Δύο είναι τα αιτια εξ αιτίας των οποίων ό νους ύποδουλώθηκε στίς αισθητές ηδονές...

Το πρώτο καί καθ' εαυτό καί κυριώτερο αίτιο είναι, ότι μετά την παράβαση του Αδάμ, το δικό του όργανο, δηλαδή το σώμα, δέχεται όλη την υπαρξη καί την σύσταση του από
την αισθητή, εμπαθή κσί παράλογη ηδονή.

Γιατί με την ηδονή σπείρεται, με την ηδονή συλλαμβάνεται, με την ηδονή μεγαλώνει καί τελειοποιείται μέσα στην κοιλιά ωσότου γεννιέται.
Καί αυτό δηλώνοντας ό προφήτης Δαβίδ, έλεγε: "Να μέσα στην αμαρτία συνελήφθηκα καί μεσα στις ανομίες με κυοφόρησε η μητέρα μου" (Ψαλμ. 50,5).
Το δεύτερο και έπόμενο αίτιο ειναι, ότι καί αφου γεννηθή, πάλι με την ηδονή ανατρέφεται.
Γιατί σε όλα τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας καί πολύ περισσότερο τους εννιά μήνες πού είναι στη μήτρα, επειδή δεν έχει ολοκληρωθεί άκόμη ή διακριση του λογικου, ό νους δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αισθητήρια του σώματος, για να μετσχειρισθή τη δική του ενέργεια και να έντρυφήση στη νοητή ηδονή του.
Αλλά μόνο το σώμα τα μεταχειρίζεται, όχι μονο για την απαραίτητη τροφή του, αλλά καί για την εμπαθή ηδονή του.
Καί το χειρότερο είναι ότι παρασύρει σ' αυτή την αισθητή ηδονή ακόμα και το νου, επειδή ακόμα ειναι ατελής καί χωρίς διάκριση και τον ύποδουλώνει σ' αύτή.
...Έτσι λέει στο φιλοσοφικό του λόγο ό θείος Θεόδωρος ό Ιεροσολύμων:
"Επειδή ό νους προκαταλαμβάνεται από την αίσθηση, ακολουθεί την αισθηση αυτή ή δυάδα, (δηλαδή ή έπιθυμία κι ό θυμός)· αυτά όμως είναι παράλογα καί κινουνται από τη φύση καί όχι από τη λογική, τοποθετουν σε κάθε μόριο της ψυχής έξη δύσκολη να καθοριστεί, καί ή τάξη αντιστρέφεται.
Γιατί ή αίσθηση πού ειναι αμέσως τέλεια καί ισχυρή, συναρπάζει τον νου, πού δεν έχει ακόμα την ενέργεια καί θεωρείται εν δυνάμει ατελής καί τον παρασύρει καί τον πείθει να θεωρεί ως αγαθά, αυτά πού ή ιδια τα θεωρεί τέτοια· και υποτάσσει στον εαυτό της, εκείνον πού έχει ορισθεί να εξουσιάζει καί έτσι το καλύτερο υποδουλώνεται στο χειρότερο.
Εξ αιτίας αυτών λοιπόν καί ή κακία θεωρείται αρχαιότερη από την άρετη" (εν χειρογράφοις). Τα ιδια με τον θείο Θεόδωρο αναφέρει καί ό θαυμάσιος Νύσσης στην όγδοη ομιλία στον Έκκλησιαστή, μεταξύ των οποίων αναφέρει και τα έξης:
"Ή αισθηση γεννιέται ταυτόχρονα με την πρώτη γέννηση, ενώ ό νους αναμένει την άνοδο ανάλογα με την ηλικία... Γι' αυτό το λόγο ό νους καταδυναστεύεται από την αίσθηση στην αρχή, αυξανόμενος σταδιακά...
Γι' αυτό και γίνεται κουραστική καί μπορεί να πετύχει κάποιος την κατανόηση του όντως αγαθου, γιατί προκαταλαμβανόμαστε από τα αισθητά κριτήρια, καθορίζοντας ότι το καλό βρίσκεται σε ό,τι μας ευφραίνει καί
μας ευχαριστεί".
+ Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.