Ψηφίστηκε το νοµοσχέδιο για την ίδρυση φυλακών τύπου Γ (υψίστης ασφαλείας).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ.

Ψηφίστηκε το νοµοσχέδιο για την ίδρυση φυλακών τύπου Γ (υψίστης ασφαλείας). Πρόκειται στην πραγµατικότητα για την ίδρυση του ελληνικού Γκουαντανάµο, µιας γκρίζας ζώνης χωρίς δικαιώµατα µέσα στις φυλακές, που στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό». Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, δεν απέχει ιδιαίτερα από την εφαρµογή της θανατικής ποινής από την πίσω πόρτα, καθώς επιβάλλονται συνθήκες ψυχικής και σωµατικής εξόντωσης. Εξάλλου σειρά µελέτες έχουν αποδείξει την ευθεία συσχέτιση του εγκλεισµού τέτοιας µορφής µε ψυχικά νοσήµατα (σε ποσοστό τουλάχιστον 25%) αλλά και µε τη δυσλειτουργία και τελικά αδρανοποίηση των οργάνων του ανθρώπινου σώµατος (τύφλωση, κώφωση, καρδιακή ανεπάρκεια, καρκίνοι).

Οι φυλακές τύπου Γ στοχεύουν σε κάθε φύσης «επικίνδυνους πολίτες», εντός και εκτός φυλακής, καθώς πρόκειται ξεκάθαρα για εφαρµογή πολιτικών διώξεων και δηµιουργία µιας µετέωρης διαρκούς απειλής που θα τροµοκρατεί. Με βάση το νοµοσχέδιο, οι φυλακές διακρίνονται σε τρεις τύπους, Α, Β, και Γ. Στον τύπο Γ θα πηγαίνουν όσοι και όσες κατηγορούνται για τροµοκρατία, απειλή του πολιτεύµατος και της εθνικής ακεραιότητας [κατάδικοι και υπόδικοι (!) µε βάση τα άρθρα 187 και 187α περί σύστασης εγκληµατικής οργάνωσης και τροµοκρατίας] και οι βαρυποινίτες. που επίσης φέρουν την κατηγορία της συµµετοχής σε εγκληµατική οργάνωση (θυµίζουµε ότι οι πολιτικές διώξεις δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιες αλλά ως ποινικές, συνεπώς θεωρούνται στο ποινικό σύστηµα συµµετοχή σε εγκληµατική οργάνωση). Επιπλέον θα µεταφέρονται εκεί οι κρατούµενοι που εµφανίζουν συµπεριφορές απείθειας και απειθαρχίας µέσα στις φυλακές και κρίνονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια. Μάλιστα, γι’ αυτή την τρίτη κατηγορία δεν θα αποφασίζουν τα συµβούλια φυλακών, όπως συνέβαινε µέχρι σήµερα, αλλά θα έχει την απόλυτη εξουσία ο εισαγγελέας Ποινών, αποστειρώνοντας ακόµα περισσότερο τη διαδικασία λήψης απόφασης. Είναι λοιπόν σαφές ότι δηµιουργείται συνθήκη απόλυτης πολιτικής αποστείρωσης, που θα λειτουργεί φυσικά και σαν φόβητρο για όλους τους κρατούµενους αλλά και τους πολίτες. Επιπλέον καταστρατηγείται κάθε έννοια τυπικής ισότητας µεταξύ των κρατουµένων, µε τη δηµιουργία διαφορετικών τύπων κελιών.

Η κράτηση στα κελιά τύπου Γ θα σηµαίνει ατοµική κράτηση σε συνθήκες αποµόνωσης, στέρηση του δικαιώµατος αδειών, περιορισµός επισκεπτηρίων και κάθε µορφής επικοινωνίας (φυσική, γραπτή, τηλεφωνική). Καταργούνται έτσι τα στοιχειώδη δικαιώµατα τα οποία έχουν κατακτηθεί µε αγώνες. Παράλληλα, η κράτηση στα κελιά αυτά προβλέπεται για τουλάχιστον 20 χρόνια για τις δυο πρώτες κατηγορίες (κατάδικοι που θα τοποθετούνται κατευθείαν εκεί) αυξάνοντας έτσι το κατώτερο όριο για την ισόβια κράτηση στα 20 από τα 16 χρόνια. Για την τρίτη κατηγορία φυλακισµένων, που µεταφέρονται στα κελιά τύπου Γ µε κατηγορίες απείθειας µέσα στη φυλακή, η κράτηση εκεί µπορεί να διαρκέσει και πάνω από δεκαετία! Παράλληλα, στο καθεστώς της αποµόνωσης καταργούνται έµµεσα τα µεροκάµατα που µπορούσαν να κάνουν οι κρατούµενοι, µειώνοντας την ποινή τους. Πρόκειται για τη δηµιουργία µιας ζώνης ξεχασµένων µη ανθρώπων, υπό την απόλυτη εξουσία του µηχανισµού (αστυνοµία, δικαστικό σύστηµα, όργανα της φυλακής).
Εξάλλου συγκροτείται νέο σώµα της αστυνοµίας, το οποίο θα λειτουργεί µε βάση απόρρητο εσωτερικό κανονισµό ο οποίος δεν θα δηµοσιεύεται στην Εφηµερίδα της Κυβέρνησης. Το σώµα αυτό θα έχει καθήκοντα φύλαξης, ελέγχου και µεταγωγής των κρατουµένων στις φυλακές τύπου Γ, περιφρούρησης των εξωτερικών χώρων και των εισόδων, ελέγχου ατόµων που εισέρχονται καθώς και συνδροµής ενάντια σε περιστατικά απείθειας και αποκατάστασης της τάξης. Οι αστυνοµικοί που συµµετέχουν θα έχουν δικαίωµα οπλοφορίας όχι µόνο εντός αλλά και εκτός φυλακής και εκτός υπηρεσίας. Φυσικά καταργείται έτσι πλήρως η θεµελιώδης αρχή µε βάση την οποία η λειτουργία του σωφρονιστικού συστήµατος πρέπει να διακρίνεται από τις αστυνοµικές, διωκτικές και δικαστικές αρχές. Επιπλέον, θεσµοθετείται η ρουφιανιά, καθώς προβλέπεται η ευνοϊκή µεταχείριση όσων συνδράµουν τις αρχές δίνοντας πληροφορίες για άλλους κατάδικους ή υπόδικους.
Τέλος τροποποιούνται διατάξεις του Κώδικα Ποινικής ∆ικονοµίας, πλήττοντας σηµαντικά δικαιώµατα των κρατουµένων και των συνηγόρων υπεράσπισης. Προβλέπεται η δυνατότητα συνέχισης της δίκης, ακόµα κι αν ο συνήγορος απουσιάζει λόγω κωλύµατος, ενώ το δικαίωµα σχολιασµού του συνηγόρου επί στοιχείων που παρουσιάζονται και η ίδια η παρουσίαση αυτών τίθενται υπό την κρίση του προέδρου του δικαστηρίου. Παράλληλα, καταργείται το δικαίωµα του κατηγορούµενου να αρνηθεί το συνήγορο υπεράσπισης που του ορίζεται, µε αποτέλεσµα να δικάζεται χωρίς συνήγορο. Εξάλλου ήδη στο πρόσφατο παρελθόν έχουν επιβληθεί αλλαγές στη νοµοθεσία που καταργούν θεµελιώδη δικαιώµατα (τροµονόµοι, δηµιουργία ειδικών δικαστηρίων, δίκη ερήµην των κατηγορουµένων και των συνηγόρων, άρνηση χορήγησης της δικογραφίας στον κατηγορούµενο κ.λπ.).
Η στόχευση λοιπόν του νοµοσχεδίου είναι σαφής. Πρόκειται για ένα ακόµα βήµα στην κατεύθυνση του σύγχρονου ολοκληρωτισµού, του κρατικού αυταρχισµού και της κατάργησης στοιχειωδών δικαιωµάτων. Η τάση είναι παγκόσµια: οι περιπτώσεις του αµερικάνικου Γκουαντάναµο και των φυλακών τύπου F στην Τουρκία (λευκά κελιά) είναι οι γνωστότερες, φυλακές υψίστης ασφαλείας, ωστόσο υπάρχουν επίσης στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών. Στην Ελλάδα είναι σαφές ότι η επιλογή αυτή σήµερα κοιτάει τόσο προς τα µέσα της φυλακής όσο και προς τα έξω, τόσο προς στο παρελθόν των κοινωνικών αγώνων όσο και κυρίως προς το µέλλον.
Προς τα µέσα δηµιουργείται ένα καθεστώς διαρκούς τιµωρίας και εκφοβισµού απέναντι σε οποιαδήποτε διεκδίκηση των κρατουµένων. Προς τα έξω η απειλή είναι σαφής: το φόβητρο στους πολίτες που αντιστέκονται γίνεται όλο και περισσότερο βίαιο, θολό και πανταχού παρόν. Ήδη την τελευταία πενταετία εκατοµµύρια άνθρωποι έχουν συµµετάσχει σε πολιτικές και κοινωνικές κινητοποιήσεις έχοντας ζήσει στο πετσί τους τις συνέπειες της καταστολής και της αναίρεσης στοιχειωδών δικαιωµάτων. Η ένταση του αυταρχισµού, η βία, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις στο σωρό, η εµφύτευση πλαστών στοιχείων από την αστυνοµία, οι δίκες-παρωδία, οι επιστρατεύσεις απεργών, ο περιορισµός των διαδηλώσεων, η καταστρατήγηση δικαιωµάτων αιωρούνται σαν φόβητρο πάνω από τα κεφάλια όλων όσων αντιστέκονται, ανεξαρτήτως τρόπου εµπλοκής. Με τις φυλακές τύπου Γ, η πραγµατικότητα αυτή γίνεται πιο σκληρή, ακόµα λιγότερο ορισµένη κι έτσι πιο καθολική και δυνάµει τροµοκρατική για το σύνολο της κοινωνίας, και ιδιαίτερα τα µαχόµενα κοµµάτια της.