Καλύτερα Χωροφύλακες παρά παπάδες...

“Το σπίτι μου, το κάστρο μου”, λένε οι Αγγλοσάξονες. Και το εννοούν. Στον Καναδά που έχει πολύ αυστηρή νομοθεσία σε σύγκριση με τις ΗΠΑ για την οπλοφορία και γενικά την οπλοκατοχή, πριν από μερικά χρόνια, ένας σύντεκνος από τα Ζωνιανά, ο Βασίλης Παρασύρης, σκότωσε τα ξημερώματα μέσα στο σπίτι του τέσσερα (!) άτομα από ομάδα της Δίωξης Ναρκωτικών, που είχαν κάνει ντου, έχοντας κάνει λάθος στην... διεύθυνση. Έσπασαν δηλαδή την πόρτα λάθος ανθρώπου και μέσα στο σκοτάδι και την σύγχυση ο Κρητίκαρος τους πέρασε για ληστές και τους έστειλε εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως, θεωρώντας πως υπερασπίζεται την φαμίλια του και το σπίτι του από συμμορία κακοποιών. Στο δικαστήριο αθωώθηκε. Στις ΗΠΑ, εάν εισβάλλει κάποιος στο σπίτι σου, του ανοίγεις έξτρα κουμπότρυπες κι ο Εισαγγελέας στέλνει την υπόθεση στο αρχείο, αφού το Αστυνομικό Τμήμα σε κεράσει καφέ και σου πάρει μια κατάθεση, ενώ τα ΜΜΕ θα εστιάσουν στην γενναιότητα του πατέρα ή της μάνας που υπερασπίστηκε την οικογένεια και το άσυλο της από κακοποιούς.

Στην Ελλάδα το θεσμικό πλαίσιο είναι κωμικοτραγικό. Οι κακοποιοί βρίσκουν εύκολα όπλα. Πληρώνουν ή τα ανταλλάσσουν με κλοπιμαία, ναρκωτικά και άλλες βρωμοδουλειές και δεν διστάζουν να τα φέρουν πάνω τους και να τα χρησιμοποιούν. Παντού στον κόσμο οι κακοποιοί έχουν ευκολότερη πρόσβαση στα όπλα, διότι απλούστατα είναι... κακοποιοί! Δεν έχουν ηθικές αναστολές και είναι εργαλεία της “δουλειάς”. Όπως ο υδραυλικός αγοράζει γαλλικά κλειδιά, βιδολόγους και πένσες, οι ληστές και άλλοι συνάδελφοί τους αγοράζουν κουμπούρια ή μαχαίρια. Οι νόμιμοι πολίτες, αντιθέτως, έχουν ένα πολύ αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο για απόκτηση όπλου για νόμιμη οπλοφορία. Κι αν το χρησιμοποιήσουν, ο Εισαγγελέας θα περάσει από το πιο ψιλό κόσκινο τα γεγονότα, με την δίωξη στην “κωλότσεπη”, στην λογική “πήγαινε να τα βρεις στο Δικαστήριο” και με το ένα αυτί στην τεχνητή “κοινή γνώμη” συγκεκριμένων μέσων και την “πολιτική ορθότητα”. Η παράγραφος 3 του άρθρου 22 του Ποινικού Κώδικα λέει πως “το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις λοιπές περιστάσεις”. Αν ο εισβολέας κρατάει μαχαίρι ή ρόπαλο μπαίνοντας στο δωμάτιο της κόρης σου κι εσύ του αδειάσεις το δίκαννο έντρομος μέσα στο σκοτάδι και δεν ζυγίσεις με το υποδεκάμετρο όλα αυτά του νόμου, έχεις κονομήσει υπέρβαση των ορίων της άμυνας και καταδίκη.

Η καταστολή του εγκλήματος είναι δουλειά της Αστυνομίας. Η αυτοάμυνα όμως είναι δικαίωμα κάθε πολίτη. Όταν ο επίδοξος ληστής, βιαστής, έχει μπει μέσα στο σπίτι σου, είναι δηλαδή στα δυο μέτρα ή πάνω από το κρεβάτι το δικό σου, της γυναίκας σου ή των παιδιών σου, όταν σε απειλεί με το πιστόλι ή το μαχαίρι προτεταμένο, οι Αστυνομικοί εκείνη την στιγμή, οι καλύτεροι των καλύτερων, οι πιο εκπαιδευμένοι και οι πιο πρόθυμοι, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Απέχουν κρίσιμο χρόνο και απόσταση. Ακόμη κι αν έχουν ειδοποιηθεί, μέχρι να φτάσουν θα είναι πολύ αργά. Θα έρθουν για να ψάξουν για γενετικό υλικό και αποτυπώματα, ενώ εσύ ή κάποιο αγαπημένο κι αναντικατάστατο πρόσωπό σου θα κείται στο μαρμάρινο τραπέζι του ιατροδικαστή, ανοιγμένο σαν ψάρι για την νεκροψία.
Στην Ελλάδα μας νοιάζουν περισσότερο τα δικαιώματα του ληστή, του βιαστή παρά του νομοταγούς πολίτη – θύματος. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Το σπίτι του πολίτη είναι το κάστρο του, το άσυλο της οικογένειας του κι όποιος το παραβιάζει και ασκεί βία ή απειλή βίας πρέπει νόμιμα να αντιμετωπίζεται με κάθε μέσο, που δεν θα συνιστά υπέρβαση των ορίων της άμυνας. Εάν μπεις βίαια στο σπίτι μου, αποτελώντας για μένα και την οικογένεια μου απειλή, τότε μπορώ να σε σκοτώσω. Με αυτό πρέπει να ευθυγραμμιστεί ο νόμος, τροποποιώντας τόσο το άρθρο 22 του ΠΚ, όσο και την οπλοκατοχή, πάντοτε με αυστηρά και εξατομικευμένα κριτήρια. Ο 88χρονος Λιμενικός ακολούθησε την σοφή λαϊκή παροιμία: καλύτερα Χωροφύλακες παρά παπάδες. Συμφωνώ. Να συμφωνήσει τροποποιούμενος κι ο Νόμος.

Δημοκρατία