Υπήρχε κάποιος γέροντας στη Σκήτη, δυνατός στα χέρια αλλά αδύναμος στους λογισμούς. Πήγε λοιπόν στον αββά Ιωάννη να τον ρωτήσει για την απώλεια της μνήμης. Άκουσε τα λόγια του, γύρισε στο κελί του και ξέχασε τι του είχε πει ο αββάς. Και πάλι πήγε να τον ρωτήσει. Και πάλι άκουσε τι του είπε, και γύρισε. Μόλις όμως έφτασε στο κελί του, πάλι το ξέχασε. Έτσι πήγαινε πολλές φορές και, γυρίζοντας, ξεχνούσε. Όταν αργότερα συνάντησε τον γέροντα, του είπε:
– Ξέρεις, αββά, ότι πάλι ξέχασα αυτό που μου είπες; Αλλά δεν ήρθα, για να μη σε ενοχλήσω.
Του λέει ο αββάς Ιωάννης:
– Πήγαινε και άναψε ένα λυχνάρι.
Κι εκείνος το άναψε. Και του ξαναλέει:
– Φέρε κι άλλα λυχνάρια και άναψέ τα από αυτό.
Κι εκείνος έκανε ό,τι του είπε. Και είπε ο αββάς Ιωάννης στον γέροντα:
– Έπαθε τίποτα το λυχνάρι σου, που άναψες τα άλλα λυχνάρια από αυτό;
-Όχι
, του απαντάει ο άλλος.Λέει τότε και ο αββάς Ιωάννης:
– Ούτε κι ο Ιωάννης παθαίνει τίποτα. Κι αν ολόκληρη η Σκήτη έρθει να με βρει, δεν θα με εμποδίσει από τη Χάρη του Χριστού. Να έρχεσαι λοιπόν όποτε θέλεις, χωρίς να το σκέφτεσαι.
Έτσι, με την υπομονή και των δυο τους, πήρε ο Θεός τη λήθη από τον γέροντα. Στη Σκήτη αυτό το έργο είχαν, να δίνουν βοήθεια σε όσους αντιμετώπιζαν πειρασμούς. Και να ξεπερνάνε τον εαυτό τους για να κάνουν καλό ο ένας στον άλλο.
(Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.