Με το να πιστεύουμε «ε ι ς ε ν α
Θ ε ο», αποκόπτουμε κάθε πλα-
νη που παραδέχεται
πολλούς θε-
ους και χρησιμοποιούμε την πίστη μας σαν
όπλο κατά των ειδωλολατρών και εναντίον
κάθε αιρετικής δυνάμεως. Με το να προ-
σθέτουμε, όμως, το «εις ένα Θεό Πατέρα
», αντιμετωπίζουμε τους Ιουδαίους, οι
οποίοι αρνούνται τον Μονογενή Υιό του
Θεού. Γιατί, όπως είπαμε ξανά, και πριν
ακόμα κηρύξουμε και φανερώσουμε με λε-
πτομέρεια όσα αναφέρονται στο πρόσωπο
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με το να
πούμε ότι είναι Πατέρας,
ήδη φανερώσαμε
και μαρτυρήσαμε, ότι είναι Πατέρας του
Υιού. Και έτσι, όσο και όπως πιστεύουμε
ότι υπάρχει Θεός, τόσο ακριβώς πιστεύου-
με ότι έχει και Υιό. Τώρα, πάνω σ’ αυτά,
προσθέτουμε ότι είναι και Παντοκράτο-
ρας. Και αυτό το λέμε και για τους ειδω-
λολάτρες και για τους Ιουδαίους και για
όλους τους αιρετικούς.
Μερικοί από τους ειδωλολάτρες είπαν,
ότι ο Θεός είναι η ψυχή του κόσμου.
Άλλοι, ότι η εξουσία Του φθάνει μόνο με-
χρι τον ουρανό και όχι στη γη. Και μερικοί
που πλανήθηκαν μαζί μ’ αυτούς, ερμηνεύ-
οντας κακώς το ρητό, «και η αλήθεια
σου
έως των νεφελών» (Ψαλμ. 107, 5), τόλμησαν
να περικλείσουν την Πρόνοια του Θεού
μέχρι τα σύννεφα και τον ουρανό και να
αποξενώσουν τον Θεό από όσα συμβαί-
νουν στη γη. Αυτοί ξέχασαν τον Ψαλμό
που λέει: «εάν αναβώ εις τον ουρανόν, συ
εκεί ει∙ εάν καταβώ εις τον Άδη, πάρει»
(Ψαλμ. 138, 8). Αφού, λοιπόν, δεν υπάρ-
χει τίποτα ψηλότερο από τον ουρανό και
το βαθύτερο
σημείο της γης είναι ο Άδης,
άρα Εκείνος που εξουσιάζει τον Άδη, ο
οποίος είναι το κατώτερο σημείο της γης,
εξουσιάζει και τη γη ολόκληρη.
Οι αιρετικοί πάλι, όπως είπαμε και πριν,
δε γνωρίζουν ένα Θεό Παντοκράτορα.
Διότι, παντοκράτορας είναι εκείνος που συ-
ντηρεί και εξουσιάζει τα πάντα. Εκείνοι,
όμως, που λένε ότι υπάρχει ένας εξουσια-
στης της ψυχής και ένας άλλος του σώμα-
τος, δεν ομολογούν ως τέλειο εξουσιαστή
κανέναν από τους δυό, γιατί ο καθένας
από αυτούς δεν εξουσιάζει ο,τι εξουσιάζει
ο άλλος. Διότι, εκείνος που εξουσιάζει την
ψυχή, χωρίς να εξουσιάζει και το σώμα,
πως μπορεί να είναι παντοκράτορας; Αυτός
πάλι που εξουσιάζει τα σώματα χωρίς να
εξουσιάζει και τα πνεύματα, πως μπορεί
να είναι παντοκράτορας; Αντίθετα, αυτούς
τους ελέγχει ο Κύριος λέγοντας: «φοβήθη-
τε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και
σώμα απολέσαι εν γεέννη» (Ματθ. 10, 28).
Γιατί, αν δεν εξουσιάζει και τα δύο, πώςθά τιμωρήσει και τα δύο ο Πατέρας του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Πως είναι
δυνατόν να πάρει το σώμα
που δεν εξου-
σιάζει και να το βάλει στην Κόλαση, «εάν
μη πρώτον δήση τον ισχυρόν και τα σκεύη
αυτού διαρπάση;» (πρβλ. Ματθ. 12, 29).
Αλλ’ όμως, η αγία Γραφή και τα ορθό-
δοξα δόγματα, που στηρίζονται σ’
αυτήν, παραδέχονται και πιστεύουν μο-
νο σ’ Ένα Θεό, που με την αυτοδυναμία
Του εξουσιάζει τους πάντες και τα πάντα
και που με την απόλυτα ελεύθερη θέλησή
Του ανέχεται πολλούς και πολλά. Εξου-
σιάζει και τους ειδωλολάτρες, αλλά τους
ανέχεται, γιατί είναι ανεξίκακος. Εξουσι-
άζει και τους αιρετικούς που απιστούν σ’
Αυτόν, αλλά τους ανέχεται, επειδή είναι
μακρόθυμος. Εξουσιάζει και το διάβολο,
αλλά τον ανέχεται, επειδή ο Θεός είναι μα-
κρόθυμος, όχι επειδή είναι αδύνατος και
νικιέται από το διάβολο. Διότι ο διάβο-
λος είναι από τα πρώτα δημιουργήματα
του Θεού (Ιώβ 40, 19) και είναι δημιουρ-
γημένος να περιπαίζεται,
όχι από τον Θεό
(γιατί δεν είναι άξιος ούτε να περιπαιχθεί
από τον Θεό), αλλά από τους Αγγέλους,
που έχει δημιουργήσει ο Θεός. Επέτρεψε
ο Θεός να ζει ο διάβολος, για να γίνουν
δύο πράγματα. Πρώτον, για να ρεζιλεύε-
ται αυτός περισσότερο, εφόσον θα νικιέ-
ται και δεύτερο για να στεφανώνονται οι
άνθρωποι.
Ω! πάνσοφη Θεία Πρόνοια, η
Οποία χρησιμοποιεί και την κακή προ-
αίρεση του διαβόλου για να σώσει τους
πιστούς! Διότι, όπως ακριβώς τη μισάδελ-
φη προαίρεση των αδελφών του Ιωσήφ τη
χρησιμοποίησε ο Θεός για να οικονομήσει
τη σωτηρία τους —αφού πρώτα επέτρεψε
σ’ αυτούς, σύμφωνα με το μίσος τους, να
πουλήσουν τον αδελφό τους και έπειτα
βρήκε τρόπο για να αναδειχθεί βασιλιάς
αυτός, στον οποίον αναπαυόταν— έτσι επέ-
τρεψε ο Θεός να παλεύουν οι άνθρωποι με
το διάβολο, για να τον νικούν και να στε-
φανώνονται. Και με τη νίκη
τους αυτή, ο
μεν διάβολος να ντροπιάζεται περισσότε-
ρο, αφού θα νικιέται από τους κατά φύση
κατωτέρους του ανθρώπους, οι δε άνθρω-
ποι να προκόπτουν όλο και περισσότερο,
αφού θα κατορθώνουν να νικούν αυτόν,
που κάποτε υπήρξε αρχάγγελος.
Κανένα πράγμα και κανένα πρόσωπο
δεν μπορεί να βγει έξω από την πα-
ντοκρατορική δύναμη του Θεού. Σχετικά
με αυτό λέει η Αγία Γραφή: «Τα σύμπα-
ντα δούλα σα» (Ψαλμ. 118, 91). Από τα
σύμπαντα, όμως, εξαιρούνται
ο Ένας και
Μονογενής Υιός Του και το Ένα Άγιο
Πνεύμα Του. Και ολόκληρος
ο υποτελής
αυτός κόσμος, «δια του Ενός Υιού και
εν Αγίω Πνεύματι», υπηρετεί τον Κύριο.
Εξουσιάζει, λοιπόν, τα πάντα ο Θεός και
επειδή είναι μακρόθυμος
ανέχεται και τους
φονιάδες και τους ληστές και τους πόρνους.
Και έχει ορίσει ένα συγκεκριμένο χρονικό
σημείο, που θα αποδώσει σε καθένα σύμφωνα
με το έργο του, ώστε να καταδικα-
στουν περισσότερο εκείνοι, στους οποίους
δόθηκε μεγάλη χρονική προθεσμία και δε
μετανόησαν εξαιτίας της σκληρής και κα-
κόβουλης καρδιάς τους. Οι βασιλείς των
ανθρώπων, που βασιλεύουν
στη γη, έχουν
από τον Θεό μόνο ορισμένο χρόνο αυτή τη
βασιλική εξουσία.
Αυτό το γεύτηκε κάποτε
εμπειρικά ο Ναβουχοδονόσορ και είπε ότι
«η Βασιλεία Αυτού, Βασιλεία αιώνιος και
η εξουσία Αυτού εις γενεάν και γενεάν»
(Δαν. 4, 31).
Δεν ανήκουν στο διάβολο ο πλούτος,
το χρυσάφι και τα χρήματα, όπως με-
ρικοί νομίζουν. Διότι «του πιστού όλος ο
ΒΟΑΝΕΡΓΕΣ 65
κόσμος των χρημάτων, του δε απίστου ουδέ
οβολός» (Παρμ. 17, 6α). Και δεν υπάρχει
κανείς πιο άπιστος από το διάβολο. Αυτό
το λέει ο Θεός ολοφάνερα με το στόμα του
προφήτη Αγγαίου: «Εμόν το χρυσίον και
εμόν το αργύριον» (Αγγ. 2, 8) και «ω τινι
θέλω δίδωμι αυτό» (πρβλ. Δουκ. 4, 6). Εσύ
μονάχα να τα χρησιμοποιείς καλά και δεν
είναι αξιοκατάκριτα τα χρήματα. Όταν,
όμως, εσύ το καλό το χρησιμοποιείς άσχη-
μα, τότε, επειδή δε θέλεις να κατακρίνεις
τον εαυτό σου για την κακή χρήση, ρίχνεις
το φταίξιμο με πολλή ασέβεια στο Δημιουρ-
γο του. Μπορεί κανείς και έχοντας χρήματα
να σωθεί: «Επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν
» (Ματθ. 25, 35), οπωσδήποτε χρησιμο-
ποιώντας τα χρήματά σας. «Γυμνός ήμην
και περιεβάλετέ με» (Ματθ. 25, 36), οπωσ-
δήποτε χρησιμοποιώντας τα χρήματά σας.
Θέλεις να μάθεις πως μπορούν να γίνουν
είσοδος για τη Βασιλεία των ουρανών τα
χρήματα; «Πώλησόν σου», είπε ο Κύριος,
«τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς και έξεις
θησαυρόν εν ουρανοίς» (Ματθ. 19, 21).
Αυτά σας τα είπα για τους αιρετικούς,
που αναθεματίζουν τα κτήματα, τα
χρήματα και τα σώματα. Γιατί δε σε θέλω
ούτε δούλο των χρημάτων, ούτε να βλέπεις
με μάτι εχθρικό όσα δόθηκαν από τον Θεό
για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων.
Ποτέ,
λοιπόν, να μην πεις, ότι τα χρήματα είναι του
διαβόλου. Και αν ο διάβολος λέει «ταύτα
πάντα σοι δώσω» (Ματθ. 4, 9), επειδή «εμοί
παραδέδοται», (Λουκ. 4, 6), μπορεί, όμως,
κανείς και να μην πιστέψει στα λόγια του.
Γιατί πραγματικά, δεν μπορούμε να έχου-
με εμπιστοσύνη στον ψεύτη. Ίσως τώρα να
αναγκάστηκε από τη δύναμη Εκείνου που
είχε μπροστά του και είπε την αλήθεια.
Γιατί
δεν είπε «αυτά όλα θα σου τα δώσω, επει-
δη μου ανήκουν», αλλά «επειδή
μου έχουν
παραδοθεί». Διότι ο διάβολος δεν είχε την
κυριαρχία πάνω σε όσα υποσχόταν στον
Χριστό, αλλά ομολόγησε, ότι του είχε πα-
ραχωρηθεί η διαχείριση
όλων αυτών. Κάθε
φορά δε που καλείται κάποιος να ερμηνεύσει
λόγια του διαβόλου, πρέπει πρώτα-πρώτα
να διευκρινίζει το θέμα, αν τα λόγια αυτά
είναι αληθινά η ψεύτικα.
Ένας, λοιπόν, είναι ο Θεός, ο Πατέ-
ρας, ο Παντοκράτορας, τον Οποίον
τόλμησαν οι μαθητές των αιρετικών να Τον
δυσφημούν. Τόλμησαν να δυσφημήσουν
τον
«Κύριον Σαβαώθ, τον καθήμενον επάνω
των Χερουβίμ» (Ψαλμ. 79, 2). Τόλμησαν
να δυσφημήσουν τον Κύριο, που εξουσι-
άζει τα πάντα. Τόλμησαν να βλασφημή-
σουν Αυτόν, που οι Προφήτες ονομάζουν
και φανερώνουν ως Παντοκράτορα Θεό.
Εσύ, όμως, Ένα να προσκυνάς, τον Πα-
ντοκράτορα Θεό, «τον Πατέρα του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού» (Ρωμ. 15, 6),
ξεφεύγοντας από την πολυθεΐα και από
κάθε άλλη αίρεση και λέγοντας μαζί με
τον Ιώβ: «Κύριον δε τον Παντοκράτορα
επικαλέσομαι, τον ποιούντα μεγάλα και
ανεξιχνίαστα, ένδοξα τε και εξαίσια, ων
ουκ έστιν αριθμός» (πρβλ. Ιώβ 5, 9). Και
το «επί τούτοις πάσιν, τιμή παρά Παντοκράτορος
» (Ιώβ 37, 22).
Ω η δόξα και νυν και εις τους αιώνας
των αιώνων. Αμήν.
Κατηχήσεις Αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, εκδ. «Ετοιμασία»
πολλούς θε-
ους και χρησιμοποιούμε την πίστη μας σαν
όπλο κατά των ειδωλολατρών και εναντίον
κάθε αιρετικής δυνάμεως. Με το να προ-
σθέτουμε, όμως, το «εις ένα Θεό Πατέρα
», αντιμετωπίζουμε τους Ιουδαίους, οι
οποίοι αρνούνται τον Μονογενή Υιό του
Θεού. Γιατί, όπως είπαμε ξανά, και πριν
ακόμα κηρύξουμε και φανερώσουμε με λε-
πτομέρεια όσα αναφέρονται στο πρόσωπο
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με το να
πούμε ότι είναι Πατέρας,
ήδη φανερώσαμε
και μαρτυρήσαμε, ότι είναι Πατέρας του
Υιού. Και έτσι, όσο και όπως πιστεύουμε
ότι υπάρχει Θεός, τόσο ακριβώς πιστεύου-
με ότι έχει και Υιό. Τώρα, πάνω σ’ αυτά,
προσθέτουμε ότι είναι και Παντοκράτο-
ρας. Και αυτό το λέμε και για τους ειδω-
λολάτρες και για τους Ιουδαίους και για
όλους τους αιρετικούς.
Μερικοί από τους ειδωλολάτρες είπαν,
ότι ο Θεός είναι η ψυχή του κόσμου.
Άλλοι, ότι η εξουσία Του φθάνει μόνο με-
χρι τον ουρανό και όχι στη γη. Και μερικοί
που πλανήθηκαν μαζί μ’ αυτούς, ερμηνεύ-
οντας κακώς το ρητό, «και η αλήθεια
σου
έως των νεφελών» (Ψαλμ. 107, 5), τόλμησαν
να περικλείσουν την Πρόνοια του Θεού
μέχρι τα σύννεφα και τον ουρανό και να
αποξενώσουν τον Θεό από όσα συμβαί-
νουν στη γη. Αυτοί ξέχασαν τον Ψαλμό
που λέει: «εάν αναβώ εις τον ουρανόν, συ
εκεί ει∙ εάν καταβώ εις τον Άδη, πάρει»
(Ψαλμ. 138, 8). Αφού, λοιπόν, δεν υπάρ-
χει τίποτα ψηλότερο από τον ουρανό και
το βαθύτερο
σημείο της γης είναι ο Άδης,
άρα Εκείνος που εξουσιάζει τον Άδη, ο
οποίος είναι το κατώτερο σημείο της γης,
εξουσιάζει και τη γη ολόκληρη.
Οι αιρετικοί πάλι, όπως είπαμε και πριν,
δε γνωρίζουν ένα Θεό Παντοκράτορα.
Διότι, παντοκράτορας είναι εκείνος που συ-
ντηρεί και εξουσιάζει τα πάντα. Εκείνοι,
όμως, που λένε ότι υπάρχει ένας εξουσια-
στης της ψυχής και ένας άλλος του σώμα-
τος, δεν ομολογούν ως τέλειο εξουσιαστή
κανέναν από τους δυό, γιατί ο καθένας
από αυτούς δεν εξουσιάζει ο,τι εξουσιάζει
ο άλλος. Διότι, εκείνος που εξουσιάζει την
ψυχή, χωρίς να εξουσιάζει και το σώμα,
πως μπορεί να είναι παντοκράτορας; Αυτός
πάλι που εξουσιάζει τα σώματα χωρίς να
εξουσιάζει και τα πνεύματα, πως μπορεί
να είναι παντοκράτορας; Αντίθετα, αυτούς
τους ελέγχει ο Κύριος λέγοντας: «φοβήθη-
τε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και
σώμα απολέσαι εν γεέννη» (Ματθ. 10, 28).
Γιατί, αν δεν εξουσιάζει και τα δύο, πώςθά τιμωρήσει και τα δύο ο Πατέρας του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Πως είναι
δυνατόν να πάρει το σώμα
που δεν εξου-
σιάζει και να το βάλει στην Κόλαση, «εάν
μη πρώτον δήση τον ισχυρόν και τα σκεύη
αυτού διαρπάση;» (πρβλ. Ματθ. 12, 29).
Αλλ’ όμως, η αγία Γραφή και τα ορθό-
δοξα δόγματα, που στηρίζονται σ’
αυτήν, παραδέχονται και πιστεύουν μο-
νο σ’ Ένα Θεό, που με την αυτοδυναμία
Του εξουσιάζει τους πάντες και τα πάντα
και που με την απόλυτα ελεύθερη θέλησή
Του ανέχεται πολλούς και πολλά. Εξου-
σιάζει και τους ειδωλολάτρες, αλλά τους
ανέχεται, γιατί είναι ανεξίκακος. Εξουσι-
άζει και τους αιρετικούς που απιστούν σ’
Αυτόν, αλλά τους ανέχεται, επειδή είναι
μακρόθυμος. Εξουσιάζει και το διάβολο,
αλλά τον ανέχεται, επειδή ο Θεός είναι μα-
κρόθυμος, όχι επειδή είναι αδύνατος και
νικιέται από το διάβολο. Διότι ο διάβο-
λος είναι από τα πρώτα δημιουργήματα
του Θεού (Ιώβ 40, 19) και είναι δημιουρ-
γημένος να περιπαίζεται,
όχι από τον Θεό
(γιατί δεν είναι άξιος ούτε να περιπαιχθεί
από τον Θεό), αλλά από τους Αγγέλους,
που έχει δημιουργήσει ο Θεός. Επέτρεψε
ο Θεός να ζει ο διάβολος, για να γίνουν
δύο πράγματα. Πρώτον, για να ρεζιλεύε-
ται αυτός περισσότερο, εφόσον θα νικιέ-
ται και δεύτερο για να στεφανώνονται οι
άνθρωποι.
Ω! πάνσοφη Θεία Πρόνοια, η
Οποία χρησιμοποιεί και την κακή προ-
αίρεση του διαβόλου για να σώσει τους
πιστούς! Διότι, όπως ακριβώς τη μισάδελ-
φη προαίρεση των αδελφών του Ιωσήφ τη
χρησιμοποίησε ο Θεός για να οικονομήσει
τη σωτηρία τους —αφού πρώτα επέτρεψε
σ’ αυτούς, σύμφωνα με το μίσος τους, να
πουλήσουν τον αδελφό τους και έπειτα
βρήκε τρόπο για να αναδειχθεί βασιλιάς
αυτός, στον οποίον αναπαυόταν— έτσι επέ-
τρεψε ο Θεός να παλεύουν οι άνθρωποι με
το διάβολο, για να τον νικούν και να στε-
φανώνονται. Και με τη νίκη
τους αυτή, ο
μεν διάβολος να ντροπιάζεται περισσότε-
ρο, αφού θα νικιέται από τους κατά φύση
κατωτέρους του ανθρώπους, οι δε άνθρω-
ποι να προκόπτουν όλο και περισσότερο,
αφού θα κατορθώνουν να νικούν αυτόν,
που κάποτε υπήρξε αρχάγγελος.
Κανένα πράγμα και κανένα πρόσωπο
δεν μπορεί να βγει έξω από την πα-
ντοκρατορική δύναμη του Θεού. Σχετικά
με αυτό λέει η Αγία Γραφή: «Τα σύμπα-
ντα δούλα σα» (Ψαλμ. 118, 91). Από τα
σύμπαντα, όμως, εξαιρούνται
ο Ένας και
Μονογενής Υιός Του και το Ένα Άγιο
Πνεύμα Του. Και ολόκληρος
ο υποτελής
αυτός κόσμος, «δια του Ενός Υιού και
εν Αγίω Πνεύματι», υπηρετεί τον Κύριο.
Εξουσιάζει, λοιπόν, τα πάντα ο Θεός και
επειδή είναι μακρόθυμος
ανέχεται και τους
φονιάδες και τους ληστές και τους πόρνους.
Και έχει ορίσει ένα συγκεκριμένο χρονικό
σημείο, που θα αποδώσει σε καθένα σύμφωνα
με το έργο του, ώστε να καταδικα-
στουν περισσότερο εκείνοι, στους οποίους
δόθηκε μεγάλη χρονική προθεσμία και δε
μετανόησαν εξαιτίας της σκληρής και κα-
κόβουλης καρδιάς τους. Οι βασιλείς των
ανθρώπων, που βασιλεύουν
στη γη, έχουν
από τον Θεό μόνο ορισμένο χρόνο αυτή τη
βασιλική εξουσία.
Αυτό το γεύτηκε κάποτε
εμπειρικά ο Ναβουχοδονόσορ και είπε ότι
«η Βασιλεία Αυτού, Βασιλεία αιώνιος και
η εξουσία Αυτού εις γενεάν και γενεάν»
(Δαν. 4, 31).
Δεν ανήκουν στο διάβολο ο πλούτος,
το χρυσάφι και τα χρήματα, όπως με-
ρικοί νομίζουν. Διότι «του πιστού όλος ο
ΒΟΑΝΕΡΓΕΣ 65
κόσμος των χρημάτων, του δε απίστου ουδέ
οβολός» (Παρμ. 17, 6α). Και δεν υπάρχει
κανείς πιο άπιστος από το διάβολο. Αυτό
το λέει ο Θεός ολοφάνερα με το στόμα του
προφήτη Αγγαίου: «Εμόν το χρυσίον και
εμόν το αργύριον» (Αγγ. 2, 8) και «ω τινι
θέλω δίδωμι αυτό» (πρβλ. Δουκ. 4, 6). Εσύ
μονάχα να τα χρησιμοποιείς καλά και δεν
είναι αξιοκατάκριτα τα χρήματα. Όταν,
όμως, εσύ το καλό το χρησιμοποιείς άσχη-
μα, τότε, επειδή δε θέλεις να κατακρίνεις
τον εαυτό σου για την κακή χρήση, ρίχνεις
το φταίξιμο με πολλή ασέβεια στο Δημιουρ-
γο του. Μπορεί κανείς και έχοντας χρήματα
να σωθεί: «Επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν
» (Ματθ. 25, 35), οπωσδήποτε χρησιμο-
ποιώντας τα χρήματά σας. «Γυμνός ήμην
και περιεβάλετέ με» (Ματθ. 25, 36), οπωσ-
δήποτε χρησιμοποιώντας τα χρήματά σας.
Θέλεις να μάθεις πως μπορούν να γίνουν
είσοδος για τη Βασιλεία των ουρανών τα
χρήματα; «Πώλησόν σου», είπε ο Κύριος,
«τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς και έξεις
θησαυρόν εν ουρανοίς» (Ματθ. 19, 21).
Αυτά σας τα είπα για τους αιρετικούς,
που αναθεματίζουν τα κτήματα, τα
χρήματα και τα σώματα. Γιατί δε σε θέλω
ούτε δούλο των χρημάτων, ούτε να βλέπεις
με μάτι εχθρικό όσα δόθηκαν από τον Θεό
για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων.
Ποτέ,
λοιπόν, να μην πεις, ότι τα χρήματα είναι του
διαβόλου. Και αν ο διάβολος λέει «ταύτα
πάντα σοι δώσω» (Ματθ. 4, 9), επειδή «εμοί
παραδέδοται», (Λουκ. 4, 6), μπορεί, όμως,
κανείς και να μην πιστέψει στα λόγια του.
Γιατί πραγματικά, δεν μπορούμε να έχου-
με εμπιστοσύνη στον ψεύτη. Ίσως τώρα να
αναγκάστηκε από τη δύναμη Εκείνου που
είχε μπροστά του και είπε την αλήθεια.
Γιατί
δεν είπε «αυτά όλα θα σου τα δώσω, επει-
δη μου ανήκουν», αλλά «επειδή
μου έχουν
παραδοθεί». Διότι ο διάβολος δεν είχε την
κυριαρχία πάνω σε όσα υποσχόταν στον
Χριστό, αλλά ομολόγησε, ότι του είχε πα-
ραχωρηθεί η διαχείριση
όλων αυτών. Κάθε
φορά δε που καλείται κάποιος να ερμηνεύσει
λόγια του διαβόλου, πρέπει πρώτα-πρώτα
να διευκρινίζει το θέμα, αν τα λόγια αυτά
είναι αληθινά η ψεύτικα.
Ένας, λοιπόν, είναι ο Θεός, ο Πατέ-
ρας, ο Παντοκράτορας, τον Οποίον
τόλμησαν οι μαθητές των αιρετικών να Τον
δυσφημούν. Τόλμησαν να δυσφημήσουν
τον
«Κύριον Σαβαώθ, τον καθήμενον επάνω
των Χερουβίμ» (Ψαλμ. 79, 2). Τόλμησαν
να δυσφημήσουν τον Κύριο, που εξουσι-
άζει τα πάντα. Τόλμησαν να βλασφημή-
σουν Αυτόν, που οι Προφήτες ονομάζουν
και φανερώνουν ως Παντοκράτορα Θεό.
Εσύ, όμως, Ένα να προσκυνάς, τον Πα-
ντοκράτορα Θεό, «τον Πατέρα του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού» (Ρωμ. 15, 6),
ξεφεύγοντας από την πολυθεΐα και από
κάθε άλλη αίρεση και λέγοντας μαζί με
τον Ιώβ: «Κύριον δε τον Παντοκράτορα
επικαλέσομαι, τον ποιούντα μεγάλα και
ανεξιχνίαστα, ένδοξα τε και εξαίσια, ων
ουκ έστιν αριθμός» (πρβλ. Ιώβ 5, 9). Και
το «επί τούτοις πάσιν, τιμή παρά Παντοκράτορος
» (Ιώβ 37, 22).
Ω η δόξα και νυν και εις τους αιώνας
των αιώνων. Αμήν.
Κατηχήσεις Αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, εκδ. «Ετοιμασία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.