Από αρχαιοτάτων χρόνων στις διεθνείς σχέσεις την πρωτοβουλία των κινήσεων είχε πάντα η ισχυρότερη χώρα, είτε αυτό μεταφράζονταν σε μέγεθος, στρατιωτική ανωτερότητα κ.ο.κ.
Ασχέτως αν είναι δίκαιο ή άδικο, έτσι εξελίχθηκαν και εξελίσσονται οι διεθνείς σχέσεις, διαμορφώνονται τα σύνορα και οι σφαίρες επιρροής μεταξύ κρατών.
Η Ελλάδα όμως για μία ακόμη φορά πρωτοτύπησε. Οι... διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης για το Σκοπιανό θα πρέπει πλέον να διδάσκονται στις Διεθνείς Σχέσεις με τίτλο «Τι δεν πρέπει να κάνει μια χώρα για να κρατήσει τα εδάφη της».
Μπαίνουμε αισίως στον τέταρτο μήνα των παζαριών με τα Σκόπια και το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να μας διασύρει ανελέητα ένα κρατίδιο.
Οι τελευταίες τοποθετήσεις του Ζάεφ δεν αφήνουν καμία παρερμηνεία για το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί μας έχουν κατεβάσει... τα διπλωματικά βρακιά.
Είναι δυνατόν, εν μέσω διαπραγματεύσεων, να βγαίνει η αδύναμη πλευρά και να εξευτελίζει την δυνατή υποστηρίζοντας ότι επί της ουσίας έχει δεχτεί να περιλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία χωρίς καν να έχει εξασφαλίσει εγγυήσεις για τα μείζονα ζήτημα του Συντάγματος, της ταυτότητας και της γλώσσας;
Είναι δυνατόν την ίδια στιγμή να προβοκάρουν ακόμη περισσότερο το ήδη τεταμένο κλίμα καίγοντας ελληνικές σημαίες και αντί η ελληνική πλευρά να τινάξει στον αέρα τις συνομιλίες να κάνει δηλώσεις σε διπλωματική γλώσσα μπας και ξεφύγει από το εξευτελιστικό στρίμωγμα που έχει οδηγηθεί και παράλληλα να ετοιμάζει επίσκεψη στα Σκόπια επειδή λέει άλλαξαν το όνομα του αεροδρομίου;
Τι άλλο δηλαδή πρέπει να συμβεί για να ορθώσουμε επιτέλους το ανάστημά μας;
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι το ονοματολογικό πάει κατά διαόλου και η μόνη λύση που μας έχει μείνει είναι η άμεση απεμπλοκή από το αδιέξοδο που βρεθήκαμε με δική μας ευθύνη.
Έκτος εάν οι φωστήρες που μας κυβερνούν συνεχίζουν να βαυκαλίζονται ότι θα αναχθούν σε ηγέτες των Βαλκανίων και της Μεσογείου, από τους Αμερικανούς.