Δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε το αυτονόητο. Γιατί?

Οι γιαγιάδες έλεγαν, αν δεν μπορείς να ξυστείς μόνος σου, μη περιμένεις να σε ξύσουν οι άλλοι. Η λαϊκή σοφία, που αν φτιάχναμε ένα κατάλογο τις πιο γνωστές λαϊκές συμβουλές, και τον κολλούσαμε στο τοίχο μας για να τον κοιτάμε κάθε μέρα, ίσως κατορθώναμε να δούμε σε τι παγίδα έχουμε πέσει…
Όλο το κόλπο της περίφημης ανάπτυξης και προόδου, το πέρασμα στην εποχή της υστερικής κατανάλωσης, της τεχνολογίας και του διαστήματος, ήταν για να απωλέσουν , τελικά, οι άνθρωποι τη δυνατότητα να ξύνονται μόνοι τους!! Ναι δυστυχώς το τίμημα της ανάπτυξης ήταν μια ετοιματζίδικη, φασόν ζωή με κόστος και προϊόντα που καθορίζονται από τους γκουρού του μάρκετινγκ και τις επιθυμιες των εργοδοτών τους.
Πως θα ξυστείς μόνος σου αφού η οποιαδήποτε αληθινή, αυτοδιαχείρηση της ζωής σου, είναι ανύπαρκτη έννοια?
Μπορείς να κατασκηνώσεις σε μια γη και να σ΄αφήσουν ελεύθερο να το κάνεις? Μπορείς να χτίσεις ένα σπίτι με τα χέρια σου? Μπορείς να φτιάξεις τη τροφή της οικογένειά σου από το πρώτο σπόρο?. Να ράψεις τα ρούχα της? Να φτιάξεις τα φάρμακά της? Μπορείς να ζήσεις χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς επικοινωνίες? Μπορείς να γίνεις γεωργός, μάγειρας, ράφτρα, παπουτσής, γιατρός, μαμή, μάστορας, σιδεράς, κανατάς, κι ότι άλλο θα χρειαστείς για να επιβιώσεις, όλα μαζί. Κι όλα αυτά χωρίς να λογοδοτήσεις σε κανέναν?

Οι τελευταίες φυλές που ζήτησαν την ησυχία τους πάνω στο πλανήτη ή τουλάχιστον την ελευθερία τους να επιλέγουν ακόμα και να παραμείνουν “απολίτιστοι” σύμφωνα με τα δεδομένα των “πολιτισμένων” εξολοθρεύτηκαν από τις ρίζες. Η περίφημη ανάπτυξη που κάνει περήφανους τους χειριστές της χτίστηκε πάνω σε εκατομμύρια πτώματα ανθρώπων που ήθελαν να συνεχίσουν να είναι ελεύθεροι.
Ο φόβος είναι τόσο πιο μεγάλος όσο λιγότερη είναι η δυνατότητα κι ικανότητά σου να ξύνεσαι μόνος σου. ..
Η περίφημη παγκόσμια κυβέρνηση δεν είναι ένα σενάριο συνωμοσίας. Είναι ένα τελικό πλάνο για να συγκεντρωθούν όλες οι μορφές της απάτης σε μία. Για να κλειστεί η γη σε ένα μεγάλο φράχτη αντί να έχουμε εκατομμύρια διαφορετικούς που είναι άχρηστοι πλέον. Δεν χρειάζονται χιλιάδες μαντριά ,αλλά ένα. Ενα μεγάλο παγκόσμιο παζάρι, για τις αγοραπωλησίες. Η παγκοσμιοποίηση θα είναι ο τέλος της έννοιας της διαφορετικότητας και ατομικότητας.
Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχουμε ένα πρώτο δείγμα και πείραμα αυτής της μελλοντικής συνολικής ισοπέδωσης, όπου η Πολιτεία η ίδια αυτοαναιρεί τη χρησιμότητά της. Οπου ένα κράτος είναι υπάλληλος των εχόντων υπό τη κατοχή τους τα απαραίτητα αγαθά, οι οποίοι ρυθμίζουν και τους όρους που θα πρέπει κάποιος να πληρεί για να τα απολαύσει. Κι επειδή η απληστεία είναι τεράστια, καθορίζουν πόσοι είναι οι ελάχιστοι που θα τα απολαμβάνουν γιατί αυτό το σύστημα είναι σαδιστικό κι η ευτυχία του είναι σε συνάρτηση με τη δυστυχία των άλλων. Για να νοιώθεις πλούσιος πρέπει κάποιοι να είναι φτωχοί. Οχι γιατί δεν φτάνουν τα αγαθά να είμαστε όλοι καλά. Αλλά γιατί η ουσία της ικανοποίησης του άπληστου εγώ είναι η αίσθηση πως είναι ανώτερο από κάποιον άλλον. Δυνατότερο. Κυρίαρχο.
Οι αληθινές κυβερνήσεις πίσω από τις επισημες πάντα υπήρχαν. Απλά τώρα δεν υπάρχει λόγος να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους . Οι κυβερνήσεις είναι όσοι κατέχουν ενέργεια, χρήμα, τρόφιμα, νερό, τράπεζες και πολυεθνικές που ρυθμίζουν τη παγκόσμια αγορά και κατανάλωση. Οι επίσημες κυβερνήσεις είναι απλοί υπάλληλοί τους.
Τι σημαίνει αλήθεια να τα βλέπεις όλα αυτά έχοντας από δίπλα εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν εκγλωβισμένοι ο καθένας στους φόβους τους, στην ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥΣ από το σύστημα, δηλαδή στην εξάρτηση από τις εξαρτήσεις τους?
Η συνειδητοποίηση πως όλα είναι προκαθορισμένα τσακίζει άμεσα τη δύναμη. Το θάρρος να παλέψει κάποιος για να αλλάξει τη ζωή του. Γιατί κατανοεί πως η μάχη αυτή θα δοθεί μέσα σε ένα λαβύρινθο χωρίς μίτο, που δεν ξέρουμε πια αν έχει έξοδο… Ολες ΟΙ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΕΣ μεταξύ τους και σχηματίζουν τη μεγάλη θηλιά.
Ξεκινάει από την σωματική αδυναμία πλέον (παιδιά άρρωστα από τη κούνια τους, νέοι μαμμόθρεφτοι, φοβιτσιάρηδες, γνήσια τέκνα μιας κοινωνίας που επιπλέει πάνω στη διαφθροά, τις αρρωστημένες εμμονές και τη τρομοκρατία), ηλικιωμένοι εξαρτημένοι απο φάρμακα , μηχανήματα υποστήριξης κι υποσχέσεις αναβολής του μοιραίου…) και συνεχίζουμε με τη πνευματική κατάπτωση (χειραγώγηση από τη μία , προώθηση κάθε ανοησίας από την άλλη) και καταλήγουμε σε μια κοινωνία που ικετεύει για λίγο φαϊ σε μια γη που μπορεί να θρέψει από τα αποθέματά της ΟΛΟΥΣ, να ικετεύει για λίγη στέγη σε μια γη που έχει αχανείς εκτάσεις ακατοίκητες, πολιτείες και χωριά ερημωμένα, τόπους ανεκμετάλλευτους, εγκαταλειμένους, να ικετεύει για τα πάντα γιατί τα πάντα είναι ΚΑΒΑΤΖΩΜΕΝΑ από κράτη, ιδιώτες, φατρίες, συμμορίες, άπληστους και φιλοτομαριστές ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν ακόμα κι αν πεθάνουν όλοι οι άλλοι…
Καταλήγουμε αναγκαστικά σε σύνολα, όπου οι άνθρωποι νιοώθουν την ανάγκη να ανήκουν σε φατρίες, ομάδες, κόμματα, παρατάξεις, για να τους διδάσκουν οι αρχηγοί της αγέλης πως θα γίνεται η διανομή όλου αυτού του φυσικού πλούτου, δημιουργώντας όλο και πιο ισχυρούς τεχνητούς περιορισμούς στην αντίληψη του αυτονόητου. Στην υιοθέτηση του αφύσικου , ως λογική επιλογή. Οι περίφημοι πολιτικοποιημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που ντε φάκτο έχουν αποδεχτεί την ουσία και αναλώνονται στην τακτοποίηση των επί μέρους διαφορών.
Σε όλα αυτά, ο πνευματικός κόσμος , ο επιστημονικός κόσμος, εγκλωβισμένοι κι αυτοί στο αυτά βρήκαμε, πάνω σ΄αυτά βαδίζουμε. Στερημένοι πλέον από πραγματική έμπνευση, τυφλοί, κι άβουλοι , με μοναδική ικανότητα να μασάνε ξανά και ξανά την ίδια τροφή. Μυρικαστικα της γνώσης και της σοφίας που κάποτε είχε την πραγματική έννοια της αναζήτησης, της ελεύθερης έρευνας , της απελευθέρωσης από τα εκάστοτε δεσμά, και που τώρα πάλι αποκαλείται ελεύθερη , αλλά εκδιδόμενη…
Οταν ο φυλακισμένος , αναγνωρίζει τη φυλακή του σαν «ασφαλή» κατοικία τότε όλα τα δεινά μπορούν να παρελάσουν ανενόχλητα. Οταν τα αυτονόητα δικαιώματα της φύσης και της επιβίωσης, γίνονται «πράγματα που πρέπει να κατακτήσεις με θυσίες, για λίγους, ή για όσους έχουν τη μαγκιά να τα αποκτήσουν » η παράνοια μπορεί να βασιλεύει. Οταν όλα τα ζώα του πλανήτη μπορούν να βρουν ένα μέρος κάτω από τον ήλιοι και ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, να κοιμηθούν, να ζευγαρώσουν, φαί να φάνε, νερό να πιούνε χωρίς να χρωστάνε τίποτα κα ισε κανέναν, τότε αυτός ο πολιτισμός που λέγεται ανθρώπινος είναι μια ανωμαλία της φύσης, ένας νεκρικό τραγούδι μέσα σ΄ενα σύμπαν που πάλλεται αιώνιο.
Πάνε πολλά, πάρα πολλά χρόνια ( μακριά πίσω στην αρχή του χρόνου) που παραδώσαμε το δικαίωμα του να ξυνόμαστε μόνοι μας , όταν και όπως θέλουμε (αλήθεια το είχαμε ποτέ?) Το έχω πει πολλές φορές και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω. Το νέο είδος επαναστάτη σ΄αυτή τη παγκοσμιοποιημένη τάξη και παράνοια μαζί, δεν θα είναι πομπώδες όπως άλλους καιρούς. Δεν θα είναι ίσως ούτε πολλοί μαζί που προχωράνε τυφλά ακολουθώντας κάποιο Μεσσία, κάποιο ίνδαλμα, έτοιμοι να θυσιαστούν αδιαμαρτύρητα.
Το νέος είδος ανθρώπου που θα παλεύει, θα είναι ο μοναχικός πρωταγωνιστής του 1984. Εκείνος που θα τολμήσει να βγει από την ουρά ακόμα κι αν δεν τον ακολουθήσει κανένας. Εκείνος που θα σπάσει το πρώτο κομμάτι της αλυσίδας και μετά θα βρίσκει το επόμενο, και το επόμενο, και θα το σπάει. Ανώνυμα. Χωρίς να ζητά συμπαράσταση. Χωρίς να θέλει κι άλλους για βοήθεια.
Εχουν σπαταληθεί τόννοι μελάνι για να περιγράψουμε τις «νέες τάσεις» Προσπαθούμε να κατανοήσουμε «νέα φαινόμενα» της ελληνικής κοινωνίας και της κοινωνίας των ανθρώπων γενικότερα. Γιατί υπάρχει επιστροφή στο μίσος, το φανατισμό, το σκοταδισμό? Δεν είναι νέα φαινόμενα αυτά. Δεν έλλειψαν ποτέ. Γιγαντώνουν όταν μεγαλώνει η ανασφάλειο κι ο φόβος στον άνθρωπο. Αποζητά ομάδες, παρατάξεις, θρησκείες, αρχηγούς, προφήτες, ινδάλματα που θα νοιώθει κοντά τους ΔΥΝΑΜΗ. Οσο πιο αδύναμος είναι ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο αποζητά να προσκολληθεί σε ΔΥΝΑΤΟΥΣ. Η σε αυτούς που έτσι λένε πως είναι.
Στις κοινωνίες που απλώνεται δυστυχία κι εξαθλίωση οι άνθρωποι νοιώθουν την επιθυμία να κρυφτούν πίσω από τοίχους, παραπετάσματα, ασπιδες προστασίας. Και τα συναισθήματα, η φιλανθρωπία, οι ευαισθησίες, η καλωσύνη, η λογική, εξαφανίζονται πίσω από την ανάγκη της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Μια επιβίωση ανθρώπων που έχουν ανάγκη να τους ξύσουν άλλοι. Να τους κατευθύνουν. Να τους ορίσουν τη ζωή τους γιατί αλλιώς χάνονται.
Μη ψάχνεται να βρείτε δύσκολες απαντήσεις. Φόβος είναι η απάντηση. Κι ο φόβος όσο θρέφεται, αφήνει νηστικό το καλό λύκο και ταϊζει συνεχώς το κακό. Γιατί στο μυαλό του ανθρώπου μπορεί το κακό να είναι κακό, αλλά έχει και την απόχρωση του «φύλακα» Οι καλοί πάνε στο παράδεισο,αλλά οι κακοί ζούνε καλύτερα εδώ κάτω.
Υπάρχει τέτοια τεχνολογία που κάποια στιγμή είμαι σίγουρη, μπορεί να εμφανίσουν και το Θεό σε ολόγραμμα στον ουρανό και να πέσει ολόκληρη η ανθρωπότητα στα γόνατα με δέος και τρόμο την ίδια στιγμή όλη μαζί….
Δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε το αυτονόητο. Γιατί? Γιατί έχουμε πεισθεί πως αυτονόητο δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να απολαμβάνουμε όπως όλα τ΄αλλα πλάσματα πάνω στη γη, αλλλά οι κανόνες που μας έχουν ορίσει για να το καταφέρουμε. Αυτονόητο για ένα ζώο όταν πεινάει το παιδί του είναι να βγει έξω από τη φωλιά και να ψάξει να βρει τη τροφή.
Αυτονόητο για τον ανόητο άνθρωπο είναι να ψάξει να βρει λεφτά για να μπορέσει να αγοράσει το φαϊ από εκείνον που πρόλαβε να το καβατζώσει. Αυτονόητο για τον άνθρωπο είναι να βλέπει την έρημη γη να τον περιμένει για να τη καλλιεργήσει, να τη φροντίσει, να τη ζήσει κι εκείνος να ζητάσει πιστοποιητικά ιδιοκτησίας για να δει από ποιον μπορεί να την αγοράσει. Αυτονόητο για τον άνθρωπο είναι όταν κινδυνεύει να ζητάει μπράβους να τον προστατέψουν γιατί δεν έχει πια ούτε νύχια, ούτε δόντια, ούτε θάρρος να ουρλιάξει.