεματίζουν: “Όποιος ενώθηκε (διά Μνημονεύσεως και Κοινωνίας) η πρόκειται να ενωθή με καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους αιρετικούς εγκαταλείποντας την Εκκλησία, εκπίπτει άμεσα της κοινωνίας και της ιερωσύνης!”
Δεν έχει καμία πλέον ιερωσύνη ο Πατριάρχης και οι συν αυτώ Οικουμενιστές. Αν και “η ιεροσύνη εστίν ανεξάληπτος, εν τούτοις η κατόπιν αναθεματισμού ανενέργητος χρήση αυτής άκυρα καθιστά τα γενόμενα μυστήρια”.
Αναθεματίζονται Πνεύματι Αγίω «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εντεύθεν ήδη υπό της Συνόδου εκβεβλημένοι, και ανενέργητοι υπάρχοντες» και «ήδη του επισκοπικού βαθμού απαλλοτριωθέντες» όπως κατακεραυνώνει ο Βαλσαμών, και μάλιστα προ Συνοδικής Διαγνώμης!
Κατά άλλα, καθίσατε παθητικώς σεις, οι άχαροι Χαρτοπολεμιστές και “αναμείνατε στο της απαθείας ακουστικό σας”, συμβιβασθέντες και προσδοκώντες έως την ανάστασιν των νεκρών, μέλλουσαν Σύνοδο του Βαρθολομαίου η οποία θα καθαιρέσει τον Πρόεδρό της!
Με αφορμή τις Ψευδενώσεις του 1274 και 1439, οι Αγιορείτες Πατέρες ερμήνευσαν ορθώς τους Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου και κήρυξαν “άμεση Αποτείχιση και κατεπείγουσα διακοπή της κοινωνίας” με όσους Αρχιερείς ενώθηκαν κατ’ όποιονδήποτε τρόπο, λόγω ή έργω, με οποιουσδήποτε αιρετικούς! «Οι κοινωνήσαντες επίσκοποι τοις αιρετικοίς,
1) και την εκκλησίαν του Θεού καθολική απωλεία υποβάλλοντες άμα μεν
2) και της ιερωσύνης στερούνται, και εκκήρυκτοι δε γίνονται, ήτοι
3) πάσι δήλοι ως αποκεκομμένοι του Ορθοδόξου Σώματος της Εκκλησίας».
Αυτά, για να πάψει οριστικά η σάπια, εμπαθής κατηγορία και σαθρή συκοφαντία ότι οι Αποτειχισμένοι είναι τάχα “εκτός Σώματος Χριστού”… Το, ποιοί είναι όντως εκτός, αλλ’ αείποτε εντός παναιρέσεως και επι τα αυτά, μόλις προσδιόρισαν σαφέστατα οι Άγιοι Πατέρες. Ας κοιτάξουν λοιπόν στον της αυτογνωσίας καθρέπτην οι περισπούδαστοι μεταπατέρες και ας εμπτύσουν εκ του ρυπαρού στόματος αυτών την αναμασημμένην καραμέλαν του υποτιθεμένου “σχίσματός” μας.
Εσείς, οι μοντερνιστές και της ιερατικής εξουσίας σφετεριστές, μιλάτε διά χειλέων μόνο στις συνάξεις για Αποτείχιση, η δε καρδία υμών και τα έργα υμών πόρρω απέχουσιν από της Αγιοπατερικής οδού!” Οι συνάξεις σας, δεν είναι Λαοσυνάξεις Απομακρύνσεως από την Αίρεση, αλλά προσωποληψίας διαίρεση και εξαίρεση γεροντοληψίας. Οι ομιλίες σας “γέμουσιν υπεροψίας”, μεστές θεωρίας και απειλητικών ημών λόγων. Έργων δε, ουδαμού.
Ας μην αμφισβητούμε την Πατερική Παράδοση καί Γραμμή. Ας μην αμφισβητούμε την Αποτείχιση διότι έτσι γινόμαστε ΑΘΕΟΙ κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά:
«Τοιγαρούν, τουτ’ έστιν αληθής ευσέβεια, το μη προς τους θεοφόρους πατέρας αμφισβητείν. Και γαρ των προειρημένων αγίων αι θεολογίαι όρος εισί θεοσεβείας αληθούς και χάραξ, ώσπερ εκάστη τον οιονεί φραγμόν και το περιτείχισμα (ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΑ) της ευσεβείας συμπληρούσα, κάν περιέλη τις μίαν γουν αυτών, εκείθεν ο της κακονοίας των αιρετικών εσμός εισρυήσεται πολύς». Χαρακτηρίζει ως “τρίτον είδος αθεϊας” το να σιωπά κανείς, να απρακτεί και να συμβιβάζεται με τους Αιρετικούς.
“Και υμάς ποτε όντας απηλλοτριωμένους και εχθρούς τη διανοία εν τοις έργοις τοις πονηροίς νυνί δε αποκατήλλαξεν” (Κολασ. 1, 21). Γινόμαστε “εχθροί του Θεού” μόνο “με τη διάνοια”, χωρίς καν να προφέρουμε με το στόμα βλασφημία!
Η τέλεση της Μνημονεύσεως από τους Ιερείς και η ακρόαση της Μνημονεύσεως από τους Λαϊκούς, σημαίνει αυτόματη διανοητική, ψυχοσωματική αποδοχή της βλασφημίας και της αιρέσεως του Μνημονευθέντος! Είναι ο Αναθεματισμός “των Συνευκούντων” της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου. Συνευδοκώ σημαίνει σχηματίζω καλή αντίληψη περί του κακού και συμμερίζομαι την αίρεση. Αποδέχομαι το βλάσφημο παπικόν δόγμα με τον ενδιάθετο λόγο.
Επί παραδείγματι: Μόνο το ότι επιτρέπω στον εαυτό μου να παρίσταται, έστω και σιωπηλώς, έστω και ανενεργώς, σε κάποιο απεχθέστατο, φρικιαστικότατο, ομαδικό και απάνθρωπο έγκλημα, αυτό δεν είναι μολυσμός συνειδήσεως;
Όταν πάλι επιτρέπω ένα πάρα πολύ προσφιλή και άρρηκτα συνδεδεμένο εν Χριστώ συγγενή, έναν εκκλησιαστικό πρέσβυ, σ’ αυτό το καταδικαστέο και αναθεματιστέο έγκλημα, νομικώς και υποστατικώς να με εκπροσωπεί, δεν είναι αυτό συνενοχή, δε φέρω και εγώ ευθύνη;
Το αποδιδόμενον “χαίρε” προς τους αιρετικούς δεν είναι μόνο η απλή, ανθρώπινη καλημέρα, μα κυρίως:
η προφορική αναγνώριση της Ποιμαντορίας τους
η υποστατική υπαγωγή στη δικαιοδοσία τους
η πειαθαρχική προσφυγή στην αγρυπνούσα υπέρ των ψυχών ημών Ηγουμενιακή τους ευθύνη
και η δουλική υποταγή στην πνευματική, Διαποιμαντική τους εξουσία.
Με αυτό το “Χαίρε” το Μνημονευτικό, γίνονται κοινωνοί του Εωσφόρου. Γίνονται πάραυτα αποδέκτες της δημοσία κηρυσσομένης Αιρέσεως, εκπροσωπούμενοι υπό του Πατριάρχου, “κοινωνούντες τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς” (Β’ Ιωάννου 1, 11).
Εφ’ όσον οι πλείστοι ποιμενόμενοι πιστοί αναγνωρίζουν τους Λυκοποιμένες ως Κανονικούς Ποιμένες, έρχονται σε άκρα αντίθεση και κόντρα ασεβή, έρχονται σε διαφωνία εγωϊστική με τον Μέγα και Ιερό Φώτιο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, και την εκτατοντάδα Θεοφόρων Αγίων Πατέρων, (ας ήτανε και μόνο ένας!).
Οι πάνσοφοι Άγιοι Πατέρες,εν Αγίω Πνεύματι κινηθέντες, αποκαλούν τους σημερινούς Επισκόπους “Ψευδοεπισκόπους και Λυκοποιμένες” λόγω της μολυσματικής τους κοινωνίας και Μνημονευτικής τους ενώσεώς μετά του Πάπα.
Οι πάνσοφοι Άγιοι Πατέρες,δια Αγίου Πνεύματος φωτισθέντες, προτρέπουν (ας μην πω “εντέλλονται” για να μην δυσαρεστήσω κάποιους) Διακοπή Μμνημονέυσεως και Αποτείχιση.
Ετούτοι οι νεώτεροι και των Πατέρων σοφώτεροι, οι έχοντες “ατίθασο πνεύμα θεολογικής αντιλογίας” και πεισματικώς αρνούμενοι να Αποτειχισθούν, δέχονται δουλικώς να υπαχθούν κάτω από αυτή των Λυκοποιμένων την διακαιοδοσία, και διά την “των μυστηρίων υποταγήν”, γίνονται συνουσιακώς συνένοχοι, συνυπεύθυνοι, συγκατάκριτοι και υποψήφιοι Αγιογραφικού Αναθεματισμού:
“Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα, μαράν αθά!” (Α’ Κορ. 16, 22).
Αυτό το “φιλώ τον Κύριον” δεν σημαίνει απλά αγαπώ, διότι και οι Πρωτεστάντες, οι Ευαγγελικοί, οι Πεντηκοστιανοί αλλ’ ακόμη και αυτοί οι Ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, δηλώνουν πως φιλούν, αγαπούν τον Κύριο! Εχω μάλιστα γνωρίσει άδολες πλανεμένες ψυχές οι οποίοι απεριόριστα μετά θυσίας αγαπούν (έστω κι’ από την ανάποδη) τον Κύριο. Επομένως, μία απλή, δημόσια προφορική δήλωση και ισόβια απασχόληση δεν αρκεί.
Χρειάζονται έργα και όχι τα ηθικά, τα θεωρητικά, τα χαρτοπολεμικά. Και εδώ ακριβώς σφάλλουν ανεπίτρεπτα οι διάφοροι ευαγγελικοί και αναγεννημένοι στο θέμα της σχέσεως πίστεως και έργων: το ερμηνεύουν ως ηθικά έργα και τα απορρίπτουν.
Και βεβαίως, τα οποιαδήποτε ηθικά μας έργα, δεν υποχρεώνουν το Θεό να μας σώσει! Η σχετική και σιχαμερή αθρώπινη διακαιοσύνη (και δη των χριστιανών, των πιστών) στο σύνολό της, θεωρείται από τον Λόγο του Θεού “ως ράκος αποκαθημένης!” (Ισαϊα 64, 6)
ΠΟΙΑ έργα λοιπόν χρειάζονται;
Ως προς την πραγματική, αληθινή, υποστατή, Ευαγγελική αγάπη για τον Θέανθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό χρειάζεται:
* η πλήρης, εκούσια αποδοχή ολοκλήρου της Ορθοδόξου Αληθείας, της Αποστολικής και Αγιοπατερικής Διδασκαλίας, της Γραπτής και Προφορικής Ιεράς Παραδόσεως.
* Χρειάζεται έγκυρο Βάπτισμα και
* ισόβια Ομολογία Πίστεως, έργω και λόγω, θεωρία και βίω.
* Χρειάζεται Ορθοδοξία και Ορθοπραξία.
Ως προς μεν την Νομοκανονική Ακύρωση, την Ομολογιακή Επίσημη Άρση, Υποστατή Απόσυρση και έγκυρη Διαγραφή αυτής της φαύλου, επικινδύνου, καταστρεπτικής, βλασφήμου και κολασίμου ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΕΩΣ μας από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους Οικουμενιστές, υπάρχουν ΔΥΟ ΜΟΝΟ ΤΡΟΠΟΙ αποκλειστικοί, αποτελεσματικοί, καταλυτικοί και απολυτρωτικοί, στην Ορθόδοξη Θεολογία και Αγία Γραφή.
Οι Δύο αυτοί Αγιοπατερικοί Τρόποι, όχι μόνο χρειάζονται, αλλά επιβάλλονται από το Άγιο Πνεύμα, τον Ίδιο το ΘΕΟ!
Οι Δύο αυτοί Αγιοπατερικοί Τρόποι, όχι μόνο δεν πρέπει να αναβάλλονται μα δεν επιτρέπεται να διαβάλονται διότι τότε όχι μόνο διαβάλλουμε την Αλήθεια του Θεού και γινόμαστε διαβολείς-διάβολοι, αλλά και βλασφημούμε το Άγιον Πνεύμα, αμαρτία η οποία είναι ασυγχώρητη εις τον αιώνα! (Ματθ. 12, 31 και Μαρκ. 3, 29).
Ο τρόπος των Οικουμενιστών και των κοινωνούντων μετ’ αυτών, δολιότητος γέμει, νέμει μολυσμόν. Οι πονηρών τρόπων μέτοχοι και οικουμενιστών θρόνων διάδοχοι, μνημονεύοντες παπικόν θρόνον, σύνθρονοι διαβόλου γεγόνασι, κατά τον Αγ. Γρηγόριον τον Θεολόγον: «Το μεν γαρ ομόγνωμον και ομόθρονον, το δε αντίδοξον και αντίθρονον˙ και η μεν προσηγορίαν, η δε αλήθειαν έχει διαδοχής» (Εις τον Μ. Αθανάσιον, Η΄, ΡG 35, 1089).
Οι ΜΟΝΟΙ που ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝΤΑΙ από τον Αιρεσιάρχη Πατριάρχη, είναι:
Οι εν Αγίοις Πατράσι Αποτειχισθέντες,
Οι εν Κυρίω Παντοκράτορι αυτοαφορισθέντες και
Οι εν Αγίω Πνεύματι εκ της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού απομακρυνσθέντες!
ΟΙ ΑΠΟΚΕΛΙΣΤΙΚΟΙ, ΘΕΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΘΕΑΡΕΣΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΦΑΥΛΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΙΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ:
Α. Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ για τους Ιερείς
Β. ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ για τους Ιερείς και Λαϊκούς!
ΑΥΤΑ είναι τα μοναδικά μέσα απομακρύνσεως από την Παναίρεση του Οικουμενισμού.
ΑΥΤΑ είναι τα μοναδικά Αγιοπατερικα Όπλα των συνειδητών Ορθοδόξων Πιστὠν.
Η Μνημόνευση είναι ομολογία Βαπτισματική.
– Συντάσσει τω Χριστώ; Συντάσσομαι!
– Αποδέχεσαι το “Πιστεύω” του Μνημονευθέντος που δογματικώς σε εκπροσωπεί; Μνημόνευε αυτώ.
Και συ Λαϊκε, συντάσσει τω Χριστώ και τω Ορθοδόξω Επισκόπω Αυτού; Συντάσσομαι!
Σύνταξον και τείχισον σεαυτώ τη Αγία Αυτού Ποίμνη!
– Αποτάσσει τω Σατανά και τοις αιρεσιαρχικοίς αγγέλοις αυτού και πάση τη Οικουμενιστική Πομπή αυτού;
– ΑΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ!
– Τότε “παύσον την γλώσσαν σου από κακού” ονόματος και ΜΗ μνημόνευε μολυσματικήν σην κεφαλήν, κοινωνούσα με αιρεσιάρχην Πατριάρχην, ενωθείσα μετά του Πάπα.
“Αιρετικός ο Οφθαλμός-Επίσκοπος εστί και σκανδαλίζει σε; έκβαλον αυτόν!” (Μέγας Βασίλειος).
“Διίστασο απ’ αυτού και τω Θεώ πρόσελθε!” (Μέγας Φώτιος).
“Φεύγε αυτόν ως όφιν” και «εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού και μήτε συλλειτουργείν αυτώ, μήτε μνημονεύειν όλως αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθαι!» (Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός).
“Ου δει αιρετικοίς αρχιερείς συνεύχεσθαι!” (Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς).
“Αποκοπτέον ημάς της εκείνου κοινωνίας” (Ιερώτατος Ιωσήφ ο Καλόθετος).
Αγαπητέ αδελφέ μου εν Χριστώ.
Μη βραδύνης εαυτώ.
Αποτείχισον σεαυτώ!
“Πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις!” (Πράξ. ε΄29).
Δεν υπάρχει κάτω από τον ουρανό, άλλος τρόπος διακοπής και ακυρώσεως αυτής της ενοχοποιητικής, Μολυσματικής Εκπροσωπήσεως.
Τα περί συνυπάρξεως και συμβιβασμού ανήκουν στη Νεοεποχήτικη, Βαρθολομέϊκη “εκκλησία”.
Τα περί προφητείας Καϊάφα αποτελούν Αποίμαντη θεολογία και θολολογία.
Η ΛΥΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ! ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΟΝ ΣΕΑΥΤΩ! Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΩΘΗΤΩ!
“Τούτο γαρ ποιών, και σεαυτόν σώσεις, και τους ακούοντας σου!” (Α’ Τιμ. 4, 16).
Τιμή σου. Στέφανός σου. Χαρά σου.
Μετά χαράς Χριστού
Νικολάου Πανταζή, Αποτειχισθέντος θεολόγου