«Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι σε τί κόσμο θ' ἀφήσουμε τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ τί παιδιὰ θὰ ἀφήσουμε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο»

 

Δημήτρης Νατσιός: Γονεῖς ξυπνῆστε, μαγαρίζουν τά παιδιά σας

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός ~ δάσκαλος .

 

«Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι σε τί κόσμο θ' ἀφήσουμε τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ τί παιδιὰ θὰ ἀφήσουμε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο»

 

Δίδασκα τίς προάλλες, λίγο πρὶν κλείσουν τὰ σχολεῖα. Κάποια στιγμή, ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου, ἀνέφερα μιὰ φράση ποὺ περιεῖχε τὴν λέξη «τρανός». Τὸ μάθημα ἦταν Ἱστορία Στ' δημοτικοῦ, τὸ κεφάλαιο γιὰ τὴν Κύπρο. Ὁμιλοῦσα γιὰ τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου, τὸν «ἀητὸ τοῦ Μαχαιρᾶ», ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπηρετήσει, ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, στὰ σύνορα του Κιλκὶς μὲ τὰ Σκόπια, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ '50.

Ἡ φράση ἦταν : «Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἥρωας, σπουδαῖος, τρανός». Ἀφύπνιση, θόρυβος καὶ ἀναταραχὴ στὴν αἴθουσα. Κάποιοι μαθητὲς ξέσπασαν καὶ σὲ χειροκροτήματα. Ἄν καὶ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς, παιδιὰ ἕκτης δημοτικοῦ, ζέστη καὶ προσμονὴ τῶν θερινῶν διακοπῶν, ξαφνιάστηκα μὲ τὴν περίεργα ἐνθουσιώδη ἀντίδραση. Χάρηκα. Κρυφοκαμάρωσα. Πέτυχε ἡ παράδοση. Προσγειώθηκα, ὅταν μὲ ρώτησε ἕνας μαθητής:

-Ξέρετε καὶ τὸν Τρανό, κύριε;

-Καὶ ποιός εἶναι αὐτός, χρυσό μου παιδί;

-Ὁ καλύτερος τράπερ τῆς Ἑλλάδας.

-Καὶ τί θὰ πεῖ τράπερ;

-Εἶναι ἡ μουσικὴ ποὺ ἀκοῦμε.

Ἐλεγχόμενος γιὰ τὴν ἄγνοιά μου, ἔψαξα νὰ βρῶ. Ἡ «τρὰπ» εἶναι μουσικὸ ὑποεῖδος, ἄνθισε στὶς Νότιες Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς σὲ μέρη ὅπου γινόταν διακίνηση ναρκωτικῶν. Τὰ ναρκωτικά, τὰ ὅπλα, τὰ πανάκριβα καὶ γρήγορα αὐτοκίνητα, ἡ προκλητικὴ ἐπίδειξη πλούτου, ἡ πρόστυχη καὶ χυδαία ἀντιμετώπιση τῶν γυναικῶν, εἶναι ἡ πρώτη ὕλη γιὰ τὰ ρεκάσματα τῶν τράπερ. (Εἴπαμε ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική).

Τὸ ὑποεῖδος κάνει θραύση στὴν Ἑλλάδα. Σχεδὸν ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ δημοτικοῦ, στὶς μεγαλύτερες τάξεις, μὲ τέτοια τοξικὰ δηλητήρια... τρανεύουν. (Στὸ γυμνάσιο καὶ λύκειο τὸ μοναδικό). Δὲν τολμῶ νὰ παραθέσω στίχους, γιατί παρελαύνει ὅλο τὸ ὑβρεολόγιο τῆς γλώσσας. Παιδιὰ 8 καὶ 9 ἐτῶν ἀνυπεράσπιστα, στὶς πιὸ κρίσιμες, ἐξοπλιστικὲς ἡλικίες, βομβαρδίζονται, ἀποσαθρώνονται, ἐξαχρειώνονται ἀπ᾿ ὅλη τὴν σαπίλα καὶ τίς ἀναθυμιάσεις τῶν κοινωνικῶν ὑπόνομων. Ἄτομα ἀνισόρροπα, ψυχανώμαλα, ἀγράμματα καὶ ἀπελέκητα, διψασμένα γιὰ εὔκολο γιὰ ἄκοπο πλουτισμό, ἐκφυλισμένοι ἠδονοθῆρες, ἀνέλαβαν πλέον τὴν «ἀνατροφὴ» τῶν παιδιῶν μας.

Ζητῶ συγγνώμη γιὰ τοὺς χαρακτηρισμούς, ἀλλὰ δὲν βρῆκα πιὸ ἐπιεικεῖς. Ἄν κάποιος διαβάσει στίχους τους, φρίττει. Ὅ,τι ράβουν γονεῖς καὶ δάσκαλοι, ξηλώνεται ἀπὸ τοὺς ἔξαλλους «πορνοβοσκούς», ποὺ ὀνομάζονται καὶ μουσικοί.

Γιὰ νὰ ἁπαλύνω τὸ κείμενο παραπέμπω στὸν Ἀθηναῖο ἀγωνιστή τοῦ Εἰκοσιένα Γ. Ψύλλα. «Ἕνας Θεσσαλὸς προεστός, ἐντελῶς ἀναλφάβητος, χρησιμοποιεῖ τὸν δάσκαλο τοῦ χωριοῦ καὶ ὡς γραμματικό του. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ δάσκαλος δὲν ἦταν σὲ ὅλα ὑπάκουος, ὁ προεστὸς προτείνει στὴ γενικὴ συνέλευση τῶν κατοίκων τὴν ἀπόλυσή του. Γιατί; Ρωτάει ἐκεῖνος ἐμβρόντητος. Γιατί δὲν ξέρεις γράμματα! Καὶ ποιός τὸ λέει αὐτό; Ἐγώ! Ἀπαντᾷ ὁ προεστός. Γράψε τὴ λέξη βόδι νὰ δοῦμε ἂν ξέρεις. Ὁ δάσκαλος ἔγραψε σὲ ἕνα χαρτὶ βόδι. Τότε ὁ προεστὸς ζωγραφίζει σὲ ἄλλο χαρτὶ ἕνα βόδι, τὸ δείχνει στοὺς χωριανούς - τὸ ἴδιο ἀναλφάβητους - καὶ ρωτάει. Πέστε μου, ποιό χαρτὶ γράφει βόδι; Τὸ δικό σου! Ἀπαντοῦν ὅλοι. Καὶ ἔδιωξαν τὸν δάσκαλο». (Ἀπομνημονεύματα τοῦ βίου μου, Ἀθήνα 1974, σελ. 286-187).

Κάτι παρόμοιο ἰσχύει μὲ τὴν δυναμικὴ σήμερα τοῦ σχολείου. Χάνουμε κατὰ κράτος ἀπὸ τοὺς ποικιλώνυμους «προεστούς», τὴν παρδαλὴ ἐπωνυμία ποὺ νυχθημερὸν «παιδαγωγεῖ» στὴν εὐτέλεια καὶ τὴν χυδαιότητα.

Ἐδῶ ὅμως ἀπαιτεῖται μιὰ ἀναφορὰ στὴν μεγαλοφυία τοῦ Πλάτωνα. Ἡ μουσική, ἔγραφε, πρέπει νὰ ἀποτελεῖ τὸ κυριότερο μέλημα τῆς πολιτείας. (Καὶ ἐννοοῦσε ὅλες τίς τέχνες ποὺ προστατεύουν οἱ Μοῦσες, δηλαδὴ τὸν πολιτισμό). Καὶ χρειάζεται ἐγρήγορση καὶ περιφρούρηση τῶν πολιτιστικῶν ἀγαθῶν, γιατί χάνοντάς τα, χάνουμε τὰ πάντα -«εὐλαβητέον ὡς ἕν ὅλῳ κινδυνεύοντα». Γιατί μέσῳ τῆς «μουσικῆς» διεισδύει εὔκολα, ἀθέατη ἡ διαφθορὰ στὴν κοινωνία - «ραδίως αὕτη λανθάνει παραδυομένη». Καὶ μάλιστα «παίζοντας», μὲ ἄκακο φαινομενικὰ τρόπο, διαμέσου τῆς ψυχαγωγίας - «ὡς ἕν παιδιαῖς γὲ μέρει καὶ ὡς κακὸν οὐδὲν ἐργαζομένῃ».

Ἀφοῦ διεισδύσει ἡ διαφθορὰ στὴν κοινωνία καὶ κυρίως στὴν πιὸ εὐπαθῆ καὶ μιμητικὴ ὁμάδα της, τοὺς νέους, μέσῳ τῶν τραγουδιῶν τῶν τράπερ στὴν προκειμένη περίπτωση, «ἀφοῦ ἐγκατασταθεῖ γιὰ καλά, ἀρχίζει νὰ εἰσχωρεῖ ἀπὸ κάτω σὰν τὸ νερὸ καὶ νὰ διαποτίζει τὰ ἤθη καὶ τίς ἐνασχολήσεις τῶν νέων. (Πολιτῶν). Καὶ ἀφοῦ δυναμώσει εἰσβάλλει στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ ὕστερα ρίχνεται, Σωκράτη, πάνω στοὺς νόμους καὶ τοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς, ὥσπου νὰ ἀναποδογυρίσει τὰ πάντα, καὶ τὸ δημόσιο καὶ τὸ ἰδιωτικό». (Πολιτεία, 424, d-e).

Μήπως, ἐρωτῶ, μήπως ἡ ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητας ἀπὸ συμμορίες ἀνηλίκων, οἱ κλοπές, οἱ βιαιοπραγίες, οἱ συμπλοκὲς μὲ δολοφονικὰ ἐργαλεῖα, ἡ παντελὴς ἀνυπαρξία ἀναστολῶν καὶ μεταμέλειας, ὀφείλονται, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτιμωρησία καὶ στὸ ὑπόγειο, δυσῶδες ποτάμι, ποὺ διαβρώνει ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων τὰ παιδιά; Καὶ ἀναφέρομαι στὴν μουσικὴ τράπερ ποὺ προτρέπει ἀπροκάλυπτα σὲ ἀνήθικο, ἄνομο καὶ ἐγκληματικὸ βίο;

Τρεῖς παράγοντες μποροῦν νὰ σταματήσουν τὸ ἀναποδογύρισμα τῶν πάντων.

Πρῶτον, ἡ πολιτεία. Κατὰ τὸ Σύνταγμα, ἄρθρο 21, «Ἡ οἰκογένεια.... καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ κράτους». Τὸ Σύνταγμα κατάντησε, «σύντριμμα», ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης, ὁπότε ματαιοπονοῦμε. Καὶ ἐξάλλου ποιός ἐνδιαφέρεται; Τὰ βλαστάρια τῶν πολιτικῶν φοιτοῦν στὰ καλύτερα κολλέγια, εἰσέρχονται κατόπιν στὰ πανάκριβα πανεπιστήμια τῆς ἀλλοδαπῆς καὶ ἐπιστρέφουν γιὰ νὰ γίνουν ὑψηλόβαθμα καὶ ὑψηλόμισθα στελέχη τοῦ δημοσίου, τῆς Ε.Ε. ἢ καὶ δήμαρχοι.

Δεύτερον, τὸ σχολεῖο. Ἄν ρωτήσουμε τὸ ὑπουργεῖο παιδείας, θὰ μᾶς ταράξει στὶς «δεξιότητες» καὶ στὶς «δράσεις». Κάποτε ἡ παιδεία μας περιφρουροῦσε τίς τιμαλφεῖς ἀξίες τοῦ ἔθνους, τώρα εἶναι προαγωγὸς τῆς ἀσυδοσίας. Ἕνας λόγος ποὺ ἀγρίεψαν τὰ παιδιά, εἶναι καὶ ἡ «ἐκπαίδευση τῆς ἀμάθειας».

Τρίτον, ἡ οἰκογένεια, ἡ ἔσχατη γραμμὴ ἄμυνας γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ σύγχρονη Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή. Ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς «Ἀνίσως ἦτο δυνατὸν νὰ ἀνεβοῦμε εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ φωνάξουμε μίαν φωνὴν μεγάλην «γονεῖς ξυπνῆστε, μαγαρίζουν τὰ παιδιά σας». Ὅποια οἰκογένεια ὀρθώνει τείχη ἀδιαπέραστα καὶ προφυλάσσει τὰ παιδιά της ἀπὸ τὴν «λέπρα» ποὺ τρώει τὰ σωθικὰ τῆς κοινωνίας, θὰ καμαρώνει μεθαύριο γιὰ τὸν καλόν της ἀγῶνα. Ὅποια οἰκογένεια, ἀντὶ γιὰ τὰ ἀναποτελεσματικὰ «πρέπει», μεγαλώνει καὶ ἀνατρέφει τὰ παιδιά της μὲ τὸ «πρέπον», τὸ παράδειγμα, θὰ σωθεῖ.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς . https://www.triklopodia.gr/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%BE%CF%85%CF%80%CE%BD%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%B1%CE%B3/