"Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς"

 

Κάποτε ένας θεολόγος απο τα πανεπιστήμια την δεκαετία του 1980,ανέβηκε στο ψαλτήρι ιεράς μονής στο Άγιον Όρος,στον αριστερό χορό,για να ψάλλει την παράκληση της Παναγίας.
Οι πατέρες από τον δεξιό χορό άρχιζαν τα τροπάρια με το "Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς",ο Θεολόγος με πείσμα ανέτρεψε την μακραίωνη τάξη των παρακλήσεων και άρχιζε τα τροπάρια με το "Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών."
Ερημίτης που έτυχε να βρίσκεται στην Μονή από την Αγία Άννα,τον πλησίασε και τον κατέβασε από το ψαλτήρι,ανέλαβε ο ίδιος τον αριστερό χορό.
Όταν η παράκληση τελείωσε ο αιωνόβιος μοναχός τον πλησίασε και τον ρώτησε.
Έχεις διαβάσει έστω μια φορά στην ζωή σου το Θεοτοκάριο του Αγίου Νικοδήμου;
Έκπληκτος ο νεανίας του απάντησε,όχι πάτερ.
Δεκάδες φορές,συνέχισε ο μοναχός,αναγράφεται μέσα σε αυτό η φράση "Θεοτόκε σώσον με τη ση δυνάμει",από τους κανόνες του Μεγάλου Αθανασίου έως τους μεγάλους αντιπαπικούς Αγίους.
Το τροπάριο ύμνο προς την Θεοτόκο που τελειώνει το μεγάλο απόδειπνο το γνωρίζεις;
Δεν θυμάμαι πάτερ,απάντησε ο Θεολόγος.
Θα στο θυμίσω του είπε ο ασκητής.
"Παναγία Θεοτόκε τον χρόνον της ζωής μου μη εγκαταλείπεις με ανθρωπίνη προστασία,μη καταπιστεύσεις με αλλά Αυτή αντιλαβού και ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ".
Τι είναι ανώτερο το σώσον ή το ελέησον;
Το δεύτερο απαντά ο Θεολόγος.
Σωστά παιδί μου,άρα η Παναγία πρεσβεύει,κατά το "ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου Σώτερ σώσον ημάς",σώζει κατά το παρακλητικό "Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς" και ελεεί κατά το Μεγάλο απόδειπνο.
Αυτή την χάριν έλαβε παρά του Υιού της.
Κάθε ένας που θα τολμήσει να την υποβιβάσει από τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος στο επιπεδο των Αγίων θα την βρει μπροστά του στην αλλη ζωή.
Έμεινε άγαλμα ο θεολόγος,κατέβασε το κεφάλι και έφυγε,ουδεποτε εμφανίστηκε ξανά στο μοναστήρι..

Το Γένος ενήστευε, το Γένος εγνώριζε

Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος, 

https://constantinoupolin.blogspot.gr/2017/07/blog-post_6.html#more

Φαίνεται ότι κάποτε νήστευες και σήμαινε ότι είσαι Ρωμηός. Αν δε νήστευες Τετάρτη και
Παρασκευή, σήμαινε ότι είσαι Τούρκος. Ετούτο δεν είναι υπερβολή, ήταν ένας τόπος κοινός
στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και τούτο το βλέπουμε ξεκάθαρα στο έργο του Φωτάκου:
 «Ο Βίος του Παπαφλέσσα».

Όταν έφτασε ο Φλέσσας στο Άργος, ο αδελφός του Νικήτας τού άλλαξε τα φορέματα, τού
φόρεσε τούρκικα καλιοντσίτικα και τον όπλισε ως Τούρκο, καθώς και τους άλλους που είχε
μαζί του ο Παπαφλέσσας. Έγινε αυτό για «λόγους ασφαλείας», όπως θα λέγαμε σήμερα.

Φιλοξενήθηκε, όμως, ο Φλέσσας, μαζί με τους δικούς του, στην οικεία του Οικονομόπουλου
 και επειδή η οικοδέσποινα τους εξέλαβε ως Τούρκους , αν και ήταν Τετάρτη, τους έβγαλε να
φάνε αυγά. Παίζοντας εκείνοι τους Τούρκους, προσποιήθηκαν ότι τα έφαγαν, αλλά κρυφίως τα
 πέταξαν. Και μάλιστα έπειτα – μάλλον μετά την αναχώρηση τους – τα αυγά ευρέθησαν (!)
 καθώς το διηγείται ο Φωτάκος.

Ο Έλληνας της Τουρκοκρατίας είναι ο πιο βαθιά Ορθόδοξος Έλληνας που βρίσκεται μέσα
στους αιώνες. Ίσως περισσότερο και από τον Έλληνα του Βυζαντίου, πάει μπροστά σε
 Ορθοδοξία ο σκλαβωμένος Έλληνας επί Τουρκιάς.

Ο Ρωμηός επί Τουρκιάς γνωρίζει Τετάρτη και Παρασκευή, ξέρει να κάνει μετάνοιες,
λειτουργείται κάθε Κυριακή, προσεύχεται, ευλογεί και ευλογείται, μιλάει στα παιδιά του για τον
 Χριστό και τους Αγίους, κάνει τον σταυρό του γεμάτον και ολόκληρον: αρχοντικό σταυρό, όχι
τσιγκούνικο κι έτσι κάπως «χαζομπουζούκικον». Στο κούτελο, κάτω στη βαλβίδα της κοιλιάς,
 δεξιά και αριστερά στους ώμους, έτσι κάνει ο Παπαφλέσσας τον σταυρό του, ο Γέρος του
Μόρια, ο Διάκος και οι άλλοι.

Όσοι μάς ελευθέρωσαν, γνώριζαν Τετάρτη και Παρασκευή. Αυτονοήτως νήστευαν ως κάτι το
δεδομένο και παραδομένο άπαξ εκ προγόνων Ελλήνων Ορθοδόξων. Πλείστα όσα
παραδείγματα δεικνύουν του λόγου το αληθές: ότι αυτοί που μάς ελευθέρωσαν σαν καλογέρια
 αγαπούσαν τον Θεό, ήταν άνθρωποι του «Πάτερ Ημών» και της ωραίας εν Θεώ ζωής. Εμείς;