Τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς

Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος

«Ἐμεῖς ποὺ πέσαμε, ἃς πολεμᾶμε προπαντὸς τὸν δαίμονα τῆς ἀπογοητεύσεως. Διότι αὐτὸς ἔρχεται κοντά μας τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ ,ὑπενθυμίζοντας τὴν προηγούμενη κατάσταση τῆς καθαρότητας, ἐπιδιώκει νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν προσευχή.

Μὴ παραξενεύεσαι λοιπὸν κι’ ἂν ἀκόμη πέφτεις καθημερινά, οὔτε νὰ δραπετεύεις ἀπ’ τὸν ἀγῶνα, ἀλλὰ νὰ στέκεσαι γενναία. Ἔτσι ὁ ἄγγελος, ποὺ σὲ φιλάει, θὰ σεβασθεῖ τὴν ὑπομονή σου.

Ὅταν τὸ τραῦμα εἶναι ζεστὸ καὶ πρόσφατο, εὔκολα γιατρεύεται. Τὰ χρόνια ὅμως τραύματα, ποὺ εἶναι μάλιστα ἀφρόντιστα καὶ διαποιημένα, δύσκολα θεραπεύονται καὶ χρειάζονται πολὺ κόπο καὶ φάρμακα καὶ νυστέρια καὶ καυτηριασμούς. Ὅμως πολλὰ ποὺ εἶναι ἀνίατα ἢ χρειάζονται μακροχρόνιες θεραπεῖες, θεραπεύονται ἀπὸ τὸν Θεό, στὸν Ὁποῖο τὰ πάντα εἶναι δυνατά.

Πρὸ τῆς πτώσεως οἱ δαίμονές μας ὑποβάλλουν πὼς ὁ Θεὸς εἶναι φιλάνθρωπος. Ὕστερα ὅμως ἀπὸ τὴν πτώση λένε πὼς ὁ Θεὸς εἶναι σκληρός. Μὴν πιστεύεις σ’ Αὐτὸν πού, ὕστερα ἀπὸ πτώσεις σὲ μικρὰ ἐλαττώματα, σοῦ λέει: Αὐτὸ δὲν θάπρεπε νὰ τὸ κάνεις ἢ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε. Διότι πολλὲς φορὲς τὸ θυμὸ τοῦ δικαστῆ τὸν ἐξουδετερώνουν τὰ μικρὰ δῶρα