Άγιοι Ολυμπάς, Ηρωδίων, Έραστος, Σωσίπατρος και Κουάρτος οι Απόστολοι από τους Εβδομήκοντα 10 Νοεμβρίου

Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου Σωσίπατρου βρίσκεται στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Σωσίπατρου φυλάσσονται στη Μητρόπολη Κερκύρας, στο Μητροπολιτικό Ναό Βέροιας και στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους.

Και οι πέντε ήταν από τους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου (βλέπε 4 Ιανουαρίου). Αναφέρονται όλοι στο ιστ' κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου. Οι περισσότεροι απ' αυτούς υπήρξαν επίσκοποι της του Χριστού Εκκλησίας και έγιναν άριστοι εφαρμοστές της εντολής του θεοπνεύστου λόγου της Αγίας Γραφής: «Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκάστως, ἀλλ᾿ ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως, μηδ᾿ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Α' επιστολή Πέτρου, ε' 2 - 3). Ποιμάνετε, δηλαδή, το ποίμνιο του Θεού που είναι στη δικαιοδοσία σας, και επιβλέπετε αυτό με κάθε επιμέλεια και προσοχή, όχι αναγκαστικά, επειδή βρεθήκατε στη θέση αυτή, αλλά με όλη σας τη θέληση, χωρίς να αποβλέπετε σε αισχρά κέρδη, αλλά με προθυμία και ζήλο, χωρίς να καταπιέζετε τους πιστούς, που σαν άλλοι γεωργικοί κλήροι δόθηκαν στον καθένα σας για πνευματική καλλιέργεια αλλά να γίνεσθε στο ποίμνιο υποδείγματα αρετής αξιομίμητα. Πράγματι, και οι πέντε Απόστολοι έγιναν υποδείγματα αρετής.

Ο Ολυμπάς και ο Ηρωδίων πέθαναν μαρτυρικά επί Νέρωνος. Ο Σωσίπατρος έγινε επίσκοπος στο Ικόνιο και πέθανε επιτελώντας άριστα τα καθήκοντα του. Ο Έραστος κυβέρνησε με παρόμοιο τρόπο την επισκοπή Νεάδος. Και ο Κούαρτος, σαν επίσκοπος Βηρυτού, πάλεψε με θάρρος και ενέταξε σαν χριστιανούς στην επισκοπή του πολλούς ειδωλολάτρες.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ (9 Νοεμβρίου)

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε την Τρίτη 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Τουρκοκρατούμενης Θράκης, από ευσεβείς και φτωχούς γονείς -τους Δήμο (Δημοσθένη) και Μπαλού (Βασιλική) Κεφαλά. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Ιωάννινα, ναυτικός στο επάγγελμα, και η μητέρα του καταγόταν από την Σηλυβρία. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε ή έξη αδέρφια: τον Δημήτριο, τον Γρηγόριο, τη Σμαράγδα, τη Σεβαστή, τη Μαριώρα και τον Χαραλάμπη (το όνομα και η ύπαρξη του οποίου εμφανίζονται στην διαθήκη του Αγίου, ενώ κάποιες πηγές τον θέλουν να αντικατέστησε τον Άγιο ως διδάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου). Κατά την βάπτιση του δε, του δόθηκε το όνομα Αναστάσιος.
Τα πρώτα γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές τα έλαβε από την μητέρα του. Στη Σηλυβρία τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο. Ήταν ένα ευφυέστατο παιδί με πολύ καλή μνήμη, που έδειξε την διδασκαλική και θεολογική του κλίση από πολύ νωρίς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις επτά ετών, έραβε φύλλα χαρτιού μεταξύ τους με σκοπό να φτιάξει βιβλία για να γράψει σε αυτά τα λόγια του Θεού, όπως ο ίδιος είπε στην μητέρα του.

Κατόπιν μετανάστευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε στην αρχή σε καπνοπωλείο, τόσο για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του όσο και για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκείνο τον καιρό άρχισε να μελετά και να συλλέγει ρητά και αποφθέγματα Αγίων Πατέρων και κλασικών φιλοσόφων, τα οποία αποτέλεσαν το δίτομο βιβλίο «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα», που εξέδωσε το 1895. Τα συγκέντρωνε όχι μόνο για δική του χρήση αλλά και για να μπορέσει να τα μεταφέρει στους συνανθρώπους του και να τους ωφελήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του είναι ότι έγραφε κάποια από αυτά τα γνωμικά στις χάρτινες καπνοσακούλες του καπνοπωλείου, ώστε να τα διαβάσουν και να ωφεληθούν όσοι τις χρησιμοποιούσαν. Η πρακτική αυτή δε, έλυνε και το πρόβλημα της δημοσίευσης τους από εκείνον, ελλείψει χρηματικών πόρων.

Πριν ακόμα συμπληρώσει το 20ο έτος της ηλικίας του, προσελήφθη ως παιδονόμος στο, εν Κωνσταντινούπολη, σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου (διευθυντής του σχολείου αυτού ήταν ο θείος του -από την πλευρά της μητέρας του- Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης) όπου συνέχισε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν διδάσκοντας τις μικρότερες τάξεις.

Την ίδια περίοδο έλαβε χώρα και το πρώτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου. Ενώ βρισκόταν σε ιστιοφόρο και ταξίδευε για να πάει από την Κωνσταντινούπολη στην ιδιαίτερη πατρίδα του -για να εορτάσει μαζί με την οικογένεια του τα Χριστούγεννα- έπιασε μεγάλη τρικυμία. Με την παραίνεση και τις προσευχές όμως του Αγίου, το πλοίο κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του και έτσι γλύτωσαν την ζωή τους οι συνεπιβάτες του και φυσικά ο ίδιος.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γιά τό ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ «Κι ἄν ἀλλάξουν ὅλοι, νά παραμείνετε στήν παράδοση» «Τά σπίτια σας νά γίνουν Ἐκκλησίες»...

 

Βρισκόμαστε στή Θῆβα τό 1924, στήν περιοχή τοῦ Πυρίου. Ὅλα κυλοῦν ἤρεμα καί καλά. Οἱ νοικοκυρές στολίζουν τά σπίτια τους μέ τά ἔργα τῶν χεριῶν τους, οἱ πατεράδες ἀγωνίζονται γιά τό καθημερινό ἀναλώνοντας τίς περισσότερες ὧρες τους στά χωράφια, ἐνῶ τά παιδιά ἀνέμελα τρέχουν ἀπό ‘δῶ καί ἀπό ‘κεῖ γιά νά χορτάσουν τό παιχνίδι τους.

Ξαφνικά, ὅμως, μέσα σέ αὐτή τήν ἠρεμία δύο ἄντρες ἀνεβασμένοι στά ἄλογά τους, γνωστοί στούς περισσότερους τῶν Θηβῶν, ὁ Κίμων ὁ Στεφανιώτης καί ὁ Λουκᾶς ὁ Καλατζής, γυρίζουν ἀλαφιασμένοι καί τρομαγμένοι φωνάζοντας, πάνω ἀπό τά ἄλογα πού βρισκόντουσαν.

«Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!

Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!»

Τί εἶχε συμβεῖ; Δυστυχῶς, εἶχαν πληροφορηθεῖ πώς ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο, χωρίς νά γνωρίζει ὁ κόσμος, χωρίς νά ρωτηθοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλάδος, ἐκτός ἀπό τούς πέντε πού τό ἄλλαξαν.

«Μᾶς φράγκεψαν! Μᾶς φράγκεψαν!».

Συνεχῶς φώναζαν καί ἐνημέρωναν τά γειτονικά χωριά τῶν Θηβῶν.

Ναί, μά μέ ποιό δικαίωμα τό ἔκαναν αὐτό;

Ἀφοῦ αὐτοί δέν ἦταν κληρικοί, ἦταν ἁπλοί λαϊκοί;

Ἀπό ποῦ πῆραν τό θάρρος αὐτό;

Τί γνώριζαν;

Τί ἐντολή εἶχαν;

Οἱ δύο αὐτοί ἄνδρες εἶχαν πνευματικό καθοδηγητή κάποιο ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος βρισκόταν σέ ἕνα ὄμορφο νησί τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ, τήν Αἴγινα.

Τό ὄνομά του ἦταν Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως.

Τό 1918 εἶχαν πάει καί οἱ δύο στό νησί νά ἐξομολογηθοῦν καί νά πάρουν τή συμβουλή του γιά ἕνα θέμα, τό ὁποῖο τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν σέ ἔξαρση. Τό θέμα αὐτό ἦταν γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

Ἡ ἐρώτησις τῶν δύο ἦταν, κατά πόσο εἶναι ἐφικτή καί ἐπιτρεπτή ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης, ὅπως ἦταν σοφός καί πρᾶος, τούς ἀπάντησε:

-Παιδιά μου, δέν πρέπει νά γίνει ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, διότι βάσει αὐτοῦ ἔχουν θεσπισθεῖ ὅλες οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἰδιαιτέρως τό αἰώνιο Πασχάλιο..

- Μάλιστα Δέσποτα, ἐάν ὅμως ἡ Ἐκκλησία δεχθεῖ τή μεταρρύθμιση τί γίνεται; Τί κάνουμε ἐμεῖς;

ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ (Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)

ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ
(Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)

Αν, αγαπητοί μου Πατέρες και αδελφοί, δινόταν σ’ εμένα τον ταπεινό το χάρισμα αυτό, το να αποκτήσω δηλαδή μία γλώσσα από εκείνες που έχουν οι Άγγελοι, όπως λέει ο Απόστολος του Χριστού Παύλος, «εάν τας γλώσσας των Αγγέλων λαλώ», θα ήταν βέβαιο και επόμενο, ότι με την αγγελική αυτή γλώσσα, θα μπορούσα να εγκωμιάσω όπως αξίζει, τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ, τους Αρχαγγέλους του Κυρίου διότι είναι φυσικό, κάθε όμοιο με το όμοιο μπορεί να επαινεθεί, και στους άλλους να παρουσιαστεί· αν είχα μια από τις πύρινες εκείνες και άυλες γλώσσες, που δόθηκαν στους ιερούς και θείους Αποστόλους, θα μπορούσα όπως αξίζει με υπερφυσικά εγκώμια να μιλήσω για τους πύρινους και άυλους Αρχιστράτηγους αν -έστω και λίγο- είχα καθαρή τη γλώσσα μου, όπως ο Ησαΐας, από εκείνη τη λαβίδα των Σεραφείμ, θα υπήρχε ελπίδα, να πω κάτι αντάξιο της μεγαλοπρέπειας των Ταξιαρχών.

Αλλ’ επειδή είμαι στερημένος από όλα αυτά τα καλά, και δεν έχω γλώσσα αγγελική, αλλά ανθρώπινη, όχι πύρινη, αλλά πήλινη, όχι άυλη, αλλά υλική, όχι καθαρή, αλλά ακάθαρτη, και κοντά σ’ αυτά, όχι ρητορική και μεθοδική, αλλά αμαθή και χωρίς μέθοδο, τί πρέπει να περιμένετε να ακούσετε; Κάτι λίγα και φτωχά για τους ιερούς Αρχαγγέλους. Παραλείποντας να εξετάσω ποια είναι η φύση των Αρχαγγέλων, πότε δημιουργήθηκαν, πώς και πού, και με ποιο τρόπο σκέφτονται και αντιλαμβάνονται, πώς μετακινούνται από τον ένα τόπο στον άλλο, και τα άλλα αγγελοπρεπή τους γνωρίσματα, για τα οποία οι Θεολόγοι διδάσκουν, και μάλιστα η φιλάγγελη και μεγαλόδοξη γλώσσα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, θα αποδείξω σ’ αυτό το εγκώμιο, μόνο ότι ο θεϊκός Μιχαήλ, και ο ιερός Γαβριήλ, υπήρξαν οι ξεχωριστοί υπηρέτες των εξαιρετικών ενεργειών και έργων του Παντοδύναμου Θεού, και προσέξτε για να το καταλάβετε.

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ, 8 Νοεμβρίου

Ἡ Ἁγία Γραφή, ἀναφέρει σὲ πολλὰ σημεῖα τὴν ἐπικοινωνία τῶν
ἀνθρώπων μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἰδιαίτερα μὲ τοὺς ἐπικεφαλεῖς τῶν
ἀγγελικῶν ταγμάτων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ.

Συγκεκριμένα, ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ἐμφανίσθηκε στὸν Ἀβραὰμ γιὰ νὰ σώσει τὸν Ἰσαάκ, τὸν ὁποῖο ἦταν ἕτοιμος νὰ θυσιάσει κατ’ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ θέλησε νὰ δοκιμάσει ἔτσι τὴν πίστη τοῦ δούλου του Ἀβραάμ, στὸν Λῶτ, γιὰ νὰ τὸν σώσει ὅταν ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ καταστρέψει τὰ Γόμορα, στὸν Πατριάρχη Ἰακώβ, στὸν μάντη Βαρλαάμ, στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ.
Ἐπίσης ὁ Μιχαήλ, ἦταν αὐτὸς ποὺ ὁδήγησε τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ στὴ φυγὴ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Οἱ ἅγιες Γραφὲς ἀναφέρουν ἀκόμη πολλὰ θαύματα, τὰ ὁποία ἐπιτέλεσε ὁ ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ
Ὁ δὲ Γαβριὴλ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἀνήγγειλε στὴν Παρθένο Μαρία τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου.

Καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, συναντᾶμε τοὺς Ἀγγέλους νὰ μεταφέρουν στοὺς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀποβλέπει πάντα στὴν προστασία καὶ στὴν λύτρωσή μας.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῶν οὐρανίων στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεν ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταῖς ὑμῶν δεήσεσι τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγων, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦντες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτενῶς καὶ βοώντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι, τῶν ἄνω Δυνάμεων

Όσιος Λάζαρος ο Θαυματουργός, ο Γαλλησιώτης 7 Νοεμβρίου

 

Ο Όσιος Λάζαρος ήταν από τη Μικρά Ασία και γεννήθηκε τον 11ο αιώνα μ.Χ. σ' ένα χωριό κοντά στη Μαγνησία (προς τον Νέανδρο Ποταμό), από γονείς ευσεβείς τον Νικήτα και την Ειρήνη.Όταν ακόμα ήταν έξι χρονών, επιδόθηκε στον πνευματικό στίβο μέσα στο μοναστήρι των Ορόβων. Εκεί έμεινε επί πέντε χρόνια διδασκόμενος. Όμως, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε να προσκυνήσει τους αγίους τόπους. Έτσι έφυγε κρυφά από τη Μονή και πήγε στα Ιεροσόλυμα.
Μετά την προσκύνηση των εκεί Ιερών, επισκέφθηκε τη μονή του αγίου Σάββα, όπου κοινοβίασε αφού έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερέας.
Κατά την επανάσταση των Αράβων, που βεβήλωναν τα Ιερά, αναγκάστηκε και έφυγε στην Έφεσο, σ' ένα έρημο όρος αντίκρυ της πόλης, που ονομαζόταν Γαλλήσιο.
Εκεί, στην αρχή μόνος ζούσε σ' ένα κελί, αλλά αργότερα μαζεύτηκαν γύρω του και άλλοι μοναχοί. Ο δε Μονομάχος Κωνσταντίνος (1042 - 1054 μ.Χ.), εξόριστος τότε στη Μυτιλήνη, άκουσε για την αγιότητα του οσίου και έκτισε ωραιότατο ναό της Αναστάσεως στο Γαλλήσιο όρος, και τον προίκισε με πολλά Ιερά κειμήλια. Ο δε όσιος Λάζαρος, ανήγειρε κοντά στο ναό στυλo, όπου εγκαταστάθηκε στην κορυφή του και ασκήτευε χειμώνα - καλοκαίρι, εκτεθειμένος σε καύσωνες και παγωνιές. Ο Θεός επίσης, έδωσε στον Όσιο Λάζαρο και το χάρισμα να θαυματουργεί. Έτσι αυστηρά ασκητικά αφού έζησε τη ζωή του, πέθανε με αγιότητα σε βαθιά γεράματα το 1054 μ.Χ.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς ἐπαγρύπνοις προσευχαῖς, ἐν ὀχετοῖς δακρύων τὸν στῦλον κατέβρεχες· καὶ τοῖς ἐκ βάθων στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας ποιμήν, τοῖς προσιοῦσι νέμων συγχώρησιν, Ὅσιε Πατὴρ ἡμῶν Λάζαρε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Άγιος Παύλος Α' ο Ομολογητής και Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης 6 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. και υπήρξε γραμματέας του αγιοτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου.
Όταν απεβίωσε ο Αλέξανδρος, το 377 μ.Χ., ο Παύλος εξελέγχθηκε Πατριάρχης. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, όταν το πληροφορήθηκε δυσανασχέτησε, μία και ήταν οπαδός της αίρεσης των Αρειανών. Όταν ο Κωνστάντιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Παύλο και ανακήρυξε αυθαίρετα Πατριάρχη, τον αρειανόφρονα Νικομήδειας Ευσέβιο. Τότε ο Άγιος Παύλος πήγε στη Ρώμη. Εκεί βρήκε τον Μέγα Αθανάσιο, τον οποίο είχε απομακρύνει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο Κωνστάντιος.
Πληροφορηθείς τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Κώνστας, έστειλε γράμμα στον αδελφό του τον Κωνστάντιο, διαμαρτυρόμενος για τη στάση του. Έτσι ο Παύλος και ο Αθανάσιος επανήλθαν στο αξίωμά τους.
Δυστυχώς μετά από λίγο καιρό ο Κώνστας πέθανε. Έτσι ο Κωνστάντιος διέταξε, από την Αντιόχεια που ήταν, να απομακρύνουν τον Παύλο από τον Πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα τον εξόρισε στην Κουκουσό της Αρμενίας.
Μία μέρα που τελούσε την Θεία Λειτουργία όρμησαν καταπάνω του Αρειανοί και τον έπνιξαν με το ίδιο του το ωμοφόριο. Έτσι ο Άγιος ετελείωσε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.
Απολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος γ’. Αυτόμελον.
Θείας πίστεως ομολογία, άλλον Παύλόν σε τη Εκκλησία, ζηλωτήν εν ιερεύσιν ανέδειξε· συνεκβοά σοι και Άβελ προς Κύριον, και Ζαχαρίου το αίμα το δίκαιον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη 5 Νοεμβρίου

Οι Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος.

Οι Έλληνες γονείς του Γαλακτίωνα, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, που ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία. Το δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Δηλαδή, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνη με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της. Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ωραία κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στο Χριστό.

Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Τότε, ο μεν Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους Σινά, η δε Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο.

Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφθασε και στα μέρη εκείνα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων από τον άρχοντα Ούρσο. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυση του συζύγου της. Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, αφού τους βασάνισε σκληρά στο τέλος τους αποκεφάλισε (περί το 250 μ.Χ.).

Απολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Tην λαμπράν ξυνωρίδα των μαρτύρων τιμήσωμεν ώσπερ συζυγίαν αρίστην και κλειτήν και θεόφρονα· τον θείον Γαλακτίωνα πιστοί, ομού συν Επιστήμη τη σεμνή. Δι' ασκήσεως γαρ πόνων αθλητικήν εξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι' υμών πάσιν ιάματα.

17 Νοεμβρίου 1940: Βάσος Βέργης η επιδρομή στο Αγαθονήσι

Οι πρωταγωνιστές της επιχείρησης. Ο Βάσος Βέργης είναι στη δεύτερη σειρά, τρίτος από αριστερά.

Σαν σήμερα 17 Νοεμβρίου 1940 ο Βάσος Βέργης με ομάδα εθελοντών επέδραμε αιφνιδιαστικά στο ιταλοκρατούμενο Αγαθονήσι και γελοιοποίησε τους κατακτητές.

 

Ο ήρωας ιατρός Βάσος Βέργης

Ο Βασίλειος (Βάσος) Βέργης γεννήθηκε το 1881 στη Βωλάδα της Καρπάθου. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Ρόδο και το 1904 τέλειωσε την ιατρική Αθηνών και ετοιμαζόταν για μετεκπαίδευση στο Παρίσι. Ήταν ήδη παντρεμένος με ένα παιδί.

Εκτός από τη χειρουργική στο Παρίσι έμαθε και την τέχνη της ξιφασκίας. Έλεγε ότι ο χειρούργος και ο ξιφομάχος χρειάζονται το ίδιο, σταθερό χέρι!

Με την επιστροφή του στην Αθήνα  άνοιξε κλινική  στο Θησείο και παράλληλα ξεκίνησε την αγωνιστική δράση για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων. Τότε βρίσκονταν υπό οθωμανικό ζυγό.

Έτσι, ο πατριώτης ιατρός στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο πολέμησε με το Σώμα των Γαριβαλδίνων στην Ήπειρο. Στη μάχη του Δρίσκου πολέμησε ηρωικά και τραυματίστηκε στις 27 Νοεμβρίου 1912 σοβαρά στο χέρι. Η μόνη του ελπίδα για αποκατάσταση του χεριού του ήταν να μεταβεί στο Παρίσι σε έναν παλιό συμφοιτητή και φίλο του Γάλλο χειρουργό. Οι τένοντες κολλήθηκαν και έπειτα από μια επιτυχημένη εγχείρηση ο Βέργης επέστρεψε στην Αθήνα.

Στο μεταξύ τα Δωδεκάνησα είχαν περάσει στην κατοχή των Ιταλών οι οποίοι έλεγαν πως ετοίμαζαν την απόδοση τους στην Ελλάδα. Ο γιατρός πίστεψε στην πρόθεση των Ιταλών, άλλωστε είχε πολεμήσει στο πλευρό του Γκαριμπάλντι.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι τέλειωσαν και ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε τον Εθνικό Διχασμό. Ο Βέργης, χαρακτηρισμένος φιλοβασιλικός, φυλακίστηκε στην αστυνομική διεύθυνση Αθηνών, από όπου απέδρασε με τη βοήθεια της γυναίκας του.

Τα επόμενα χρόνια ο Βέργης θα βιώσει τον θάνατο της συζύγου του αλλά και την απογοήτευση από τους δήθεν απελευθερωτές Ιταλούς.

Η καταδρομική ενέργεια στο Αγαθονήσι

Όσιος Ιωαννίκιος ο Μεγάλος «ο εν Ολύμπω» 4 Νοεμβρίου

Τον Ιωαννίκιον εκ γης λαμβάνει
Ο τω λόγω γην του Θεού πήξας Λόγος.
Σήμά σοι εν γε τετάρτη Ιωαννίκιε χεύσαν.

Βιογραφία
Ο Όσιος Ιωαννίκιος γεννήθηκε στη Βιθυνία το 740 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Μυριτρίκη και τη μητέρα του Αναστασώ. Και οι δύο ήταν ευσεβείς γονείς και παιδαγώγησαν το γιο τους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Όταν ο Ιωαννίκιος στρατεύτηκε, αυτοκράτορας ήταν ο τραχύς εικονομάχος Κωνσταντίνος ο Ε'.

Ο Κωνσταντίνος ο Ε', διέπρεψε στους αγώνες του κατά των Βουλγάρων και είχε μεγάλη εκτίμηση από τους στρατιώτες του. Η ψυχολογία που καλλιεργήθηκε στα πεδία των μαχών, παρέσυρε τον Ιωαννίκιο και στο θρησκευτικό έδαφος, με αποτέλεσμα να γίνει εικονομάχος, σαν τον αυτοκράτορα.

Όταν, όμως, απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, δεν άργησε να καταλάβει την πλάνη του και σε τι μεγάλα σφάλματα τον είχε οδηγήσει αυτή. Μετανόησε ειλικρινά και εξομολογήθηκε το ολίσθημα του. Αφού καταρτίσθηκε ανάλογα, έγινε μοναχός στον Όλυμπο και πέθανε 94 χρονών στη Μονή Αντιδίου, διδάσκοντας στον κόσμο την Ορθοδοξία.

Απολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Tην επίγειον δόξαν, πάτερ, κατέλειπες καταυγασθείς τη ελλάμψει της επινοίας Θεού, όθεν έφανας εν γη ως άστρον άδυτον· θείας φωνής γαρ ως Μωσής μυστικώς αξιωθείς, ισάγγελος ανεδείχθης και δωρημάτων ταμείον, Ιωαννίκιε μακάριε.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ: Ὁμιλία διά τοῦς πλούσιους καί φτωχούς ἐνώπιον τῆς σωτηρίας , (τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)

Ὁμιλία διά τοῦς πλούσιους καί φτωχούς ἐνώπιον τῆς σωτηρίας , (τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)

Ο ανώνυμος πλούσιος της παραβολής τού ευαγγελίου -και κάθε πλούσιος- απέτυχε της σωτηρίας όχι εξαιτίας τού πλούτου του, αλλ’ εξαιτίας τής φιληδονίας, της ασπλαγχνίας και της μισοξενίας. Υπάρχει όμως και ο σωζόμενος πλούσιος, τον οποίο ο Κύριος παρουσίασε στην ίδια αυτή παραβολή· είναι ο Αβραάμ, ο οποίος σώθηκε, και μάλιστα δέχεται στους κόλπους του αυτούς που σώζονται, λόγω της φιλοθεΐας, της ευσπλαχνίας και της φιλοξενίας, δηλαδή λόγω της αρετής του.

ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΙ
«ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΟΡΦΥΡΑ»
Όπου γίνεται λόγος για πλούσιους και φτωχούς, και ποιός είναι ο σωζόμενος πλούσιος

Τα εφόδια για τις ανάγκες του σώματος άλλα βέβαια τα έχομε ο καθένας από τα επαγγέλματά μας, και άλλα τα παίρνομε ο ένας από τον άλλο, προσφέροντας ο ένας στον άλλο τα δικά του. Γιατί δεν είναι το ίδιο πράγμα ο γραμματικός και ο γεωργός, ο ράπτης και ο υφαντής, ο οικοδόμος και ο υποδηματοποιός, ο ιατρός και καθένας από τους άλλους επαγγελματίες. Επειδή λοιπόν ο καθένας δεν έχει όλα όσα του χρειάζονται, οπωσδήποτε όμως τα έχει ανάγκη όλα αυτά ο καθένας, βρέθηκε ως μέσο το νόμισμα, μέσω του οποίου με τρόπο κοινωφελή και τα αγαθά που περισσεύουν προσφέρονται σε άλλους, και αποκτώνται αυτά που λείπουν. Πράγματι ο γεωργός δίνει τα περισσεύματά του στους μη γεωργούς, και αφού λάβει το αντίτιμο γι’ αυτά, αγοράζει το σπίτι τυχόν ή το ύφασμα· και ο υποδηματοποιός, αφού πωλήσει τα υποδήματα και λάβει ικανοποιητικά χρήματα, ικανοποιεί την ανάγκη των ελλείψεων, και έτσι με την μεταξύ μας δοσοληψία συγκροτείται ο βίος όλων μας, και γι’ αυτό υπάρχουν οικισμοί και πόλεις, και γι’ αυτό ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον.

14 Νοεμβρίου 1940: Αρχίζει η Μάχη της Μόροβας – Ιβάν

                                                                     

 14 Νοεμβρίου 1940 αρχίζει η μάχη της Μόροβας – Ιβάν όπου ο Ελληνικός Στρατός επιτυγχάνοντας έναν άθλο εισέρχεται νικηφόρα στη Βόρεια Ήπειρο.

Οι Ιταλοί επιτέθηκαν εναντίον της Ελλάδας στην Ήπειρο και στην Πίνδο. Στον τομέα της Δυτικής Μακεδονίας τήρησαν αμυντική στάση κατέχοντας την ισχυρή τοποθεσία «Μόροβας – Ιβάν» που καλύπτει το υψίπεδο της Κορυτσάς από ανατολικά.

Το υψίπεδο της Κορυτσάς κατέχει κεντρική θέση ως προς την Ήπειρο, την Αλβανία και τη Δυτική Μακεδονία και πλευρική ως προς την κοιλάδα του Αώου, ενώ η ίδια η Κορυτσά είναι σημαντικός συγκοινωνιακός κόμβος.

Μετά την αναχαίτιση της ιταλικής επίθεσης στην Ήπειρο το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε να μετακινήσει τον όγκο των δυνάμεων του δυτικά της Πίνδου και να ενεργήσει επιθετικά για να καταλάβει την ορεινή τοποθεσία Μόροβας – Ιβάν και τον συγκοινωνιακό κόμβο της Κορυτσάς. Απώτερος σκοπός ήταν η κατάληψη του λιμανιού των Αγίων Σαράντα.

Το σχέδιο του Γ΄ ΣΣ

Στις 6 Νοεμβρίου το Γ΄ ΣΣ (Αντιστράτηγος Τσολάκογλου) υπέβαλε στο Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ) το σχέδιο επίθεσης. Μετά από διαβουλεύσεις ορίστηκε ως ημέρα έναρξης της επίθεσης η 14η Νοεμβρίου.

Το σχέδιο του Γ’ ΣΣ προέβλεπε επίθεση σε τρεις κατευθύνσεις με σκοπό την κατάληψη του ορεινού όγκου της Μόροβας και του υψιπέδου Κορυτσάς. Η κυρία προσπάθεια της επίθεσης απέβλεπε στη διάνοιξη της ορεινής διάβασης της Ντάρζας.

Το σχέδιο του Γ΄ΣΣ στηριζόταν στον αιφνιδιασμό και βασιζόταν στο δόγμα που είχε τότε ο Ελληνικός Στρατός επειδή δεν διέθετε άρματα ή αντιαρματικά: «πάντοτε επί των κορυφών των ορέων και ουδέποτε δια του αναπεπταμένου εδάφους των κοιλάδων».

Οι διαθέσιμες δυνάμεις

Το Γ΄ΣΣ διέθετε για την επίθεση τις παρακάτω δυνάμεις:

• XV Μεραρχία Πεζικού υπό τον Υποστράτηγο Αγαμέμνωνα Μεταξά, προσανατολισμένη προς το όρος Ιβάν.
• IX Μεραρχία Πεζικού υπό τον Υποστράτηγο X. Ζυγούρη, προσανατολισμένη προς την κεντρική και βόρεια Μόροβα, με αποστολή να καταλάβει την κύρια κορυφογραμμή της Μόροβας και να υποβοηθήσει την ενέργεια της Χης προς τη Ντάρζα.
• X Μεραρχία Πεζικού υπό τον Υποστράτηγο Π. Γαζή, προσανατολισμένη προς τη νότια Μόροβα, με αποστολή τη διάνοιξη της διάβασης της Ντάρζας.
• Ένα τάγμα πολυβόλων.
• Ομάδα αναγνώρισης του ΣΣ.
• 37 πυροβολαρχίες (14 βαριές, 14 ορειβατικές και 9 πεδινές).

Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου και Ανάμνηση εγκαινίων του Ναού του στη Λύδδα της Ιόππης 3 Νοεμβρίου

Μετά την κατάπαυση των διωγμών και την επικράτηση του χριστιανισμού σ' όλο το Ρωμαϊκό κράτος, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι χριστιανοί ανήγειραν μεγαλοπρεπή Ναό στη Λύδδα της Ιόππης, όπου μετακόμισαν το ιερό λείψανο του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, για να το προσκυνούν πλέον άφοβα. Έγιναν δε μετά την κατάθεση του Ιερού λειψάνου και τα εγκαίνια του Ναού στις 3 Νοεμβρίου και από τότε κάθε χρόνο η Εκκλησία μας, τελεί κατά την ήμερα αυτή την ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του μεγαλομάρτυρα, προς δόξαν Θεού.
Σύντομη ιστορία του Ναού και της Λύδδας
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου μαρτυρεί την ακμή του Χριστιανισμού στη Λύδδα, που ήταν επισκοπή και μετέπειτα αρχιεπισκοπή. Σήμερα υπάρχει (τιτουλάριος) αρχιεπίσκοπος Λύδδης, που διαμένει στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Στη Λύδδα διαμένει ο ηγούμενος της Μονής.
Μέχρι σήμερα επικρατούσε η γνώμη ότι η Λύδδα είχε κτιστεί από τη φυλή του Βενιαμίν, αλλά από πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές αποδεικνύεται ότι η Λύδδα είναι κτισμένη από τους Αιγυπτίους. Οι Εβραίοι την ονομάζουν Λοντ (LOD) και οι Άραβες Λιντ (LID).
Ο Δημήτριος Νικάτωρ απέσπασε την Λύδδα από τη Σαμάρεια και την κατέταξε στην Ιουδαία. Μετά το θάνατο του Ιουλίου Καίσαρος, ο Ρωμαίος Ανθύπατος Κάσσιος, αφού τυράννησε για αρκετό χρόνο τους κατοίκους της Παλαιστίνης πούλησε τους κατοίκους της Λύδδας ως δούλους, αυτοί όμως δεν άργησαν να απελευθερωθούν και να επανέλθουν στην πόλη τους, κατόπιν διατάγματος του Αντωνίου.
Η Καινή Διαθήκη αναφέρει το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού Αινέα στη Λύδδα από τον Απόστολο Πέτρο (Πράξ. θ' 32-35).
Μετά το Χριστό ο Ρωμαίος Ανθύπατος Κέστιος Γάλλος πέρασε από τη Λύδδα και την κατεδάφισε αλλά μετά λίγο χρόνο η πόλη επανήλθε στην πρώτη της κατάσταση, όπως φαίνεται, επειδή στη μεταγενέστερη Ιουδαία γίνεται έδρα τοπάρχου, που παραδόθηκε.

Άγιοι Ακεψιμάς, Ιωσήφ και Αειθαλάς 3 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Ακεψιμάς ήταν επίσκοπος, ο Ιωσήφ πρεσβύτερος και ο Αειθαλάς διάκονος. Και οι τρεις μαρτύρησαν για το Χριστό, όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β' (περί το 330 μ.Χ.).
Ο Ακεψιμάς άφησε την τελευταία του πνοή, αφού χτυπήθηκε σκληρά με ακανθωτά ραβδιά από ροδιά. Ο Ιωσήφ - αφού διέσχισαν τις σάρκες του - υπέστη μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού. Ο Αειθαλάς μαστιγώθηκε σκληρά και έπειτα τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω, μέχρι πού παρέδωσε και αυτός τη μακάρια ψυχή του.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ὡς θεράποντες, τῆς εὐσέβειας, στῦλοι ὤφθητε, τῆς Ἐκκλησίας, πυρσολατρῶν καθελόντες τὸ φρύαγμα, Ἀκεψιμᾶ Ἱεράρχα πολύαθλε, Ἀειθαλᾶ Ἰωσὴφ τὲ μακάριοι. Ἀλλ' αἰτήσασθε, Χριστὸν τὸν Θεὸν πανεύφημοι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἔκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἰκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Άγιοι Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδηφόρος και Ανεμπόδιστος 2 Νοεμβρίου

                                                                             

Ήταν όλοι αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β'. Το 330 μ.Χ., επειδή, ομολόγησαν ότι, είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα, τους έριξαν στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά. Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες , και τον ίδιο το Σαπώρ, με αποτέλεσμα να αναβάλει, το θάνατο των γενναίων χριστιανών. Αλλά μετά μερικές μέρες, τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το χριστιανικό τους φρόνημα, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο.

 Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδηφόρο, του είπε να φανεί λογικός, σαν εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια. Ο Ελπιδοφόρος του αποκρίθηκε ότι γι' αυτό ακριβώς πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ' 6). Δηλαδή ο σωστός δρόμος, που οδηγεί στην απόλυτη αλήθεια και στην πραγματική και πηγαία ζωή, που αξίζει κανείς να πεθάνει γι' αυτή. Η απάντηση του Ελπιδοφόρου εξαγρίωσε τον Σαπώρ και αμέσως τον αποκεφάλισε. Οι θυσίες αυτές ενθάρρυναν ακόμα περισσότερο τους υπόλοιπους, και έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους. Τότε ο Σαπώρ διέταξε να τους ρίξουν μέσα σε αναμμένο καμίνι. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα, παρέδωσαν όλοι τη μακάρια ψυχή τους στο ζωοδότη Χριστό.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ακίνδυνον μέλψωμεν, συν Αφθονίω ομού, κλεινόν Ανεμπόδιστον, Ελπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ένδοξον ούτοι γαρ ακινδύνως, εξαφθόνου κρατήρας, πηγάζουσι τοις ελπίδι, αρραγεί προσιούσι, χαρίτων ανεμποδίστων, κρήνην θεόβρυτον.