Των 630 ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η Εκκλησία μας δεν είναι κοινωνία Αγγέλων, είναι κοινωνία αμαρτωλών ανθρώπων, τους οποίους η Εκκλησία αγιάζει και τους εισάγει στην αιωνιότητα. 

Γι αυτό και αυτή η Εκκλησία μας σαν σήμερα το Πατριο εορτολόγιο μας παρουσιάζει 630 μορφές Αγίων.
Των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε στην Καρχηδόνα με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Πουλχερίας και του Μαρκιανού.
Γιατί συνήλθε η Σύνοδος αυτή; Διότι είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα. Πάντοτε η Εκκλησία είχε τα προβλήματά της και πάντοτε τα αντιμετώπιζε με αγάπη, στοργή και ενδιαφέρον.
Η Εκκλησία βλέπει όλα της τα παιδιά. Και τα παιδιά αυτά που αμαρτάνουν τα αγκαλιάζει, δεν τα λιθοβολεί, δεν τα αφορίζει, δεν τα πετάει.
Αλλά με στοργή και ενδιαφέρον τα προσφέρει ό,τι είναι δυνατόν για να σταθούν όρθια, να κρατηθούν στην πίστη, να αγωνισθούν, να λύσουν τα προβλήματά τους και να επιτύχουν τον αγιασμό και την σωτηρία.
Πάντοτε η Εκκλησία μας στάθηκε κοντά στον αμαρτωλό. Ο Χριστός μας ήλθε και πλησίασε τους αμαρτωλούς ανθρώπους για να τους σώσει. Δεν τους απομάκρυνε, δεν κράτησε αποστάσεις. «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», είπε. Έτσι αντιμετώπισε και η Εκκλησία τα παιδιά της που λύγιζαν, σκόνταφταν, ξεγλιστρούσαν, έπεφταν, αμάρταναν. Όμως η Εκκλησία είχε και άλλα παιδιά, τα οποία δεν ήσαν απλώς αμαρτωλά, ήσαν αιρετικοί. Ποια ήταν αυτά τα παιδιά της; Ήταν εκείνα τα οποία παραχάραξαν την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Και όπως οι παραχαράκτες του εθνικού μας νομίσματος παραβιάζουν τους νόμους του Ελληνικού Κράτους, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην δικαιοσύνη, έτσι ακριβώς και η Εκκλησία μας αντιμετώπιζε τους αιρετικούς, τους παραχαράκτες της αληθείας του Ευαγγελίου.

Αλλωστε και ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή, μας είπε «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος».
Λέει, αιρετικό άνθρωπο αν τον συμβουλεύσεις μια και δυο άστον, γιατί αυτός πλανήθηκε και αμαρτάνει. Είναι αδύνατον να τον επαναφέρεις.
Ο αιρετικός είναι αυτός που παίρνει ένα μέρος, μια σελίδα του Ευαγγελίου και την διαστρέφει. Αντιτάσσεται στο ορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας μας.
Γι αυτούς τους ανθρώπους μας μίλησε και ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, ο Ιωάννης, ο οποίος είπε: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε». Όποιος δεν φέρνει το Ευαγγέλιο αυτό που σας κηρύττω εγώ, να μην τον χαιρετάτε και να μην τον βάζετε μέσα στο σπίτι σας.
Έτσι αντιμετώπισε η Εκκλησίας μας τους αιρετικούς.
Και όταν αυτός ο μαθητής της Αγάπης, συνάντησε στο βαλανίον έναν μεγάλο αιρετικό, τον Κύρινθο και έμαθε ότι είναι μέσα εκεί, είπε στην συνοδεία του να φύγουν μην τυχόν και πέσει το βαλανίον και τους σκεπάσει.
Κάποτε ένας φημισμένος αγιος, ο αββάς Αγάθων, δέχθηκε μια επίσκεψη. Κάποιοι άνθρωποι τον πλησίασαν και τον ρώτησαν: «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων, ο υπερήφανος, ο ψεύτης, ο παλιάνθρωπος, ο απατεώνας;». Ναι! (Σε όλα απαντούσε θετικά). «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων ο αιρετικός;». Ύψωσε τότε την φωνή του, διαμαρτυρήθηκε, ένωσε τα τρία του δάκτυλα και είπε: «Όχι, αμαρτωλός είμαι, αιρετικός δεν είμαι. Πιστεύω εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν».

Ὁ ἀπολογισμὸς μετὰ τὸν κουρνιαχτὸ τῆς ὑποδοχῆς τοῦ ἀφορισμένου στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Ὁ ἀπολογισμὸς μετὰ τὸν κουρνιαχτὸ

τῆς ὑποδοχῆς τοῦ ἀφορισμένου στὸ Ἅγιον Ὄρος :

ὡς ἀντιστάθμισμα στὴν προκλητικὴ προπαγάνδα

(πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ )

ὅτι συμφωνεῖ σύσσωμο… τὸ Ἅγιον Ὄρος!

Προσοχή…

Πρὸς ἐνημέρωση / ὑπενθύμιση:

Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν στὴν ἐπίσημη φωτογραφία ὑποδοχῆς :

Ἀριστερὰ πρὸς τὰ δεξιά, πρώτη σειρά : 1…Βατοπεδίου Ἐφραίμ.

5….Σιμωνόπετρας Ἐλισσαῖος.2…Ιβήρων Ναθαναήλ.6…. Παντοκράτορος Γαβριήλ.Δεύτερη σειρά :

3…. Σταυρονικήτα Τύχων.

7… Ξενοφῶντος Ἀλέξιος.4….Διονυσίου Πέτρος.8… Χιλανδαρίου Μεθόδιος.

ΥΓ. Μὲ τὶς κορδέλες ὁ Πρωτοεπιστάτης Ἱ.Μονῆς Μ.Λαύρας Ἀβραὰμ μοναχός.

Πιὸ δίπλα, δεξιὰ τοῦ πολιτικοῦ διοικητῆ Α.Ο. Ἀλκιβιάδη Στεφανῆ, ὁ Ἀμβρόσιος Ἱερομόναχος-Προϊστάμενος Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.

Ἂν καὶ παρόντες οἱ Κατσουλιέρηδες, γιὰ ἐμᾶς, εἶναι πνευματικὰ ἀνυπόστατοι.

Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ὅσοι ρασοφόροι, ἦσαν ὡς ἀβανταδόροι – κομπάρσοι γιά νὰ δείχνουν πολλοί …

Ὅλοι τους…. μὰ ὅλοι τους… φιλο- οἰκουμενιστές…. φιλο- ἐμβολιαστὲς (κορώνα – ἰοῦ…)… φιλο-νεωτεριστές … κ.λπ…κ.λπ…

Βλέπουμε ἀπὸ τὴν ἄνωθεν συγκεκριμένη φωτογραφία –ἀδιαμφισβήτητο πειστήριο τῆς ἀντικειμενικῆς πραγματικότητας – ὅτι παρίστανται μόνο ὀχτὼ Μοναστήρια ἐπὶ τοῦ συνόλου τῶν εἴκοσι ! Ἄρα ἡ μειοψηφία … ὑποδέχεται τὸν ἀφορισμένο πρωθυπουργό ! Ἀναρωτιόμαστε…( !!! ) καὶ πῶς ἡ μειοψηφία κυριάρχησε ἐπὶ τῆς πλειοψηφίας ( ;;; ) …

Πρὸς ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας, τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν ἦταν οὔτε σύσσωμο, οὔτε σύμφωνο μὲ τὴν ἔλευση καὶ ὑποδοχὴ τοῦ ἀντίχριστου πρωθυπουργοῦ!

Ἐπίσης, οἱ Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες, Σκητιῶτες ποὺ ἀποτελοῦν τά 2/3 (1.400 ἀπὸ 2.100 Ἁγιορειτῶν ἐν συνόλῳ …), ὡς μεῖζον ἀριθμὸς, ἦταν φωνὴ ἀντίθετη μὲ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἀφορισμένου…

Διαβάζουμε στήν Γένεση (κεφ. ΙΗ΄, στιχ.32 ) : «καὶ εἶπε μήτι Κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ. ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν. οὐ μὴ ἀπωλέσω ἕνεκεν τῶν δέκα». Δηλαδὴ ἐὰν ὑπῆρχαν ἔστω καὶ δέκα δίκαιοι στὰ Σόδομα καὶ Γόμμορα θὰ εἶχαν σωθεῖ ἀπὸ τὴν πυρά-ὄλεθρο. Εὐελπιστοῦμε ὅτι στὸ Ἅγιον Ὅρος θά ὑπάρχουν πολλαπλάσιοι τῶν δέκα δικαίων …!!

Παρόμοιο περιστατικό, σχετικὸ μὲ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὅραμα μὲ τὰ πέντε δάκτυλα τῆς ἀνοιχτῆς παλάμης ποὺ εἶδε ὁ Μωάμεθ Β΄ κατὰ τοὺς ἐπινίκιους ἑορτασμούς, ποὺ τοῦ προκάλεσε φόβο καὶ ἀναστάτωση καὶ τὸ ὁποῖο ἑρμήνευσε ὁ ταπεινὸς καὶ ρακένδυτος καλόγερος Γεννάδιος Σχολάριος ( ὁ μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως) : «Μὲ τὸ ὅραμα αὐτό, βασιλιᾶ μου, ὁ Θεὸς σοῦ στέλνει ἕνα μήνυμα: Ὅτι Αὐτός σοῦ ἔδωσε τὴν Πόλη. Δὲν τὴν πῆρες ἐσύ! Ἂν ὑπῆρχαν ἔστω καὶ πέντε ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, δὲν θὰ τὴν κατακτοῦσες!».*

Ὁ ν ο ῶ ν ν ο ε ί τ ω …

Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει τὶς βαθύρριζες ἀντιστάσεις του, παρ’ ὅλη τὴν ἐπιδεικνύουσα ὑποχωρητικότητα ( ἐμμέσως πλὴν σαφῶς… ) ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο Κολυμπαρίου Κρήτης (16.6.2016 ν.ἡμ.) καὶ ἐντεῦθεν, καθώς καὶ λοιπῶν προδοτικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἄλλων Ἐπισκόπων.

Εὐελπιστοῦμε στὴν ἀφύπνιση, γιά τήν ὕστατη μάχη κατὰ τοῦ τελικοῦ σφραγίσματος τοῦ ἀντι- χρίστου….!!!

Εὐχόμεθα, οἱ περισσότεροι νὰ εἶναι μὲ τὸ Ἐσφαγμένον Ἀρνίον,

τὸν νικητὴ Θεάνθρωπο Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν!

Ἀμήν.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ.

* Ἁγιορείτη μοναχοῦ Μαξίμου Ἰβηρίτη, «Τὸ ὅραμα τοῦ Μωάμεθ Β’ – Ὁ Γεννάδιος Σχολάριος στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο».

 

Ν’ αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα.

Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος κι αμαρτωλός. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.

Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους.

Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να’ χεις περισσότερες από τους άλλους.

Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι. «Πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ’ 23)

Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.

Γι΄αυτό , εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας.

Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του.

Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.

Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας! Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια.

Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.

Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Ἡ Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδος καί οἱ αἰρετικοί Μονοφυσίτες)

Ἡ Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδος καί οἱ αἰρετικοί Μονοφυσίτες

Η Εκκλησία διαχρονικά προκαλείτο από διάφορους αιρετικούς. Τα προβλήματα που αυτοί προκαλούσαν, ως προβατόσχημοι λύκοι, καθώς και τα ζητήματα που προέκυπταν τα αντιμετώπιζε Συνοδικά. Διά των Συνόδων η Εκκλησία εξήγησε ό,τι ήταν ήδη παραδεδομένο από το Θεό -αλλά αμφισβητήθηκε από την αίρεση- και μάλιστα, κατα τρόπο που να μην επιδέχεται πλέον παρερμηνεία, ώστε οι πιστοί να γνωρίζουν επακριβώς την πίστη τους και έτσι, έχοντας ορθά θεολογικά κριτήρια, να μην παρασύρονται από τους κακοπροαίρετους αιρεσιάρχες. Το έτος 451 μ.Χ., λοιπόν, επί Αυτοκρατορίας του Αγίου Μαρκιανού και της Αγίας Πουλχερίας, συγκλήθηκε Σύνοδος από 630 Πατέρες στην Χαλκηδόνα (πόλη που βρίσκεται στις ακτές του Βοσπόρου, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη), η οποία εκαλείτο να αντιμετωπίσει την αίρεση του μονοφυσιτισμού, της οποίας κύριοι εκπρόσωποι απέβησαν οι αιρετικοί Ευτυχής και Διόσκορος. Η Σύνοδος του 451 αναγνωρίστηκε από την Εκκλησία ως η Δ’ Οικουμενική.

Ο Ευτυχής

Ο Ευτυχής ήταν αρχιμανδρίτης και ηγείτο ενός μοναστηριού στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τη θεωρία του, στο ένα πρόσωπο του Ιησού Χριστού δεν υπάρχουν δύο φύσεις, αλλά μόνο μία, η Θεία, διότι δεν δεχόταν πως ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, ως άνθρωπος, είχε ομοούσια φύση με την μητέρα του, την Κυρία Θεοτόκο. Το καίριο και κύριο αυτό δογματικό ολίσθημα ο Ευτυχής επιχειρούσε να δικαιολογήσει λέγοντας ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε από τη Θεία του φύση. Έτσι ο Ευτυχής ακύρωνε το έργο της Θείας Οικονομίας.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, ο Ευτυχής καθαιρέθηκε, από Ενδημούσα Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία συγκλήθηκε με Πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο τον Άγιο Φλαβιανό. Ο αιρεσιάρχης Ευτυχής, όμως, συνεργούντος του Χρυσαφίου, κατάφερε να πετύχει αποκατάστασή του με σύγκλιση μεγάλης συνόδου στήν Έφεσο, όπου αυτή τη φορά προήδρευε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Διόσκορος. Η σύνοδος αυτή έγινε το 449 και ονομάστηκε Ληστρική, λόγω των θλιβερών και αντιεκκλησιαστικών γεγονότων που σημειώθηκαν κατά την διάρκειά της.

Ο Διόσκορος

Αγιος Εφραίμ ο Σύρος...περι αγαπης.

Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, στο κείμενο που ακολουθεί, καταδεικνύει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχει πράγματι Αγάπη:

-Εκείνος που έχει αγάπη δε ζηλεύει, δε φθονεί, δεν κατατρέχει, δε χαίρεται με την πτώση των άλλων, δεν εξευτελίζει αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, αλλά τον συλλυπείται και τον συμπαραστέκεται και τον ανακουφίζει, δεν παραβλέπει τον αδελφό στην ανάγκη του, αλλά τον συμπαραστέκεται, και πεθαίνει μαζί του, εκτελεί το θέλημα του Θεού, και είναι μαθητής του.

Διότι ο ίδιος ο καλός μας Δεσπότης είπε: -Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο.

Εκείνος που έχει αγάπη ποτέ δεν αποκτά κάτι για τον εαυτό του, δε θεωρεί τίποτε δικό του, αλλά όλα όσα έχει τα προσφέρει κοινά σε όλους.

Εκείνος που έχει αγάπη κανέναν δε θεωρεί ξένο, αλλά όλους τους έχει δικούς του, δεν παροργίζεται, δεν ξιπάζεται, δε φουντώνει από οργή, δε χαίρεται για την αδικία που γίνεται, δεν εξακολουθεί να ψεύδεται, κανέναν δε θεωρεί εχθρό, παρά μόνο τον Διάβολο.

Εκείνος που έχει αγάπη όλα τα υπομένει, είναι ευεργετικός, είναι μακρόθυμος.

 

ΕΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΕΛΠΙΣΘΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ..... .( ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ).

Εάν ο άνθρωπος απελπισθεί από κάθε άλλη βοή­θεια και δέσει σφιχτά την ελπίδα του στον Θεό μοναχά, και ταπεινωθεί και δεν λογαριάζει για τίποτα τον εαυτό του, τότε θα νοιώσει να τον σκεπάζει η θεϊκή ευσπλα­χνία και να του δίνει κάποια δύναμη ώστε να μην υπάρ­χει τίποτα πια για να τον φοβερίζει, κι’ ούτε καμμιά ανά­γκη για να τον κάνει να τη συλλογισθεί.

Όλα του φαί­νονται σαν να μην υπάρχουνε, κι’ αυτός ελαφρός σαν πνοή γεμάτη δύναμη, χαρά, ελπίδα και αγάπη (γιατί η α­ληθινή αγάπη βγαίνει από την πίστη κι’ από την ελπί­δα), πετά υψηλά, γλυτωμένος από το βάρος της σαρκός κι’ από τις μάταιες φροντίδες τις σαρκικής διάνοιας, ή­γουν τη φιλοδοξία, τον μωρό ζήλο να ερευνήσει το μυ­στήριο του κόσμου, κι’ όλες τις άλλες μικρολογίες με τις οποίες είναι δεμένη η ζωή μας.

Αυτή είναι μια κατά­σταση αλλόκοτη κι’ απίστευτη, είναι η είσοδος εις την βασιλείαν του Θεού, που λέγει ο Κύριος, και που δεν λέ­γεται με λόγια, γιατί, δεν είναι ένας σαρκικός ενθουσια­σμός της διάνοιας, αλλά μια λύτρωση που γίνεται με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και δεν υπάρχουνε και λόγια σε τούτον τον κόσμο με τα οποία να ειπωθεί. Γι’ αυτό ο Κύριος, λέγοντας «βασιλεία του Θεού» ή «βασιλεία των ουρανών», δεν εξήγησε ποτέ τί είναι αυτή η «βασιλεία», αλλά μας δίδαξε μοναχά με τί τρόπο θα την αξιωθούμε.

Για να γεννηθεί ο άνθρωπος ο πνευματικός και για να βγει στο φως από το σκοτάδι, είναι ανάγκη να βασα­νισθεί, όπως γίνεται με τη γέννα του σαρκικού ανθρώ­που. Γι’ αυτό λέγει ο Χριστός: «Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν». Και στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζει κανένας πως ο Παύλος και ο Βαρνά­βας επήγαν στο Ικόνιον και στην Αντιόχεια «επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, παρακαλούντες εμμένειν τη πίστει και ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού».

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809) 14 Ιουλίου

      

Για τον Άγιο Νικόδημο τρέφουμε οι ορθόδοξοι Έλληνες μεγάλο θαυμασμό και βαθειά ευγνωμοσύνη. Η απόπειρα απόδοσης Βίου, «Συναξαρίου», του συγγραφέα του «Μεγάλου Συναξαριστού», ξεπερνάει τη συνηθισμένη μας τόλμη, αλλά όχι και το χρέος να εκφράσουμε σε λίγες έστω γραμμές απέραντη τιμή γι’ αυτόν τον νέο Άγιο, που φώτισε το πιο βαθύ σκοτάδι των τελευταίων χρόνων της σκλαβιάς του γένους μας.

Γεννήθηκε στη Νάξο στα 1749, από γονείς καλλιεργημένους και πλούσιους. Πολύ μικρός έδειξε εξαιρετική ικανότητα στα γράμματα και σπάνια φιλομάθεια. Στα 1765, σε ηλικία 16 ετών, ο Νικόλαος Καλλιβούρτσης, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου, αποστέλλεται από τον Επίσκοπο του νησιού τουστην περίφημη Σχολή της Σμύρνης να σπουδάσει. Μένει στη Σχολή πέντε χρόνια, όπου φανερώνει ασυνήθιστα πνευματικά χαρίσματα και υπέροχο ήθος.

Από αυτά τα εφηβικά του χρόνια μεταφέρουμε λίγα, απ’ όσα διέσωσαν οι βιογράφοι του, όσο για να γνωρίσουμε την αξιοθαύμαστη βιοτή ενός γεννημένου στη σκλαβιά Έλληνα σπουδαστή, που αναδείχτηκε φάρος παιδείας και αγιότητας και πλούτισε τη νεότερη Ελλαδική Εκκλησία με έργα Ορθοδόξου πίστεως και πνευματικής οικοδομής ανεκτίμητα.

Στη Σχολή, γράφουν, προκάλεσε την έκπληξη και το θαυμασμό δασκάλων και συμμαθητών για τηνεξαιρετική μνήμη, τη φωτεινή κρίση και το λαμπρό ήθος, τον ονομάζουν «εξαίσιον θαύμα της εποχής». Είχε συσπουδαστές τους μετέπειτα Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτο τον Ζ’ και Γρηγόριο τον Ε’ και άλλους άνδρες επισημότατους, οι οποίοι αναδείχτηκαν Ιεράρχες και Λογάδες, Δάσκαλοι του Γένους στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού. Γνώριζε απ’ έξω όχι μόνον τις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές ακόμη πραγματείες, αλλά και όλους τους ποιητές, τους ιστορικούς, παλαιούς και νέους, Έλληνες και Λατίνους, καθώς και τα συγγράμματα των Ελλήνων Πατέρων. Έφτανε να διαβάσει ένα βιβλίο μία φορά και να το θυμάται σ’ όλη τη ζωή του.

Στην τρικυμία της μοναχικής ζωής

Η μοναχική ζωή είναι ένα πνευματικό ταξίδι μέσα σε θάλασσα θλίψεων, δοκιμασιών και αγώνων, με σκοπό τη συνάντηση της ψυχής με τον Χριστό στο λιμάνι της αιώνιας μακαριότητας.

Μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, ο Κύριος έδωσε εντολή στους μαθητές Του να διασχίσουν μόνοι τους τη θάλασσα. Και ενώ βρέθηκαν να παλεύουν με τα κύματα, Εκείνος ήρθε κοντά τους, περπατώντας πάνω στα νερά. Ο Πέτρος, με πίστη δυνατή, τόλμησε να Τον πλησιάσει. Όμως όταν φοβήθηκε, άρχισε να βυθίζεται. Και τότε ο Κύριος, με αγάπη και αυστηρότητα, τον στήριξε και τον επανέφερε στο πλοίο.

Αυτή η σκηνή απεικονίζει τη μυστική πορεία κάθε ψυχής που αφιερώνεται ολοκληρωτικά στον Θεό. Όπως οι μαθητές, έτσι και οι αφιερωμένοι στον Θεό αφήνουν πίσω τους τα εγκόσμια, και παίρνουν τον δρόμο προς την αντίπερα όχθη, τον δρόμο της αιώνιας ένωσης με τον Νυμφίο Χριστό.

Όμως σ’ αυτό το ταξίδι δεν λείπουν οι θύελλες. Ο Κύριος φαίνεται να απομακρύνεται, και οι θλίψεις πλημμυρίζουν τη βάρκα της ψυχής. Εκεί, μέσα στη μοναξιά του πόνου, καλείται η ψυχή να μείνει σταθερή, να αγωνιστεί, να μη δειλιάσει, αλλά με ταπεινή πίστη να συνεχίσει να κωπηλατεί.

Η ζωή του μοναχού, λέγει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι θάλασσα. Το πλοιάριο που τον διασώζει είναι η μετάνοια. Η δύναμη που τον σπρώχνει είναι ο φόβος του Θεού. Ο άνεμος που τον προωθεί είναι οι στεναγμοί της καρδιάς. Κι έτσι, ο Θεός τον οδηγεί στο γλυκύ λιμάνι της θείας αγάπης, εκεί όπου η ψυχή σμίγει μυστικά με τον Ουράνιο Νυμφίο της.

Και όταν όλα τελειώσουν, όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, τότε αρχίζει η άπαυστη μακάρια ζωή, η αιώνια ανάπαυση, η χαρά της αιωνιότητας κοντά στον Κύριο.

( Του Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου)

•

Η μοναχική πορεία είναι ένα ταξίδι πίστης και εμπιστοσύνης, με καταιγίδες και δοκιμασίες, αλλά και με τη βεβαιότητα πως στο τέλος θα φτάσουμε στην ακτή της αιώνιας μακαριότητας, όπου ο Χριστός μας περιμένει.

Προς κάθε ψυχή που αγωνίζεται μέσα στη σιωπή της υπακοής, της προσευχής και των δακρύων, για να φτάσει στη θεία ένωση με τον Νυμφίο Χριστό.

Μην αποκάμεις στο πέλαγος των θλίψεων. Στο τιμόνι της πίστεως, σε καθοδηγεί ο Χριστός.

Ο επόμενος Πατριάρχης θα είναι ο Ελπιδοφόρος - Γέροντας Μεθόδιος, Γρηγόρης Σερέτης

 

Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ 13 Ιουλίου

Να, συν τοις άλλοις, πως η Εκκλησία υμνεί τον αρχάγγελο Γαβριήλ σ' αυτή τη γιορτή του:

«Θρόνω παριστάμενος τῆς τρισηλίου Θεότητας καὶ πλουσίως λαμπόμενος, ταὶς θείαις λαμπρότησι, ταὶς ἐκπεμπομέναις, ἀπαύστως ἐκεῖθεν, τοὺς ἐπὶ γῆς χαρμονικῶς, χοροστατοῦντας καὶ εὐφημούντας σέ, παθῶν ἀχλύος λύτρωσαι, καὶ φωτισμῶ καταλάμπρυνον, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, πρεσβευτὰ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Τῶν ἀσωμάτων λειτουργῶν ὡς πρωτεύων, τὸ πρὸ αἰώνων ὁρισθὲν ὄντως μέγα, σὺ Γαβριὴλ πεπίστευσαι μυστήριον, τόκον τὸν ἀπόρρητον, τῆς ἁγίας Παρθένου, Χαῖρε, προσφωνῶν αὕτη, ἡ κεχαριτωμένη. Χρεωστικῶς σὲ ὅθεν οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ ἀεὶ μακαρίζαμεν».

Για ποιον λόγο γίνεται μνεία την Συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, δεν γνωρίζουμε. Ίσως να συνδέεται με κάποια ευεργεσία του Αρχαγγέλου που ποίησε αυτή την ημέρα στους Χριστιανούς ή να συνδέετε με το γεγονός ότι η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ήθελε να δείξει με αυτή την εορτή την αφοσίωση της στον Αρχάγγελο Γαβριήλ και αυτό ίσως να έγινε περί τον 9ο μ.Χ. αιώνα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖος Ἀρχάγγελος, τῶν νοερῶν στρατιῶν, Τριάδος τὴν ἔλλαμψιν, καθυποδέχη λαμπρῶς, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, ὅθεν ἐκ πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, σῷζε ἀπαρατρώτους, τοὺς πιστῶς σὲ τιμώντας, καὶ πόθω ἀνευφημούντας, τὰ σὰ θαυμάσια.

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΤΡΙΧΕΡΟΥΣΑΣ (12 Ιουλίου)

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΙΧΕΡΟΥΣΑ

Στην εικόνα αυτή κατέφυγε με δίκαιο παράπονο και προσευχήθηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατώντας το κομμένο δεξί του χέρι, που συνέγραφε τους λόγους υπέρ των Αγίων Εικόνων και του κόπηκε από επιβουλή των εικονομάχων.

Η Παναγία θαυματούργησε συγκολλώντας και ζωογονώντας το νεκρό χέρι του και εκείνος της αφιέρωσε ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΧΕΡΙ, που η θέση του στην εικόνα το κάνει να φαίνεται σαν ένα ΤΡΙΤΟ χέρι της Παναγίας.

Η εικόνα μέχρι το 12 αιώνα μ.Χ. φυλαγόνταν στη Λαύρα του αγίου Σάββα, δωρήθηκε στον Άγιο Σάββα Αρχιεπίσκοπο Σερβίας, κτίτορα της μονής Χιλανδαρίου κατά την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους. Αυτός τη μετέφερε στη Σερβία, από όπου αργότερα μετακομίστηκε με θαυμαστό τρόπο στο Άγιο Όρος, κατά τις διαταραχές που συνέβησαν στη Σερβία , ο ημίονος που την μετέφερε πάντοτε προ του στρατεύματος στις διάφορες μάχες χάθηκε και προχωρώντας μόνος του έφθασε μέχρι το Χιλανδάρι.

Ο βίος της Αγίας Ευφημίας και το θαύμα εν Χαλκηδόνα (11 Ιουλίου -16 Σεπτεμβρίου)

ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ Η΄ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΗΠΩΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΙ ΤΟΥΣ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ ΔΙΟΤΙ ΤΟΥΣ "ΕΛΕΓΧΕΙ" Η ΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ;

 

 

Ο βίος της Αγίας

Η  Αγία Ευφημία έζησε κατά τούς χρόνους του Διοκλητιανού καί ήθλησε τό έτος 303. Κατήγετο από την Χαλκηδόνα. Ήτο θυγάτηρ του περιφανούς και πλουσίου Συγκλητικού Φιλόφρονος και της ευσεβούς και φιλοπτώχου Θεοδοσιανής. Η  Αγία επαιδαγωγήθη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου»  διό ηγάπησε τόν Χριστό , την παρθενίαν και την μετά ζήλου ομολο­γίαν του Χριστού.

O ανθύπατος της  Ανατολής Πρίσκος εχων συγ­κάθεδρον τον φιλόσοφον και ιερέα του Άρεως  Απελ­ιανόν, εκήρυξε,  κατά την απόφασιν και εντολήν του Διοκλητιανού, διωγμόν κατά των Χριστιανών εις την Ανατολήν. Κατά την εορτήν του ψευδωνύμου Θεού Άρεως εζήτησε άπαντες οι κάτοικοι να  προσέλθουν εις την εορτήν. Όσoι δεν θα προσήρχοντο θα ετιμωρούντο με φοβερά κολαστήρια. Οι χριστιανοί καθ' ομά­δας εκρύπτοντο άλλοι εις οικίας και άλλοι εις ερημι­κάς περιοχάς. Ή Αγία  Ευφημία  ηγείτο μιας τοιαύτης ομάδος στηρίζουσα τούς πιστούς διά του φλογερού λόγου της.

Συνελήφθη η Αγία μετά των τεσσαράκοντα εννέα μελών της ομάδος της. Εις την πρόσκλησιν του Πρί­σκου νά θυσιάσουν εις τό είδωλον του Άρεως η Αγία και η  ομάδα της ηρνήθησαν με τόλμην και παρρη­σίαν, από την απάντησίν των εθυμώθη ο Πρίσκος και έδωκεν εντολήν να  δέρουν επί είκοσι ημέρας τους Αγίους και να τους φυλακίσουν. Μετά τας είκοσι ημέρας εδοκίμασε και πάλιν να πείσει τούς μάρτυρας να θυσιάσουν. Μετά την αρνησίν των, τους έδειραν τόσον, ώστε κατεπονήθησαν οι δέροντες στρατιώται. Τότε τούς λοιπούς μάρτυρας ο Πρίσκος έκλεισεν εις την φυλακήν, την δε Αγίαν προσεπάθησε να την πεί­σει να θυσιάσει. Μετά την άρνησίν της και την ομολο­γίαν της πίστεώς της εις τον Χριστόν την έβαλον εις τον τροχόν και έτσι κατεκόπτετο όλον το σώμα της Αγίας. Κατά το μαρτύριόν της η Αγία προσηύχετο διαρκώς. Μετά το πέρας της προσευχής της θαυμα­τουργικώς ελύθη από τον τροχόν και αποκατεστάθη τέλειον και υγιές το σώμα της. Εν συνεχεία  ερρίφθη η Αγία εις πυρακτωμένην κάμινον. Οι προεστώτες των υπηρετών Σωσθένης και Βίκτωρ ηρνήθησαν να ρίψουν την Αγίαν εις την κάμινον, διότι έβλεπον να ίνστανται παρά το πλευρόν της Αγίας δύο φοβεροί άν­δρες, οι οποίοι απειλούσαν ότι  θα διασκορπίσουν το πυρ. Ο Σωσθένης και ο Βίκτωρ ομολόγησαν τον Χρι­στόν και εμαρτύρησαν.  Προσευχηθείσα  η  Αγία ερρί­φθη εις την κάμινον. Η φλόξ δεν ήγγισε την Αγίαν, αλλά διεσκορπίσθη έξω της καμίνου και έκαυσε πολλούς.

Η Αγία Όλγα η Ισαπόστολος (11 Ιουλίου) πατριο ημερολογιο

Υπάρχει, λοιπόν, Αγία Όλγα, η όποια είναι και Ισαπόστολος. Τον τίτλο πού τον έχουν ελάχιστοι της τον έδωσε η Αγία μας Εκκλησιά, διότι συνετέλεσε πολύ, 

όπως και οι Απόστολοι, για τη διάδοση και εξάπλωση του Χριστιανισμού.

Η Αγία Όλγα γεννήθηκε το 895 μ.Χ. στη Ρωσία. Οι γονείς της ήσαν χωρικοί. Την νυμφεύτηκε ο ηγεμόνας του Κιέβου Ιγκόρ. Την πήρε για το κάλλος της, την εξυπνάδα της και την αρετή της.

Το 945 όμως, δολοφονήθηκε ο σύζυγος της και έως ότου ενηλικιωθεί ο γιός της Σβιατοσλάβ έγινε αντιβασίλισσα. Τότε έδειξε μεγάλες διοικητικές ικανότητες. Η πολιτική 

σταδιοδρομία της υπήρξε μεγάλη. Τακτοποίησε τα οικονομικά του Κράτους.

Προόδευε τότε το Κράτος εις όλους τους τομείς. Ανεδείχθη η Όλγα ικανοτάτη εις την Διοίκηση.

Σπουδαιότερα όμως υπήρξε η θρησκευτική σταδιοδρομία της. Υπήρξε, καθώς λέγει ο Νέστωρ, η ανατολή και το άστρο της Σωτηρίας της Ρωσίας. Κατέβαλε μεγάλες 

προσπάθειες δια τον εκχριστιανισμό του Ρωσικού λάου. Η ζωή της ομοιάζει με την ζωή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Όπως Εκείνος εργάστηκε για την επικράτηση του 

Χριστιανισμού, έτσι και αυτή αγωνίστηκε δια την εξάπλωση του Χριστιανισμού εις τας αχανείς χώρας της Ρωσίας.

Όσιος Νικόδημος ο Βατοπεδινός 11 Ιουλίου

Ο Όσιος Νικόδημος, κατά κόσμο Νικηφόρος, ασκήτευε σε κελλί κοντά στη μονή Βατοπαιδίου στις αρχές του 14ου μ.Χ. αιώνα. Προήρχετο από το όρος του Αυξεντίου, που βρισκόταν κοντά στη Χαλκηδόνα της Μικράς Ασίας και αποτελούσε περίφημο μοναστικό κέντρο από τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Λόγω επιδρομών των Τούρκων ήλθε στο Άγιον Όρος και εγκαταστάθηκε πλησίον της μονής Βατοπαιδίου. Εκεί τον βρήκε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (βλέπε 14 Νοεμβρίου) ασκούμενο και λόγω της μεγάλης του αρετής θέλησε να του υποταχθεί. Πληροφορίες σχετικές μας δίνει ο Άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (βλέπε 11 Οκτωβρίου) στην εξαίσια βιογραφία του: Ο άγιος Γρηγόριος «παρά τη του Βατοπεδίου γενόμενος λαύρα Νικοδήμω φοιτά τω γενναίω, ανδρί θαυμαστώ κατά τε πράξιν και θεωρίαν, ως οι Άθω παροικούντες πλην ολίγων είσασι πάντες, κατά μεν τον Αυξεντίου βουνόν, ος απαντικρύ Βυζαντίου προς ανατολάς εν Χρυσουπόλει πέραν προς τω άκρω κείται της Προποντίδος, πρότερον πάσαν αρετής οδόν ησκηκότι προς άκρον, εν τη του Βατοπεδίου δ΄ ες ύστερον γενομένω και τους αυτούς της αρετής άθλους μετά της σης σπουδής και της προθυμίας επί πλείστον διηνυκότι, ένθα δη και του θαυμαστού και μακαρίου μακαρίως διά Χριστόν τετύχηκε τέλους. Τούτω τοίνυν καλώς ο καλός εκεί Γρηγόριος προσελθών αυτού πού σκηνουμένω καθ’΄ησυχίαν και κείρεται παρ’ αυτού και προς υποταγήν εαυτόν τελείαν εκδίδωσιν».
Ευρισκόμενος πλησίον του θεοφόρου αυτού Γέροντος ο Άγιος Γρηγόριος είχε τελεία υπακοή και υποταγή, συνεχή νηστεία και αγρυπνία, ακατάπαυστη προσευχή, θερμή θεοτοκοφιλία, αγιοφάνειες και υψηλές πνευματικές καταστάσεις, στις όποιες τον οδηγούσε και διατηρούσε ο θεωρητικός και διακριτικός όσιος Νικόδημος. Κατά την περίοδο αυτή κατόπιν παρουσίας του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου του υποδείχθηκε να επαναλαμβάνει στην προσευχή του· «Φώτισόν μου το σκότος».
Ολοι οι βιογράφοι του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά αναφέρονται στον Γέροντα του όσιο Νικόδημο και τον ονομάζουν: «γενναίον και θαυμαστόν Μοναχόν κατά πράξιν και θεωρίαν, γνωστόν εις ολόκληρον το Άγιον Όρος διά την αρετήν του». «Πολύ γνωστόν σε όλους τους αγιορείτας. ο Νικόδημος ζούσε ησυχαστικά και ήταν μεγάλος Γέροντας». Πηγή όλων των πληροφοριών είναι ο άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος.

Όσιος Αντώνιος ό Ρώσος ο Εσφιγμενίτης [ ΠΕΤΣΕΡΣΚΥ] Εορτάζει στις 10 Ιουλίου.

Όσιος Αντώνιος ο Ρώσος ο Εσφιγμενίτης


Ο Όσιος Αντώνιος γεννήθηκε το 983 μ.Χ. και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ρωμανού Αργυρόπουλου και Βλαδίμηρου του ευσεβούς άρχοντα της Ρωσίας. Ο Αντώνιος το 1012 μ.Χ. ήλθε στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Μονή Εσφιγμένου. Κατόπιν επέστρεψε στη Ρωσία και έγινε πατέρας του Μοναστικού Τάγματος των Ρώσων. Αλλά επειδή ο Σιατοπόλκος κήρυξε διωγμό κατά των μοναχών, ο Αντώνιος επέστρεψε στο Άγιον Όρος, κοντά στον Γέροντα του Θεόκτιστο. Όταν όμως επανήλθε η τάξη στη Ρωσία με τον Ιαροσλάβο, ο Αντώνιος επέστρεψε στη Ρωσία, όπου έκανε πολλούς μοναχούς και έκτισε τη θαυμαστή Μονή Πετσέρσκβοϊ, στην οποία απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 90 χρονών.

Σε λόφο πολύ κοντά στο μοναστήρι της Ιεράς μονής Εσφιγμένου βρίσκεται το μονοπάτι που οδηγεί στο ασκητήριο όπου ασκήτεψε ο Όσιος Αντώνιος ό Ρώσος ο οποίος γεννήθηκε το 983 μ.Χ. και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ρωμανού Αργυρόπουλου και Βλαδίμηρου του ευσεβούς άρχοντα της Ρωσίας. Ο Αντώνιος το 1012 μ.Χ. ήλθε στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Ιερα Μονή Εσφιγμένου.

Άγιοι Σαράντα Πέντε Μάρτυρες 10 Ιουλίου

Παρεμβολή τις ευρέθη Θεώ νέα,
Τόλμη παρεμβάλλουσα και πυρός μέσον.

Κτείνεν ερισθενέας δεκάτη πυρ Νικοπολίτας.

Βιογραφία
Οι Άγιοι Σαράντα Πέντε Μάρτυρες μαρτύρησαν στη Νικόπολη της Αρμενίας και μεταξύ αυτών ήταν και οι πρόκριτοι της πόλεως Δανιήλ, Μαυρίκιος, Αντώνιος και Λεόντιος.
Όταν το 315 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Λικίνιος εξέδωσε διάταγμα κατά των χριστιανών, οι Σαράντα Πέντε αυτοί Άγιοι, πήγαν μόνοι τους στο δούκα και φανέρωσαν ότι είναι χριστιανοί. Σε ερώτηση του Λυσία, ποιος τους έπεισε να μη θυσιάζουν στους θεούς, αυτοί απάντησαν: «Ο Χριστός είναι εκείνος που μας δίδαξε και μας έπεισε να μη λατρεύουμε θεούς ανύπαρκτους, και να μη προσκυνούμε τα είδωλα τους». Οργισμένος ο δούκας, διέταξε και τους φυλάκισαν δεμένους χειροπόδαρα, χωρίς να τους δίδεται καθόλου ψωμί και νερό. Οι Άγιοι πέρασαν τη νύκτα προσευχόμενοι. Μεταξύ άλλων, έλεγαν: «Ευλογούμε, Κύριε, εσένα, το βασιλιά της δόξας. Διότι συ είσαι η αληθινή ζωή, που θυσιάστηκες για μας τους αμαρτωλούς, ο Υιός του αληθινού Θεού. Ένωσέ μας, Κύριε, ώστε όλοι μαζί με μια ψυχή να σε ομολογήσουμε και όλοι μαζί να πεθάνουμε». Το πρωί ο Λυσίας, αφού τους έβγαλε από τη φυλακή, τους ρώτησε αν μετάνιωσαν και επανήλθαν στους θεούς του κράτους. Οι Άγιοι με ένα στόμα απάντησαν: «χριστιανοί εσμέν». Είμαστε χριστιανοί. Με μανία τότε ο Λυσίας διέταξε και τους έκοψαν χέρια και πόδια, και έπειτα τους έριξαν στη φωτιά. Έτσι, όλοι μαζί αξιώθηκαν να πάρουν το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Απολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Στρατός θεοσύλεκτος, παρεμβολή ιερά, νομίμως αθλήσαντες υπέρ της δόξης Χριστού, εν Πνεύματι ώφθητε, Μάρτυρες του Κυρίου, Τεσσαράκοντα πέντε, λύσαντες δι' αγώνων, την πολύθεον πλάνην διό ημών τους αγώνας, πάντες δοξάζομεν.
Έτερον Απολυτίκιον
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οι Μάρτυρες σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, το στέφος εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σού του Θεού ημών· σχόντες γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον· έθραυσαν και δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση. Αυτών ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Άγιος Παγκράτιος Ιερομάρτυρας επίσκοπος Ταυρομενίας 9 Ιουλίου

 

Ο Άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος καταγόταν από την Αντιόχεια. Διδάχτηκε την πίστη στον Χριστό από τον απόστολο Πέτρο και χειροτονήθηκε από τον ίδιο επίσκοπος Ταυρομενίου .

Ο Παγκράτιος, μετά την χειροτονία του, έπρεπε να μεταβεί στην επισκοπική του επαρχία, στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Κατά θεία λοιπόν οικονομία συνάντησε δύο ναυτικούς, τον Ρωμύλο και το Λυκαονίδη . Αυτοί ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι και μόλις άκουσαν από τον Άγιο για τον Χριστό, ασπάσθηκαν την χριστιανική θρησκεία. Οι ναυτικοί δε αυτοί ήταν από την Σικελία και επρόκειτο να επιστρέψουν εκεί με τα πλοία τους. Έτσι ο Παγκράτιος επιβιβάστηκε σε ένα από αυτά και πήγε στη Σικελία.

Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί, εξαφάνισε τα αγάλματα και τους ναούς του Φάλκωνα, του Λύσσωνα και των άλλων δαιμόνων. Επίσης κατόρθωσε να προσελκύσει στην πίστη του Χριστού τον ηγεμόνα του τόπου Βονιφάτιο. Και όχι μόνον αυτό· αλλά τον έκαμε επιπλέον να χτίσει και εκκλησία για τις ανάγκες των χριστιανών της περιοχής.

Ο Άγιος Παγκράτιος είχε προικιστεί από το Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Έτσι, θεράπευε κάθε ασθένεια, με αποτέλεσμα να προσέρχονται καθημερινώς στην πίστη του Χριστού πολλά πλήθη ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί δε βαφτίζονταν από τον ίδιο τον θαυματουργό Άγιο και με τον τρόπο αυτό, εισέρχονταν επίσημα στους κόλπους της Εκκλησίας.

Ο άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος θανατώθηκε με πέτρες και μαχαίρια από οπαδούς της αιρέσεως του Μοντανισμού, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του ηγεμόνα Βονιφάτιου, ο οποίος τιμούσε ξεχωριστά και προστάτευε τον Άγιο.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Παγκράτιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Άγιος Προκόπιος ο Μεγαλομάρτυς 8 Ιουλίου

Ο Άγιος Προκόπιος, έζησε και μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ τα χρόνια που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός. Ο πατέρας του, ο Χριστοφόρος, ήταν ευσεβής άνθρωπος, σε αντίθεση με την μητέρα του που πίστευε στα είδωλα.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του τον πήγε στον αυτοκράτορα, ο οποίος τον έκανε ηγεμόνα της πόλης των Αλεξανδρέων και του έδωσε εντολή να καταδιώκει και να βασανίζει τους χριστιανούς. Έτσι ο Προκόπιος ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια.

Κατά την πορεία του όμως, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν αστραπές και βροντές και ταυτόχρονα άκουσε φωνή να τον καλεί με το όνομά του, που τον απειλούσε με θάνατο επειδή θα κατεδίωκε τους χριστιανούς και ταυτόχρονα και τον Αληθινό Θεό.

Μετά από αυτό το γεγονός ο Προκόπιος παρακάλεσε Εκείνον πού του μιλάει να του φανερωθεί περισσότερο για να δει ποίος είναι. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ένας Σταυρός από κρύσταλλο και ακούστηκε μία φωνή να του λέει: «Εγώ είμαι ο Εσταυρωμένος Υιός του Θεού». Μετά από αυτό το θαύμα πίστευσε και έγινε χριστιανός.

Λίγο αργότερα επιστρέφοντας από νικηφόρα αποστολή, η μητέρα του προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Κατάλαβε όμως ότι είχε γίνει χριστιανός και τον πρόδωσε στον αυτοκράτορα. Εκείνος διέταξε τον ηγεμόνα της Καισάρειας Ουλκιο να τον ανακρίνει. Αυτός τον χτύπησε πολύ μέχρι λιποθυμίας και μετά τον έκλεισε στην φυλακή. Με την χάρη του Κυρίου όμως οι πληγές επουλώθηκαν και απελευθερώθηκε από τα δεσμά.

Στη συνέχεια οδηγήθηκε στον ναό των ειδώλων όπου με την προσευχή του κατάφερε και συνέτριψε τα είδωλα. Το θαύμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιστεύσουν σ' αυτόν πολλοί ανάμεσα τους και η μητέρα του. Αμέσως δόθηκε εντολή να αποκεφαλιστούν όλοι όσοι είχαν πιστεύσει. Μετά από αυτό, δόθηκε εντολή να γίνουν φρικτά βασανιστήρια στον Προκόπιο. Ο Άγιος υπέμενε με πάρα πολύ μεγάλη καρτερία όλα αυτό και μάλιστα κατάφερνε να τα ξεπερνά με την βοήθεια του Θεού. Τέλος δόθηκε εντολή να τον αποκεφαλίσουν και έτσι παρέλαβε το στεφάνι της αιωνίου ζωής.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀγρευθεῖς οὐρανόθεν πρὸς τὴν εὐσέβειαν, κατηκολούθησας χαίρων ὥσπερ ὁ Παῦλος Χριστῷ, τῶν Μαρτύρων καλλονὴ Μάρτυς Προκόπιε, ὅθεν δυνάμει τοῦ Σταυροῦ, ἀριστεύσας εὐκλεῶς, κατήσχυνας τὸν Βελίαρ, οὐ τῆς κακίας ἄτρωτους, σῷζε τοὺς πόθω σὲ γεραίροντας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Εύαγγέλιο - Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ (Ὁμιλία Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

Εὐαγγέλιο Κυριακής  (Ματθαίου Θ´ 1-8)

Τῷ καιρῷ εκείνω, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.
Καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ.
Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου.
Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

(Ματθ θ’, 1-8)


«Καὶ ἀφοῦ μπῆκε στὸ πλοῖο πέρασε διὰ μέσου τῆς λίμνης στὸ ἀπέναντι μέρος καὶ ἦλθε στὴ δική του πόλη. Καὶ

νὰ ἔφεραν σ’ αὐτὸν ἕνα παραλυτικὸ πάνω στὸ κρεβάτι. Καὶ ὁ Ἰησοῦς, ὅταν εἶδε τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παραλυτικό· Ἔχε θάρρος, παιδί μου, σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου»

Δική του πόλη ὀνομάζει ἐδῶ τὴν Καπερναούμ. Ἡ Βηθλεὲμ τὸν ἔφερε στὴ ζωή, ἡ Ναζαρὲτ τὸν μεγάλωσε, ἡ

Καπερναοὺμ τὸν εἶχε μόνιμο κάτοικό της. Ὁ παραλυτικὸς ἐδῶ εἶναι ἄλλος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ,7 Ἰουλίου

Η Αγία Κυριακή ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί. Πράγματι, ο Θεός ευδόκησε, και το χριστια
νικό αυτό ζευγάρι, απέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ημέρα Κυριακή, γι' αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή. Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού, το έτος 282 μ.Χ., οι γονείς της συνελήφθησαν και μετά από ανάκριση βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από το δούκα Ιούστο. Η δε Κυριακή παραπέμφθηκε στον Καίσαρα Μαξιμιανό, και από εκεί στον άρχοντα Βιθυνίας Ιλαριανό, ο οποίος της υπενθύμισε ότι η ομορφιά της είναι για απολαύσεις και όχι για βασανιστήρια. Τότε η παρθένος κόρη του απάντησε: «Ούτε στη νεότητα μου, ούτε στην ομορφιά μου δίνω την παραμικρή προσοχή. Και τα λαμπρότερα από τα επίγεια πράγματα είναι προσωρινά, όπως τα άνθη και κούφια, όπως οι σκιές. Σήμερα, έπαρχε, είμαι όμορφη, αύριο μια άσχημη γριά. Να κάνω, λοιπόν, κέντρο της ζωής μου την ομορφιά μου; Την αξία της, όμως, τη γνώρισα στις ρυτίδες, που την περιμένουν και στον τάφο που την καλεί. Νόμισες, λοιπόν, ότι θα κάνω την τερατώδη ανοησία, να χάσω την αιώνια λαμπρότητα για να μείνω λίγο περισσότερο στη γη; Γι' αυτό στο ξαναλέω, έπαρχε: είμαι και θα είμαι στη ζωή και στο θάνατο χριστιανή». Εξοργισμένος ο Ιλαριανός, σκληρά τη βασάνισε και διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Αλλά πριν πέσει η σπάθη, προσευχόμενη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ως βρύσις πολύκρουνος παρθενομάρτυς Χριστού, κατήρδευσας πάνσοφε την Εκκλησίαν αυτού, και ήθλησας άριστα. έσωσας τους εν σκότει της ειδωλομανίας, αίγλητων σων θαυμάτων, Κυριακή αθλοφόρε. διό εν παρρησία Χριστώ πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Μὲ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου..Γεροντικόν

Ἀνέβασαν κάποτε στὴ σκήτη τῶν Πατέρων ἕνα δαιμονισμένο νέο, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσουν μὲ τὴν προσευχή τους. Ἐκεῖνοι ὅμως, ἀπὸ ταπείνωσι, ἀπόφευγαν.

Πολὺ καιρὸ βασανιζόταν ἔτσι ὁ δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ὥσπου κάποιος Γέρων τὸν ἐλυπήθη, τὸν σταύρωσε μὲ τὸν ξύλινο σταυρό, ποὺ εἶχε στὴ ζώνη του, κι ἔδιωξε τὸ πονηρὸ πνεῦμα.

– Ἀφοῦ μὲ βγάζεις ἀπὸ τὴν κατοικία μου, τοῦ εἶπε ἐκεῖνο, θὰ μπῶ μέσα σου.

– Ἔλα, τοῦ ἀποκρίθηκε θαρραλέα ὁ Γέροντας. Ἔτσι μπῆκε μέσα του τὸ δαιμόνιο καὶ τὸν βασάνιζε δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια. Ὁ Ὅσιος ὑπόμενε μὲ καρτερία τὸν πόλεμο, ἀλλὰ ἀντιπολεμοῦσε κι ἐκεῖνος τὸν ἐχθρὸ μὲ ὑπεράνθρωπη νηστεία καὶ ἀκατάπαυστη προσευχή. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια δὲν ἔβαλε οὔτε μιὰ φορὰ στὸ στόμα του τροφή, μασοῦσε μόνο λίγα κουκούτσια ἀπὸ φοίνικες κάθε βράδυ καὶ κατάπινε τὸν χυμό τους.

Νικημένο τέλος τὸ δαιμόνιο, ἀπὸ τὸν ἀκατάπαυστο ἀγώνα τοῦ Γέροντος, τὸν ἐλευθέρωσε.

– Γιατί φεύγεις; τὸν ρώτησε ἐκεῖνος, Κανένας δὲ σὲ διώχνει.

– Μὲ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνο κι ἔγινε ἄφαντο.

Γεροντικόν

 

Όσιος Σισώης ο Αιγύπτιος στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου 6 Ιουλιου.

 

Ο Όσιος Σισώης ο Μεγάλος, είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Υπήρξε ασκητής, ο οποίος καταγόταν από την Αίγυπτο, και επονομαζόταν ο Μέγας. Ασκήτεψε στην έρημο και έπειτα στο ίδιο βουνό, που πέθανε ο μέγας Αντώνιος. Πέθανε το 429 μ.Χ., μετά από 62 χρόνια ασκητικής ζωής. Η μνήμη του τιμάται την 6η Ιουλίου.

Ο Όσιος Σισώης επεσκέφθη κάποτε τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν στάθηκε μπροστὰ και αναλογίσθηκε το μεγαλείο, στο οποίο έζησε ο ενδοξώτατος αυτὸς βασιλιὰς των Ελλήνων, την δόξα που απέκτησε με τα κατορθώματά του στους πολέμους, που τον έκαμαν ήρωα και κατακτητὴ της εποχής εκείνης, έφριξε με την σκέψη πόσο άστατη είναι η ζωὴ και πόσο πρόσκαιρη η δόξα. Έκλαψε και θρήνησε για τη ματαιότητα όλης αυτής μιάς προσπάθειας που κατέλαβε όλη του την ζωή και που δεν του προσέφερε κανένα καλὸ στην ψυχή του.

Οι μαθητές του αββά Σισώη ζωγράφισαν την εικόνα του πνευματικού τους πατέρα κοντά στον τάφο, και έγραψαν και το εξής επίγραμμα:

Ὁρῶν σε τάφε, δειλιῶ σου τὴν θέαν καὶ καρδιοστάλακτον δάκρυ χέω, χρέος τὸ κοινόφλητον εἰς νοῦν λαμβάνων, πῶς οὖν μέλλω διελθεῖν πέρας τοιοῦτον; Αἴ, αἴ, θάνατε, τίς δύναται φυγεῖν σε;

Βλέποντάς σε, τάφε, δειλιάζω στη θεωρία σου, και χύνω δάκρυα από την καρδιά μου, φέροντας στον νου μου το χρέος που του οφείλουμε όλοι (δηλαδὴ τον θάνατον). Πώς και εγώ μέλλω να διαβώ τέτοιο τέλος; Αί, αί, θάνατε, ποιὸς μπορεί να σου ξεφύγη;

«Σισώης ο Μέγας εν Ασκηταίς έμπροσθεν του τάφου του βασιλέως των Ελλήνων Αλεξάνδρου*, του πάλαι λάμψαντος εν Δόξει φρύττει και το άστατον του καιρού και της δόξης της προσκαίρου λυπηθείς, ιδού κλαίει…»

Έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ. και ανήκει στην πρώτη γενιά μεγάλων ασκητών που ακολούθησε το Μέγα Αντώνιο. Στα ασκητικά & τα αγιολογικά κείμενα χαρακτηρίζεται Όσιος (=άγιος μοναχός) Σισώης ή Αββάς (=πατέρας) Σισώης. Το βιογραφικό του, με συντομία, έχει έτσι:

18-19 Ιουλίου 1944: Ο χαλασμός στο Λεβίδι και στην Βλαχέρνα Αρκαδίας.

Λυσσασμένοι οι γερμανοί από τις απώλειες που είχαν στις μάχες, έκαψαν 180 σπίτια στο Λεβίδι, 7 στην Βλαχέρνα, 4 στην Καμενίτσα και άλλα τόσα στην Παναγίτσα, σκοτώνοντας και όποιον έβρισκαν στην διαδρομή τους!
Ο άμαχος κόσμος
βρήκε καταφύγια στο δασωμένο Μαίναλο και περίμενε τα τραγικότερα, τα φοβερότερα, που ο νους του ανθρώπου δεν τα χωράει… και που δεν άργησαν να έρθουν!

Στις 18 Ιουλίου 1944, μεγάλη δύναμη των Γερμανών με προπομπούς ποδηλατιστές, ακολούθησε το δημόσιο δρόμο Τρίπολη – Λεβίδι.
Έφτασαν μέχρι την Βλαχέρνα, που είχε εκκενωθεί από τους κατοίκους και άρχισαν να πολυβολούν τις ελάχιστες γυναίκες που τρομαγμένες έτρεχαν στις γύρω πλαγιές για να απομακρυνθούν από το χωριό και να κρυφτούνε στα έλατα. Τραυμάτισαν μια κοπέλα, την Κλειώ Δρακοπούλου στο πόδι η οποία από τότε έμεινε ανάπηρη.
Μετά γύρισαν στο Λεβίδι που ήταν η προσωρινή βάση τους.
"....Μπαίνοντας στο χωριό ένιωθες πως έμπαινες σε νεκροταφείο. Μια άσχημη μυρουδιά που ερχόταν από τ’ αποκαΐδια σε έπνιγε. Ό,τι μπορούσε να καεί είχε καεί και μόνο οι πέτρες των τοίχων έστεκαν αλλά κι αυτές ραγισμένες από τις μεγάλες θερμοκρασίες, ιδιαίτερα έσκασαν τα πελεκημένα αγκωνάρια στις πόρτες και τα παράθυρα γιατί από κει έβγαιναν οι φλόγες.
Γύρω στη γειτονιά αμίλητοι άνθρωποι τριγυρνούσαν κι έμοιαζαν με φιγούρες χορού σε αρχαία τραγωδία. Κάτω στο χώμα, σε μια άκρη βρίσκεται το απανθρακωμένο σώμα ενός ανθρώπου. Είναι ο γέρο - Λολώνης ή μάλλον τα κόκκαλά του που περιμένουν την ταφή τους. Πιο κάτω άλλο πτώμα γέροντα βρίσκεται σωριασμένο. Είναι ο γέρο -Τρύφωνας Κατσούλης. Ένας γέρος που έτσι κι αλλιώς βρισκόταν κοντά στο θάνατο. Η αγριότητα όμως δεν έχει όρια....."
________
Μνημείο στην Βλαχέρνα

απο ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΣ

Καθώς προσεύχεσαι, προσπάθησε να κρατάς το νου και την προσοχή σου μέσα στην καρδιά, πουθενά άλλου.

Το ότι ο νους, ύστερ’ από λίγη ώρα προσευχής, φεύγει από την καρδιά, χάνει τη μνήμη του Θεού και μετεωρίζεται, δηλαδή περιπλανιέται και ρεμβάζει, φανερώνει αδυναμία αυτοσυγκεντρώσεως και υποσυνεί­δητη αδιαφορία για την προσευχή.

Η ψυχή κατά βά­θος δεν εκτιμά την άξια της προσευχής και δεν την αισθάνεται τόσο ως ανάγκη όσο ως καθήκον. Βιάζε­ται, λοιπόν, ν’ απαλλαγεί άπ’ αυτήν το συντομότερο, κάνοντας την όπως-όπως.

Να προσεύχεσαι με φόβο Θεού, επικεντρώνοντας την προσοχή σου στις έννοιες των λέξεων. Η ευχή του Ιησού και άλλες σύντομες προσευχές γεννούν στην καρδιά αισθήματα θεία, με τα οποία δεσμεύεται η προσοχή, παραμένοντας στη μνήμη του Κυρίου.

Να θυμάσαι, πάντως, ότι στην τελείωση και τη σωτηρία δεν φτάνει κανείς μόνο με την προσευχή, αλλά και με την παράλληλη καλλιέργεια όλων των αρετών.

Όσο προοδεύουμε στην πνευματική ζωή, όσο δηλαδή μειώνονται τα πάθη μας και αυξάνονται οι αρετές μας, τόσο προοδεύουμε και στην προσευχή.

Οι βασικότερες αρετές είναι: ο φόβος του Θεού, η αγνεία, η ταπείνω­ση, η μετάνοια, η υπομονή, η αγάπη. Όταν αυτές εμφανιστούν, ακολουθούν όλες οι άλλες και μαζί τους η προσευχή.

«Να φροντίσω περισσότερο για τη συνεπή εκτέλεση του καθημερινού προσευχητικού μου κανόνα ή για την προσοχή στην προσευχή;».

Η προσευχή δίχως προσοχή δεν είναι προσευχή. Γι’ αυτήν, επομένως, πρέπει να φροντίζεις περισσότε­ρο. Συνάμα, όμως, να είσαι συνεπής και στην εκτέλεση του καθημερινού σου κανόνα.

Να συμμετέχεις, επίσης, και στη λατρεία της Εκκλησίας μας. Να πηγαίνεις στο ναό συχνά, σε κάθε ακολουθία, αν τούτο είναι δυνατό, και να συμπροσεύχεσαι ευλαβικά με τους άλλους πι­στούς.

Διάβασε στη «Φιλοκαλία» το απόσπασμα άπό το βίο του όσιου Μαξίμου του Καυσοκαλύβη, που έλαβε από την Ύπεραγία Θεοτόκο το χάρισμα της άδιάλει­πτης προσευχής. Μιμήσου την πίστη και την αρετή του, για να γίνεις κι εσύ άξιος αύτης της μεγάλης δω­ρεάς. Δίχως αγώνα, τίποτα δεν θα κατορθώσεις.

Εθισμός στην προσευχή

Έχετε τη συναίσθηση και βασανίζεστε από το λο­γισμό πως η συμμετοχή σας στη λατρευτική σύναξη ήταν όχι καλή, όχι ουσιαστική. Ο νους σας τριγύριζε έδω κι εκεί και την καρδιά σας αναστάτωναν άπρεπα αισθήματα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις να μετανοείτε αμέ­σως, να καταδικάζετε τον εαυτό σας και να βάζετε αρχή διορθώσεως. Άλλωστε, το τέλος της ακολου­θίας δεν είναι τέλος και της προσευχής.

Να εθίσετε, λοιπόν, το νου και την καρδιά σας σε διαρκή κατά­σταση προσευχής. Αυτό μπορεί να συντελεστεί με την αδιάλειπτη ευλαβική μνήμη του Θεού και με την πα­ράδοση του εαυτού σας στο θέλημα Του.

Έτσι, όταν θ’ αφήνετε την ακολουθία, δεν θ’ αφήνετε την προ­σευχή. Μόνο θ’ αλλάζετε μια μορφή προσευχής με άλλη.

Να προσεύχεστε χρησιμοποιώντας τα λειτουργικά βιβλία, αλλά ν’ αρχίσετε σιγά-σιγά ν’ απευθύνετε και τα δικά σας λόγια στον Κύριο, λόγια που θ’ ανταποκρίνονται τόσο στις ψυχικές όσο και στις σωματικές ανάγκες σας.

Καμιά φορά η ψυχή μας επιθυμεί να στραφεί στον Κύριο χωρίς συγκεκριμένη ανάγκη. Η επιθυμία αυτή οφείλεται απλά σε μια, ας την πω έτσι, δίψα του Θεού. Σ’ όποιο βαθμό και μ’ όποια μορφή κι αν εμφανιστεί μέσα σας, δεν πρέπει να την αφήνετε ανικανοποίητη.

Την ίδια κιόλας ώρα ν’ αφοσιώνεστε στην προσευχή, όπου κι αν είστε, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο.

Όσο πιο εγκάρδια ανταποκρίνεστε στο θείο τούτο κάλεσμα, όσο πιο θερμά ικανοποιείτε τον άγιο τούτο πό­θο, τόσο πιο συχνά θα εμφανίζεται, τόσο πιο πολύ θα διαρκεί, τόσο πιο βαθιά θα ριζώνει.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή