Ὁ Ἄνδρας καὶ ἡ Γυνή εἰσὶν δύο πλάσματα τοῦ Θεοῦ, ἐξισωμένα ἐν τιμῇ, διαφοροποιούμενα ἐν διακονίᾳ, συναποτελοῦντα τὸ θαυμαστὸν καὶ ἱερὸν μυστήριον τῆς ζωῆς.
Ὁ Θεός ἔπλασεν τὸν ἄνδρα ὡς κεφαλήν, καὶ τὴν γυναῖκα ὡς καρδίαν· ἡ κεφαλὴ φωτίζει τὴν πορείαν, ἡ καρδία θερμαίνει τὴν ἀγάπην.
Ὁ ἄνδρας ἐδόθη ἐν τῇ λογικῇ δυνάμει, ἡ γυναῖκα ἐν τῷ βαθέως συναισθήματι· ἡ λογικὴ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν διάκρισιν, τὸ δάκρυ τῆς γυναικὸς κατανύγει τὴν ψυχήν.
Ὁ ἄνδρας κληθεὶς πρὸς τὸν ἡρωισμὸν τῆς πίστεως, ἡ γυναῖκα πρὸς τὴν παντελῆ θυσίαν τῆς ἀγάπης· ὁ ἡρωισμὸς μαρτυρεῖ τὴν ἀλήθειαν, ἡ θυσία καθαγιάζει τὴν ἀνθρωπότητα.
Ὁ ἄνδρας φέρει τὴν προαίρεσιν, ἡ γυναῖκα τὴν διαίσθησιν· ἡ προαίρεσις τὸ ἐλεύθερον ἐξασκεί, ἡ διαίσθησις τὸ θείον ἀνιχνεύει.
Ὁ ἄνδρας καθίσταται ὡς ἱερὸν σκεῦος σοφίας, ἡ γυναῖκα ὡς ἄγγελος παραμυθίας· ἡ σοφία ἀναβιβάζει πρὸς τὸ θεῖον, ἡ παραμυθία καταβιβάζεται καὶ περιθάλπει.
Ἡ φιλοδοξία τοῦ ἀνδρὸς ζητεῖ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἡ φιλοδοξία τῆς γυναικὸς τὴν ὑπερτέραν ἀρετήν· ἡ δόξα ἀνυψοῖ τὸ ὄνομα, ἡ ἀρετὴ θεοποιεῖ τὴν ψυχήν.
Ὁ ἄνδρας κρατεῖ τοὺς κανόνας, ἡ γυναῖκα ζῇ τὸ εὐαγγέλιον· οἱ κανόνες διδάσκουν τὴν ὀρθοδοξίαν, τὸ εὐαγγέλιον τελειοῖ εἰς τὴν ὁμοίωσιν.
Ὁ ἄνδρας λογίζεται, ἡ γυναῖκα ἀναπνέει τὸ ἔλεος· τὸ λογίζεσθαι ἐκφράζει εἰκόνα Θεοῦ, τὸ ἔλεος σφραγίζει τὸ καθ’ ὁμοίωσιν.
Ὁ ἄνδρας ὡς πέλαγος βαθεῖαν ἔχει ἀλήθειαν, ἡ γυναῖκα ὡς λίμνη ἀπαλύνει τὴν ὑπαρξιν μὲ τὴν ποίησιν τοῦ βίου.
Ὁ ἄνδρας ὡς αἰετὸς ὑψοῦται πρὸς τὸν οὐρανόν, ἡ γυναῖκα ὡς ἀηδόνιον ᾄδει τὴν μελωδίαν τῆς θείας ἀγάπης· τὸ ὑψοῦσθαι δηλοῖ τὴν λατρείαν, τὸ ᾄδειν δηλοῖ τὴν θυσιαστικὴν εὐχαριστίαν.
Ὁ ἄνδρας ὡς ναὸς κρατεῖ τὴν πίστιν, ἡ γυναῖκα ὡς ἅγιον βῆμα φανερώνει τὸ μυστήριον.
Ἔμπροσθεν τοῦ ναοῦ μετανοοῦμεν, ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου βήματος γονυκλτοῦμεν.
Ὁ ἄνδρας στέκει ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἱερεὺς τῶν κτισμάτων, ἡ γυναῖκα ἀρχίζει ἐκεῖ ὅπου ἀνατέλλει ὁ οὐρανὸς τῆς θείας οἰκονομίας.
Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα εἶναι δύο εἰδικές ἐκφράσεις τῆς θείας σοφίας, ποὺ ἀλληλοσυμπληρώνονται, ὥστε μὲ ἑνότητα καὶ ἀγάπη νὰ ὁδεύσουν πρὸς τὴν θέωσιν. Τὸ μυστήριο τῆς σχέσεώς τους, ὅπως ὁρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἱερὸς δρόμος ἁγιασμοῦ, ὄχι ἀνταγωνισμῶν ἢ κυριαρχίας, ἀλλὰ θυσιαστικῆς ἀγάπης.
•
Σὲ ὅποια θέσιν καὶ ἂν σὲ ἔθεσεν ὁ Θεός, ὡς ἄνδρα ἢ ὡς γυναῖκα, ἔχε εὐγνωμοσύνη, ταπείνωση καὶ διάθεσιν νὰ προσφέρεις. Ἡ θεία σοφία διαχέεται διαφορετικά σὲ ἕκαστον, ἀλλὰ ὁ προορισμὸς ὅλων εἶναι κοινός: ἡ ἔνωσις μὲ τὸν Χριστόν.
•
Ἀφιερώνεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀναζητοῦν νὰ ζήσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς ἀλληλοσυμπληρώσεως καὶ τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.
