Υπάρχει η Kόλαση και είναι αιώνια; (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)

μοναξιά αφόρητη (Ε.Π.Ε. 8α,294)

Ο Αβραάμ δεν έστειλε με το Λάζαρο στον πλούσιο της κολάσεως τη δροσιά που ζήτησε, όχι διότι μια σταγόνα θα στοίχιζε σε τίποτε την αστείρευτη πηγή του παραδείσου, αλλά διότι η σταγόνα της ελεημοσύνης δεν ανακατεύεται με τη σκληρότητα. Επειδή, λοιπόν, ο Λάζαρος στον καιρό των αγώνων καταφρονήθηκε, γι’ αυτό κατά τον καιρό της αμοιβής κρίθηκε άξιος αιώνιας παρηγοριάς.

μετάνοια εκεί ανενέργητη (Ε.Π.Ε. 8α,294)

Τότε, τον καιρό της κολάσεως, θα θυμηθής τα λόγια μου (περί ελεημοσύνης) . Αλλά ποιό θα είναι το όφελος για σένα; Κανένα. Και εκείνος, ο πλούσιος της παραβολής, το θυμήθηκε εκεί και ζητούσε δυνατότητα μετανοίας, αλλά τίποτα δεν κέρδισε.

αποστροφή του προσώπου του Θεού (Ε.Π.Ε. 10,104)

Και μύριες κολάσεις να προσθέση κανείς, δεν μπορεί να δείξη πόσο τραγικό είναι να εκπέσουμε από την αιώνια δόξα του παραδείσου. Ανυπόφορο το «Δεν σας ξέρω» (Ματθ. κε' 12), το να κατηγορηθούμε ότι Τον είδαμε να πεινάη και δεν Του δώσαμε να φάη (Ματθ. κε' 42). Προτιμότερο να μας έρριχνε μύριους κεραυνούς, παρά να δούμε να αποστρέφη από μας εκείνο το ήμερο πρόσωπό Του, εκείνο το γαλήνιο βλέμμα Του.

άσβεστη φωτιά (Ε.Π.Ε. 10,622)

Τί χειρότερο υπάρχει απ' αυτή τη βάσανο; Τί χειρότερο από τα τραύματα, που έχουν μέσα τους; Τί χειρότερο από το καμίνι, που καίει αιώνια και από τη φλόγα που δεν σβήνει ποτέ;

να την αποφύγουμε (Ε.Π.Ε. 11,170)

Να έχουμε πάντοτε ζωηρό στη μνήμη μας το φόβο των κολαστηρίων, ώστε να αποφύγουμε την κολαστική πραγματικότητα και να απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά.

για όποιον δεν πράττει το αγαθό (Ε.Π.Ε. 12,92)

Κατάλαβες; Όχι μόνο όποιος κλέβει και είναι πλεονέκτης, ούτε μόνο όποιος εργάζεται τα κακά, αλλά και όποιος δεν επιτελεί αγαθά έργα κολάζεται στη φρικτή κόλασι.

με τίποτε δεν βγαίνεις (Ε.Π.Ε. 12,662)

Εκείνος, που μια φορά θα πέση στην κόλασι, εκεί θα μείνη δια παντός. Και δεν υπάρχει κανένας να μας βγάλη από την κόλασι, ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε αδελφός. Διότι μια μόνο προστασία υπάρχει, όταν ταξιδεύσουμε για την άλλη ζωή: τα καλά έργα. Μόνο αυτά θα μας συνοδεύσουν. Όποιος στερείται καλών έργων, δυνατότητα να σωθή με άλλο τρόπο δεν έχει.

για τους... ακόλαστους! (Ε.Π.Ε. 16β,416-418)

Όποιο άλλο αμάρτημα κι αν αναφέρης, δεν είναι ισάξιο ισότιμο

Αγιος Κήρυκος και η μητέρα του Αγία Ιουλίττα.(15 Ιουλίου)

Η εκκλησία τιμά σήμερα ένα τρίχρονο νήπιο και την αγία μητέρα του!

Η εκκλησία μας τιμά την ήμερα αυτή ένα νήπιο τριών χρονών! Ναι, έναν άγιο, που αγίασε στην νηπιακή ηλικία του («Νηπιάζοντι σώματι και τελειοτάτω Μάρτυς φρονήματι, τον άρχέκακον κατέβαλες…», ψάλλει στον «Ορθρον ή Εκκλησία).

Πρόκειται για τον «Αγιο Μάρτυρα Κήρυκο, που συνεορτάζεται με την επίσης Αγία Μητέρα του Ίουλίττα. Κι όταν γιορτάζει η Εκκλησία έναν «Αγιο, δεν είναι μόνον για να τιμήσει την μνήμη του, οΰτε μόνο για να παρακαλέσει όπως μεσιτεύσει στην ‘Αγία Τριάδα υπέρ όλου του κόσμου, υπέρ νεκρών και ζώντων. Ή εορτή έχει επίσης σκοπόν να προβάλει στους πιστούς ένα υπόδειγμα βίου, ένα πρότυπο ζωής. Γι’αυτό μας υπενθυμίζει τον Βίο και την Πολιτεία του και μας παρακινεί στην μίμησή του, αφού πρότυπο όλων των Αγίων είναι και ήταν πάντοτε ό Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.

«Δεύτε και θεάσασθε άπαντες ξένον θέαμα και παράδοξον. Τις έώρακε νήπιον, τριετή όντα, τύραννον αίσχύναντα;».

Αυτή είναι η αρχή από το Δοξαστικόν (του Εσπερινού) για τον «Αγιο Κήρυκο και σε σύγχρονη γλώσσα θέλει να πει:

«Ελάτε να δήτε ένα παράδοξο καί ασυνήθιστο θέαμα. Ποιος είδε ένα νήπιο τριών χρονών να ντροπιάζη τύραννο;».

Και είναι αλήθεια ότι το μικρό νήπιο μπόρεσε να ντροπιάση τον Ρωμαίο Τύραννο της Ταρσού με την πίστη του στον Χριστό. Καλύτερα όμως να δοϋμε τι γράφει το Συναξάρι του αγιασμένου αύτοΰ ζευγαριού — μητέρας και παιδιού — που αρχίζει με τους στίχους:

«Ίουλίττα σύναθλος υίώ Κηρύκω η λαιμότμητος τω κάραν τεθλασμένω…».

Σέ σημερινή άπόδοσι σημαίνει:

«Ή Ίουλίττα υπήρξε συναθλήτρια με τον γιο της Κήρυκο, εκείνη, πού της έκοψαν τον λαιμό, με εκείνον, πού του έσπασαν το κρανίο του…».

Γράφει λοιπόν το Συναξάρι (βιογραφία) ότι ή Αγία Ίουλίττα καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς «Ασίας και έζησε στην εποχή του αυτοκράτορας Διοκλητιανου, πού ήταν μεγάλος διώκτης των Χριστιανών, γύρω στο τέλος του τρίτου αιώνος. Επειδή όμως γίνονταν φοβεροί διωγμοί εναντίον εκείνων, πού πίστευαν στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, πήρε το γιο της Κήρυκο, πού ήταν τότε τριών χρονών και πήγε για περισσότερη ασφάλεια στην πόλι Σελεύκεια. «Αλλά κι’ έκεί τα ίδια και χειρότερα γίνονταν είς βάρος των πιστών. Φυλακίσεις, βασανιστήρια, θανατώσεις τρομερές, κατασχέσεις και άλλα φρικτά και απαίσια. Οι Χριστιανοί αναγκάζονταν να κρύβωνται και να συναντιούνται μυστικά, για να τελέσουν την θεία Λειτουργία (ενώ σήμερα, πού γίνεται ελεύθερα παντού, πολλοί Χριστιανοί αδιαφορούν και δεν πηγαίνουν να προσευχηθούν μαζί και να κοινωνήσουν τα θεια και άχραντα Μυστήρια…). «Ετσι αναγκάστηκε να φύγη κι από κεί και να πάη στην Ταρσό της Κιλικίας, πού βρίσκεται και αυτή στην Μ. Ασία.

Την πόλι εκείνη την διοικούσε τότε ένας πολύ σκληρός και άγριος ηγεμόνας, πού τον έλεγαν Αλέξανδρο. Και ήταν φοβερός και μαυρόψυχος για τους Χριστιανούς, πού τους κυνηγούσε μέρα και νύχτα και τους δίκαζε ό ίδιος με αυστηρότητα και μεγάλη εχθρότητα. Τους βασάνιζε με μύριους τρόπους και προσπαθούσε να τους άναγκάση να αρνηθούν τον Χριστό.

Μια μέρα οί στρατιώτες του συνέλαβαν, μαζί με άλλους χριστιανούς και την Ιουλίττα με τον μικρό γιο στην αγκαλιά και τους παρουσίασαν στον Αλέξανδρο. Εκείνος διέταξε αμέσως να τους ρίξουν όλους στα υπόγεια των φυλακών και να τους βασανίσουν, μέχρι πού ν’ αρνηθούν τον Κύριο και να προσκυνήσουν τα είδωλα. Καθώς κοίταγε όμως τους αλυσοδεμένους Χριστιανούς, του έκανε έντύπωσι ή νεαρή Ιουλίττα, με τον Κήρυκο στην αγκαλιά. Γι’ αυτό και την άλλη μέρα, πού κάθισε στον δικαστικό θρόνο για να κρίνη τους συλληφθέντες, θέλησε να έκμεταλλευθή την μητρική άγάπη της Ίουλίττας.

— Φέρτε μου αυτήν με το παιδί, διέταξε.

Των 630 ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η Εκκλησία μας δεν είναι κοινωνία Αγγέλων, είναι κοινωνία αμαρτωλών ανθρώπων, τους οποίους η Εκκλησία αγιάζει και τους εισάγει στην αιωνιότητα. 

Γι αυτό και αυτή η Εκκλησία μας σαν σήμερα το Πατριο εορτολόγιο μας παρουσιάζει 630 μορφές Αγίων.
Των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε στην Καρχηδόνα με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Πουλχερίας και του Μαρκιανού.
Γιατί συνήλθε η Σύνοδος αυτή; Διότι είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα. Πάντοτε η Εκκλησία είχε τα προβλήματά της και πάντοτε τα αντιμετώπιζε με αγάπη, στοργή και ενδιαφέρον.
Η Εκκλησία βλέπει όλα της τα παιδιά. Και τα παιδιά αυτά που αμαρτάνουν τα αγκαλιάζει, δεν τα λιθοβολεί, δεν τα αφορίζει, δεν τα πετάει.
Αλλά με στοργή και ενδιαφέρον τα προσφέρει ό,τι είναι δυνατόν για να σταθούν όρθια, να κρατηθούν στην πίστη, να αγωνισθούν, να λύσουν τα προβλήματά τους και να επιτύχουν τον αγιασμό και την σωτηρία.
Πάντοτε η Εκκλησία μας στάθηκε κοντά στον αμαρτωλό. Ο Χριστός μας ήλθε και πλησίασε τους αμαρτωλούς ανθρώπους για να τους σώσει. Δεν τους απομάκρυνε, δεν κράτησε αποστάσεις. «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», είπε. Έτσι αντιμετώπισε και η Εκκλησία τα παιδιά της που λύγιζαν, σκόνταφταν, ξεγλιστρούσαν, έπεφταν, αμάρταναν. Όμως η Εκκλησία είχε και άλλα παιδιά, τα οποία δεν ήσαν απλώς αμαρτωλά, ήσαν αιρετικοί. Ποια ήταν αυτά τα παιδιά της; Ήταν εκείνα τα οποία παραχάραξαν την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Και όπως οι παραχαράκτες του εθνικού μας νομίσματος παραβιάζουν τους νόμους του Ελληνικού Κράτους, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην δικαιοσύνη, έτσι ακριβώς και η Εκκλησία μας αντιμετώπιζε τους αιρετικούς, τους παραχαράκτες της αληθείας του Ευαγγελίου.

Αλλωστε και ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή, μας είπε «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος».
Λέει, αιρετικό άνθρωπο αν τον συμβουλεύσεις μια και δυο άστον, γιατί αυτός πλανήθηκε και αμαρτάνει. Είναι αδύνατον να τον επαναφέρεις.
Ο αιρετικός είναι αυτός που παίρνει ένα μέρος, μια σελίδα του Ευαγγελίου και την διαστρέφει. Αντιτάσσεται στο ορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας μας.
Γι αυτούς τους ανθρώπους μας μίλησε και ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, ο Ιωάννης, ο οποίος είπε: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε». Όποιος δεν φέρνει το Ευαγγέλιο αυτό που σας κηρύττω εγώ, να μην τον χαιρετάτε και να μην τον βάζετε μέσα στο σπίτι σας.
Έτσι αντιμετώπισε η Εκκλησίας μας τους αιρετικούς.
Και όταν αυτός ο μαθητής της Αγάπης, συνάντησε στο βαλανίον έναν μεγάλο αιρετικό, τον Κύρινθο και έμαθε ότι είναι μέσα εκεί, είπε στην συνοδεία του να φύγουν μην τυχόν και πέσει το βαλανίον και τους σκεπάσει.
Κάποτε ένας φημισμένος αγιος, ο αββάς Αγάθων, δέχθηκε μια επίσκεψη. Κάποιοι άνθρωποι τον πλησίασαν και τον ρώτησαν: «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων, ο υπερήφανος, ο ψεύτης, ο παλιάνθρωπος, ο απατεώνας;». Ναι! (Σε όλα απαντούσε θετικά). «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων ο αιρετικός;». Ύψωσε τότε την φωνή του, διαμαρτυρήθηκε, ένωσε τα τρία του δάκτυλα και είπε: «Όχι, αμαρτωλός είμαι, αιρετικός δεν είμαι. Πιστεύω εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν».

Ὁ ἀπολογισμὸς μετὰ τὸν κουρνιαχτὸ τῆς ὑποδοχῆς τοῦ ἀφορισμένου στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Ὁ ἀπολογισμὸς μετὰ τὸν κουρνιαχτὸ

τῆς ὑποδοχῆς τοῦ ἀφορισμένου στὸ Ἅγιον Ὄρος :

ὡς ἀντιστάθμισμα στὴν προκλητικὴ προπαγάνδα

(πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ )

ὅτι συμφωνεῖ σύσσωμο… τὸ Ἅγιον Ὄρος!

Προσοχή…

Πρὸς ἐνημέρωση / ὑπενθύμιση:

Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν στὴν ἐπίσημη φωτογραφία ὑποδοχῆς :

Ἀριστερὰ πρὸς τὰ δεξιά, πρώτη σειρά : 1…Βατοπεδίου Ἐφραίμ.

5….Σιμωνόπετρας Ἐλισσαῖος.2…Ιβήρων Ναθαναήλ.6…. Παντοκράτορος Γαβριήλ.Δεύτερη σειρά :

3…. Σταυρονικήτα Τύχων.

7… Ξενοφῶντος Ἀλέξιος.4….Διονυσίου Πέτρος.8… Χιλανδαρίου Μεθόδιος.

ΥΓ. Μὲ τὶς κορδέλες ὁ Πρωτοεπιστάτης Ἱ.Μονῆς Μ.Λαύρας Ἀβραὰμ μοναχός.

Πιὸ δίπλα, δεξιὰ τοῦ πολιτικοῦ διοικητῆ Α.Ο. Ἀλκιβιάδη Στεφανῆ, ὁ Ἀμβρόσιος Ἱερομόναχος-Προϊστάμενος Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.

Ἂν καὶ παρόντες οἱ Κατσουλιέρηδες, γιὰ ἐμᾶς, εἶναι πνευματικὰ ἀνυπόστατοι.

Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ὅσοι ρασοφόροι, ἦσαν ὡς ἀβανταδόροι – κομπάρσοι γιά νὰ δείχνουν πολλοί …

Ὅλοι τους…. μὰ ὅλοι τους… φιλο- οἰκουμενιστές…. φιλο- ἐμβολιαστὲς (κορώνα – ἰοῦ…)… φιλο-νεωτεριστές … κ.λπ…κ.λπ…

Βλέπουμε ἀπὸ τὴν ἄνωθεν συγκεκριμένη φωτογραφία –ἀδιαμφισβήτητο πειστήριο τῆς ἀντικειμενικῆς πραγματικότητας – ὅτι παρίστανται μόνο ὀχτὼ Μοναστήρια ἐπὶ τοῦ συνόλου τῶν εἴκοσι ! Ἄρα ἡ μειοψηφία … ὑποδέχεται τὸν ἀφορισμένο πρωθυπουργό ! Ἀναρωτιόμαστε…( !!! ) καὶ πῶς ἡ μειοψηφία κυριάρχησε ἐπὶ τῆς πλειοψηφίας ( ;;; ) …

Πρὸς ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας, τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν ἦταν οὔτε σύσσωμο, οὔτε σύμφωνο μὲ τὴν ἔλευση καὶ ὑποδοχὴ τοῦ ἀντίχριστου πρωθυπουργοῦ!

Ἐπίσης, οἱ Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες, Σκητιῶτες ποὺ ἀποτελοῦν τά 2/3 (1.400 ἀπὸ 2.100 Ἁγιορειτῶν ἐν συνόλῳ …), ὡς μεῖζον ἀριθμὸς, ἦταν φωνὴ ἀντίθετη μὲ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἀφορισμένου…

Διαβάζουμε στήν Γένεση (κεφ. ΙΗ΄, στιχ.32 ) : «καὶ εἶπε μήτι Κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ. ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν. οὐ μὴ ἀπωλέσω ἕνεκεν τῶν δέκα». Δηλαδὴ ἐὰν ὑπῆρχαν ἔστω καὶ δέκα δίκαιοι στὰ Σόδομα καὶ Γόμμορα θὰ εἶχαν σωθεῖ ἀπὸ τὴν πυρά-ὄλεθρο. Εὐελπιστοῦμε ὅτι στὸ Ἅγιον Ὅρος θά ὑπάρχουν πολλαπλάσιοι τῶν δέκα δικαίων …!!

Παρόμοιο περιστατικό, σχετικὸ μὲ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὅραμα μὲ τὰ πέντε δάκτυλα τῆς ἀνοιχτῆς παλάμης ποὺ εἶδε ὁ Μωάμεθ Β΄ κατὰ τοὺς ἐπινίκιους ἑορτασμούς, ποὺ τοῦ προκάλεσε φόβο καὶ ἀναστάτωση καὶ τὸ ὁποῖο ἑρμήνευσε ὁ ταπεινὸς καὶ ρακένδυτος καλόγερος Γεννάδιος Σχολάριος ( ὁ μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως) : «Μὲ τὸ ὅραμα αὐτό, βασιλιᾶ μου, ὁ Θεὸς σοῦ στέλνει ἕνα μήνυμα: Ὅτι Αὐτός σοῦ ἔδωσε τὴν Πόλη. Δὲν τὴν πῆρες ἐσύ! Ἂν ὑπῆρχαν ἔστω καὶ πέντε ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, δὲν θὰ τὴν κατακτοῦσες!».*

Ὁ ν ο ῶ ν ν ο ε ί τ ω …

Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει τὶς βαθύρριζες ἀντιστάσεις του, παρ’ ὅλη τὴν ἐπιδεικνύουσα ὑποχωρητικότητα ( ἐμμέσως πλὴν σαφῶς… ) ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο Κολυμπαρίου Κρήτης (16.6.2016 ν.ἡμ.) καὶ ἐντεῦθεν, καθώς καὶ λοιπῶν προδοτικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἄλλων Ἐπισκόπων.

Εὐελπιστοῦμε στὴν ἀφύπνιση, γιά τήν ὕστατη μάχη κατὰ τοῦ τελικοῦ σφραγίσματος τοῦ ἀντι- χρίστου….!!!

Εὐχόμεθα, οἱ περισσότεροι νὰ εἶναι μὲ τὸ Ἐσφαγμένον Ἀρνίον,

τὸν νικητὴ Θεάνθρωπο Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν!

Ἀμήν.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ.

* Ἁγιορείτη μοναχοῦ Μαξίμου Ἰβηρίτη, «Τὸ ὅραμα τοῦ Μωάμεθ Β’ – Ὁ Γεννάδιος Σχολάριος στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο».

 

Ν’ αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα.

Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος κι αμαρτωλός. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.

Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους.

Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να’ χεις περισσότερες από τους άλλους.

Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι. «Πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ’ 23)

Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.

Γι΄αυτό , εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας.

Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του.

Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.

Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας! Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια.

Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.

Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Ἡ Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδος καί οἱ αἰρετικοί Μονοφυσίτες)

Ἡ Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδος καί οἱ αἰρετικοί Μονοφυσίτες

Η Εκκλησία διαχρονικά προκαλείτο από διάφορους αιρετικούς. Τα προβλήματα που αυτοί προκαλούσαν, ως προβατόσχημοι λύκοι, καθώς και τα ζητήματα που προέκυπταν τα αντιμετώπιζε Συνοδικά. Διά των Συνόδων η Εκκλησία εξήγησε ό,τι ήταν ήδη παραδεδομένο από το Θεό -αλλά αμφισβητήθηκε από την αίρεση- και μάλιστα, κατα τρόπο που να μην επιδέχεται πλέον παρερμηνεία, ώστε οι πιστοί να γνωρίζουν επακριβώς την πίστη τους και έτσι, έχοντας ορθά θεολογικά κριτήρια, να μην παρασύρονται από τους κακοπροαίρετους αιρεσιάρχες. Το έτος 451 μ.Χ., λοιπόν, επί Αυτοκρατορίας του Αγίου Μαρκιανού και της Αγίας Πουλχερίας, συγκλήθηκε Σύνοδος από 630 Πατέρες στην Χαλκηδόνα (πόλη που βρίσκεται στις ακτές του Βοσπόρου, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη), η οποία εκαλείτο να αντιμετωπίσει την αίρεση του μονοφυσιτισμού, της οποίας κύριοι εκπρόσωποι απέβησαν οι αιρετικοί Ευτυχής και Διόσκορος. Η Σύνοδος του 451 αναγνωρίστηκε από την Εκκλησία ως η Δ’ Οικουμενική.

Ο Ευτυχής

Ο Ευτυχής ήταν αρχιμανδρίτης και ηγείτο ενός μοναστηριού στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τη θεωρία του, στο ένα πρόσωπο του Ιησού Χριστού δεν υπάρχουν δύο φύσεις, αλλά μόνο μία, η Θεία, διότι δεν δεχόταν πως ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, ως άνθρωπος, είχε ομοούσια φύση με την μητέρα του, την Κυρία Θεοτόκο. Το καίριο και κύριο αυτό δογματικό ολίσθημα ο Ευτυχής επιχειρούσε να δικαιολογήσει λέγοντας ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε από τη Θεία του φύση. Έτσι ο Ευτυχής ακύρωνε το έργο της Θείας Οικονομίας.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, ο Ευτυχής καθαιρέθηκε, από Ενδημούσα Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία συγκλήθηκε με Πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο τον Άγιο Φλαβιανό. Ο αιρεσιάρχης Ευτυχής, όμως, συνεργούντος του Χρυσαφίου, κατάφερε να πετύχει αποκατάστασή του με σύγκλιση μεγάλης συνόδου στήν Έφεσο, όπου αυτή τη φορά προήδρευε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Διόσκορος. Η σύνοδος αυτή έγινε το 449 και ονομάστηκε Ληστρική, λόγω των θλιβερών και αντιεκκλησιαστικών γεγονότων που σημειώθηκαν κατά την διάρκειά της.

Ο Διόσκορος

Αγιος Εφραίμ ο Σύρος...περι αγαπης.

Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, στο κείμενο που ακολουθεί, καταδεικνύει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχει πράγματι Αγάπη:

-Εκείνος που έχει αγάπη δε ζηλεύει, δε φθονεί, δεν κατατρέχει, δε χαίρεται με την πτώση των άλλων, δεν εξευτελίζει αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, αλλά τον συλλυπείται και τον συμπαραστέκεται και τον ανακουφίζει, δεν παραβλέπει τον αδελφό στην ανάγκη του, αλλά τον συμπαραστέκεται, και πεθαίνει μαζί του, εκτελεί το θέλημα του Θεού, και είναι μαθητής του.

Διότι ο ίδιος ο καλός μας Δεσπότης είπε: -Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο.

Εκείνος που έχει αγάπη ποτέ δεν αποκτά κάτι για τον εαυτό του, δε θεωρεί τίποτε δικό του, αλλά όλα όσα έχει τα προσφέρει κοινά σε όλους.

Εκείνος που έχει αγάπη κανέναν δε θεωρεί ξένο, αλλά όλους τους έχει δικούς του, δεν παροργίζεται, δεν ξιπάζεται, δε φουντώνει από οργή, δε χαίρεται για την αδικία που γίνεται, δεν εξακολουθεί να ψεύδεται, κανέναν δε θεωρεί εχθρό, παρά μόνο τον Διάβολο.

Εκείνος που έχει αγάπη όλα τα υπομένει, είναι ευεργετικός, είναι μακρόθυμος.

 

ΕΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΕΛΠΙΣΘΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ..... .( ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ).

Εάν ο άνθρωπος απελπισθεί από κάθε άλλη βοή­θεια και δέσει σφιχτά την ελπίδα του στον Θεό μοναχά, και ταπεινωθεί και δεν λογαριάζει για τίποτα τον εαυτό του, τότε θα νοιώσει να τον σκεπάζει η θεϊκή ευσπλα­χνία και να του δίνει κάποια δύναμη ώστε να μην υπάρ­χει τίποτα πια για να τον φοβερίζει, κι’ ούτε καμμιά ανά­γκη για να τον κάνει να τη συλλογισθεί.

Όλα του φαί­νονται σαν να μην υπάρχουνε, κι’ αυτός ελαφρός σαν πνοή γεμάτη δύναμη, χαρά, ελπίδα και αγάπη (γιατί η α­ληθινή αγάπη βγαίνει από την πίστη κι’ από την ελπί­δα), πετά υψηλά, γλυτωμένος από το βάρος της σαρκός κι’ από τις μάταιες φροντίδες τις σαρκικής διάνοιας, ή­γουν τη φιλοδοξία, τον μωρό ζήλο να ερευνήσει το μυ­στήριο του κόσμου, κι’ όλες τις άλλες μικρολογίες με τις οποίες είναι δεμένη η ζωή μας.

Αυτή είναι μια κατά­σταση αλλόκοτη κι’ απίστευτη, είναι η είσοδος εις την βασιλείαν του Θεού, που λέγει ο Κύριος, και που δεν λέ­γεται με λόγια, γιατί, δεν είναι ένας σαρκικός ενθουσια­σμός της διάνοιας, αλλά μια λύτρωση που γίνεται με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και δεν υπάρχουνε και λόγια σε τούτον τον κόσμο με τα οποία να ειπωθεί. Γι’ αυτό ο Κύριος, λέγοντας «βασιλεία του Θεού» ή «βασιλεία των ουρανών», δεν εξήγησε ποτέ τί είναι αυτή η «βασιλεία», αλλά μας δίδαξε μοναχά με τί τρόπο θα την αξιωθούμε.

Για να γεννηθεί ο άνθρωπος ο πνευματικός και για να βγει στο φως από το σκοτάδι, είναι ανάγκη να βασα­νισθεί, όπως γίνεται με τη γέννα του σαρκικού ανθρώ­που. Γι’ αυτό λέγει ο Χριστός: «Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν». Και στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζει κανένας πως ο Παύλος και ο Βαρνά­βας επήγαν στο Ικόνιον και στην Αντιόχεια «επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, παρακαλούντες εμμένειν τη πίστει και ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού».

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809) 14 Ιουλίου

      

Για τον Άγιο Νικόδημο τρέφουμε οι ορθόδοξοι Έλληνες μεγάλο θαυμασμό και βαθειά ευγνωμοσύνη. Η απόπειρα απόδοσης Βίου, «Συναξαρίου», του συγγραφέα του «Μεγάλου Συναξαριστού», ξεπερνάει τη συνηθισμένη μας τόλμη, αλλά όχι και το χρέος να εκφράσουμε σε λίγες έστω γραμμές απέραντη τιμή γι’ αυτόν τον νέο Άγιο, που φώτισε το πιο βαθύ σκοτάδι των τελευταίων χρόνων της σκλαβιάς του γένους μας.

Γεννήθηκε στη Νάξο στα 1749, από γονείς καλλιεργημένους και πλούσιους. Πολύ μικρός έδειξε εξαιρετική ικανότητα στα γράμματα και σπάνια φιλομάθεια. Στα 1765, σε ηλικία 16 ετών, ο Νικόλαος Καλλιβούρτσης, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου, αποστέλλεται από τον Επίσκοπο του νησιού τουστην περίφημη Σχολή της Σμύρνης να σπουδάσει. Μένει στη Σχολή πέντε χρόνια, όπου φανερώνει ασυνήθιστα πνευματικά χαρίσματα και υπέροχο ήθος.

Από αυτά τα εφηβικά του χρόνια μεταφέρουμε λίγα, απ’ όσα διέσωσαν οι βιογράφοι του, όσο για να γνωρίσουμε την αξιοθαύμαστη βιοτή ενός γεννημένου στη σκλαβιά Έλληνα σπουδαστή, που αναδείχτηκε φάρος παιδείας και αγιότητας και πλούτισε τη νεότερη Ελλαδική Εκκλησία με έργα Ορθοδόξου πίστεως και πνευματικής οικοδομής ανεκτίμητα.

Στη Σχολή, γράφουν, προκάλεσε την έκπληξη και το θαυμασμό δασκάλων και συμμαθητών για τηνεξαιρετική μνήμη, τη φωτεινή κρίση και το λαμπρό ήθος, τον ονομάζουν «εξαίσιον θαύμα της εποχής». Είχε συσπουδαστές τους μετέπειτα Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτο τον Ζ’ και Γρηγόριο τον Ε’ και άλλους άνδρες επισημότατους, οι οποίοι αναδείχτηκαν Ιεράρχες και Λογάδες, Δάσκαλοι του Γένους στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού. Γνώριζε απ’ έξω όχι μόνον τις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές ακόμη πραγματείες, αλλά και όλους τους ποιητές, τους ιστορικούς, παλαιούς και νέους, Έλληνες και Λατίνους, καθώς και τα συγγράμματα των Ελλήνων Πατέρων. Έφτανε να διαβάσει ένα βιβλίο μία φορά και να το θυμάται σ’ όλη τη ζωή του.

Στην τρικυμία της μοναχικής ζωής

Η μοναχική ζωή είναι ένα πνευματικό ταξίδι μέσα σε θάλασσα θλίψεων, δοκιμασιών και αγώνων, με σκοπό τη συνάντηση της ψυχής με τον Χριστό στο λιμάνι της αιώνιας μακαριότητας.

Μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, ο Κύριος έδωσε εντολή στους μαθητές Του να διασχίσουν μόνοι τους τη θάλασσα. Και ενώ βρέθηκαν να παλεύουν με τα κύματα, Εκείνος ήρθε κοντά τους, περπατώντας πάνω στα νερά. Ο Πέτρος, με πίστη δυνατή, τόλμησε να Τον πλησιάσει. Όμως όταν φοβήθηκε, άρχισε να βυθίζεται. Και τότε ο Κύριος, με αγάπη και αυστηρότητα, τον στήριξε και τον επανέφερε στο πλοίο.

Αυτή η σκηνή απεικονίζει τη μυστική πορεία κάθε ψυχής που αφιερώνεται ολοκληρωτικά στον Θεό. Όπως οι μαθητές, έτσι και οι αφιερωμένοι στον Θεό αφήνουν πίσω τους τα εγκόσμια, και παίρνουν τον δρόμο προς την αντίπερα όχθη, τον δρόμο της αιώνιας ένωσης με τον Νυμφίο Χριστό.

Όμως σ’ αυτό το ταξίδι δεν λείπουν οι θύελλες. Ο Κύριος φαίνεται να απομακρύνεται, και οι θλίψεις πλημμυρίζουν τη βάρκα της ψυχής. Εκεί, μέσα στη μοναξιά του πόνου, καλείται η ψυχή να μείνει σταθερή, να αγωνιστεί, να μη δειλιάσει, αλλά με ταπεινή πίστη να συνεχίσει να κωπηλατεί.

Η ζωή του μοναχού, λέγει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι θάλασσα. Το πλοιάριο που τον διασώζει είναι η μετάνοια. Η δύναμη που τον σπρώχνει είναι ο φόβος του Θεού. Ο άνεμος που τον προωθεί είναι οι στεναγμοί της καρδιάς. Κι έτσι, ο Θεός τον οδηγεί στο γλυκύ λιμάνι της θείας αγάπης, εκεί όπου η ψυχή σμίγει μυστικά με τον Ουράνιο Νυμφίο της.

Και όταν όλα τελειώσουν, όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, τότε αρχίζει η άπαυστη μακάρια ζωή, η αιώνια ανάπαυση, η χαρά της αιωνιότητας κοντά στον Κύριο.

( Του Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου)

•

Η μοναχική πορεία είναι ένα ταξίδι πίστης και εμπιστοσύνης, με καταιγίδες και δοκιμασίες, αλλά και με τη βεβαιότητα πως στο τέλος θα φτάσουμε στην ακτή της αιώνιας μακαριότητας, όπου ο Χριστός μας περιμένει.

Προς κάθε ψυχή που αγωνίζεται μέσα στη σιωπή της υπακοής, της προσευχής και των δακρύων, για να φτάσει στη θεία ένωση με τον Νυμφίο Χριστό.

Μην αποκάμεις στο πέλαγος των θλίψεων. Στο τιμόνι της πίστεως, σε καθοδηγεί ο Χριστός.

Ο επόμενος Πατριάρχης θα είναι ο Ελπιδοφόρος - Γέροντας Μεθόδιος, Γρηγόρης Σερέτης

 

Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ 13 Ιουλίου

Να, συν τοις άλλοις, πως η Εκκλησία υμνεί τον αρχάγγελο Γαβριήλ σ' αυτή τη γιορτή του:

«Θρόνω παριστάμενος τῆς τρισηλίου Θεότητας καὶ πλουσίως λαμπόμενος, ταὶς θείαις λαμπρότησι, ταὶς ἐκπεμπομέναις, ἀπαύστως ἐκεῖθεν, τοὺς ἐπὶ γῆς χαρμονικῶς, χοροστατοῦντας καὶ εὐφημούντας σέ, παθῶν ἀχλύος λύτρωσαι, καὶ φωτισμῶ καταλάμπρυνον, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, πρεσβευτὰ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Τῶν ἀσωμάτων λειτουργῶν ὡς πρωτεύων, τὸ πρὸ αἰώνων ὁρισθὲν ὄντως μέγα, σὺ Γαβριὴλ πεπίστευσαι μυστήριον, τόκον τὸν ἀπόρρητον, τῆς ἁγίας Παρθένου, Χαῖρε, προσφωνῶν αὕτη, ἡ κεχαριτωμένη. Χρεωστικῶς σὲ ὅθεν οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ ἀεὶ μακαρίζαμεν».

Για ποιον λόγο γίνεται μνεία την Συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, δεν γνωρίζουμε. Ίσως να συνδέεται με κάποια ευεργεσία του Αρχαγγέλου που ποίησε αυτή την ημέρα στους Χριστιανούς ή να συνδέετε με το γεγονός ότι η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ήθελε να δείξει με αυτή την εορτή την αφοσίωση της στον Αρχάγγελο Γαβριήλ και αυτό ίσως να έγινε περί τον 9ο μ.Χ. αιώνα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖος Ἀρχάγγελος, τῶν νοερῶν στρατιῶν, Τριάδος τὴν ἔλλαμψιν, καθυποδέχη λαμπρῶς, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, ὅθεν ἐκ πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, σῷζε ἀπαρατρώτους, τοὺς πιστῶς σὲ τιμώντας, καὶ πόθω ἀνευφημούντας, τὰ σὰ θαυμάσια.

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΤΡΙΧΕΡΟΥΣΑΣ (12 Ιουλίου)

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΙΧΕΡΟΥΣΑ

Στην εικόνα αυτή κατέφυγε με δίκαιο παράπονο και προσευχήθηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατώντας το κομμένο δεξί του χέρι, που συνέγραφε τους λόγους υπέρ των Αγίων Εικόνων και του κόπηκε από επιβουλή των εικονομάχων.

Η Παναγία θαυματούργησε συγκολλώντας και ζωογονώντας το νεκρό χέρι του και εκείνος της αφιέρωσε ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΧΕΡΙ, που η θέση του στην εικόνα το κάνει να φαίνεται σαν ένα ΤΡΙΤΟ χέρι της Παναγίας.

Η εικόνα μέχρι το 12 αιώνα μ.Χ. φυλαγόνταν στη Λαύρα του αγίου Σάββα, δωρήθηκε στον Άγιο Σάββα Αρχιεπίσκοπο Σερβίας, κτίτορα της μονής Χιλανδαρίου κατά την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους. Αυτός τη μετέφερε στη Σερβία, από όπου αργότερα μετακομίστηκε με θαυμαστό τρόπο στο Άγιο Όρος, κατά τις διαταραχές που συνέβησαν στη Σερβία , ο ημίονος που την μετέφερε πάντοτε προ του στρατεύματος στις διάφορες μάχες χάθηκε και προχωρώντας μόνος του έφθασε μέχρι το Χιλανδάρι.

Ο βίος της Αγίας Ευφημίας και το θαύμα εν Χαλκηδόνα (11 Ιουλίου -16 Σεπτεμβρίου)

ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ Η΄ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΗΠΩΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΙ ΤΟΥΣ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ ΔΙΟΤΙ ΤΟΥΣ "ΕΛΕΓΧΕΙ" Η ΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ;

 

 

Ο βίος της Αγίας

Η  Αγία Ευφημία έζησε κατά τούς χρόνους του Διοκλητιανού καί ήθλησε τό έτος 303. Κατήγετο από την Χαλκηδόνα. Ήτο θυγάτηρ του περιφανούς και πλουσίου Συγκλητικού Φιλόφρονος και της ευσεβούς και φιλοπτώχου Θεοδοσιανής. Η  Αγία επαιδαγωγήθη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου»  διό ηγάπησε τόν Χριστό , την παρθενίαν και την μετά ζήλου ομολο­γίαν του Χριστού.

O ανθύπατος της  Ανατολής Πρίσκος εχων συγ­κάθεδρον τον φιλόσοφον και ιερέα του Άρεως  Απελ­ιανόν, εκήρυξε,  κατά την απόφασιν και εντολήν του Διοκλητιανού, διωγμόν κατά των Χριστιανών εις την Ανατολήν. Κατά την εορτήν του ψευδωνύμου Θεού Άρεως εζήτησε άπαντες οι κάτοικοι να  προσέλθουν εις την εορτήν. Όσoι δεν θα προσήρχοντο θα ετιμωρούντο με φοβερά κολαστήρια. Οι χριστιανοί καθ' ομά­δας εκρύπτοντο άλλοι εις οικίας και άλλοι εις ερημι­κάς περιοχάς. Ή Αγία  Ευφημία  ηγείτο μιας τοιαύτης ομάδος στηρίζουσα τούς πιστούς διά του φλογερού λόγου της.

Συνελήφθη η Αγία μετά των τεσσαράκοντα εννέα μελών της ομάδος της. Εις την πρόσκλησιν του Πρί­σκου νά θυσιάσουν εις τό είδωλον του Άρεως η Αγία και η  ομάδα της ηρνήθησαν με τόλμην και παρρη­σίαν, από την απάντησίν των εθυμώθη ο Πρίσκος και έδωκεν εντολήν να  δέρουν επί είκοσι ημέρας τους Αγίους και να τους φυλακίσουν. Μετά τας είκοσι ημέρας εδοκίμασε και πάλιν να πείσει τούς μάρτυρας να θυσιάσουν. Μετά την αρνησίν των, τους έδειραν τόσον, ώστε κατεπονήθησαν οι δέροντες στρατιώται. Τότε τούς λοιπούς μάρτυρας ο Πρίσκος έκλεισεν εις την φυλακήν, την δε Αγίαν προσεπάθησε να την πεί­σει να θυσιάσει. Μετά την άρνησίν της και την ομολο­γίαν της πίστεώς της εις τον Χριστόν την έβαλον εις τον τροχόν και έτσι κατεκόπτετο όλον το σώμα της Αγίας. Κατά το μαρτύριόν της η Αγία προσηύχετο διαρκώς. Μετά το πέρας της προσευχής της θαυμα­τουργικώς ελύθη από τον τροχόν και αποκατεστάθη τέλειον και υγιές το σώμα της. Εν συνεχεία  ερρίφθη η Αγία εις πυρακτωμένην κάμινον. Οι προεστώτες των υπηρετών Σωσθένης και Βίκτωρ ηρνήθησαν να ρίψουν την Αγίαν εις την κάμινον, διότι έβλεπον να ίνστανται παρά το πλευρόν της Αγίας δύο φοβεροί άν­δρες, οι οποίοι απειλούσαν ότι  θα διασκορπίσουν το πυρ. Ο Σωσθένης και ο Βίκτωρ ομολόγησαν τον Χρι­στόν και εμαρτύρησαν.  Προσευχηθείσα  η  Αγία ερρί­φθη εις την κάμινον. Η φλόξ δεν ήγγισε την Αγίαν, αλλά διεσκορπίσθη έξω της καμίνου και έκαυσε πολλούς.

Η Αγία Όλγα η Ισαπόστολος (11 Ιουλίου) πατριο ημερολογιο

Υπάρχει, λοιπόν, Αγία Όλγα, η όποια είναι και Ισαπόστολος. Τον τίτλο πού τον έχουν ελάχιστοι της τον έδωσε η Αγία μας Εκκλησιά, διότι συνετέλεσε πολύ, 

όπως και οι Απόστολοι, για τη διάδοση και εξάπλωση του Χριστιανισμού.

Η Αγία Όλγα γεννήθηκε το 895 μ.Χ. στη Ρωσία. Οι γονείς της ήσαν χωρικοί. Την νυμφεύτηκε ο ηγεμόνας του Κιέβου Ιγκόρ. Την πήρε για το κάλλος της, την εξυπνάδα της και την αρετή της.

Το 945 όμως, δολοφονήθηκε ο σύζυγος της και έως ότου ενηλικιωθεί ο γιός της Σβιατοσλάβ έγινε αντιβασίλισσα. Τότε έδειξε μεγάλες διοικητικές ικανότητες. Η πολιτική 

σταδιοδρομία της υπήρξε μεγάλη. Τακτοποίησε τα οικονομικά του Κράτους.

Προόδευε τότε το Κράτος εις όλους τους τομείς. Ανεδείχθη η Όλγα ικανοτάτη εις την Διοίκηση.

Σπουδαιότερα όμως υπήρξε η θρησκευτική σταδιοδρομία της. Υπήρξε, καθώς λέγει ο Νέστωρ, η ανατολή και το άστρο της Σωτηρίας της Ρωσίας. Κατέβαλε μεγάλες 

προσπάθειες δια τον εκχριστιανισμό του Ρωσικού λάου. Η ζωή της ομοιάζει με την ζωή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Όπως Εκείνος εργάστηκε για την επικράτηση του 

Χριστιανισμού, έτσι και αυτή αγωνίστηκε δια την εξάπλωση του Χριστιανισμού εις τας αχανείς χώρας της Ρωσίας.