Στὰ μέρη τῆς παλιᾶς Ρώμης ἦταν ἔνας ἄνθρωπος μὲ τὸ ὄνομα Ἰωάννης πολὺ εὐλαβὴς καὶ πλούσιος εἶχε ὅμως τόση δυσκολία στὸ μυαλό, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ μάθει γράμματα ,οὔτε κὰν μιὰ προσευχὴ νὰ τὴ λέει ὅπως ὅλοι οἱ χριστιανοὶ .Γὶ αὐτὸ πῆγε σὲ ἔνα μοναστῆρι καὶ ἀφιερωσε σ΄ αὐτὸ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα καὶ ἐκαρη μοναχὸς γιὰ τὸν μάθουν οἱ ἀδερφοὶ γράμματα. Αὐτοὶ τὸν ὑποδέχτηκαν πολὺ θερμὰ γιὰ τὸν πολὺ πλοῦτο ποὺ τοὺς ἔδωσε καὶ ὅλοι τοῦ ἐξηγοῦσαν τοὺς ψαλμοὺς καὶ τὶς προσευχές, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε νὰ μάθει τίποτα.Τότε ἕνας ἀδερφὸς ἔμπειρος καὶ ἐνάρετός του διάβασε ὅλες τὶς προσευχὲς μία πρὸς μία καὶ τὸν ρώτησε πιὰ ἄπ΄ ὅλες ἦταν ἡ πιὸ ὡραία γιὰ νὰ τὴν μάθει ; Καὶ αὐτὸς ἀπάντησε ὅτι τοῦ ἄρεσε περισσότερο τὸ "Χαῖρε Μαρία" .
[Ἕνα μικρὸ ἀφιέρωμα στὴν Χάρη Της ἀπὸ τὸν σύλλογό μας «Ἅγιο Ἰωάννη Θεολόγο Καβάλας» γιὰ τὴν πολύτιμη καὶ καθημερινὴ βοήθεια πού μας προσφέρει τόσο ἁπλόχερα ἡ Μητέρα ὅλων μας ,ἡ Ὑπεραγια θεοτόκος ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία».]
τοῦ φαινόταν ὅτι βρῆκε θησαυρὸ πολύτιμο. Καὶ ὅλη τὴν ὥρα δὲν ἔλεγε τίποτε ἄλλο ἕκτος ἀπὸ αὐτό: "Χαῖρε ,Κεχαριτωμένη Μαρία ".
Γὶ αὐτὸ ὅλοι οἱ ἀδερφοὶ τοῦ ἔβγαλαν ἄπ΄ αὐτὸ τὸ ὄνομα καὶ τὸν ἔλεγαν "Χαῖρε Μαρία".
Αὐτὸς ,ὅμως χαιρόταν πολὺ γὶ αὐτὸ καὶ προσευχόταν πάντοτε πρὸς τὴν Ἀειπάρθενο λέγοντας αὐτὸν τὸν Ἀσπασμὸ μὲ εὐχαριστήση καὶ ἀπερίγραπτη χαρὰ , καὶ τὸν ἔλεγε συνεχῶς ὁ ἀείμνηστος μέχρι τὴν ὥρα ποὺ βγῆκε ἡ μακάρια ψυχή του .
Ἀφοῦ λοιπὸν ,τὸν ἔψαλαν ὅπως ἦταν ἡ τάξη, τὸν ἐνταφίασαν σὲ ἕναν ξεχωριστὸ τόπο, γιατί εὐωδίασε τὸ ἱερὸ τοῦ λείψανο καὶ αὔτη ἡ εὐωδία δὲ λιγόστεψε ὅταν τὸν σκέπασαν ,ἀλλὰ μᾶλλον αὐξανόταν καθημερινὰ καὶ αἰσθάνονταν οἱ ἀδερφοὶ ἄρρητη γλυκύτητα.
Τὴν ἔνατη μέρα,ὅταν τοῦ ἔκαναν μνημόσυνο, βλέπουν ἔνα παράδοξο θαῦμα καὶ ἐξεπλάγησαν ,δηλαδὴ φύτρωσε στὸν τάφο τοῦ ἕνας ὡραιότατος κρίνος καὶ σὲ κάθε φύλλο ἦταν γραμμένο μὲ χρυσὰ γράμματα τὸ ἑξῆς : " Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία".Καὶ ἡ εὐωδία τοῦ κρίνου ἦταν τόσο μεγάλη ποὺ δὲν ἔμοιαζε μὲ κανένα ἐπίγειο ἄνθος .
Καὶ ὁ ἡγούμενος εἶπε στοὺς ἀδερφοὺς :"Πατέρες μου, ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτὸ πρέπει νὰ καταλάβουμε πόση ἁγιότητα εἶχε τοῦτος ὁ μακάριος καὶ ποσὸ πόθο εἶχε στὴν Κύρια μας ,ἀλλὰ πρέπει νὰ δοῦμε καὶ τὴν ρίζα τούτου τοῦ κρίνου γιὰ νὰ καταλάβετε πόση χαρὰ λαμβάνει ὅποιος ἀγαπᾷ μὲ ὅλη του τὴν καρδία τὴν Ἀειπάρθενο ".
Ἔσκαψαν ,λοιπὸν ,τὸν τάφο καὶ βλέπουν ὅτι ἔβγαινε ὁ κρίνος ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ὅσιου καὶ ἐξεπλάγησαν !!!
Καὶ ὁ ἡγούμενος πρόσταξε καὶ ἔσχισαν τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ εἶδαν ὅτι ἔβγαινε ἀπὸ τὴν καρδία του ,στὴν ὁποία ἦταν ζωγραφισμένη ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγιας Θεοτόκου ,καὶ ὅλοι ἐξεπλάγησαν !!!
Πῆραν ,λοιπόν,μὲ λιτανεία καὶ θυμιάμα ἐκεῖνον τὸν ἱεροτατο κρίνο καὶ τὸν φύλαξαν μαζὶ μὲ τὰ Ἅγια λείψανα καὶ τὸν τιμοῦσαν ὅλοι καὶ τὸν σέβονταν γιὰ τὴν ἀγάπη τῆς Θεομήτορος.
Μὲ τὶς πρεσβεῖες Τῆς ὁποίας εἴθε νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ ἐμεῖς τῆς οὐράνιου μακαριότητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.