Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2022

Καπετάνισσα Κωστακίτσαινα!

 



Ζωσμένη πάντα με φυσεκλίκια, είχε μαζί της κι ένα σπαθί καθώς και ένα τυφέκιο Μάουζερ, που ήταν λάφυρα από μάχη με Τούρκους.
Τον Ιανουάριο του 1913 την συνάντησε τυχαία στην Φιλιππιάδα, ο απεσταλμένος των «Καιρών» δημοσιογράφος Ν. Σιμόπουλος και με κόπο την έπεισε να του μιλήσει.
– Πες μου καπετάνισσα…
– Τι να τα κάνεις ωρέ, να τα βάλεις στη «χουμερίδα»; Εγώ δεν είμαι κυρία…
– Μα πρέπει να γραφούν.
– Τι να τα κάμεις, για ρεκλάμα; Δεν θέλω.
Η Κωστακίτσαινα ήταν ανένδοτη. Δεν ήθελε να μιλήσει. Τελικά την έπεισαν οι στρατιώτες που την συνόδευαν, Ιωάννης Ροντήρης και Ιωάννης Κουμπίου από τη Ναύπακτο.
– Μόλις κηρύχτηκε ο πόλεμος, πήρα το τουφέκι, έμασα 15 παιδιά από το χωριό και βγήκα να πολεμήσω τους Τούρκους. Στην αρχή ακολούθησα το σώμα του Μπότσαρη, ύστερα αφού με δοκίμασαν με αναγνώρισαν ως καπετάνισσα. Τους Τούρκους συνάντησα στην αρχή στη ράχη του χωριού Γεωργάνοι. Είχα μαζί μου τα 15 παιδιά και το σώμα του καπετάν Τσέγκου. Το τουφεκίδι έπεφτε με λύσσα και κράτησε τρεις ώρες. Οι Τούρκοι το έβαλαν στα πόδια, αφήνοντας 20 σκοτωμένους. Αυτή τη μάχη θα τη θυμάμαι γιατί βαφτίστηκα με τα σωστά στη φωτιά και είδα και την ωφέλειά της.
– Πήρα μέρος μετά με τα παλικάρια μου στη μάχη στο Σπαρτίτσι. Ήμουνα με άλλους καπεταναίους. Και η μάχη αυτή ήταν φοβερή γιατί άρχισε στο Σπαρτίτσι και τελείωσε στο χωριό Κοπάνη. Σκοτώσαμε τότε πάνω από 150 Τούρκους και τους πήραμε 100 άλογα. Το καλύτερο το κράτησα εγώ! Τουφέκι με τους Τούρκους ανοίξαμε και στα Πλέσσια. Ήμουνα μονάχη με τα παλικάρια μου. Η μάχη κράτησε όλη τη νύχτα. Το πρωί οι Τούρκοι έφυγαν αφήνοντας 15 σκοτωμένους. Ακόμα και σήμερα εγώ κατέχω τα Πλέσσια.
– Οι Τούρκοι είναι μακριά;
– Όχι. Λίγα μέτρα και κάθε βράδυ κουβεντιάζουμε.
– Και σαν τι λέτε καπετάνισσα;
– Δεν καταλαβαίνεις; Βρισιές. Εγώ τους λέω πως θα τους σκοτώσω όλους και εκείνοι πως άμα με πιάσουνε θα με τουφεκίσουνε. Ρε γουρνομύτες, τους λέω, εμένα ρε θα πιάκετε; Και τους κοπανάω μια τουφεκιά. Αρχίζει τότε το τουφεκίδι και τελειώνει το πρωί. Το άλλο βράδυ πάλι τα ίδια.
Το αντάρτικο σώμα της είχε δομή οικογενειακή. Όλα τα παλικάρια της είναι συγγενείς. Κάτω από τις διαταγές της βρίσκονται τα τρία αδέλφια της, οι δύο γιοι της, ο Παναγιώτης και ο Βασίλης, και πολλά εξαδέλφια της.
Εκείνες τις μέρες παρουσιάσθηκε μια επιτροπή γυναικών από το χωριό Γεωργάνοι και την παρακάλεσαν να καταρτίσει και ένα σώμα από γυναίκες. Η Κωστακίτσαινα συμφώνησε να το καταρτίσει και να τεθεί επικεφαλής ενός αμαζονικού σώματος!
– Κωστακίτσαινα, πώς σου φαίνεται η καινούργια ζωή σου; Ρώτησε ο Σιμόπουλος.
– Τι ήθελες; Όλο πιάτα να πλένω ή να παίζω πιάνο; Οι αληθινές γυναίκες δεν κουνάνε μόνο μωρά, πιάνουνε και το τουφέκι.
– Και έχεις κουράγιο να τρυπήσεις με το σπαθί σου Τούρκο;
– Αμή… Τι με περνάς, για κυρία Αθηνιώτισσα; Εμένα μυρουδιά μου είναι το μπαρούτι και χαρά μου το αίμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.