Η ΥΠΕΡΘΕΡΜΑΝΣΗ ,Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ....

Η Βόρεια Ευρώπη όχι μόνο δεν υπερθερμαίνεται, αλλά μάλλον κρυώνει κιόλας όλο και περισσότερο εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια!

 

Μια εργασία-έκπληξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό JOURNAL OF QUATERNARY SCIENCE, (Volume 29, Issue 5, July 2014, Pages: 487–494), με τίτλο «Northern European summer temperature variations over the Common Era from integrated tree-ring density records». Η εργασία εξέτασε τους δακτύλιους στους κορμούς κωνοφόρων δένδρων της Βόρειας Ευρώπης για να βρει τις μεταβολές της καλοκαιρινής θερμοκρασίας στη σύγχρονη εποχή και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, καθώς …

πάνε κόντρα στην καθώς-πρέπει «κλιματική παράνοια«.

Η εργασία έχει κι ένα ελληνικό ενδιαφέρον, καθώς στους συγγραφείς περιλαμβάνεται και εκπρόσωπος του Navarino Environmental Observatory (NEO), του Περιβαλλοντικού Παρατηρητήριου που προέκυψε ως συνεργασία του Πανεπιστήμιου της Στοκχόλμης, της Ακαδημίας Αθηνών και του Costa Navarino.

Οι δακτύλιοι των κωνοφόρων σχηματίζονται από μεγάλα κύτταρα με λεπτά τοιχώματα κατά τις πρώτες εβδομάδες της βλαστητικής περιόδου, που ακολουθούνται από μικρότερα κύτταρα με παχιά τοιχώματα κατά την κορύφωση και το τέλος του καλοκαιριού. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στην πρώιμη και ύστερη δομή επιτρέπει τη διάκριση ανάμεσα στους δακτύλιους και την απόδοση κάθε δακτυλίου σε συγκεκριμένο ημερολογιακό έτος. 

Η μέγιστη πυκνότητα ύστερης δομής (maximum latewood density, MXD), μια παράμετρος που αντιπροσωπεύει τη μικροσκοπική περιοχή των παχέων τοιχωμάτων και των μικρότερων αυλών προς το τέλος κάθε δακτυλίου, βρέθηκε πως συσχετίζεται ικανοποιητικά με τις τοπικές κλιματικές συνθήκες και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν (εξέταση δένδρων από τη Σουηδική λίμνη Tornetraesk) για την αναπαραγωγή των καλοκαιρινών θερμοκρασιών μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ.

Στη συνέχεια, η ανεύρεση ημιαπολιθωμένων ξύλων στη Φινλανδική Λαπωνία επέτρεψε την επέκταση της χρονολόγησης μέχρι το 138 π.Χ. 

Στην τωρινή εργασία οι ερευνητές επαναξιολόγησαν τις παλαιότερες δενδροχρονολογήσεις της Σουηδίας και της Λαπωνίας και τις συνδύασαν σε μια ενιαία βάση δεδομένων, που επέτρεψε την  αναπαραγωγή της μεταβλητότητας των θερινών θερμοκρασιών στη Βόρεια Ευρώπη μέχρι το 17 π.Χ.

Ελήφθησαν υπόψη δακτύλιοι δένδρων ηλικίας 30-306 ετών και απορρίφθηκαν, ως πολύ πρόσφατα, τα πολύ νέα (<30) ή, ως πολύ σπάνια, τα πολύ ηλικιωμένα (>306 ετών) δένδρα.

Η αναπαράσταση των εποχών μέσω της δενδροχρονολόγησης κατέδειξε ως θερμότερες περιόδους τη Ρωμαϊκή εποχή, το Μεσαίωνα και την πρόσφατη που διανύουμε και ως ψυχρότερες τις περιόδους των Μεταναστεύσεων και τη Μίνι Παγετώδη. 

Το πλήρες άρθρο με τα λινκς τεκμηρίωσης (με μπλε) βρίσκεται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2014/12/blog-post_29.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!

Αλλά, το μεγάλο ΑΛΛΆ, οδήγησε στο συμπέρασμα πως στο πρόσφατο Ολόκαινο, τη γεωλογική περίοδο που διανύουμε, υπάρχει μια τάση μείωσης των θερμοκρασιών κατά 0,3^οC ανά 1000 χρόνια.

Στο διπλανό διάγραμμα την τάση δείχνει η πράσινη γραμμή. Κι όπως μπορείτε να δείτε, το 1453, η χρονιά άλωσης της Κωνσταντινούπολης απ’ τους Τούρκους, ήταν μια εξαιρετικά κρύα χρονιά στη Βόρεια Ευρώπη, όπως και το 1130 και το 574.

Αντίθετα, το 1937 ήταν μια ακραία ζεστή χρονιά, όπως και το 2 και το 4 π.Χ.

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να μας διαφεύγει πώς ο πλανήτης διαρκώς εξελίσσεται και οι κλιματικές συνθήκες στα διαφορετικά γεωγραφικά μήκη και πλάτη διαρκώς μεταβάλλονται στη γεωλογική κλίμακα του χρόνου.

Και πως όσα συμβαίνουν στη σύγχρονη εποχή δεν αναπαριστούν παρά μόνο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στη γεωλογική ιστορία του πλανήτη.

 http://olympia.gr