Οι Αρετές της Παναγίας...

Δεν είναι οι αρετές μόνον εκείνες, πού έδειξε η Παρθένος κατά την ώρα του Ευαγγελισμού. Είναι οι αρετές, πού Την στόλιζαν σε όλη Της την προηγουμένη ζωή. Γι αυτό ο Θεός
Την εξέλεξε, Αυτήν Μόνην, μεταξύ όλων των γυναικών, για να γίνει Μητέρα του Υιού Του.

Η Πίστις
Πρώτη απ’ όλες τις αρετές πρέπει να υπογραμμισθεί η πίστις. Ξεπερνούσε όλες τις νέες, στην Πίστι. Είχε μια πίστι δυνατή, φλογερή, πηγαία, ανεξάντλητη. Μία πίστι, πού
ξεχυνόταν από μέσα της σαν άνθος, σαν γάργαρο νερό, σαν θεία μοσχοβολιά. Ήταν πίστις με ρίζες βαθιές, πού διακλαδιζότανε σε κάθε της σκέψη και κάθε της πράξη... Ήταν
παραδομένη τελείως στο Θεό και ζούσε για το Θεό και την άλλη ζωή.
Η Σεμνότης
Ήτανε επίσης σεμνή και ντροπαλή. Όλη Της η ζωή πέρασε μέσα σε μια θαυμάσια σεμνότητα. Ποτέ Της δεν ξέφυγε από αυτή την αρετή. Και με την σεμνότητα αυτή έκρυβε τους
θησαυρούς της ψυχής Της από τα μάτια των Ναζαρηνών.

Η Σύνεσις
Την διέκρινε ακόμη η φρονιμάδα και η σύνεσις. Ήταν η μυαλωμένη κοπέλα. Προσεκτική και άγρυπνη πάντοτε. Δεν ήταν σαν την Εύα πού τόσον εύκολα παράκουσε στην Εντολή
του Θεού. Είναι το αντίθετο της Εύας. Σκέψις, νους, λογική, πίστις, αμφιβολία. Όλα δένονται αρμονικά.

Η Ταπείνωσις
Ήταν ακόμη ταπεινή και πολύ απλή. Ζούσε σαν την πιο φτωχή και την πιο άσημη νέα. Η ταπεινοφροσύνη της ήταν μεγάλη. Ποτέ δεν άφησε τον εγωισμό να την πλησιάσει. Ούτε
στην πιο μεγάλη στιγμή του Χαίρε, πού της είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ...

Η Υπακοή
Μια άλλη μεγάλη αρετή, ήταν η υπακοή. Η υπακοή της ήταν υποταγή και αφοσίωση στο Θεό. Ήταν η αγάπη της για τον Νόμο του Θεού. Πάντα εκτελούσε το θέλημά Του και τις
εντολές Του.

Η Αγιότης
Και πάνω σ’ όλα αυτά τα ανεκτίμητα σμαράγδια των αρετών της λαμποκοπάει το άφθαρτο διαμάντι της Αγιότητος. Είναι η Πάναγνος νέα, η απαστράπτουσα, το αμύριστο
λουλούδι, ο κατάλευκος κρίνος... Είναι η Παρθένος, η Αειπάρθενος, η Παναγία.
Μέσα σ’ αυτή την ανθοδέσμη των αρετών τα χάνει και ο ουρανόσταλτος Αρχάγγελος και σε δυο μονάχα λέξεις συγκεντρώνει όλο το ψυχικό μεγαλείο Της:

Χαίρε, Κεχαριτωμένη...

Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον αμόλυντον κι αγνό κήπο της ψυχής Της, εισχωρεί το Πνεύμα το Άγιον. Θαυματουργικής τότε την έλευθερώνει από το προπατορικόν αμάρτημα και
προετοιμάζει το Μυστήριο της Ασπόρου Συλλήψεως...