Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ Η ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ .ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ

Ὑπάρχει καὶ παλαιότερα ἀλλὰ καὶ τώρα ἕνα ζήτημα ἀνάμεσά σε Ὀρθοδόξους καὶ αἱρετικούς. Ποιὸ εἶναι τάχα αὐτὸ ποὺ δικαιώνει καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο; Μήπως μονάχα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἢ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ θέλησις τοῦ ἀνθρώπου μαζί;

Ἂν ποῦμε πὼς γιὰ νὰ δικαιωθῆ καὶ νὰ σωθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀρκεῖ ἡ θέλησίς του, χωρὶς νὰ χρειάζεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τότε πέφτουμε στὴν αἵρεσι τῶν Πελαγιανῶν.11 Τὸ ὅτι ἡ χάρις μόνον τοῦ Θεοῦ σώζει τὸν ἄνθρωπο, ἔστω καὶ χωρὶς τὴν θέλησί του, αὐτὴ εἶναι αἵρεσις τῶν Λουθηροκαλβινιστῶν.12 Οἱ πρῶτοι ἔλεγαν ὅτι ἅμα ὑπάρχη θέλησις, δὲν εἶναι ἀναγκαία ἡ Χάρις. Τοῦτοι ἐδῶ, οἱ δεύτεροι ἰσχυρίζονται ὅτι ἅμα ὑπάρχη ἡ Χάρις ἡ θέλησις δὲν εἶναι ἀναγκαία.

Ὅμως ἡ ἀληθινὴ γνώμη ἀνήκει στοὺς Ὀρθοδόξους. Οὔτε μόνον ἡ θέλησις τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε μόνον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ μαζὶ καὶ ἡ θέλησις καὶ ἡ Χάρις δικαιώνουν καὶ σώζουν τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸ διδάσκει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία συμφώνως μὲ τὴν θεία Γραφή, τοὺς ἱεροὺς διδασκάλους καὶ τοὺς ἐμπνευσμένους θεολόγους. Τὸ ὅτι δηλαδὴ ἡ ἐλευθερία τῆς ἀνθρωπίνης θελήσεως καὶ ἡ βοήθεια τῆς θείας Χάριτος εἶναι αὐτοὶ οἱ δύο τροχοὶ ποὺ τρέχουν μαζὶ γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν οὐρανό. Αὐτὲς εἶναι οἱ δύο φτεροῦγες μὲ τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ πετάξουμε γιὰ τὸν Παράδεισο!

Μᾶς λέγει ὁ Χριστός· ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήση, ἃς ἀπαρνηθῆ τὸν ἑαυτό του: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν».13 Ἰδοὺ ἡ ἐλευθέρα θέλησις τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ πάλι λέγει ὁ Ἴδιος· χωρὶς ἐμὲ δὲν μπορεῖτε νὰ κάμετε τίποτε: «χωρὶς ἐμοῦ οὒ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».14 Ἰδοὺ πόσον ἀναγκαία εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ.