Η ράβδος του Μωυσέως και το χάλκινο φίδι ήταν τύπος του Σταυρού.

Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Εορτάζει στις 14 Σεπτεμβρίου

Ο Μωυσής είναι τύπος του Χριστού. και όπως ο Μωυσής οδήγησε τον Ισραηλιτικό λαό εκ της Αιγυπτιακής δουλείας στη γη της επαγγελίας, έτσι και ο Χριστός οδήγησε εμάς εκ της δουλείας της αμαρτίας στην Άνω Ιερουσαλήμ, τη Βασιλεία των Ουρανών. Η ράβδος του Μωυσέως είναι ο σταυρός του Χριστού.

Η θαυματουργική ράβδος του Μωυσέως χαρίζει στον σκληροτράχηλο λαό δυο φορές με θαυματουργικό τρόπο νερό. Εκτός της Μερράς που το πικρό της ύδωρ μετατρέπεται σε γλυκό πόσιμο, η Γραφή μας μιλά για δυο ακόμη περιπτώσεις που το νερό αναβλύζει μέσα από το σκληρό βράχο.

Η πρώτη αναφέρεται στην Έξοδο (17,2). Σύμφωνα με αυτή τη διήγηση ο Ισραήλ πορεύεται προς τη γη της Επαγγελίας. Είναι οι πρώτοι μήνες της εξόδου του. Οι Ισραηλίτες βρίσκονται στην έρημο Ραφιδείν και βασανίζονται από την έλλειψη νερού. Ως συνήθως γογγύζουν και υβρίζουν τον Μωυσή και ζητούν νερό. «Δος ημίν ύδωρ, ίνα πίωμεν». Λησμόνησαν πολύ γρήγορα τη μεταβολή του πικρού ύδατος της Μερράς σε γλυκύ, και ο Μωυσής καταφεύγει πάλι στο Θεό. «Ω Κύριε, συ που με κατέστησες, παρά τη θέλησή μου, ηγέτη του Ισραήλ, δείξε μου τώρα τι να κάνω αυτόν το λαό. Λίγο ακόμη και η οργή του θα ξεσπάσει σε άγριο λιθοβολισμό και ένας σωρός από πέτρες θα με σκεπάσει».

Και ο Θεός στην παράκληση του Μωυσή απαντά: Πήγαινε στο βράχο Χωρήβ. Μαζί σου να έχεις μερικούς Πρεσβυτέρους. Να χτυπήσεις το βράχο και θα βγει μπόλικο νερό να πιει ο λαός μου. Και μετά την κάκιστη συμπεριφορά του Ισραήλ ο Θεός συνεχίζει να λέγει : «Ο λαός μου».

Ο Μωυσής, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, χτυπά με το ραβδί του το βράχο, παρόντων και των Πρεσβυτέρων και εξέρχεται από το βράχο νερό πόσιμο για να πιει ο λαός και να ξεδιψάσει. Τον τόπο εκείνο τον ονόμασε ο Μωυσής Πειρασμό και Λοιδόρηση «δια την λοιδορίαν των υιών Ισραήλ και δια το πειράζειν τον Κύριον λέγοντας ει έστι Κύριος εν ημίν η ου;» Ο λαός αμφιβάλλει αν ο Θεός είναι μαζί του.

Το δεύτερο γεγονός συμπίπτει με το τελευταίο έτος του Ισραήλ στην έρημο. Βρίσκονται στην περιοχή Κάδης. Και τώρα ο λαός γογγύζει εναντίον του Μωυσή και του Ααρών. Λησμόνησαν τα θαύματα που έγιναν σε όλη τη διαδρομή. Γι’ αυτό απειλούν και πάλι τους δύο αδελφούς. Σε αυτό το σημείο οι δυο αδελφοί Μωυσής και Ααρών ολιγοπιστούν. Δε βρήκαν τη δύναμη να καθησυχάσουν το λαό. Δεν μπόρεσαν να του πουν ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος, αληθινός και μεριμνά για το λαό του. Γι αυτό και τιμωρήθηκαν από το Θεό. Δεν αξιώθηκαν να δουν τη γη της επαγγελίας.

“Έτσι, μετά το γογγυσμό του λαού και την ολιγοπιστία των αδελφών, ο Θεός δίδει εντολή να καλέσει ο Μωυσής όλο το λαό και ενώπιων του να θαυματουργήσει. « Ο Μωυσής επείρε την χείρα αυτού επάταξε την πέτραν τη ράβδω δις και εξήλθεν ύδωρ πολύ, και επίεν η συναγωγή και τα κτήνη αυτών» (Αριθ.20,21). Ο σκληρός και πυρακτωμένος γρανίτης ανέβλυσε δροσερό νερό. Ο τόπος αυτός που για δεύτερη φορά η ράβδος του Μωυσή εξάγει ύδωρ ονομάσθηκε «ύδωρ αντιλογίας».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ράβδος του Μωυσέως ήταν τύπος του Σταυρού. Ο Σταυρός θαυματουργεί στην Παλαιά Διαθήκη. Οι ενέργειες όμως αυτές του Θεού προς τον Ισραήλ δίδουν αφορμή στο μεγάλο Απόστολο των Εθνών Παύλο να γράψει στην επιστολή του προς Κορινθίους, ότι ο Ισραήλ, δηλαδή οι προπάτορές μας Ισραηλίτες, όλοι ήταν κάτω από την προστασία και σκέπη της νεφέλης και όλοι αξιώθηκαν να περάσουν ασφαλώς δια μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης. Και όλοι με εμπιστοσύνη ακολούθησαν τον Μωυσή και ενώθηκαν μαζί του, σαν δια βαπτίσματος που έλαβαν σαν σε άλλη κολυμβήθρα μέσα στη νεφέλη και στη θάλασσα. Και όλοι έφαγαν την ίδια τροφή, δηλαδή το μάννα, που υπερφυσικά ελάμβαναν από το Θεό. Και όλοι ήπιαν το, ίδιο ποτό, που με υπερφυσική ενέργεια ανέβλυσε. Γιατί έπιναν από υπερφυσική και αόρατη πέτρα, που τους ακλουθούσε. Η πέτρα δε αυτή ήταν ο Χριστός. (Α’ Κορινθ. 10,14).

Σύμφωνα πάντα με τους άγιους Πατέρες της εκκλησίας μας, τις αρχαίες αυτές δωρεές του Θεού προς τον Ισραήλ τις λάβαμε κι εμείς. Γιατί κι εμείς, δηλαδή ο νέος Ισραήλ, είμαστε τα πνευματικά τέκνα του Αβραάμ.

Αλλά τι έχουμε λάβει; Με την αντικατάσταση των ονομάτων φαίνονται καθαρά οι δωρεές που και εμείς λάβαμε και συνεχίζουμε να λαμβάνουμε. Η νεφέλη είναι το Άγιο Πνεύμα και θάλασσα το νερό. Μάννα είναι το σώμα του Κυρίου και ύδωρ είναι το Αίμα. Στη νεφέλη και στη θάλασσα οι αγιασμένοι πατέρες βλέπουν το μυστήριο του βαπτίσματος ενώ στο μάννα και στο ύδωρ το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Γι’ αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι ο Θεός «κακείνους δια της θαλάσσης και σε δια του βαπτίσματος ήγαγε, κάκείνους μάννα και ύδωρ και σοι σώμα και αίμα παρέσχεν».

Μετά από όλα αυτά μια σκέψη πρυτανεύει μέσα μας. Ένα ερώτημα συγκλονιστικό. Μήπως και η δική μας καρδιά είναι σκληρή σαν γρανίτης; Εάν ναι τότε τι απαιτείται; Η ράβδος του Μωυσέως; “Όχι βέβαια. Άλλα ο σταυρός του Κυρίου μας. Μόνο ο σταυρός συγκλονίζει. Ο Σταυρός θα ραγίσει τη σκληρή μας καρδιά από τα πάθη, και θα τη μεταβάλλει σε πηγή δακρύων και θα την καταστήσει φωλιά αγάπης, πίστεως και ελπίδος. Κατανύσσεται η καρδιά με τη σκέψη ότι ο Ιησούς έπαθε για μας.

Αύτη η ιστορία είναι συγχρόνως και ένα σύμβολο που αναφέρεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια ο νέος Ισραήλ θα διέρχεται την έρημο του κόσμου τούτου και θα βαδίζει το δρόμο που θα οδηγεί στη γη της επαγγελίας, δηλαδή τη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν είναι όμως εύκολη η πορεία. Ο δρόμος του λαού του Θεού είναι γεμάτος από φίδια δηλητηριώδη. Πως θα διέλθει; Η απάντηση βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη. Πως συνέχισε την πορεία του ο Ισραήλ;

Ο Μωυσής στη μεγάλη αυτή δυσκολία, όπως και σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής του, στρέφει το βλέμμα του και πάλι στο Θεό. Και ο Θεός του δίδει εντολή «ποιήσον εαυτώ όφιν και θες αυτόν επί σημείον και έσται εάν δάκη όφις άνθρωπον, πας ο δεδηγμένος αυτόν ζήσετε» (Αριθ. 21, 8), δηλαδή κατασκεύασε (χαλκούν) φίδι και στερέωσέ το σε υψηλό πάσσαλο.

Εκείνος που έχει δαγκωθεί από φίδι θα βλέπει αυτό και θα θεραπεύεται. Περίεργο; Ναι. Αληθινό όμως. “Έτσι γλύτωσε ο Ισραήλ από τα φαρμακερά φίδια. Το χάλκινο φίδι εξουδετέρωνε το φαρμακερό δηλητήριο των φιδιών.

Ο συμβολισμός όμως αυτός έχει σχέση και με μας και όχι μόνο με τον μονογενή Υιό του Θεού. Στην πορεία της ζωής μας θα συναντήσουμε πολλά εμπόδια, τα όποια σαν φίδια δηλητηριώδη υψώνονται, για να ενισχύσουν το δηλητήριο της αμαρτίας και του θανάτου. Θέλουν να ανακάμψουν την ανοδική μας πορεία και τον πόθο μας που είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Υπάρχει όμως και το αντίδοτο που μας χάρισε ο Θεός. Έτσι, βαδίζοντας στην έρημο της παρούσης ζωής και δεχόμενοι τα θανατηφόρα δάγκωμα τα της αμαρτίας, θα στρέψουμε τα βλέμματα μας στο θείο και πνευματικό αντίδοτο που είναι ο Σταυρός του Κυρίου.
Ο Σταυρός του Κυρίου είναι σύμβολο νίκης και θριάμβου. Είναι η δική μας σημαία που προπορεύεται και οδηγεί τον πιστό λαό του Θεού στην κατάκτηση της αιώνιας ζωής. και όπως ο Ισραήλ πέρασε μέσα από αυτές τις δυσκολίες και έφθασε στη γη της επαγγελίας, έτσι και εμείς με τη χάρη του Εσταυρωμένου θα κατακτήσουμε την ετοιμασμένη για μας Βασιλεία Του.

https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/page/5/