ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

"Τραγουδήστε μου ένα μοιρολόι από κείνα που σάς άκουσα να τραγουδάτε

σαν ήμουνα παληκάρι και πήγα στα χωριά της μαστίχας να μάθω τη λαλιά σας,

τα ρωμαίικα. Ποιός ξέρει, μπορεί να με ξυπνήσετε άξαφνα ως και στον τάφο, τόσο τ’ αγάπησα, τόσο βαθιά τα ’βαλα μέσα για μέσα στην καρδιά μου, τη ρωμαίική μου την καρδιά"

Στ. Ψυχάρη

Η με φανατισμό απόρριψη της ονομασίας «Ρωμηοί» και του πολιτισμού της Ρωμανίας πρόσφερε, όπως είδαμε, το απαραίτητο ιδεολογικό άλλοθι σε όσους ήθελαν μια μικρή Ελλάδα στα όρια του 1830. Μήπως, και σήμερα κάποιοι θέλουν να ξαναγυρίσουμε σε αυτά; Ισως το 2204, τα σχολικά μας βιβλία, να λένε πως και ο Μ. Αλέξανδρος, ήταν ο Κατακτητής μας. Μακάρι να μην γίνει ποτέ. Αν γίνει όμως, δεν θα είναι η πρώτη φορά. Το χειρότερο είναι πως θα βρούν πατήματα σε Ελληνες συγγραφείς, για να θεμελιώσουν αυτή την άποψη.

Οι υπέρμαχοι του «αντιρωμαίικου» αγώνα είχαν  φτάσει (και ορισμένοι το επαναλαμβάνουν σήμερα..) να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ως λαός έχουμε σχέση μόνο με την αρχαία Ελλάδα και ότι η μεσαιωνική περίοδος είναι ολότελα ξένη προς τη νεώτερη Ελλάδα. Και μάλιστα ως «αρχαία Ελλάδα» εννοούσαν την κλασική Ελλάδα, αυτήν που οι ξένοι αποκαλούν μέχρι και σήμερα «Greece proper» («καθαυτό Ελλάδα»- δηλ τη χώρα νότια των Θερμοπυλών)

Για παράδειγμα, ο Ιάκωβος Ρίζος-Νερουλός, ιδεολογικός οπαδός του Κοραή [σχολιο μας : ο Κοραης ηταν ανεκαθεν μεγαλος πολεμιος της Ορθοδοξιας φιλοδυτικος και προτεσταντης ], ισχυριζόταν το 1841 ότι Ελλάδα είναι μόνο το ελληνικό κράτος (τού 1830). Όσοι άλλοι το πατούν ή το πάτησαν είναι ξένοι. Αρα ο Φίλιππος, ο νικητής των Ελλήνων στη Χαιρώνεια, ήταν ξένος και ο διανοούμενος θεωρεί πως ο Φίλιππος «έπραξεν άλλον της νίκης εκείνης ολεθριώτερον, εγέννησεν τον Αλέξανδρον». (!!!). Βεβαίως την ίδια και χειρότερη γνώμη έχει για την Ρωμανία. [Ιστορία του Ελλ. Εθνους της εκδοτικής Αθηνών, τ. ΙΓ’ σελ 459] Δηλαδή, τύφλα να’χουν τα Σκόπια. Ο συγκεκριμενος κύριος δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ηταν ο τότε πρόεδρος της ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας!!! Μπορεί κανείς να φανταστεί σήμερα τον πρύτανη της Ακαδημίας Αθηνών, να αναφέρει σε επίσημο λόγο του, ότι η Ελλάδα υπέκυψε στην κυριαρχία των Μακεδόνων; Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς είπε ο πρύτανης του «Πανεπιστημίου Όθωνος», Κων. Σχινάς, την ημέρα της ίδρυσής του, 3/3/1837: «Η Ελλάς [...] υποκύψασα επειτα με οικτράν μόνην αυτονομίας σκιαν εις των Μακεδόνων την κυριαρχίαν» Μετά έρχονται οι σημερινοί ιδεολογικοί απόγονοι του Κοραή και των φίλων του, να μιλήσουν για την σωτηρία του Ελληνισμού.

Σήμερα, ο κ. Δ. Λάμπρου (‘Δαυλός’, τ. 206, σ. 12897) αθωώνει ουσιαστικώς την Νεοτουρκική / Ισλαμική Τουρκία για τη γενοκτονία των Ελλήνων καθ’ όλη την Τουρκοκρατία και το 1922 και επιρρίπτει το έγκλημα στην... Ελλάδα:

«επί των ημερών του  [σ.σ.: Ελληνικού κράτους] το ελληνικό έθνος συρρικνώθηκε οριστικά χάνοντας τις προαιώνιες εστίες του (Ιωνία, Κωνσταντινούπολη, Καππαδοκία, Πόντος, Κύπρος, Αν. Θράκη) – ένας ξεριζωμός που βεβαίως δεν προκάλεσαν οι Τούρκοι κ.λπ., αφού οι Έλληνες ζούσαν εκεί και ήκμαζαν οικονομικά και πολιτιστικά ανενόχλητοι πολλούς αιώνες κάτω από την κυριαρχία ξένων».

 Ώστε δεν προκάλεσαν τη γενοκτονία του 1915-1918 και 1920-1922 οι Τούρκοι. Η Ελλάδα έσφαξε τους Μικρασιάτες. Ούτε ζήτησαν οι Τούρκοι την Ανταλλαγή του 1923 – αλλά οι Έλληνες. Οι σφαγές αιώνων (από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη Μικρά Ασία οι Σελτζούκοι), οι βιασμοί, το παιδομάζωμα, ο πλήρης εκτουρκισμός/εξισλαμισμός της Μ. Ασίας από μια δράκα Σελτζούκων/Οθωμανών, αυτά, σύμφωνα με τον αρχαιολατρικό Δαυλό συνιστούν «ανενόχλητη διαβίωση των Ελλήνων», την οποία διατάραξε το ελληνικό Κράτος.

Διαβάζουμε:

«Καθόλου τυχαία ο Δαυλός, ενώ σε χιλιάδες (κυριολεκτικώς), άρθρων και σχολίων επιτίθεται στην Ορθοδοξία, τη Ρωμιοσύνη, το ελληνικό κράτος, τον εβραϊσμό... ως υπόστρωμα του χριστιανισμού, αφήνει συστηματικά στο απυρόβλητο την Τουρκία και τις δυτικές δυνάμεις» [Γ. Καραμπελιάς, περιοδικό «Άρδην», τ. 52, σ. 44]

Βλέπουμε πως ένας αρρωστημένου είδους (ψευδο)αντιεξουσιασμός στην πράξη αρνείται το αντικειμενικό γεγονός ότι αν δεν υπήρχε το ελληνικό κράτος (το οποίο πιθανόν να είναι και χειρότερο απ’ όσο κατηγορείται), θα ήμασταν σήμερα όπως οι δύστυχοι Κούρδοι, που μόλις πριν δέκα χρόνια απέκτησαν (15 εκ. Άνθρωποι) το τρομερό δικαίωμα να μιλούν δημοσίως τη γλώσσα τους, και στην πράξη ταυτίζεται με το Σύστημα όσον αφορά την Κεμαλική Τουρκία. Βλέπουμε πόσο καλά οι διάφοροι «ελληνόφρονες», ενώ τάχα μαίνονται κατά του Συστήματος/Εξουσιασμού, προβάλλουν ως ελληνικότατες τις απόψεις ακριβώς του μεταμοντέρνου Συστήματος (των ΗΠΑ).

Το κυρίαρχο Σύστημα έχει βρει (και σήμερα όπως παλαιά)  καλά αρχαιοκεντρικά κορόιδα, που κηρύττουν πόσο ωραία ήταν η Τουρκοκρατία, πόσο ανενόχλητη η διαβίωση των Ελλήνων τότε και πόσο άκακο το χιτλερικό Νεοτουρκικό-Κεμαλικό κράτος που διέπραξε τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων Μικρασιατών

Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε πως όλοι οι αρχαιόπληκτοι της ιστορίας ήταν απλά προδότες , μειοδότες , πληρωμένοι κτλ . Την ανοησία τους , την χαρακτήρισε ο κ. Ζουράρις, καλύτερα απ’ όλους, όταν τους ονόμασε «Ευρωλιγούρηδες». Ειναι, δηλαδή, ανθρωποι που πασχουν απο εθνικό συμπλεγμα κατωτερότητας, και πιστευουν , πως η Ελλαδα απο μόνη της δεν ξέρει που να τραβήξει, αλλα πρέπει να ακολουθεί ΔΟΥΛΙΚΑ (και οχι ως ισότιμος συνεργάτης) τους «Μεγάλους αδελφους», δηλαδή τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη. Οπως είπε ο Εφταλιώτης στην «Ιστορία της Ρωμιοσύνης» :

«αδύνατο πράμα, φίλε μου, να γυρεύης να μιμηθής Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, κι αρχαίους Έλληνες, και να μην έχης δόση από βαρβαρωσύνη, τη βαρβαρωσύνη που βλέπει τα φανταχτερά τα ξένα και σκιάζεται, βλέπει τα δικά της και ντρέπεται»

Ο Ευρωλιγούρης, δεν είναι ορθολογιστής, (όπως συνήθως αρέσκονται να διαφημίζονται οι Ευρωλιγούρηδες). Πραγματικά ορθολογιστής ήταν ο Καποδίστριας, ο οποίος οργάνωσε μεν την Ελβετία ως Αμεση Δημοκρατία [δείτε: http://www.gothess.gr/docs/kapodist.asp, «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ» ,Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2002, επίσης μπορείτε να δείτε και : http://www.vote.org/swiss2.htm] αλλά παρόλα αυτά έλεγε για τον Διαφωτισμό και την Γαλλική επανάσταση:

«έχομεν ήδη την απόδειξιν τούτου εις τας ταχείας επιτυχίας της κακοήθειας και της δολιότητος των Γάλλων. Δεν είναι εις μόνον ανήρ , τον οποίον η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να πολεμήσει. Είναι μια γενεά ανθρώπων χωρίς θρησκείαν χωρίς τιμήν , χωρίς πατρίδα, χωρίς αρχάς, μία γενεά την οποία πρέπει να τιμωρήσωμεν και να διορθώσωμεν» [Πολυχρ. Κ Ενεπεκίδη, «Ιωάννης Καποδίστριας 176 Γράμματα προς τον πατέρα του (1809 – 1920)» Αθήνα 1972 ]

Διατηρώντας την αρχαία ελληνική αρετή που , που διατυπώνει ο Πλάτων στην Επινομίδα του «ό,τι περ αν Έλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται» [Επινομίς Χ (987 de)], προσέλαβε επιλεκτικά στοιχεία από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αλλ’ όχι την (φράγκικη) Ευρώπη στο σύνολο της. Να σημειώσουμε, πως η Ελβετία είναι ίσως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράδειγμα Άμεσης Δημοκρατίας στον συγχρονο κόσμο.

Σε υπόμνημα της 18ης Απριλίου 1819, φαίνεται η Βούληση του να θεμελιωθεί η φιλική Εταιρεία «ουχί επι της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης ορθοδόξου εκκλησίας» [Χρ. Παπαδόπουλου , Η εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και η Μεγάλη επανάστασις του 1821., ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑ (1950) σ. 316]. Είναι δε γεγονός ότι έβλεπε την ιστορική ύπαρξη του Γένους ζυμωμένη με την Ορθόδοξη πίστη. Γράφει σε άλλη περίπτωση: «Η Χριστιανική Θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσα και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα» [Γ. Πρωτοψάλτη Ο Καποδιστριας ως Θρησκευτική προσωπικότης, ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, αρ 248 Δεκεμβριος 1976 σ.4].  Με αυτή την άποψη του Καποδίστρια, συμφωνούν και ΜΕΓΑΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ , οι οποίοι μας λένε πως είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να αποδεχθεί κάποιος την Ορθοδοξία, χωρίς να προσλάβει , ταυτόχρονα, την ελληνικότητα:

«(..) Ο ελληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιον χαρακτήρα μέσα εις την Εκκλησίαν. έχει ενσωματωθεί εις την σάρκα της˙ έχει γίνει αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως. Δεν εννοώ φυσικά τον ελληνισμόν ως εθνικήν ιδέαν ή τον ελληνισμόν της συγχρόνου Ελλάδος ή εκείνον τον καθυστερημένον και κάθε άλλο παρά νόμιμον ελληνικόν «φυλετισμόν». Εννοώ την χριστιανικήν αρχαιότητα, τον ελληνισμό των δογμάτων, τον ελληνισμόν της λατρείας, τον ελληνισμόν της εικόνος. Η χριστιανική λατρεία έχει σφραγισθεί δια παντός με το ελληνικό ύφος της ευσέβειας των μυστηρίων.  Και αυτό έχει γίνει μέχρι τοιούτου βαθμού, ώστε να μη μπορούμεν να διεισδύσωμεν εις τον ρυθμόν της λειτουργικής μυσταγωγίας, εάν προγηουμένως δεν υποβληθώμεν εις ένα είδος μυστικού «εξελληνισμού». [ π. Γ. Φλορόφσκι, «Η πορεία της Ρωσικής Θεολογίας» ]

Τον Απρίλιο του 1828 μία ενέργεια του Καποδίστρια, φανερώνει το ενδιαφέρον του για Ρωμαίικη λύση του ανατολικού ζητήματος. Υποβάλλει στον τσάρο Νικόλαο σχέδιο του, που προέβλεπε την αναδιοργάνωση της της Βαλκανικής σε Ομοσπονδία πέντε επαρχιών (Ελλάδος , Ηπείρου , Μακεδονίας , Σερβίας και Δακίας ) με ελεύθερη πόλη την Κωνσταντινούπολη. Η προσπάθεια αυτή συνιστά οφθαλμοφανώς παραλλαγή του βαλκανικού σχεδίου του Ρήγα. (δεν μπορούμε παρα να επισημάνουμε την ομοιότητα του σχεδίου αυτού και με την οργάνωση της Ελβετίας σε ομόσπονδα καντόνια) Το καποδιστριακό σχέδιο, βέβαια , απορρίφθηκε με την συνθήκη της Αδριανουπόλεως (14.9.1829) [M.S. Anderson, The Eastern Question, London 1966 σελ 71], αλλά έγινε το θεμέλιο της Ρωσοευρωπαϊκής και Αμερικανικής πολιτικής της «βαλκανοποιήσεως» , ενώ ο Καποδίστριας εργαζόταν για την απελευθέρωση και προοδευτική ενοποίηση των Ευρωπαϊκών επαρχιών της Αυτοκρατορίας της «Νέας Ρώμης». Έτσι κατανοείται και η μαρτυρία του Ν. Σπηλιάδη, για την επιθυμία του Καποδίστρια να επιτύχει την ίδρυση της «Νεορωμαϊκής αυτοκρατορίας» [«Ελληνισμός Μαχόμενος», εκδόσεις Τήνος , σελ. 79] , δηλαδή ανασύσταση της  «Νέας Ρώμης» / «Ρωμανίας».

Διαβάζουμε στα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη πως υπήρχε σχέδιο, το οποίο ξεκίνησε από τον Ρήγα και πέρασε στον Καποδίστρια μέσω του Πατριάρχη:

«Τον ρώτησα δια τον πατέρα της λευτεριάς μας, τον μακαρίτη Ρήγα Βελεστίνο, πως προδόθη. Μου είπε πολλά. Αφού τον πρόδωσαν και σκοτώθη, τότε ο Σουλτάνος πρόσταξε τον μακαρίτη Πατριάρχη και το' 'δωσε ό,τι κατήχησες το' 'χαν δώση, οπού ήταν του Ρήγα, και του είπε ν' αφορίση αυτόν και τους οπαδούς του. Τότε ο αγαθός Πατριάρχης περίλαβεν αυτός την Εταιρία δια να μην σβέση και την ξακολούθησε και κατηχούσε κ' έστειλε και πιστόν άνθρωπον εις την Ρουσσία κ' εκεί ήταν κι' ο Λιονταρίδης, πιστός του φίλος, του Πατριάρχη και ήταν αξιωματικός της Ρουσσίας. Και του παράγγειλε να πάγη εις το 'Ορος ο Λιονταρίδης, οπού ήταν κι' ο Πατριάρχης εκεί σιργούνι, ν' ανταμωθούν. 'Ετζι πήρε την άδεια και πήγε εις 'Ορος. Αφού ανταμώθηκαν με τον Πατριάρχη, τον κατήχησε και τον χεροτόνησε και καλόγερο και του είπε να πάγει εις την Ρουσσίαν ν' απαρατηθή από την δούλεψη και να μιλήση με τον Καποδίστρια και να περάση εις Βλαχιά να πάρη μοναστήρια με νοίκι και να κατηχήση κι' όσους μπορέση και να συνάξη κι' ό,τι χρήματα μπορέση δια-να χρησιμέψουν δια την πατρίδα. Πήγε εις την Ρουσσία απαρατήθη, μίλησε και με τον Καποδίστρια και εις την Βλαχιά κατήχησε πολλούς και τον Μιχάλβοντα και πήρε και μοναστήρια και σύναξε κι' ως τρία-μιλλιούνια γρόσια. Του αποκρίθη ο Πατριάρχης να τα 'χη εκεί όσο-να χρειαστούνε. Ο μακαρίτης ο Ναπολέων ο αυτοκράτορας της Γαλλίας, το καύκημα του κόσμου, δια μέσον του πρέσβυ του τότε Σεμπαστιάνη γράφει του Πατριάρχη εις Κωσταντινόπολη και του λέγει να στείλη να κατηχήση παντού τους χριστιανούς, να είναι ετοιμασμένοι, κι' όταν να είναι καιρός οπού θα κινηθή, να χτυπήσουν κι' αυτείνοι και είναι δικό τους από Κωσταντινόπολη και κάτου, Γουργαριά, Σερβία, Θεσσαλομακεδονία, Ντουράτζο, Αυλώνα και ολόγυρα αυτά τα μέρη, Ρούμελη, Πελοπόννησο και τα νησιά. Του αποκρίθη ο Πατριάρχης ότι ξακολουθεί από καιρό ό,τι του γράφει. Κι' έστειλε και κατηχούσαν. Η κακή τύχη, απότυχε ο μακαρίτης ο Ναπολέων και νεκρώσανε κι' αυτά. Αυτό το σκέδιον το ήξερε κι' ο Καποδίστριας από τον Πατριάρχη. »

[ http://www.omhros.com/Makr/Makriyannis9.htm ]

Ο Καποδίστριας, όπως και ο Ρήγας , προσπάθησε να δημιουργήσει τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ρωμανίας». Ένα ομοσπονδιακό ελληνιστικό κράτος, στο οποίο ο Ελληνισμός θα απλωνόταν και δεν θα ασφυκτιούσε. Γνωριζε ο Καποδίστριας , πως η πατρίδα του μπορούσε να συνεχίσει τον ελληνιστικό Οικουμενισμό της Ρωμανίας και της Μακεδονίας, και πως θα μπορούσε να ξαναγίνει πολιτικός και πολιτισμικός ηγέτης των Βαλκανίων. Μια ελληνιστική δύναμη, που σήμερα θα μπορούσε να παίζει τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη. Βεβαίως η δολοφονία του μας λέει πολλά. Η προσπάθεια του αείμνηστου αυτού πολιτικού, θα μείνει στην Ιστορία. Δυστυχώς, οι συνεχιστές του δεν ήταν εξίσου άξιοι.

Στην Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 μία ισχυρή παράταξη πληρεξουσίων έκανε αγώνα για να αφαιρεθεί το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες πολίτες οι Ρωμηοί εκείνοι που πολέμησαν το 1821 με 1829, αλλά δεν είχαν μεταναστεύσει ακόμη στην Ελλάδα. Το ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν την φραγκική γραμμή του Αδαμαντίου Κοραή και έδωσαν την χαριστική βολή στην ρωμαίικη γραμμή του Καποδίστρια και του Ρήγα του Βελεστινλή, φαίνεται σαφώς από τα λεχθέντα , όπως αυτά έχουν καταγραφεί στα πρακτικά.

Ο Ιωάννης Κωλέττης είπε τα εξής:

«Πρωτόκολλα των τριών δυνάμεων έδωκαν ημίν την ανεξαρτησίαν, εις δε τους εκτός της Ελλάδος μείναντας αδελφούς, τους επίσης ως ημάς αγωνισαμένους τον ιερόν αγώνα, το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, εν τη Ελλάδι. Οι αδελφοί ούτοι έλαβαν τα όπλα, ηγωνίσθησαν... ου μόνον κατά τας επαρχίας της Ελλάδος αλλά και κατά την Ευρωπαϊκήν Τουρκίαν και Ασίαν, διότι και εκεί το άσμα του Ρήγα ηκούσθη... Ταύτα τα κατορθώματα δεν ελάνθασαν την Ευρώπην, και δια τούτο αι Δυνάμεις έδωκαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως εις τας απολειφθείσας εκτός της Ελλάδος επαρχίας. Τούτων ούτως εχόντων, δυνάμεθα να θέσωμεν διάκρισιν τινα, τις εστιν Έλλην, και τις ουκ έστιν Έλλην; ... αι κατά την Τουρκίαν ελληνικαί πρεσβείαι έχουσι πόνους και μόχθους καθ' εκάστην εις το να προστατεύωσι τους Έλληνας ομοθρήσκους. Αλλά του λοιπού πώς θέλουσι δυνηθή να υπερασπίσωσιν αυτούς, των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα αμφισβητούνται, οίτινες δεν κρίνονται πλέον Έλληνες;» [3η Σεπτεμβρίου 1844 Εθνική Συνέλευση ,πρακτικά, Αθήνα, Βασιλικό Τυπογραφείο, 1843 - 1844, τόμ. Ι σελ 191 –193.]

Σε αυτά ρίχνει φως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος,

«Ας προσέξωμεν, μήπως προσβάλλοντες ουσιώδες μέρος των πρωτοκόλλων, τα οποία έθεσαν τας βάσεις της πολιτικής ανεξαρτησίας μας και έδωσαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, προσβάλλωμεν το όλον. Η οθωμανική αρχή δεν ανεγνώρισε με ευχαρίστησιν τους μετανάστας ως Έλληνας, διαφιλονεικήσαμεν μετ' αυτής τόσα έτη, και δυνάμει πρωτοκόλλων και πολλών κόπων το εκατορθώσαμεν, και ήδη τί θέλομεν είπει εις αυτήν, όταν ημείς αυτοί αρνούμεθα τον εθνισμόν των;» [3η Σεπτεμβρίου 1844 Εθνική Συνέλευση σελ 200]

Έτσι ,λοιπόν,  οι Μεγάλες Δυνάμεις και η Τουρκία (γιά να προστατεύσει τα συμφέροντά της) επέβαλαν μέσω των εν λόγω πρωτοκόλλων την συνταγματική διάκριση μεταξύ ελλήνων και ρωμαίων, Ελληνισμού και Ρωμηοσύνης. Γι’αυτό και παραπονιέται ο Παλαμάς: "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών ελλήνων". Δυστηχώς αυτή η απόφαση, επέβαλε λήθη σε παλαιότερη:

Γ' Εθνοσυνέλευση, στην Τροιζήνα, 1827

«...Έλληνες είναι, α' Όσοι αυτόχθονες της Ελληνικής Επικρατείας (σ.σ: μιλάμε για το κράτίδιο του 1827), πιστεύουσιν εις Χριστον. β' Όσοι από τους υπό τον οθωμανικόν ζυγόν, πιστεύοντες εις Χριστόν...»

Με τον απαράδεκτο νόμο περί «αυτοχθόνων» και «ετεροχθόνων» ,που ψηφίστηκε, η Ρωμηοσύνη κόπηκε στα δυο. Αυτοί που γεννήθηκαν και ζουν μέσα στο βασίλειο. Με προνόμια - ως αγωνιστές κατά την Επανάσταση - να διορίζονται στο δημόσιο και να ζουν απ’ τον κρατικό κορβανά (το όνειρο όλων των νεοελλήνων). Είναι οι πολίτες Α' κατηγορίας, οι «αυτόχθονες». Και οι άλλοι. Αυτοί πού δεν αγωνίσθηκαν, αυτοί πού ήλθαν αργότερα, αυτοί πού γεννήθηκαν εκτός των ορίων του κράτους (που έφθανε λίγο έξω από την Λαμία!) και πού δεν είχαν κανένα δικαίωμα, οι «ετερόχθονες». Και έτσι συνέβη το εξωφρενικό: Ο εθνικός μας ιστορικός , Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, εξεδιώχθη από το Υπουργείο Παιδείας, όπου εργαζόταν ως υπάλληλος (μετά από θητεία δέκα χρόνων!), γιατί ήταν «ετερόχθων». Είχε, δηλαδή, γεννηθεί στην Κων/πολη, άρα ήταν ξένος. Και δεν ήταν ο μόνος. Το όραμα του Ρήγα και του Καποδίστρια, έσβηνε σιγά – σιγά.

Ας δούμε τι λέει ο Ίωνας Δραγούμης, για την Νεοελληνική ταυτότητα:

«...Οι γραμματιζούμενοι είδαν πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είχε πέραση στην Ευρώπη και την έκανε να βοηθή τους Ρωμιούς για χάρη τον προγόνων τους. Οι Φιλέλληνες Ευρωπαίοι κάτι ψίχουλα τους πετούσαν. Και φαντάστηκαν οι γραμματιζούμενοι να μεταμορφώσουν τους Ρωμιούς σε αρχαίους Ελληνες με μουτσούνες Περικλήδων, με ξύλινα δόρατα και τόξα, με χάρτινες ασπίδες και χλαμύδες, για να παίρνουν πάντα ψίχουλα από την Ευρώπη. Μα ήρθε καιρός που οι Ευρωπαίοι τους κατάλαβαν τους μασκαράδες Γκραβαρίτες. Τώρα, κομματιάστηκε η Ρωμιοσύνη. Αφότου έγινε το ελλαδικό βασίλειο, πολιτική ενότητα έχει λιγότερη, παρά τον καιρό που την όριζε σχεδόν ολόκληρη ο Τούρκος (....) Έπειτα γίνηκαν τα σκολειά κι αυγάτισαν οι μισογραμματισμένοι. Τα γράμματα αυτά τους αποχάλασαν, γιατί χαλάρωσαν μέσα τους την κλονισμένη πίστη στην εθνική παράδοση της Αυτοκρατορίας, που ονομάστηκε μεγάλη ιδέα. Από τότε γενικεύθηκε η αρχαία ιστορία, σαν παράδειγμα για τους νέους Ελληνες, και η αρχαία γλώσσα σαν πρότυπο. Σχολαστικοί, ψευτοκλασικοί, και ψευτοπρογονολάτρες οι δάσκαλοι έπλασαν κούφιους, ξερούς, μαραντζιασμένους τους νέους Έλληνες, την αγάπη μας (...) Την ελευτεριά τους, τη ζωντανάδα τους, τη θέλησή τους, τις έχουν πλακώσει ανωφέλευτα βάρη, που τους εζάρωσαν το νου και τους εμίκραιναν την ψυχή γεμίζοντάς την με μια αρρωστιάρικη ανησυχία: για το πως θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα. Μ’ αυτή την ανησυχία, χωρίς αυτοπεποίθηση, βγαίνουν από το σκολείο και αντικρίζουν την κοινωνία. Και οι περισσότεροι σκύβουν και γίνονται σκλάβοι εκείνου που θα τους παρασταθή για να απολάψουν μια θεσούλα.(...) Λοιπόν, η τωρινή παιδεία στην Ρωμιοσύνη ολάκερη ... ισοπεδώνει και αφομοιώνει τους Έλληνες μόνο στην ταπείνωση, στο στένεμα της ψυχής, και σε έναν ψευτοκλασικισμό και δεν τους συνδέει με κανέναν ηθικό δεσμό αναμεταξύ τους.» [Οσοι ζωντανοί, 1911]

  

O Victor Berard ήταν Γάλλος περιηγητής, ιστορικός, Καθηγητής Πανεπιστημίου και πολιτικός, ο οποίος κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνος (δηλαδή έναν ακριβώς αιώνα μετά τον θάνατο του Pήγα Φεραίου στο Βελιγράδι (24-6-1798) ) ταξίδεψε στα Βαλκάνια. Τις εντυπώσεις του και τα σχόλιά του για τα τότε ανακινούμενα ζητήματα, όπως το Mακεδονικό, η εμφάνιση αλβανικού έθνους, ο Πανσλαβισμός κ.ά. Κατέγραψε σε βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε το 1987 και στα ελληνικά με τίτλο: «Τουρκία και Ελληνισμός - Οδοιπορικό στη Μακεδονία» (Εκδ. Tροχαλία). Από την σελίδα 211 της ελληνικής εκδόσεως διαβάζουμε το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο μας δείχνει πως οι  ιδέες του Pήγα Φεραίου, δεν ήταν ουτοπία, αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό διαδεδομένες.

«... Mέ την ιδιότητά μας ως Γάλλων, είμαστε στο Mοναστήρι προστατευόμενοι του Έλληνα προξένου. Aπ' αυτό ίσως να υποφέρει λίγο η εθνική μας φιλοτιμία αλλά ωφελείται η παιδεία μας. Zούμε παρέα με το Mεγαλέξανδρο και τον Aριστοτέλη, γνήσιους Mακεδόνες. Σήμερα το πρωί ο πρόξενος μάς διάβαζε το Θούριο του Pήγα, του μέν Pήγα του Mακεδόνα [σημ. ο Berard προφανώς δέχεται την ερμηνεία ότι ο Pήγας γεννήθηκε στο Bελεστίνο, αλλ' από γονείς προερχομένους από το χωριό Περιβόλι (http://www.perivoli.gr/istoria.html) της Δυτικής Mακεδονίας], του εταιριστή του περασμένου αιώνα, που ήθελε να ξεσηκώσει τις παραδουνάβιες επαρχίες και πέθανε προδομένος από την Aυστρία στον Tούρκο δήμιο:

Σουλιώτες και Mανιάτες, λιοντάρια ξακουστά...

Mαυροβουνιού καπλάνια, Oλύμπου σταυραετοί...

Kι Aγράφων τα ξεφτέρια, γενήτε μια ψυχή!...

Aνδρείοι, Mακεδόνες, ορμήσατ' ως θεριά...

Tου Σάβου και Δουνάβου αδέλφια χριστιανοί...

Nα σφάξωμεν τους λύκους, που τόν ζυγόν βαστούν,

καί Έλληνας τολμώσι σκληρά να τυραννούν.

Ήταν ένας καιρός όπου, από τον Kάβο - Mαταπά μέχρι το Δούναβη και από την Aδριατική ως τη Mαύρη Θάλασσα, Xριστιανός και Έλληνας ήταν λέξεις συνώνυμες. Oι σταυραετοί της Mάνης και τα καπλάνια του Mαυροβουνιού, τα ξεφτέρια του Σάβου και οι Mακεδόνες δέχονταν το όνομα Έλληνες πολύ καιρό ακόμη μετά τον θάνατο του Pήγα, του οποίου τους στίχους παραθέσαμε πιό πάνω...»

 

 Η περιγραφή του Γάλλου (ιστορικού και περιηγητή) που μιλάει για την Oρθόδοξη Kοινοπολιτεία των Βαλκανικών λαών είναι χαρακτηριστική. Αυτή η κατάσταση είχε διαμορφωθεί υπό την εθναρχική και πνευματική καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στα πλαίσια του Γένους των Ρωμηών (Pούμ μιλλέτ). Αυτή την Ελληνιστική υπερδύναμη ήθελε να αναστήσει και ο Καποδίστριας, αλλα και ο Μακρυγιάννης, ο οποίος έλεγε: «Να αναλάβομεν και να γένομεν και ένα όλοι οι ομόθρησκοι» [Στρ Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα», Αθήνα 1983, σελ 177], καθώς και «Θα κάμωμεν το Ρωμαίικο» [«Απομνημονευματα», εκδ Μπάϋρον, σ.174]. Οι λέξεις «Ελλην» και «Ελλάδα», ήταν πλέον περιγραφικες της εθνότητας ΟΛΩΝ των κατοίκων των Βαλκανίων! Ολοι αυτοι οι άνθρωποι, είχαν ελληνιστικό υπόβαθρο, αλλα ,εμείς, με την εμμονή στον εθνικισμό (λόγω της ηγεμονίας των ξένων, οι οποίοι δεν ήθελαν αναβίωση της Ρωμανίας), αναγκάσαμε τους υπόλοιπους λαούς, να αυτονομηθούν, χανοντας (ισως για πάντα) την πολιτισμική ηγεσία των Βαλκανίων. Το όνομα Ελλάδα στην αρχή της επανάστασης του 1821 βεβαίως ουδεμία σχέση είχε με τις φαντασιώσεις των σημερινών «αρχαιόπληκτων». Ελλάδα σήμαινε τα Βαλκάνια. «Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησιά του Αρχιπελάγους, εν ένι λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα δια να αποτινάξει τον βαρύν ζυγόν των βαρβάρων», λέει στην προκήρυξή του στο Ιάσιο (24/2/1821) ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι είναι «Έλληνες». Το ίδιο λέει κι ο Θ. Νέγρης στο «Ανάπτυξις του νόμου της Επιδαύρου» στα 1824.

 Νομίζουμε πως την κατάσταση την περιέγραψε πολύ καλά ο ιστορικός Arnold Toynbee, ο οποίος έχει πει για τα λάθη που έγιναν με την Επανάσταση του ’21: «Οι Έλληνες έκαμαν μία άφρονη ενέργεια και έχασαν ολόκληρη αυτοκρατορία» [A.J. Toynbee, Studies of History τ .Β’, London 1962, σελ 222]. Με αυτήν την άποψη, συμφωνεί και ο πολύς Μακρυγιάννης, όταν λέει: (την πατρίδα) «Εβγιαστήκαμεν και την πήραμεν είς τον λαιμό μας» [«Απομνημονευματα», σ.356], καθώς και «Κάλλιο να καθόμαστε με εκείνο τον βασιλέα (σ.σ: τον Σουλτάνο!!) και είχαμε και την τιμή μας και ‘βαστούσαμε και την θρησκεία μας, κι’ όχι τοιούτως , οπού καταντήσαμεν» [«Απομνημονευματα», σ 459]

ΡωμιοσΥνη

Ένας μαντατοφόρος φτάνει απ' τη Mεγάλη Λαγκαδιά κάθε πρωινό

στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος κάτου από

 τη μασκάλη του κρατεί σφιχτά τη ρωμιοσύνη όπως

κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του μέσα στην

 εκκλησία. Ήρθε η ώρα, λέει. Nάμαστε έτοιμοι.

Κάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα.

ΓιΑννης ΡΙτσος

 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αρχικά να τονίσουμε πως η άποψη ότι το Βυζάντιο/Ρωμανία ήταν, ως τον Παπαρηγόπουλο, ξένο για τους Έλληνες του 19ου αιώνα, κι ότι μόνο μετά το 1850 απετέλεσε τμήμα της ελληνικής ιδεολογίας, είναι προϊόν τερατώδους άγνοιας η / και κακοπροαίρετης προπαγάνδας... Από την πρώτη εθνοσυνέλευση, από το πρώτο έτος της Επανάστασης οι Έλληνες γνώριζαν και ήταν περήφανοι («αείμνηστους» τους ονομάζουν) ότι οι  Ρωμηοί ήταν οι πρόγονοί τους. Οι απόψεις ανθρώπων όπως του κ. Ρασσιά και του ( αρχαιολατρικού ) περιοδικού «Δαυλός» σήμερα, ότι τάχα το Βυζάντιο/Ρωμανία το εισήγαγε στην Ελλάδα ο Παπαρηγόπουλος κι ότι δήθεν «αρχικά δεν υπήρχε καμία σχέση των (απλών και μη) ελλήνων με το Βυζάντιο, αλλά τάχα μετά παρείσφρησε και άλωσε το νεοελληνικό κράτος ο βυζαντινισμός», καθώς και η παχυλή άγνοια ορισμένων εκ των «προοδευτικών», δεν επαρκούν, για να καταρρίψουν ή να αποκρύψουν την ιστορική αλήθεια. Είναι αλήθεια ότι το Οθωνικό ξενόδουλο κράτος από το 1833- ως τον Ζακυνθηνό, Ζαμπέλιο και Παπαρηγόπουλο, επηρεασμένο από την Δύση αγνοούσε ή απέρριπτε την Ρωμανία , όμως το ελληνικό κράτος προ του 1833, δίχως ξένες «Προστάτιδες Δυνάμεις», καθώς και οι Έλληνες από την πρώτη στιγμή της Ελευθερίας τους, αναφέρθηκαν μέσα από επίσημα κείμενα του Ελληνικού κράτους στη σχέση τους με τους Ρωμηούς προγόνους τους.

Τα ονόματα «Ρωμηός», «Γραικός», «Ελληνας» , «Πελασγός», κ.α. είναι ΟΛΑ δικά μας. Κάποια από αυτά χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορες χρονικές περιόδους για να δηλώσουν ΜΕΡΟΣ του λαού μας (αλλα όχι ολόκληρο..). Ξεκινήσαμε ως Πελασγοί, γίναμε Έλληνες (αλλάζοντας και γλώσσα) , καταλήξαμε Ρωμηοί. Μονο το όνομα Ρωμαίος / Ρωμηός, περιλάμβανε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ελληνική επικράτεια και ακόμα παραπάνω, μέσα στην αγκαλιά του.

Στα Ομηρικά έπη ο όρος «Ελλάς» σήμαινε απλώς χώρα που ανήκε στο κράτος του Πηλέα και κατοικημένη υπό των Μυρμηδόνων , πατρίδα του Αμύντορα πατέρα του Φοίνηκα (Ι 447 - 448 , 478). Κατά τον Στράβωνα (Θ’ 431 - 432) άλλοι μεν πίστευαν ότι η Ομηρική Ελλάδα είναι η Φθιώτιδα (πρβλ. και Θουκυδίδη Α’ 3 «τους μετ’ Αχιλλέως εκ της Φθιώτιδος , οίπερ και πρώτοι Έλληνες ήσαν») και αποτελεί το νότιο μέρος της Θεσσαλίας. , άλλοι δε ότι ήταν διάφορος της Φθιώτιδας. Θεωρείται απίθανο όμως να υπήρξε ποτέ πόλη που να ονομάζονταν «Ελλάς». Στην Οδύσσεια το όνομα «Ελλάς» αποκτά μέγιστη σημασία γιατί σε αυτήν βρίσκουμε «καθ’ ην (ή αν) Ελλάδα και μέσον Άργος» , έτσι «Ελλάς» καλείται η στερεά Ελλάδα και Άργος η Πελοπόννησος. Το όνομα «Ελλάς» από την στενή σημασία του Ομήρου επεκτάθηκε και σήμαινε την σημερινή Στερεά Ελλάδα χωρίς όμως την Πελοπόννησο (πρβλ «την Ελλάδα και Πελοπόννησον» Δημσθ. 19 , 303) και την Θεσσαλία και αργότερα και άλλες τις από Έλληνες κατοικημένες χώρες περιλαμβανομένης έπειτα και της Πελοποννήσου  (Ηροδ. 1 , 92 , Ξενοφ. Αναβ. 6 ,5 ,23). Ακόμα και ο Παυσανίας ,τον 2^ο μ.Χ. αιώνα, όταν γράφει το έργο του «Ελλάδος περιήγηση», το χωρίζει στα εξής κεφάλαια: «Αττικά», «Κορινθιακά», «Λακωνικά», «Μεσσηνιακά», «Ηλιακά», «Αχαϊκά», «Αρκαδικά», «Βοιωτικά», «Φωκικά».  Που είναι η Μακεδονία; Πουθενά! Που είναι η Ρώμη; Πουθενά! Που είναι τα νησιά; Πουθενά! Που η Μ.Ασία; Πουθενά! Που η Κύπρος; Πουθενά! Που η Μεγ. Ελλάδα; Πουθενά!

Έτσι , λοιπόν, μας λένε οι Σκοπιανοί, οι Φράγκοι, οι Τούρκοι και όλοι οι άλλοι: «Βλέπετε; Η Ελλάδα πρέπει να είναι στα όρια του 1830! Όχι παραπέρα!!». Αυτό όμως είναι σοφιστεία, επειδή χρησιμοποιούν τον όρο «Ελλάδα» και «Έλληνας» με την τότε γεωγραφική του ερμηνεία. Αλλά αυτό ,  δεν σημαίνει πως τις προαναφερθέντες περιοχές δεν τις κατοικούσαν Έλληνες. Απλά  παίζουν με τις λέξεις. Γι’ αυτό και όλοι οι ξένοι πολέμησαν και κατάφεραν να εξαφανίσουν, σχεδόν, το όνομα Ρωμαίος/Ρωμηός απο την συνείδηση μας, ώστε να μπορέσουν να περάσουν πιο εύκολα την προπαγάνδα τους. Βλέπετε, η Ρωμανία περιελάμβανε ΟΛΕΣ τις Ελληνικές περιοχές, και όχι μόνο όσες συνέφεραν τους φραγκοδυτικούς. Άλλωστε και οι Σκοπιανοί είναι απλά φερέφωνα των δυτικών. Το δικό τους παιχνίδι παίζουν.

Πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα ονόματα δεν εμπεριέχουν κάποια απόλυτη και αναλλοίωτη "ουσία", αλλά το νόημα και η σημασία τους αλλάζει ανάλογα με τη χρήση τους και τους χρήστες τους ανά τους αιώνες. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Η ονοματοκρατία είναι λανθασμένος τρόπος θέασης των πραγμάτων. Ας μην μας φαίνεται περίεργο πως δεν χρησιμοποιούσαμε για αιώνες το όνομα «Έλληνας» (εκτός , βέβαια , από μια μερίδα λόγιους / διανοούμενους και τους επηρεασμένους από αυτούς). Το ίδιο συμβαίνει σήμερα π.χ. με το όνομα «Πελασγός».  Είναι πολύ φυσικό. Αν πάμε να ρωτήσουμε τους ηλικιωμένους κατοίκους των διαφόρων χωριών της πατρίδας μας, είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζουν την σημασία του παραπάνω όρου. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως οι ονομασίες αυτές είναι δικές μας. Η χρήση του «Έλληνας» ήταν διαδεδομένη μόνο στους ακαδημαϊκούς και λόγιους κύκλους. Το όνομα , όμως, του λαού μας ήταν Ρωμαίος / Ρωμηός για πολλούς αιώνες, πολύ περισσότερους από το «Έλληνας».  Είναι ιδιαίτερα σημαντική, η μελέτη του κ. Ι. Κακριδή, για αυτό το  θέμα. Αποδεικνύει , ούτε λίγο ούτε πολύ, πως ο απλός λαός μας δεν γνώριζε καν την σημασία της λέξης «Έλληνας». Θεωρούσαν πως πρόκειται για μία φυλή αρχαίων υπερφυσικών όντων. Αυτό, σε πολλές περιοχές, συνέβαινε ακόμα και στις αρχές του 20^ου αι. Για του λόγου το αληθές, ορίστε οι παραδόσεις από διάφορα μέρη, :

Ακόμα και το κτούριο το ελληνικο και όπου γήταν εις την μπεριοχήν του χωριού μας εις το Πρυγί, ο Πύργος, ως και αυτός εγκρεμίστη, οπού γήταν από τον καιρό των ελλήνων.

ΛΕΥΚΑΔΑ, 18.αι - 

Από έγγραφο της 21ης Μαΐου 1766 των κατοίκων του χωριού Πόρος που περιγράφει την καταστροφή που προκάλεσε μια δυνατή καταιγίδα.

Απάνω στη Σαμαριά είναι παλιά χώρα των ελλήνων. Εδακεί ετελειώσαν οι Ελλήνοι. Και λέγουνε οπώς έχει εκεί θησαυρό, όμως δεν εβρέθηκε.

ΚΡΗΤΗ (ΣΦΑΚΙΑ), 19. αι.

Μια γριά Αντριώτισσα που ήξερε παλιές ιστορίες μάς είπε πως οι γενιές των ανθρώπων ήταν τέσσερις. Πρώτα έζησαν οι Δράκοι, έπειτα οι αλλόπιστοι Έλληνες, ύστερα οι Βενετσιάνοι και ύστερα οι Τούρκοι.

ΑΝΔΡΟΣ, 19. αι.

Η Μονοβύζα ήταν από τη γενιά των Ελλένηδων. Είχε ένα βυζί μοναχά, που το έρριχνε στην πλάτη, γιατί ήταν πολύ μεγάλο και σβαρίζουνταν. Κατοίκαε στο παλάτι της στη Γκρίκα.

ΗΠΕΙΡΟΣ (ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ), 20. αι. –

σβαροίζουνταν = σέρνονταν πάνω στο χώμα.

Γκρίκα: χωριό της Θεσπρωτίας.

Οι Έλληνες χαθήκαν όλοι όταν κάποτ' έπεσε πείνα μεγάλη στη γη. Τότε καθένας τους έπαιρνε λίγες τροφές και έμπαινε στον τάφο του, για να βρεθεί θαμμένος, όταν οι τροφές του θα τελείωναν και θα πέθαινε.

ΚΡΗΤΗ, ΣΦΑΚΙΑ, 20 αι.

Μερικά από τα σχόλια του Κακριδή:

"Ο λαός δε θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα, αφού στους Έλληνες έδινε υπερφυσικές δυνάμεις . Και όταν όμως ο Κορνάρος, στον 17ο ακόμα αιώνα, ανοίγει την ιστορία του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας με τους στίχους(Ι, 19κ.):

Τσι περαζόμενους καιρούς που οι Έλληνες όριζα

κι οπού δεν είχε η πίστη ντως θεμέλιο μηδέ ρίζα,,

μας δηλώνει έμμεσα αλλά απαρεξήγητα, πως ούτε τον εαυτό του ούτε τους συγχρόνους του τούς  λογάριαζε  Έλληνες."

[ τα παραπάνω αποσπάσματα, λήφθηκαν από το βιβλίο του  «οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση» , αναδημοσίευση μεγάλου τμήματος του έργου αυτού θα βρείτε στην σελίδα : http://www.geocities.com/porta_aurea/kakridis.html ]

     Η λέξη Έλληνας απέκτησε τη σημασία του μη Χριστιανού. Οι Χριστιανοί Ρωμαίοι ξεχώριζαν εαυτούς από τους μεν πολυθεϊστές αποκαλώντας τους Έλληνες, και από τους Ιουδαίους. π.χ., διαβάζουμε στον Φιλοστόργιο 4ο-5ο αι. μ.Χ. περί ενός Ίωνος που ήταν Έλλην κατά τη δόξαν. Αν το Έλλην είχε εθνολογική σημασία, τότε το Ίων θα αρκούσε να τον προσδιορίσει ως Έλληνα. "Ούτος μεν Ίων ην το γένος, Έλλην δε την δόξαν" (12, απ. 3, 15) Σε άλλο απόσπασμα έχουμε ένα Γότθο ο οποίος επίσης ήταν Έλλην, όχι βέβαια λόγω καταγωγής αλλά λόγω της δόξας του "Πέμπεται στρατηγός κατ' αυτού Φραυίτας, Γότθος μεν το γένος, Έλλην δε την δόξαν, πιστός δ' ουν Ρωμαίοις" (11, απ. 8, 39-41)

Ο Θεοδωρέτος από την ίδια εποχή αναφέρεται στον Πλούταρχο, λέγοντας πως ( Graecarum affectionum curatio. Βιβλ. 10, 5, 3). "αλλ' Έλλην και το γένος και την γλώσσαν, και μέντοι και ταις Ελληνικαίς δόξαις..." . Υπάρχει διαφοροποίηση της καταγωγής (γένος), της γλώσσας, και των  πιστεύω.

Ο Μέγας Φώτιος κατά τον 9ο αιώνα επίσης μας πληοροφορεί ότι: (Bibliotheca. Κώδιξ 80 Bekker σελ. 56b, 12-14) "εκ των προς Αίγυπτον Θηβών το γένος έχων, ..., Έλλην την Θρησκείαν".

Οι Ελληνόφωνοι λοιπόν της ύστερης αρχαιότητας οι οποίοι απεκάλουσαν τους εαυτούς τούς Ρωμαίους, ήξεραν πως μερικοί απ'αυτούς ήταν Έλληνες ως προς το γένος, ενώ άλλοι ήταν κάτι άλλο ως προς το γένος, και ήξεραν πως μερικοί απ'αυτούς ήταν Έλληνες κατά τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις ενώ άλλοι ήταν Χριστιανοί. Εμείς οι σύγχρονοι είμαστε Έλληνες ως προς τη γλώσσα, Ρωμαίοι ως προς το γένος (αφού καταγόμαστε από ανθρώπους που απεκαλούσαν εαυτούς Ρωμαίους) και διαφόρων θρησκειών ως προς τη δόξα.

Κανείς δεν λέει σοβαρά να καταργήσουμε το όνομα «Ελληνας». Πλέον, είναι συνώνυμο με το «Ρωμηός» το έχουμε συνηθίσει και ας μας έλεγαν «Ρωμαίους»/«Ρωμηούς» για περίπου 1.500 χρόνια (περισσότερα δηλ, απο το «Έλληνας» το οποίο διαδόθηκε ευρέως μετά τον 6^ο αι. π.Χ.) Πρέπει , όμως, να επαναφέρουμε ΚΑΙ το «Ρωμηός», παράλληλα, όπως ίσχυε και παλαιώτερα, και να διδάξουμε τα παιδιά μας την αλήθεια σχετικά με την Μακεδονία, την Ρωμανία, και την  «ανυπαρκτη Βυζαντινή» αυτοκρατορία. Ας μην κάνουμε για μία φορά το χατήρι των ξένων. Εκείνοι υπηρετούν άξια τα δικά τους συμφέροντα, όχι τα δικά μας. Τα ονόματα αυτά είναι δικά μας και έχουμε κάθε δικαίωμα να το κάνουμε. Η δε «κατάκτηση» μας από τους Έλληνες Ρωμαίους, πρέπει να εορτάζεται ως η στιγμή ενοποίησης του Λαού μας.

 

«Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ»

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!

Β. ΜιχαηλΙδης

Εθνικός ποιητής Κύπρου

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

1)       Ρωμηοσύνη , Ρωμανία, Ρούμελη. π. Ι Ρωμανίδη, Εκδόσεις Π. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη

2)       «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ» Αναστάσιου Φιλιππιδη, εκδ. Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου

3)       «Γέννημα και Θρέμα Ρωμηοί», Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου και Άγιου Βλασίου κ. Ιεροθέου

4)       «Ελληνισμός Μαχόμενος», π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού εκδόσεις Τήνος

5)       «Σούλι και Σουλιώτες», έκδοση Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

6)       Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών ΑΕ

7)       περ. “Πατριδογνωσία” , εφ. «Έθνος» 21 Σεπτεμβρίου 2003, τεύχος 84

8)       Obolensky Dimitri,  «Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία», δύο τόμοι, μετάφραση Γιάννης Τσεβρεμές, Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1991.

9)       THEA ROMA: The Worship of the Goddess Rome in the Greek World» , Gottingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 1975

10)    J. Τοynbee, A Study of History,  London, 1962, σελ. 408

11)    Εγκυκλοπαίδεια Britannica

12)    Michael Ventris & John Chadwick, "Documents in Mycenaean Greek. Three hundred selected tablets from Knossos, Pylos and Mycenae with commentary and vocabulary" second ed. (Cambridge 1973)

13)    L. Moretti, Inscriptiones Graecae Urbis Romae. Rome, 1968-1979.

14)    «Τουρκία και Ελληνισμός - Οδοιπορικό στη Μακεδονία» (Eκδ. Tροχαλία)

15)    Ιωάννης Καραγιαννόπουλος , ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ, Τέταρτη έκδοση – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΝΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

16)    J.J. Norwich, «Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου», εκδ Γκοβοστη, Δ’ εκδοση ,1997

17)    Ράνσιμαν Στήβεν, «Βυζαντινός Πολιτισμός», Αθήνα, 1979

18)    «Ιστορία των Αθηνών», F. Gregorovius

19)    Lorenz Gyomorey , «Η δύση της Δύσης», εκδ. Παπαζήση

20)    Βυζάντιο και Ευρώπη, Συμπόσιο, Παρίσι, Maison de l' Europe, εκδ. ελληνικά Γράμματα

21)    Στρ. Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα», Αθήνα 1983

22)    Στρ. Μακρυγιάννη «Απομνημονεύματα»

23)    Θ. Κολοκοτρώνη, «απομνημονεύματα», εκδ. Αφών Τολίδη

24)    "Eλληνικός πολιτισμός", του I. Δραγούμη,  εκδ. Φιλόμυθος

25)    Ιων Δραγούμης, «Όσοι ζωντανοί».

26)    Π. Μπράουν ο Κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας, 150-750 μ.Χ., εκδ. Αλεξάνδρεια

27)    Liutprandus, «Relatio de legatione Constantinopolitana», έκδ. Becker, Αννόβερο-Λειψία, 1915

28)    "Επομένοι τοις θειοις πατράσι, αρχές και κριτήρια της πατερικής “θεολογίας”, εκδ. Βρυέννιος, θεσ/κη 1997

29)    3η Σεπτεμβρίου 1844 Εθνική Συνέλευση ,πρακτικά, Αθήνα, Βασιλικό Τυπογραφείο, 1843 - 1844

30)    Περιοδικό «Corpus, αρχαιολογία και ιστορία των πολιτισμών»

31)    Εφημερίδα «Ναυτεμπορική»

32)    Περιοδικό «Ιστορικά Θέματα»

33)    Περιοδικό «ΑΡΔΗΝ»

 hellinon.net