Προς ενωτικούς...

Σχολιο της σελιδας μας:
Λόγια αληθείας, που αποπνέουν άρωμα Ορθοδόξου πνευματικότητος και είναι εξαιρετικώς κατάλληλα στους πονηρούς καιρούς μας σημερον,προκειμένου εκτιμήσουμε, πρεπόντος, τον θησαυρόν της θεοσδότου, αποκαλυπτικής και πατροπαραδότου πίστεως και ευσέβειας, της Ορθοδοξίας μας.
(Εστάλη προς τον Πατριάρχην Αθηναγόραν και τους συν αυτώ)
Η επιθυμία της Υμετέρας Παναγιότητος και των συν υμίν όπως υποταχθή η Ορθόδοξος Εκκλησία εις τον Πάπαν, και η εκ μέρους σας ανεξήγητος σπουδή προς τούτο, επλήρωσε τας καρδίας μας αφάτου θλίψεως, και αθυμία κατέλαβεν ημάς, κατά τον προφητάνακτα, από αμαρτωλών, των εγκαταλιμπανόντων τον νόμον του Θεού. Τα ώτα μας συρίζουν ακόμη από το φρικτόν τούτο άκουσμα.
Η Ορθόδοξος ποίμνη εδιχάσθη, και σείς φέρετε το κρίμα. Και οι μεν, σας ηκολούθησαν εις την ευρύχωρον οδόν, την απάγουσαν εις την απώλειαν, οι δε παρέμειναν εδραίοι και ασάλευτοι εις την Ορθόδοξον πίστιν των πατέρων των, αποστρέφοντες το πρόσωπον και από μόνην την σκέψιν, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης ενηγκαλίσθη και ησπάσθη τον γυναικοπρόσωπον Πάπαν, και εμολύνθη από το βδέλυγμα τούτο της ασεβείας.
Εκείνοι, οίτινες σας ηκολούθησαν, ήσαν εκ των προτέρων προδικασμένοι ότι θα σας ηκολούθουν, όντες υλόφρονες, ματαιόδοξοι, άπιστοι, αλαζόνες, ξενόδουλοι, κόλακες και κολακευόμενοι. Λοιπόν, έσπευσαν να συναχθώσι με τον «κόσμον», τον αμαρτωλόν κόσμον της επιγείου ανέσεως, της άνευ ταλαιπωριών και αγώνος ζωής, πιστεύοντες μόνον εις «την ώδε μένουσαν πόλιν, μη επιζητούντες δε την μέλλουσαν», ως ανύπαρκτον και μη πιστευτήν εις αυτούς.

Οι δε άλλοι, οι πιστοί, έμειναν εις την χώραν της πενίας, των στερήσεων, των πειρασμών, των διωγμών, βέβαιοι όντες ότι εν μέσω αυτών παρίσταται ο Κύριος, ο ειπών ότι η Εκκλησία Του θα είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριον, την περιφρόνησιν, την πτωχείαν, τον εμπαιγμόν, τα οποία θα είναι η αντιμισθία της σθεναράς ομολογίας των εις τούτον τον κόσμον. Εις τα ώτα των ηχούν ημέρας και νυκτός οι παρήγοροι λόγοι του Χριστού· «Ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν». Ο διωγμός, η κακοπάθησις και ο θάνατος είναι ο μακάριος κλήρος των γνησίων μαθητών του Χριστού. Το πανάγιον στόμα Του είπεν επίσης· «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν βιασταί και αγωνισταί εις την παράταξιν εκείνων, οι οποίοι έσπευσαν να συνθηκολογήσουν με το ψεύδος, διά να ζήσουν εν ησυχία και απολαύσει των εγκόσμιων αγαθών;
Και σείς, οι ποιμένες του λαού, τι είδους ποιμένες είσθε; Τα πρόβατα, τα οποία σας ενεπιστεύθη ο Κύριος, ιδού, τα παραδίδετε εις τους λύκους. Συναυλίζεσθε με τους άρχοντας του κόσμου τούτου του ματαίου, του παρερχομένου, διότι εζηλώσατε την δόξαν αυτών και ουχί την δόξαν του Θεού. Υπετάξατε την πίστιν εις τους αμαρτωλούς ανθρώπους των κοσμικών επιθυμιών, οίτινες έχουν ως οδηγόν των τον σατανάν. Παρεδόθητε και παραδώσατε τα πρόβατα εις τον άρχοντα του κόσμου τούτου, εις τον κατέχοντα την υλικήν ισχύν, τον χρυσόν, τας εφευρέσεις και τας μηχανάς, αι οποίαι καταπλήττουν τα πλήθη, ως θαύματα του Αντιχρίστου. Παρεδόθητε και παρεδωσατε τα πρόβατα εις την ψευδώνυμον γνώσιν, «την κενήν απάτην», την διδασκομένην εις τας χώρας της αθείας και της απογνώσεως, όπου μήτε οσμή υπάρχει της αιωνίου ζωής και της αληθούς γνώσεως, της γνώσεως του Θεού.
* * *
«Ακούσατε ταύτα, οι ιερείς, και προσέχετε,
ενωτίζεσθε, διότι προς υμάς εστί το κρίμα» (Ωσηέ, Ε´, 1).
«Ουαί αυτοίς, ενύσταξαν οι ποιμένες» (Ναούμ Γ´, 18).
Και ταύτα, διότι δεν είσθε οι ποιμένες οι καλοί, οι θυσιάζοντες την ζωήν των υπέρ των προβάτων και οδηγούντες αυτά εις τους ευώδεις λειμώνας της αθανάτου ζωής. Σείς είσθε «οι μισθωτοί ποιμένες», και κατά το πανάγιον στόμα του Κυρίου «ο μισθωτός ποιμήν ουκ εστί ποιμήν» (Ιω. Ι´, 12). Είσθε μισθωτοί των αρχόντων του κόσμου τούτου, διά την δόξαν και διά τον πλούτον των οποίων εργάζεσθε.
Και άπαξ είσθε δούλοι τοιούτων κυρίων, είσθε ωπλισμένοι με τα όπλα της βίας, με τα οποία απειλείτε τα πιστά πρόβατα του Χριστού, διά να τα αναγκάσετε να σας ακολουθήσουν.
Αλλά, αυτά τα μακάρια πρόβατα απεκδέχονται το μαρτύριον ως λύτρωσιν και ως αψευδές σημείον, ότι θα λάβουν τον αμάραντον στέφανον από τον αγωνοθέτην Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Ναί! Είμεθα έτοιμοι να μαρτυρήσωμεν μετά χαράς και αγαλλιάσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, την οποίαν κρατώμεν ως τον μέγαν θησαυρόν. Μακαρίζομεν εαυτούς, διότι θα διωχθώμεν και θ᾿ αποθάνωμεν υπέρ πίστεως και αληθείας.
Ακονίσατε την μάχαιραν της αισχύνης. Αποστείλατε τα όργανα της βίας, τα οποία σας δορυφορούν, και με τα οποία είναι πάντοτε πάνοπλος η αποστασία. Ήδη ενεφανίσθη το αιματωμένον φάσγανον της βίας, διά να ενσπείρη τον τρόμον εις τας αγίας καρδίας των γερόντων, των ασκητών και ερημιτών, οι οποίοι έζησαν εν δοκιμασίαις, εν στερήσει, εν απαρνήσει του σαρκίου των, διά να ευαρεστήσουν τον Κύριον. Το φρικτόν πρόσωπον της βίας εμφανίζεται, ως το της μυθικής κεφαλής της Μεδούσης, εις τον ηγιασμένον Κήπον της Παναγίας. Και όπισθεν αυτού του φοβήτρου ευρίσκεσθε σείς, «οι ποιμένες οι μισθωτοί», οι τρίδουλοι των αρχόντων του σκοτεινού κόσμου του χρήματος, της αθείας, του εκφυλισμού και πάσης ακολασίας.
Σπαράξατε τους αθώους και αγίους ομολογητάς, αφού εγίνατε λύκοι σείς οι ίδιοι οι ποιμένες. Κατασπαράξατε την αγίαν Ορθοδοξίαν μέσα εις το Κολοσσαίον,εις το οποίον παρίστανται οι Καίσαρες της σημερινής κακούργου αθείας.
Αλλά είναι καιρός πλέον, ν᾿ αποβάλετε την δοράν του προβάτου, καθ᾿ όσον αύτη ουδένα απατά πλέον.
Ο ποιείτε, ποιείτε τάχιον!
Φώτιος Κόντογλου
Σχόλιο της σελίδας μας:
«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28).
Λόγω νεωτεριστικών τάσεων ενίων κληρικών και λαικών κοσμικοφρονούντων, οι οποίοι, με το πρόσχημα της ανανεώσεως, της απλουστεύσεως και άλλων προφάσεων, επιδιώκουν την εισαγωγήν άλλων ηθών και εθίμων, διαφορετικών από όσα, με αιματηρές θυσίες, μας παρέδωσαν οι θεόσοφοι και Άγιοι της Εκκλησίας μας Πατέρες, θεωρήσαμε ιερόν καθήκον μας, όπως δημοσιεύσουμε τα κείμενα αυτά προς σωστή ενημέρωση των πιστών μελών της Εκκλησίας μας.
Τις ξεκάθαρες αυτές θέσεις, τις σύμφωνες με το ασκητικό φρόνημα της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας μας, καλούμεθα να ενστερνισθούμε και βιώσουμε, εάν επιθυμούμε όχι μόνο να λεγώμεθα αλλά και να είμεθα ζωντανά μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.