«Φώτισόν μου το σκότος, Κύριε!»

Ας προσευχηθουμε αδελφοί ο Κύριος να φωτίσει το υπάρχον μέσα μας σκότος.
Το σκότος που βλέπουμε να υπάρχει στην ψυχή και την καρδιά μας , το σκότος δηλαδή της αμαρτίας και των παθών μας .

Αφετηριακό με άλλα λόγια σημείο της πνευματικής μας ζωής να είναι η αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μας.
Αγιος, ως γνωστόν, δεν είναι αυτός που νιώθει αναμάρτητος – αυτό αποτελεί σύμπτωμα της πιο βαθιάς αμαρτίας και του υπάρχοντος δαιμονισμού του ανθρώπου, όπως το βλέπουμε στο πρόσωπο του κατακεκριμένου από τον ίδιο τον Κύριο Φαρισαίο της γνωστής παραβολής. Αντιθέτως: είναι εκείνος που έχει τη μεγαλύτερη συναίσθηση των αμαρτιών του, η οποία μάλιστα βαίνει αυξανόμενη, καθώς θέτει τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, ζώντας αδιάκοπα κάτω από τις ακτίνες του ήλιου της Δικαιοσύνης Του.
Όσο δηλαδή προσεγγίζει τον Θεό, τόσο και φωτίζεται στο να βλέπει και την παραμικρότερη κηλίδα της ψυχής του.
Συμβαίνει κάτι παρόμοιο με ό,τι σ’ ένα κλειστό δωμάτιο: λόγω του σκότους δεν βλέπει κανείς το τι υπάρχει, ενώ όταν αρχίζει να μπαίνει σ’ αυτό λίγο φως και στη συνέχεια περισσότερο φως, βλέπει κανείς πια και το παραμικρότερο σκουπιδάκι, και την ελάχιστη βρωμιά.
Κύριε Ιησού Χριστε Υιε του Θεού ελέησον με και φώτισόν μου το σκότος... Αμήν!