Τι είναι ανθρωπαρέσκεια;

Γράφω σε εσάς που αγαπάτε το Θεό και αναζητάτε τον Κύριο ολόψυχα και αληθινά.

Όσοι προσεύχονται με τον τρόπο αυτό εισακούονται από τον Θεό και ευλογούνται σε όλα τα έργα τους και εκπληρώνονται όλα τα αιτήματα, για τα οποία Τον παρακαλούν.

Όσοι όμως δεν προσεύχονται ολόψυχα, αλλά με δισταγμό, και εργάζονται για να δοξασθούν από τους ανθρώπους, αυτοί δεν εισακούονται από τον Θεό σε όσα Τον παρακαλούν.

Μάλλον Τον εξοργίζουν με τα έργα τους, καθώς έχει γράφει:

Ο Θεός διασκόρπισεν οστά ανθρωπαρέσκων (Ψαλμ. νβ' 6).

Βλέπετε πόσο ο Θεός οργίζεται για τα έργα τους και δεν ικανοποιεί κανένα από τα αιτήματα, που Του ζητούν, και επί πλέον τους εναντιώνεται. Και τούτο διότι δεν εκτελούν με πίστη το έργο τους, αλλά με ανθρωπαρέσκεια. Έτσι η θεϊκή δύναμη δεν κατοικεί μέσα τους και δεν προοδεύουν σε κανένα από τα έργα που επιχειρούν. Γι' αυτό δεν απολαμβάνουν την ενίσχυση της χάριτος ούτε την ανακούφιση και την χαρά της.

Η ψυχή τους πιέζεται από το βάρος όλων των πράξεών τους. Έτσι ζουν οι περισσότεροι μοναχοί.

Δεν έχουν δεχθεί τη χάρη που ενθαρρύνει την ψυχή, που την κάνει να χαίρεται και που της προσφέρει καθημερινά ευφροσύνη και θερμή θεϊκή.

Δεν τους επισκιάζει η Θεία Χάρη γιατί επιζητούν σε όλα τα έργα τους τον έπαινο των ανθρώπων. Όποιος εκτελεί τα έργα του με ανθρωπαρέσκεια είναι βδελυκτός στη Θεία Χάρη.

Άγιος Αμμωνάς

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ (Περσίας) (17 Ἀπριλίου)

Τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου ἀνέτειλε στή χώρα, ἡ ὁποία ἐκτείνεται μεταξύ τῶν ποταμῶν Τίγρη καί Εὐφράτη, δηλαδή τήν Μεσοποταμία ἤ Περσία ἀπό τόν πρῶτο ἤδη αἰῶνα. Διότι καθώς ἡ παράδοση ἀναφέρει, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι Βαρθολομαῖος, Θαδδαῖος καί Θωμᾶς ἔφθασαν καί στήν Περσία, ὅπου κήρυξαν τό Εὐαγγέλιο στό λαό, πού λάτρευε τόν ἥλιο
καί τήν φωτιά. Ἐξ’ ἄλλου γνωρίζομε ὅτι: «...οἱ κατοικοῦντες τήν Μεσοποταμίαν» (Πράξη 2,9) παρευρέθηκαν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στά Ἱεροσόλυμα. Τότε, μερικοί ἀπό αὐτούς πίστευσαν στόν Χριστό καί ὅταν ἐπέστρεψαν στήν πατρίδα τους, μετέφεραν ἐκεῖ τά σπέρματα τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας.

Ἔπειτα οἱ σπόροι τοῦ Εὐαγγελίου βλάστησαν καί στήν πορεία τῶν χρόνων ἀπέδωσαν πλούσιους καρπούς. Ὁ ἀριθμός τῶν χριστιανῶν εἶχε αὐξηθεῖ σημαντικά, μέ ἀποτέλεσμα στό τέλος τοῦ γ΄ αἰώνα νά ὑπάρχουν στήν Περσία πολυάριθμες χριστιανικές ἐκκλησίες ἄρτια ὀργανωμένες, ἀπό τίς ὁποῖες πολλοί ἐπίσκοποι παραστάθηκαν στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας.
«Μέγας Μητροπολίτης καί κεφαλή ὅλων τῶν ἐπισκόπων» ἦταν ὁ ἅγιος Συμεών, ὁ ἐπίσκοπος Σελευκείας-Κτησιφῶντος. Οἱ δύο αὐτές πόλεις ἤ καλύτερα ἡ διπλή αὐτή πόλη ἦταν πόλη ἑλληνική, σπουδαῖο χριστιανικό κέντρο καθώς καί ἡ πρωτεύουσα τῆς Περσίας. Ἦταν δέ κτισμένη στίς δύο ὄχθες τοῦ Τίγρη ποταμοῦ. Ὁ ἅγιος μητροπολίτης Συμεών γεννήθηκε στά Σοῦσα τῆς Περσίας ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Μάλιστα ὁ πατέρας του ἦταν πορφυροβάφος καί προμηθευτής τῶν βασιλικῶν ἐνδυμάτων τῶν Περσῶν βασιλέων. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ ἅγιος Συμεών ὀνομάσθηκε ἀπό τούς Σύρους συγγραφεῖς Bar-Sabôe(Βαρ-Σαβοέ), πού σημαίνει γυιός βυρσοδέψου.  

ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΕΡΕΤΗΣ

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΩΝ 1600 ΕΤΩΝ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΌΡΟΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΑ 1.000 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

 

Εφέτος εορτάζονται αυτά, τα 1.000 τελευταία ένδοξα και σωτήρια χρόνια μοναστικού βίου της ως ανω Πανιέρου Μονής! 

 

Εάν το Άγιον Όρος ως σύμβολο αιώνιο της Ορθοδόξου Πίστεως, αποτελεί την αιθέρια αίσθηση προσέγγισης στα Θεία και τα Επουράνια, τότε η κορυφαία ευλογία που ξεπερνά την κορυφή του Άθωνα αξιωτικά, είναι, ήταν και παραμένει η ζώσα μαρτυρία Ορθοδόξου προσδιορισμού, η μοναδική ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ.  

Αφορά μία από τις 20 Βασιλικές, Πατριαρχικές και Σταυροπηγιακές Μονές του Άθω και δικαίως αποκαλείται η αγκαλιά της Παναγίας, θερμοκήπιο αγάπης, προπύργιο ευαγγελικής αρετής και λιμάνι σωτηρίας των πιστών, ως η θαυμαστή Ιερά Κλίμαξ από γης εις τα Ουράνια! Όπως σε όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους, έτσι και στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου διακόνησαν κατά καιρούς άρχοντες, ηγέτες, πρίγκηπες, αξιωματικοί πολύ σεμνά ακόμα και σε αφάνεια… εις ένδειξιν ταπεινώσεως, μετανοίας και στην απόλυτο υπακοή των Γερόντων των. 

Οι 20 Μονές συνυπάρχουν σε μία θεόθεν αρμονική Ομολογία Πίστεως δια μέσου μίας αφαντάστου κάλλους ιστορικής διαδρομής στο πέρασμα των αιώνων με προκληθέντα άπειρα συναισθήματα και Ορθόδοξα μηνύματα για όλους τους Ορθοδόξους σε ό,τι αφορά την Ιερά Μονή Εσφιγμένου ως λίαν διακριτός Φάρος φαεινός, σταθερά στις παραδόσεις των ιερών στόχων με ανάλογες θυσίες και αγώνες, πλήρης αξιών, πορεύεται πραγματοποιούσα την κορυφαία πατρώα και ζηλωτική «σχολή» της Ορθοδόξου Πίστεως, εξακολουθεί όμως να επενδύει ακαταπαύστως επί 16 αιώνες σε κάθε προσκυνητή που αναπαύεται στην επιλεγμένη του μετάνοια. 

1η  ΠΕΡΙΟΔΟΣ 

Εδώ, με ψυχική, διανοητική και πνευματική έπαρση τόσο κατά την συμπροσευχή όσο και την εν γένει επικοινωνία, στα κυρίως πνευματικά και ιστορικά δρώμενα της Μονής, διατηρείται η μετάνοια όλων μας. Περί το 950μΧ, εγένετο μέγας σεισμός, κατ’ άλλους έκρηξη ηφαιστείου (ή και τα δύο μαζί), με επακόλουθο τσουνάμι, ώστε τα πάντα εξηφανίσθησαν (σαν να τα κατάπιε η γης) καταβροχθίζοντας ολόκληρο το μοναστήρι εκτός από την Αγία Τράπεζα του Ιερού, του κεντρικού ναού – του καθολικού, τότε προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου, όπου σήμερα εξακολουθεί να διαφυλάσσεται με σεβαστή ευπρέπεια η Ακοίμητος Κανδύλα.  

Κατά τον ρούν των 530 περίπου ετών λειτουργίας, από το 420μΧ – 950μΧ, σεπτής υπάρξεως της εν λόγω Μονής, μιας απολύτου πνευματικής ζωής ήτοι από ιδρύσεώς της από την αυτοκράτειρα Αγία και Παρθένον Πουλχερία (399μΧ-10/09/453μΧ) μετά του αδελφού της Θεοδοσίου Β΄, περί το έτος ιδρύσεως 420 μΧ (περίοδος κτίσεως 408μΧ-450μΧ) χάριτι θεία, ως ένα προστάδιο του επουρανίου παραδείσου, μιας απολύτου πνευματικής ζωής. 

Κατά την περίοδο αυτή συνέβησαν πολλά ιστορικά γεγονότα, όπως διωγμοί, κακουχίες, επιδρομές αλλοφύλων, δολοφονίες αθώων πατέρων, καθότι ο παμπόνηρος «εχθρός» δεν ησυχάζει μέχρι σήμερον…! Η αρχική ονομασία της Μονής ήταν του «Εσφαγμένου» από χειρόγραφα περγαμηνής της Μονής Βατοπεδίου, πιθανόν του «εσφαγμένου αρνίου» ή του «εσφαγμένου μοναχού» από Αγαρηνούς ή από έναν Όσιο κτήτορα περιεσφιγμένον κατά την οσφύν. 

Επίσης κατά την αυτήν περίοδον συνέβησαν γεγονότα σφοδρών ερίδων περί εικονομαχίας και επαπειλουμένων εκκλησιαστικών ρήξεων. Εν συνεχεία η θεόθεν αναστήλωσις των ιερών εικόνων από την βασίλισσα Θεοδώρα (815μΧ - 11 Φεβρουαρίου 867μΧ), η οποία δημιούργησε την ημέρα αυτή, την «Κυριακής της Ορθοδοξίας» στις 11/03/849μΧ. Τότε οι πατέρες της Μονής εκλήθησαν να λειτουργούν ομολογούντες εν μέσω διωγμών και δυσοίωνων καταστάσεων.  

Η Παπική λαίλαπα, η αείποτε εχθρευομένη την Ορθοδοξία, προκάλεσε δύο σχίσματα της εκκλησίας στην επιμονή επιβλητικότητος των Λατίνων φονταμενταλιστών του παπικού συστήματος. Με την εκτός ιερών κανόνων αντιαδελφική συμπεριφορά, δημιούργησαν το πρώτο ακακιακό σχίσμα (484μΧ-519μΧ) και το δεύτερο του Φωτίου (867μΧ – 880μΧ) προκαλούντες αφορισμούς, αναθέματα, δογματικές διαμάχες, έριδες για το «πρωτείο» και την περίφημη τεταρτογαμία του Λέοντα ΣΤ΄, καθώς και άλλες θρησκευτικές και πολιτικές διαφωνίες που δεν συνάδουν με τα αιώνια πατερικά κείμενα των Ορθοδόξων. 

2η  ΠΕΡΙΟΔΟΣ 

Αγίες Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία 16 Απριλίου

Ήταν και οι τρεις αδελφές και πνευματικά βλαστάρια της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης. Οι ψυχές και των τριών παρθένων ήταν στολισμένες με πολλά χριστιανικά χαρίσματα. Όταν έγινε ο διωγμός
κατά των χριστιανών επί Μαξιμιανού, οι τρεις αδελφές κατέφυγαν σε κάποιο ψηλό βουνό. Η κρυψώνα τους, όμως, ανακαλύφθηκε. Το έτος 304 μ.Χ. συνελήφθήσαν και τις έφεραν μπροστά στον άρχοντα Δουλσήτιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τις κάνει να αρνηθούν το Χριστό. Αυτές, με όπλα τις αρετές που είχαν, ομολογούσαν Χριστόν Εσταυρωμένον. Τότε, η Αγάπη και η Χιονία πέθαναν, αφού τις έριξαν στη φωτιά. Η Αγία Ειρήνη αφού κλείσθηκε σε πορνείο (κανένας δεν τόλμησε όμως να την ενοχλήσει), βρήκε μαρτυρικό τέλος, από το βέλος που της έριξε ένας στρατιώτης.

Τα ιερά λείψανα που απέμειναν από την πυρά συνελέγησαν από ευλαβείς Χριστιανούς και ενταφιάσθηκαν δυτικά της πόλεως, σε μικρή απόσταση από τα τείχη. Εκεί ανεγέρθηκε ένας ναΐσκος στην αρχή, που αργότερα έγινε μεγαλύτερος.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὡς αὐτάδελφοι Κόραι καὶ οὐρανόφρονες, πρὸς εὐσέβειας ἀγῶνας ὁμονοούσαι καλῶς, τὸν ἀρχέκακον ἐχθρὸν κατεπαλαίσατε, Χιονὶα ἡ σεμνή, σὺν Ἀγάπη τὴ κλυτή, Εἰρήνη ἡ πανολβία. Καὶ νῦν Χριστὸν δυσωπεῖτε, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Άγιος Κρήσκης ο Μάρτυρας 15 Απριλίου

Ο Άγιος Κρήσκης καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή της παντοδυναμίας της ειδωλολατρίας. Μαθητής του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος επέδειξε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αξιοθαύμαστη ευσέβεια. Ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία δεν έπαυσε να αγωνίζεται για την επιστροφή των ειδωλολατρών στη χριστιανική πίστη. Όταν ο έπαρχος της πόλης πληροφορήθηκε τη χριστιανική του δράση κάλεσε τον Άγιο και του συνέστησε να σταματήσει να κηρύττει διότι βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του και θα ήταν άδικο να υποστεί μαρτυρικό θάνατο στα γεράματά του. Όμως ο Κρήσκης με σεμνότητα αλλά και ασυνήθιστη για την ηλικία του γενναιότητα του απάντησε ότι τα βασανιστήρια θα ήταν γι' αυτόν ευεργεσία και ο επαπειλούμενος θάνατος κέρδος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῷ τῆς πίστεως ζήλω πτερωθεῖς τὴν διάνοιαν, πρὸς ἀθλητικὸς ἀριστείας ἀνδρικῶς προσεχώρησας, καὶ ὤφθης τοῦ Σωτῆρος κοινωνός, βασάνους ὑπὲρ φύσιν ἐνεγκῶν διὰ τοῦτο ἐδοξάσθης παρὰ Θεοῦ, Κρήσκη Θεομακάριστε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Άγιος Λεωνίδης Επίσκοπος Αθηνών 15 Απριλίου

Βιογραφία
Στους Συναξαριστές αναφέρεται ότι ο Άγιος Λεωνίδης, Επίσκοπος Αθηνών, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 250 μ.Χ. Σε κάποιους από τους Κώδικες αναφέρεται ως Μάρτυς, γεγονός όμως που δεν αποδεικνύεται.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ποιμὴν ἱερώτατος, καὶ Ἱεράρχης σοφός, τῆς πόλεως γεγονός, τῶν Ἀθηνῶν τῆς κλεινῆς, Λεωνίδα μακάριε, ὅθεν ἱερατεύσας, τῷ Σωτήρι ὁσίως, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, καὶ τὴν πλάνην καθεῖλες. Καὶ νῦν Πάτερ ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Άγιοι Αρίσταρχος, Πούδης και Τρόφιμος Απόστολοι από τους εβδομήντα 14 Απριλίου

Ήταν και οι τρεις από τους έβδομηκοντά Αποστόλους και αφοσιωμένοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου.

Για τον Απόστολο Αρίσταρχο αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων ότι ήταν Μακεδόνας καταγόμενος από τη Θεσσαλονίκη και κατά πάσα πιθανότητα Ιουδαίος. Επίσης, για τον Αρίσταρχο, ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Κολασσαεΐς (δ' 10) επιστολή του σ
αν συναιχμάλωτό του στη Ρώμη, καθώς και στην προς Φιλήμονα (στ' 24) σαν συνεργάτη του.

Για τον Πούδη κάνει λόγο στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 22) επιστολή του, από την οποία καταλαβαίνουμε ότι ο Απόστολος Πούδης ήταν από αυτούς που συνεργάστηκαν υπέρ του Ευαγγελίου στη Ρώμη.

Τον Τρόφιμο έφερε στην χριστιανική πίστη ο Απόστολος Παύλος, όταν πήγε στην Έφεσο. Από τότε, τον ακολούθησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στη Ρώμη, για να συνεργασθεί και να κακοπάθει μαζί με το διδάσκαλο του. Στόν Τρόφιμο αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 20) επιστολή του.

Στο φοβερό διωγμό του Νέρωνα (54 - 68 μ.Χ.) και οι τρεις αυτοί συνεργάτες του Παύλου αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν με θάνατο δι' αποκεφαλισμού.

Σημείωση: Η μνήμη του Αγίου Αρίσταρχου επαναλαμβάνεται στις 27 Σεπτεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χορείαν τὴν τρίπλοκον, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, συμφώνως τιμήσωμεν, ὡς ποταμοὺς λογικούς, τῆς θείας χρηστότητας, Πούδην σὺν Ἀριστάρχω, καὶ Τροφίμω τῷ θείῳ λόγοις θεογνωσίας, καταρδεύσαντας κόσμον. Αὐτῶν Χριστὲ μεσιτείαις πάντας οἰκτείρησον.

Άγιοι Γεώργιος, Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος και Μιχαήλ από τη Σαμοθράκη Εορτάζουν 7 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος και ο νεότερος Γεώργιος κατάγονταν από την Σαμοθράκη, ο δε Μιχαήλ από την Κύπρο.

Κατά την επανάσταση του 1821 μ.Χ. η νήσος Σαμοθράκη κατελήφθη από Αγαρηνούς, που ήλθαν από την Άβυδο και την Τένεδο και εφόνευσαν τους Χριστιανούς κατοίκους, τις δε γυναίκες και τα παιδιά διεμοίρασαν στην Ανατολή και στην Αίγυπτο. Τότε συνέλαβαν και τους τέσσερις μάρτυρες μαζί με τον Μιχαήλ, ο οποίος όμως φοβήθηκε και αλλαξοπίστησε, και τους επούλησαν σε Τούρκους σε διάφορα μέρη. Απ' αυτούς ο Μανουήλ, πουλήθηκε στην Αίγυπτο, έμαθε την αραβική γλώσσα και επιδόθηκε στη μελέτη του Κορανίου.
Όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε, οι πέντε Νεομάρτυρες επέστρεψαν στη Σαμοθράκη και ακολούθησαν το χριστιανικό βίο. Εκείνη την περίοδο διορίσθηκε στο υπούργημα του Καδή της Μάκρης κάποιος σκληρός Απτουρραχμάν αφέντης λεγόμενος, απάνθρωπος και ζηλωτής της θρησκείας του Μωάμεθ. Αυτός, συνέλαβε τους Μάρτυρες, τους οποίους εφυλάκισε και βασάνισε. Παρά τις κολακείες και τα φρικώδη βασανιστήρια οι Μάρτυρες ομολογούσαν την πίστη τους στον Χριστό. Τότε ο καδής έγραψε στην Κωνσταντινούπολη προς τον αφέντη της Βασάφ, ο οποίος ήταν μυστικός γραμματεύς του σουλτάνου Μαχμούτ, τα σχετικά με τους Μάρτυρες και ότι αρνήθηκαν τη θρησκεία του Μωάμεθ. Η απόφαση που ήλθε ήταν καταδικαστική.
Πρώτος εμαρτύρησε ο γέροντας Μιχαήλ που τον κατέκοψαν σε κομμάτια με τα ξίφη τους.
Οι Άγιοι Θεόδωρος και Γεώργιος εκρεμάσθησαν και έτσι έλαβαν τον στέφανο της αθλήσεως.
Τον δε πολυπαθή Μανουήλ τον έριξαν επάνω σε σιδερένια τσιγκέλια και εκαρφώθηκε σταυροειδώς. Έτσι έριξαν και τον μακάριο μικρό Γεώργιο, αλλά, ω του θαύματος! Τα καρφιά ελύγισαν και δεν καρφώθηκε κανένα στο σώμα του Αγίου. Μετά από αυτό τον έριξαν πάνω σε σιδερένια σουβλιά και τον επατούσαν για να καρφωθεί το σώμα του. Με αυτόν τον τρόπο ο Μάρτυς Μανουήλ σύντομα παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού, ο δε Μάρτυς Γεώργιος έμεινε καρφωμένος είκοσι τέσσερις ώρες με οδύνη αφόρητη. Οι Αγαρηνοί, όταν είδαν ότι ακόμη μετά από τόσο διάστημα ζει, τον επυροβόλησαν στην κεφαλή κι έτσι ετελείωσε το βίο του κι αυτός ο αοίδιμος.
Οι Χριστιανοί, αφού έλαβαν την άδεια, ενταφίασαν τα λείψανα των Μαρτύρων στο τόπο του μαρτυρίου αυτών.
Όλων τα μαρτύρια έγιναν στη Μάκρη της Αλεξανδρούπολης στις 6 Απριλίου 1835 μ.Χ.

Οι 2000 νεομάρτυρες του ολοκαυτώματος της Νάουσας (1822)

 η μνήμη τους τιμάται την Κυριακή του Θωμά

Η εξέγερση της Νάουσας κατά των τούρκων και το ολοκαύτωμά της (Απρίλιος 1822), παρότι είναι  ιδιαίτερα σημαντικά κομμάτια της νεώτερης Ιστορίας μας, είναι ελάχιστα γνωστά. Κι αυτό μόνο χάρη στην θυσία των γυναικών στην Αραπίτσα και στην μικρή αναφορά που γίνεται σε σχολικά εγχειρίδια. Όμως οι θυσίες των Ναουσαίων κατά την άλωση της πόλης του, κατά την καταστροφή και την ανθρωποοσφαγή που ακολούθησαν, είναι αμέτρητες και συγκλονίζουν…

Ἡ Νάουσα τιμοῦσε πάντοτε καί τιμᾶ, καί δικαιολογημένα, ὡς ἐθνομάρτυρες ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θυσιάσθηκαν στόν μεγάλο χαλασμό πολεμῶντας, ἀλλά καί ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι προτίμησαν τόν θάνατο ἀπό τήν ὑποδούλωση καί τήν ἀτίμωση στά χέρια τῶν Τούρκων.

Δέν εἶχε ἀποδώσει ὅμως ἡ Ἐκκλησία μέχρι πρόσφατα τήν ὀφειλόμενη τιμή στούς νεομάρτυρες της• σέ αὐτούς πού ὁ μαρτυρικός τους θάνατος,ἀποτέλεσμα τῆς ἐμμονῆς τους στήνπίστη τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτούς τούς νεομάρτυρες γιά τούς ὁποίους οἱ αὐτόπτες μάρτυρες καί οἱ σύγχρονοί τους ἱστορικοί βοοῦν συγκλονισμένοι ἀπό τήν ἀγριότητα τῶν δημίων καί τή δική τους γενναιότητα.Οἱ μαρτυρίες τους κυκλοφόρησαν ἀμέσως σχεδόν μετά τά τραγικά γεγονότα σέ ὅλη τήν Εὐρώπη καί συγκίνησαν βαθειά. (στοιχεία από [1])

  τον Απρίλιο , κατά την διάρκεια της Διακαινησίμου Εβδομάδας, έγινε η επίσημη πράξη αγιοκατατάξεως. «Την θέλει την τιμή του ο μάρτυρας»… αλλά περισσότερο την έχει ανάγκη ο πιστός λαός προς ενίσχυσιν της πίστης και του μαρτυρικού φρονήματος, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε…

Ας δούμε ένα σύντομο ιστορικό της εξέγερσης των Ναουσαίων και του ολοκαυτώματος και ακολούθως τα απίστευτα μαρτύρια αλλά και την ακλόνητη πίστη των 2000 νεομαρτύρων, ανδρών, γυναικών και παιδιών, μέσα από συγκλονιστικές μαρτυρίες ιστορικών της εποχής.

Το ιστορικό της σφαγής

Ὁμιλία εἰς τῆν Νέα Κυριακή καί εἰς τὴν Κυριακή τοῦ Θωμά (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)

Θ' αντιληφθής καλύτερα την υπεροχή της Κυριακής απέναντι στις άλλες εορτάσιμες ημέρες και από το εξής. Κάθε άλλη εορτάσιμη ημέρα το έτος φέρει μόνο μια φορά, ενώ την Κυριακή μας την επαναφέρει και ο κάθε μήνας μόνος του τέσσερις φορές· έτσι αυτή με την τόσο συχνή επάνοδο μάς καθιστά όλο το έτος της αληθινής αφέσεως, έτος ευπρόσδεκτο από τον Κύριο. Γι' αυτό και ο Κύριος διδάσκοντάς μας να την εορτάζωμε εμπράκτως με το πέρασμα κάθε εβδομάδος ημερών, εμφανίσθηκε πρώτα στους μαθητάς σε οικία, ενώ απουσίαζε ο Θωμάς, και παρουσίασε τον εαυτό του ζωντανόν, τους πρόσφερε την ειρήνη και με το εμφύσημα εχάρισε τη χάρι του θείου Πνεύματος· ενέβαλε σ' αυτούς θεία δύναμι να δένουν και να λύουν τις αμαρτίες και τους κατέστησε συμμετόχους της ουράνιας κυριαρχίας, λέγοντάς τους, «λάβετε άγιο Πνεύμα, αν συγχωρήσετε τις αμαρτίες κάποιων, τους συγχωρούνται, αν τις κρατήτε, κρατούνται».

Αυτήν λοιπόν τη δύναμι και χάρι παρέσχε ο Κύριος, εμφανισθείς κατά την ιδία την ημέρα της αναστάσεώς του, που πάντως ήταν Κυριακή· έπειτα παραλείποντας τις ενδιάμεσες ημέρες της εβδομάδος, κατά την ογδόη, δηλαδή την Κυριακή που έχομε σήμερα, έρχεται πάλι στην ίδια οικία, για να εγκαινιάση την πανήγυρί του και οδηγήση τον διστακτικό Θωμά προς την πίστι· διότι κατά τον αγαπημένο ευαγγελιστή και μαθητή του Σωτήρος, «έπειτα από οκτώ ημέρες οι μαθηταί ήσαν πάλι μέσα και ανάμεσά τους ο Θωμάς· έρχεται ο Ιησούς, ενώ οι θύρες ήσαν κλειστές, εστάθηκε στη μέση τους και λέγει σ' αυτούς, ειρήνη σ' εσάς».

Βλέπετε ότι Κυριακή συνέβηκαν και η συνάθροισις των μαθητών του Χριστού και ο ερχομός του Κυρίου προς αυτούς; Διότι Κυριακή ήταν, όταν για πρώτη φορά ήλθε σε συνάθροισί τους, και μετά οκτώ ημέρες πάλι Κυριακή έρχεται σε σύναξί τους. Εκείνες τις συνάξεις εικονίζει διαρκώς η Εκκλησία του Χριστού με το να επιτελή κυρίως κατά Κυριακή τις συνάξεις, όπου κι' εμείς ευρισκόμαστε ανάμεσά σας και κηρύττομε δημοσία τα χρήσιμα για την σωτηρία και οδηγούμε προς την ευσέβεια και τον ευσεβή βίο.

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολο Θωμά (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»

Έρχομαι επειγόντως να καταβάλω την οφειλή μου. Διότι, αν και είμαι πτωχός, βιάζομαι να αποσπάσω οπωσδήποτε την ευγνωμοσύνη σας. Είχα δώσει υπόσχεση να φανερώσω την απιστία του Θωμά, και τώρα έρχομαι να την εκπληρώσω.

Η πρόθεσίς μου είναι να εξοφλώ πρώτα τις παλαιότερες οφειλές, για να μη με πιέζουν οι τόκοι που συγκεντρώνονται. Συνεργασθείτε μαζί μου στην καταβολή του χρέους, και ικετεύσετε τον Θωμά να ευλογήση τα χείλη μου με την αγία δεξιά του, με την οποίαν ήγγισε την πλευρά του Δεσπότου, ώστε να νευρώση την γλώσσα μου, για να σας εξηγήσω αυτά που ποθείτε. Και εγώ, ενθαρρυνόμενος με τις πρεσβείες του Αποστόλου και μάρτυρος Θωμά, διακηρύττω την αρχικήν αμφιβολία και την τελικήν ομολογία του, η οποία έγινε κρηπίς και Θεμέλιο της Εκκλησίας μας.

Όταν εισήλθε ο Σωτήρ κεκλεισμένων των θυρών εκεί όπου είχαν συγκεντρωθή οι μαθηταί του και εξήλθε πάλι με τον ίδιο τρόπο, απουσίαζε μόνον ο Θωμάς. Ήταν κι αυτό έργο της θείας οικονομίας, ώστε η απουσία του μαθητού να γίνη πρόξενος περισσοτέρας ασφαλείας και βεβαιότητος. Διότι, εάν παρευρίσκετο ο Θωμάς, δεν θα αμφέβαλλε. Και αν δεν αμφέβαλλε, δεν θα ζητούσε να περιεργασθή. Εάν δεν ζητούσε, δεν θα ψηλαφούσε. Και εάν δεν ψηλαφούσε, δεν θα ανεκήρυττε τον Χριστό Κύριον και Θεόν. Εάν δεν τον είχε αποκαλέσει Κύριον και Θεόν, εμείς δεν θα είχαμε διδαχθή να τον δοξολογούμε με τον τρόπον αυτόν. Ώστε και με την απουσία του ο Θωμάς μας ποδηγέτησε προς την αλήθεια΄ και με την παρουσία του ύστερα μας εβεβαίωσε περισσότερο στην πίστη.

Έλεγαν λοιπόν οι μαθηταί, όταν ήλθε αργοπορημένος: «Εωράκαμεν τον Κύριον», είδαμε αυτόν που είπε: «εγώ ειμί το φως του κόσμου». Είδαμε αυτόν που είπε: «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή και η αλήθεια». Είδαμε την αλήθεια των λόγων να λάμπη μέσα στα γεγονότα. Είδαμε αυτόν που είπε: «μετά τρεις ημέρας εγείρομαι», και βλέποντας την ανάσταση, επροσκυνήσαμε τον αναστάντα. Τον ακούσαμε που μας είπε: «ειρήνη υμίν», και μεταστρέψαμε την ζάλη της λύπης σε γαλήνια ευφροσύνη. 

Αντικρίσαμε τα χέρια του που εδέχθησαν τις αιχμές των καρφιών, τα χέρια που κατηγορούν την λύσσα των θεομάχων θηρίων. Αντικρίσαμε τα χέρια που μας ύφαναν την αφθαρσία, αντικρίσαμε και την πλευράν που φανερώνει λαμπρότερα από κάθε κήρυκα την ευσπλαχνία του πληγωμένου. Αυτήν την πλευρά την οποίαν υμνούν οι άγγελοι και ευλαβούνται οι πιστοί και φρίττουν οι δαίμονες. Υποδεχθήκαμε και εμφύσημα θείον από το θείον στόμα του, εμφύσημα πνευματικόν, εμφύσημα που σκορπίζει κάθε χάρη.