Σουηδία. Το υποδειγματικό τυραννικό καθεστώς της πολιτικής ορθότητας

ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Kύματα τριτοκοσμικών μεταναστών – ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα – χονδροειδής multi culti προπαγάνδα από τα media - δαιμονοποίηση κάθε κριτικής στην μαζική μετανάστευση – κατάργηση ελευθερίας του λόγου - στοχοποίηση «αντιδραστικών» και ταμπελοποίησή τους ως «φασιστών» και «ναζί» - «αντίφα» με κουκούλα σε χαφιεδίστικες business - αστυνομία σε διατεταγμένη υπηρεσία «αντιρατσισμού» και μια κοινωνία στην μέγγενη της αριστερής ιδεοληψίας. Καλωσήρθατε στη Σουηδία. (Γιατί, σας θυμίζει κάτι άλλο;)

Red Ice Creations (από Dispatch International) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο Άγγλος Iain Channing επιστρέφει στη Σουηδία, τη χώρα που έζησε κατά τη διάρκεια του 1980. Τι έχει συμβεί στην άλλοτε ασφαλή και πειθαρχημένη χώρα που τόσο θαύμαζε όλος ο κόσμος; Τόσο πολύ ο λαός της λοιπόν, εκτιμά το ριζοσπαστικό πείραμα  κοινωνικής μηχανικής (social engineering) των πολιτικών; Και τι γίνεται με το Malmö – τον διαπρεπή δοκιμαστικό σωλήνα της Σουηδίας; Παρακάτω είναι η αναφορά του Channing - η τελευταία από τις τρεις.

Για να καταλάβετε πώς έχουν φτάσει τα πράγματα σε αυτό το σημείο – όπου τα πάντα σκιάζονται από ένα βαρύ πέπλο αυτολογοκρισίας που όμοιό του βλέπαμε μόνο σε κομμουνιστικές χώρες – αρκεί να διαβάσετε το σουηδικό Τύπο. Όχι, ότι το θέμα της μαζικής μετανάστευσης είναι τόσο μεγάλο ταμπού, αλλά κάθε κριτική σε αυτήν λογοκρίνεται, παραμορφώνεται ή δαιμονοποιείται. Ένα σχεδόν καθημερινό μπαράζ μίσους και συκοφαντικής δυσφήμισης απευθύνεται στο κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών (SD), ένα κόμμα κατά της μαζικής μετανάστευσης. "Οι SD προσπαθούν να απογοητεύσουν την εργατική τάξη." "Οι SD είναι ακόμα ρατσιστές!" "Πόσο μακριά προς τα δεξιά, θα πάει ο Jimmy Åkesson (ηγέτης των SD);"

Για ένα μήνα διάβαζα κάθε άρθρο που έγραφαν οι εφημερίδες στη Σουηδία για τους SD - και ήταν πολλά, λόγω της αύξησης των ποσοστών τους. Ήταν όλα μα όλα αρνητικά και συχνά γεμάτα με παιδαριώδη, υβριστικά επίθετα από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ένα τέτοιο αρνητικό περιβάλλον, το κόμμα δεν έχει καταχωρήσει μια διεύθυνση στην ιστοσελίδα του, και τρεις κορυφαίους ηγέτες του ζητούν την προστασία της αστυνομίας.

Αναφερόμενος σε μια προηγούμενη συμπλοκή που συμμετείχαν ηγέτες των SD, ένας πολύ γνωστός Σουηδός ράπερ είχε πει στην εφημερίδα Metro: «Αν ήμουν εκεί θα είχα πάρει μια σιδερόβεργα και θα έστελνα και τους τις τρεις σε κώμα». Καθώς το διάβαζα σκέφτηκα, «αυτή είναι η Σουηδία;»

Για να πάρετε μια αμερόληπτη άποψη για τη μεταναστευτική κρίση, πολλοί Σουηδοί τώρα σπεύδουν να ενημερωθούν από ‘samizdat’ πηγές: (samizdat ήταν η μυστική βιβλιογραφία που δεν έπρεπε να δει το φως της δημοσιότητας επί Σοβιετικής Ένωσης). Μερικές ιστορίες σε τέτοιες ιστοσελίδες προσελκύουν τόσα πολλά σχόλια που μεγάλες βρετανικές εφημερίδες δεν έχουν (και ο πληθυσμός της Βρετανίας είναι οκτώ φορές μεγαλύτερος της Σουηδίας). Δεν γνωρίζω καμία άλλη δυτικοευρωπαϊκή χώρα, όπου τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης να έχουν γίνει τόσο mainstream. Έχοντας επίγνωση της απειλής που αποτελούν αυτές οι ιστοσελίδες για το σύστημα, η μεγάλη καθημερινή εφημερίδα Expressen συνεργάστηκε πρόσφατα με ακροαριστερούς cybersnoops και ξεκίνησε μια εκστρατεία "ξεσκεπάσματος" των δωρητών τους και ακόμη και των σχολιαστών τους, ελπίζοντας να τους "κρεμάσουν" δημοσίως, και να απολυθούν από τις δουλειές τους. Υπάρχουν «λίστες γνώμης» (åsiktsregister), μαύρες λίστες που φέρεται να συντάσσονται από μεγάλα μέσα ενημέρωσης και άλλους οργανισμούς. Ναι, δεν λέω υπερβολές. Αυτή είναι η Σουηδία σήμερα. (διάβασε : ΣΟΥΗΔΙΑ: Εφημερίδα συνεργάζεται με ομάδες Antifa για την κατάρτιση καταλόγων ατόμων που επικρίνουν τη μετανάστευση στο διαδίκτυο).

Και πάλι όμως το θέμα της μετανάστευσης δεν ακούγεται πολύ. Το ακατονόμαστο θέμα έχει γίνει μια εθνική εμμονή. Ο αρθρογράφος Hakelius λέει, «οι άνθρωποι που μου στέλνουν επιστολές τώρα, ενδιαφέρονται για ένα πράγμα: τη μετανάστευση. Η συζήτηση μπορεί να ξεκινήσει με οποιοδήποτε θέμα, αλλά τελειώνει πάντα με τη μετανάστευση. Η μετανάστευση, η μετανάστευση, η μετανάστευση, η μετανάστευση, η μετανάστευση».

Υπάρχει μια πτυχή της κρίσης που δεν μπορεί να λογοκριθεί, και αυτή είναι για το  Malmö (Μάλμο), την πόλη που έχει γίνει διαβόητη. Η μαζική μετανάστευση έχει οδηγήσει σε μια τεράστια αύξηση της εγκληματικότητας στην πόλη, και μια τεράστια μείωση, της πιο αγαπημένης σουηδικής αξίας, της trygghet (ασφάλειας). Κάθε πόρτα γραφείου έχει από έξω κρεμασμένη την ταμπέλα «Να είστε βέβαιος ότι κλειδώσατε»  ή «Δεν έχει τίποτα αξίας εδώ». Ποτέ δεν έχω δει τόσους πολλούς κλειδαράδες σε πόλη ούτε τόσο μεγάλα καταστήματα κλειδαράδων. Ένα κατάστημα στο Låscentral κοντά στο διαμέρισμά μου ήταν στο μέγεθος ενός μικρού σούπερ μάρκετ, και το μόνο που πουλούσε ήταν συσκευές ασφαλείας.

Το βάθος της κρίσης των διαρρήξεων ήταν σαφές από ένα τίτλο εφημερίδας εκείνο το φθινόπωρο: «Σήμερα στο Μάλμο 16 οικογένειες υπήρξαν θύματα διάρρηξης στην Σκάνια» (η επαρχία που βρίσκεται το Μάλμο). Αλλά δεν είναι μόνο οι διαρρήξεις. Είναι οι βιασμοί και οι δολοφονίες που έχουν ρημάξει το Malmö. Η κρίση των βιασμών έχει επίσημα μπει κάτω από το χαλί, αλλά η πόλη έχει επίσης και πρόβλημα με τις συμμορίες. Μεταξύ 2002 και 2008, οι δολοφονίες στη Σουηδία σχεδόν διπλασιάστηκαν και από τις 71, οι 18 έγιναν στην Σκάνια και οι οκτώ στο Malmö, κάτι που το καθιστά πρωτεύουσα των δολοφονιών. Η Metro ανέφερε ότι υπήρχαν περίπου 100 περιστατικά πυροβολισμών το 2013 στην πόλη - κυρίως σε αυτοκίνητα και άλλα αντικείμενα, αλλά περιλαμβάνει και ένα ζευγάρι εφήβων που πυροβολήθηκε στο πόδι, έναν 25χρονο που πυροβολήθηκε σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων, και έναν 31χρονο που τραυματίστηκε σοβαρά από τρεις βολές στην στάση Bergsgatan, κοντά στο σημείο όπου βρισκόμουν. Εντάξει, δεν είναι Σικάγο, αλλά είκοσι πέντε χρόνια πριν, αυτό δεν ήταν Σουηδία.

Πώς χειρίζεται ο τύπος του Malmö όλα αυτά τα κακά νέα; Με το να προσποιείται ότι αυτά δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τους μετανάστες που διαμένουν εκεί (ή με το να κατηγορούν την χαλαρή συνοριακή αστυνόμευση της Δανίας!). Αυτή μάλιστα η κατάσταση υποκινείται σε μεγάλο βαθμό από τη σουηδική αστυνομία, που δεν δημοσιοποιεί την εθνικότητα των δραστών και των υπόπτων, αν και δεν λογοκρίνει τα ονόματά τους (πάλι καλά!). Μια τοπική εφημερίδα κυκλοφόρησε μια ιστορία που προειδοποιούσε τους γονείς για έναn ύποπτο βιαστή που τριγυρνούσε γύρω από δύο τοπικά σχολεία: “Τρία παιδιά είχαν εκτεθεί σε βιασμό, τον Σεπτέμβριο και τα τρία είχαν πει ότι ο δράστης ήταν ένας άνδρας ηλικίας γύρω στα 20. Κανένας ύποπτος δεν βρίσκεται υπό έρευνα”. Άνδρας γύρω στα 20; Σε μια πόλη με πάνω από 100 εθνικότητες, αυτό δεν βοηθάει σε τίποτα.

Η Metro κυκλοφόρησε μια ιστορία για μια γυναίκα που πήχθη και εξαναγκάστηκε από τους κλέφτες να βγάλει χρήματα από την ταμειακή μηχανή για αυτούς. Το ζευγάρι των κακοποιών είχε πιστόλι και μαχαίρι και εξαφανίστηκε μέσα σε ένα σκούρο μπλε Audi – χωρίς να υπάρχει καμία αναφορά για την φυλή, ή την προφορά ή την εμφάνιση των δραστών. Είδα τέτοιες ιστορίες, με τεράστια κενά, κάθε μέρα. Αλλά κάθε περιστατικό που κάνει την μεταναστευτική πολιτική της ανοιχτής πόρτας «κακή» στα ματιά του κόσμου, απλά καταστέλλεται.

Την ίδια στιγμή, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αμυνόμενα, προσπαθούν να παρουσιάσουν την πολυπολιτισμικότητα κάτι ως «ευλογία» για το Malmö. «Επιχειρήσεις που απασχολούν ανθρώπους που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό επιτυγχάνουν πιο εύκολα στο εξωτερικό», έλεγε ένα άρθρο. Περιττό να πούμε, ότι τα ΜΜΕ είναι πολύ ευαίσθητα για την εικόνα της πόλης. Αφότου ένα σχολείο του Odense της Δανίας ακύρωσε ένα ταξίδι ανταλλαγής με ένα σχολείο του Malmö επικαλούμενο τους φόβους ασφάλεια των δανών γονέων (καθώς είναι γνωστή η φήμη της πόλης σε όλη τη Σκανδιναβία), η εφημερίδα ‘Vårt Malmö’ («το Malmö μας»), που εκδίδεται από τον δήμο της πόλης, έγραψε μια ιστορία φούσκα στην οποία οι κάτοικοι ρωτήθηκαν αν αισθάνονταν ασφαλείς στις περιοχές τους. «Ναι, φυσικά», είπε ο Darwin Celebre, ξένης εθνοτικής καταγωγής. «Ναι, είναι ασφαλές, με πολλές οικογένειες με παιδιά», δήλωσε ο Eric. «Νιώθω πολύ ασφαλής», δήλωσε ένας τρίτος. Ο Tove πρόσθεσε: «Νιώθω πολύ ασφαλής, πολύ ήσυχοι δρόμοι». Να σας πω την αλήθεια, άρχισα να νιώθω κάποια συμπάθεια με όλη αυτή την θλιβερή μορφή προπαγάνδας.

Προεκλογική αφίσα Σουηδού πολιτικού γραμμένη στα αραβικά

Αλλά συνολικά, τα media μου προκάλεσαν ένα νέο συναίσθημα για τη Σουηδία, που ποτέ δεν περίμενα ότι θα αισθανθώ: περιφρόνηση. Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο στην Ανατολική Γερμανία, όπως οι «αντιφρονούντες» Σουηδοί συνηθίζουν να λένε, αλλά η χώρα αυτή δεν έχει πλήρη ελευθερία του λόγου. Η άκρα αριστερά - δηλαδή, ο σουηδικός Τύπο και το κατεστημένο - δεν ενδιαφέρεται για την "συζήτηση" για την μαζική μετανάστευση. Έχουν ιδεολογικά δεσμευτεί να την επιβάλουν όπως μπορούν, για το «κοινό καλό» και όποιος διαφωνεί θα είναι "μισητής", "φασίστας", "ναζιστής" ή "ρατσιστής".

Δεν υπερβάλλω. Αυτές είναι οι λέξεις που βλέπετε ξανά και ξανά στο σουηδικό Τύπο. Τελικά, η Σουηδία έχει γίνει η πιο κοντινή εκδοχή στην δυτική Ευρώπη, ενός φασιστικού ναζιστικού στυλ καθεστώτος μίσους - μόνο που τα θύματα είναι οι γηγενείς Σουηδοί, που εκτίθενται σε επιθέσεις και δέχονται ταπεινώσεις από τα μέσα ενημέρωσης μόνο και μόνο επειδή εκφράζουν την αντίθεσή τους στην επίσημη μεταναστευτική πολιτική.

[Σχόλιο από Red Ice Creations: Είναι η Σουηδία σήμερα πραγματικά ένα «ναζιστικού τύπου» καθεστώς, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας; Γιατί να μην το ονομάσουμε μια κομμουνιστικού τύπου αντεθνική διεθνιστική δικτατορία, όπου η πολιτική ορθότητα και ο πολιτιστικός μαρξισμός  έχει οδηγήσει τους πολιτικούς να έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο πάνω από 10% του πληθυσμού (υποψιάζομαι ότι είναι πολλοί περισσότεροι που τρέφουν τα ίδια συναισθήματα). Αν οι Ναζί ήταν υπέρ της εθνικής συνοχής και υπέρ-εθνικιστικές, τότε η Σουηδία σήμερα είναι το μέγιστο δυνατό αντίθετο από αυτήν την έννοια. Το να αποκαλείται η Σουηδία καθεστώς «ναζιστικού στυλ» είναι πράγματι ένας ηλίθιος και ανακριβής χαρακτηρισμός. Ας το ονομάσουμε αυτό που είναι].

Έπεσα σε ένα βιβλίο για τη σύγχρονη Σουηδία, σχεδόν το μοναδικό που μπόρεσα να βρω στην κορυφαία αλυσίδα βιβλιοπωλείων που καταπιανόταν με το θέμα της μαζικής μετανάστευσης. Ονομαζόταν ‘Partiet : En olycklig kärlekshistoria’ (‘Το Κόμμα: Μια δυστυχισμένη ιστορία αγάπης), από την Eva Franchell, κορυφαίας αρθογράφου της εφημερίδας Aftonbladet. Μιλάει για την πτώση των Σοσιαλδημοκρατών, το κόμμα του Πάλμε, το κόμμα που συνδέεται περισσότερο με τη χρυσή εποχή της ωραίας (και σε μεγάλο βαθμό ομοιογενούς) Σουηδίας. Προς το τέλος, μια μόνο γραμμή έλεγε: «Είναι 2012, και ένας στους 10 Σουηδούς σκέφτεται να ψηφήσει ένα ρατσιστικό κόμμα». Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία πραγματική συζήτηση για τη μετανάστευση και ότι η μία πλευρά αρνείται να αναγνωρίσει ακόμη και τις ανησυχίες της άλλης, και απλά καταφεύγει σε συκοφαντίες;

Η κατάσταση βέβαια στο Malmö δεν απεικονίζει όλη την Σουηδία. Οι περισσότεροι στη Σουηδία (και στις σκανδιναβικές χώρες γενικά) εξακολουθούν να είναι συντριπτικά εθνικά σκανδιναβοί. Χώρες που έχουν αραίωση των αγροτικών πληθυσμών τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό, τι στη Σουηδία, όπως το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Βρετανία, είναι πολύ πιο κοντά στο να χάσουν την εθνική τους ταυτότητα. Κατά κάποιο τρόπο, η Σουηδία εξακολουθεί να υπολείπεται αυτών των πρωτοπόρων του multiracialism. Ο φορτωμένος όρος «εθνοτικός Σουηδός» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται συνήθως για να γίνεται διάκριση μεταξύ γηγενών και "νέων" Σουηδών, αν και αυτή η μορφή ταξινόμησης έχει γίνει αμφιλεγόμενη στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η χώρα είναι πολύ πλούσια και άνετη για συστηματική αναταραχή (σε αντίθεση με τοπικές εστίες, όπως οι εξεγέρσεις στο Rosengård). Και διαφέρει από όλες σχεδόν τις άλλες δυτικές χώρες που κατακλύζονται από τριτοκοσμικούς μετανάστες σε μία βασική πτυχή - δεν υπάρχει πίεση στους πόρους. Η Σουηδία είναι τεράστια και πλούσια σε μεταλλικά άλατα, αλλά υποφέρει από πτώση της γεννητικότητας.

Η διχαστική μεταναστευτική πολιτική των ανοικτών θυρών υποστηρίζεται από πολλούς Σουηδούς, οι οποίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι έχουν μια αποστολή να είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου. Η φήμη ότι η Σουηδία δεν συμμετείχε στον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν έχει σχεδόν καθόλου πολίτες οι οποίοι έχουν βιώσει τον πόλεμο, τους έχει αφήσει κάτι που πλησιάζει μια πολύ ήπια εκδοχή του γερμανικού συμπλέγματος ενοχής. Σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο, η ουτοπική μεταναστευτική πολιτική είναι εν μέρει μια χειρονομία εξιλέωσης για την μη αντίθεσή τους στον Χίτλερ. Είναι επίσης ένα προϊόν του άκρως πολιτικοποιημένου από την αριστερά χαρακτήρα της σουηδικής κοινωνίας.

Μικροσκοπικά κόμματα της άκρας αριστεράς αφθονούν, οι νέοι πάνε εύκολα σε πορείες για τα δικαιώματα των γυναικών και την Παλαιστίνη, μαρξιστικοί όροι όπως «ταξική σύγκρουση» είναι τυποποιημένα εξαρτήματα του πολιτικού λεξιλογίου και μπορείς να δεις γκράφιτι με το σφυροδρέπανο εδώ και εκεί. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλές ελεύθερες χώρες του κόσμου όπου οι άνθρωποι ζωγραφίζουν αυτό το σύμβολο στους τοίχους και να εννοούν τι κάνουν (δεν ξέρει για την Ελλάδα;)

Για μένα, όλα αυτά είναι πολιτική μαλθακότητα. Η Σουηδία δεν είναι εύπορη επειδή είναι σοσιαλιστική. Είναι σοσιαλιστική επειδή είναι εύπορη - επειδή μπορεί να αντέξει εύκολα το πολύ σημαντικό κόστος της προσπάθειας να οικοδομηθεί ένα μοντέλο κράτους «ισότητας» (egalitarian), όπου κάθε δημόσιο κτίριο με σκάλα έχει επίσης ένα ανελκυστήρα που στοιχίζει εκατοντάδες-χιλιάδες-κορώνες για αναπηρικά καροτσάκια. Είναι πλούσια για δύο απλούς λόγους: η παράδοση των πρακτικών, εργατικών Λουθηρανών, οι οποίοι, ως ομοιογενείς, γλίτωσαν μεγάλες εθνοτικές συγκρούσεις, και ισορρόπησαν ιδανικά τον πληθυσμό και τους πόρους. Με λίγα άτομα και άφθονο ξύλο και αποθέματα σιδήρου, η Σουηδία γρήγορα ήταν σε θέση να αναπτύξει μια προηγμένη οικονομία, η οποία έχει παραμείνει ισχυρή μέχρι σήμερα.

 

Αλλά η «ένταξη» (ή «ενσωμάτωση») των μεταναστών έχει σαφώς αποτύχει. Στη Βρετανία, η καθολική χρήση της αγγλικής γλώσσας και οι παλιές αποικιακές σχέσεις με τις χώρες προέλευσης των μεταναστών έχουν κάνει την όλη διαδικασία πιο εύκολη από τη Σκανδιναβία. Αλλά η Σουηδία, όπως ένας ασύνετος μαρξιστής αριστοκράτης που προσπαθεί να δώσει το αρχοντικό του, έχει απλά ανοίξει τις πόρτες σε ένα τεράστιο φάσμα χωρών για τις οποίες δεν ξέρει σχεδόν τίποτα, περιμένοντας το δήθεν ανώτερο κοινωνικό μοντέλο της να λειτουργήσει αυτόματα. «Δεν μπορείτε να μιλήστε σουηδικά; Δεν έχει σημασία. Δεν μπορείτε να βρείτε δουλειά; Μην ανησυχείτε, εδώ είναι τα μετρητά. Δεν μπορείτε να προσαρμοστείτε; Είστε εχθρικοί προς τον Χριστιανισμό και επιρρεπείς σε ταραχές; Δεν πειράζει.»

Αυτό που έχει συμβεί στο Malmö είναι στην πραγματικότητα μια αντικατάσταση  πληθυσμού. Προσπάθησα να βρω τα επίσημα δημογραφικά στοιχεία της πόλης, αλλά δεν τα κατάφερα. Μια γυναίκα που πήγε σχολείο εδώ στη δεκαετία του 1960 μάντεψε ότι το σύνολο του αλλοδαπού πληθυσμού τότε ήταν μεταξύ 2.000 και 3.000, όταν ήταν παιδί και ήταν κυρίως Γιουγκοσλάβοι και άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι, που αργότερα ενισχύθηκαν από λατινοαμερικανούς στη δεκαετία του 1970, πριν ξεσπάσει το παλιρροιακό κύμα.

Μέσα σε 50 χρόνια, το Malmö εκεί που ήταν σχεδόν 100 εθνοτικά σουηδικό, σήμερα είναι 50 τοις εκατό. Εάν στην πανδέκτρια των μειονοτήτων την Σουηδία, η αντικατάσταση αυτή συνεχιστεί, θα υπάρχει ένας ισχυρός θύλακας ξένων στο σουηδικό έδαφος, με ροπή προς το έγκλημα και με ελάχιστα κοινά, εκτός από το Ισλάμ. Αυτό θέλουν οι Σουηδοί για την πατρίδα τους;

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή