Εξωγήινοι και UFO: Υπάρχουν; ΜΕΡΟΣ Α'

(Η πρώτη από τις τρεις συνολικά αναρτήσεις εκ των οποίων αποτελείται το παρόν πολύ σημαντικό άρθρο)

-Αν όχι, τι είδαν όλοι αυτοί οι μάρτυρες που βεβαιώνουν τη θέασή τους;
-Γιατί τους “αναμένει” το Βατικανό;
-Και, αν ναι, τι ακριβώς είναι και τι συμβαίνει με αυτούς;

-ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
-ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
-Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΞΩΓΗΪΝΩΝ ΩΣ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
-Η ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ «ΧΩΡΟΣ»

EΔΩ ΚΑΙ ΕΞΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ζει την εποχή των ΠΡΟ και των Εξωγηίνων. Από πολλές πλευρές, πρόκειται για ένα κρίσιμο ζήτημα που απασχόλησε και φαίνεται ότι πρόκειται να απασχολήσει έντονα την Κοινή Γνώμη στο προσεχές διάστημα...

Το φαινόμενο πέρασε από πολλές φάσεις:

Εκ μέρους των Αρχών άκρα μυστικότητα και αμφισβήτηση, ακολούθως ειρωνία και χλευασμός, έως τη σημερινή αποδοχή του, οπότε και πολλά κράτη ομολογούν ότι πράγματι απέκρυψαν σχετικές πληροφορίες, ενώ το Βατικανό ανοιχτά δηλώνει ότι περιμένει Εξωγηίνους επισκέπτες στον πλανήτη μας!
Παράλληλα, και ενώ η επιστημονική κοινότητα επέμενε να θεωρεί όλες τις περιπτώσεις θέασης ΑΤΙΑ ως... παραπλανητικές εμφανίσεις «του πλανήτη Αφροδίτη» και να χαρακτηρίζει ψεύτες ή διαταραγμένους όσους μιλούσαν για επαφές «3ου ή 4ου τύπου» με Εξωγηίνους, αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το ζήτημα.

Η πρώτη θεώρησε τα UFO και τους επιβάτες τους ως Εξωγηίνους.

Η δεύτερη μίλησε για απόρρητη και μυστική γήινη τεχνολογία.

Μία τρίτη -με εκκίνηση τη θεωρία για την Κούφια Γη- θεώρησε ότι προέρχονται από βάσεις ενδογήινων.

Κάποιοι άλλοι μίλησαν για αιθερικά σκάφη ή Γήινους χρονοταξιδιώτες...

Ενώ τέλος, υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν το όλο ζήτημα μια τεράστια σκηνοθετημένη πλεκτάνη. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι κυβερνήσεις συντηρούν έντεχνα το ζήτημα, με σκοπό να αποπροσανατολίζουν την Ανθρωπότητα από τα πραγματικά της προβλήματα ή για να επισπευθεί η Παγκοσμιοποίηση, αφού, εν όψει ενός υποτιθέμενου κινδύνου από το Διάστημα, η ανάγκη για μία παγκόσμια κυβέρνηση θα προβάλει επιτακτική. Η όλη «παράσταση» θα κορυφωθεί τον κατάλληλο χρόνο, με μία ορατή από όλους όσο και δραματική «άφιξη» με τη βοήθεια της τεχνολογίας των ολογραμμάτων!

Το παρόν άρθρο, θέλοντας να προβληματίσει τους αναγνώστες του, παρουσιάζει μία άγνωστη θέση γι' αυτό το θέμα, η οποία προέρχεται από την πολύχρονη και πολύπειρη Ορθόδοξη Παράδοση. Η θέση αυτή λαμβάνει υπόψη τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, αλλά δεν απορρίπτει τις θεάσεις (τουλάχιστον όσες έχουν τεκμηριωθεί επαρκώς) και τα γεγονότα, ενώ παράλληλα προτείνει και συγκεκριμένη στάση ζωής ως προς το εν λόγω ζήτημα.

O σύγχρονος άνθρωπος άπολαμβάνει τήν εποχή τής αφθονίας τής γνώσης και της πληροφορίας. Η πρόσβαση στις πηγές της Επιστήμης και της 'Ενημέρωοης είναι πιό εύκολη από ποτέ, ενώ η ταχύτητα διάδοσης τής πληροφορίας έχει γίνει αστραπιαία, λόγω τής υφαρπαγής τής υφηλίου στόν Ιστό τού World Wide Web...

1.Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

α) Εισαγωγή

Ήδη, Από τά βάθη τής 'Ιοτορίας, ό προφήτης Δανιήλ μάς προειδοποιεί ότι τό κύριο χαρακτηριστικό πού θά συνοδεύσει τήν έλευση τών εσχάτων χρόνων θά είναι ή έκρηξη τής γνώσης καί ή εύκολία τής πρόσβασης σέ αυτήν: «καί σύ, Δανιήλ, έμφραξον τούς λόγους καί σφράγισον τό βιβλίον έως καιρού συντέλειας, έως διδαχθώσι πολλοί καί πληθυνθή ή γνώσις»! (Δανιήλ ιβ, 4).
Ο σύγχρονος άνθρωπος έπενδύει χρόνο καί χρήμα στήν κάθετη γνώση καί στήν έπαγγελματική έξειδίκευση, ένώ παράλληλα στόν ελεύθερο χρόνο του βομβαρδίζεται από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών πού του προκαλοϋν σύγχυση καί αμηχανία. Στήν καλύτερη περίπτωση, ακόμα καί η προσπάθεια γιά επιλογή γνώσης καί ενημέρωσης φαίνεται νά οδηγεί σέ ημιμάθεια. Πρόσφατη έρευνα τού Πανεπιστημίου τού San Diegο τής Καλιφόρνια, εκτιμά ότι ό ανθρώπινος εγκέφαλος καλείται νά απορροφήσει 23 λέξεις ανά δευτερόλεπτο, μέ πολλαπλούς τρόπους (ΜΜΕ, κινητή τηλεφωνία καί Διαδίκτυο). Υπολογίζεται δέ, πώς ο όγκος αυτός ισοδυναμεί μέ 34Gb μέσα σέ μία εβδομάδα!
Η διάκριση τής αληθινής γνώσης μέσα στόν ταχύτατα αυξανόμενο όγκο τών πληροφοριών πού φέρνει μαζί της ή τεχνολογική πρόοδος, φαίνεται πιό ανέφικτη από ποτέ, παραπέμποντας στή λαϊκή παροιμία: «Εάν θέλεις νά κρύ-ψεις μία χρυσή καρφίτσα, δέν έχεις παρά νά τήν πετάξεις μέσα σέ ένα βουνό άπό άχυρα»... Παράλληλα, είναι προφανές ότι ή καλλιέργεια κριτικής σκέψης δέν φαίνεται νά αποτελεί προτεραιότητα βίου γιά τόν σύγχρονο άνθρωπο πού σέρνεται μαζοχιστικά πίσω άπό τήν εναγώνια προσπάθεια τού βιοπορισμού ή/καί τής ικανοποίησης πλασματικών ήδονιστικών αναγκών.

β) 'Επιστήμη καί Φιλοσοφία σcήν Αρχαία 'Ελλάδα

Οί Αρχαίοι Έλληνες, κινούμενοι σέ έκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση σέ σχέση μέ τόν σύγχρονο άνθρωπο, ήταν οί πρώτοι πού όρισαν μέ τρόπο συστηματικό κοινώς αποδεκτά κριτήρια εγκυρότητας τής αλήθειας του αισθητού καί τού υπεραισθητού κόσμου, θεμελιώνοντας τίς έννοιες τής Επιστήμης καί τής Φιλοσοφίας. Η Επιστήμη, κατά τόν Πλάτωνα, έχει «Θεία καταγωγή» καθώς αποτελεί τή μέθοδο γιά τή συστηματική πραγματοποίηση τής τελεολογικής ιδέας τής Φιλοσοφίας, τής προσπάθειας δηλαδή τού Ανθρώπου νά γνωρίσει τό Άφθαρτο, τό Αιώνειο. `Η υλική πραγματικότητα είναι απλά ή σκιά τής όντολογικής Αλήθειας τών πραγμάτων. Στήν κατεύθυνση αυτή, ο Πλάτων προτρέπει τούς Έλληνες νά μορφωθούν, ώστε να προσεγγίσουν τό «Θείο»: «Παιδεύειν ουν ανθρώπους καί Θεούς άπεργάζεσθε...».
Ο Αριστοτέλης θά είναι ό πρώτος πού θά διατυπώσει τίς Αρχές πού πρέπει νά διέπουν μιά έπιστημονική θεωρία, καθώς καί τήν ανάγκη επιβεβαίωσής της μέσα άπό τήν πειραματική διαδικασία. Σύμφωνα δέ μέ τή ρήση του, «τό ζητείν άπανταχού τό χρήσιμον, οίκιστα άρμόζει τοίς μεγαλοψύχοις καί ελεύθεροις». Δηλαδή, τό άρμα πού θά όδηγεί τούς άνθρώπους τής Αρχαιότητας στούς Ούρανούς καί θά τούς καθιστά κοινωνούς μέ τό «Θείο» δέν θά μπορεί ποτέ νά υποβαθμιστεί στήν υπηρεσία τού «χρήσιμου». Μία τέτοια προσέγγιση θά θεωρείται Ύβρις γιά τούς Έλληνες, καθώς κάθε σχέση βασισμένη στό δούναι καί λαβείν δέν θά ύπηρετεί τούς πραγματικούς σκοπούς τής Επιστήμης. Γιά περισσότερους άπό είκοσι αιώνες, ή Φιλοσοφία καί ή Επιστήμη θά συμβαδίσουν χέρι χέρι βοηθώντας τόν άνθρωπο νά κοινωνήσει το όντως «Υπαρκτό».

γ) Η Επιστήμη στήν 'Ελληνορωμαϊκή Ανατολή

Η διάδοση τού Ελληνικού λόγου μέσα στη Ρωμαϊκή Οίκουμένη καί ή έπακόλουθη αποδοχή τού μηνύματος τού Εύαγγελίου, θά όρίσουν τούς τρείς πυλώνες (Ελληνική Παιδεία, Ρωμαϊκή Πολιτεία, Χριστιανισμός), πάνω στούς όποίους θά βαδίσει ή πολιτισμένη ανθρωπότητα γιά χίλια καί πλέον έτη. Οι Πατέρες τής Ελληνικής Ανατολής θά αποδεχθούν τή «Θεία καταγωγή» τής Επιστήμης, αντιστρέφοντας ώστόσο τούς όρους της. Η άγιοπατερική έκδοχή τής Επιστήμης δέν θά άποτελεί έξελικτική συνέχεια τής Επιστήμης τού Αρχαίου κόσμου, καθώς δέν θά
συνίσταται στη διατύπωση μιάς θεωρίας πού θά στηρίζεται σέ λογικά έπιχειρήματα καί στήν επαλήθευση της άπό τά δεδομένα τών αισθήσεων! Τώρα θά βασίζεται στό γεγονός καί στήν έμπειρική βίωση τής σχέσης τού Θεού μέ τόν Άνθρωπο! Οί μεγάλοι Πατέρες τής Εκκλησίας μέχρι καί τόν 8ο μ.Χ. αιώνα θά άποκαλούνται Φιλόσοφοι καί ή Θεολογία στό Πανδιδακτήριο τής Κωνσταντινουπόλεως θα Θεωρείται θετική επιστήμη και θα διδάσκεται δίπλα στη Γεωμετρία και στη Φυσική...

δ) Η γέννηση της Νέας Επιστήμης

Μόλις στον 16ο αιώνα η Επιστήμη θα διαχωριστεί από τη Φιλοσοφία. Η ίδρυση της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου, το 1661, που αποτελεί το πρώτο επιστημονικό κέντρο στη Δυτική Ευρώπη, συνιστά ορόσημο στην ιστορία της Επιστήμης, καθώς η έννοια της πλέον θά διαφοροποιηθεί ριζικά σέ σχέση μέ τις άντιλήψεις τόσο του Αρχαίου, όσο καί του Μεσαιωνικού κόσμου.
Ο F. Bacon θά χαρακτηριστεί ώς «ό Αρχιτέκτων τής Νέας Επιστήμης», καθώς θά θέσει τις απαραίτητες προυποθέσεις γιά τήν άναγνώριση του συνεπούς έπιστημονικού λόγου, ό οποίος συνίσταται στήν σαφή χρήση τής Γλώσσας καί τής όρολογίας (συνέπεια πού δέν χαρακτηρίζει τις μελέτες του επιστημονικού κόσμου μέχρι τόν 17ο αιώνα). Θά συμβαδίσει ωστόσο μέ τήν πρόταση τού Αριστοτέλη ότι δομικά συστατικά γιά τήν επιστήμη πρέπει νά αποτελούν ή έπαγωγική μέθοδος καί τό πείραμα. Τέλος, θά προτείνει νέους όρους γιά τήν όρθή λειτουργία τής επιστημονικής κοινότητας. Ο δημόσιος χαρακτήρας τής επιστημονικής μελέτης, ή απαλλαγμένη από δεισιδαιμονίες καί θρησκευτικές προκαταλήψεις επιστημονική σκέψη, όπως καί ή συνεργασία τών επιμέρους φορέων τού επιστημονικού κόσμου, θά άπογειώσουν τή φαντασία τού ανθρώπου σχετικά μέ τίς πραγματικές δυνα-τότητες τής Νέας Επιστήμης.
Στούς έπόμενσυς αιώνες, ό Hume θά μιλήσει γιά τή σχέση αίτίας καί αποτελέσματος, ό Lοcke θά κηρύξει έμφατικά ότι ή απόδειξη άποτελεί κυρίαρχο στοιχείο τής επιστημονικής γνώσης, ενώ ό Kant θά ερμηνεύσει τήν Επιστήμη ώς τή γνώση τών αιτιωδών σχέσεων των φαινομένων τής φύσης. Μεγάλες επιστημονικές προσωπικότητες όπως ό Κοπέρνικος, ό Γαλιλαίος, ό Κέπλερ καί ό Νεύτωνας θά άγωνιστούν νά άποτινάξουν θέσφατα αίώνων σχετικά μέ τή φύση τού κόσμου καί τούς νόμους πού τόν διέπουν καί θά αποτελέσουν τούς πρόδρομους τού Διαφωτισμού και τής Φιλοσοφίας τών Φώτων.

2. Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟΘΕΩΣΗ

α) Ο Κόσμος του Άνθρωπο-θεού

Η Φιλοσοφία τών Φώτων μέσα άπό τή θεοποίηση του Ορθού Λόγου, θα εγείρει την αξίωση της αντιμετώπισης της γνώσης ως δύναμης (Επιστημονικός Ωφελιμισμός).
Γιά πρώτη φορά στήν Ιστορία τοy άνθρώπου, ό προσανατολισμός τής Επιστήμης θά μετατοπιστεί άπό τόν Ούρανό οτή Γή! Η Επιστήμη, έτσι, θά γεννήσει τήν Τεχνολογία, ή όποία θά αναλάβει νά θέσει τίς νέες γνώσεις στήν ύπηρεσία τού χρήσιμου...
Η επιδίωξη «τού χρήσιμου» θά γίνει αύτοσκοπός του Δυτικού Ανθρώπου, ό όποίoς περιβεβλημένος μέ τήν αίγλη τής Επιστήμης καί τή δύναμη τής Τεχνολογίας θά αναγορεύσει τόν έαυτό του σέ «θεό», επαναλαμβάνοντας μέ δραματικό τρόπο τό προπατορικό αμάρτημα: «ότι ή άν ήμέρα φάγητε άπ' αυτού, διανοιχθήσονται υμών οί όφθαλμοί καί έσεσθε ώς θεοί, γινώσκοντες καλόν καί πονηρόν...» (Γέν. Γ, 5).
Πολύ σύντομα ό πλανήτης Γή θά μετατραπεί σέ μιά απέραντη αγορά, όπου γνώση καί ύλη θά αποκλείσουν κάθε μεταφυσική προοπτική γιά τόν Άνθρωπο (μετα-Νεωτερικός Πολιτισμός). Τό πεδίο τής έρευνας καί τής κατανόησης θά περιοριστεί αποκλειστικά στήν ύλη. Ο νέος Άνθρωπο-θεός, αποκομμένος άπό τή μεταφυσική του διαλεκτική θά δεχθεί δογματικά ότι ή ύλη είναι ή ούσία καί ή βάση όλων τών όντων καί τών φαινομένων, αγνοώντας επιδεικτικά τίς Ιερές Γραφές πού αίώνες τώρα ύπερθεματίζουν ότι ή αρχή τού κόσμου είναι πνευματική καί όχι υλική. Θά άπαξιώσει κάθε αναζήτηση πρός οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση, πέραν τού όρατοϋ καί αισθητού κόσμου. Θά φθάσει νά αντιλαμβάνεται ακόμα καί τήν ίδια του τή νόηση ώς ένα σύνολο χημικών μεταβολών πού πραγματοποιούνται στόν εγκέφαλο, θεωρώντας την ώς άλλο ένα «έπιφαινόμενο» τής ύλης!
Ο Υλισμός (Materialismuss), μέ τή μορφή του Μηχανικού Υλισμού (σύμφωνα μέ τόν όποίο όλα τά φυσικά, βιολογικά, ψυχικά φαινόμενα είναι απλά αποτελέσματα τών κινήσεων καί τών άλληλεπιδράσεων τών μορίων τής ύλης) καί του Διααλεκτικού Υλισμού (σύμφωνά μέ τόν όποίον ή κάθε σκέψη δέν άποτελεί τίποτα άλλο άπό ένα απλό υλικό γεγονός πού παράγεται άπό ένα συγκεκριμένο ποιοτικό άλμα, όταν αναπτύσσονται οί έκάστοτε ευνοϊκές προϋποθέσεις), θά αποτελέσει τή βάση τής Φιλοσοφίας τού νέου σάρκινου Ανθρωπο-Θεού.
Στήν κατεύθυνση αυτή, ό Karl Marx θά προτείνει μία έναλλακτική φιλοσοφική προ-σέγγιση καί έρμηνεία τής Ιστορίας, πού θά όνομαστεί Ιστορικός Υλισμός.'0'Ιστορικός 'Υλισμός θά άποτελέσει τό φιλοσοφικό ρεύμα πού θά προσπαθήσει νά έξηγήσει τό σύνολο τών ανθρωπίνων δραστηριοτήτων μέσα άπό τό πρίσμα τών οικονομικών συσχετισμών καί τών έργασιακών σχέσεων.

β) Ελπίδα σωτηρίας άπό τό Διάστημα

Μετά άπό διαδοχικές τεχνολογικές έπαναστάσεες (Βιομηχανίκή Επανάσταση, Επανάσταση τής Πληροφορικής, κτλ) θά φθάσει ή σημερινή έποχή τής παγκοσμιοποίησης του World Wide Web. Η καταναλωτική μανία καί ή απληστία τού νέου Ανθρωπο-θεού θά προκαλέσει έναν πρωτοφανή καί συνεχή βιασμό τής φύσης, θέτοντας σέ κίνδυνο τήν ίδια τήν ύπαρξη τού ανθρώπινου είδους! Σήμερα, πού οί κώδωνες του κινδύνου γιά μία νέα όλοκληρωτική καταστροφή κρούονται πιό δυνατά άπό ποτέ, ό άνθρωπος θά στραφεί ξανά πρός τόν Ουρανό!
Διαστρέφοντας ακόμη καί τό ίδιο τό όνομά του (άνω θρώσκω), ό σύγχρονος Ανθρωπο-θεός θά έπιδοθεί μέ μανία στον άρχαίο του αγώνα νά ανέλθει στούς Ούρανούς μέ όρους καθαρά ύλικούς. Η έποχή του Διαστήματος θά ανατείλει, μέ τόν άνθρωπο νά ονειρεύεται τήν κατάκτηση τού κόσμου τών αστέρων. Ο άνθρωπος θά έστιάσει τό μικροσκόπιο τής Επιστήμης πάνω στήν αναζήτηση νέων κόσμων, ικανών νά φιλοξενήσουν ζωή καί νά ικανοποιήσουν τά άπληστα ένστικτά του. Τό αχανές του σύμπαντος. θά του δημιουργήσει τήν ούτοπία, ότι ειναι λογικό νά ύπάρχει καί κάπου άλλού έλλογη ζωή καί ότι ή έλπίδα τής σωτηρίας ταυ βρίσκεται στό Διάστημα.
Η άναζήτηση έξωγήινης νοημοσύνης θά απασχολήσει ακόμα καί τούς μεγαλύτερους επιστήμονες τής σύγχρονης εποχής, οι οποίοι θά διατυπώσουν θεωρίες γιά τήν ύπαρξη έξωγήινων όντων, άλλά καί τήν άνησυχία τους γιά τό ένδεχόμενο τής πραγματοποίησης μιάς συνάντησης μαζί τους (S. Hawking, S. Shostak)! Τά ποσά πού θά δαπανώνται γιά τήν έξερεύνηση του διαστήματος (Διαστημικά τηλεσκόπια, Διεθνής Διαστημικός Σταθμός ISS, Ταξίδι στον πλανήτη Άρη) καί τήν αναζήτηση έξωγήινης νοημοσύνης (ΕCΗΕLΟΝ project, SETI Institute) θά προκαλούν ένίοτε τό δημόσιο αίσθημα, καθώς ή αλόγιστη έκμετάλλευση τού περιβάλλοντος θά όδηγεί μέ αμείωτους ρυθμούς στήν έρημοποίηση τής Γής.

3. Η ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ «ΧΩΡΟΣ» ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ

α) Η αυγή τής διαστημικής έποχής

Η έκστρατεία τού ανθρώπου γιά τήν κατάκτηση του Διαστήματος θά αρχίσει αμέσως μετά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καί θά χαρακτηρίσει το δεύτερο ήμισυ τού 20ου αίώνα. Στήν είσοδο τής δεύπερης δεκαετίας τού 21ου αίώνα, ή NASA θά τολμήσει νά προβλέψει ότι πάνω άπό 100 έκατομμύρια πλανήτες στον γαλαξία μας μπορούν νά φιλοξενήσουν ζωή! Ο Charles Bolden, πρώην αστροναύτης τής ΝΑSΑ, Θά δηλώσει: «Πιστεύουμε ότι υπάρχει ζωή πέρα άπό τή Γή... Θά τολμούσα νά πώ ότι οί περισσότεροι από τούς συναδέλφους μου έδώ σήμερα λένε ότι είναι άπίθανο στήν άπεραντοσύνη τού συμπαντός μας, οί άνθρωποι νά στέκονται μόνοι τους... Φανταστείτε τή στιγμή πού ό κόσμος θά ξυπνήσει και ή άνθρώπινη φυλή θά συνειδητοποιήσει ότι δέν είμαστε πιά μόνοι στό σύμπαν».
Η περίφημη διαστημική Υπηρεσία θά φθάσει στό σημείο νά ίσχυριστεί ότι μέσα στά έπόμενα 20 χρόνια θά είμαστε σέ θέση νά βρούμε έξωγήινη ζωή! 'Ετσι, στή συνείδηση τού μέσου άνθρωπου θά έχει ήδη έγκατασταθεί ή βεβαιότητα ότι σέ ένα τόσο μεγάλο σύμπαν δέν είναι δυνατόν νά μήν ύπάρχει ένας ακόμα πλανήτης σάν τόν δικό μας πού νά μπορεί νά φιλοξενήσει ζωή... Δέν μπορεί νά είμαστε μόνοι μέσα σέ αυτό τό άχανές σύμπαν. Σίγουρα ύπάρχουν καί άλλοι σάν έμάς, πού θά ήθελαν νά έπικοινωνήσουν μαζί μας!
Ο Αρίσταρχος ό Σάμιος (3ος αιώνας π.Χ.) είναι ό πρώτος άνθρωπος πού αντιλήφθηκε τό αχανές του διαστημικού χώρου.
Όμως ό χώρος, ακόμα καί μέσα άπό τό μικροσκόπιο τις σύγχρονης Επιοτήμης, δέν συνιστά μία έννοια όρισμένη καί άποσαφηνισμένη γιά τήν ανθρώπινη διάνοια. Είναι προφανές ότι ή ύπόθεση τής ύπαρξης έξωγήινων πολιτισμών, πού βασίζεται στό τεράστιο μέγεθος τού σύμπαντος, είναι καί θά παραμείνει αίολη έως τή στιγμή τής πλήρους αποκωδικοποίησης τών μυστικών τής ύλης, τής ενέργειας καί του χωροχρονικού συνεχούς.
Είναι πιθανόν ό χώρος νά μήν έξαντλείται ακριβώς σέ αύτό πού αντιλαμβάνονται οί σάρκινες ανθρώπινες αίσθήσεις. Οί πρόσφατες άλλωστε έπιστημονικές έξελίξεις έμφανίζουν έξαιρετικά ύψηλή τήν πιθανότητα ό αίσθητός χώρος νά αποτελεί ένα μικρό μόνο τμήμα τής όλακληρωμένης διάστασής του... 'Ως έκ τούτου, είναι προφανές ότι τό ζήτημα ύπαρξης ή μή έξωγήινης νοημοσύνης, είναι απόλυτα συνυφασμένο μέ τήν κατανόηση τής πραγματικής φύσης τής έννοιας «χώρος»...

β) Η Φιλοσοφική αντίληψη τού χώρου στήν Αρχαιότητα

Ή αντίληψη πού θά έχουν οι άνθρωποι γιά τόν κόσμο, τόν χώρο καί τόν χρόνο, στήν κάθε έποχή, παρουσιάζεται απόλυτα εξαρτημένη μέ τή νοηματοδότηοη πού θά έχουν έπιλέξει γιά τή ζωή τους! Χαρακτηριστικό παράδειγμα άποτελεί τό γεγονός ότι ή ταφή καί ή φθορά τού ανθρωπίνου σώματος θά όδηγήσουν τούς ανθρώπους τής Αρχαιότητας νά ταυτίσουν τόν χώρο κάτω άπό τή γή μέ τις δυνάμεις τοϋ θανάτου (Χάροντας, Κέρβερος κτλ)...
Παράλληλα, ή ιδέα τής αιωνιότητας πού βασανίζει τήν ανθρώπινη ψυχή, θά πλάσει στή φαντασία του αρχαίου ανθρωπου νέους υποχθόνιους κόσμους, όπου η ζωή θα συνεχίζεται με άλλη μορφή (Άδης – Ηύσια πεδία). Στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία, οι θεοί θα κατοικού στην κορυφή του Ολύμπου, ευρισκόμενοι κοντά στον Ουρανό, ενώ τα έγκατα της Γης Θά φιλοξενούν τις ψυχές τών ανθρώπων μετά τά πέρας τής έπίγειας ζωής τους...
Τήν εποχή τών μεγάλων φιλοσόφων ή παραπάνω απλουστευμένη αντίληψη του χώρου θά άνατραπεί άρδην. Όλες οί φιλοσοφικές σχολές θά προσπαθήσουν νά συλλάβουν διανοητικά τις έννοιες τής ύλης (Δημόκριτος), τού χώρου (Ζήνωνας) καί τοϋ χρόνου (Ηράκλειτος). Ο Ζήνωνας (5ος αιώνας π.Χ.), θά είναι ό πρώτος πού θά επιχειρήσει νά εναντιωθεί στήν προφανή ίδέα τής ύπαρξης του συνεχούς χώρου, είσάγοντας στή μαθηματική λογική τήν έννοια τών πεπερασμένων στοιχείων σέ σχέση μέ τήν έννοια του άπείρου. Θά φθάσει νά προτείνει ότι κάθε τί πεπερασμένο είναι άπό τή φύση του ταυτόχρονα καί άπειρο (Παράδοξο τού Ζήνωνα). Μέ τή διαλεκτική του, ό Ζήνωνας στήριξε μέ λογικά επιχειρήματα τή θεωρία ότι τά άμεσα δεδομένα τών αισθήσεων είναι ανεπαρκή καί απατηλά, σέ τέτοιο βαθμό ώστε νά μήν είναι δυνατή ή συγκράτηση λογικών συμπερασμάτων άπό τήν παρατήρηση τού υλικού κόσμου (Διαλεκτικός Μηδενισμός) καί υπήρξε άναμφισβήτητα ό πρόδρομος τών σοφιστών (Πρωταγόρας, Γοργίας κ.ά.).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΤΕΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΥΣ