Όλοι οδοιπόροι είμαστε…

Σε κάποιο δρόμο τρέχουμε όλοι οι άνθρωποι και βιαζόμαστε να φτάσουμε ο καθένας στο δικό του τέλος. Γι’ αυτό όλοι βρισκόμαστε εν οδώ. Kι έτσι μπορείς να καταλάβεις τη σημασία της οδού. Oδοιπόρος εμφανίστηκες σ’ αυτή τη ζωή.
Όλα τα παρατρέχεις, όλα τα αφήνεις πίσω σου. Eίδες στο δρόμο φυτό ή χόρτο ή νερό ή ίσως κάτι αξιοθέατο. Λίγο ευχαριστήθηκες, έπειτα τα προσπέρασες.

Πάλι, συνάντησες πέτρες και φαράγγια και γκρεμούς και βράχους ψηλούς και πασσάλους ή κάπου και θηρία κι ερπετά κι αγκάθια και μερικά άλλα απ’ τα ενοχλητικά. Λίγο δυσαρεστήθηκες, έπειτα τ’ άφησες.
Tέτοια είναι η ζωή, ούτε τα ευχάριστα είναι μόνιμα, ούτε τα λυπηρά διαρκή. O δρόμος δεν είναι δικός σου, αλλ’ ούτε και τα παρόντα είναι δικά σου. Στους οδοιπόρους, μόλις ο πρώτος αφήσει το ίχνος του πατήματος, αμέσως πατάει ο δεύτερος κι έπειτα ο επόμενος…
[Μέγας Βασίλειος]