μα του Χριστού είναι ζωντανός – νεκρός.
Είναι ένας κόρακας μέσα σε ένα χρυσό κλουβί, τίποτα παραπάνω.
Δεν είναι κατάλληλος για τον Παράδεισο και ζει τη φυσική ζωή, τη ζωή δηλαδή που κάνουν οι γάτες και τα σκυλιά.
Εκείνοι όμως που μετέχουν της Θείας Κοινωνίας, έχουν ζωή αιώνια.
Λέει ο Χριστός:
«Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, έχει Ζωήν Αιώνιον» (Κατά Ιωάννη 6,54).
Δεν λέει:
«θα έχει Ζωή Αιώνια», αλλά λέει:
«έχει Ζωή Αιώνια».
Από τώρα δηλαδή, από τούτον τον κόσμο, βρίσκεται στον παράδεισο και έχει μια πρόγευση του παραδείσου.
Απλά το μόνο που απομένει είναι ένα μικρό επεισόδιο, που λέγεται θάνατος, για να πετάξει στον ουρανό.
Ο Χριστός τη φράση «Ζωή Αιώνια», μόνο για το Μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως την χρησιμοποίησε, πουθενά αλλού.
Η σωτηρία του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται δια των καλών έργων και των αρετών του.
Ο άνθρωπος για να πετύχει την σωτηρία του και να πάρει το εισιτήριο για τον Παράδεισο, πρέπει να αποκτήσει «συγγένεια» με τον Χριστό.
Δεν υπάρχει δηλαδή εργοσωτηρία και αυτοσωτηρία, αλλά Χριστοσωτηρία.
Η συγγένεια με τον Χριστό επιτυγχάνεται αρχικά με το Βάπτισμα, στο οποίο παίρνουμε την δωρεά υιοθεσίας (την είχαμε χάσει λόγω του προπατορικού αμαρτήματος) και στη συνέχεια με τη Θεία Κοινωνία.
Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ανακαινίζεται, μεταποιείται και γίνεται από χοϊκός, πνευματικός. Με την Θεία Κοινωνία, ο άνθρωπος αλλάζει όλο το αίμα του και από αδαμιαίο (του Αδάμ) παίρνει το Αίμα και το Σώμα του Χριστού, παίρνει την Χάρη του Θεού μέσα του. Έτσι γινόμαστε παιδιά του Θεού και μάλιστα Βασιλόπουλα.
Μόνο τότε έχουμε δικαίωμα να κληρονομήσουμε από την περιουσία του Βασιλιά, την Βασιλεία του Θεού. Γιατί η Βασιλεία του Θεού, όπως γράφει το Ευαγγέλιο, κληρονομείται. Όπως την περιουσία ενός εργοστασιάρχη που έχει πεθάνει, δεν την κληρονομούν οι υπάλληλοι του εργοστασίου, αλλά τα παδιά του και τα συγγενικά του πρόσωπα, κατά τον ίδιο τρόπο, την Βασιλεία του Θεού την κληρονομούν τα παιδιά του Θεού.
Πολλοί υποστηρίζουν, ότι είμαστε όλοι παιδιά του Θεού. Αυτό είναι λάθος! Γιατί μετά την πτώση του Αδάμ, οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα, πλάσματα του Θεού και γίνονται παιδιά του Θεού, όταν αποκτήσουν ”συγγένεια” με τον Χριστό.
Εξάλλου αν είμασταν όλοι παιδιά του Θεού, τότε γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο;
Τα καλά μας έργα δεν μας σώζουν, δεν μας εξασφαλίζουν τον παράδεισο, αλλά μας εξασφαλίζουν την ποιότητα της θέσης μας στον παράδεισο.
Όπως στα τρένα υπάρχει 1η θέση, 2η θέση, λουξ, υπέρ λουξ, έτσι και εμείς ανάλογα με τα καλά έργα μας, θα πάρουμε την ανάλογη θέση στον παράδεισο.
Περισσότερες αγαθοεργίες, καλύτερη θέση στον παράδεισο…
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που έκαναν καλά έργα στη ζωή τους, αλλά δεν είχαν το εισιτήριο για τον παράδεισο και κολάστηκαν π.χ. ο Φαρισαίος. Χωρίς το εισιτήριο δηλ. τον Χριστό, κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στον Παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.