Όταν όμως ξεχνάς τον Θεό, τότε αρχίζει το κακό: οι πονηροί λογισμοί γίνονται πράξεις.

Η αμαρτία δεν είναι εξωτερικός εχθρός που σε πολεμά, αλλά κακό που φυτρώνει και θεριεύει μέσα σου.

«Βλέπε με σωφροσύνη» λέει η Γραφή, κι έτσι ούτε αισχρές επιθυμίες θα σε κυριεύσουν, ούτε παράνομες πράξεις θα σε παρασύρουν.

Να θυμάσαι πάντοτε τη μέλλουσα κρίση ... τότε ούτε πορνεία, ούτε μοιχεία, ούτε φόνος, ούτε καμία άλλη αμαρτία δεν θα βρει τόπο στην καρδιά σου.

Όταν όμως ξεχνάς τον Θεό, τότε αρχίζει το κακό: οι πονηροί λογισμοί γίνονται πράξεις.

(Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)

•

Σε όσους αγωνίζονται σιωπηλά μέσα τους, για να κρατήσουν καθαρή την ψυχή τους.

Όταν ξεχνάς τον Θεό, φυτρώνουν οι πιο σκοτεινές επιθυμίες.

Μείνε σε εγρήγορση. Θύμισε στον εαυτό σου τη μέλλουσα κρίση και διάλεξε το φως.

Όσιος Δαβίδ από τη Θεσσαλονίκη 26 Ιουνίου

Ο Όσιος Δαβίδ καταγόταν από τη βόρεια Μεσοποταμία, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο, και γεννήθηκε περί το 450 μ.Χ. Για λόγους που δεν αναφέρονται ήλθε στη Θεσσαλονίκη μαζί με το μοναχό Αδολά. Κατά το βιογράφο τους ο Όσιος εισήλθε αρχικά στη μονή των Αγίων Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου, επιλεγομένη Κουκουλλιατών, της οποίας η τοποθεσία προσδιορίζεται «ἐν τῷ ἀρκτικῷ μέρει τῆς πόλεως πλησίον τοῦ τείχους ἐν ᾧ ἐστι τὸ παραπόρτιον τῶν Ἀπροΐτων». Το προσωνύμιο «Κουκουλλιατῶν» ή «Κουκουλλατῶν» δηλώνει τους μοναχούς που έφεραν κουκούλιο, ίσως κατά ιδιάζοντα τρόπο, αν κρίνει κανείς από τις σωζόμενες απεικονίσεις του Οσίου, δηλαδή ριγμένο στους ώμους. Η θέση της μονής πρέπει να αναζητηθεί βορειοανατολικά της Ακροπόλεως, εκεί όπου αναγνωρίζεται το τοπωνύμιο «Κῆπος τοῦ Προβατᾶ».
Τα παραδείγματα των αγίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης, ιδιαιτέρως του Προφήτου και βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος «τριετῆ χρόνον ᾐτήσατο, ἵνα δοθῇ αὐτῷ χρηστότης καὶ παιδεία καὶ σύνεσις», ώθησαν τον Όσιο Δαβίδ να αποφασίσει να καθίσει σε δένδρο αμυγδαλέας μέχρι ο Κύριος να του αποκαλύψει το θέλημά Του και να του χαρίσει σύνεση και ταπείνωση. Στο τέλος της τριετίας εμφανίσθηκε στον Όσιο Άγγελος Κυρίου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι εισακούσθηκε η παράκλησή του και η δοκιμασία του ως δενδρίτου ασκητού έληξε. Ο Άγγελος του είπε να κατέλθει από το δένδρο και να συνεχίσει τον ασκητικό του βίο σε κελί αινών και ευλογών τον Θεό. Ο Όσιος κοινοποίησε την οπτασία αυτή στους μαθητές του, ζητώντας τη βοήθειά τους για την κατασκευή του κελιού. Η είδηση γρήγορα έφθασε στον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Δωρόθεο και σε όλη την πόλη.
Όταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με τη Νεαρά 11, του 535 μ.Χ., απέσπασε από την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τις βόρειες περιοχές του Ιλλυρικού και ανύψωσε την ιδιαίτερή του πατρίδα σε Αρχιεπισκοπή, υπό τον τίτλο της Νέας Ιουστινιανής, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ήταν ο Αριστείδης, ο οποίος αν και αποδέχθηκε τη μεταβολή, προσπάθησε όμως να περισώσει την πολιτική σημασία της πόλεως, με την επαναφορά της έδρας του υπάρχου του Ιλλυρικού από την Πρώτη Ιουστινιανή στη Θεσσαλονίκη. Ενώ η διάσπαση της εκκλησιαστικής διοικήσεως δεν μείωνε την αξία της Θεσσαλονίκης, η μετάθεση της έδρας της υπαρχίας συνιστούσε σοβαρό υποβιβασμό της πόλεως. Το αίτημα λοιπόν των Θεσσαλονικέων, καθώς και η επιθυμία του υπάρχου Δομνίκου, ήταν η επαναφορά της έδρας στη Θεσσαλονίκη, ιδέα που ενστερνίσθηκε με ενθουσιασμό ο Αρχιεπίσκοπος Αριστείδης. Στο σημείο αυτό ζητήθηκε η βοήθεια του Οσίου Δαβίδ για τη μεταφορά του αιτήματος στον Ιουστινιανό, διότι ο Αρχιεπίσκοπος, όπως ο Βίος εξηγεί, δεν μπορούσε «καταλιπεῖν τὴν πόλιν ἀδιοίκητον» και να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη.

Αγία Φεβρωνία 25 Ιουνίου

Η Αγία Φεβρωνία, ήταν περιζήτητη νύμφη για την σωματική της ομορφιά. Το ίδιο όμως έλαμπε και η αγνή ψυχή της. Για το λόγο αυτό σε ηλικία 17 ετών, επέλεξε το δρόμο της άσκησης και της εγκράτειας στο μοναστήρι όπου ηγουμένη ήταν η θεία της, Βρυένη και βρισκόταν στην Μεσοποταμία (στην πόλη της Νισίβεως, που λέγεται Αντιόχεια της Μυγδονίας και βρισκόταν στα σύνορα του Βυζαντινού και Περσικού κράτους).
Γρήγορα, παρά το νεαρό της ηλικίας της, προσαρμόσθηκε στους δύσκολους κανόνες της μοναχικής ζωής βρίσκοντας παράλληλα και χρόνο για να μελετά και να εμβαθύνει στις Θείες Γραφές. Έγινε δε υπόδειγμα ανάμεσα στις άλλες μοναχές για τη σύνεσή της το ζήλο της, την προθυμία της και το ταπεινό της φρόνημα.
Κάποια ημέρα όμως, ένα στρατιωτικό σώμα το οποίο κατεδίωκε χριστιανούς, με επικεφαλής το Σεληνο (288 μ.Χ.) έφθασε και στο μοναστήρι της Φεβρωνίας. Οι άλλες μοναχές κατόρθωσαν να διαφύγουν, η Αγία όμως η οποία ήταν άρρωστη δεν κατόρθωσε να μετακινηθεί. Κοντά της παρέμειναν η ηγουμένη Βρυένη και η αδελφή Θωμαΐς.
Οι στρατιώτες, μόλις αντίκρυσαν τη Φεβρωνία, έμειναν έκπληκτοι από την ομορφιά της. Άφησαν, λοιπόν, τρεις άνδρες να τη φρουρούν και οι υπόλοιποι γύρισαν και το ανέφεραν στον αρχηγό τους Σελήνο. Αυτός αμέσως διέταξε και την έφεραν μπροστά του, και με κάθε τρόπο την πίεσε να άλλαξοπιστήσει. Πρότεινε στη Φεβρωνία να τη δώσει σύζυγο στον ανεψιό του Λυσίμαχο, που κοντά του θα γνώριζε μεγάλη δόξα. Η Φεβρωνία, όμως, προτίμησε να γίνει «της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός» (Α' Έπιστολή Πέτρου, ε' 1). Προτίμησε, δηλαδή, να είναι συμμέτοχος της δόξας που θα αποκαλυφθεί κατά τη δευτέρα παρουσία, και με περίσσιο θάρρος περιφρόνησε τις προτάσεις του Σελήνου, ο όποιος, αφού τη βασάνισε, τελικά τη σκότωσε με ξίφος.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς τῆς ἀσκήσεως ῥόδον ἡδύπνευστον, ὀσμὴν ἀθλήσεως τῷ κόσμῳ ἔπνευσας, εἰς ὀσμὴν μύρων τοῦ Χριστοῦ δραμοῦσα ἀσχέτῳ πόθῳ· ὅθεν ὡς παρθένον σὲ καὶ ὁσίαν καὶ μάρτυρα, θαυμαστῶς ἐδόξασε Φεβρωνία ὁ Κύριος, ᾧ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων· χαῖρε σεμνὴ ὁσιομάρτυς.

ΟΤΑΝ Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΚΥΡΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΖΗΜΙΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΙ ΟΧΙ ΑΔΙΚΑ …ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΨΗΦΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ

ΑΓΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ

Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι για το αμάρτημα ενός πολλές φορές υποφέρει ολόκληρη χώρα και πόλη, σύμφωνα με τον Εκκλησιαστή που λέγει· «Όταν αμαρτάνει ένας, καταστρέφει την καλωσύνη πολλών»Εκκλ.9,17. Αυτό το είδαμε να συμβαίνει και στην περίπτωση του Δαβίδ. Γιατί, όταν ο ηγεμόνας κυριεύεται από υπερηφάνεια εξαιτίας της αφθονίας των α­γαθών του, προκειμένου να λυπηθεί και να κατακριθεί, ζημιώνονται οι υπήκοοι, τιμωρούμενοι όχι άδικα, αλλά επειδή ο καθένας υφίσταται τις συνέπειες της δικής του πράξεως και εξαντλώντας τη μακροθυμία του Θεού, εξαιτίας της ψήφου τους προς τον άρχοντα. Αγίου Ισιδώρου, από τις Επιστολές του

«Θα τοποθετήσω νεαρούς άρχοντες σ’ αυτούς, και οι χλευαστές θα τους κυριεύσουν, λέγει ο Κύριος. Ησαΐα.3,4

«Έγιναν βασιλείς για τους εαυτούς τους και δε κυβέρνησαν μέσω εμού, ούτε με γνώρισαν, λέγει ο Κύριος». Ωσηέ 8,4

«Τα εξής λέγει ο Κύριος στον λαό αυτόν προτίμησαν να κινούν τα πόδια τους, και δεν τα λυπήθηκαν, και ο Θεός δεν ευαρεστήθηκε από αυτούς. Τώρα θα καταπιαστεί με τις αδικίες τους. Και είπε σε μένα, Να μη προσεύχεσαι για το καλό αυτού του λαού, γιατί εάν νηστέψουν, δεν θα ακούσω τη δέησή τους, και εάν προσφέρουν θυσίες και ολοκαυτώμα­τα, δεν θα τα δεχθώ, γιατί θα τους παραδώσω με μάχαιρα και λιμό και θάνατοΙερ.14,10-12 σε ανάγκες και σε όλες τις βασιλείες της γης, εξαιτίας του Μανασσή, του γιου του Εζεκία, βασιλιά του Ιούδα, για όλα αυτά τα κακά που έκανε στην Ιερουσαλήμ»Ιερ.15,4. Του Ιερεμία

«Και είπε ο Κύριος με το στόμα των δούλων του προφητών λέ­γοντας: Για τις μισητές πράξεις που έκανε ο βασιλιάς του Ιούδα Μανασσής, ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ λέγει τα εξής, Θα επιφέρω δεινά στην Ιερουσαλήμ και στο βασίλειο του Ιούδα, ώστε να τα ακού­σουν και τα δυο αυτιά αυτών που ακούνε. Θα τους παραδώσω στα χέρια των εχθρών του, θα λεηλατηθούν και θα γίνουν αντικείμενο αρπαγής από όλους τους εχθρούς τους, εξαιτίας των κακών που έκανε ο Μανασσής μπροστά στα μάτια μου. Γιατί έχυσε αυτός πολύ αθώο αίμα βί­αια, μέχρι που γέμισε την Ιερουσαλήμ» Δ’ Βασιλειών.21,10-16.

Ούτε ο βασιλιάς, που είναι ακόμα ασεβής, είναι βασιλιάς, αλλά τύραννος, ούτε ο επίσκοπος, που πιέζεται από άγνοια ή δυσμένεια, είναι πια επίσκοπος, αλλά ψεύτικος, επειδή δεν εκλέχτηκε από τον Θεό, αλλά από τους ανθρώπους, όπως ο Ανανίας και ο Σαμέας στην Ιερουσαλήμ, και ο Σεδεκίας και Αχίας, οι ψευδοπροφήτες στη Βαβυλώνα. Αποστολικές Διαταγές

Θὰ σᾶς δώσω ἄρχοντες σύμφωνα μὲ τὶς καρδιές σας

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ

Ἀπόκρισις περὶ ἀναξίων ἀρχόντων

Ἐρώτησις: Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου ἔχουν ταχθῆ ἀπὸ τὸν Θεό. Πρέπει λοιπὸν νὰ δεχθοῦμε ὅτι κάθε ἄρχοντας ἢ βασιλεὺς ἢ ἐπίσκοπος προχειρίζεται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό;

Ἀπόκρισις: Ὁ Θεὸς λέει στὸν Νόμο: «Θὰ σᾶς δώσω ἄρχοντες σύμφωνα μὲ τὶς καρδιές σας». Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι οἱ μὲν ἄρχοντες καὶ οἱ βασιλεῖς ποὺ εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς προχειρίζονται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ ἄλλοι πάλι, ποὺ εἶναι ἀνάξιοι, προχειρίζονται κατὰ παραχώρησιν ἢ καὶ βούλησιν τοῦ Θεοῦ σὲ ἀνάξιο λαὸ ἐξ αἰτίας αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναξιότητός των. Καὶ ἄκουσε σχετικὰ μερικὲς διηγήσεις.

Ὅταν εἶχε γίνει βασιλεὺς ὁ Φωκᾶς ὁ τύραννος καὶ ἄρχισε ἐκεῖνες τὶς αἱματοχυσίες μὲ τὸν Βονόσο τὸν δήμιο, ὑπῆρχε κάποιος μοναχὸς στὴν Κωνσταντινούπολι, ἅγιος ἄνθρωπος, ποὺ ἔχοντας πολλὴ παρρησία πρὸς τὸν Θεό, σὰν νὰ δικαζόταν μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔλεγε μὲ ἁπλότητα: «Κύριε; γιατί ἔκανες τέτοιον βασιλέα;» Καὶ τότε, ἀφοῦ τὸ ἔλεγε αὐτὸ γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες, τοῦ ἦλθε φωνὴ ἐκ Θεοῦ ποῦ ἔλεγε: «Διότι δὲν βρῆκα ἄλλον χειρότερο».

Ὑπῆρχε καὶ κάποια ἄλλη πόλις στὴν περιοχὴ τῆς Θηβαΐδος, ποὺ ἦταν γεμάτη παρανομία, τῆς ὁποίας οἱ πολίτες διέπρατταν πολλὰ μιαρὰ καὶ ἄτοπα πράγματα. Σ᾽ αὐτὴν λοιπὸν κάποιος ἄνθρωπος τοῦ ἱπποδρόμου διεφθαρμένος στὸ ἔπακρον ἀπέκτησε ξαφνικὰ κάποια ψευδοκατάνυξι καὶ πῆγε καὶ ἐκάρη μοναχὸς καὶ ντύθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ἀλλ᾽ ὅμως καθόλου δὲν σταμάτησε τὶς πονηρὲς πράξεις του. Συνέβη λοιπὸν νὰ πεθάνη ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως αὐτῆς. Τότε παρουσιάσθηκε σὲ κάποιον ἅγιο ἄνθρωπο ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Πήγαινε καὶ προετοίμασε τὴν πόλι, γιὰ νὰ χειροτονήσουν ἐπίσκοπο τὸν πρώην ἄνθρωπο τοῦ Ἱππoδρόμoυ». Πῆγε λοιπὸν αὐτὸς καὶ ἔκανε ὅ,τι τοῦ παρηγγέλθη. Ἀφοῦ λοιπὸν χειροτονήθηκε ὁ προαναφερθεὶς πρώην ἢ μᾶλλον ἔτι φαυλόβιος, ἄρχισε μὲ τὸν νοῦ του νὰ φαντάζεται ὅτι κάτι εἶναι καὶ νὰ ὑψηλoφρoνῆ. Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Γιατί ὑλoφρoνεῖς, ἄθλιε; Σοῦ λέω ἀλήθεια ὅτι δὲν ἔγινες ἐπίσκοπος, ἐπειδὴ ἤσουν ἄξιος γιὰ ἱερωσύνη, ἀλλὰ γιατί αὐτῆς τῆς πόλεως τέτοιος ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε».

Γι᾽ αὐτὸ λοιπόν, ἂν ποτὲ δῆς κάποιον ἀνάξιο καὶ πονηρὸ βασιλέα ἢ ἄρχοντα ἢ ἐπίσκοπο, μὴν ἀπορήσης, μήτε νὰ κατηγορήσης τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ μᾶλλον μάθε ἀπ᾽ αὐτὸ καὶ πίστευε ὅτι παραδιδόμεθα σὲ τέτοιους τυράννους ἐξ αἰτίας τῶν ἀνομιῶν μας, κι ὅμως πάλι δὲν ἀφήνουμε τὰ κακά μας ἔργα.

ΠΗΓΗ: περ. «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ» Τριμηνιαία Έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου Τεύχος 7

Απόκρισις περί αναξίων αρχόντων

 

Μερικοί άνθρωποι εξαιτίας της ανοησίας τους οργίζονται εναντίον των αμαρτωλών, γιατί πιστεύουν ότι έχουν διάκριση να κρίνουν τα έργα τους.

Μη μισήσεις τον αμαρτωλό γιατί όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τις αμαρτίες μας.

Και αν από θείο ζήλο κινείσαι εναντίον του,

κλάψε μάλλον για λογαριασμό του.

Και γιατί τον μισείς;

Τις αμαρτίες του να μισήσεις και να ευχηθείς γι' αυτόν,

για να γίνεις όμοιος με το Χριστό,

ό όποιος δεν αγανακτούσε κατά των αμαρτωλών

αλλά προσευχόταν γι' αυτούς.

Δε βλέπεις πώς έκλαψε για την Ιερουσαλήμ;

Και γιατί, άνθρωπε μου, μισείς τον αμαρτωλό;

Μήπως γιατί τάχα δεν είναι δίκαιος όπως εσύ;

Και που είναι η δικαιοσύνη σου, αφού δεν έχεις αγάπη;

Γιατί δεν έκλαψες γι' αυτόν, αλλά τον καταδιώκεις;

Μερικοί άνθρωποι εξαιτίας της ανοησίας τους οργίζονται εναντίον των αμαρτωλών,

γιατί πιστεύουν ότι έχουν διάκριση να κρίνουν τα έργα τους.

[ Οσίου πατρός ημών Ισαάκ του Σύρου ]

 

Μπίζνες καί συγχωροχάρτια: ἕνα Ἅγιον Ὅρος πού πλέον κυρίως σκανδαλίζει μέ τά ἔργα του...

Ζητοῦμε ἀπό ὅσους ἀπομένουν ζωντανοί νά ἀνατρέψουν ἐπιτέλους αὐτή τήν ζοφερή εἰκόνα

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας

Σχεδόν πλήρης παράδοση λοιπόν τελικά στήν μαγαριστική ἐπίσκεψη τοῦ ἀφορισμένου ἀντίχριστου. Τοῦ μοναδικοῦ ἀνθρώπου, θυμίζω, στήν Ἑλληνική Ἱστορία πού ἔκλεισε τούς ναούς καί ἀπαγόρευσε τήν ὀρθόδοξη λατρεία. Τοῦ ἀνθρώπου πού ἐπέβαλε τόν βδελυρό σοδομονόμο, δικαίωσε θεσμικά τήν βλασφημία καί θέσπισε τόσα ἀκόμη ἀντίχριστα μέτρα. Τοῦ ξεπουλητῆ τῆς Μακεδονίας, τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Σινᾶ καί τῶν ἀπηνῶς διωκόμενων Ὀρθοδόξων τῆς Συρίας καί τῆς Οὐκρανίας. Τοῦ ὀλετῆρα τῆς πατρίδας σέ κάθε πολιτικό καί πνευματικό ζήτημα.

Τοῦ φορτωμένου μέ τό ρέον αἷμα τῆς ἐμβολιαστικῆς γενοκτονίας, τῆς ἑκατόμβης τῶν Τεμπῶν καί μέ τόσα ἀκόμη ἀδιανόητα σκάνδαλα (ἡ ἀποκάλυψη τῶν ὁποίων βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη).

Ἅπαντα ξεχάστηκαν, ἅπαντα θάφτηκαν, γιά ἅπαντα τοῦ δόθηκε οὐσιαστικά συγχωροχάρτι. Μία τερατώδης ἀντεστραμμένη σιλωαμική κολυμβήθρα σέ live μετάδοση, γιά νά ξεπλυθοῦν ἀδιανόητα ἀνομήματα καί ἔργα ἀποτρόπαιης φρίκης.

Καί φυσικά, γιά νά εἴμαστε ἀπολύτως δίκαιοι (καί γιά νά ἐξηγήσουμε καί τό «σχεδόν» στήν ἀρχή τοῦ παρόντος κειμένου), ὀφείλουμε νά ποῦμε ὅτι οὔτε «ὁλοθύμως» ἦταν ἡ ὑποδοχή (ὅπως γράφτηκε στήν ντροπιαστική ἐπίσημη ἐπιστολή πρό τῆς ἐπισκέψεως), οὔτε παρέστησαν ἅπαντες οἱ ἡγούμενοι τῶν μοναστηριῶν (οἱ πληροφορίες συγκλίνουν στό ὅτι περίπου οἱ μισοί ἦταν ἀπόντες), σέ συνέχεια τῶν πρό ἡμερῶν ἀντιδράσεων τῶν ἑπτά μονῶν καί τῆς πληροφορίας περί ὁριακῆς ὑπερψήφισης τῆς ἐπίσκεψης στήν τελευταία συνεδρίαση στίς Καρυές.

Δέν θά ἐκθειάσουμε ὅμως ἐδῶ τό αὐτονόητο: ἡ μή παρουσία τους δέν ἀποτελεῖ καθόλου ἡρωισμό, ἀντιθέτως ἦταν τό ἐλάχιστο καί αὐτονόητο καθῆκον τους. Καί μπορεῖ στήν πραγματικότητα ἡ ἐπίσκεψη τοῦ δαιμονισμένου ὀλετῆρα νά ἦταν ὄντως ἕνα φιάσκο, ἀλλά τό θέμα εἶναι ποιά εἰκόνα βγῆκε πρός τά ἔξω, χάρη στά βοθροκάναλα καί τούς ἐπαγγελματίες διαστρεβλωτές τῶν δῆθεν «ἐκκλησιαστικῶν» ἱστοσελίδων.

Καί ἡ εἰκόνα ἦταν εἰκόνα μᾶλλον θριαμβευτική γιά τό ἐνσαρκωμένο βδέλυγμα, γιατί πολύ ἁπλᾶ αὐτήν εἰσέπραξε ἡ (τελοῦσα σέ διαβαθμίσεις ἀπό τήν βαθιά ὕπνωση ἕως καί τήν ὁλοκληρωτική ἐξηλιθίωση) νεοελληνέζικη κοινή γνώμη.

Καί μπορεῖ γιά τήν διαμόρφωση αὐτῆς τῆς εἰκόνας τά μοναστήρια πού ἀντέδρασαν νά μήν ἔχουν ἄμεση εὐθύνη, ἔχουν ὅμως εὐθύνη γιά τήν διατήρηση καί διαιώνισή της. Ὀφείλουν συνεπῶς νά βγοῦν δημοσίως καί νά ξεκαθαρίσουν τήν θέση τους: τήν ἀντίδρασή τους στήν ἐν χορδαῖς, ὀργάνοις καί κωδωνοκρουσίαις ὑποδοχή τοῦ βδελύγματος, τήν ἀνακοίνωση τῆς δικῆς τους μή παρουσίας καί τούς λόγους γιά τούς ὁποίους συνέβη αὐτό. Ὀφείλουν καί νά ἀντιδράσουν ἐπίσης στά ξετσίπωτα παιχνίδια τῶν Στεφανήδων καί τοῦ κάθε δύσμοιρου ὑποτακτικοῦ πού παριστάνει τόν Πρωτεπιστάτη ἐκεῖ στίς Καρυές.

Καθαρά καί ἀντρίκεια. Δέν γνωρίζουμε ἄν εἶναι θέμα φοβικότητας (χώρια ἡ πιθανότητα ἤ καί - εἰδικά γιά κάποιους - ἡ βεβαιότητα νά περιμένουν ἐπίσης μερίδιο ἀπό τά ΕΣΠΑ), ἀλλά οὔτε καί μᾶς ἐνδιαφέρει.

Ἀξιοσημείωτες οἱ ἀντιρρήσεις καί οἱ διαφωνίες, ἀλλά οὔτε ὠφελεῖ οὔτε εἶναι καιρός γιά νά τά λέμε ψιθυριστά καί μεταξύ μας. Ἀλλιῶς μένουμε στά τζάμπα λόγια καί ἡ εἰκόνα πού θά συνεχίσει νά βγαίνει πρός τά ἔξω θά εἶναι αὐτή τῆς πλήρους παράδοσης στίς ὀρέξεις τῶν πολιτικοοικονομικῶν συμμοριῶν καί τῶν γονυπετῶν ρασοφόρων βαστάζων τους. Μία ζοφερή εἰκόνα, κείμενη εἰς σκανδαλισμόν καί πτῶσιν πολλῶν.

Σέ πρόσφατο ἄρθρο μου σχετικά μέ τήν ἐπίσημη στάση τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιά τόν προσωπικό ἀριθμό, εἶχα ἐπισημάνει μέ πραγματική λαχτάρα τήν ἐπιτακτική ἀνάγκη τά λίγα μοναστήρια πού (πιστεύουμε ὅτι) παραμένουν ὄρθια νά πάψουν νά καπελώνονται καί νά ξεφύγουν ἐπί τέλους ἀπό τό καθεστωτικό καρυώτικο μαντρί (εἰδικά ὅταν πρόκειται γιά βασικά θέματα πίστεως).

Τό ἴδιο ἐπαναλαμβάνω καί τώρα, μέ ἀκόμη μεγαλύτερη ἀγωνία. Εἶναι τραγικά λυπηρό τό πραγματικό πνεῦμα τοῦ Ἁγίου Ὅρους νά διασώζεται πλέον δημοσίως βασικά ἀπό μερικούς σκητιῶτες καί κελλιῶτες μοναχούς, ὅπως ἀπέδειξε καί τό μόνο σοβαρό κείμενο πού ἐκδόθηκε τίς μέρες αὐτές σχετικά μέ τήν μαγαριστική ἐπίσκεψη τοῦ κυβερνῶντος βδελύγματος. Αὐτοί δηλαδή μονάχα ἀπέμειναν νά ὑπερασπίζονται ἀνοιχτά καί ὁρατά (ὄχι στά ψιθυριστά) τήν τιμή ἑνός ἐπί αἰῶνες συγκλονιστικά Ἁγιοτόκου Τόπου καί Τρόπου;

Εἶναι ὡστόσο ἐλάχιστες αὐτές οἱ φωνές καί, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν δεδομένη πνευματική σημασία τους, ἐπικοινωνιακά θάβονται κάτω ἀπό τή γενική εἰκόνα ὀνείδους καί ἀποστασίας πού ἐκπέμπει πιά πρός τά ἔξω τό Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς μας. Μία εἰκόνα ντροπῆς καί σκανδαλισμοῦ.

(Σχόλιο φωτογραφίας _Ρε, Γέροντα Βασίλειε και συ βρε κακομοίρη;Σε μια φωτογραφία ο εξευτελισμός της συγχρόνου αγιορειτικής πραγματικότητας )

 

Γιά τό Ἅγιον Ὅρος βεβαίως δέν εἶναι καινούργια ἡ διαπίστωση ὅτι πλέον νοσεῖ πολύ βαριά καί πολύ βαθιά. Μετά ἀπό τόσες δεκαετίες ἐκκοσμίκευσης,

Μῆνυμα Ὁμολογίας τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου † Ἀρχιμανδρίτου Μεθοδίου

Ἡ Παναγία Μητέρα ἡμῶν, ἡ Ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, νὰ σκεπάζῃ πάντοτε τὸν εὐσεβῆ λαὸν, χαρίζουσα ὑγείαν, εἰρήνην καὶ φωτισμὸν ψυχῆς πρὸς σωτηρίαν. Ὁ Κύριος διὰ τῆς Μητρικῆς Τῆς προστασίας νὰ εὐλογῇ καὶ νὰ καθοδηγῇ πάντας ὑμᾶς εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν. 

 Ἡ Εὐκολία εἶναι Δόλωμα Ἡ Ἐλευθερία τὸ Τίμημα Ἐν καιροῖς καθολικῆς συγχύσεως καὶ πνευματικῆς ἀποστασίας, ὅπου ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν ψυχρὰν καὶ ἀπρόσωπον ψηφιακὴν διαχείρισιν, ὀμολογοῦμεν μὲ παρρησίαν: 

ὌΧΙ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗΝ ΤΥΡΑΝΙΑΝ.

 ὌΧΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΝ ἈΡΙΘΜΟΝ. 

 ὌΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑΝ ἨΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΝ ΣΚΛΑΒΙΑΝ.

 ὌΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑΝ ἨΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ — ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. 

 Ἡ ἐλευθερία εἶναι θεόσδοτον δῶρον· δὲν ἀγοράζεται, δὲν ὑπαγορεύεται, δὲν ἀρνεῖται, ούτε σφραγίζεται. Ἡ συνείδησις εἶναι ἱερὰ· ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν δύναται νὰ ἀριθμηθῇ καί νὰ περιορισθῇ εἰς ἀριθμοὺς, σφραγίσματα καὶ τεχνολογικὰ φακελώματα. Μένουμε ὄρθιοι, ὁμολογοῦμε Χριστόν, ὑψοῦμε τὸ Σταυρόν, πορευόμεθα τὴν ὁδὸν τῆς ἀληθείας. ••• 

Μήνυμα συμπαράστασης ὑπὲρ τῶν ὑγειονομικῶν ἀγωνιστῶν 

 Ὡς Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἐκ μέρους ὅλου τοῦ σεβασμίου Κοινοβίου ἡμῶν, ἐκφράζομεν τὴν ἀμέριστον συμπαράστασιν, τὴν ἀδελφικὴν ἀγάπην καὶ τὴν πνευματικὴν ἐνίσχυσιν πρὸς τοὺς χιλιάδας ὑγειονομικοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν, οἵτινες διὰ δωδεκαμήνου πλήρους ἀντέστησαν εἰς τὸ ἄδικον καθεστῶς τῆς ἀναστολῆς, ἄνευ μισθοῦ, ἀσφαλείας ἢ κοσμικῆς ἀνταμοιβῆς. Οὗτοι δὲν ἐσυμβιβάσθησαν, οὐκ ἔκαμψαν γόνυ εἰς τὰς ἀπαιτήσεις μηχανισμοῦ πιέσεως καὶ ἐκβιασμοῦ, ἀλλ’ ἔμειναν ὄρθιοι, πιστοὶ εἰς τὸ ἰατρικὸν αὐτῶν καθῆκον, εἰς τὴν ἐπιστήμην, καὶ μάλιστα εἰς τὴν συνείδησίν των, ἥτις ἀποτελεῖ τὸν ἔσχατον πύργον τῆς ἐλευθερίας. • Ἐν μιᾷ ἐποχῇ καθ’ ἣν ὁ φόβος, ἡ σιωπή, καὶ ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν ἐπιβάλλονται ὡς δήθεν «καθῆκον», οἱ ἀδελφοὶ οὗτοι μαρτυροῦσιν ὅτι ὑπάρχει ἄλλος δρόμος· ὁ δρόμος τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ ἀγών σας εἶναι καὶ ἀγών ὅλων ἡμῶν, ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀληθείας, τοῦ ἰατρικοῦ ἤθους καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. • Ἡ παρουσία σας ἐν Ἀθήναις, ἔμπροσθεν τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας, ὡσαύτως δὲ καὶ ἐν Θεσσαλονίκῃ, δὲν εἶναι εἴδησις, ἀλλὰ σημείον· σημείον ἀφυπνίσεως, ἀντιστάσεως καὶ μαρτυρικῆς ἐλπίδος. Δεόμαι καὶ παρακαλῶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν νὰ σᾶς ἐνισχύῃ, νὰ σᾶς ἀποκαθιστᾷ ἠθικῶς καὶ πρακτικῶς, καὶ νὰ καταδείξῃ ὅτι ὁ ἀγὼν ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἐλευθερίας οὐκ ἔστι μάταιος. 

 Ἐν Χριστῷ ἀδελφικῶς Μετὰ τιμῆς καὶ πνευματικῆς στοργῆς, † Ἀρχιμανδρίτης Μεθόδιος Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ)

Ἀκόμα καὶ ἂν ὡμοίαζε ὁ λόγος μας μὲ ἐαρινὸν τραγούδι καλλικελάδου ἀηδόνος, πολὺ πτωχικὰ θὰ ἠδύνατο νὰ ὑμνήσῃ τὴν μεγάλην φωνὴν τῆς ἀληθείας ποὺ γεννᾶται σήμερον. Τώρα ὅμως ποὺ ἡ λαλιά μας εἶναι ἀσθενικὴ καὶ τὰ μάλα κακόφωνος, πῶς νὰ ὑμνήσῃ τὸν πιὸ δοξασμένον ἀπὸ ὅλους τοὺς προφήτας; Πῶς νὰ ψάλλῃ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα τῶν Ἀποστόλων; Πῶς νὰ δοξολογήσῃ αὐτὸν ποὺ ἔχει μίαν ξέχωρον τιμὴν ἀνάμεσα εἰς τοὺς μάρτυρας; Ἐκεῖνο δὲ ποὺ μοῦ φαίνεται ἀξιοπρόσεκτον εἶναι τὸ ὅτι ὅσον ἀφορᾶ εἰς τοὺς ἄλλους ἁγίους, πλέκει ὁ εἷς τοῦ ἄλλου τὸ ἐγκώμιον, ὁ πιὸ ἀξιοτίμητος τοῦ πιὸ ἀναγνωρισμένου καὶ ὁ λιγότερο γνωστός του ὀλιγώτερον φημισμένου. Αὐτὸν ὅμως ποὺ τώρα ἐμεῖς ἐξυμνοῦμεν τὸν ἐγκωμίασε, πρὶν ἀπ᾿ ὅλους τοὺς ἄλλους ἐγκωμιαστάς του, ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ Θεός, ἡ Ἀλήθεια, λέγοντας: «Δὲν ἔχει μέχρι σήμερον γεννηθεῖ μεγαλύτερος προφήτης ἀπὸ τὸν Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν» (Ματθ. ια´ 11).



Ἀφοῦ λοιπὸν τόσον πλουσίως καὶ ἀνυπερβλύτως ἔχει ἐπαινεθεῖ καὶ ἔχει ἐγκωμιαστεῖ ὁ μέγας Πρόδρομος ἀπὸ τὸν Ὕψιστον Θεὸν Λόγον, ἔχει τάχα ἀνάγκη ἀπὸ τὰ φτωχικά μας λόγια, ἀγαπητοί μου ἀκροαταί; Ὄχι βεβαίως, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὰ πτωχικά μας λόγια ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Ἐμεῖς ὅμως ἀποτολμᾶμε νὰ ποῦμε δύο λόγια γι᾿ αὐτόν, γιατὶ εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ πράξουμε ἀπὸ ὑπακοὴ εἰς τὸν πατέρα καὶ ἡγούμενό μας, ἐκτελώντας ὁπωσδήποτε τὴν ἐντολὴν ποὺ μᾶς ἔδωκε. Συγχρόνως ὅμως θὰ λάβωμεν ἁγιασμὸν καὶ χάριν καὶ μόνον ποὺ ὁ νοῦς μας θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸν Τίμιον Πρόδρομον.



Ἐμπρὸς λοιπόν, ἂς ἑορτάσωμεν τὴν ἡμέραν. Ἂς πανηγυρίσωμεν τὸ γεγονός της γεννήσεώς του, ὄχι μόνον ὅσοι κατοικοῦν εἰς τὰ περίχωρα, ἀλλὰ καὶ ὅσοι περιτριγυρίζουν τὸν πνευματικὸν Ἰορδάνην. Ἂς εἰσέλθωμεν βαθιὰ εἰς τὸ νόημα αὐτοῦ του παραδόξου μυστηρίου. Ἂς γνωρίσωμεν αὐτὸ ποὺ τόσον ὑπερφυσικῶς γίνεται σήμερον. Ἂς ἐμβαθύνωμεν εἰς τὰ ὅσα ἔχουν συμβεῖ γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ Ζαχαρίου. Καὶ ἂς μὴν παραλείψωμεν νὰ ἀναφέρωμεν ὅλα ἐκεῖνα ποὺ διαδραματίστηκαν εἰς τὸ πρόσωπον τῆς Ἐλισάβετ. Πόσον μεγάλος ὑπῆρξε ὁ Πρόδρομος φαίνεται καὶ μόνον ἀπὸ τοὺς γονεῖς ποὺ εἶχε, γιατὶ οἱ γονεῖς του δὲν ὑπῆρξαν ἄσημοι ἀλλὰ πολὺ περιδοξοι καὶ ἐπιφανεῖς. Ὁ μὲν Ζαχαρίας ὡσὰν ἄλλος Ἀαρὼν καὶ εἰς τὴν ἡλικίαν καὶ εἰς τὸ ἀξίωμα, ἐνδεδυμένος τὴν Ἱερατικὴν στολήν -δηλαδὴ τὸ περιστήθιον, τὴν ἐπωμίδα, τὸν χιτώνα ποὺ ἔφτανε μέχρι τους ἀστραγάλους καὶ τὸν χιτώνα τὸν κροσσωτόν, τὸν διακριτικὸν σκοῦφον τῆς ἱερωσύνης καὶ τὴν ζώνην, ποὺ ἦσαν ὅλα καταστόλιστα μὲ χρυσάφι καὶ πολυτίμους λίθους καὶ ὑάκινθον καὶ βύσσον- εἰσῆλθε εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων νὰ ἱερουργήσῃ ἐπειδὴ ἐφημέρευε. Ἡ δὲ Ἐλισάβετ ὑπῆρξε ἴδια εἰς τὴν δόξαν μὲ τὴν Σάρραν καὶ μᾶλλον πιὸ δοξασμένη ἀπ᾿ αὐτήν, ὡς συγγενὴς τῆς Θεομήτορος. Αὐτὴ λοιπὸν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ χαριτώθηκε, ἂν καὶ ἦταν στείρα, νὰ γεννήσει ὄχι τὸν Ἰσαάκ, ποὺ ὀνομάστηκε δοῦλος τοῦ Θεοῦ (Γεν. ιδ´ 14 καὶ Δαν. γ´ 35), ἀλλὰ τὸν Ἰωάννην ποὺ ἔγινε γνήσιος φίλος του Χριστοῦ. Ὦ ἄγονος μήτρα, ποὺ ἐκράτησες μέσα σου τέτοιον τέκνον! Ὦ ἄκαρπος μήτρα, ὅπου ἐκράτησες μέσα σου τέτοιο καρπερὸν στάχυ! Διὰ τοῦτο δὲν πρέπει νὰ διστάσωμεν νὰ ἀναφωνήσωμεν καὶ πάλιν πρὸς αὐτήν, μὲ καινὸν τώρα νόημα τὰ λόγια του μεγαλοφωνοτάτου Ἡσαΐου. «Γέμισε τὴν καρδίαν σου στείρα, μὲ εὐφροσύνην ἐσὺ ποὺ δὲν ἀπόκτησες παιδιά. Φώναξε μὲ ὅλη σου τὴν δύναμη ἐσὺ ποὺ δὲν δοκίμασες ὠδίνες τοκετοῦ «(Ἡσ. νδ´ 1), διότι ἔκανες νὰ ἀνθίσει ἀπὸ τὴν ἔρημον μήτρα σου ὁ Ἰωάννης, τὸ κρίνον τῆς ἁγνότητος, τὸ ρόδον ποὺ εὐωδιάζει ἀπὸ τὸ ἅγιον πνεῦμα, τὸ λιβάδι τῆς ἐγκρατείας, ποὺ μᾶς γεμίζει μὲ ἀγαθά, ἡ φωτοδότρα πηγὴ ποὺ λάμπει κατὰ τὴν φανέρωσίν του Χριστοῦ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, ὁ Ἰωάννης, ὁ στρατιώτης τοῦ οὐρανίου βασιλέως, ποὺ ὁ ἴδιος τὸν ἐπέλεξε καὶ τὸν ὑπέδειξε εἰς τὸν λαόν του, ὁ ἄριστος νυμφαγωγὸς τῆς Ἐκκλησίας του Χριστοῦ πρὸς τὸν οὐράνιον Νυμφίον τῆς Χριστό, ὁ ἀκάματος κῆρυξ καὶ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ἡ μοναδικὴ Ἀλήθεια, ὁ Ἰωάννης, ὁ φλογερὸς κῆρυξ τῆς μετανοίας, ὁ σαρκωθεῖς ἄγγελος τοῦ Κυρίου, αὐτὸς ποὺ φανέρωσε σὲ ὅλους τὸν ἀμνόν, ποὺ θὰ σήκωνε πάνω του ὅλου του κόσμου τὶς ἁμαρτίες.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟΝ [24 \6 -7\7 ν. ἡμ.] ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΙΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ !!!

σὴμ .ἰστολογιού μᾶς : στὶς 24 \6  [πάτριον ἡμερολόγιον] 7\7 ν.  ημ. ,θὰ γίνει πάλι ἕνα θαῦμα ὅπως καὶ γίνεται κάθε  χρόνο εἰς τὴν ἑορτὴ τῶν Γενεθλίων του Τίμιου Προδρόμου ! Ὁ ἥλιος ὅλη τὴν ἥμερα θὰ βρίσκεται μέσα σὲ μίαν "δακτύλιο – στεφάνι " καὶ μέσα σὲ αὐτὸν θὰ γίνονται "περίεργα σχέδια" διότι αὐτὸ τὸ θαῦμα συμβολίζει τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Παναγία μας ἐπισκέφτηκε μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ Τῆς τὴν ἐξαδέρφη τῆς Ἅγια Ἐλισάβετ διὰ νὰ τὴν ἀναγγείλει τὴν χαρμόσυνη εἴδηση, ἐνῷ ὅμως ἀπὸ Θεοῦ εἶχε ἤδη ἐνημερωθεῖ ἡ Ἅγια Ἐλισάβετ ἀλλὰ καὶ τὸ παιδὶ στὴν κοιλία τῆς [ἦταν ἤδη 6  μηνῶν ἔγκυος] ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὁ ὁποῖος "ἀλμασιν ὡς ἀσμασιν " οπως αναφερει  καὶ στοὺς Χαιρετισμοὺς γιὰ νὰ δείξει τὴν προσκύνησή του στὸν Χριστὸ ποὺ κυοφορειται ἤδη μέσα στὴν κοιλία τῆς Παναγίας  !!!

Κάποιες χρόνιες φαίνεται μέσα στὸν ἥλιο σὰν νὰ ὑπάρχει ἕνα βρέφος ὄχι πάντα ὅμως ,μὴν τὸ χάσετε εἶναι συγκλονιστικὸ καὶ καλο θὰ εἶναι νὰ τὸ δεῖτε κατὰ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου διότι μετὰ εἶναι πολὺ "δυνατὸς" ὁ ἥλιος καὶ εἶναι δύσκολο νὰ τὸ ξεχωρίσεις !!!

Στις 24 Ιουνίου η Αγία του Χριστού Εκκλησία τιμά και εορτάζει το Γενέθλιο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος είχε την μεγαλύτερη τιμή από κάθε άλλοάνθρωπο, είχε δηλαδή την τιμή να βαπτίση τον ίδιο τον Δεσπότη Χριστό. Αυτόν διάλεξε ο Κύριός μας από όλους τους γηγενείς για υπουργό του φρικτού Μυστηρίου της Βαπτίσεώς του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αγία μας Εκκλησία τρία μόνο Γενέθλια τιμά καί εορτάζει: 1) του Δεσπότου και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου 2) της Παναχράντου Αυτού Μητρός Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας στις 8 Σεπτεμβρίου και 3) του ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου στις 24 Ιουνίου.

Είναι πράγματι ο Τίμιος Πρόδρομος η μεγαλύτερη μορφή της Εκκλησίας μας κατά την αψευδή μαρτυρία του Κυρίου μας που είπε: «δεν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους που γεννήθηκαν από γυναίκα (δηλαδή κατάτους όρους της φύσεως, αφού ο ίδιος ο Χριστός γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και εκ της Παρθένου Μαρίας υπέρ φύσιν) μεγαλύτερος από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο».