Μας σώζει η αγάπη...!

Μερικές φορές φοβούμαστε να ακουσουμε
προσεκτικά κάποιο πρόσωπο, διότι το ν' ακούσεις σημαίνει ν' ανταποκριθεί και όχι μόνο για ένα λεπτό όσο ή καρδιά είναι συγκινημένη και με μια περαστική σκεψη αλλά για πάντα.
Με τον τρόπο πού ό Χριστός ανταποκρίθηκε στην ανθρώπινη θλίψη και τη φρίκη της στέρησης του θεου και έγινε για πάντα ανθρωπος.

Δε σωζόμαστε από το γεγονός ότι
αγωνιζόμαστε και πετυχαίνουμε κάποιου είδους αποτέλεσμα, σωζόμαστε από της ψυχής μας τον πόθο πού μας τραβά στο ζωντανό θεό, από την αγάπη πού μας τραβά στο Χριστό. Και όταν ακόμα αποτυγχάνουμε
- και αυτό ισχύει και στις ανθρώπινες
σχέσεις -δεν πρέπει να ξεχνουμε ότι
ακριβώς, όπως και ό Απ. Πέτρος αφου είχε αρνηθεί το Χριστό ήταν ικανός να
απαντήσει την τριπλή ερώτηση του,
μπορουμε να πουμε:

«Κύριε, εσύ γνωρίζεις τα πάντα, γνωρίζεις την ασθένεια μου, τις εκτροπές, την αβεβαιότητα, την αστάθεια μου, γνωρίζεις όμως και ότι σε αγαπώ, ότι αυτό είναι το τελευταίο, το βαθύτατο πραγμα μεσα μου».

Κανείς δεν μπορεί ν' αγαπα έναν αόρατο θεό αν πρώτα δε μάθει ν' αγαπα το συγκεκριμένο, ζωντανό, πραγματικό πρόσωπο το όποιο έχει απέναντι του.

Πριν λοιπόν θέσουμε το ερώτημα του πώς θα φτασουμε στον θεο, ας ρωτησουμε τους εαυτους μας ποια είναι ή σταση μας απέναντι στον πλησίον μας·

αν ή καρδιά μας είναι κρυα, επιφυλακτική και κλεισμένη, αν
μας τρομοκρατεί ακόμη και ή ιδέα ότι ό πλησίον μας μπορεί να απαιτήσει την
καρδιά και τη ζωή μας δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιζητούμε συνάφεια με το θεό.

θα πρέπει πρώτα να μάθουμε το πώς να αποκτήσουμε μια καρδιά ζεστή, μια καρδιά ζωντανή, μια καρδιά πού να ανταποκρίνεται στον πλησίον μας και ή καρδιά εκείνη τότε, ανοιγμένη, με την καθαρότητα της θα δει το :Ή αγάπη δε γνωρίζει όρια.

Δεν είναι ποτέ δυνατό να πουμε ότι έχουμε αγαπήσει, ότι έχουμε κάνει πράξη την κάθε παρακίνησητης καρδιας μας, ότι έχουμε αγαπήσει με τρόπο τέλειο γιατί τέλεια αγάπη ήταν εκείνη με την οποία ό Χριστός αγάπησε τους μαθητές Του.
Με τα λόγια του Άγιου Ιωάννη του Ευαγγελιστή (Ίω. 15.13):

«μείζονα ταύτης άγαπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτου θησει υπέρ των φίλων αυτου».

Πριν δοκιμάσουμε να ζήσουμε με μόνη
βάση την αγάπη ας κάνουμε μια
προσπάθεια, ας δοκιμάσουμε να ζήσουμε συμφωνα με το νόμο, να μην παραβλέπουμε δηλαδή τις απαιτήσεις του νόμου:
τη δικαιοσυνη και την ειλικρίνεια, όλες τις απαιτησεις της φυσης όσον αφορα τον τομεα των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους.
Τότε μόνο θα είναι δυνατό να φτάσουμε σ' ένα τετοιο ανάστημα, που εχοντας προχωρήσει πέρα από το νόμο θ' αγαπαμε με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ψυχή, όλη τη δυναμη και το είναι μας, με τη ζωή και το θάνατο μας. όποιος μπορεί να αλλάξει στην αγάπη αυτή είναι μία κάποια εσωτερική ιδιότητα της:
ό θεός μπορεί αγαπώντας να χαίρεται ή άλλοιώτικα να πληρώνει το τίμημα της αγάπης Του πάνω στο σταυρό.
Πρέπει να πάρουμε φωτιά με ολόκληρο το είναι μας, με μυαλό και καρδιά και θέληση καΐ σώμα και να γίνουμε ή καώμενη βατός την οποία είδε ό Μωυσης να καίγεται
ολόκληρη χωρίς να αναλίσκεται.

Μόνο αν ή ανθρώπινη αγάπη φωτιστεί με το θεϊκό μυστήριο θα πάψει να
καταναλίσκει το υλικό το όποιο την τρέφει.
Ή θεϊκή αγάπη καίει, κάνει το κάθε τι μια ζωντανή φλόγα, δεν τρέφεται όμως με το υλικό της: καταστρέφει αυτό πού δεν μπορεί να ζήσει στην αιωνιότητα αυτό πού μένει
είναι μία καθαρή φλόγα ή οποία
μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε θεό.