Επελεξε το πως θελεις να ζεις.

 

Ἄν ὁ Χριστός ἔζησε στόν κόσμο μέ θλίψη καί σύ θέλεις νά ζεῖς μέ ἄνεση, δέν βαδίζεις πλέον τόν ἴδιο μ΄ αυτόν δρόμο, ἀλλά διαφορετικό. Πῶς λοιπόν Τόν ἀκολουθεῖς; Πῶς εἶσαι μαθητής, ἀφοῦ δέν ἀκολουθεῖς τό παράδειγμα τοῦ δασκάλου;...Ἑπομένως εἶναι μεγάλο ἀγαθο ἡ θλίψη, ἀγαπητοί, ἀφοῦ καταρθώνει δύο πράγματα πολύ μεγάλα, καί τίς ἁμαρτίες ἐξαλείφει καί μᾶς κάνει σταθερούς στήν ἀρετή.

∽ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

(PG 63, 196)

Ε

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Οι ιερείς και οι γονείς

-Οι γονείς μας, ο πατέρας μας και η μητέρα μας, είναι ιερά πρόσωπα για μας. Έχουν από το Θεό μεγάλη χάρη και ευλογία. Μα πιο μεγάλη από αυτούς χάρη και ευλογία έχουν οι ιερείς μας.
- Η διαφορά ανάμεσα στους ιερείς και στους γονείς μας είναι πολύ μεγάλη. Είναι τόσο μεγάλη, όσο μεγάλη είναι η διαφορά ανάμεσα στην παρούσα ζωή και στην αιώνια.
- Οι γονείς, γεννούν παιδιά, για την παρούσα ζωή· οι ιερείς, για την άλλη.
Οι γονείς, δεν μπορούν, ούτε να σώσουν τα παιδιά τους, ούτε να τα προφυλάξουν· ούτε από αρρώστειες· ούτε από τον θάνατο!
- Οι ιερείς, μπορούν. Και σώζουν. Ψυχές άρρωστες. Από το χείλος της απωλείας! Κάνουν και σταματάει το κατρακύλισμα: με τα λόγια τους· με τις συμβουλές τους· και με τις ευχές τους.
-Οι γονείς, αν τα παιδιά τους πρόσβαλαν κανέναν μεγάλον, δεν μπορούν να τα προστατεύσουν! – Οι ιερείς, μας βγάζουν ασπροπρόσωπους, ακόμη και αν εναντίον μας έχει οργισθή ο ίδιος ο Θεός. Γιατί ο Θεός έχει δεσμευθή να τους ακούει.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Λόγος ψυχωφελής και θαυμάσιος

Πρέπει να ξέρομε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους. Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα. Οι ψυχικές αισθήσεις είναι, νους, διάνοια, γνώμη, φαντασία και αίσθηση· οι σοφοί τις ονομάζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι τούτες: όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση και αφή.

Γι΄ αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες. Ώστε είναι αναγκαίο να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά.

Η ομιλία του +Αρχιμανδρίτου Μεθοδίου στην Δεσποτική εορτή της Αναλήψεως 12.5.2023 Π.Ε.

Η ομιλία του Καθηγουμένου της Γνησίας Ι.Μ. Εσφιγμένου +Αρχιμανδρίτου Μεθοδίου στην Δεσποτική εορτή και πανηγύρι της εις ουρανούς Θείας Αναλήψεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού στο Συνοδικό της Μονής την Πέμπτη 12 Μαΐου 2023 Πατριο Εορτολόγιο (25 Μαΐου Νεο Ημερολογιο).

 

Συνέντευξη του Γεροντα Μεθοδίου στο Focus fm 103.6 στην εκπομπή ΚΌΝΤΡΑ ΣΤΟ ΣΎΣΤΗΜΑ 26/05/2023

 

"ΓΥΡΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ"- Ο ΒΡΥΓΜΟΣ ΤΩΝ ΟΔΟΝΤΩΝ !!

ΕΤΣΙ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ - (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ)

''Ας κατασκευάσωμεν την ενθύμησιν και καρδίαν μας ταμείον και κατοικίαν των αρετών της Θεοτόκου.

Πως τούτο ημπορούμεν να κάμωμεν; Παρθένος είναι η Θεοτόκος και φιλοπάρθενος και αγνή και φίλαγνος.

Βέβαια και ημείς, αν έχωμεν όχι μόνον αγνόν το σώμα από κάθε σαρκικήν αμαρτία, αλλά και την ενθύμησίν μας καθαράν από αισχρούς και ρυπαρούς λογισμούς, θέλομεν αποκτήσει εις τον εαυτό μας την χάριν της υπεράγνου Παρθένου.

Φεύγει αυτή κάθε αισχρόν πάθος;

Τους ρυπαρούς λογισμούς αποστρέφεται;

Σιχαίνεται την γαστριμαργίαν;

Πολεμεί την πορνείαν;

Μισεί του θυμού τα κινήματα;

Δ
εν δέχεται τον φθόνον και τας φιλονικείας;

Έτσι και ημείς, πρέπει να μισώμεν όλα τα ανωτέρω πάθη, εάν θέλωμεν να είμεθα μιμηταί και φίλοι της Παρθένου.

Πάλιν εκ του εναντίου, η Παρθένος χαίρει εις την νηστείαν και την εγκράτειαν.

Ευφραίνεται εις την παρθενίαν και σωφροσύνην,

αγαπά την ειρήνην και την πραότητα,

εναγκαλίζεται την αγάπην και την ταπείνωσιν.

Δια τούτο και ημείς πρέπει να αγαπώμεν τας αρετάς αυτάς, εάν θέλωμεν να είμεθα ακόλουθοι και μιμηταί της Παρθένου''.

Στον Ακάθιστο Ύμνο εξυμνείται ιδιαίτερα η πάλλευκη καθαρότητα της Μητέρας του Θεού. Στους χαιρετισμούς δε, την χαιρετίζουμε με τα εξής λόγια:

Χαίρε πιστών οδηγέ σωφροσύνης

Χαίρε η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα

Χαίρε το άνθος της αφθαρσίας

Χαίρε το στέφος της εγκρατείας

Χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων

Χαίρε ψυχών νυμφοστόλε Αγίων

Χαίρε νύμφη ανύμφευτε!

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου:

(Από το βιβλίο: ''Συναξάρι Αγνότητος'')*

 

Ελέησέ με, Κύριε! Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος .

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατό του.

Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση.

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών.

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους, όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει
, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

“Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;”, θα με ρωτήσεις.

Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο».

“Ελέησέ με, Κύριε!”, θα παρακαλάς κι εσύ. “Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο”. Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας.

Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. “Ελέησέ με!”. Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος .

 

Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου!

Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει.

ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΑΣ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΓΕΛΟΥΝ  ...

Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει.

Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό. Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό. Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.

Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού και ομολογητή

http://greekpress.gr/

Ζητείται Θαύμα...

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ !!!

Άρθρο του Νεκταρίου Δαπέργολα, Δρ. Ιστορίας, από το περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, τεύχος 104

Μέρα με τη μέρα ο τόπος μας βουλιάζει ολοένα και πιο βαθιά μέσα στην απόγνωση. Κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, φέρνοντας όλες τους ανεξαιρέτως όλο και πιο κοντά την εκποίηση της χώρας, τον όλεθρο των μικρομεσαίων τάξεων, την δημογραφική ερήμωση, την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένα αφεντικά. Και συνεχίζοντας βέβαια μεθοδικά το πάλαι ποτέ βασικό έργο τους, που δεν είναι άλλο από την πνευματική διάλυση και ποδηγέτηση αυτού του λαού, μέσα από το επί δεκαετίες συστηματικό ξεχαρβάλωμα των αξιών του, της πίστης του, της γλώσσας και της παιδείας του. Ενός λαού που περνά τραγικές στιγμές, όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά πρωτίστως επειδή χωρίς πλέον ιστορική μνήμη, εθνικά απονευρωμένος και θρησκευτικά αποχρωματισμένος, έχει χάσει πια σε μεγάλο βαθμό τα πνευματικά του αντισώματα, αυτά που του επέτρεπαν να επιβιώνει και να αναγεννιέται και σε οικονομικά ή πολιτικά πολύ χειρότερους από τον σημερινό καιρούς. Κι έχει απομείνει χαμένος μέσα στις αυταπάτες των «εκσυγχρονιστικών» του ειδώλων και της ευδαιμονιστικής του πλάνης, αποστερημένος από τα πιο ζωτικά στοιχεία της ίδιας του της ταυτότητας, σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, παραζαλισμένος κι αλλοπρόσαλλος, εθισμένος πλέον στο να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικά» σκουπίδια, συνηθισμένος και στο να προδίδεται κατ’ επανάληψη από τούς κυβερνώντες του (καθώς διαπράττει συνεχώς το ίδιο τραγικό λάθος, πεποιθώς επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία), βουλιάζοντας καθημερινά στην ανοησία, την ασυναρτησία και τη χυδαιότητα.

Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι φανερό πως η κατάσταση ανθρωπίνως δεν είναι αναστρέψιμη πια. Βρισκόμαστε πραγματικά στο μακράν χειρότερο σημείο της μακραίωνης ιστορίας μας, στο έσχατο σημείο της πνευματικής παρακμής μας. Και αυτό είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να αλλάξει, παρά μόνο με κάποιο μεγάλο θαύμα. Κάποια μεγάλη άνωθεν παρέμβαση, που θα ανακόψει την ελεύθερη πτώση μας στην άβυσσο, που θα σταματήσει αυτή την τραγική πορεία του λαού μας προς το ιστορικό του Τέλος. Ζητείται επειγόντως ένα θαύμα λοιπόν...

Αυτό το θαύμα όμως δεν είναι τόσο απλό να γίνει. Όχι ασφαλώς γιατί δεν μπορεί να γίνει, ούτε επειδή δεν το θέλει ο Θεός. Άλλος είναι ο λόγος -και αυτόν τον φανερώνει πάνω απ’ όλα εκείνο το περιστατικό από το Ευαγγέλιο, όπου εμφανίζεται ο Χριστός να επισκέπτεται τη Ναζαρέτ για να κηρύξει. Οι συντοπίτες του δεν τον αποδέχτηκαν, τον αντιμετώπισαν με εχθρική δυσπιστία και γι’ αυτό, όπως τονίζει ο ευαγγελιστής Μάρκος (6.5-6), δεν μπόρεσε εκεί να κάνει κανένα μεγάλο θαύμα, εκτός από τη θεραπεία ελάχιστων αρρώστων και έφυγε στενοχωρημένος: «και ουκ ηδύνατο εκεί ουδεμίαν δύναμιν ποιήσαι, ει μη ολίγοις αρρώστοις επιθείς τας χείρας εθεράπευσε. Και εθαύμαζε δια την απιστίαν αυτών».

Και αυτό το εύγλωττο συμβάν δεν σημαίνει βέβαια πως ο Χριστός δεν είχε πραγματικά τη δύναμη να θαυματουργήσει (γιατί φυσικά ως Θεός μπορούσε - και μπορεί – να κάνει τα πάντα). Αποδεικνύει όμως με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το θαύμα, για να συντελεστεί, απαιτεί όχι μόνο τη θεία ενέργεια, αλλά και την ανθρώπινη συναίνεση, δηλαδή την πίστη και την επιθυμία του ανθρώπου. Γιατί, αν ο Θεός θαυματουργούσε χωρίς αυτά, θα παραβίαζε πολύ απλά την ελευθερία του -κι έτσι, ενώ τον έπλασε για να έχει το αυτεξούσιον και εθελότρεπτον, τότε ουσιαστικά θα τον κατέστρεφε.

Περί του σεβασμού προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον και Αειπαρθένον Μαρίαν και περί των αγίων αυτής εικόνων και περί των ιερών ναών των τιμωμένων επ' ονόματι αυτής

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου εκδοθέν το πρώτον εν Αθήναις το 1901)

Ο Άγιος Νεκτάριος
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' 

Περί του σεβασμού προς την Υπεραγίαν  Θεοτόκον και Αειπαρθένον Μαρίαν και περί των αγίων αυτής εικόνων και περί των ιερών ναών των τιμωμένων επ' ονόματι αυτής (βελτιωμενο).

Η Θεοτόκος τοσούτου απέλαυε σεβασμού παρά των πιστών, τοσαύτης τιμής και αγάπης, ώστε προς ταύτην μετά Θεόν, πλην της λατρείας, τα δευτερεία της τιμής, του σεβασμού και της αγάπης απέδιδαν.

Ο σεβασμός των πιστών προς την παρθένον Θεοτόκον Μαρίαν ανέρχεται εις αυτόν τον Α' και Β' αιώνα, και επεβάλλετο υπ' αυτών των Ιερών Γραφών μνημονευουσών του ονόματος αυτής ως κεχαριτωμένης και ευλογημένης και ως ευρούσης χάριν παρά τω Θεώ μόνης μεταξύ πασών των γυναικών. Αυτή η Θεοτόκος εν πνεύματι προφητικό ήδη αναγγέλει την περιωπήν αυτής μεταξύ πασών των γενεών, λέγουσα: «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί κτλ.» (Λουκ. α' 48). Και αληθώς από του χρόνου εκείνου ήρξατο ο μακαρισμός της Θεοτόκου. Την Θεοτόκον εμακάρισε πρώτη η Ελισάβετ, ήτις, πλησθείσα πνεύματος αγίου, ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, και μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου» (Λουκ. α' 42-45).

Επίσης αι σύγχρονοι γυναίκες αι θεωρούσαι την παρθένον αγκαλοφορούσαν το θείον βρέφος πάντως θα εμακάριζον αυτήν. Ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει την επάρασαν φωνήν εκ του όχλου και μακαρίσασαν την γαλακτοτροφήσασαν τον Κύριον Μητέρα (ια' 27).

Τι είναι η Μυριόβιβλος και γιατί είναι σημαντική;

Η «Μυριόβιβλος» ή «Βιβλιοθήκη», γράφτηκε από τον Πατριάρχη Φώτιο τον Μέγα κατά πάσα βεβαιότητα κατά την διάρκεια των εξοριών του και περιέχει κρίσεις για 280 συγγραφείς της εκκλησιαστικής και της θύραθεν παιδείας και αποσπάσματα από έργα τους (στην πραγματικότητα 279, καθώς ο 89ος τίτλος έχει χαθεί).
Η «Βιβλιοθήκη» είναι αφιερωμένη στον αδελφό του Φώτιου Ταράσιο με σκοπό να μεταδώσει στον αδελφό του τις γνώσεις του από τα βιβλία που κατά καιρούς είχε διαβάσει, ώστε αυτός να παρηγορηθεί για την απουσία του Φώτιου στη Βαγδάτη.
Η Μυριόβιβλος είναι ουσιαστικά μια λογοτεχνική εγκυκλοπαίδεια, η οποία καλύπτει συγγραφείς τόσο της κλασικής αρχαιότητας όσο και της πρώιμης βυζαντινής περιόδου.Ο Φώτιος στο έργο του πραγματεύεται μόνον το περιεχόμενο των βιβλίων που έχει διαβάσει. Δεν αποπειράται να γράψει σχετικά με τους συγγραφείς τους ή τις διάφορες «σχολές» στις οποίες ανήκαν και δεν κάνει καμία προσπάθεια να είναι ούτε πλήρης ούτε συστηματικός.
Ωστόσο η συστηματικότητα του έργου προδίδει μακρόχρονη εργασία και κράτηση σημειώσεων από βιβλία που ο Φώτιος είτε είχε στην κατοχή του, είτε είχε πιθανόν δανειστεί. Το έργο πολλών από αυτούς τους συγγραφείς δεν σώθηκε μέχρι τις μέρες μας και έτσι μόνο χάρη στο Φώτιο έχουμε αποσπάσματα από τους Κτησία, Κόνωνα, Μέμνονα και τα χαμένα βιβλία του Διόδωρου.

Η εγκυκλοπαιδική αυτή συλλογή κριτικών και αποσπασμάτων περιλαμβάνει βιβλία γραμμένα μόνο στην ελληνική γλώσσα, απουσιάζουν συγγράμματα γραμμένα στα λατινικά. Είναι ασφαλώς άξιο λόγου να αναφερθεί ότι ο Φώτιος δεν ασχολείται ιδιαίτερα ούτε με τον Ηρόδοτο ούτε με τον Θουκυδίδη, για τον οποίο απλά αναφέρει, στο τμήμα του βιβλίου του Δίωνος Κασσίου ότι ο δεύτερος ήταν μιμητής του πρώτου.
Αντίθετα, κάνει εκτενή αναφορά στα έργα του Κτησία, του οποίου τα έργα θεωρούνται χαμένα και οι 13 σελίδες των αναφορών και των κριτικών του Φωτίου σε αυτόν είναι πολύτιμες ως πηγή. Αντίστοιχα, δεν υπάρχει εκτενής αναφορά στον Ξενοφώντα, παρά μόνον εκεί που αναφέρεται ο Αρριανός ως μιμητής του.

Η ακριβής χρονολογία συγγραφής του έργου παραμένει ακόμη υπό διερεύνηση. Το γεγονός ότι οι αναφορές στο έργο του Φωτίου είναι από ελάχιστες ως ανύπαρκτες κατά τον 10ο αιώνα, περιορίζει τις δυνατότητες ακριβούς προσδιορισμού της. Έτσι, οι ερευνητές είναι αναγκασμένοι να ανατρέχουν στο ίδιο το έργο. Πράγματι, είναι καθοριστικός ο πρόλογος που συγγράφει ο Φώτιος στο έργο του, καθώς εκεί μνημονεύεται η «Πρεσβεία προς τους Ασσυρίους» (εννοεί τους Άραβες), συνεπώς το έργο δεν μπορεί να γράφηκε πριν από αυτήν. Οι παλαιότερες προσπάθειες χρονολόγησης του έργου με βάση αυτό τον πρόλογο είχαν στηριχτεί σε συλλογισμούς που σήμερα κρίνονται αβάσιμοι.

«Κύριε κάνε ένα θαύμα να το πιστέψω και να ησυχάσουνε οι λογισμοί της αμφιβολίας μου!»

Η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από τους «Εβδομήκοντα» έγινε ογδόντα περίπου χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού, στην Αλεξάνδρεια, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου Β΄ του Φιλάδελφου.

Λέγεται ότι ο Πτολεμαίος Β΄ που ήταν και μαθηματικός ο ίδιος ήθελε να κάνει κάτι εξαιρετικό που κανένας βασιλιάς δεν το είχε κάνει μέχρι τότε για να μείνει το όνομά του αθάνατο. Για να το πετύχει αυτό, κάποιοι φιλόσοφοι του πρότειναν να γράψει στους Εβραίους να του στείλουν τα πέντε βιβλία που τους είχε παραδώσει ο Μωϋσής (την Πεντάτευχο) και τα υπόλοιπα δεκαεννέα βιβλία του εβραϊκού νόμου. […]

Όμως τα βιβλία ήταν γραμμένα στα εβραϊκά και οι φιλόσοφοι πρότειναν στον Πτολεμαίο να γράψει και τρίτη επιστολή στους Εβραίους για να του στείλουν διδασκάλους για να τα εξηγήσουν στην ελληνική γλώσσα. Τότε οι Εβραίοι έστειλαν εβδομήντα διδασκάλους που ήξεραν και τις δύο γλώσσες, εβραϊκά και ελληνικά για να εξηγήσουν τα βιβλία. Ο Πτολεμαίος τους υποδέχτηκε με τιμές και έπειτα τους έβαλε σε εβδομήντα δωμάτια μαζί με εβδομήντα Έλληνες διδασκάλους, από δύο σε κάθε δωμάτιο, τον ένα Εβραίο και τον άλλο Έλληνα.

Στη συνέχεια πρόσταξε να τους δίνουν βασιλικά φαγητά και να μη δουν ο ένας τον άλλο μέχρις ότου να μεταφράσουν τα βιβλία. Όταν μετά από αρκετό καιρό τελείωσαν τη μετάφραση, τα βιβλία αυτά των εβδομήντα ζευγών των διδασκάλων συμφωνούσαν σε όλα, κατά τρόπο θαυμαστό, χωρίς να έχουν μιλήσει καθόλου μεταξύ τους όσο χρόνο τα έγραφαν.  Ανάμεσα σε αυτούς τους Εβραίους διδασκάλους ήταν και ο Συμεών, αυτός που μετά από πολλά χρόνια δέχθηκε τον Χριστό στην αγκαλιά του.

Στήν Θεομάνα μας νά στραφούν καί πάλι οἱ ελπίδες μας. Ἡ Θεοτόκος εἶναι Ἑλληνοσώτειρα

Παραπέμπω, ἐν πρώτοις, σ’ ἕνα  ἔξοχο  κείμενο  τοῦ  τροπαιούχου  νομπελίστα μας ποιητῆ Γιώργου Σεφερη. Ἔλεγε τὸ 1936:

«Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα, πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσο σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μὲ μία πολὺ βαρειὰ νοσταλγία. Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό». Κι ἂν αὐτὰ λέγονται λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ ἔνδοξο ’40, ὅπου οἱ Ἕλληνες μποροῦσαν ἀκόμη νὰ «μεθύσουν» ἀπὸ «τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα», τί νὰ ποῦμε γιὰ τὸ σήμερα;

Σήμερα  ἡ νοσταλγία  ἔγινε  θλίψη  ἀνείπωτη, θρηνωδία ἀσίγαστη γιὰ  τὸν ξεσπεσμὸ τῆς  Πατρίδας μας.

Ὅμως  «τὸ  πιὸ  πυκνὸ  σκοτάδι, εἶναι  λίγο πρὶν ξημερώσει  ὁ Θεός», ἔλεγε  ὁ Κολοκοτρωνης. «Τὸ  Γένος μας  καὶ  ἄλλες  φορὲς  σταυρώθηκε, ἀλλὰ  ἰδοὺ  ζῶμεν». Ὅταν ἔπεσε ἡ βασιλεύουσα Πόλη,  «ἡ χαρὰ καὶ ἐλπίδα τῶν Ἑλλήνων», ὁ λαός μας δὲν ζητεῖ παρηγοριὰ ἀπὸ τὴ Θεομάνα μας, τὴν Παναγία, ἀλλὰ σπεύδει καὶ τὴν παρηγορεῖ, ρίχνοντας συγχρόνως καὶ τὸν σπόρον τῆς ἀνάστασης τοῦ Γένους.

«Σώπασε κυρα-Δέσποινα καὶ μὴν πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνους μὲ καιροὺς πάλι δικά σου θἆναι».

Καὶ σήμερα αὐτὸ πρέπει νὰ κάνουμε, γιὰ νὰ ξεπεράσουμε  τὴ στενωπὸ τῆς  κρίσης, νὰ στραφοῦμε  πίσω «Ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίσουν ἐμπρός, πλὴν τοῦ  ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ  πίσω», ἔλεγε ὁ ἀθηναιογράφος Δημήτρης Καμπουρόγλου (1852-1942).

Πόλεμοι, ἀστυφιλία, φτώχεια, μανιῶδες  κυνήγι τοῦ εὔκολου  καὶ ἄκοπου πλουτισμοῦ ἀπομάκρυναν  τὸν λαό μας ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χωριά μας. Συνωστιζόμαστε στὶς τσιμεντουπόλεις, τὶς ἀπρόσωπες καὶ ἀπάνθρωπες, γεγονὸς μὲ τραγικὲς συνέπειες στὸ ἦθος κὰ τὸν χαρακτήρα μας.

Μακριὰ ἀπὸ  τὴ φύση, τὴ γῆ, τὸ «λίαν καλὸ»  ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ, θαμπωθήκαμε  ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα  καὶ μηδαμινὰ ἔργα τῶν  χειρῶν μας, τὶς πολύχρωμες βιτρίνες καὶ ξεχάσαμε τὸν Κτίστη, πέσαμε σὲ ἀπιστία. Μὰ «οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ».

Κλείσαμε, κλειδώσαμε καὶ τὰ παιδιά μας στὰ πανέμορφα  παιδικὰ δωμάτια τους, στερώντας  τα ἀπὸ τὸ σημαντικότερο πράγμα γιὰ  τὴν ὑγιῆ ἀνατροφή τους τὸ παιχνίδι.

(«Τὸ σπουδαιότερο  πράγμα ποὺ κάνει ἕνα παιδὶ  εἶνα

Ο Γέροντας Μεθόδιος σε τηλεφωνική συνομιλία με τον κ Δαμιανίδη Στέφανο για τα τελευταία γεγονότα.

 

Η αυτογνωσία...

Αδελφή ψυχή,
Δεν είναι δυνατόν να κάμης κτήμα σου την αρετήν και να τελειοποιηθής πνευματικώς χωρίς της αυτογνωσίαν. Η αυτοκριτική θα σε οδηγήση εις την αυτογνωσίαν και η αυτογνωσία εις την συναίσθησιν της αμαρτωλότητος και αναξιότητός σου ενώπιον του Θεού.

Η αυτογνωσία είναι έν σωτήριον μέσον δια να ταπεινωθής και να εννοήσης το ασθενές , το ατελές και άθλιον της ανθρωπίνης φύσεως. Η αυτογνωσία είναι ο κυριώτερος παράγων της προόδου εις την αρετήν.

Είναι επιστροφή εις την πραγματικήν μας αξίαν και αποκατάστασις εις την αλήθειαν. Είναι το ορθό φρόνημα περί του εαυτού μας και αναγνώρισις της αληθινής μας καταστάσεως. Ο Θεός δια στόματος του Σολομώντος εχαρακτήρισεν ως σοφίαν την αυτογνωσίαν ειπών: « οι εαυτών επιγνώμονες σοφοί» ( Παροιμ. Ι Γ ΄.10 ).

Ο έχων την αυτογνωσίαν αποβαίνει σοφός, διότι ταπεινούται και δεν επαίρεται δια τας αρετάς του.

Ο έχων την αυτογνωσίαν είναι συνετός, διότι δεν συγκρίνει ποτέ τον εαυτόν του μες τους ζώντας αμελώς και αξιοκατακρίτως, αλλά με τους αγωνιζομένους δια την ηθικήν των τελείωσιν και προσπαθούντας να φθάσουν τας κορυφάς της αρετής.

Αδελφή ψυχή,
Εάν ποθής να προοδεύσης πνευματικώς, έχε πάντοτε κατά νουν αυτό, το οποίον λέγει ο Μ. Βασίλειος επί του θέματος τούτου: « μη γίνου κριτής άνισος σεαυτού μηδέ προς χάριν εξέταζε, ει μεν τι δοκείς έχειν καλόν, τούτο εν ψήφω τιθείς , των δε πταισμάτων εκών επιλανθανόμενος ,μηδέ εφ’ οις μεν σήμερον κατορθοίς μεγαλυνόμενος , εφ’ οις δε πρώην και πάλαι κακώς ειργάσω συγχώρησιν σεαυτώ διδούς αλλ’ όταν σε το παρόν επαίρη ,το παλαιόν εις ανάμνησιν αγαγέτω, και παύση της αναισθήτου φλεγμονής».

Τι εστι Πνευματικός...

¤ Πνευματικός.

Τούτον συνέστησε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός καί δη όταν μετά τήν Αγίαν Αυτού Ανάστασιν <<ενεφύσησε τοίς μαθηταίς καί είπε: << Λάβετε Πνεύμα Άγιον ' άν τινών αφήτε τάς αμαρτίας,αφίενται αυτοίς, άν τινών κρατήτε, κεκράτηνται >> (Ιωάννου Κ. 22-23 )

Τι περισσότερο θέλεις;

¤Εγώ είμαι η κεφαλή,εσείς τό σώμα. 

 

¤Εγώ τό θεμέλιο,εσείς η οικοδομή. 

 

¤Εγώ η άμπελος,εσείς τά κληματα. 

 

¤Εγώ ο Ποιμήν ο καλός,εσείς τά πρόβατα.

¤Εγώ είμαι η οδός, καί εσείς οι βαδίζοντες.

¤Εγώ είμαι ο ένοικος,καί εσείς είσαστε ο ναός.

¤Εγώ είμαι ο πρωτότοκος,καί εσείς οι αδελφοί μου.

¤Εγώ είμαι ο κληρονόμος,καί εσείς οι συγκληρονόμοι.

¤Εγώ είμαι η Ζωή,καί εσείς οι ζώντες.

¤Εγώ είμαι τό φώς, καί εσείς οι φωτιζόμενοι.

..............

Εγώ είμαι πατέρας σου,εγώ αδελφός,εγώ νυμφίος,εγώ οικία,εγώ τροφή,εγώ ένδυμα,εγώ ρίζα,εγώ θεμέλιο... κάθε τι που θέλεις είμαι για σένα εγώ, για να μην έχεις ανάγκη από τίποτε.

Εγώ καί θα σε υπηρετήσω...διότι ήλθα να διακονήσω, όχι να διακονηθώ.

Εγώ είμαι φίλος καί μέλος τού σώματός καί κεφαλή καί αδελφός καί αδελφή καί μητέρα, όλα είμαι εγώ... Αρκεί να είσαι φίλος μου...

Εγώ έγινα πτωχός για σένα καί περιπλανώμενος για σένα, ανέβηκα στον Σταυρό γιά σένα...κατέβηκα στόν Τάφο για σένα...Επάνω στόν ουρανό παρακαλώ για σένα τόν Πατέρα, κάτω στή γή στάλθηκα πρεσβευτής από τόν Πατέρα γιά σένα...Εσύ είσαι για μένα τά πάντα... Καί αδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος τού Σώματός μου...

Τί περισσότερο θέλεις να είμαι για σένα,ώστε με κάθε τρόπο νά σε συνδεσω καί νά σέ ενώσω μαζί Μου;

... Ο γάρ τηρών τάς εντολάς μου,αυτός εν εμοί μένει.

..............

Γιά σένα, ανθρωπε, εμπτύσθηκα,ραπίσθηκα,εκένωσα τήν Δόξα, άφησα τόν Πατέρα καί ήλθα σε σένα που με μισούσες καί με αποστρεφόσουν καί δέν ήθελες ούτε τό όνομά μου να ακούσης... Έτρεξα πρός εσένα καί σέ κατεδίωξα για νά σέ κάνω δικό μου...σε ένωσα καί σέ σύνδεσα μέ τόν εαυτό μου...

Λοιπόν τι περισσότερο θέλεις;