ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΑΡΡΩΣΤΟ.

στον Νικόλαο...
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, εσύ υποφέρεις και εγώ όσο γράφω σκέφτομαι το πόνο σου. Έχω άραγε το δικαίωμα να σου γράψω; Έχει το δικαίωμα κάποιος από τα μετόπισθεν να γράφει σ’ αυτόν που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή; Σκεφτόμουν εδώ και πολύ καιρό να σου γράψω αλλά δεν τα κατάφερνα. Ούτε τώρα αισθάνομαι ικανός να παρηγορήσω τη ψυχή σου. Αισθάνομαι βάρος τ’ ότι οι άλλοι υποφέρουν κι εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτούς. Καταλαβαίνω ότι όταν λάβεις το γράμμα αυτό θ’ αναρωτηθείς: « Γιατί μου γράφει αυτός ο άνθρωπος, αφού δε βρίσκεται στη θέση μου, αφού δε μπορεί να με καταλάβει;».
Σου γράφω ακριβώς επειδή και εμένα με γονάτισαν οι πόνοι της αρρώστιας κάποτε και επειδή καταλαβαίνω ότι οι πιθανότητες να σε βοηθήσω είναι ελάχιστες. Γι’ αυτό σου γράφω. Προσευχήθηκα και προσεύχομαι στο Θεό για να με φωτίσει να σου γράψω κάτι χρήσιμο.
Αφού σκέφτηκα πολύ αποφάσισα να επικαλεστώ μια ωραία ιστορία που άκουσα και μ’ έβαλε σε σκέψεις. Δε θα σου απαλύνει τον πόνο αλλά ίσως σε βοηθήσει να τον αντιμετωπίσεις αλλιώς:
« Κάποτε ένας άρρωστος έχασε την υπομονή του και φώναζε στο Θεό ζητώντας να τον απαλλάξει από τους φοβερούς πόνους .
Τότε εμφανίστηκε ένας άγγελος και του είπε:
- Ο Πανάγαθος Θεός εισάκουσε την προσευχή σου και θα ικανοποιήσει το αίτημά σου, με την προϋπόθεση όμως αντί για έναν χρόνο να υποφέρεις με πόνους που θα σε καθαρίσουν σαν η φωτιά το χρυσάφι, θα περάσεις τρεις ώρες στην κόλαση. Η ψυχή σου έχει ανάγκη καθαρισμού δια της δοκιμασίας της ασθενείας, για ακόμη έναν χρόνο. Αλλά αυτό σου φαίνεται δύσκολο. Δοκίμασε τότε να υπομείνεις τρεις ώρες στη κόλαση και μετά θα σωθείς με τις προσευχές της Εκκλησίας. Σκέψου μόνο τι σημαίνει κόλαση.
Ο άρρωστός σκέφτηκε: Ένας χρόνος να βασανίζομαι στη γη είναι πολύ καλύτερα να υπομείνω τρεις ώρες στη κόλαση.
- Συμφωνώ να πάω για τρεις ώρες στη κόλαση.
Τότε ο άγγελος πήρε την ψυχή του αρρώστου στα χέρια του, την άφησε
εκεί και έφυγε λέγοντας.
- Θα γυρίσω σε τρεις ώρες.

Το αιώνιο σκοτάδι, η στενότητα, οι φωνές αυτών που βασανίζονταν και έφταναν στ’ αυτιά του, του προξενούσαν φόβο και έναν ανυπόφορο πόνο. Πουθενά καμία φωνή χαράς στην ατελείωτη άβυσσο της κολάσεως. Φαίνονταν στο σκοτάδι μόνο τα πύρινα μάτια των δαιμόνων, έτοιμα να τους σχίσουν.
Ο καημένος άρχισε να τρέμει και να φωνάζει, αλλά δεν του απαντούσε κανείς παρά μόνο η άβυσσος. Του φαινόνταν ότι είχαν περάσει αιώνες και περίμενε με ανυπομονησία τον άγγελο αλλά και αυτός αργούσε.
Τελικά, απελπισμένος που δε θα δει ποτέ τον παράδεισο άρχισε να στενάζει και να κλαίει αλλά κανέναν δεν ένοιαζε. Στην κόλαση οι αμαρτωλοί σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και οι δε
δαίμονες χαίρονται με τα βάσανά τους.
Μα επιτέλους η γλυκιά λάμψη του αγγέλου φάνηκε και μ’ ένα παραδείσιο χαμόγελο τον ρώτησε:
- Πως είσαι άνθρωπε;
- Ποτέ δεν πίστεψα ότι και οι άγγελοι λένε ψέματα, ψιθύριζε με σβησμένη φωνή.
- Τι θέλεις να πεις; Ρώτησε ο άγγελος.
- Μου υποσχέθηκες ότι θα με πάρεις από δω σε τρεις ωρες και πέρασαν χρόνια, αιώνες ολόκληροι.
- Ευλογημένε, τι χρόνια και αιώνες; είπε με έκπληξη ο άγγελος.
Πέρασε μόνο μια ώρα και θα πρέπει να μείνεις άλλες δύο.
- Πως; Δύο ώρες; Δε μπορώ, δεν έχω τη δύναμη. Εάν είναι δυνατόν και αν επιτρέπει ο Θεός, πάρε με από εδώ. Καλύτερα να υποφέρω στη γη για πολλά χρόνια, μέχρι την ημέρα της Κρίσεως, αλλά βγάλε με από την κόλαση. Λυπήσου με!
- Καλά, του απάντησε ο άγγελος. Ο Θεός ως Πατέρας φιλάνθρωπος που είναι θα σ’ ελεήσει.
Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια άνοιξε τα μάτια του και είδε ότι βρίσκεται πάλι στο κρεβάτι του πόνου ...
Ίσως το έχεις ξανακούσει. Ίσως το ακούς για πρώτη φορά. Μου φάνηκε κατάλληλο για την περίπτωσή σου.
Δε ξέρω τι θα έκανα στην περίπτωση αυτού του αρρώστου, αλλά μάλλον θα έκανα την ίδια επιλογή. Τρεις ώρες κόλαση …
Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα βλέπουμε.
Ξέρω ότι τώρα που σ’ έχουν ξεπεράσει τα βάσανα αναρωτιέσαι γιατί άραγε ο Θεός δε σου έδωσε έναν άλλο σταυρό. Γιατί δεν διάλεξε έναν άλλο δρόμο για να σωθείς;
Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση δεν είναι δύσκολη. Ο Θεός ξέρει ποιος είναι ο πιο κατάλληλος δρόμος για τη σωτηρία σου.
¨Αλλά γιατί άλλοι που έκαναν πιο μεγάλες αμαρτίες δε φέρουν ένα σταυρό τόσο βαρύ;¨
Έχω ακούσει από άρρωστο πολλές φορές αυτήν την ερώτηση.
« Γιατί ο Θεός δε μου δίνει βάσανα πιο μικρά. Αυτά δε μπορώ να τα υποφέρω.»
Ο Θεός δεν είναι σαδιστής ο οποίος έχει μερικούς τόνους πόνου και τους ρίχνει στη γη τυχαία. Ο Θεός δεν κάνει λάθος. Ξέρει πάντοτε τι είναι αληθινά χρήσιμο. Ο Θεός επιτρέπει ο άνθρωπος να υποφέρει ακριβως για να καθαρίσει η ψυχή του μ’ αυτόν τον πόνο. Και αν κάποιοι έχουν πολύ δυνατούς πόνους αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός είναι άδικος μ’ αυτούς, αλλά σημαίνει ότι αυτοί οι πόνοι είναι το κατάλληλο φάρμακο για τη ψυχή τους.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι κακοί έζησαν μια ζωή γεμάτη απολαύσεις και υγεία. Ξέρουμε όμως αν αυτοί σώθηκαν; Δε ξέρουμε. Οι αμαρτωλοί που πέθαναν χωρίς να μετανοήσουν έφτασαν στη κόλαση. Δεν είναι δικό μας θέμα να κρίνουμε αν ο Θεός είναι πιο ανεκτικός με άλλους παρά εμάς.
Είμαστε ελεύθεροι να αμαρτήσουμε, είμαστε ελεύθεροι να κρίνουμε τον Θεό. Αλλά σε τι θα μας χρησιμεύσει μια τέτοια ελευθερία;
Ο Απ. Πέτρος μας προτρέπει : « Υποταχθείτε σαν ελεύθεροι από την κακίαν και από κάθε άτοπον και όχι σαν άνθρωποι που έχουν την ελευθερίαν ως πρόφασιν της κακίας και της απείθειας, αλλά σαν δούλοι Θεού» ( Α΄ Πετρ. 2,16). Είναι λυπηρό το ότι πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την ελευθερία τους λανθασμένα.
Τι κερδίζουμε αν κρίνουμε το Θεό; Θ’ αλλάξουμε την μοίρα μας; Θα λιγοστέψουν οι πόνοι; Αντιθέτως. Και τότε; Αν θέλουμε την σωτηρία μας, τότε δεν πρέπει να κρίνουμε το Θεό.
Ωστόσο πολλές φορές κρίνουμε το Θεό και αφήνουμε την απελπισία να μας νικήσει. Έκανα κι εγώ αυτή την αμαρτία. Κι όχι μια φορά. Με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν απαλύνω τον πόνο μου.
Προσπαθούσα να παλέψω με το Θεό και μ’ αυτό έδειχνα την ολιγοπιστία μου. Καταλαβαίνοντας το λάθος μου σταμάτησα να παλεύω με τον Θεό,.αλλά με τον πειρασμό της απελπισίας. Η μάχη δεν είναι εύκολη αλλά αν ξεκινήσει εγκαίρως οι πιθανότητες νίκης είναι μεγάλες, λέγει ο Αγ. Θεοφάνης ο Έγκλειστος « Η αρρώστια και η υγεία είναι στα χέρια του Θεού, μέσα για τη σωτηρία μας, όταν η μια ή η άλλη χρησιμοποιούνται με πίστη …. Αλλά μπορούν να μας οδηγήσουν και στο χαμό όταν ο άνθρωπος φέρεται ανάλογα με τις ορέξεις του.»