ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ

«Ημείς ένεκα της πίστεώς μας εστερήθημεν πόλεις , χώρας, αγρούς,αμπελώνας, αρχάς, τιμάς ,χρήματα, επιπλέον δε εγίναμεν και όνειδος πάσιν ανθρώποις και λοιπόν τώρα θα γίνωμεν αποστάται της πίστεώς μας αυτής ;»
(Ιωσήφ Βρυέννιος)
Ο παραπάνω λόγος εκφράζει την συνείδηση της εκκλησίας ότι οι μοναχοί ανέκαθεν ήταν η εμπροσθοφυλακή της Ορθοδοξίας και το Άγιον Όρος το φως των εν τω κόσμω πιστών!
ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ Η ΠΡΟΣΦΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ..

Ας παρακολουθήσωμεν τώρα ιδιαιτέρως το ήθος και τα επιχειρήματα των πατριαρχικών, επί τη αντιμετωπίσει του θέματος και πάλιν των Ζηλωτών πατέρων του Άθωνος.
Εις την πρόσφατον Πατριαρχικήν Πράξιν
(Αρ. Πρωτ. 1110 της 14/12/Ο2), όπου κηρύσσονται ως σχισματικοί οι Εσφιγμενίται Μοναχοί, γίνεται λόγος και περί της εννοίας του σχίσµατος, ένθα τονίζεται ότι το σχίσμα συνίσταται εις την πήξιν ιδίου θυσιαστηρίου "άνευ δογματικής από της πίστεως αποκλίσεως" του επισκόπου.
Ορθώς και καλώς! Ημείς όμως απεδέίξαμέν ανωτέρω, ότι όχι μόνον μίαν κακοδοξίαν κηρύττει λόγω και έργω το Πατριαρχείον, αλλά πλείστας και ιδιαιτέρως την κορυφαίαν αίρεσιν, την άρνησιν δηλαδή της μοναδικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εξισώνον αυτήν μετά των διαφόρων αιρέσεων της Δύσεως!!!
Συνεπώς καθηκόντως και ιεροκανονικώς εγένετο η παύσις του Πατριαρχικού μνημοσύνου από τα Ιερά Θυσιαστήρια των Ζηλωτών πατέρων της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω!!!
Διότι, ως είδομεν, οι Ιεροί Κανόνες είναι αυτοί που υποχρεώνουν τους Εσφιγμενίτας Μοναχούς να τηρήσουν την στάσιν που τηρούν!
Όσον αφορά τας απέιλάς και τους αφορισμούς των πατριαρχικών, η Αγία Γραφή είναι σαφής:
"Ώσπερ όρνεα πέτανται και στρουθοί, ούτως αρά ματαία ουκ επελεύσεται ουδενί" (Παρ. κστ' 2).
Αλίμονον, αν το Θείον υπηρέτει τας ανόµους επιθυμίας των επισκόπων!!!
Ο Άγιος Διονύσιος ο αεροπαγίτης γράφει σχετικώς: "Τους μεν ουν ενθέους Ιεράρχας, ούτα και τοις αφορισμοίς και πάσαις ταις ιεραρχικαίς δυνάμεσιν χρηστέον, όπως αν η τελετάρχις αυτούς Θεαρχία κινήσοι" (περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, Κεφ. Ζ', παρ. 7).
Ερµηνεύων ταύτα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει: "Εάν παρά τον σκοπόν αφορίσει ο ιεράρχης, σύμφωνον το Θείο κρίμα, διότι μόνον εν συμφωνία με το Θείον πρέπει ν΄ αφορίζει, και όχι κατά το θέλημα του" (Ι. Πηδάλιον, εκδ. 1886, σ. 35).
Και ο ΄'ατρόμητος ομολογητής των Θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών", ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, προσθέτει: "Ουδεμία εξουσία έχει δοθεί στους Ιεράρχες να παραβαίνουν τους Ι.Κανόνες, παρά μόνον να συµφωνούν με τα νομοθετηθέντα και ν' ακολουθούν τακαλώς προηγηθέντα.
Και το να δένουν και να λύνουν, δεν έχουν εξουσίαν να το πράττουν ως έτυχεν, αλλά μόνον όταν είναι σύμφωνον με τον γνώμονα της αληθείας" (Ρ. Ο. 99, 985).
Αι δε Αποστολικαί Διαταγαί λέγουν: '΄Ώσπερ η πεμπομένη ειρήνη, μη ευρούσα άξιον υποδοχέα, επιστρέφει εις αυτούς που την έστειλαν, έτσι μάλλον δε και πολύ περισσότερον η κατάρα, μη υπάρχοντος αξίου εκείνου προς τον οποίον εσταλει, λόγω της αθωότητας του, επιστρέφει εις την κεφαλήν του αδίκως αυτήν αποστείλαντος" (Βιβλ. Γ', κεφ. ιε').
Και ο Άγιος Φώτιος γράφει: ΄'΄Ητο κάποτε φοβερόν το ανάθεμα, όταν εχρησιμοποιείτο από τους κήρυκας της ευσεβείας εναντίον των ενόχων της ασεβείας. Αφ' ότου δε η αδιάντροπος των ασεβών παραφροσύνη, το ανάθεμα το οποίον έχουν αυτοί οι ίδιοι επί των κεφαλών των, εζήτησαν να γυρίσει αυθαδώς εναντίον των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας... το φρικτόν αυτό ανάθεμα κατήντησε παιχνίδι, µάλλον δε και το προτιμούν οι ευσεβείς, εφ' όσον εκφέρεται υπό των ασεβών" (Προς Ιγνάντιον Κλαυδιουπόλεως).

Τα ανωτέρω εβεβαίωσε και η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, διακηρύξασα εις τα πέρατα της οικουμένης, ότι το ανάθεμα, το οποίον εξεφώνησαν οι 339 κακόδοξοι επίσκοποι εναντίον του Αγίου Ιωάννου του Δαµασκηνού και λοιπών εικονοφίλων πιστών, έμεινεν επί των κεφαλών των εις τον αιώνα: "Το γαρ ανάθεμα ο αυτοί εκληρώδησαν, εν αυτοίς μένει εις τον αιώνα"! (Manci 13,341).
Ο δε Ιερός Χρυσόστομος λέγει: όποιος καθαιρεθεί διά φθόνον ή άλλην άδικον αιτίαν, αυτός εις μεν τον εαυτόν του προξενεί μισθόν μεγαλύτερον από τον της ιερωσύνης. Οθεν και πρέπει να χαίρει και όχι να λυπάται. εις δε τους αδίκως αυτόν καθήραντας, προξενεί κόλασιν" (Λόγ. γ' περί Ιερωσύνης και Ι. Πηδάλιον, εκδ. 1886, σ. 38).
Ούτως οι Άγιοι Πατέρες καταδικάζουν τας εμπάθείς απειλάς και τους αδίκους αφορισμούς της εν λόγω Πατριαρχικής Πράξεως του Παναιρετικου Οικουμενιστή κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος επιθυμών να εκφοβίσει και τους ορθοδόξους πιστούς, που θα επεθύμουν να συνεχίσουν την μετά των Εσφιγμενιτών εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, επισείει κατά το έθος των πάλαι αιρετικών κατ' αυτών το επιτίμιον της ακοινωνησίας.
Αν όμως καθίστανται ακοινώνητοι οι κοινωνούντες τους γνησιους ορθοδόξους Εσφιγμενίτας, οποία ακοινωνησία πρέπει να επιβληθεί εις τους πατριαρχικούς, τους κοινωνούντας πάσι τοις αιρετικοίς!!!
Εάν η κοινωνία των Ορθοδόξων μετά των Λατίνων του ΙΓ' αιώνος και μόνον, συμφώνως προς τον ομολογητήν Πατριάρχην Κων/πόλεως Ιωσήφ, ακυρώνει την Θείαν Χάριν, αφού κατά τους ιδίους αυτού λόγους εάν συγκαταβήτε Λατίνοις, Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει", αντιλαμβάνεται πας τις το μέγεθος της πατριαρχικής αποστασίας!…