woke Προπαγάνδα με δημόσιο χρήμα.

Την κατακραυγή κατά του Γάλλου σκηνοθέτη της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Τομά Ζολί ζήλεψαν οι «Βάκχες» του Εθνικού που χρησιμοποίησαν το Αρχαίο Θέατρο για να προωθήσουν μέσω του αρχαίου κειμένου τις ιδεοληψίες τους – Θυμηδία από τα λευκά σεντόνια καί τις ημίγυμνες νεαρές που ήταν βαμμένες στα χρώματα του ουρανίου τόξου της σημαίας των ομοφυλοφίλων – Προπαγάνδα με δημόσιο χρήμα.

Μπροστά σε εικόνες απαράδεκτης αισθητικής και πολύ φθηνής προπαγάνδας βρέθηκαν όσοι είχαν την ατυχία να θελήσουν να παρακολουθήσουν τις «Βάκχες» του Ευρυπίδη το περασμένο Σάββατο στην Επίδαυρο. Η παράσταση είχε διαστρεβλωθεί ώστε να υπηρετεί την εικόνα που θέλουν να περάσουν οι ΛΟΑΤΚΙ και που δέν έχει καμμία σχέση με τό πνεύμα του Ευρυπίδη και του αρχαίου δράματος ἐν γένει.

Έτσι, στην Επίδαυρο, αντί να αναδειχθεί το πνεύμα της αρχαιότητος, οι θεατές έβλεπαν ημίγυμνες, βαμμένες σε διάφορες αποχρώσεις χορεύτριες να περιχύνουν με χρώματα έναν άτυχο που υποδυόταν τον Διόνυσο, μέχρι που βρέθηκε καλυμμένος από την πολυχρωμία του ουρανίου τόξου της σημαίας των ομοφυλοφίλων. Αφού ο Διόνυσος «βάφτηκε» μπλέ, για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, κατά σκηνοθεσίαν Τομά Ζολί, στην Επίδαυρο βάφτηκε μπλε κατά σκηνοθεσίαν Θάνου Παπακωνσταντίνου.

Στην αρχαία Αθήνα το θέατρο ήταν διδασκαλία. Τα έργα, ακόμη και οι κωμωδίες, εμπεριείχαν νοήματα εμπνευσμένα από τις πνευματικές ανατάσεις και τις φιλοσοφικές ανησυχίες του Χρυσού Ελληνικού Αιώνος. Αλλά ενώ στα σύγχρονα χρόνια έγινε σοβαρή εργασία με στόχο την αναβίωση του κάλλους εκείνης της εποχής, η προσπάθεια σταδιακά εκφυλίστηκε. Έτσι φθάσαμε σε εικόνες σαν αυτήν του περασμένου Σαββάτου.

Ο Ευρυπίδης έγινε εργαλείο προβολής των ιδεοληψιών μιας μικρής μειοψηφίας ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να επιβάλουν στο σύνολο της κοινωνίας την δική τους ιδεοληπτική θεώρηση των πραγμάτων. Επιδιώκοντας κιόλας να αποτρέψουν η και να απαγορεύσουν ακόμη κάθε διαφορετική άποψη.

Έτσι, μετά τον εκφυλισμό του Ολυμπιακού Ιδεώδους στο Παρίσι του 2024, βλέπουμε καί τον εκφυλισμό του αρχαίου δράματος στα θέατρα της Ελλάδος. Στα θέατρα στις πέτρες των οποίων αντήχησαν κάποτε οι φωνές των αυθεντικών τραγωδών της αρχαιότητος. Στα θέατρα στα οποία και στα νεωτέρα χρόνια δίδαξαν τραγωδία και κωμωδία προσωπικότητες του μεγέθους ενός Αιμιλίου Βεάκη και ενός Αλέξη Μινωτή.

Και σήμερα, αντ’ αυτών, βλέπουμε μια κατάντια. Μια κατάντια την οποία υποθάλπει το Κράτος. Δημόσιο χρήμα διατέθηκε για αυτό το ανοσιούργημα. Χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων. Διότι ήταν παράσταση του Εθνικού Θεάτρου αυτό που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο. 

Του Εθνικού Θεάτρου, ο ιδρυτικός νόμος του οποίου προβλέπει ότι σκοπός του είναι «ἡ προαγωγή της πνευματικής καλλιέργειας του λαού μέσω της θεατρικής τέχνης και η διαφύλαξη της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας. Για τον σκοπό αυτόν αναπτύσσει και διαδίδει τη θεατρική τέχνη ως πολιτιστικό, παιδαγωγικό, μορφωτικό και ψυχαγωγικό παράγοντα της κοινωνικής ζωής της χώρας».

Το τραγικό είναι ότι αμέσως κινητοποιήθηκαν και όλα τα ενεργούμενα της woke «κουλτούρας» που μιλούσαν εκστασιασμένα για την επιτυχία της παραστάσεως στην Επίδαυρο και τα ευμενή σχόλια τα οποία απέσπασε.