Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Παράξενοι καιροί. Εφιάλτης και πραγματικότητα γίνανε ένα. Κοιμόμαστε με οργή, ξυπνάμε με θυμό, κινούμαστε και εργαζόμαστε χωρίς χαμόγελο, άγχος και σκοτάδι αντικρίζουμε στο αύριο. Κανένα όνειρο, ούτε το πιο μικρό , το πιο κοντινό δεν τολμάμε να αγγίξουμε. Βουλιάζουμε μέσα στη δίνη της

υποταγής και της αδράνειας. Της μοιρολατρίας… φοβισμένοι και απογοητευμένοι, απρόθυμοι να αντιδράσουμε στα δεινά της ζωής μας.


Που πάμε; Ζούμε; Υπάρχουμε; Γίναμε τα σύγχρονα ζόμπι που επιθυμούν. Πειθήνια, φοβισμένα όντα, γεμάτα απόγνωση, πλήρως χειραγωγούμενα. Πεινασμένα σκυλάκια που κουνάνε ευχαριστημένα την ουρά τους σε ό,τι τους πετάξουνε. Αυτό επιδιώξανε και το πετύχανε. Δόσεις ,δάνεια, αγορές, επιτόκια, σπρεντς, ευρώ, φόροι, ανεργία…όλα μια πρόφαση, μια διαβολική παγίδα για ένα και μοναδικό σκοπό: Να σκύψεις το κεφάλι Έλληνα. Να παραδόσεις ΓΗ και ΥΔΩΡ…
και ΨΥΧΗ.

Ξένοι άρπαγες και ντόπια τσιράκια ετοιμάζουν την χαριστική βολή. Να σου πάρουν τα πάντα και να σε διώξουν από τον τόπο σου. Τα παιδιά που γεννάς θα είναι οι αυριανοί «πολίτες του κόσμου» χωρίς ταυτότητα και εθνική συνείδηση, κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή σε ξένη γη και ένα αξιοπρεπές μεροκάματο που τους το στέρησε η δική τους πατρίδα.

Συναυτουργοί στο έγκλημα και οι δήθεν αντιπολιτευόμενοι «πατριώτες» και μη, «αριστεροί επαναστάτες» και ακροδεξιοί. Φωνασκούν, καταγγέλλουν, μιλούν για προδοσία , υποταγή στα ξένα συμφέροντα, παράνομες πρακτικές και κουρέλιασμα του συντάγματος…και; Κάθονται στ’ αυγά τους και κοιτούν την καταστροφή μας . Δεν παραιτείται κανείς. Γιατί άραγε; Από συμφέρον ή από πατριωτισμό; Φοβούνται μη τυχόν επέλθει πολιτειακή ανωμαλία που θα μας καταστήσει ευάλωτους απέναντι στον εχθρό; Μα ο εχθρός είναι μέσα και αλωνίζει. Κατάσχει τα πάντα ανενόχλητος. Το παρόν και το μέλλον μας. Φοβούνται μη κάνει τίποτα ο Τούρκος; Έτσι κι αλλιώς του (ξε)πουλάμε νησιά, λιμανάκια, δημόσιες επιχειρήσεις…όλα με νόμιμο τρόπο.

Η ανοχή τους δεν αποτελεί μόνο δειλία και ανικανότητα. Είναι κάτι πολύ πιο απεχθές και από αυτό που κάνει η ίδια η μνημονιακή κυβέρνηση: Είναι μέρος μιας συμφωνίας. Μιας ντροπιαστικής υποταγής στον ξένο παράγοντα. Ο ένας λίγο αριστερός/ακροαριστερός ,ο άλλος λίγο δεξιός/ακροδεξιός, όλοι γρανάζια μιας καλολαδωμένης μηχανής που ανήκει στον ίδιο ιδιοκτήτη.

Πέρα από τις φωνασκίες τους για το ένα ή το άλλο μέτρο, οι προτάσεις όλων έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Την Ευρώπη και το ευρώ πάνω στα οποία ορκίζονται σαν να είναι ευαγγέλιο. Υπερασπίζονται δηλαδή με κάθε τρόπο τα ίδια τα όπλα του εχθρού, με τα οποία μας δολοφονεί. Και αφήσανε μόνο το ΚΚΕ, ένα παρωχημένο κόμμα με ξύλινη γλώσσα, (που κάνει εθιμοτυπικές απεργίες και συλλαλητήρια, ίσα ίσα για να εκτονώνεται ο θυμός μας και να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι επαναστατούμε), τον «τρελό του χωριού» , να μιλά για το αυτονόητο αλλά κανένας να μην τον ακούει.

ΟΧΙ κύριοι. Η ευθύνη για την γενοκτονία που συντελείται στην πατρίδα, βαραίνει και εσάς. Δεν μπήκατε στην βουλή για να σηκώνεται ή να κατεβάζεται το χεράκι στην ψήφιση του ενός ή του άλλου μέτρου, και την ίδια στιγμή χιλιάδες ελληνικές οικογένειες να ξενιτεύονται γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την πείνα ,το κρύο, την ανεργία…το αύριο χωρίς ελπίδα. Την ώρα που εκατομμύρια «κατευθυνόμενοι» λαθρομετανάστες και πολλοί από αυτούς είναι αδίστακτοι εγκληματίες, εισβάλουν ανεξέλεγκτα στο ελληνικό έδαφος, αποκτώντας πανεύκολα κάρτα παραμονής και μετέπειτα ελληνική ιθαγένεια.

Όταν οι αυτόχειρες έφτασαν σε αριθμό που ισοδυναμεί με απώλειες πολέμου ή φυσικών καταστροφών. Ο σκοτεινός ρόλος της αντιπολίτευσης , συνοψίζεται στα παρακάτω λόγια: "Η αντιπολίτευση λειτουργεί συστημικά δίνοντας έτσι μια επίφαση δήθεν Δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος. Τα κόμματα που θέλουν να κάνουν πραγματική αντιπολίτευση πρέπει να προκαλέσουν Πολιτειακό πρόβλημα αποχωρώντας από τη Βουλή" (συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης)…Μια πικρή αλήθεια που δεν ακούγεται από κανένα κανάλι. Μια απλή ερώτηση που κανένας δημοσιογράφος δεν την κάνει σε κανένα βουλευτή , κανενός κόμματος: «Γιατί δεν παραιτείστε για να πέσει η κυβέρνηση»;


Τόσο απλό και ανομολόγητο είναι αυτό που μας συμβαίνει:
ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΑΝΕ ΟΛΟΙ.
 ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΑΝΕ ΟΛΟΙ.

Ακόμα και οι περισσότεροι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ποιμενάρχες της Ορθοδοξίας μας ή σιωπούν ή χρησιμοποιούν την αιρετική γλώσσα του Οικουμενισμού και της «παγκοσμιοποιημένης θρησκείας» στο όνομα… άκουσον άκουσον: της Αγάπης Του Ιησού Χριστού και της συναδέλφωσης των λαών.

Τα σκάνδαλα στον χώρο της άμυνας έχουν αγγίξει από διοικητικούς υπαλλήλους, απλούς στρατιωτικούς, μέχρι την πολιτική ηγεσία και τους στρατιωτικούς δικαστές. Διαφθορά παντού…

«Έκπτωτοι Έλληνες» γίναμε…άδειες ψυχές που παραδώσανε τις Αξίες τους, για να γεμίσουν εμπορεύματα και να απολαμβάνουν ανέσεις. Δεν την κατακτήσανε την πατρίδα. Την παραδώσαμε εμείς. Χαζοχαρούμενοι και αδιάφοροι , φιλοτομαριστές και εγωιστές όπως μας μάθανε να είμαστε τόσα χρόνια, καθώς αθόρυβα η Νέα Τάξη ετοίμαζε την υποδούλωσή μας.
Μονόδρομος λοιπόν η Νέα Εποχή και οι επιταγές της; Όπου και να στρέψουμε το βλέμμα, αντικρίζουμε σκοτάδι.
Που κρύφτηκε ο ήλιος; Πότε θα βγει το φώς;

Ας θυμηθούμε το «χειροπιαστό σκοτάδι της πικρής σκλαβιάς» στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το κρυφό σχολειό επί αιώνες διατηρούσε άσβεστη την ελπίδα για Ελευθερία και έσωσε το Γένος. Δεν ήταν μόνο η ανάγνωση και η γραφή που δίδασκαν οι παππούληδες στα αγράμματα Ελληνόπουλα. Οι ελληνικές αξίες, η πίστη στον Χριστό και η γνωριμία με την λαμπρή ιστορία μας, ήταν αυτά που μας κρατήσαν όρθιους.

Έτσι και τώρα μέσα σ’αυτό το πνευματικό σκοτάδι που σκεπάζει τα πάντα , που συγχύζει τον νου και θλίβει την καρδιά, είναι επιτακτική ανάγκη να γεννηθεί ένα νέο κρυφό σχολειό, μέσα σε κάθε οικογένεια, σε κάθε γειτονιά σε κάθε ενορία (μιας και το επίσημο είναι άκρως νεοταξικό και τείνει να γίνει ανθελληνικό). Χτύπησαν την θρησκεία μας, υποβάθμισαν την γλώσσα μας, αλλοίωσαν την ιστορία μας. Όπως ακριβώς είχε προβλέψει και προαναγγείλει ο Χ Κίσινγερ πριν 40 χρόνια.

Στις παιδικές ψυχές ζυμώνονται οι διεστραμμένες αρχές τους. Ακούς από τα χείλη των νέων συνεχώς την λέξη ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Αγώνας για δικαιώματα της ικανοποίησης κάθε επιθυμίας, κάθε διαστροφής .Η λέξη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ έχει απεμπολιστεί από το λεξιλόγιό τους. Υποχρέωση στην Πατρίδα , στο Έθνος, στην Κοινωνία, στον Πλησίον. Αρετές γεννημένες από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και εμποτισμένες με την Αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός μας .

Σπέρνουν ψευτοεπαναστάτες που δεν πιστεύουν σε τίποτα, για να έχουν εξασφαλισμένη την αυριανή συγκομιδή των υποταγμένων δούλων. Ο πόλεμος που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομικός, δεν είναι μόνο κοινωνικός, είναι πάνω από όλα ένας αθόρυβος πνευματικός πόλεμος απέναντι στις αντίχριστες δυνάμεις της Νέας Εποχής. Τι ζητούν; Την ψυχή σου!

Την πλήρη παράδοσή σου στον υλικό κόσμο και στη λήθη, στην άρνηση της πνευματικής σου φύσης. Από αυτόν το πόλεμο κανένας πολιτικάντης ή νομοθέτης ή ηγετίσκος δεν μπορεί να μας σώσει. Είμαστε η γενιά που καλείται να πολεμήσει το σκοτάδι και να φέρει το φώς! Είμαστε αυτοί που οφείλουμε να σκοτώσουμε τον κακό εαυτό μας και να ξαναγεννηθούμε. Είμαστε αυτοί που πρέπει να ξεριζώσουμε από την ψυχή μας κάθε τι μικρό και ευτελές και να αφήσουμε χώρο για το Μεγάλο και το Αληθινό. «Πιες αθάνατο νερό να νικήσεις τον καιρό…» λέει ο ποιητής Ν. Γκάτσος.

Γι αυτό πρέπει να έχουμε τον νου μας στα παιδιά! Το νου μας στα Ελληνόπουλα! Να τα διδάξουμε με το παράδειγμά μας! Να σκεφτόμαστε και να ζούμε ως Έλληνες! Να αγαπούμε ως Χριστιανοί! Να ξαναγίνουμε δάσκαλοι του Γένους… για της γενιάς μας τα κρυφά σχολειά. Και τότε το σκοτάδι τους θα σκορπίσει και το τέλος αυτών που τώρα καμώνονται τους μεγάλους και τους δυνατούς , προδίδοντας Ελλάδα και Χριστό για τριάντα αργύρια, θα είναι τραγικό.

Η Ελλάδα μας θα λάμψει πάλι. Η λευτεριά μας δεν θα είναι μόνο η απαλλαγή μας από τους δυνάστες μας, αλλά η συντριβή του παλιού μας εαυτού, αυτό που διακαώς ποθούμε, η Αναγέννησή μας!

Κλείνω με ένα απόσπασμα από ομιλία, σε έμμετρο λόγο, της δασκάλας Χαράς Νικοπούλου:

«Το Έθνος όλο μέσα σε ένα κρυφό σχολειό»

Κι αφού ακούσεις για Χριστό, Ελλάδα και θυσία… τότε στο τέλος μόνος σου θα πρέπει να ορίσεις, αν ξέρεις πλέον να μας πεις «Τι είναι η πατρίδα»… αν ξέρεις να φιλάς καλά του Λεωνίδα τα στενά μα και τους Μαραθώνες.

Κι όσο τα χρόνια θα περνούν, και νέοι δάσκαλοι, θα ‘ναι οι οδηγοί σου… πάντα θα περιμένουμε εδώ… στην πόρτα… απ’ το κρυφό σχολειό σου… πάντα εδώ να έρχεσαι, όταν θα σε πληγώνουν… όταν το κράτος σε χτυπά, γιατί είχες μέσα το Έθνος… όταν θα σε προδώσουνε και ολιγοψυχήσεις… όταν θα σε πολιορκήσουνε οι ξένοι στη Ομόνοια… όταν θα βεβηλώσουνε όλη την ιστορία… και θα σε διώξουν οι ιερείς, μακριά απ’ τη θρησκεία…

Όταν θα κινδυνεύσει η Θράκη μας, η Κύπρος, το Αιγαίο…κι όταν θα προδώσουνε κάθε στρατιώτη νέο… όταν πια τα όνειρα θα γίνουν εφιάλτες… και εσύ πια θα ‘σαι μοναχός, χωρίς μεγάλων πλάτες…

ΕΛΑ …θα περιμένουμε πάντα εδώ, ως δεύτεροι γονείς σου… να σου χαρίσουμε το «ευ ζην» που έψαχνες ματαίως, μέσα σε πλούτη και πολιτικούς, σε δόξα… σ’ απληστία… μα σίγουρα δεν ξέχασες, πως είναι αλλού η ελευθερία… Θυμάσαι το σου έμαθαν μια μέρα στα σχολεία;; θυμάσαι που εκρύβεται του Έλληνα η ανδρεία;;

Μα ναι… θυμάσαι… δάκρυσες, σαν βρήκες την αλήθειακαι ύμνο έναν φώναξες, μαζί με μας ως ΕΝΑΣ: «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένοι, Χαίρε, ω! Χαίρε ελευθεριά!είπες… και σε λυγμούς εξέσπασες…».