Καπετάν Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης, ο θρύλος του Μοριά.

Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης, ο θρύλος του Μοριά που με ένα σάλτο περνούσε πάνω από 5 άλογα. Υπήρξε δάσκαλος του Νικηταρά και ενέπνευσε τον Κολοκοτρώνη.

Ο θρυλικός και ξακουστός Κλέφτης Καπετάν Ζαχαριάς καταγόταν από τα υψώματα του Πάρνωνα από το ορεινό χωριό Μπαρμπίτσα.

Γεννήθηκε το 1759 και το πραγματικό του όνομα ήταν Ζαχαρίας Παντελ
εάκος.

«Νe geldi, ne gelecek», έλεγαν οι Τούρκοι για τον κλέφτη του Μοριά, Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει ότι δεν υπήρχε ούτε θα υπάρξει άλλος τέτοιος άνδρας.Με τον πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου πολέμησαν και μάτωσαν μαζί κατά των Τούρκων επί 40 μερόνυχτα.

Για να εκδικηθεί τον θάνατο του αδερφού του και του πατέρα του, κατατάχθηκε στο σώμα των Αρματωλών, σε ηλικία 17 ετών. Ξεκίνησε δίπλα στον καπετάν Μάντζαρη, αλλά η ηγετική του φυσιογνωμία τον ώθησε ένα χρόνο αργότερα να επανδρώσει δική του ομάδα.

Η φήμη του εδραιώθηκε για τα καλά ύστερα από τη μάχη του Σάλεσι το 1781.

Το ένοπλο σώμα του πλαισίωσαν και μεγάλα ονόματα όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, ακόμη και Ρουμελιώτες κλέφτες όπως ο πατέρας του Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Γύρω από το όνομα και τα κατορθώματα του, δημιουργήθηκε θρύλος. Έλεγαν ότι με το σπαθί του έκοβε, με μια μόνο κίνηση, κεφάλι ταύρου. Ότι με ένα σάλτο, περνούσε πάνω από 5 άλογα.

Μέχρι το 1787 είχε δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην οθωμανική διοίκηση. Είχε καταφέρει να τρομοκρατήσει διάσημους Τούρκους πολεμιστές, οι οποίοι προτιμούσαν να μην βρεθούν αντιμέτωποι με το σπαθί του.Ο καπετάν Ζαχαρίας προτιμούσε να πεθάνει από το να σκύψει το κεφάλι.

Κάλεσε όλους τους αρχηγούς της Πελοποννήσου να σχηματίσουν κλεφτο-αρματολική Ομοσπονδία της Πελοποννήσου.

Αυτή η Ομοσπονδία ετέθη υπό την αρχηγία του Ζαχαριά και την υπαρχηγία του Κολοκοτρώνη και Πετιμεζά και επαγίωσε από το 1786 μέχρι το 1805 τα προνόμια των επιτόπιων στρατιωτικών ανδρών και αναπτέρωσε το εθνικό φρόνημα.

Ήταν ένας από τους μεγάλους προδρόμους του 1821, γιατί προετοίμαζε και σχεδίαζε το γενικό ξεσηκωμό του σκλαβωμένου Ελληνικού λαού εναντίον των Οθωμανών.Το έργο του συνέχισε και ολοκλήρωσε ο μαθητής και υπαρχηγός του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Δολοφονήθηκε ύστερα από «μπαμπεσιά», στις 20 Ιουλίου 1805, στον πύργο του κουμπάρου του Κουκέα.

Η λαϊκή Μούσα τού αφιέρωσε το τραγούδι:

"Σαράντα χρόνια έκαμα στους κλέφτες καπετάνιος.

Γλυκό ψωμί δεν έφαγα, γλυκό κρασί δεν ήπια

τον ύπνο δεν εχόρτασα, του ύπνου τη γλυκάδα,

σε στρώμα δεν επλάγιασα, μηδέ το προσκεφάλι.

Το χέρι μου προσκέφαλο, και το σπαθί μου στρώμα

Και για καλή στην αγκαλιά το έρμο καργιοφύλι".