Ὁ Προσωπικός Ἀριθμός καί τό Ἅγιον Ὅρος. τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Καί μιά πού σέ πρόσφατες ἀναρτήσεις σχολίασα τήν ἀπαράδεκτη στάση τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας στό θέμα τῆς νέας ταυτότητας καί τοῦ λεγόμενου Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, ὃπως αὐτή ἐκφράζεται μέσῳ διαφόρων ἀνεκδιήγητων ἐπιχειρημάτων, νά μή ξεχάσουμε καί τήν ἐπίσης ἀπαράδεκτη ἐπίσημη στάση τοῦ Ἁγίου Ὅρους (ἀπαντώντας ἔτσι καί ὅσους ἀπέμειναν ἀκόμη νά στηρίζουν τήν γνωστή πατριδοχριστεμπορική μάζωξη καί οἱ ὁποῖοι ἐπικαλοῦνται ἤδη αὐτή τήν στάση, γιά νά ὑποστηρίξουν τό προβληθέν ἀπό τό κομματίδιό τους αἴτημα γιά προαιρετικότητα). Καί ἀναφέρομαι στήν ἐπιστολή πρός τόν φασίστα ὑπουργίσκο ψηφιακῆς ὑποδούλωσης, πού ἀνακοίνωσε ἡ Ἱερά Κοινότητα καί τήν ὁποία δέν μποροῦμε παρά νά χαρακτηρίσουμε ὡς ἀπερίγραπτο σκουπιδόχαρτο (καί τοῦτο μάλιστα μετά ἀπό εἰλικρινῆ προσπάθεια γιά τήν ἐπιλογή τῶν ἠπιοτέρων δυνατῶν λέξεων).

Καί πόσο κοσμιότερα ἄλλωστε νά τήν χαρακτηρίσουμε, ὅταν μιλᾶμε γιά ἕνα κείμενο πού δέν θίγει ἀπολύτως τίποτε ἀπό τά σημαινόμενα τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ (ὄχι μόνο τά πνευματικά, ἀλλά οὔτε κἄν τά πολιτικά), ἀλλά ἁπλῶς ψελλίζει τήν λέξη «προαιρετικότητα», γιά τήν ὁποία μάλιστα ἀπευθύνεται σέ παρακλητικό τόνο πρός τόν «ἐξοχώτατο ὑπουργό», ὅπως τόν ἀποκαλεῖ; Βάσει τῆς κρισιμότητας τῶν καιρῶν, τό ἀπολύτως προφανές, αὐτονόητο καί ἀναμενόμενο θά ἦταν ἕνα ἔντονο καί ὀξύ κείμενο, μέ πλήρη ἀναφορά στήν τεράστια πνευματική διάσταση τοῦ θέματος, συγχρόνως δέ καί στούς λοιπούς σοβαρούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ γιά τούς Ἕλληνες (μέ τή διπλῆ ἰδιότητά τους ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀλλά καί ὡς πολιτῶν) καί πού φυσικά θά τασσόταν κατηγορηματικά καί ἀνένδοτα ἀπέναντι στίς ἀχρειότητες τοῦ ἀντίχριστου καθεστῶτος, ἀπαιτώντας τήν πλήρη ἀπόσυρσή τους, ἀντί νά τίς ἀποδέχεται μέ τρόπο ἐμμέσως νομιμοποιητικό παρακαλώντας γιά προαιρετικότητα.

Καί στέκομαι μόνο στό ἔλασσον, δηλαδή στήν ἔκδοση μιᾶς ἁπλῆς ἀνακοίνωσης, χωρίς νά ἀναφέρω κἄν τίς ὑπόλοιπες ἐνέργειες στίς ὁποῖες θά ὄφειλε ἀκόμη νά προβεῖ τό Ὅρος, ἀντιδρώντας καί συντονίζοντας τούς πιστούς γιά νά ἀντισταθοῦν. Δυστυχῶς ὅμως ἐπιβεβαιώνεται γιά μία ἀκόμη φορά ἡ θλιβερή κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται πλέον ἡ Ἀθωνική Πολιτεία μετά ἀπό τόσες δεκαετίες ἐκκοσμίκευσης, κοινοτικῶν πακέτων, οἰκουμενιστικῆς κατηφόρας καί καταβύθισης στά «νεορθόδοξα» βοθρολύματα (πού καί τίποτε ἄλλο νά μήν γνωρίζαμε, τό περιεχόμενο καί μόνο τῶν ἀνακοινώσεων πού βγάζει ἡ Ἱερά Κοινότητα ἀπό τό Κολυμπάρι καί ἑξῆς θά ἦταν ἀρκετό γιά νά μᾶς ρίξει σέ βαριά θλίψη).

Ἐπειδή βεβαίως τά πράγματα δέν εἶναι μονόπατα καί δέν πρέπει νά γενικεύουμε αὐθαίρετα καί ἰσοπεδωτικά, εἶναι σίγουρο ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη καί τό «ἄλλο» Ἅγιον Ὅρος. Τό γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι δέν τά ἔχει μολύνει ὅλα ἡ «προοδευτική» ἐπέλαση τῶν Γοντικάκηδων, τῶν Ἐλισσαίων καί τῶν πνευματικῶν τους παρατρεχάμενων. Ἐπειδή ὅμως ὑπάρχει, θά πρέπει ἐπί τέλους κάποια στιγμή καί νά ἀκουστεῖ: ἤδη ὑφίστανται κάποιες ἀνεξάρτητες φωνές σκητιωτῶν καί κελλιωτῶν πατέρων καί σέ αὐτές ὀφείλει ἐπί τέλους νά προστεθεῖ καί ἡ φωνή τῶν λίγων μοναστηριῶν πού ἀκόμη διατελοῦν καί ἀνθίστανται ἔξω ἀπό τήν οἰκουμενιστική μπόχα. Ὡς πότε θά ἀνέχονται ἄραγε νά τσουβαλιάζονται ἐν ἀφωνίᾳ (ἤ γιά τήν ἀκρίβεια: ἐν ἀφώνῳ μονοφωνίᾳ) μέσα στό συλλογικό Καρυωτικό μαντρί;

Καί ἐννοεῖται ὅτι δέν μποροῦν πλέον νά τίθενται ἀπό κανέναν ζητήματα δεοντολογίας, καταστατικοῦ χάρτη καί λοιπῶν διαδικαστικῶν. Βρισκόμαστε σέ πόλεμο – καί ὅταν εἶσαι σέ πόλεμο, αὐτά πᾶνε στήν ἄκρη. Ἀκόμη ἑπομένως καί ἄν ἡ συντριπτική πλειοψηφία τραβάει γι’ ἀλλοῦ, ὅποιος ἔχει ἀπομείνει ὄρθιος ὀφείλει πιά νά ἐκφραστεῖ αὐτόνομα, νά μαρτυρήσει ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί νά δώσει ξεκάθαρα τό στίγμα τῆς ἀντίστασης. Οἱ καιροί οὐ μενετοί – καί ἀπολύτως κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά κρύβεται αὐτήν τήν στιγμή πίσω ἀπό τό δάχτυλό του…