Ορθοδοξία ἢ Θάνατος — Τὸ Φῶς τῆς Ἐσφιγμένου στὸ Σκοτάδι τῶν Ἡμερῶν

Σὲ μία ἐποχὴ γενικευμένης ἀποστασίας, ὁμολογιακὸ παράδειγμα ἀληθινῆς Πίστεως καὶ ἀκρᾶς Ὑπακοῆς στὴν Παράδοσι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, στέκεται ἀκλόνητο τὸ Μοναστήρι τῆς Ἐσφιγμένου.

Στο Ἅγιον Ὄρος, ποὺ ὀνομάστηκε δικαίως «Κῆπος
τῆς Παναγίας», ἀντί νὰ λαμπρύνει ἡ Πίστις, σκοτείνιασε ἀπὸ συμβιβασμοὺς, εὐρωπαϊκὲς ἐπιδοτήσεις, καὶ δαιμονώδεις συνεργασίες μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Σταυροῦ. Τὰ Μοναστὴρια ποὺ ἔλαμπαν ἀπὸ ἀρετὴ καὶ πίστι, κατέληξαν νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀναθεματισμένους αἱρετικοὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Η Ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογία ούτε ανθρώπινη κατασκευή· είναι Ζωή, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Και αυτή η Ζωή μαρτυρείται ακόμη και με θάνατο, αν χρειαστεί.

Κι ὅμως, μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ σκότος, ἡ Ἐσφιγμένου στέκει ὡς λύχνος ἀκοίμητος. Χωρὶς ρεύματα, χωρὶς πρόσκαιρες διευκολύνσεις, ἀλλὰ με καντηλάρια ἀγγελικῆς ὁμολογίας, φυλάει Θερμοπύλες. Πατέρες ἀσκητικοὶ, ἁγιοπνευματικοὶ καὶ ἀκοῦραστοι, ὁμολογοῦν ἀπὸ τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας, ὅτι ἡ Πίστις δὲν ὑποχωρεῖ, δὲν νερώνεται, δὲν συναλλάσσεται.

Στην άκρη της γης, εκεί που το κύμα φιλάει την πέτρα, στέκει αγέρωχο το μοναστήρι της Εσφιγμένου. Κι ένας μοναχός άνθρωπος της σιωπής μιλά χωρίς να μιλά. Το βλέμμα του κοιτά πέρα από το χρόνο. Το ράσο του δεν είναι ένδυμα, αλλά σύμβολο μαρτυρίας. Τα γένια του δεν είναι απλώς σημάδι ασκητή, αλλά ρίζα πίστεως.

Το σύνθημά τους, «Ορθοδοξία ἢ Θάνατος», δὲν εἶναι σύνθημα φανατισμοῦ, ἀλλὰ ὁμολογία ζωῆς αἰωνίου. Ἡ ἀληθινὴ Πίστις δὲν εἶναι ὑπόθεσις ἀσφαλῆ, ἀλλὰ σταυρική. Καὶ τὴν σταυρικὴ αὐτὴ ὁμολογία, τὴν ζοῦν ἡμέρα καὶ νύκτα, οἱ Πατέρες ποὺ διώκονται, λοιδοροῦνται, κακοπαθοῦν, ἀλλὰ δὲν πτοοῦνται.

Η επιγραφή πίσω του, «Ορθοδοξία ή Θάνατος», δεν είναι σύνθημα· είναι αποτύπωση ζωής. Είναι η κραυγή εκείνων που δεν φοβήθηκαν να χάσουν τον κόσμο για να κερδίσουν την αιωνιότητα. Είναι η μαρτυρία των Αγιορειτών Πατέρων που φυλάνε Θερμοπύλες· όχι με λόγια, αλλά με βίωμα.

Σήμερα, που η Πίστη πολεμιέται από κάθε πλευρά, αυτό το βλέμμα, αυτό το ένδυμα, αυτό το κάλεσμα… είναι ανάσα αναστάσεως.

Ἡ Πίστις μας δὲν ἀγοράζεται, δὲν διαπραγματεύεται, δὲν ἀραιώνει. Ὁμολογεῖται. Καὶ ἡ ὁμολογία τῆς Ἐσφιγμένου εἶναι φάρος στὴν ἀποστασία τῆς ἐποχῆς μας.

Η Ορθοδοξία δεν παραδίδεται ούτε εκσυγχρονίζεται. Ζει μέσα από την ομολογία και το μαρτύριο των Αγίων της, ακόμη και σήμερα.

Στοὺς ἀδελφοὺς Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ποὺ στέκουν ὡς ἔμψυχοι στῦλοι τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἔρημο τῆς συγχύσεως. Τίμιον τὸ αἷμα τῆς ὁμολογίας τους.

Στους σύγχρονους ομολογητές της Πίστεως που δεν υπέκυψαν στο ρεύμα των καιρών, αλλά έμειναν όρθιοι, φρουροί της Αληθείας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνει ἡ ἀνθρώπινη δύναμη, ἀρχίζει ἡ Παναγία. Καὶ λάμπει ἡ Ἐσφιγμένου στὸ σκοτάδι.