Το μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας με τη θαυματουργή και αχειροποίητη εικόνα της δεσπόζει σκαρφαλωμένο στις καταπράσινες πλαγιές του Παγγαίου. Η ίδια η Θεοτόκος παρήγγειλε με άγγελο στον πρώτο κτίτορα άγιο Γερμανό ( 9ος αιώνας ) , να αναγείρει τη μονή. Κι από τότε δεν παύει με κάθε τρόπο να μεριμνά και να ενδιαφέρεται για αυτήν .
Κάποια ημέρα παρουσιάστηκε σε ένα νέο 18 χρονών , που όργωνε κοντά στο μοναστήρι και του είπε:
- Να έρθεις , σε χρειάζομαι. Έχω ανάγκη στο μοναστήρι μου. Κι εκείνος σαν άλλος Ελισσαίος άφησε τα ζώα ζευγμένα και ξεκίνησε αμέσως για τη μονή ,όπου έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός ( Τσομπάξης ) , και αργότερα ηγούμενος. Ο πατήρ Δαμασκηνός έβλεπε την Παναγία μέσα στην εκκλησία να επιστατεί. Κι όταν ανέβαινε τις σκάλες των κελλιών, την έβλεπε να κατεβαίνει, και αντιστρόφως. Το 1908 οι Τούρκοι ληστές πλησίασαν μια νύχτα το μοναστήρι. Η πύλη ήταν ασφαλισμένη με βαριά σίδερα. Άφησαν λοιπόν ένα σκοπό εκεί και οι υπόλοιποι κάρφωναν καρφιά για να ανεβούν στο τείχος. Ξαφνικά ακούνε τον σκοπό να φωνάζει:
- Βοήθεια, σώστε με! Μια γυναίκα μαυροφόρα με έχει αρπάξει από τα μαλλιά. Βοήθεια! Οι Τούρκοι τρομοκρατημένοι πήδηξαν αμέσως από το τείχος και έφυγαν.
Η επιδρομή των Βουλγάρων.
Ύστερα από μια πολυκύμαντη ιστορική διαδρομή της μονής με αίγλη, ακτινοβολία, προσφορά, αλλά και συμφορές, φθάνουμε στην περίοδο της πρώτης βουλγαρικής κατοχής, στα 1916-18, οπότε το μοναστήρι δέχεται τις εγκληματικές επιθέσεις των βουλγάρων. Στόχος τους να συλλήσουν την αχειροποίητη και θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου.
Μία από τις πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες έγινε την 23η Ιουνίου 1917. Οι μοναχοί βρίσκονταν στον εσπερινό και είχαν βγάλει τα άγια λείψανα για προσκύνηση. Τη στιγμή αυτή μπήκαν στον ναό οι βούλγαροι. Οι πατέρες προσπάθησαν να τα κρύψουν, αλλά εκείνοι διαμαρτυρήθηκαν.
-Μην τα παίρνετε, είπαν. Αφήστε τα να τα προσκυνήσουμε. Κι εμείς Χριστιανοί είμαστε.
Αυτό όμως ήταν ένα δόλιο τέχνασμα, γιατί αμέσως άρπαξαν τα άγια λείψανα και έφυγαν. Την επομένη έβαλαν στόχο να πάρουν τη θαυματουργή εικόνα. Ένας λοχίας προσπάθησε μαζί με άλλους να τη σηκώσει, αλλά έπεσε νεκρός, ενώ στο μαρμάρινο δάπεδο του ναού αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα το πιστόλι και η μπότα του.
Σε άλλη απόπειρα οι βούλγαροι κατάφεραν να βγάλουν την εικόνα από τη θέση της, αλλά μόλις έφθασαν στην πόρτα του ναού η εικόνα έπεσε κάτω. Έγινε μάλιστα τόσο βαρειά, ώστε δεν θα μπορούσε ούτε γερανός να τη σηκώσει. Συγχρώνος η Παναγία έκλαιγε δυνατά, και τα δάκρυά της σχημάτισαν ρυάκι πάνω στην Ιερή εικόνα. Οι ιερόσυλοι τα έχασαν. Εγκατέλειψαν την προσπάθεια και έφυγαν έντρομοι.
Ύστερα από μια πολυκύμαντη ιστορική διαδρομή της μονής με αίγλη, ακτινοβολία, προσφορά, αλλά και συμφορές, φθάνουμε στην περίοδο της πρώτης βουλγαρικής κατοχής, στα 1916-18, οπότε το μοναστήρι δέχεται τις εγκληματικές επιθέσεις των βουλγάρων. Στόχος τους να συλλήσουν την αχειροποίητη και θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου.
Μία από τις πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες έγινε την 23η Ιουνίου 1917. Οι μοναχοί βρίσκονταν στον εσπερινό και είχαν βγάλει τα άγια λείψανα για προσκύνηση. Τη στιγμή αυτή μπήκαν στον ναό οι βούλγαροι. Οι πατέρες προσπάθησαν να τα κρύψουν, αλλά εκείνοι διαμαρτυρήθηκαν.
-Μην τα παίρνετε, είπαν. Αφήστε τα να τα προσκυνήσουμε. Κι εμείς Χριστιανοί είμαστε.
Αυτό όμως ήταν ένα δόλιο τέχνασμα, γιατί αμέσως άρπαξαν τα άγια λείψανα και έφυγαν. Την επομένη έβαλαν στόχο να πάρουν τη θαυματουργή εικόνα. Ένας λοχίας προσπάθησε μαζί με άλλους να τη σηκώσει, αλλά έπεσε νεκρός, ενώ στο μαρμάρινο δάπεδο του ναού αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα το πιστόλι και η μπότα του.
Σε άλλη απόπειρα οι βούλγαροι κατάφεραν να βγάλουν την εικόνα από τη θέση της, αλλά μόλις έφθασαν στην πόρτα του ναού η εικόνα έπεσε κάτω. Έγινε μάλιστα τόσο βαρειά, ώστε δεν θα μπορούσε ούτε γερανός να τη σηκώσει. Συγχρώνος η Παναγία έκλαιγε δυνατά, και τα δάκρυά της σχημάτισαν ρυάκι πάνω στην Ιερή εικόνα. Οι ιερόσυλοι τα έχασαν. Εγκατέλειψαν την προσπάθεια και έφυγαν έντρομοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.