Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός που δεν έχει γνήσια ορθόδοξη πράξη είναι κάλπικος

Γνήσια αυτοκριτική

Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός που δεν έχει γνήσια ορθόδοξη πράξη είναι κάλπικος



Πολλοί από μας που υπερηφανευόμαστε για την Πίστη μας - γεγονός ορθό, αφού η Ορθοδοξία είναι το καύχημά μας - πέφτουμε σε ένα τεράστιο σφάλμα, που ουσιαστικά μας καθιστά δυστυχώς κάλπικους.

Το σφάλμα αυτό είναι να μειώνουμε τη σημασία της πράξεως (ορθοπραξία) έναντι της πίστεως (ορθοδοξία).
Νομίζουμε ότι μόνο η γνήσια Πίστη θα μας σώσει.

Όμως ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος γράφει: "Τι το όφελος, αδελφοι μου, εάν πιστιν λεγη τις έχειν, έργα δε μη έχειῃ;" (Ιακ. β΄ 14)

Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ξεκάθαρος: "Καν γαρ δόγματα έχωμεν υγιή, βίου δε αμελώμεν, ουδέν ημίν όφελος έσται των δογμάτων" (P. G. 53, 31).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός βάζει στην ίδια μοίρα τον αιρετικό με τον αμαρτωλό: «Ο μη κατά την παράδοσιν της Καθολικής Εκκλησίας πιστεύων  ή κοινωνών δια των ατόπων έργων τω διαβόλω άπιστός εστιν» (PG 94, 1128A).

Και ο Άγιος Βαρσανούφιος στο ίδιο πνεύμα: "πας ο μη φυλάσσων τας εντολάς του Χριστού αιρετικός εστι" (Βίβλος Βαρσανουφίου και Ιωάννου, επιμέλεια Αγίου Νικοδήμου, Βενετία 1816, σελ. 261).

Επομένως, για να είναι ο καθένας μας πραγματικά Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός πρέπει να φροντίζουμε ώστε και οι πράξεις μας να είναι ανάλογες. 

Να τηρούμε τις εντολές του Θεού, να αγωνιζόμαστε συνεχώς για την κάθαρση από τα πάθη μας, να εργαζόμαστε τις αρετές, να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.
Όταν σταματήσουμε να είμαστε πόρνοι, βλάσφημοι, είρωνες, σκληροκάρδιοι, υποκριτές, μισάδελφοι, άδικοι, υπερήφανοι και γίνουμε άγιοι, τότε θα εκλείψουν οι αιρετικοί που μας καταδυναστεύουν, γιατί μόνο η αγιότητα μπορεί να πολεμήσει την αίρεση. 

Ο αρειανισμός δεν συνετρίβη από φωνασκούντες υπερορθοδόξους, αλλά από ταπεινούς Αγίους του Θεού, σαν τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Μέγα Αθανάσιο και άλλους. 

Η διακοπή κοινωνίας και ο αντιαιρετικός αγώνας δεν αρκεί, όταν δεν υπάρχει παράλληλα και ο προσωπικός αγώνας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: θέλουμε να γίνουμε άγιοι; Θέλουμε να ακούσουμε τον Κύριό μας που μας το ζητάει; («Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» [Α' Πέτρ. α΄ 16]).

Αν τα καταφέρουμε, τότε θα είναι πλέον περιττό να αποκαλούμαστε Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, διότι θα μας θεωρούν ως τέτοιους όχι μόνο οι συνάνθρωποί μας, αλλά - και αυτό είναι το ζητούμενο και το ποθούμενο - και ο ίδιος ο αγαπημένος μας Κύριος.