Παρασκευή 11 Ιουλίου 2025

Πατερικό Ανθολόγιο...Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


Πραγματικά, τέτοια είναι η ευθύτητα και η ειλικρίνεια, πράγμα που ο Θεός επιζητεί πάρα πολύ σ' όλες τις περιπτώσεις.
Τέτοια είναι η αρετή, κάτι το ευχάριστο και εύκολο, όπως πάλι η πονηριά είναι κάτι το διεστραμμένο, το πολύμορφο και δαιδαλώδες, που οδηγεί σε αδιέξοδο και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε από τα ίδια τα πράγματα.
Εκείνος που θέλει να πει ψέματα και να συρράψει δολιότητες, σκέψου πόσα επιχειρεί, πόση μηχανορραφία χρειάζεται, πόσα λόγια προσποιητά, πόση δεινότητα.
Εκείνος όμως που λέει την αλήθεια, δεν χρειάζεται κόπο, ούτε δυσκολία, ούτε υποκρισία, ούτε τεχνάσματα, ούτε τίποτα παρόμοιο, γιατί η αλήθεια ακτινοβολεί μόνη της.
Γιατί, όπως ακριβώς τα άσχημα σώματα έχουν ανάγκη από πολλά εξωτερικά τεχνάσματα και από πολλές επινοήσεις που να συγκαλύπτουν τη φυσική ασχήμια, ενώ τα εκ φύσεως όμορφα, όταν αγωνίζονται, λάμπουν από μόνα τους, έτσι μπορούμε να διαπιστώσουμε το ίδιο πράγμα και ανάμεσα στο ψεύδος και την αλήθεια, ανάμεσα στην κακία και στην αρετή.
Τέτοιο πράγμα είναι η πονηρία. Σκοτίζει το λογισμό και οδηγεί στον γκρεμό, εκείνον που παρεκτράπηκε από το σωστό δρόμο έστω και μία φορά.


 

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΠΕΤΡΟ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟ (Ὃσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)


Αποτέλεσμα εικόνας για όσιος εφραίμ ο σύροςΧαίρετε, άγιοι Απόστολοι, βασιλείς του Χριστού· διότι σ’ εσάς εμπιστεύθηκε την επουράνια και την επίγεια βασιλεία. Σας έδωσε την εξουσία να κυβερνάτε και να φροντίζετε και τους δυο θρόνους, θέλοντας από τη μια να αποκατασταθεί η κληρονομιά της επίγειας βασιλείας, από την άλλη να αστράψει η δόξα, να πλεονάσει η ομορφιά, να φανερωθεί το φως, να γίνουν γνωστά τα μυστήρια, να κηρυχθεί η δύναμη της επουράνιας βασιλείας.


Χαίρετε εσείς που είστε το άλας της γης, που ποτέ δεν μπορεί να χάσει τη δύναμή του. Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου (Ματθ. 5:13-14), που μένει στην ανατολή και λάμπει παντού, που φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, που καίει χωρίς ξύλα. Το λυχνάρι είναι ο Χριστός, και λυχνοστάτης ο Πέτρος, και λάδι η χορηγία του Αγίου Πνεύματος.
Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου, στο οποίο υποχωρεί η νύχτα όλη· που δεν το σκιάζει η νεφέλη, δεν το αντιμάχεται η καταιγίδα, ούτε η λαίλαπα το πλησιάζει, απεναντίας φωτίζονται μ’ αυτό τα σκοτάδια που έχουμε μέσα μας, φανερώνονται τα κρυφά, διασαφηνίζονται τα ασαφή, καθαρίζονται οι λογισμοί.
Χαίρετε εσείς που είστε οι σφραγιστές των ιερέων (1), οι εκπαιδευτές των διδασκάλων, οι ψαράδες των εθνών, οι κήρυκες των λαών, οι παιδαγωγοί των δικαίων, οι πλύντες των αμαρτωλών, οι σφάκτες της αμαρτίας, οι φωτιστές των απίστων, οι ανίκητοι φύλακες, οι δραστήριοι έμποροι.
Χαίρετε εσείς που είστε οι χαλκουργοί και της δικής μου φωνής, οι χορηγοί της αμαρτωλής γλώσσας μου, οι ενδυναμωτές της αδυναμίας μου, οι γυμναστές της παρρησίας μου, οι τεχνίτες των λόγων μου.
Χαίρετε εσείς που δεν κρατάτε σακκούλι (Ματθ. 10:9-10) και όμως γεμίσατε με πλούτο όλη την οικουμένη· εσείς που δεν είχατε περιττό ραβδί, και όμως διώξατε τους λύκους από παντού· εσείς που δεν είχατε δεύτερο χιτώνα, και όμως ντύθηκαν από σας βασιλιάδες· εσείς που δεν είχατε διπλά υποδήματα, και όμως ταράξατε τη γη με τις πορείες σας και οι νεφέλες έτρεχαν κάτω από τα πόδια σας. Οι Άγγελοι έδειχναν το δρόμο, τακτοποιώντας τον, η θάλασσα επίσης καθώς βαδίζατε στην επιφάνειά της σας κρατούσε σαν πλοία ιστιοφόρα. Εσείς που δεν είχατε ασημένια νομίσματα στη ζώνη σας, και δεν είχε το βαλάντιό σας χρυσάφι, όμως δανείζατε από το σακκούλι σας πολλά στους χωλούς· και όταν άγγιξε ο τυφλός τη ζώνη σας, άρχισε να μετρά την πάροδο των ημερών, και να υπολογίζει με τα μάτια του τον ήλιο, και να δείχνει με το δάχτυλό του τα αστέρια, κάτι που προηγουμένως δεν το γνώριζε.

Τῶν Ἁγίων Πέτρου καἰ Παῦλου τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων (29 Ἰουνίου)

Ἅγιοι Πέτρος καί Παῦλος Πρωτοκορυφαίοι Ἀπόστολοι (29 Ἰουνίου)


Ο Απόστολος Πέτρος εγεννήθηκε στη μικρή πόλη Βηθσαϊδά κοντά στη λίμνη Γεννησαρέτ, όπου ασκούσε το επάγγελμα του αλιέως με τον αδελφό του Ανδρέα, κληθέντα και αυτόν στο αποστολικό αξίωμα,
και με τους υιούς του Ζεβεδαίου Ιάκωβο και Ιωάννη, γενόμενους επίσης Αποστόλους.

Το όνομά του απαντά στην Καινή Διαθήκη υπό τέσσερις τύπους:
α) Συμεών (εκ του Sim Un, σημιτικού τύπου).
β) Σίμων (κοινότερος τύπος, εξελληνισμένη σύντμηση του προηγούμενου).
γ) Κηφάς (από το αραμαϊκό Kepha, που σημαίνει πέτρα).
δ) Πέτρος (παράφραση της προηγούμενης αραμαϊκής επωνυμίας, η οποία εδόθηκε στο Σίμωνα από τον Χριστό).

Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης η Ιωνάς. Οι γονείς του ανήκαν στους λιγοστούς πιστούς ευσεβείς Ιουδαίους της εποχής τους, οι οποίοι επερίμεναν εναγώνια τον Μεσσία και τη μεσσιανική εποχή κατά
την οποία θα ετερματίζετο η κακοδαιμονία της ανθρωπότητος.

Από το γεγονός ότι ο Πέτρος είχε την πεθερά του, την οποία εθεράπευσε ο Κύριος, στην Καπερναούμ, προκύπτει ότι ήταν έγγαμος. Δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα το όνομα της συζύγου του, καλουμένης
Ιωάννας υπό των Ανατολικών και Περπετούης υπό των Δυτικών. Ούτε είναι γνωστό αν η σύζυγός του εζούσε ακόμη, όταν ο Απόστολος Πέτρος εκλήθηκε στο αποστολικό αξίωμα.

Ο Πέτρος και ο Ιωάννης καλούνται «αγράμματοι και ιδιώται» από τα μέλη του Συνεδρίου, σημείο ότι δεν είχαν φοιτήσει στις λόγιες ραββινικές σχολές. Είχαν όμως μαθητεύσει στον Τίμιο Πρόδρομο. Τούτο
είναι βέβαιο για τους υιούς του Ζεβεδαίου και για τον Ανδρέα, πιθανώς δε και για τον Σίμωνα Πέτρο.

Η κλήση του Πέτρου στο αποστολικό έργο έγινε βαθμιαίως. Όταν τον επαρουσίασε ο αδελφός του Ανδρέας στον Κύριο, με τους λόγους «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν», έλαβε την επωνυμία Κηφάς. Ήταν παρών
κατά το θαύμα στην Κανά και εγκαταστάθηκε μετά με τον Κύριο στην Καπερναούμ. Εκλήθηκε οριστικά μετά την πρώτη θαυμαστή αλιεία, γενόμενος έτσι «αλιεύς ανθρώπων».


Ο ενθουσιώδης και ευσεβής Πέτρος επέταξε τα δίχτυα από τους πρώτους και ακολούθησε τον Κύριο πιστά. Λόγω του δυναμικού χαρακτήρος του και της ιδιαίτερης αφοσιώσεώς του στον Κύριο αξιώθηκε να
έχει εξαιρετική θέση μεταξύ των Αποστόλων και να ομιλεί συχνά εκ μέρους αυτών. Ομολόγησε πρώτος ότι ο Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος». Ο Κύριος εξετίμησε αυτή την ομολογία και τον

διαβεβαίωσε πως επάνω σε αυτή την ομολογία πίστεως, που έγινε κατ’ αποκάλυψιν Θεού Πατρός, «οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν».
Κατά την εβδομάδα των παθών και μετά την Ανάσταση ο Πέτρος αποτελεί κεντρικό πρόσωπο στα Ευαγγέλια. Έτσι στο Μυστικό Δείπνο αρνείται προς στιγμήν τη νίψη των ποδών του από τον Κύριο, αγωνιά
κατόπιν να μάθει ποιός είναι ο προδότης, διαμαρτύρεται, διότι στην προς τον Κύριο ερώτησή του «Κύριε, που υπάγεις;», έλαβε από Αυτόν την απάντηση «όπου εγώ υπάγω ου δύνασαί μοι νυν
ακολουθήσαι», και τέλος υπόσχεται στον Κύριο ότι θα θυσιάσει την ψυχή του για Εκείνον και δεν θα σκανδαλισθεί από το επερχόμενο Πάθος Του. Κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά ο Ιησούς στην μετά του
Πέτρου στιχομυθία του είπε σε αυτόν τα εξής χαρακτηριστικά: «Σίμων, Σίμων, ιδού ο σατανάς εξητήσατο υμάς του συνιάσαι ως τον σίτον. Εγώ δε εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου. Και συ ποτε
επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου». Πράγματι δε, δεν εξέλιπε η πίστη του Πέτρου, αν και αρνήθηκε τον Διδάσκαλο τρεις φορές στην αυλή του αρχιερέως. Ένεκα της υπέρ αυτού δεήσεως του Κυρίου,
ήλθε στον εαυτό του, μετανόησε και έκλαψε πικρά για την πράξη του και αξιώθηκε πρώτος αυτός από τους Αποστόλους να διαπιστώσει το γεγονός της Αναστάσεως και πρώτος να δει τον Αναστάντα Κύριο.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2025

Πώς θα σωθούμε: Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους.




α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο.
Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς;
Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;
Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου.
Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη.
Αν για έναν και μόνο υπερήφανο λογισμό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά ο Εωσφόρος, πού σαν άγγελος ήταν το εκλεκτότερο δημιούργημα του Πλάστη, πόσο πρέπει να τιμωρηθείς εσύ, ο άνθρωπος, πού τόσες φορές και με τόσους τρόπους έχεις υπερηφανευθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων;
Αν για μια και μόνη παράβαση εξορίστηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο, τι πρέπει να πάθεις εσύ, που τόσες παραβάσεις και ανομίες κάνεις καθημερινά;
Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις θα παρηγορηθείς και θα καταλάβεις πώς οι θλίψεις, που δοκιμάζεις, είναι ασήμαντες μπροστά σ΄αυτές που θα σου άξιζαν, όταν μάλιστα έτσι καθαρίζεσαι και αποκτάς ελπίδα σωτηρίας.
Γιατί είναι σαν να χρωστάς σε κάποιον χίλια φλουριά, κι απ΄αυτά να πληρώνεις μόνο δέκα στο δανειστή σου, που σου χαρίζει μεγαλόψυχα τα υπόλοιπα.
β΄. Η παρηγοριά της προσευχής

Τό φοβερό πάθος τῆς κενοδοξίας



(Μοναχός Ἀγάπιος Λάνδος)
Περιφρόνησε, ψυχή μου, τη μάταιη δόξα του πλανεμένου κόσμου και αγωνίσου να νικήσεις το φοβερό πάθος της κενοδοξίας ακολουθώντας τρεις απλούς αλλά σωτήριους δρόμους.
Πρώτα, κάθε αρετή που έχεις και κάθε καλό έργο που πράττεις, κράτα το κρυφό, ώστε να μην το γνωρίζουν οι άνθρωποι. Να φαίνεσαι μικρός στους άλλους, κι ας είσαι μεγάλος στα μάτια του Θεού.
Έπειτα, όταν κάποιος σε επαινεί, να συλλογίζεσαι τις αμαρτίες σου που εκείνος αγνοεί. Να θλίβεσαι και να συντρίβεσαι βαθιά για αυτές, ώστε να μην δέχεσαι τους επαίνους, αλλά να θυμάσαι εκείνη την ώρα τις πτώσεις σου.
Κι ακόμα, να στοχάζεσαι πάντοτε πως ό,τι καλό έχεις, το χρωστάς στον Ευεργέτη Θεό. Κανένα καλό δεν είναι δικό μας· όλα Του ανήκουν.
Μάθε τέλος πως οι θυγατέρες της κενοδοξίας είναι επτά και σέρνουν την ψυχή στην απώλεια. Η καύχηση, όταν υπερηφανεύεσαι για πλούτη, εξυπνάδα ή γνώση. Η ματαιόδοξη εφευρετικότητα, όταν ζητάς πρωτοτυπίες όχι για το καλό αλλά για τη φήμη σου. Η υποκρισία, να παριστάνεις τον ευλαβή και τον ενάρετο. Η απείθεια, η ισχυρογνωμοσύνη και το πείσμα. Η ασυμφωνία, που δεν βρίσκεις κοινό δρόμο με τους άλλους. Η φιλονικία και η παρακοή.
Φυλάξου απ’ αυτές, και θα βρεις την ειρήνη και την αληθινή δόξα στα μάτια του Θεού.
Η αληθινή δόξα δεν βρίσκεται στα μάτια των ανθρώπων, αλλά στη σιωπηλή και ταπεινή ζωή που βλέπει μόνο ο Θεός. Η κενοδοξία γεννά πληγές στην ψυχή και φέρνει πτώσεις.
Απόφευγε τη φήμη και τον θαυμασμό του κόσμου. Ταπείνωσε τον εαυτό σου και απόδοσε κάθε καλό έργο στο έλεος του Θεού. Έτσι θα βρεις γαλήνη.
Σ’ εκείνες τις ψυχές που παλεύουν σιωπηλά, μακριά από τα βλέμματα του κόσμου, και ζουν για το βλέμμα του Χριστού.
«Η δόξα τούτου του κόσμου είναι σκιά. Ζήσε για τον Ουρανό.»

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίων Κύρου καὶ Ἰωάννου τῶν Ἀναργύρων καὶ Θαυματουργῶν καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς 28 Ιουνίου


«Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων καὶ Θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου· καὶ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀθανασίας καὶ τῶν τριῶν αὐτῆς θυγατέρων καὶ παρθένων Θεοδότης, Θεοκτίστης καὶ Εὐδοξίας».
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κύρος καὶ Ἰωάννης, Ἀθανασία, Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία († 31 Ἰανουαρίου) ἄθλησαν κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Σήμερα ἑορτάζεται ἡ εὕρεση τῶν ἱερῶν λειψάνων αὐτῶν. Ἡ Σύναξή τους ἐτελεῖτο «ἐν τοῖς Φωρακίου καὶ ἐν ταῖς Ἀρκαδιαιναῖς».
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, τῇ ἐνεργείᾳ, ἀναβλύζοντα, θαυμάτων ῥεῖθρα, ἀναργύρως τὰ σεπτὰ ἡμῶν λείψανα, ἐκ τῶν λαγόνων τῆς γῆς κόσμῳ ἔλαμψαν, Κῦρε θεόφρον, Ἰωάννη τε ἔνδοξε· ὅθεν ἅπαντες, τὴν τούτων τιμῶντες εὕρεσιν, αἰτοῦμεν δι’ ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Χειρόγραφον εἰκόνα.
Τὸ μέγα ἰατρεῖον τῆς οἰκουμένης, τὸ ζεῦγος τοῦ Χριστοῦ τὸ πεποθημένον, τοὺς φωστῆρας τοὺς ἐκλάμποντας, ταῖς αὐγαῖς τῶν ἰάσεων, ὑμνήσωμεν πιστοὶ μεγαλοφώνως, ἔνδον τοῦ ναοῦ αὐτὸν βοῶντες· Κῦρος καὶ Ἰωάννης, οἱ χορηγοὶ τῶν θαυμάτων, καὶ ἰατροὶ τῶν νοσούντων, αὐγάζουσι τὰ πέρατα.

Γέροντας Μεθόδιος : «Μας εκδικούνται επειδή πάμε κόντρα στον πατριάρχη» - Σερέτης Γρηγόρης


 

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2025

Ο μπελάς του καθαρίσματος...



Κανείς δέν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί:
+ τά κάστανα, ἐξωτερικά, ἔχουν βελόνες πού τρυπᾶνε τά χέρια·
+ τά φραγκόσυκα ἔχουν ἀγκάθια, πού μπαίνουν στό δέρμα·
+ τά καρύδια ἔχουν πράσινη, χονδρή σάρκα, πού μαυρίζει τά χέρια·
+ τά ἀμύγδαλα ἔχουν σκληρό περίβλημα, πού θέλει σπάσιμο.
Κανείς! Ποτέ! Καί κανείς δέν σταμάτησε νά τά τρώει, ἐπειδή τοῦ δη­μιουργοῦν μπελάδες στό καθάρισμα. Ἤρεμα καί ἁπλᾶ, παραμερίζουμε τά ἐξω­τε­ρικά ἀγκάθια, ἀφαιροῦμε τήν ἐνοχλητική φλούδα καί ἀπολαμβάνουμε τόν νό­­στιμο καρπό!
Γιατί ἆραγε νά μή συμβαίνει τό ἴδιο καί στίς σχέσεις μας μέ τούς συναν­θρώ­πους μας; Γιατί νά μετρᾶμε τόσο:
+ τήν κάποια ὀξύτητα στά λόγια τους·
+ τήν κάποια περιφρόνηση στό βλέμμα τους·
+ τήν κάποια παραξενιά στήν συμπεριφορά τους;
Γιατί νά μήν φροντίζουμε, μέ τήν ἴδια γαλήνη καί ὑπομονή, μέ τήν ἴδια ἠρεμία καί ἁπλότητα, νά παραμερίζουμε τήν ὅποια ἐξω­τε­ρι­κή τους στρι­φνά­δα καί ἰδιοτροπία, γιά νά βροῦμε καί νά ἀπολαύσουμε τήν κρυμ­­­μένη ὀμορ­φιά τῆς ψυχῆς τους, πού ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ; Ὑπάρ­χει ἄνθρωπος, πού νά μήν κρύβει μέσα του ἕνα διαμάντι;
Καί νά σκεφτοῦμε, ὅτι ὁ ἅγιος Ἀντώνιος λέει:
- Ἀπό τόν πλησίον μας, δέν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς, τό ἄν θά κερδίσουμε κά­ποια διαμαντάκια ἤ ἄν θά γευθοῦμε κάποιους γλυκεῖς καρπούς. Ἀπό τόν πλη­σίον μας δέν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς μιά νοστιμιά τῆς ζωῆς μας. Ἀπό τόν πλησίον μας ἐξαρτᾶται αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή μας ἤ ὁ θάνατός μας! Γιατί, ἄν κερδίσουμε τόν ἀδελφό μας, κερ­δί­ζουμε τόν Θεό. Καί ἄν σκαν­δα­λί­σουμε τόν ἀδελφό μας, ἁμαρτάνουμε στόν Χριστό.
Εἶπε ὁ Χριστός: Ἡ πρώτη καί μεγάλη ἐντολή εἶναι: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου». Καί πρόσθεσε: Δεύτερη, ἐξ ἴσου μεγάλη: Καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν (Ματθ. 22, 37). Καί ἐπεξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Ἄν δέν ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, πού τόν βλέπεις, εἶναι ποτέ δυνατό νά ἀγαπᾶς τόν Θεό, πού δέν Τόν βλέπεις;» (Α’ Ἰω. 4, 20).
Τά ἴδια, μέ διαφορετικά λόγια, λέει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός:
- Ἡ σχέση μας μέ τόν πλησίον μας, δέν εἶναι ἡ στέγη στό οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ. Δέν χτίζομε σπίτι ἀρχίζοντας ἀπό πάνω πρός τά κάτω. Ἀντίθετα. Πρῶτα βάζουμε γερά θεμέλια. Καί μετά, πολύ μετά, φτάνουμε στή στέγη. Καί τό θεμέλιο εἶναι ἡ ἀγάπη.
Ἕνα ἁπλό παράδειγμα: Σοῦ λέει κάποιος μιά κουβέντα, πού σέ πικραί­νει. Τί πιό εὔκολο, νά τοῦ ἀπαντήσεις καί σύ καί μέ τόν ἴδιο τρόπο. Νά τόν «πατήσεις στόν κάλο» του. Καί τί θά βγῆ; Ὄχι μόνο θά τρυπήσης χειρότερα τά χέρια σου ἀπό τά ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἀλλά καί θά κάνεις μιά «ὡραία ἐπίδειξη» καί τῶν δικῶν σου ἀγκαθιῶν! Καί συνήθως συμβαίνει τά ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου νά εἶναι ἀγκαθάκια κάστανου, ἐνῶ τά δικά σου εἶναι … γαϊδουράγκαθα!
Ἄν ὅμως ἀγωνιστῆς νά μή τοῦ πεῖς τίποτε πού νά τόν πονέσει, τότε «κέρδισες» τόν ἀδελφό σου.


 

Ἄνδρας καὶ Γυνή ἐν τῷ θελήματι τοῦ Θεοῦ.



Ἄνδρας καὶ ἡ Γυνή εἰσὶν δύο πλάσματα τοῦ Θεοῦ, ἐξισωμένα ἐν τιμῇ, διαφοροποιούμενα ἐν διακονίᾳ, συναποτελοῦντα τὸ θαυμαστὸν καὶ ἱερὸν μυστήριον τῆς ζωῆς.
Ὁ Θεός ἔπλασεν τὸν ἄνδρα ὡς κεφαλήν, καὶ τὴν γυναῖκα ὡς καρδίαν· ἡ κεφαλὴ φωτίζει τὴν πορείαν, ἡ καρδία θερμαίνει τὴν ἀγάπην.
Ὁ ἄνδρας ἐδόθη ἐν τῇ λογικῇ δυνάμει, ἡ γυναῖκα ἐν τῷ βαθέως συναισθήματι· ἡ λογικὴ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν διάκρισιν, τὸ δάκρυ τῆς γυναικὸς κατανύγει τὴν ψυχήν.
Ὁ ἄνδρας κληθεὶς πρὸς τὸν ἡρωισμὸν τῆς πίστεως, ἡ γυναῖκα πρὸς τὴν παντελῆ θυσίαν τῆς ἀγάπης· ὁ ἡρωισμὸς μαρτυρεῖ τὴν ἀλήθειαν, ἡ θυσία καθαγιάζει τὴν ἀνθρωπότητα.
Ὁ ἄνδρας φέρει τὴν προαίρεσιν, ἡ γυναῖκα τὴν διαίσθησιν· ἡ προαίρεσις τὸ ἐλεύθερον ἐξασκεί, ἡ διαίσθησις τὸ θείον ἀνιχνεύει.
Ὁ ἄνδρας καθίσταται ὡς ἱερὸν σκεῦος σοφίας, ἡ γυναῖκα ὡς ἄγγελος παραμυθίας· ἡ σοφία ἀναβιβάζει πρὸς τὸ θεῖον, ἡ παραμυθία καταβιβάζεται καὶ περιθάλπει.
Ἡ φιλοδοξία τοῦ ἀνδρὸς ζητεῖ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἡ φιλοδοξία τῆς γυναικὸς τὴν ὑπερτέραν ἀρετήν· ἡ δόξα ἀνυψοῖ τὸ ὄνομα, ἡ ἀρετὴ θεοποιεῖ τὴν ψυχήν.
Ὁ ἄνδρας κρατεῖ τοὺς κανόνας, ἡ γυναῖκα ζῇ τὸ εὐαγγέλιον· οἱ κανόνες διδάσκουν τὴν ὀρθοδοξίαν, τὸ εὐαγγέλιον τελειοῖ εἰς τὴν ὁμοίωσιν.
Ὁ ἄνδρας λογίζεται, ἡ γυναῖκα ἀναπνέει τὸ ἔλεος· τὸ λογίζεσθαι ἐκφράζει εἰκόνα Θεοῦ, τὸ ἔλεος σφραγίζει τὸ καθ’ ὁμοίωσιν.
Ὁ ἄνδρας ὡς πέλαγος βαθεῖαν ἔχει ἀλήθειαν, ἡ γυναῖκα ὡς λίμνη ἀπαλύνει τὴν ὑπαρξιν μὲ τὴν ποίησιν τοῦ βίου.
Ὁ ἄνδρας ὡς αἰετὸς ὑψοῦται πρὸς τὸν οὐρανόν, ἡ γυναῖκα ὡς ἀηδόνιον ᾄδει τὴν μελωδίαν τῆς θείας ἀγάπης· τὸ ὑψοῦσθαι δηλοῖ τὴν λατρείαν, τὸ ᾄδειν δηλοῖ τὴν θυσιαστικὴν εὐχαριστίαν.
Ὁ ἄνδρας ὡς ναὸς κρατεῖ τὴν πίστιν, ἡ γυναῖκα ὡς ἅγιον βῆμα φανερώνει τὸ μυστήριον.
Ἔμπροσθεν τοῦ ναοῦ μετανοοῦμεν, ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου βήματος γονυκλτοῦμεν.
Ὁ ἄνδρας στέκει ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἱερεὺς τῶν κτισμάτων, ἡ γυναῖκα ἀρχίζει ἐκεῖ ὅπου ἀνατέλλει ὁ οὐρανὸς τῆς θείας οἰκονομίας.
Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα εἶναι δύο εἰδικές ἐκφράσεις τῆς θείας σοφίας, ποὺ ἀλληλοσυμπληρώνονται, ὥστε μὲ ἑνότητα καὶ ἀγάπη νὰ ὁδεύσουν πρὸς τὴν θέωσιν. Τὸ μυστήριο τῆς σχέσεώς τους, ὅπως ὁρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἱερὸς δρόμος ἁγιασμοῦ, ὄχι ἀνταγωνισμῶν ἢ κυριαρχίας, ἀλλὰ θυσιαστικῆς ἀγάπης.
Σὲ ὅποια θέσιν καὶ ἂν σὲ ἔθεσεν ὁ Θεός, ὡς ἄνδρα ἢ ὡς γυναῖκα, ἔχε εὐγνωμοσύνη, ταπείνωση καὶ διάθεσιν νὰ προσφέρεις. Ἡ θεία σοφία διαχέεται διαφορετικά σὲ ἕκαστον, ἀλλὰ ὁ προορισμὸς ὅλων εἶναι κοινός: ἡ ἔνωσις μὲ τὸν Χριστόν.
Ἀφιερώνεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀναζητοῦν νὰ ζήσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς ἀλληλοσυμπληρώσεως καὶ τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.

Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος 27 Ιουνίου



Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρ
ίσκονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους και Κρεμαστής Ηλείας.


Ο Άγιος Σαμψών, γεννήθηκε στη Ρώμη από πλουσίους αλλά ευσεβείς και ενάρετους γονείς. Ευφυής ως ήτο, σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και ιατρική. Επιθυμώντας από τη μικρή του ηλικία να ζήσει κατά το χριστιανικό πρότυπο ζωής, μεταχειρίσθηκε την ιατρική όχι ως επικερδές επάγγελμα αλλά για καθαρά φιλανθρωπικούς και ευεργετικούς σκοπούς. Προσέτρεχε χωρίς διακρίσεις σε οποιονδήποτε είχε την ανάγκη του βοηθώντας τον, παρηγορώντας τον και στηρίζοντάς τον στην πίστη. Όταν εκοιμήθησαν οι γονείς του, μοίρασε την μεγάλη περιουσία την οποία κληρονόμησε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί επισκέφθηκε όλα τα μοναστήρια. Εκεί έβρισκε ουσιαστικά καταφύγιο για να ηρεμεί και να μελετά τις Θείες Γραφές. Η φήμη του, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε προσέλκυσε την εύνοια και αυτού του μεγάλου αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Συγχρόνως η μεγάλη θεολογική του κατάρτιση και οι άλλες του αρετές, κίνησαν το ενδιαφέρον του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μηνά, ο οποίος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Κάποτε ο Ιουστινιανός προσβλήθηκε από βαρεία ασθένεια και ζήτησε τη βοήθεια του Αγίου. Ο Όσιος προσευχήθηκε θερμά και κατόρθωσε να σώσει τη ζωή του αυτοκράτορα. Εκείνος θέλοντας να τον ευχαριστήσει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Άγιο, έκτισε ένα νοσοκομείο το οποίο γρήγορα αναδείχθηκε σε μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα όπου κατέφευγαν οι άποροι και οι αδύναμοι για να θεραπευθούν και να εύρουν παρηγοριά και στήριγμα. Έχοντας επιτελέσει ένα τεράστιο και θεάρεστο έργο, κοιμήθηκε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁ φέρων τὴν μίμησιν, τῶν τοῦ Θεοῦ οἰκτιρμῶν, ἐνθέου χρηστότητας, ἀναβλυστάνεις κρουνούς, Σαμψῶν Ἱερώτατε, σὺ γὰρ θεομιμήτω, ἑλλαμφθεῖς συμπάθεια, ὤφθης τῶν τεθλιμμένων, καὶ πασχόντων ἀκέστωρ, παρέχων ἐνὶ ἐκάστω, ρώσιν καὶ ἔλεος.

Τρίτη 8 Ιουλίου 2025

Όταν όμως ξεχνάς τον Θεό, τότε αρχίζει το κακό: οι πονηροί λογισμοί γίνονται πράξεις.


Η αμαρτία δεν είναι εξωτερικός εχθρός που σε πολεμά, αλλά κακό που φυτρώνει και θεριεύει μέσα σου.
«Βλέπε με σωφροσύνη» λέει η Γραφή, κι έτσι ούτε αισχρές επιθυμίες θα σε κυριεύσουν, ούτε παράνομες πράξεις θα σε παρασύρουν.
Να θυμάσαι πάντοτε τη μέλλουσα κρίση ... τότε ούτε πορνεία, ούτε μοιχεία, ούτε φόνος, ούτε καμία άλλη αμαρτία δεν θα βρει τόπο στην καρδιά σου.
Όταν όμως ξεχνάς τον Θεό, τότε αρχίζει το κακό: οι πονηροί λογισμοί γίνονται πράξεις.
(Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)
Σε όσους αγωνίζονται σιωπηλά μέσα τους, για να κρατήσουν καθαρή την ψυχή τους.
Όταν ξεχνάς τον Θεό, φυτρώνουν οι πιο σκοτεινές επιθυμίες.
Μείνε σε εγρήγορση. Θύμισε στον εαυτό σου τη μέλλουσα κρίση και διάλεξε το φως.

Όσιος Δαβίδ από τη Θεσσαλονίκη 26 Ιουνίου





Ο Όσιος Δαβίδ καταγόταν από τη βόρεια Μεσοποταμία, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο, και γεννήθηκε περί το 450 μ.Χ. Για λόγους που δεν αναφέρονται ήλθε στη Θεσσαλονίκη μαζί με το μοναχό Αδολά. Κατά το βιογράφο τους ο Όσιος εισήλθε αρχικά στη μονή των Αγίων Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου, επιλεγομένη Κουκουλλιατών, της οποίας η τοποθεσία προσδιορίζεται «ἐν τῷ ἀρκτικῷ μέρει τῆς πόλεως πλησίον τοῦ τείχους ἐν ᾧ ἐστι τὸ παραπόρτιον τῶν Ἀπροΐτων». Το προσωνύμιο «Κουκουλλιατῶν» ή «Κουκουλλατῶν» δηλώνει τους μοναχούς που έφεραν κουκούλιο, ίσως κατά ιδιάζοντα τρόπο, αν κρίνει κανείς από τις σωζόμενες απεικονίσεις του Οσίου, δηλαδή ριγμένο στους ώμους. Η θέση της μονής πρέπει να αναζητηθεί βορειοανατολικά της Ακροπόλεως, εκεί όπου αναγνωρίζεται το τοπωνύμιο «Κῆπος τοῦ Προβατᾶ».
Τα παραδείγματα των αγίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης, ιδιαιτέρως του Προφήτου και βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος «τριετῆ χρόνον ᾐτήσατο, ἵνα δοθῇ αὐτῷ χρηστότης καὶ παιδεία καὶ σύνεσις», ώθησαν τον Όσιο Δαβίδ να αποφασίσει να καθίσει σε δένδρο αμυγδαλέας μέχρι ο Κύριος να του αποκαλύψει το θέλημά Του και να του χαρίσει σύνεση και ταπείνωση. Στο τέλος της τριετίας εμφανίσθηκε στον Όσιο Άγγελος Κυρίου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι εισακούσθηκε η παράκλησή του και η δοκιμασία του ως δενδρίτου ασκητού έληξε. Ο Άγγελος του είπε να κατέλθει από το δένδρο και να συνεχίσει τον ασκητικό του βίο σε κελί αινών και ευλογών τον Θεό. Ο Όσιος κοινοποίησε την οπτασία αυτή στους μαθητές του, ζητώντας τη βοήθειά τους για την κατασκευή του κελιού. Η είδηση γρήγορα έφθασε στον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Δωρόθεο και σε όλη την πόλη.
Όταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με τη Νεαρά 11, του 535 μ.Χ., απέσπασε από την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τις βόρειες περιοχές του Ιλλυρικού και ανύψωσε την ιδιαίτερή του πατρίδα σε Αρχιεπισκοπή, υπό τον τίτλο της Νέας Ιουστινιανής, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ήταν ο Αριστείδης, ο οποίος αν και αποδέχθηκε τη μεταβολή, προσπάθησε όμως να περισώσει την πολιτική σημασία της πόλεως, με την επαναφορά της έδρας του υπάρχου του Ιλλυρικού από την Πρώτη Ιουστινιανή στη Θεσσαλονίκη. Ενώ η διάσπαση της εκκλησιαστικής διοικήσεως δεν μείωνε την αξία της Θεσσαλονίκης, η μετάθεση της έδρας της υπαρχίας συνιστούσε σοβαρό υποβιβασμό της πόλεως. Το αίτημα λοιπόν των Θεσσαλονικέων, καθώς και η επιθυμία του υπάρχου Δομνίκου, ήταν η επαναφορά της έδρας στη Θεσσαλονίκη, ιδέα που ενστερνίσθηκε με ενθουσιασμό ο Αρχιεπίσκοπος Αριστείδης. Στο σημείο αυτό ζητήθηκε η βοήθεια του Οσίου Δαβίδ για τη μεταφορά του αιτήματος στον Ιουστινιανό, διότι ο Αρχιεπίσκοπος, όπως ο Βίος εξηγεί, δεν μπορούσε «καταλιπεῖν τὴν πόλιν ἀδιοίκητον» και να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2025

Αγία Φεβρωνία 25 Ιουνίου



Η Αγία Φεβρωνία, ήταν περιζήτητη νύμφη για την σωματική της ομορφιά. Το ίδιο όμως έλαμπε και η αγνή ψυχή της. Για το λόγο αυτό σε ηλικία 17 ετών, επέλεξε το δρόμο της άσκησης και της εγκράτειας στο μοναστήρι όπου ηγουμένη ήταν η θεία της, Βρυένη και βρισκόταν στην Μεσοποταμία (στην πόλη της Νισίβεως, που λέγεται Αντιόχεια της Μυγδονίας και βρισκόταν στα σύνορα του Βυζαντινού και Περσικού κράτους).
Γρήγορα, παρά το νεαρό της ηλικίας της, προσαρμόσθηκε στους δύσκολους κανόνες της μοναχικής ζωής βρίσκοντας παράλληλα και χρόνο για να μελετά και να εμβαθύνει στις Θείες Γραφές. Έγινε δε υπόδειγμα ανάμεσα στις άλλες μοναχές για τη σύνεσή της το ζήλο της, την προθυμία της και το ταπεινό της φρόνημα.
Κάποια ημέρα όμως, ένα στρατιωτικό σώμα το οποίο κατεδίωκε χριστιανούς, με επικεφαλής το Σεληνο (288 μ.Χ.) έφθασε και στο μοναστήρι της Φεβρωνίας. Οι άλλες μοναχές κατόρθωσαν να διαφύγουν, η Αγία όμως η οποία ήταν άρρωστη δεν κατόρθωσε να μετακινηθεί. Κοντά της παρέμειναν η ηγουμένη Βρυένη και η αδελφή Θωμαΐς.
Οι στρατιώτες, μόλις αντίκρυσαν τη Φεβρωνία, έμειναν έκπληκτοι από την ομορφιά της. Άφησαν, λοιπόν, τρεις άνδρες να τη φρουρούν και οι υπόλοιποι γύρισαν και το ανέφεραν στον αρχηγό τους Σελήνο. Αυτός αμέσως διέταξε και την έφεραν μπροστά του, και με κάθε τρόπο την πίεσε να άλλαξοπιστήσει. Πρότεινε στη Φεβρωνία να τη δώσει σύζυγο στον ανεψιό του Λυσίμαχο, που κοντά του θα γνώριζε μεγάλη δόξα. Η Φεβρωνία, όμως, προτίμησε να γίνει «της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός» (Α' Έπιστολή Πέτρου, ε' 1). Προτίμησε, δηλαδή, να είναι συμμέτοχος της δόξας που θα αποκαλυφθεί κατά τη δευτέρα παρουσία, και με περίσσιο θάρρος περιφρόνησε τις προτάσεις του Σελήνου, ο όποιος, αφού τη βασάνισε, τελικά τη σκότωσε με ξίφος.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς τῆς ἀσκήσεως ῥόδον ἡδύπνευστον, ὀσμὴν ἀθλήσεως τῷ κόσμῳ ἔπνευσας, εἰς ὀσμὴν μύρων τοῦ Χριστοῦ δραμοῦσα ἀσχέτῳ πόθῳ· ὅθεν ὡς παρθένον σὲ καὶ ὁσίαν καὶ μάρτυρα, θαυμαστῶς ἐδόξασε Φεβρωνία ὁ Κύριος, ᾧ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων· χαῖρε σεμνὴ ὁσιομάρτυς.