Ψυχὴ καὶ Χριστὸ θέλουν οἱ μαθητές μας καὶ ὄχι τὰ σκύβαλα ποὺ ρίχνουν στὰ σχολεῖα οἱ μαυραγορίτες τοῦ πνεύματος

Καὶ ὁ πατέρας, τοῦ σφαγέα τῶν Ἑλλήνων Ἰμπραὴμ πασά, ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα!

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Νὰ δοῦμε ἀκόμα ποῦ θὰ φτάσουμε! Δὲν ἀφήσαμε βρωμιά, δὲν ἀφήσαμε σιχαμένη πράξη, ποὺ νὰ μὴν κάνουμε, δὲν ἀφήσαμε πονηρὸ διαλογισμὸ ποὺ νὰ μὴν τὸν ποῦμε ἢ νὰ μὴ τὸν γράψουμε μὲ τὴν μεγαλύτερη ἀδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε ὁλότελα». Φώτης Κόντογλου

Ἐρωτῶ: Θὰ μποροῦσε νὰ διοργανωθεῖ στὴν Δράμα ἕνα ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα, κατάλληλο γιὰ νὰ τὸ παρακολουθήσουν καὶ μαθητὲς τοῦ Δημοτικοῦ, μὲ θέμα τὸν Δράμαλη πασά; Θυμίζω ὅτι ὁ Μαχμοὺτ πασάς, καταγόταν ἀπὸ τὴν Δράμα, γι’ αὐτὸ ἔμεινε κοινῶς γνωστὸς ὡς Δράμαλης. «Διέπρεψε» ὡς σφαγέας Χριστιανῶν καὶ στὴν Δράμα καὶ στὴν Λάρισα, ὅπου εἶχε μετατεθεῖ, γιὰ νὰ λάβει, τέλος, τὸν «μισθὸ» ποὺ τοῦ ἄξιζε, ἀπὸ τὸ γιαταγάνι τοῦ Κολοκοτρώνη, στὰ Δερβενάκια.

Καυχῶνται, λοιπόν, καὶ ἐπαίρονται οἱ Δραμινοὶ γιὰ τὴν καταγωγὴ τοῦ θηρίου; Θὰ ἐπέτρεπαν στὰ παιδιά τους νὰ παρακολουθήσουν ἐκπαιδευτικὴ «δράση», ἡ ὁποία νὰ ἐξυμνεῖ τὸν Δράμαλη; Ὁ κοινὸς νοῦς λέει ὄχι. Ἀλλὰ ποῦ νὰ βρεῖς σήμερα κοινὸ νοῦ, λογική, ἰδίως στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ στὸ ἁμαρτωλὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ καταργηθεῖ!

Θὰ ἀνεχόταν οἱ κάτοικοι τῶν Ἰωαννίνων, νὰ συμβεῖ κάτι παρόμοιο μὲ τόν αἱμοσταγῆ τύραννο Ἀλὴ Πασᾶ; (Τὸν ὁποῖο, εἰρήσθω ἐν παρόδω, κάποια σκύβαλα τῆς νεοταξικῆς ἱστοριογραφίας, προσπαθοῦν νὰ τὸν παρουσιάσουν ὡς «Βοναπάρτη τῆς Ἠπείρου»).

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν γενοκτόνο μας Μουσταφὰ Κεμάλ, τὸν ὁποῖο ψευδῶς τὸν παρουσιάζουν ὡς καταγόμενο ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη. (Ἂν καὶ μὲ τὸν νῦν ἀνεκδιήγητο δήμαρχό της ὅλα τὰ περιμένει κανείς).

Καὶ ὅμως βρέθηκε πόλη τῆς Ἑλλάδας, ἡ ὁποία τιμᾶ τὸ «εὐκλεὲς» τέκνο της, σφαγέα καὶ ἐξολοθρευτὴ τοῦ Γένους μας. Καὶ γιὰ νὰ μὴν παρεξηγηθῶ, δὲν ἐννοῶ τοὺς κατοίκους ἢ τὴν δημοτικὴ ἀρχὴ τῆς πόλης, ἀλλὰ ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα τὸ ὁποῖο τελεῖ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ὑπουργείου Παιδείας.

Ἐξηγῶ. Στήν Καβάλα, κατοικοεδρεύει τὸ Ἰνστιτοῦτο Μωχάμετ Ἀλί, ἐπονομαζόμενο «IMARET», τὸ ὁποῖο στοχεύει στὴν «Ἔρευνα τῆς Ἀνατολικῆς Παράδοσης». (Τί θὰ πεῖ ἀνατολικὴ παράδοση;). Τὸ ἐν λόγω Ἰνστιτοῦτο ἐκπόνησε ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα μὲ τίτλο «Στὰ ἴχνη τοῦ Μωχάμετ Ἀλὶ» καὶ πέτυχε τὴν ἔγκριση τοῦ ὑπουργείου, ὅπερ σημαίνει ὅτι σχεδὸν ὑποχρεώνονται νὰ τὸ παρακολουθήσουν καὶ παιδιὰ τοῦ δημοτικοῦ σχολείου.

Καὶ αὐτὸ συνέβη, παραμονὲς τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου τῆς 25ης Μαρτίου. Τὸ τί περιλαμβάνει ἡ παρακολούθηση ἀπὸ μαθητὲς καὶ δασκάλους τῆς ἐν λόγω δράσης θὰ τὸ δοῦμε παρακάτω. Ἂς «βαδίσουμε» ὅμως, παρενθετικά, στὰ «ἴχνη τοῦ Μωχάμετ Ἀλί», νὰ δοῦμε ποιὸν τιμᾶ ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση.

Γεννήθηκε στὴν Καβάλα τὸ 1769, ἀπὸ οἰκογένεια Τουρκαλβανῶν. Κατόρθωσε, μὲ τὶς πολεμικές του ἱκανότητες, νὰ ἀναγνωρισθεῖ τὸ 1805 «Σελὶμ πασὰς» (τοπάρχης) τῆς Αἰγύπτου. Κατὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ’21, ἀνταποκρίθηκε στὴν ἔκκληση τοῦ σουλτάνου Μαχμούτ, νὰ τὸν βοηθήσει στὴν κατάπνιξη τῆς ἐξέγερσης τῶν Ἑλλήνων. Γράφει ὁ Σπ. Τρικούπης στὴν «Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως»: «Ἐλέγετο δὲ καὶ ἐπιστεύετο ὅτι συνωμολογήθη νὰ κρατήση, ὁ σατράπης οὗτος, ὑπὸ τὴν ἐξουσία του ὅσους ἐν ἀποστασία τόπους ὑποτάξη καὶ τοὺς μὲν κατοίκους χριστιανοὺς ν’ ἀπαγάγη αἰχμαλώτους εἰς Αἴγυπτον ἢ ἀλλοῦ, αὐτοὺς δὲ τοὺς τόπους νὰ κατοικίση ὑπὸ Αἰγυπτίων καὶ ἄλλων Μωαμεθανῶν». (τόμ. Γ’, ἔκδ. «Γιοβάνης», σέλ. 127). Ἔτσι τὴν 7η Ἰουλίου τοῦ 1824 ἀναθέτει στὸν γιὸ του Ἰμπραήμ, τὴν ὑλοποίηση τοῦ σατανικοῦ σχεδίου: νὰ ἀπαγάγει, ὅσους Ἕλληνες γλιτώσουν τὴν σφαγή, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ τὴν «κατοικίση» ὑπὸ Μωαμεθανῶν. Σχέδιο ποὺ τότε ἀπέτυχε, γιατί σὲ τοῦτο τὸν τόπο ζοῦσαν Κολοκοτρωναῖοι καὶ Καραϊσκάκηδες, ἐνῶ τώρα ἐπιτυγχάνεται, γιατί μᾶς κυβερνοῦν κυρα-Τασίες καὶ λοιποὶ Νενέκοι, Γραικύλοι προσκυνημένοι. Ἂς τὸ χωνέψουμε μ’ αὐτὰ ποὺ γίνονται μὲ τοὺς μουσουλμάνους λαθρομετανάστες ἀκυρώνεται ἡ Ἐπανάσταση τοῦ ’21. Τὰ ἐγκλήματα τῶν δυτικῶν συμμοριῶν τύπου Μπούς, Κάμερον καὶ Σαρκοζὶ σὲ Ἰρὰκ καὶ Λιβύη καὶ Συρία, τὰ πληρώνει ἡ πατρίδα μας, ἡ ὁποία καὶ ἐν μέσω φρικτῆς κρίσης διατηρεῖ τὴν ἀνθρωπιά της. Ὅμως, ὅπως δηλώνει ἡ κυρία Τασία, θὰ τοὺς «κατοικίση» τοὺς μουσουλμάνους σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ ἁπλωθεῖ ὁ τρόμος σ’ ὅλη τὴν Ἐπικράτεια καὶ ὅσοι τὸ ἀρνοῦνται αὐτὸ εἶναι-δὲν βρίσκω ἄλλη πιὸ ἀνώδυνη λέξη- ἠλίθιοι.

(Καί… βγάλτε τὸ σκασμὸ ὅλοι σας γιατί εἶστε ρατσιστές, χρυσαυγίτες καὶ θὰ κατηγορηθεῖτε γιὰ Ἰσλαμοφοβία!!)

«Καημένε Μακρυγιάννη νὰ ‘ξερες/

γιατί τὸ τζάκισες τὸ χέρι σου/

τὸ τζάκισες γιὰ νὰ χορεύουν σέικ

τά… κουκουλόπαιδα», γιὰ νὰ παραλλάξουμε τὸν ποιητή.

Καημένη πατρίδα… θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι γιὰ τὴν κατάντια σου…).

Αὐτὲς τὶς διαταγὲς εἶχε τὸ αἱμοσταγὲς κτῆνος, ὁ Μπραΐμης, ἀπὸ τὸν πατέρα του. Καὶ ποιὸς ἦταν ὁ Ἰμπραήμ; «Ἦταν ὁ Μπραΐμης μεθυσμένος πίνει ρούμι καὶ κρασὶ μποτίλιες. Μπεκρὴς πολὺ καὶ παραλυμένος εἰς γυναῖκες καὶ παιδιά», γράφει ὁ Μακρυγιάννης. («Ἀπομνημονεύματα», ἔκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 396).

Παλαιότερα στὸ Μοριά, ὅταν ἤθελαν νὰ περιγράψουν ἐμφατικῶς κάποια θεομηνία, ἔλεγαν: «Μπραΐμης πέρασε!» Χιλιάδες γυναῖκες καὶ παιδιά, μαγάρισε ὁ διεστραμμένος καὶ τὰ ἔστελνε στὰ χαρέμια τοῦ πατέρα του.

Ὅταν ὁ Καποδίστριας ἀργότερα θέλησε νὰ ἐλευθερώσει κάποιες Ἑλληνίδες, πληρώνοντας γιὰ τὴν ἐξαγορά τους, αὐτὲς ἀρνήθηκαν. Ἡ ντροπὴ δὲν τὶς ἄφηνε… Αὐτούς, λοιπόν, τοὺς κτηνανθρώπους ἀποφάσισε νὰ τιμήσει τὸ ὑπουργεῖο ἐθνοκτόνου παιδαγωγίας, καὶ βρέθηκαν, δυστυχῶς, σχολεῖα καὶ δάσκαλοι, στὴν Καβάλα, ποὺ ἔσπευσαν, παραμονὲς τῆς ἐθνεγερσίας νὰ ὁδηγήσουν Ἕλληνες μαθητὲς στὸ μουσεῖο τοῦ Μωχάμετ Ἀλί. Διαβάζω ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας γονέων καὶ ἐκπαιδευτικῶν τοῦ νομοῦ Καβάλας.

«Ἐκεῖ τούς ὑποδέχτηκε ἡ ὁρισμένη ἐμψυχώτρια τοῦ προγράμματος μία ἑλληνίδα δασκάλα, ἡ ὁποία ντύθηκε μὲ ἰσλαμικὴ στολὴ καὶ μάλιστα ζήτησε νὰ ἀπευθύνονται σὲ αὐτὴν οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ μαθητὲς ὄχι μὲ τὸ ἑλληνικο-χριστιανικὸ ὄνομά της, ἀλλὰ μὲ τὸ τουρκικο-μουσουλμανικὸ ὄνομα ΝΑΣΙΦ καὶ ἀνάμεσα στὶς ἐρωτήσεις ποὺ ὑπῆρχαν προτυπωμένες καὶ τὶς ὁποῖες ὑπέβαλαν τὰ παιδιά, στὶς 18 Μαρτίου 2015, στὸν νεκρὸ ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες ΜΩΧΑΜΕΤ ΑΛΙ ἦταν καὶ ἡ ἑξῆς 8η ἐρώτηση: “Δὲν σὲ κορόιδευαν ποῦ εἶχες σκοῦρο δέρμα, δὲν σὲ μισοῦσαν ποῦ ἤσουν ΤΟΥΡΚΟΣ”; Αὐτὲς οἱ ἐρωτήσεις ἔγιναν στὰ πλαίσια ἑνὸς θεατρικοῦ δρώμενου ποὺ ἀφοροῦσε ἕνα ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ πρὸς τὸν Μωχάμετ Ἀλί.

Ἐν συνέχεια ἔγινε περιήγηση στὸ Μουσεῖο τοῦ Μωχάμετ Ἀλί, ποὺ εἶναι ἡ παλιὰ οἰκία του στὴν Καβάλα, ἐπισκέφτηκαν στοὺς χώρους ἐνδιαίτησης ἀνδρῶν καὶ γυναικὼν (σαλαμλὶκ-ἀνδρώνας καὶ χαρεμλὶκ-γυναικωνίτης) καὶ τὸ δωμάτιο τοῦ χαρεμιοῦ ὅπου ξάπλωναν ὅλες οἱ παλλακίδες, τὰ ἰδιαίτερα δωμάτια τοῦ πασᾶ καὶ τὸ δωμάτιο τῆς εὐνοούμενὴς του παλλακίδας».

Βεβαίως, γιὰ νὰ ἐξοικειωθοῦν τὰ παιδιὰ μὲ τὴν τύχη ποὺ τοὺς περιμένει. Εἶμαι περίεργος νὰ μάθω, τί ἔλεγε ἡ ΝΑΣΙΦ-δασκάλα στὰ κοριτσάκια-μαθήτριες γιὰ τὴν «διαθεματικὴ δράση» τοῦ χαρεμιοῦ;

Στὴν δὲ μεθοδολογία τοῦ προγράμματος, διαβάζουμε μεταξὺ ἄλλων νεοταξικῶν ἀερολογιῶν περὶ «βιωματικῆς ἐμπειρίας καὶ τεχνικῶν ἀναστοχασμοῦ, σημειολογιῶν καὶ διακειμενικῶν ἀναφορῶν» τὰ κάτωθι: «Θέλοντας νὰ πᾶμε ἕνα βῆμα πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν ἀναμενόμενο σκοπὸ τοῦ προγράμματος, τὴν ἀνάδειξη, δηλαδή, τοῦ προσώπου, τοῦ ἔργου καὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μωχάμετ Ἀλί, ἐπιδιώξαμε ἡ προσωπικότητά του νὰ λειτουργήσει ὡς ἐρέθισμα, μέσω τοῦ ὁποίου οἱ μαθητὲς-τριες καλοῦνται νὰ ἀναμετρηθοῦν μὲ τὰ δικά τους ὅρια, τὴν δική τους ἐπιθυμία γιὰ γνώση, περιπέτεια, ζωή… καὶ νὰ ἀναδειχθοῦν καθολικὰ καὶ πανανθρώπινα νοήματα». Μάλιστα. Πρότυπο, λοιπόν, γιὰ τὰ παιδιά, τοὺς μαθητές μας ὁ Μωχάμετ Ἀλί, ὁ πατέρας τοῦ παραλυμένου παιδεραστῆ Ἰμπραήμ, ποὺ τοῦ ἔστελνε μικρὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ Μοριὰ καὶ τὸ Μεσολόγγι γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς διαστροφές του.

«Ἐπῆγε ὁ Ἰμπραΐμης εἰς τὸ Χελμὸ καὶ τουφέκι δὲν ἀπάντησε πουθενά, καὶ ἐσκλάβωσε περίπου δύο χιλιάδες γυναῖκες καὶ παιδιά…», λέει ὁ Κολοκοτρώνης στὴ «Διήγησιν Συμβάντων». (ἔκδ. ΙΔΕΒ, σελ. 207). Γιὰ τὸ ὑπουργεῖο καὶ τὰ ποικιλώνυμα Ἰνστιτούτα γνωρίζουμε ἀπὸ ποῦ παίρνουν γραμμή. Ἡ Στοὰ προωθεῖ τὰ πειθήνια ἐνεργούμενά της σὲ καίριες θέσεις. Ὅμως, οἱ σύλλογοι διδασκόντων, οἱ δάσκαλοι συνάδελφοί μου, γιατί μπλέκονται, σὲ τέτοιες παγίδες; Ντροπὴ νὰ ντροπιαζόμαστε. Ψυχὴ καὶ Χριστὸ θέλουν οἱ μαθητές μας καὶ ὄχι τὰ σκύβαλα ποὺ ρίχνουν στὰ σχολεῖα οἱ μαυραγορίτες τοῦ πνεύματος.

Τζαμιὰ στὴν Ἀθήνα, τμήματα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης, «προσκυνήματα» στὸ σπίτι τοῦ Μωχάμετ Ἀλὶ στὴν Καβάλα, μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα… ἂς ἑτοιμαστοῦμε γιὰ τὴν νέα Τουρκοκρατία. (Πηγή: ἀκτίνες)

Γιὰ νὰ σωθεῖ μαγιὰ δασκάλων...

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Γεννήθηκα τὸ 1887 στὸν Πειραιά, οἱ γονεῖς μου κατάγονταν ἀπὸ τὴ Χίο. Ἡ μητέρα τοῦ ἀείμνηστου Πορφύρα καὶ ἡ δικιά μου ἦταν ἀδελφάδες, τὸ γένος Συριώτη. Τὶς ἐγκύκλιες σπουδὲς τὶς πέρασα στὸν Πειραιά. Κι ὅποιος ξέρεις τί σημασία ἔχει γιὰ τὸν νέο ἡ παρουσία στὴν κριτικὴ τούτη ἡλικία ἑνὸς προσώπου, σὰν τὸν λαμπρὸν ἐκεῖνο παιδαγωγό, ποὺ θύμιζε ἀρχαῖον Ἕλληνα, τὸν ἀείμνηστο Ἰάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οἱ μαθητὲς του φυλάγουν σ’ ὅλη τους τὴ ζωή, μέσα στὴν καρδιά τους, τὴ μνήμη τῆς μορφῆς του». (Δ. Πικιώνη «Κείμενα», ἐκδ. «Μορφωτικὸ ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τράπεζας», σελ. 23). Ξεκίνησα νὰ διαβάζω κάποια αὐτοβιογραφικὰ σημειώματα τοῦ Π. Πικιώνη, τοῦ μεγάλου Ἕλληνα. 

Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο τὴν τελευταία πρόταση τοῦ προοιμίου του. Κράτησε στὰ φυλλοκάρδια του, ὁλοζωῆς, τὴν μνήμη τῆς μορφῆς τοῦ δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα. Πόσες φορὲς σὲ βιογραφίες σπουδαίων, «πάνυ ἀκριβῶν» ἀνθρώπων, δὲν διαβάζουμε παρόμοιες φράσεις. «Εὐτύχησε νὰ μαθητεύσει κοντὰ στὸν...». «Ὁ μεγάλος Δάσκαλος τοῦ Γένους... τὸν ἐνέπνευσε τὴν ἀγάπη γιὰ τὰ γράμματα». Ὅσο κρατοῦσε ἡ Παιδεία σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, σχολεῖο καὶ παίδευση σήμαινε δάσκαλος. Τὰ πάντα δορυφοροῦσαν τὸν δάσκαλο. «Καλῶν τῶν διδασκάλων καλοὶ καὶ οἱ μαθηταί», ἀπροσπέλαστος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θεολόγου. Χαρακτηριστικὸ τὸ ἀκόλουθο παράδειγμα, ποὺ δείχνει τὸ πόσο σημαντικὸ καὶ οὐσιαστικὸ θεωροῦσαν οἱ Ρωμηοὶ (Βυζαντινοὶ) πρόγονοί μας τὸ ἀξίωμα τοῦ δασκάλου.

Στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Θεόφιλου (829-842 μ.Χ.) διδάσκει στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ περίφημος Λέων ὁ μαθηματικὸς ἢ φιλόσοφος. Ἡ φήμη τοῦ Λέοντος εἶχε ἐξαπλωθεῖ «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων», εἶχε φτάσει ὡς τὸ χαλιφάτο τῆς Βαγδάτης. Ὁ χαλίφης Μαμοῦν τὸν ζήτησε ἐπίσημα ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Λέοντα, ἔστω καὶ ὡς μετακλητό, προσφέροντας ἕνα τεράστιο ποσό. Ὁ Θεόφιλος ἀποβλέποντας στὸ γόητρο τῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ ἐκτιμώντας τὴν ἀξία τοῦ δασκάλου, ἀρνήθηκε. Ἀξίζει νὰ παραθέσουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν ἐπιστολικὸ διάλογο τῶν δύο ἡγετῶν, ὅπως τὸν διέσωσε ὁ «Συνεχιστὴς Θεοφάνους». Γράφει ὁ χαλίφης: «Ἀξιῶ τὸ ὂν ἔχεις ἐπὶ φιλοσοφία καὶ ταῖς ἄλλαις ἐπιστήμαις περιβόητον ἄνδρα βραχὺν τινὰ χρόνον ἑξαποστεῖλαι...». 

Ἀπαντᾶ ὁ Θεόφιλος: «...ἄλογον τὸ οἰκεῖον δοῦναι ἐτέροις καλὸν καὶ τὴν τῶν ὄντων γνῶσιν ἔκδοτον ποιῆσαι τοῖς ἔθνεσι, δὶ’ ἢς τὸ τῶν Ρωμαίων γένος θαυμάζεται τὲ καὶ τιμᾶται παρὰ πάσι». Μὲ λίγα λόγια, εἶναι ἀνοησία νὰ ξεπουλήσεις στὰ ἔθνη, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο θαυμάζεται τὸ γένος σου, δηλαδή, ὁ ἔξοχος διάκονος τῆς ὄντως Παιδείας. (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Τσαμπὴ «Ἡ Παιδεία στὸ Βυζάντιο», ἐκδ. Γρηγόρη, σελ. 54). Τὸ παραπάνω, νομίζω, ἐξηγεῖ καὶ τὸ χιλιόχρονον τῆς ἐνδόξου αὐτοκρατορίας μας. «Κάλλιο γνώση, παρὰ γρόσι», ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ ἐν αἰχμαλωσία πρόγονοί μας. 

Καὶ εἶναι γεγονὸς ἀναντίρρητο πὼς φτάσαμε στὴν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση γιατί «ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους ἀγρυπνοῦσε. Φτωχοὶ παπάδες καὶ δάσκαλοι, ποὺ ἐτρέφοντο μὲ λίγο ψωμί, εἶχαν τὸ σθένος εἰς τὸ βάθος τῆς ψυχῆς των, σθένος ποιητῶν. Καταλάβαιναν τὴν εὐθύνην ποὺ τοὺς ἐβάρυνε νὰ συνεχίσουν τὴν ἑλληνικὴν παράδοσιν. Διηγοῦντο εἰς τὰ Ἑλληνόπουλα ποιὰ ἦταν ἄλλοτε ἡ πατρίδα τους καὶ τοὺς ἐδίδασκαν δύο ὀνόματα: Ἑλλὰς καὶ ἐλευθερία». (Τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Σ. Μενάρδου, ποὺ περιέχεται στὸ βιβλίο τοῦ ἀρχιμ. Ἰω. Ἀλεξίου, «Ἡ Παιδεία στὴν Τουρκοκρατία», σελ. 181).

Ὁ ὀξυδερκὴς καὶ διορατικὸς Ἰωάννης Καποδίστριας εἶχε συλλάβει ἐναργέστατα τὴν σημασία τῆς ἀποστολῆς τοῦ δασκάλου, ἀλλὰ καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἀποκοπῆς τοῦ λειτουργήματος ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παράδοση. Γράφει σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Μισαὴλ Ἀποστολίδη, λίγο πρὶν ἀναλάβει τὴν μαρτυρικὴ διακυβέρνηση τῆς νεκραστημένης πατρίδας: «...ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλὴ διδασκαλία καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας, θὰ εἶναι δυσοίωνο τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας καὶ ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη». (Ἰω. Τσάγκα, «Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἀγωγὴ στὸ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Ἰω. Καποδίστρια», ἐκδ. «Κυριακίδη», σελ. 151).

Εἶναι γεγονὸς ὅτι αὐτὸς ὁ τύπος τοῦ δασκάλου, ποὺ ἔβλεπε τὸν ἑαυτὸ του θεματοφύλακα τῆς παράδοσης καὶ μετέδιδε τὴν φλόγα τῆς ψυχῆς του -ἴσως μὲ πολλὴ ρητορικὴ- ἀλλὰ μὲ ἐντιμότητα καὶ εὐθύνη, ἐπιβίωσε ὡς τὰ χρόνια περίπου τῆς μεταπολίτευσης. Μέχρι τότε ὁ δάσκαλος δίδασκε καὶ μιλοῦσε γιὰ πίστη, γλώσσα καὶ πατρίδα, βουτοῦσε στὸ κελάρι τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτιοῦ καὶ μόρφωνε γενιὲς Ἑλλήνων μὲ τὰ «καλούδια», τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους. Αὐτὸν ὅμως τὸν λόγιο δάσκαλο τὸν εἰρωνεύτηκε, τὸν πολέμησε καὶ τὸν κλόνισε στὴν ψυχὴ τοῦ ἔθνους ἡ λεγόμενη προοδευτικὴ διανόηση ποὺ ἢ μᾶς ἦρθε ἀπὸ τὰ «φωτισμένα ἔθνη τῆς Ἑσπερίας» ἢ ξεπήδησε ἀπὸ τὰ ἀποκαΐδια τοῦ Πολυτεχνείου. (Ἡ γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου).

Περιφρονώντας πλήρως τὴν παράδοση τοῦ τόπου μας, τὴν ὁποία ταύτισαν μὲ τὰ «ἑλληνοχριστιανικὰ» ἰδεολογήματα τῆς δικτατορίας, ἄγευστοι τοῦ μεγαλείου της καὶ ἀνίκανοι νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν στρέβλωση ποὺ προηγήθηκε, ἐπέπεσαν, ὡς ὄρνεα, καὶ τὴν κατασυκοφάντησαν. Φρόντισαν βεβαίως νὰ ἀναρριχηθοῦν σὲ ἀκαδημαϊκὲς ἕδρες, γιὰ νὰ ροκανίζουν τὰ προγράμματα τῆς ΕΟΚ, ἀνεμίζοντας τὸ ἀκαταγώνιστο διαπιστευτήριο τοῦ δῆθεν προοδευτισμοῦ τους: παράδοση, πίστη, πατρίδα, γλώσσα-στὴν ἀρτιμελῆ μορφή της, τὸ λεγόμενο πολυτονικὸ-ἴσον συντήρηση, σκοταδισμός, χουντικὰ κατάλοιπα, τὸ ὅλον καρυκευμένο μὲ τὴν εὔηχη, τὴν «εὐγενῆ τύφλωσιν», ποὺ βαφτίστηκε ἐκπαιδευτικὴ μεταρρύθμιση. Ἀποτέλεσμα στὶς σχολές, ποὺ φοιτοῦν οἱ αὐριανοὶ δάσκαλοι καὶ καθηγητές, νὰ κυριαρχεῖ ὅλος αὐτὸς ὁ ἐθνομηδενιστικὸς ἑσμός, πράγμα ποὺ ἴσως δὲν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ἀκόμη τὶς καταστρεπτικές του συνέπειες. 

Οἱ δάσκαλοι ποὺ ἀποφοιτοῦν τὰ τελευταία χρόνια ἀπὸ τὰ παιδαγωγικὰ τμήματα, ὄχι μόνο δὲν «μορφώθηκαν ἐν καλὴ διδασκαλία καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας», ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἦθος καὶ αὐτὸν τὸν «χρυσὸ» κανόνα, φρόντισαν καὶ φροντίζουν οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον καθηγητές τους νὰ δυσφημίζουν. Πολὺ ἁπλὰ τὰ νέα αὐτὰ παιδιὰ-πλὴν τῶν ἐλαχίστων ποὺ ταράζει τὰ σπλάχνα τοὺς ὁ πόνος τῆς πατρίδας-ἔχασαν τὴν ἰθαγένειά τους, υἱοθετοῦν ἀβασάνιστα καὶ ἐπικροτοῦν ὅλες τὶς νεοταξικὲς μαγαρισιές, γιατί εἶναι μπουκωμένα ἀπό, ὅπως προεῖπα, ἐθνομηδενισμό. Τοὺς μιλᾶς γιὰ πίστη καὶ πατρίδα, γιὰ τὸ χρέος τοῦ δασκάλου νὰ μεταλαμπαδεύσει στὰ παιδιὰ τὶς ἀλήθειες ποὺ συγκλόνισαν τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς Μάρτυρες, τοῦ ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς ἥρωες, ποὺ διέσωσαν τὸ Γένος καὶ σοὺ προσάπτουν γραφικότητα, ἐθνικισμό, τὰ χαρακτηρίζουν, φροῦτο τῆς ἀριστεροσύνης αὐτό, «στερεότυπα». 

Ἔχει εἰπωθεῖ πολὺ εὔστοχα ὅτι ἡ ἔνταξη τῶν νέων στὸ παρεθλὸν συνιστᾶ τὴν οὐσιωδέστερη λειτουργία τῆς ἐκπαίδευσης καὶ ἴσως εἴμαστε, ὅσοι δάσκαλοι προλάβαμε τὶς Παιδαγωγικὲς Ἀκαδημίες, ἡ τελευταία γενιὰ ποὺ ἐπιτελεῖ αὐτὴν τὴν λειτουργία, ποὺ ἀντιστέκεται στὴν ἐπέλαση τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς ἀσημαντοκρατίας. Ἄρα, «γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ Ἑλλάδα στοὺς καιροὺς τοὺς ὕστατους», ὀφείλουμε νὰ μορφώσουμε ἕναν νέο τύπο ἐθνικοῦ δασκάλου, «διακεκριμένου ἐπὶ φιλοθρησκεία καὶ ἔρωτι πρὸς τὴν ἐθνικὴν γλώσσαν καὶ φιλολογίαν» γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ πάλι τὸν Κυβερνήτη. Οἱ ἐπίβουλοι τῆς πατρίδας, ἔχοντας ἄφθονο χρῆμα καὶ μέσα, ὀργανώνουν πλῆθος σεμιναρίων γιὰ ἐκπαιδευτικοὺς στὰ ὁποῖα ξερνοῦν τὰ δηλητήριά τους.

Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μποροῦμε, ἐξασφαλίζοντας χώρους καὶ χρηματοδότηση ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν πατρίδα μας ἢ μὲ τὴν συμβολὴ τῶν γνωστῶν, γιὰ τὸ ἀδούλωτο ἦθος, Μητροπολιτῶν μας, νὰ συσταθοῦν φροντιστήρια γιὰ νέους δασκάλους. Σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, σὲ 5-6 μεγάλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας, νὰ συγκεντρώνονται νέοι ἐκπαιδευτικοὶ -μὲ τὰ ἔξοδα πληρωμένα- ὅπου οἱ παλιοί μας οἱ δάσκαλοι (Γανωτής, Καργάκος, Ζουράρις, παπα-Γιώργης, Μεταλληνός, παπα-Θόδωρος Ζήσης, π.Σαράντος καὶ ὅσοι πνευματικοί, πανεπιστημιακοί, συγγραφεῖς παλεύουν γιὰ ψυχὴ καὶ Χριστὸ -καὶ ὑπάρχουν ἀρκετοὶ- οἱ ὁποῖοι θὰ βγάλουν τὰ σκουπίδια ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν νέων δασκάλων, θὰ ξεριζώσουν τὰ φαρμακερὰ βρωμοχόρταρα τῆς ἐκκλησιομαχίας καὶ ἀφιλοπατρίας ποὺ τοὺς ἔσπειραν στὶς σχολές τους καὶ θὰ τοὺς μεταγγίζουν τὰ πνευματικὰ ἀντισώματα τοῦ Γένους. Ἔτσι, θὰ περισωθεῖ μία γενιὰ δασκάλων ποὺ «ὅταν τοὺς πειράζουν πατρίδαν καὶ θρησκεία, θὰ μιλοῦν, θὰ ἐνεργοῦν καὶ ὅ,τι θέλουν ἂς τοὺς κάμουν» κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Μακρυγιάννη. Ἀκτίνες