Αγία Ακυλίνη 13 Ιουνίου

 

Η Αγία Ακυλίνη, η οποία καταγόταν από οικογένεια αρχοντική και εύπορη της Παλαιστίνης, έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών, βαπτίσθηκε από τον Επίσκοπο Ευθάλιο. Σ’ αυτό βοήθησε και ο πατέρας της Ευτόλμιος, ο οποίος δημιούργησε και κατάλληλες συνθήκες, ώστε η κόρη του να παραμείνει σταθερή στη χριστιανική πίστη, εν
ισχύοντας ποικιλοτρόπως το φρόνημά της. Έτσι σε νεαρή ακόμη ηλικία η Ακυλίνη άρχισε να κηρύττει και να διδάσκει με ζέση, το λόγο του Θεού και συναναστρεφόμενη με θυγατέρες ειδωλολατρών κατόρθωσε να προσελκύσει πολλές εξ αυτών στην ορθόδοξη πίστη. Παράλληλα παροιμιώδης στάθηκε η επίδοσή της σε έργα φιλαλληλίας και φιλανθρωπίας. Η λαμπρή της αυτή δράση, καταγγέλθηκε στον ανθύπατο Ουλοσιανό, ο οποίος αφού τη συνέλαβε, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αναγκάσει να απαρνηθεί την πίστη της. Η Αγία όμως παρέμεινε ακλόνητη και ορθή και με παρρησία, αν και νεαρό κορίτσι, ομολόγησε την πίστη της στον Ένα και αληθινό Θεό. Εξοργισμένος ο ανθύπατος τη χτύπησε βίαια στο πρόσωπο ώστε η αγία πλημμύρισε από αίματα. Στη συνέχεια υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος καταντροπιασμένος ο Ουλοσιανός που δεν κατόρθωσε να κάμψει την πίστη ενός αδύναμου κοριτσιού, διέταξε να την αποκεφαλίσουν κατατάσσοντάς την στο «περικείμενον νέφος μαρτύρων και αγίων».

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παρθένος ἀκήρατος καὶ ἀθληφόρος σεμνὴ ἐδείχθης τοῖς πέρασι τῇ ἀγαπήσει Χριστοῦ, Ἀκυλίνα θεόνυμφε· σὺ γὰρ καθάπερ ῥόδον νοητὸν τεθηλυῒα, ἐπνεύσω ἐν ἀθλήσει τῆς ἁγνείας τὴν χάριν πρεσβεύουσα τῷ Κυρίῳ σῴζεσθαι ἅπαντας.

Όσιος Πέτρος ο Θεοφόρος ο εν Άθω ασκήσας 12 Ιουνίου

Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Αγίου Διονυσίου και Δοχειαρίου Αγίου Όρους και Λειμώνος Λέσβου.

Πατρίδα του οσίου Πέτρου ήταν η Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του, ευσεβή και διακεκριμένα μέλη της εκεί κοινωνίας, τον είχαν αναθρέψει σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού. Η εκπαίδευση του Πέτρου, υπήρξε αξιόλογη και με τα προσόντα που ήταν προικισμένος αναδείχτηκε και στρατηγός. Αλλά ο Πέτρος, με τη δύναμη της χριστιανικής ζωής, δεν ξέφυγε από τον ίσιο και φωτεινό δρόμο. Ανέβηκε ψηλά, αλλά έμεινε αγαθός. Και ενώ βρισκόταν μεταξύ των επισήμων και μεγάλων, αγαπούσε να κάνει συντροφιά με τους μικρούς και να επισκέπτεται τα ταπεινά τους σπίτια, για να φέρνει στις στερήσεις και τις θλίψεις τους παρηγοριά και ανακούφιση. Σε κάποια μάχη όμως, νικήθηκε το βασιλικό στράτευμα και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος. Απελευθερώθηκε με θαυμαστό τρόπο και πήρε την απόφαση ν' αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Χριστό. Πήγε λοιπόν στη Ρώμη, περιηγήθηκε όλα τα χριστιανικά μνημεία, μελέτησε την Ιστορία των αγώνων της Εκκλησίας και κατόπιν έγινε μοναχός. Έπειτα πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτεψε για αρκετά χρόνια μέσα σε μια σπηλιά. Όταν πέθανε οι μοναχοί τον έθαψαν με τιμές, σαν πατέρα και καθοδηγό τους.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐν σαρκὶ μιμησάμενοι, ὤφθητε ἐρήμου πολίται, καὶ χαρίτων κειμήλια, Ὀνούφριε Αἰγύπτου καλλονή, καὶ Πέτρε τῶν ἐν Ἄθῳ ὁ φωστήρ· διὰ τοῦτο τοὺς ἀγῶνας ὑμῶν ἀεί, τιμῶμεν ἀναμέλποντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν πάσιν ἰάματα.

Όσιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος 12 Ιουνίου

Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στην ομώνυμη Μονή Κερατέας Αττικής και στη Μονή Λειμώνος Λέσβου.

Από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες των αιγυπτιακών έρημων ο Ονούφριος, καταγόταν από την Περσία. Από παιδί ακόμα έδειχνε φλογερό πόθο ολοκληρωτικής αφιέρωσης στο Θεό. Σε νεαρή ηλικία, ε
ντάχθηκε σε μια κοινοβιακή αδελφότητα, όπου για αρκετά χρόνια ασκήθηκε στην πνευματική και σωματική εγκράτεια και στην υπακοή. Η μεγάλη του ταπεινοφροσύνη έκανε τους αδελφούς του να τον αγαπήσουν πολύ. Όταν ωρίμασε περισσότερο στην ηλικία ο Ονούφριος θέλησε να πάει βαθύτερα στην έρημο, να γνωρίσει και να μιμηθεί τη ζωή των εκεί ασκητών της. Με μεγάλη λύπη η αδελφότητα άφησε ελεύθερο το επίλεκτο αυτό μέλος της. Αφού βάδισε αρκετά μέσα στην έρημο, συνάντησε την καλύβη του ερημίτη Ερμία, που με θεία αποκάλυψη τον περίμενε. Ο Ερμίας τον οδήγησε σε μια καλύβη, κάτω από έναν πελώριο φοίνικα, που δίπλα κελάρυζαν τα νερά μιας καθάριας πηγής. Εκεί ο Ονούφριος επιδόθηκε σε μεγαλύτερη πνευματική άσκηση, και η φήμη του διαδόθηκε σε όλους τους ερημίτες, που συχνά πήγαιναν να τον συμβουλευθούν και να πάρουν την ευχή του. Τελικά, όταν κάποτε τον επισκέφθηκε ο Αββάς Παφνούτιος, άφησε την τελευταία του πνοή, και ο Παφνούτιος τον έθαψε κάτω από τον πελώριο φοίνικα. Θύμισε, έτσι, σε όλους τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «γύμναζε σεαυτόν προς ευσέβειαν» ( Α' προς Τιμόθεον, δ' 7). Δηλαδή, γύμναζε και συνήθιζε τον εαυτό σου στη συνεχή εξάσκηση της αγίας ζωής.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐν σαρκὶ μιμησάμενοι, ὤφθητε ἐρήμου πολίται, καὶ χαρίτων κειμήλια, Ὀνούφριε Αἰγύπτου καλλονή, καὶ Πέτρε τῶν ἐν Ἄθῳ ὁ φωστήρ· διὰ τοῦτο τοὺς ἀγῶνας ὑμῶν ἀεί, τιμῶμεν ἀναμέλποντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν πάσιν ἰάματα.

Όσιος Ονούφριος-Ο Άγιος που τάιζε ψωμί τον μικρό Χριστό...
Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου

ΑΝΤΙΟΧΟΥ ΠΑΝΔΕΚΤΟΥ Περί πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως καὶ θείας προσκλήσεως.

Ὁ Θεὸς καλεί τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἀγάπη νὰ Τὸν πλησιάσουν, νὰ ποθήσουν τὴν οὐράνια Ἱερουσαλὴμ, νὰ ζήσουν ἁγία ζωή καὶ νὰ μετανοήσουν εἰλικρινῶς. Ὅσοι ἀνταποκρίνονται στὴν θεία πρόσκληση, θὰ γευθοῦν τὰ αἰώνια ἀγαθά· ὅσοι ἀμελοῦν, θὰ μείνουν ἔξω τῆς χαρᾶς.

1. Θεία Πρόσκλησις καὶ Ἀνθρώπινη Ἀνταπόκρισις

Καθὼς ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν μᾶς καλεί, μὲ τὸν Νόμον, μὲ τοὺς Προφήτας, μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Εὐαγγελιστάς, καὶ μὲτὰ παρακλήσεως μάς προσκαλεῖ κοντὰ Του, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ παραμελοῦμε τὴν Ἐντολὴν Του, νωθροὶ ὄντες πνευματικῶς.

Ἡ βραδύτητά μας ἐνδέχεται νὰ μᾶς στερήσῃ τὸν Θείο Νυμφίο καὶ νὰ μᾶς ἀφήσῃ ἔξω τῆς χαρᾶς, κλαίοντας ἀνωφελῶς.

2. Ἡ ἄνω Ἱερουσαλὴμ – Πατρίδα τῶν Ἁγίων

Ἀς κινηθοῦμε μὲ βία καὶ πόθο, γιὰ νὰ κατακτήσουμε τὴν μητρόπολιν τῶν οὐρανῶν, τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ, μητέρα πάντων. Ἐκεῖ λάμπει ὁ Χριστός, φῶς τῆς ζωῆς, ὁ ἀσβήστος λαμπτὴρ, ὁ χορηγὸς τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.

3. Ἡ θέα τῶν Ἀγγέλων καὶ ἡ οὐράνια χαρὰ

Ὅσοι πλησιάσουν τὸν Πανάγαθον μὲ φόβον Θεοῦ, πόθον καὶ καθαρὰν διάθεσιν, θὰ ἰδοῦν τὴν φύσιν τῶν Ἀγγέλων, τῶν Ἀρχαγγέλων, καὶ τὰ ἀγαθὰ τὰ ἑτοιμασμένα ἐκ Θεοῦ διὰ τοὺς πιστούς Του.

Θὰ θηλάσουν ἀπὸ τοὺς μαστοὺς τῆς παρακλήσεως, θὰ ποτισθοῦν ἀπὸ τὸν χείμαρρον τῶν αἰωνίων ἀπολαύσεων.

4. Ἡ Θεία Κλῆσις διὰ τῶν Γραφῶν

«Πλησιάσατέ με καὶ ἐγὼ πλησιάσω ὑμᾶς», λέγει ὁ Κύριος.

«Ἐὰν φυλάξητε τὰς ἐντολάς μου, ἔσεσθέ μοι λαὸς ἅγιος».

Καὶ ἡ Σοφία Σειρὰχ φωνάζει:

«Ἐλάτε κοντά μου, φάγετε τοὺς ἄρτους μου, πιεῖτε τὸν οἶνον μου· ἡ μνήμη μου ἐστὶ γλυκυτέρα τοῦ μέλιτος».

Καὶ ὁ Προφήτης Δαυΐδ προσθέτει:

«Ἐλάτε οἱ θλιμμένοι, λάβετε φῶς, ἡ ἐλπίδα σας δὲν θὰ διαψευσθῇ».

5. Προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου

«Ἐὰν ἀνεστήκατε σὺν Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε».

«Οὐκέτι ξένοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν Ἁγίων, καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ».

Προσευχὴ μὲ θάρρος, ἀπλανὴς πίστις, καὶ ἐλπίδα εἰς τὸν θρόνον τῆς χάριτος.

6. Ἡ Προσκλητικὴ Φωνὴ τοῦ Κυρίου

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς».

«Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πράος εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ».

«Ὁ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστίν».

«Ἀκολουθεῖτέ με καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων».

Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ολοκληρο το βιντεο της εκδηλωσης η οποια πραγματοποιηθηκε στις 22-6-2025

 

Προσωπικός Αριθμός Εργαλείο της Ψηφιακής Δικτατορίας και Κατάργησης Αυτεξούσιου του Ανθρώπου 22 6 25

 

Δελτίο Τύπου Εκδήλωσης

Με Μεγάλη Επιτυχία Πραγματοποιήθηκε η Εκδήλωση:

«Ο Κίνδυνος της Ψηφιακής Επιτήρησης και η Αριθμοποίηση του Ανθρώπινου Προσώπου - Προσωπικός Αριθμός»

Θεσσαλονίκη 23 Ιουνιου, 2025 -

Με εξαιρετική επιτυχία και αθρόα συμμετοχή κοινού πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22 Ιουνιου 2025, στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλονίκης, η ιδιαίτερα σημαντική Ενημερωτική Εκδήλωση με θέμα:

«Ο Κίνδυνος της Ψηφιακής Επιτήρησης και η Αριθμοποίηση του Ανθρώπινου Προσώπου - Προσωπικός Αριθμός».

Η εντυπωσιακή προσέλευση, με περισσότερα από 650 άτομα, απέδειξε το έντονο ενδιαφέρον του κοινού για τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την τεχνολογία, την ανθρώπινη ελευθερία, την ηθική και την πνευματική μας ταυτότητα. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από τους Συλλόγους «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος» Έβρου και Καβάλας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και σεβασμού προς την παράδοση και την αλήθεια.

 

Ιδιαίτερα συγκινητική και βαθιά ουσιαστική ήταν η συμβολή των εκλεκτών ομιλητών, οι οποίοι, με επιστημονικό κύρος και πνευματικό σθένος, φώτισαν διαφορετικές πτυχές του επίκαιρου αυτού θέματος:

• Ο Πατέρας Γρηγόριος της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, με την ομιλία «Πνευματικές Διαστάσεις Προσωπικού Αριθμού – Η ευθύνη της επιλογής εκάστου & Πνευματική Αντίσταση».

• Ο Καθηγητής Ποινικού Δικαίου Κωνσταντίνος Βαθιώτης, με την ομιλία του «Από τον εμβολιασμό στην αριθμοποίηση των ζωανθρώπων – και στο βάθος τσιπάρισμα».

 

• Ο Δικηγόρος Δημήτριος Δασκαλάκης, με την εισήγηση «Προσωπικός Αριθμός: Η μάσκα του Ψηφιακού Ολοκληρωτισμού».

Οἱ Ἃγιοι Βαρθολομαίος καί Βαρνάβας (11 Ἰουνίου)

 

Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.

Τω αυτώ μηνί (Ιουνίω) ΙΑ΄, μνήμη των Αγίων Αποστόλων:
Βαρθολομαίου και Βαρνάβα.

Εις τον Βαρθολομαίον.

Και σός μαθητής Χριστέ Βαρθολομαίος,

Μιμούμενός σε, σταυρικόν φέρει πάθος.

Εις τον Βαρνάβαν.

* Υπέρ λίθον σάπφειρον ως Γραφή λέγει,

Τούς συντρίβοντας είχε Βαρνάβας λίθους.

Ενδεκάτη σταύρωσαν ερίφρονα Βαρθολομαίον.

Από τους δύω τούτους, ο μεν Βαρθολομαίος, ήτον από τους Δώδεκα Αποστόλους, ο οποίος εκήρυξε το Ευαγγέλιον εις τους Ινδούς, τους ονομαζομένους Ευδαίμονας. Και αφ’ ου παρέδωκεν εις αυτούς το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ύστερον εσταυρώθη παρά των απίστων εις την Ουρβανόπολιν, και τελειόνοι ενδόξως τον δρόμον του μαρτυρίου του. Το δε άγιον αυτού λείψανον εβάλθη εις ένα μολυβένιον σεντούκι, και ερρίφθη εις την θάλασσαν. Υπό δε της θείας Προνοίας οδηγούμενον, επήγεν εις την νήσον της Σικελίας, Λιπάραν ονομαζομένην, και εκεί ευγήκε. Φανερωθέν δε εις τους εκεί, ενταφιάσθη, και αναβλύζει πολλών θαυμάτων και ιαμάτων πηγάς, εις όλους εκείνους οπού προστρέχουν αυτώ μετά πίστεως, οίτινες λαμβάνοντες τα αιτήματά των, γυρίζουν μετά χαράς εις τον οίκόν τους. Περί της καταθέσεως του λειψάνου του Αγίου Βαρθολομαίου, όρα πλατύτερον εις την εικοστήν πέμπτην του Αυγούστου.

Ο δε Άγιος Βαρνάβας, ήτον ένας από τους Εβδομήκοντα, ο οποίος έγινε του Αποστόλου Πέτρου συνέκδημος, όστις και Ιωσής ονομάζεται. Ερμηνεύεται δε το όνομα Βαρνάβας, υιός παρακλήσεως. Σημειωταίον όμως πως ουχί του Πέτρου, αλλά του Παύλου μάλλον ο Βαρνάβας εστί συνέκδημος. Ούτω γαρ είπε περί των δύω αυτών το Πνεύμα το Άγιον. «Αφορίσατε δή μοι Βαρνάβαν και Σαύλον εις το έργον, ό προσκέκλημαι αυτούς» (Πράξ. ιγ΄, 2). Όρα και κεφ. ιδ΄, 11 και ιε΄, 2, 12 των Πράξεων και α΄ Κορ. θ΄, 6 και Γαλ. β΄, 1. Σημειούμεν ενταύθα, ότι μερικοί υπέλαβον ουκ ορθώς, ότι ο Βαρνάβας ούτος, είναι ο ίδιος εκείνος Βαρσαβάς Ιωσής, ο και Ιούστος επικληθείς, ο προβληθείς υπό των Αποστόλων, ομού με τον Ματθίαν. Απατηθέντες εις τούτο, με το να εύρον έν τισι κώδιξι γεγραμμένον τον Βαρσαβάν, αντί του Βαρνάβα. Ο Βαρνάβας λοιπόν ούτος, ως μαρτυρεί Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματ. Βιβλ. β΄, και Ευσέβιος, Βιβλ. α΄, κεφ. ιβ΄ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, και ο Επιφάνιος, Αιρέσ. κ΄, αριθ. 4, ο Βαρνάβας, λέγω, ούτος ήτον γνώριμος και πρώην του

ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ 11 Ἰουνίου

 

«Ἄξιον ἔστιν, ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν Ἀειμακάριστον καὶ Παναμώμητον καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τήν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν»

Κατὰ τὴν Σκήτην τοῦ Πρωτάτου, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὰς Καρυάς, ἐκεῖ πλησίον, ἐν τῇ τοποθεσίᾳ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος, εἶναι λάκκος μεγάλος, ὅστις ἔχει κελλία διάφορα. Εἰς ἓν λοιπὸν τῶν κελλίων τούτων, ἐπ᾿ ὀνόματι τιμώμενον τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Κοιμήσεως, ἐκατοίκει ἕνας Ἱερομόναχος Γέρων καὶ ἐνάρετος μετὰ ἄλλου ὑποτακτικοῦ. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο συνήθεια νὰ γίνεται ἀγρυπνία κάθε Κυριακὴν εἰς τὴν ρηθεῖσαν τοῦ Πρωτάτου Σκήτην, κατὰ τὸ ἑσπέρας ἑνὸς Σαββάτου, θέλων νὰ ὑπάγῃ ὁ προρρηθεὶς Γέροντας εἰς τὴν ἀγρυπνίαν λέγει τῷ μαθητῇ αὐτοῦ: «Τέκνον, ἐγὼ μὲν ὑπάγω διὰ νὰ ἀκούσω τὴν ἀγρυπνίαν, ὡς σύνηθες· σὺ δὲ μεῖνον εἰς τὸ κελλίον καὶ ὡς δύνασαι, ἀνάγνωθι τὴν Ἀκολουθίαν σου». Καὶ οὕτως ἀπῆλθεν.

Ἀφ᾿ οὗ δὲ ἡ ἑσπέρα παρῆλθεν, ἰδοὺ κρούει τις τὴν θύραν τοῦ Κελλίου, ὁ δὲ Ἀδελφὸς ἔδραμε καὶ τὴν ἄνοιξε καὶ βλέπει, ὅτι ἦτο ξένος μοναχός, ἄγνωστος εἰς αὐτόν, ὅστις εἰσελθὼν ἔμεινεν εἰς τὸ κελλίον τὴν νύκτα ἐκείνην.Ἐν τῇ ὥρᾳ δὲ τοῦ Ὄρθρου, ἀναστάντες, ἔψαλλον καὶ οἱ δυὸ τὴν Ἀκολουθίαν· ὅταν δὲ ἦλθον εἰς τὴν Τιμιωτέραν, ὁ μὲν ἐντόπιος Μοναχὸς ἔψαλλε μόνον τὴν «Τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν», δηλαδὴ τὸν παλαιὸν ὕμνον τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Ποιητοῦ, ὁ δὲ ξένος ἐκεῖνος Μοναχός, κάμνοντας ἄλλην ἀρχὴν τοῦ ὕμνου, ἔψαλλεν οὕτως: «Ἄξιον ἔστιν, ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν Ἀειμακάριστον καὶ Παναμώμητον καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν». Εἶτα ἐσύναψε καὶ τὴν «Τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν».Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ἐντόπιος Μοναχός, ἐθαύμασε, καὶ λέγει πρὸς τὸν φαινόμενον ξένον: «Ἡμεῖς μόνον ψάλλομεν «Τὴν Τιμιωτέραν», τὸ δὲ Ἄξιόν ἐστιν οὐδέποτε ἠκούσαμεν, οὔτε ἡμεῖς οὔτε οἱ πρωτήτεροι ἀπὸ ἡμᾶς. Ἀλλὰ παρακαλῶ σε, ποίησον ἀγάπην, καὶ γράψον καὶ εἰς ἐμένα τὸν ὕμνον τοῦτον διὰ νὰ ψάλλω καὶ ἐγὼ εἰς τὴν Θεοτόκον». Ὁ δὲ ἀποκριθείς, «φέρε μοι, τοῦ λέγει, μελάνι καὶ χαρτὶ διὰ νὰ τὸν γράψω». Ὁ δὲ ἐντόπιος ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Δυστυχῶς, δὲν ἔχω οὔτε μελάνι, οὔτε χαρτὶ διὰ νὰ τὸ γράψης». Καὶ ὁ φαινόμενος ξένος, «Φέρε μοι, τοῦ εἶπε, μίαν πλάκα».Ὁ δὲ Μοναχὸς δραμών, εὗρε πλάκα καὶ τοῦ τὴν ἔφερε. 

Λαβὼν δὲ ταύτην ὁ ξένος, ἔγραψεν ἐπάνω εἰς αὐτὴν μὲ τὸν ἑαυτοῦ δάκτυλον τὸν ρηθέντα ὕμνον, τὸ «Ἄξιόν ἐστι», καὶ ὢ τοῦ Θαύματος! τόσον βαθέως ἐχαράχθησαν τὰ γράμματα ἐπάνω εἰς τὴν σκληρὴν πλάκα, ὡσὰν νὰ ἐγράφησαν ἐπάνω εἰς τὸν πηλὸν ἁπαλώτατον. Εἶτα λέγει τῷ Ἀδελφῷ· «Ἀπὸ τῆς σήμερον καὶ εἰς τὸ ἑξῆς οὕτω νὰ ψάλλετε καὶ ἐσεῖς, καὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι». Ἦτο γὰρ ἅγιος Ἄγγελος, ἀπεσταλμένος παρὰ τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἀποκαλύψη τὸν ἀγγελικὸν ὕμνον τοῦτον, καὶ τῇ Μητρὶ τοῦ Θεοῦ πρεπωδέστατον, μᾶλλον δὲ ἦτο ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὡς ρηθήσεται ἐν τοῖς ἐπομένοις.

Ἀφοῦ δὲ ἦλθεν ἀπὸ τὴν ἀγρυπνίαν ὁ Γέροντας καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ κελλίον, ἀρχίζει ὁ ὑποτακτικὸς αὐτοῦ νὰ ψάλλῃ τὸ «Ἄξιον ἔστιν», καθὼς ὁ Ἄγγελος αὐτῷ παρήγγειλε, καὶ δείχνει εἰς τὸν Γέροντά του καὶ τὴν ρηθεῖσαν πλάκα μὲ τὰ ἀγγελοχάρακτα γράμματα. Ὁ δέ, ταῦτα ἀκούσας καὶ ἰδών, ἔμεινεν ἐκστατικὸς διὰ τὸ τοιοῦτον θαυμάσιον. Καὶ λοιπὸν λαβόντες καὶ οἱ δυὸ τὴν ἀγγελοχάρακτον ἐκείνην πλάκα, ἀπῆλθον εἰς τὸ Πρωτάτον τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ εἰς τοὺς λοιποὺς γέροντας τῆς Κοινῆς Συνάξεως, ἐδιηγήθησαν εἰς αὐτοὺς ἅπαντας τὰ γενόμενα· οἱ δὲ δοξάσαντες ὁμοφώνως τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστήσαντες τὴν Κυρίαν ἡμῶν Θεοτόκον διὰ τὸ παράδοξον τοῦτο, εὐθὺς ἀπέστειλαν τὴν πλάκα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, πρός τε τὸν Πατριάρχην καὶ τὸν Βασιλέα, σημειώσαντες εἰς αὐτοὺς διὰ γραμμάτων ἅπασαν τὴν ὑπόθεσιν τοῦ τοιούτου θαυματουργήματος.

Άγιοι Αλέξανδρος και Αντωνίνα 10 Ιουνίου

Η Αγία μάρτυς Αντωνίνα, ήταν μία χριστιανή παρθένος, η οποία αποτελούσε ένα τηλαυγή αστέρα της κωμόπολης Καρδάμου (ή Kροδάμου), όπου και γεννήθηκε. Προικισμένη με εξωτερική και εσωτερική ομορφιά, ζούσε με εγκράτεια, σεμνότητα και άσκησε και έθεσε όλες τις δυνάμεις και τις οικονομίες της, στη διακονία, την περίθαλψη και ανακούφιση των πτωχών και δυστυχισμένων συνανθρώπων της.

Η χριστιανική της διαγωγή και συμπεριφορά, καταγγέλθηκε στον έπαρχο Φύστο, ο οποίος τη συνέλαβε και την ανέκρινε. Η Αντωνίνα με ακατάβλητο φρόνημα και θεία υπερηφάνεια, ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και κάλεσε και τον Έπαρχο να μετανοήσει και να βαπτισθεί χριστιανός. Απογοητευμένος ο έπαρχος, επειδή όλες του οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό και γνωρίζοντας ότι η Αγία έδιδε μεγάλη βαρύτητα στην παρθενική της τιμή, διέταξε να την ρίξουν σε κάποιο πορνείο. Η θερμή προσευχή της παρθένου, προκάλεσε τρομερό σεισμό στο σπίτι αυτό με αποτέλεσμα οι ίδιες οι γυναίκες να την διώξουν απ' αυτό. Ο Φύστος την συνέλαβε ξανά και την έριξε σε κάποιο άλλο καταφύγιο.

Κάποιος όμως χριστιανός ονόματι Αλέξανδρος, επισκέφθηκε το πορνείο και τη φυγάδευσε δανείζοντάς της τα δικά του ρούχα. Έξαλλος ο Φύστος όταν πληροφορήθηκε το γεγονός διέταξε την άμεση σύλληψή τους. Μετά την απολογία τους διέταξε το σκληρό βασανισμό τους. Και όντως αφού τους ακρωτηρίασαν, τους άλειψαν με πίσσα και έριξαν τα σώματά τους στη φωτιά, χαρίζοντάς τους και στεφάνους του μαρτυρίου. Ήταν το έτος 313 μ.Χ.

Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και κατετέθησαν στη μονή Μαξιμίνου, όπου και ετελείτο Σύναξις αυτών.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ξυνωρὶς ἡ ἁγία τῶν Μαρτύρων ὑμνείσθω μοί, σὺν τῷ εὐκλεεῖ Ἀλεξάνδρω, Ἀντωνίνα ἡ πάνσεμνος· ἀγάπη γὰρ καὶ πίστει εὐσεβεῖ, ἐκλάμψαντες ἐν ἄθλοις ἱεροίς, ἰαμάτων ἐφαπλούσι μαρμαρυγᾶς, τοὶς ποθῶ ἀνακράζουσα δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν, πάσιν ἰάματα

ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - Εὐαγγέλιον (Λόγος Ἁγίου Βασιλείου Ἐπισκόπου Σαλευκείας)

 

Εὐαγγέλιο Κυριακής: (Ματθ. δ΄18-23) 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, 18 περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ  Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. 19 καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. 20 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 21 Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς,  Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ  Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῷ καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. 22 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.

23 Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ  Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Ἁγίου Βασιλείου Ἐπισκόπου Σαλευκείας

Λόγος εἰς τό «δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

Όσοι είναι σοφοί ιατροί, τότε αποδεικνύουν πιο θαυμαστή την τέχνη τους, όχι όταν καταπολεμήσουν το πάθος δια πυρός και σιδήρου, συμφώνως με τον νόμο του πολέμου, αλλά όταν, κολακεύοντας το πάθος με κάποια γλυκά φάρμακα, επινοήσουν την ίαση του πάσχοντος, και, αποφεύγοντας τις τεχνικές που του προκαλούν φόβο, κοιμίσουν τους πόνους με κάποια ήπια και εύληπτα παρασκευάσματα, και τον ελευθερώσουν από το πάθος. Έτσι ο πάνσοφος ιατρός και βασιλεύς, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, βλέποντας την Οικουμένη να νοσεί από το πάθος της ασεβείας και να φλεγμαίνει από τις κοσμικές απάτες που την οδήγησαν στην ειδωλομανία, δεν ρίπτει πύρινη βροχή, ούτε ωθεί τη θάλασσα να εκστρατεύσει κατά της ξηράς, ούτε εξοπλίζει κατά της ασεβείας τη βία των στοιχείων της φύσεως, αλλά πείθει με θαύματα, προσελκύει με ευεργεσίες, και με ουράνιους λόγους μεταπλάθει τα φλεγμονώδη πάθη της ψυχής. Ήδη δε επιλέγει και μερικούς ευτελείς μαθητάς και εμπιστεύεται στα χέρια και στις γλώσσες τους την ιατρεία της Οικουμένης.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας (9 Ἰουνίου)

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450 μ.Χ.) καὶ γεννήθηκε περὶ τὸ 370 ἢ 375 μ.Χ. στὴν Ἀλεξάνδρεια ἀπὸ εὔπορους γονεῖς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας τῆς πόλεως. Ἦταν θερμοῦ καὶ ζωηροῦ χαρακτήρα, ἀνήσυχος, τολμηρός, ἐνεργητικὸς καὶ πολὺ δραστήριος.

Διακρινόταν γιὰ τὴν εὐστροφία, τὴν ταχύτητα καὶ ἀποφασιστικότητα τῶν ἐνεργειῶν του καί, κυρίως, γιὰ τὴν ἐπιμονή, ὁρμητικότητα καὶ τὸ ἀνυποχώρητο στὶς ἐπιδιώξεις τῶν σκοπῶν γιὰ τοὺς ὁποίους ἀγωνιζόταν. Εἶχε ἰσχυρὸ τὸ αἴσθημα τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα, ἡ δὲ συναίσθηση τοῦ καθήκοντος καὶ ὁ ἁγνὸς ἐνθουσιασμός του γιὰ τὴν ἀλήθεια τὸν καθιστοῦσαν ἄφοβο στὴν ἐπιτέλεση τῆς διακονίας του καὶ ἱκανὸ ἀγωνιστὴ ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας μέχρι θανάτου. Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χαρίσματα δικαίως θεωρεῖται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς Μεγάλους Πατέρες καὶ Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ κατ’ ἐξοχὴν ὑπερασπιστὴς τῆς ἱερᾶς παραδόσεως.

Ἦταν ἀνιψιὸς τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου, τὸν ὁποῖο πάντοτε εὐγνωμόνως ἀνέφερε. Ἔλαβε εὐρεία μόρφωση στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ μάλιστα στὴν περιώνυμο Κατηχητικὴ Σχολή, ὅπου παρακολουθοῦσε παραδόσεις τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Σχολῆς αὐτῆς Διδύμου του Τυφλοῦ. Φοίτησε, ἀκόμη, στὶς φιλοσοφικὲς σχολὲς τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ συμπλήρωσε τὶς σπουδές του μὲ ἐπιπλέον ἰδιαίτερες μελέτες τῆς θύραθεν καὶ τῆς χριστιανικῆς φιλοσοφίας, ὅπως τοῦτο προκύπτει ἀπὸ τοὺς λόγους καὶ τὰ συγγράμματά του.


Ὅταν μελετοῦσε τὴν Ἁγία Γραφὴ ἐφάρμοζε τὴν ὑγιῆ καὶ ὀρθὴ ἑρμηνευτικὴ μέθοδο, διὰ τῆς ὁποίας ἀναζητοῦσε πάντοτε νὰ ἐρευνᾶ τὴν σύνθεση τοῦ κειμένου καὶ κατόπιν νὰ ἀναζητεῖ τὰ νοήματά του. Κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ γενικῶς τὴν ἔκθεση τῶν δογμάτων προτιμοῦσε περισσότερο τὴν πίστη, ἔχοντας ὡς κριτήριο τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὅμως θεωροῦσε ἀναγκαῖο χρησιμοποιοῦσε καὶ τὸν λόγο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - Oι όσιοι Αγιορείτες Πατέρες και οι σύγχρονοι Αγιορείτες

Απολυτίκιον Αγιορειτών Πατέρων

Ήχος Α'.

Τους του Άθω Πατέρας, και Αγγέλους εν σώματι,

Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας,

τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι αυτών τας αρετάς,

η του Όρους πληθύς πάσα των Μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως.

Δόξα τω στεφανώσαντι υμάς.

Δόξα τω αγιάσαντι.

Δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι.

ὑπό Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου

  

Ὅλοι γνωρίζουμε λίγα ἤ περισσότερα πράγματα γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἰδιαίτερη εὐλογία γιά τήν πατρίδα μας τό γεγονός ὅτι τό Ἄγιον Ὄρος βρίσκεται στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια, ὡς αὐτοδιοίκητο βεβαίως τμῆμα του. Τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι τό περιβόλι τῆς Παναγίας. Στά ἁγιασμένα χωματά του ἀπό τότε πού τό εὐλόγησε ἡ Κυρία Θεοτόκος μέ τήν φυσική παρουσία της ἐβλάστησαν πολλά εὐωδιαστά πνευματικά ἄνθη. Πρόκειται γιά τούς Ἁγίους ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τιμῶνται ἐν συνάξει, ὅλοι μαζί κατά τήν σημερινή Κυριακή, δηλαδή τήν ἑπομένη Κυριακή τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων. Περισσότεροι ἀπό ἑκατό (100) εἶναι οἱ γνωστοί καί ἑπώνυμοι ἅγιοι πού ἀσκήτευσαν στό Ἄγιον Ὄρος. Ἀφαλῶς χιλιάδες θά εἶναι στήν μακραίωνη (χιλιόχρονη καί πλέον) ἱστορική πνευματική πορεία του οἱ ἁγιάσαντες καί οὐρανώσαντες τό Ὄρος Πατέρες.

 Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, μοναχοί, ἀσκητές, κυρίως, ἀλλά καί μάρτυρες συγκαταλέγονται μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Όποιος απελπίζεται

Τίποτα χειρότερο από την απόγνωση. Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε απόγνωση, ουδέποτε τρέχει να γιατρευτεί, αλλά αφήνει αθεράπευτο το πάθος να λυμαίνεται, να κατατρώει την καρδιά του και να διαφθείρει την ψυχή του. Η θλίψη και η μελαγχολία έχουν κατακυριεύσει την καρδιά του.

Ο απεγνωσμένος αισθάνεται τη ζωή του να βαραίνει και ζητάει να απαλλαγεί από το φορτίο της. Πουθενά δεν βρίσκει ευχαρίστηση, πουθενά παρηγοριά και τίποτα δεν μπορεί να του πάρει την μελαγχολική διάθεση και εγκαταλείπει τον βίο, αγνοώντας ο ταλαίπωρος, ότι μεταβαίνει σε άλλη αιώνια ζωή βασάνων, όπου υπάρχει αιώνια οδύνη… (Άγιος Νεκτάριος)

Η τελευταία και οριστική νίκη του διαβόλου είναι όταν σπείρει σε μια ψυχή την απελπισία. (Ιερός Αυγουστίνος)

Όποιος απελπίζεται, σφάζει ο ίδιος τον εαυτόν του. Όπως είναι αδύνατον να βαδίσει ο νεκρός, έτσι είναι αδύνατον να σωθεί ο απελπισμένος. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Η απόγνωση οφείλεται είτε: είτε στο πλήθος των αμαρτιών, είτε στην υπερηφάνεια, μη ανεχόμενοι αυτά που μας συνέβησαν. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

 

Τι μπορεί να σου διαλύσει την πίστη; Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων

Στην αμαρτία σε σπρώχνει ο παγκάκιστος διάβολος. Σε σπρώχνει, μα δεν μπορεί να σε αναγκάσει ν’ αμαρτήσεις, αν εσύ αντιδράσεις.

Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμα κι αν χρόνια σε σκανδαλίζει, αν εσύ έχεις την καρδιά σου κλειστή. Αν όμως χωρίς αντίδραση δεχθείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλωτίσει και θα σε ρίξει σε βάραθρο αμαρτιών.

Ίσως όμως να πεις: Είμαι δυνατός στην πίστη και δεν θα με κυριέψει η αισχρή επιθυμία, όσο συχνά κι αν τη δεχθώ.

Αγνοείς, φαίνεται, ότι και την πέτρα ακόμα την κομματιάζει πολλές φορές μια ρίζα που είναι μέσα στη γη.

Μη δέχεσαι λοιπόν το σπόρο της αμαρτίας, γιατί θα σου διαλύσει την πίστη.

Ξερίζωσε το κακό πριν ανθίσει, μήπως, δείχνοντας στην αρχή ραθυμία, αργότερα τιμωρηθείς και δοκιμάσεις το τσεκούρι και τη φωτιά.

Φρόντισε να γιατρευτείς έγκαιρα, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη τού ματιού, για να μη γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν θα έχεις πια τυφλωθεί.

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Ενημερωτική Εκδήλωση

«Ο Κίνδυνος της Ψηφιακής Επιτήρησης και η Αριθμοποίηση του Ανθρώπου»

• Απειλές για την Ελευθερία και τηνΑξιοπρέπειά μας».

«Μη μετάρρυθμιζε τα όρια τα αιώνια, ά έθεντο οι Πατέρες σου». (Παροιμία 22:28 – Πνευματική Κληρονομιά, Παράδοση & Κοινωνική

Αντίσταση).

Αγαπητοί Φίλοι, Συνεργάτες και Συμπολίτες...

Στο πνεύμα της Πατροπαραδότου Πίστης μας και με γνώμονα την προστασία της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας & Ελεύθερης Βούλησης, οι Σύλλογοι «Άγιος

Ιωάννης ο Θεολόγος» Έβρου & Καβάλας, σας προσκαλούν με τιμή και χαρά να παραστείτε σε μια κρίσιμη Ενημερωτική Εκδήλωση.

Σε μια εποχή που η τεχνολογική εξέλιξη θέτει υπό αμφισβήτηση τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Αυτοδιοίκηση του Ανθρώπου, καθίσταται

επιτακτική ανάγκη στην Ενημέρωση και την Επιλογή μέσω της Συνείδησης του

καθενός.

Η Εκδήλωση αυτή αποσκοπεί να ρίξει φως στους κρυφούς κινδύνους της Ψηφιακής Επιτήρησης, της Αριθμοποίησης του Ανθρώπινου Προσώπου

και της υποδούλωσης της Ανθρώπινης Συνείδησης μέσω Τεχνητών Μηχανισμών.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Ημερομηνία:

Κυριακή, 22 Ιουνίου 2025

Ώρα: 18:30 – 21:00

Τοποθεσία:

Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, Θεσσαλονίκη

 

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου Στρατηλάτου 8 Ιουνίου

Νεκρὸν με Θεόδωρον ἡ πατρὶς δέχου,
Ὃν ζῶντα πλουτεῖ Μαρτύρων πατρὶς πόλος.

Ὄλβιον ὀγδοάτῃ Θεοδώρου σῶμα κομίσθη.

Βιογραφία
Βλέπε βιογραφία του στις 8 Φεβρουαρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την ανακομιδή του Ιερού λειψάνου του, από την Ποντική Ηράκλειας στα Ευχάιτα. Εναποτέθηκε στο πατρικό του σπίτι, καθώς ο ίδιος ο Μάρτυρας παράγγειλε στον ταχυγράφο του Αύγαρο πριν τον αποκεφαλίσουν.

Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον
Δωρεών θεοσδότων όλβον ακένωτον, την των σεπτών σου λειψάνων θήκην πλουτούντες σοφέ, την μετάθεσιν αυτών πανηγυρίζομεν, αγιασμού τας δωρεάς, ποριζόμενοι πιστώς, Θεόδωρε Στρατηλάτα· διό μη παύση πρεσβεύων, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Το να ομολογούμε τα αμαρτήματα μας , αυτό είναι που ευχαριστεί στον Θεό.

Να γίνεστε απρόσκοπτοι , σε κανένα να μη παρέχετε αφορμή διότι εάν είμαστε φως και ζύμη και φωστήρες (άστρα) και άλας,, πρέπει να φωτίζουμε και όχι να σκοτίζουμε.

Να μη ντρέπεσαι όταν μετανοείς, αλλά όταν αμαρτάνεις .

Ο ωκεανός έχει όρια μα η θεία ευσπλαχνία του Θεού είναι απεριόριστη και άπειρη.

Η αμαρτία είναι τραύμα ,η μετάνοια το φάρμακο ..και όπως συμβαίνει στο σώμα τραύματα και φάρμακα , έτσι και στην ψυχή αμαρτήματα και μετάνοια.

Κανείς δεν πρέπει να απελπίζεται για τη σωτηρία του. Δεν υπάρχει καμία κακία που να μη λύνεται με τη μετάνοια.

Τα γνωρίσματα δε της αληθινής μετανοίας είναι:

α) Στο στόμα εξομολόγηση,

β) στην καρδιά συντριβή,

γ) στην ζωή διόρθωση,

Χαίρονται οι δαίμονες όταν βλέπουν αμαρτία, αγάλλονται οι άγγελοι όταν διαβλέπουν μετάνοια.

Ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τη σωτηρία του πλησίον.

Γι' αυτό λάβαμε εντολή να μη φροντίζουμε μόνον για τα συμφέροντα μας , αλλά και για τα συμφέροντα του πλησίον.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

Τι να κάνουμε, όταν ο νους μας τρέχει εδώ κι εκεί και δεν μπορούμε να τον συμμαζέψουμε στην προσευχή;

Όταν είμαστε μόνοι στο σπίτι, μπορούμε ν’ αναβάλουμε την έναρξη της προσευχής ή, αν έχουμε ήδη αρχίσει, να τη διακόψουμε για λίγο.

Αν και ύστερα απ’ αυτό το μικρό διάλειμμα ο νους μας δεν συνεργάζεται με την προαίρεση μας, τότε δεν έχουμε παρά να του επιβάλουμε με τη βία, θέλει δεν θέλει, να συγκεντρωθεί στην προσευχή, σ’ όποιο βαθμό βέβαια είναι δυνατόν.

Μέσα στην εκκλησία, πάλι, μερικές φορές δεν ακούμε ή δεν καταλαβαίνουμε όσα ψάλλονται, διαβάζονται ή εκφωνούνται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σταθείτε νοερά ενώπιον του Κυρίου και αφοσιωθείτε στην ευχή του Ιησού.

Πρέπει να ξέρετε, πάντως, ότι στο ναό, κατά την τέλεση οποιασδήποτε ακολουθίας, και κατεξοχήν της θείας Λειτουργίας, κάθε λατρευτική πράξη, κάθε κίνηση έχει τη σημασία της.

Όποιος, λοιπόν, γνωρίζει και κατανοεί τη σημασία κάθε πτυχής της τελετουργίας, συμμετέχει με επίγνωση στη σύναξη των πιστών και τρέφει την ψυχή του με το ουράνιο μάννα, που προσφέρεται άφθονα στα πνευματικά συμπόσια της εκκλησιαστικής λατρείας.

Η νύχτα, ιδιαίτερα οι μεταμεσονύκτιες ώρες, είναι το πιo κατάλληλο χρονικό διάστημα για προσευχή.

Πόσες μετάνοιες να κάνει κανείς, λέγοντας την ευχή;

Όσες θέλει, μικρές ή μεγάλες, ανάλογα με τη σωματική δύναμη και την ψυχική διάθεση του. Καλό είναι, πάντως, να καθορίσει έναν ελάχιστο αριθμό μετανοιών για κάθε μέρα και να τις εκτελεί με αυστηρή συνέπεια.

Το Ευαγγέλιο δεν είναι ανάγκη να το διαβάζετε όρθιος. Καθιστός το κατανοείτε καλύτερα, γιατί δεν κουράζεστε, κι έτσι η προσοχή σας συγκεντρώνεται στο ιερό κείμενο, χωρίς να μειώνεται η ευλαβική σας διάθεση. Όσο για τους Ψαλμούς, διαβάζετε όσους μπορείτε και επιθυμείτε. Έναν, δύο, τρεις ή περισσότερους…

Μπορείτε να κοινωνάτε συχνά, φτάνει να είστε κάθε φορά σωστά προετοιμασμένος.

Τί σημαίνει να έχουμε καθαρή συνείδηση ως προς τα υλικά πράγματα και αντικείμενα; Σημαίνει να μην κάνουμε κακή χρήση των πραγμάτων, αλλά να τα χρησιμοποιούμε συνετά και να τα συντηρούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια.

Άγιος Θεόδοτος ο εν Άγκυρα 7 Ιουνίου

Ο Άγιος Θεόδοτος καταγόταν από την Άγκυρα της Γαλατίας και ήταν έμπορος σιτηρών και συγχρόνως εξασκούσε το επάγγελμα του αρτοποιού. Άνθρωπος ευσεβής και ελεήμων ο Θεόδοτος, μοίραζε ψωμιά στους φτωχούς και έκανε συχνά επισκέψεις στους φυλακισμένους χριστιανούς και τους τροφοδοτούσε ανάλογα. Η ειδωλολατρική μανία όμως κατά των χριστιανών εκδηλώθηκε με το φόνο μιας ομάδας χριστιανών παρθένων, στα νερά μιας λίμνης (βλέπε βιογραφία τους 18 Μαΐου). Τη νύχτα ο Θεόδοτος, άνδρας με θάρρος και θερμή πίστη στο Χριστό, έβγαλε από τη λίμνη τα τίμια λείψανα των παρθένων και τα έθαψε. Η ενέργειά του αυτή καταγγέλθηκε στον έπαρχο Θεότεκνο, που αμέσως τον συνέλαβε και τον ανέκρινε. Ο Θεόδοτος παραδέχθηκε την ενέργειά του και ο έπαρχος του είπε ότι οι χριστιανοί δε σέβονται καμιά εξουσία και ότι είναι οι πιο μικροπρεπείς και μηδαμινοί των ανθρώπων. Τότε ο Θεόδοτος, με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, απάντησε: «Πράγματι, έπαρχε, οι χριστιανοί γνωρίζουν πόσο μηδαμινοί είναι, διότι μόνο αυτοί είναι ικανοί να γνωρίζουν την υπέροχη και ασύγκριτη μεγαλειότητα του Θεού και να κατανοούν την άβυσσο της ανθρώπινης ασθένειας, όταν είναι γυμνή από τη θεία χάρη. Έπειτα, γνώριζε ότι ο τελευταίος των χριστιανών, που έχει ελεηθεί από το Χριστό και φέρει τον αρραβώνα της αιώνιας βασιλείας, είναι ανώτερος και λαμπρότερος από τους ειδωλολάτρες βασιλείς, οι όποιοι αύριο θα είναι ντροπή και ατιμία μπροστά στο αδέκαστο κριτήριο της θείας δικαιοσύνης». Ο έπαρχος, εξοργισμένος από τα λόγια του Θεόδοτου, διέταξε και του έσχισαν τα πλευρά και τελικά τον αποκεφάλισαν, παίρνοντας ένδοξα το στεφάνι του μαρτυρίου. (Οι Συναξαριστές και το Απολυτίκιο του τον αναφέρουν σαν Ιερομάρτυρα. Πιθανόν να ήταν συγχρόνως με το επάγγελμα που διατηρούσε και επίσκοπος των χριστιανών της περιοχής της Άγκυρας. Ίσως όμως και να συγχέεται με κάποιον άλλο συνώνυμο του που να ήταν πράγματι επίσκοπος).
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δόσιν ἔνθεον, καταπλουτήσας, τὴν τῆς χάριτος ἱερουργίαν, Ἱερομάρτυς τρισμάκαρ Θεόδοτε, καθάπερ δῶρα Θεῶ προσενήνοχας, τᾶς ἀριστείας τῶν θείων ἀγώνων σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Η Μονογενής Ελπίδα του κυρ Φώτη Κόντογλου

Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε καμιά βοήθεια εκτός από τον Θεό, και σε καμιά ζωή εκτός από Αυτόν, και σε καμιά άλλη χαρά εκτός από Αυτόν, και σε καμιά δικαιοσύνη εκτός από Αυτόν, και κρεμιέται με δάκρυα μονάχα σ’ Εκείνον, έχοντας μονογενή ελπίδα, αυτός βρίσκει έλεος και αναπαύεται από «τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός».

Γι’ αυτόν, κατά τον άγιο Ισαάκ,

«η αγάπη η εν Χριστώ ισχυροτέρα εστί της ενταύθα ζωής».

Και δεν θέλει να χωρισθεί από τον Θεό, και προτιμά τον θάνατο από τούτον τον χωρισμό, γιατί νιώθει καλά πως σωστά λέγει ο άγιος Κύριλλος:

«Θάνατος αληθής είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεόν, και όχι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα».

Σ’ αυτή τη μακάρια κατάσταση βρίσκονται οι άγιοι όχι λίγες ώρες της ζωής τους, αλλά παντοτεινά. Και γι’ αυτό νιώθουν πως από τούτον τον κόσμο απογευθήκανε σαν έναν αρραβώνα τη μακαριότητα της αιωνίου ζωής.

Αγαπούν κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα, επειδή η τέλεια αγάπη προέρχεται από τη χαρά της πίστεως, από τη βεβαιότητα και από τη στερεή ελπίδα που έχουν μέσα στην ψυχή τους.

Οι άλλοι άνθρωποι, οι αμαρτωλοί, μπορεί να ελεηθούν και να αξιωθούν, έστω και για λίγο, αυτήν την απελευθέρωση από τη δουλεία της φθοράς· να απολαύσουν για λίγο τον ουράνιον άρτον. Μα ύστερα, σαν αδύνατοι άνθρωποι που είναι, από αμέλεια ξαναπέφτουν στις μέριμνες του βίου, και χάνουν εκείνη την ευωδία του μυστικού κόσμου, στον οποίον έζησαν εκείνον τον σύντομο καιρό.

Και ποθούν θερμά να ξαναμπούν στην ουράνια εκείνη πολιτεία. Την αναθυμούνται με δάκρυα, και ολοένα ελπίζουν να την ξαναδούν. Απορούν πώς την έχασαν, πώς καταντήσανε πάλι δούλοι της σαρκός. Θρηνούν σαν τους πρωτόπλαστους, που καθίσανε έξω από τον Παράδεισο, μη μπορώντας να ξαναμπούν μέσα.

Ξέρω πως πολλοί, διαβάζοντας αυτά που γράφω, θα πουν πως η ζωή μας σήμερα δεν σηκώνει τέτοια καλογερίστικα πράγματα. Μα δεν έχουν δίκιο.

Οι σημερινοί άνθρωποι – όπως έγραψα κι άλλη φορά – δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι από τη ζωή που ζούνε, όσο κι αν έχουν κάθε λογής υλικές αναπαύσεις και ασχολίες.

Ίσια-ίσια σήμερα, η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται σε παραζάλη και σε αγωνία, γιατί είδε καλά πως, ενώ ήλπιζε να πιάσει την ευτυχία με την επιστήμη και με την υλική και διανοητική δραστηριότητα, δεν επέτυχε αυτό που ήλπιζε.

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί άνθρωποι που διψούν για αληθινή τροφή της ψυχής — και γι’ αυτούς γράφω.

Και, όχι μόνο στην Ελλάδα· μια τέτοια δίψα κατατρώγει εκατομμύρια κόσμου, σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη:

«Να, έρχονται ημέρες, λέγει Κύριος, και θα στείλω επάνω στη γη όχι πείνα για ψωμί, ούτε δίψα για νερό,

αλλά πείνα του ν’ ακούσετε λόγον Κυρίου…»

 

Το μεγαλύτερο αγαθό

Το μεγαλύτερο όμως από όλα αυτά είναι, ότι θα απολαμβάνη κανείς την συνεχή συναναστροφή με τον Χριστό, τους αγγέλους και αρχαγγέλους, τις ανώτερες δυνάμεις.

Δες τώρα τον ουρανό και πέρασε με τον λογισμό σου στα όσα είναι επάνω από τον ουρανό, αναλογίσου τον μετασχηματισμό ολόκληρης της δημιουργίας. Διότι δεν θα παραμείνη αιώνια η ίδια, αλλά θα γίνη πολύ ωραιότερη και φαιδρότερη.

Τι λέω; Όση είναι η διαφορά μεταξύ του μολύβδου και του στιλβωμένου χρυσού, τόσο καλύτερος θα είναι εκείνος ο κόσμος από τον παρόντα, όπως λέει και ο μακάριος Παύλος∙ «Ότι και αυτή η κτίσι θα ελευθερωθεί από την δουλεία της φθοράς» ( Ρωμ. 8,21 ) .

Τώρα βέβαια επειδή συμμετέχει στην φθορά πάσχει πολλές μεταβολές, όσες είναι φυσικό να παθαίνουν τα παρόμοια σώματα. Τότε όμως αφού αποδυθή όλα αυτά, θα μας παρουσιάση άφθαρτη μεγαλοπρέπεια. Επειδή δηλαδή πρόκειται να δεχθή άφθαρτα σώματα και αυτή θα αλλάξη στο καλύτερο.

Πουθενά δεν θα υπάρχη τότε επανάστασις και διαμάχη. Διότι η ομόνοια που θα επικρατή μεταξύ των αγίων, θα είναι μεγάλη, διότι όλοι για πάντα θα έχουν την ίδια γνώμη μεταξύ τους. Δεν υπάρχει περίπτωσις να φοβήται κανείς εκεί τον διάβολο και επιβουλές δαιμόνων, απειλή γέεννας, τον παρόντα θάνατο∙ όχι μόνο τον παρόντα αλλά και τον χειρότερο από αυτόν, εκείνον τον αιώνιο, αλλά κάθε παρόμοιος φόβος θα διαλυθή.

Και όπως ακριβώς γυιός βασιλιά, που προηγουμένως ανατρέφεται με ταπεινότητα και τελεί κάτω από φόβο και απειλές, για να μη γίνη χειρότερος λόγω της ανέσεως και ανάξιος της πατρικής κληρονομιάς, όταν πρέπει να αναλάβη το βασιλικό αξίωμα, πετά αμέσως όλα εκείνα τα ταπεινά ενδύματα και ξαφνικά φορώντας την αλουργίδα και το διάδημα και έχοντας πλήθος δορυφόρων, κάθεται με πολλή παρρησία, αφού απέρριψε από την ψυχή του τα ταπεινά και κατηφή και αντί για εκείνα δέχθηκε άλλα, το ίδιο θα συμβή τότε και με όλους τους αγίους.

Το ότι όμως δεν αποτελούν κομπασμό οι λόγοι αυτοί, για να το διαπιστώσουμε, ας μεταβούμε με τον λόγο στο όρος, όπου μεταμορφώθηκε ο Χριστός∙ ας τον δούμε να λάμπη, όπως έλαμψε, μολονότι δεν μας φανέρωσε και με αυτόν τον τρόπο όλη την λαμπρότητα του μέλλοντα αιώνα.

Ότι όμως το φαινόμενο αποτελούσε συγκατάβασι και όχι ακριβή παρουσίασι του πράγματος, αυτό γίνεται φανερό από τους λόγους του ευαγγελιστή. Διότι, τί λέει; «Έλαμψε όπως ο ήλιος» ( Ματθ. 17, 2 ). Η δόξα, όμως, των άφθαρτων σωμάτων δεν εκπέμπει τόσο φως, όσο αυτό το φθαρτό σώμα, ούτε τέτοιο, ώστε να είναι ορατό από ανθρώπινους οφθαλμούς, αλλ’ είναι φως που χρειάζεται άφθαρτους και αθάνατους οφθαλμούς για να το δουν.

Τότε επάνω στο όρος της μεταμορφώσεως τόσο μόνο φως αποκάλυψε, όσο μπορούσαν να δουν και να μη βλάψη τους οφθαλμούς εκείνων που το έβλεπαν. Και πάλι, ούτε έτσι το άντεξαν, αλλά έπεσαν με το πρόσωπο στη γη.

Πες μου, εάν κάποιος σε ωδηγούσε σε θέατρο, όπου κάθονταν όλοι φορώντας χρυσές στολές και το μέσο του πλήθος σου έδειχνε κάποιον άλλο, του οποίου τα φορέματα και ο στέφανος της κεφαλής ήταν από πολύτιμους λίθους μόνο, και κατόπιν σου υποσχόταν, ότι θα σε κατατάξη ανάμεσα στο πλήθος εκείνο, δεν θα έκαμνες τότε το παν, ώστε να αξιωθής να δης να πραγματοποιείται εκείνη η υπόσχεσις;

Και τώρα άνοιξε με το νου τους ουρανούς και δες εκείνη την ομήγυρι, η οποία δεν αποτελείται από ανθρώπους, όπως εμείς, αλλά από εκείνους, οι οποίοι και από τον χρυσό και από τους πολύτιμους λίθους και τις ακτίνες του ηλίου και από όλη την ομορφιά, που φαίνεται, είναι πολυτιμότεροι όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτούς τους κατά πολύ τιμιωτέρους των ανθρώπων, αρχαγγέλους, θρόνους, κυριότητες, αρχές, εξουσίες.

Όσο πάλι για τον βασιλιά, τί είδους είναι, ούτε καν μπορούμε να πούμε, πώς είναι. Τόσο διαφεύγει κάθε λόγο και κάθε νου εκείνο το κάλλος, η ωραιότητα, η λαμπρότητα, η δόξα, η μεγαλωσύνη, η μεγαλοπρέπεια.

Πες μου λοιπόν από τόσα και τέτοιου είδους αγαθά θα στερήσουμε τον εαυτό μας, για να μη κοπιάσουμε λίγο χρόνο εδώ;

( Προς Θεόδωρον εκπεσόντα, ΕΠΕ 28, 794-798. PG 47, 291-292 )

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄

 

Όσιος Ιλαρίων ο νέος, ηγούμενος Μονής Δαλμάτων 6 Ιουνίου

Ο Όσιος Ιλαρίων γεννήθηκε το 775 μ.Χ. και καταγόταν από την Καππαδοκία. Οι γονείς του, Πέτρος που ήταν προμηθευτής άρτου των ανακτόρων και Θεοδοσία, ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι και γαλούχησαν τον μικρό γιο τους με τα νάματα της ορθόδοξης πίστης. Όταν ενηλικιώθηκε, ποθώντας το δρόμο της αρετής και της άσκησης πήγε στο μοναστήρι της Ξηρονησίας, στην Κωνσταντινούπολη, όπου αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην άσκηση, την αυστηρή νηστεία, τη σιωπή και την μελέτη των Θείων Γραφών. Αργότερα πήγε στη Μονή Δαλμάτων, όπου και έγινε μεγαλόσχημος. 

Εκεί παρέμεινε μία δεκαετία σαν κηπουρός και γρήγορα έγινε παράδειγμα άσκησης, ταπεινοφροσύνης και μεγαθυμίας για όλους τους αδελφούς, οι οποίοι παμψηφεί τον ανέδειξαν ηγούμενο της Μονής. Όταν ξέσπασε η θύελλα της Εικονομαχίας ο αυτοκράτορας Λέων ο Αρμένιος, με τον ασεβή πατριάρχη Θεόδοτο το Μελισσηνό, προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να κάμψουν το αγέρωχο φρόνημα του Οσίου. Εκείνος όρθωσε το πνευματικό του ανάστημα και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Τότε άρχισε ο απηνής διωγμός του. Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια, υπέστη αγόγγυστα και με θαυμαστή καρτερία περιορισμούς σε απομακρυσμένες Μονές, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς και εξορίες. Άντεξε όμως, όλες τις ταλαιπωρίες «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού», ευχαριστώντας και δοξάζοντας τον δωρεοδότη Κύριο, πού τον αξίωσε να μείνει αλύγιστος στις επάλξεις του αγώνα. Μετά το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, επέστρεψε στη Μονή του, έζησε τρία ακόμη χρόνια και εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 70 ετών, το 845 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῶν λόγων τοῦ Κυρίου τὴν χάριν γεωργήσας, ἤνθησας καθάπερ ἔλαια, παμμάκαρ Ἰλαρίων, ἐλαίω τῶν θείων ἀρετῶν, καὶ τῆς ὁμολογίας σου σοφέ, ἰλαρύνων τᾶς καρδίας καὶ τᾶς ψυχᾶς, τῶν πίστει σοὶ ἐκβοώντων δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντη, δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σου, πάσιν ἰάματα.

Άγιος Γελάσιος 6 Ιουνίου

Γελάς γέλωτα τον μακάριον μάκαρ,
Tμηθείς κεφαλήν ω Γελάσι’ ευθύφρον.

Ο Άγιος αυτός, όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς, φόρεσε λευκό ρούχο και πήγαινε στους Μάρτυρες του Χριστού. Βλέποντας τα φρικτά τους βασανιστήρια, φιλούσε τις πληγές τους, ζητούσε τις ευχές τους και τους παρακινούσε να σταθούν ανδρείοι στο μαρτύριο. 

Οπότε τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες και τον οδήγησαν στον άρχοντα. Εκεί ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και κήρυξε την πλάνη των ειδώλων. Στην αρχή ο άρχοντας τον περιφρόνησε, αλλά κατόπιν πρόσταξε και τον έδειραν και στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν.

Τι συμβολίζει το κερί που ανάβουμε στην εκκλησία;

Όλοι οι χριστιανοί που εκκλησιάζονται μπαίνοντας στον ναό παίρνουν κεριά και αφού τα ανάψουν τα τοποθετούν στις καθορισμένες θέσεις, μανουάλια, μπροστά συνήθως από τις εικόνες των Αγίων. Πολλοί δεν γνωρίζουν τι συμβολίζει η πράξη τους αυτή. Μερικοί νομίζουν ότι το κάνουν για να ενισχύσουν οικονομικά το ναό της ενορίας τους. Πράγματι ενισχύεται ο ναός με την προσφορά των πιστών, αλλά πίσω από το άναμμα του κεριού κρύβεται ένας βαθύτερος συμβολισμός.

Για πιο λόγο, λοιπόν, ανάβουμε κεριά;

Θα παραθέσουμε τις απαντήσεις δύο μεγάλων αγίων και σπουδαίων θεολόγων της Εκκλησίας μας που εξηγούν αυτό το συμβολισμό, του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης και του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη. Ο καθένας αναφέρει 6 λόγους.

Ο Άγιος Συμεών μας λέει ότι το κερί το ανάβουμε και συμβολίζει:

α. Την καθαρότητα της ψυχής, επειδή το γνήσιο κερί κατασκευάζεται από καθαρό κερί μέλισσας.

β. Το εύπλαστο της ψυχής μας. Όπως εύκολα πάνω στο κερί χαράζουμε ότι θέλουμε έτσι και στη ψυχή μας χαράζουμε το κακό ή το καλό.

γ. Την ευωδία της Θείας Χάριτος, επειδή το κερί προέρχεται από τα άνθη που ευωδιάζουν.