Εξωγήινοι και UFO: Υπάρχουν; ΜΕΡΟΣ Β'

(Η δεύτερη από τις τρεις συνολικά αναρτήσεις εκ των οποίων αποτελείται το παρόν πολύ σημαντικό άρθρο.)

-Αν όχι, τι είδαν όλοι αυτοί οι μάρτυρες που βεβαιώνουν τη θέασή τους;
-Γιατί τους “αναμένει” το Βατικανό;
-Και, αν ναι, τι ακριβώς είναι και τι συμβαίνει με αυτούς;

-ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
-ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
-Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΞΩΓΗΪΝΩΝ ΩΣ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
-Η ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ «ΧΩΡΟΣ»

γ) Η έννοια τού χώρου στή σύγχρονη επιστήμη

Στή σύγχρονη κοσμολογία, ή έννοια τού χώρου είναι συνυφασμένη μέ τήν έννοια τού χρόνου (βλ. Χωροχρονικό συνεχές τού Einstein). Ο χώρος περιγράφεται πλέον καί γίνεται αντιληπτός μέ βάση το φώς καί τήν ταχύτητα του. Μεγάλο έρώτημα γιά τήν όλοκληρωμένη κατανόηση του χωροχρονικού συνεχούς αποτελεί ή πραγματική φύση τής ύλης καί οί τέσσερις δυνάμεις άλληλεπίδρασης της (Ασθενής καί Ισχυρή Πυρηνική, Ηλεκτρομαγνητική, Βαρυτική). Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι σήμερα παραμένει άναπόδεικτη ή θεωρία τής ένοποιήσεως τών τεσσάρων δυνάμεων τής ύλης, σύμφωνα μέ τήν όποία οι έν λόγω δυνάμεις έχουν τήν ίδια φύση καί τήν ίδια αίτία.
Προκλητική γιά τήν αυθεντία τής σύγχρονης Επιστήμης είναι καί ή αδυναμία της νά κατανοήσει τή διαδικασία, μέσω τής όποίας ή ένέργεια άποκτά άδράνεια καί μετατρέπεται σέ ύλη (βλ. Σωματίδιο Ηίggs, θεωρία Υπερσυμμετρίας). Η σύγχρονη Επιστήμη όμολογεί ότι δέν έχει έπιτύχει άκόμα τήν ολοκληρωμένη κατανόηση του χώρου καί τής ύλης πού ένυπάρχει σέ αυτόν, καθώς, στην προσπάθειά της νά έξερευνήσει τήν πραγματική φύση και τά απώτερα όριά τους, βρέθηκε μπροστά σπή σκοτεινή ύλη καί στή σκοτεινή ένέργεια πού φαίνεται νά άποτελοϋν τό 23% καί τό 73%ο αντίστοιχα τής συνολικής μάζας του σύμπαντος. Μόνο τό 4%ν είναι πλέον αποδεκτό ότι μπορεί νά είναι ορατό άπό τίς άνθρώπινες αίσθήσεις!
Εάν στήν παραπάνω -πλέον έπιοτημονική- βεβαιότητα προστεθεί:

-ή αρχή τής άπροσδιοριοτίας τού Ηeisen-berg, κατά την όποία είναι άδύνατον νά προσδιοριστούν μέ άπόλυτη άκρίβεια ταυτόχρονα τά χαρακτηριστικά τής θέσης καί τής κίνησης ένός ύλικού σωματιδίου καί τό πείραμα τής γάτας του Schrondinger, κατά τά όποίο άποδεικνύεται μέ τόν ευφυέστερο δυνατό τρόπο ότι ό παρατηρητής έπηρεάζει καθοριστικά τά άποτελέσματα ένός πειράματος, τότε καταλήγουμε στό έξής συμπέρασμα: οί γνώσεις τού σύγχρονου ανθρώπου σχετικά μέ την έννοια καί την οντολογική ουσία τοϋ χώρου καί του χρόνου, παραμένουν έξαιρετικά περιορισμένες, παρά την αλματώδη πρόοδο τής Επιστήμης καί την έκρηξη τής Τεχνολογίας.

-Η θεωρία τής Σχετικότητας (Γενική καί Είδική), ή Κβαντομηχανική, ή θεωρία τής Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang), ή θεωρία τών Χορδών, έχουν δώσει στήν ανθρώπινη διάνοια μιά τελείως διαφορετική αίσθηση τού χώρου, σέ σημείο πού ή παραδοσιακή Ευκλείδια Γεωμετρία νά άδυνατεί νά την περιγράψει στό σύνολό της.

Η ανάγκη για νέα θεώρηση καί άντίληψη τού χώρου, όδήγησε τόν Ρώσο μαθηματικό Nikolai I. Lobachevsky (1792- 1856, Υπερβολική Γεωμετρία) καί τόν Γερμανό μαθηματικό Georg F.B. Riemann (1826 -1866, Διαφορική Γεωμετρία) στή διατύπωση νέων άξιωματικών γεωμετρικών συστημάτων, ικανών νά άποδώσουν τά δεδομένα πού ή νέα κοσμολογία παράγει.

δ) Ο χώρος στήν Άγιο-Πατερική Γραμματεία

Οί Έλληνες Πατέρες τής Εκκλησίας, άπό τά τέλη τής Αρχαιότητας, θά έχουν προτείνει μιά εντελώς νέα θεώρηση γιά τήν άντίληψη τού χώρου. Στήν περίοδο πού θά διαδεχθεί την Αρχαιότητα, ό σκοπός τού Ανθρώπου θά είναι ή άποκατάσταση τής σχέσης μέ τον Θεό-Δημιουργό του. Η έξέλιξη λοιπόν τής σχέσης αύτής θά προσδιορίζει, γιά χίλια καί πλέον χρόνια, τίς έννοιες τού χώρου καί του χρόνου. Άφού λοιπόν ό Θεός βρίσκεται στούς Ουρανούς, ό άνθρωπος -διαρρηγνύοντας τή σχέση μαζί Του- δέν μπορεί παρά νά βυθίζεται στό έγκατα τής Γης.
Οί Πατέρες τής Εκκλησίας θά μιλήσουν γιά τόν Θάνατο, ώς ένα δυναμικό γεγονός τό όποίο λαμβάνει χώρα στό διηνεκές, ταυτίζοντάς τον μέ την κίνηση, πού θέλει τόν άνθρωπο νά απομακρύνεται άπό τόν Θεό!
Καθώς όμως στήν Άγιαπατερική Γραμματεία ό άνθρωπος δέν είναι μόνο σάρκα άλλά καί ψυχή, ή κίνηση αύτη τής απομάκρυνσης δέν σταματά μέ τη φθορά του σώματος. Είναι συγκλονιστικό, ότε στη θεώρηση τών Μεγάλων Πατέρων τής 'Εκκλησίας, δέν είναι ή κίνηση τής ύλης πού μαρτυρά τά ίδιαίτερα χαρακτηριστικά τής φύσης του χώρου (όπως ύπαγορεύει ή σύγχρονη Φυσική), άλλά ή κίνηση του Ανθρωπου ώς πρός τόν Θεό. Τού Ανθρώπου πού συνδυάζει στό πρόσωπό του την υλη καί τό πνεύμα. Ο χώρος λοιπόν δέν είναι άποκλειστικά υλικός, άλλά υλικοπνευματικός!
Ως έκ τούτου, άλλά μέσα από έντελώς διαφορετικές ατραπούς καί νοητικές διαδικασίες, ό χώρος κάτω άπό τή γή, όπως καί στήν αρχαιότητα, θά όνομαστεί «χώρα τού θανάτου» καί «κόλαση». Αντίθετα, οί Ούρανοί θά άποτελούν τον χώρο πού ευρίσκεται ό Παράδεισος καί ο θρόνος τού Θεού, όπου καί άνελήφθη ό Χριστός.
Μεγάλος είναι ό αριθμός τών καταγεγραμμένων οραμάτων τών άγίων Πατέρων τής Εκκλησίας σχετικά μέ «τούς Ούράνούς». 'Ο Απόστολος Παύλος θά «άρπαχθεί είς τούς Ούρανούς», όπου θά βρεθεί σέ τόπους τούς όποίους ή γλώσσα τών ανθρώπων άδυνατεί νά περιγράφει.
Ο Μέγας Αντώνιος, ό άββάς Σεραπίων, ή Αγία Μαύρα, ό Αγιος Σάλβιος, ό Αγιος Βονιφάτιος, ό Άγιος Άνδρέας ό διά Χριστόν σαλός, ό Άγιος Θεόδωρος του Σβίρ, ό Άγιος Νήφων, είναι μερικοί άπό τούς Αγίους πού μάς έχουν παραδώσει περιγραφές τού Παραδείσιου τόπου.
Ωστόσο, κατά τή διδασκαλία τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δέν μάς έχει παραχωρηθεί ή πλήρης κατανόηση τής υπερκόσμιας πραγματικότητας. Κάθε σημείο τής Γής θά βρίσκεται μεταξύ Παραδείσου καί Κολάσεως. Πάνω άπό τήν Κόλαση καί κάτω άπό τόν Παράδεισο.
Οι τόποι αυτοί δέν ευρίσκονται στις συντεταγμένες τού χωροχρονικού σύμπαντος πού ό άνθρωπος αντιλαμβάνεται μέ τις αισθήσεις του. Δέν είναι έντοπισμένοι γεωγραφικά, καθώς πρόκειται αναμφισβήτητα γιά ένα άλλο είδος χώρου πού δέν εμπίπτει στήν αντίληιμη πού έχει ό σύγχρονος άνθρωπος σχετικά μέ τόν χώρο καί τήν κίνηση.
Στά κείμενα τής Καινής Διαθήκης διακρίνουμε τήν ύπαρξη τριών, διαφορετικών ποιοτικά, τόπων. Τού Ούρανοϋ, τής Γής καί τού Κόσμου κάτω άπό τήν Γή, τή λεγόμενη Άβυσσο («...ίνα έν τώ όνόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη έπουρανίων καί επιγείων καί καταχθονίων...») (Φιλtππησ. Β, 10).
Ο ίδιος ό Χριστός, συνομιλώντας μέ πνεύματα πού είχαν καταλάβει τό σώμα ανθρώπου, μάς παρέχει μιά συγκλονιστική πληροφορία σχετικά μέ τά άπώτατα όρια τής ύλης καί του χώρου, πού ή σύγχρονη επιστήμη αδυνατεί νά συλλάβει «...καί παρεκάλει αυτόν ίνα μή έπιτάξη αύτοίς (τήν λεγεώνα τών δαιμόνων) είς τήν άβυσσον άπελθείν. Ην δέ έκεί αγέλη χοίρων ικανών, βοσκομένη έν τω όρει, καί παρεκάλουν αυτόν ίνα έπιτρέψη αύτοίς εις εκείνους είσελθείν, καί έπέτρεψεν αύτοις...» (Λουκ. η, 31-32). Αυτή ή παράκληση τών δαιμόνων πρός τόν Ιησού γίνεται προκειμένου νά αποφύγουν νά φυλακιστούν στήν Άβυσσο -στον χώρο εντός τής Γής- άλλά νά παραμείνουν πάνω άπό αυτήν.

4. ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΟΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

α) Ο εναέριος κόσμος τών Πνευμάτων

Στό ίδιο πλαίσιο, οί Πατέρες τής Εκκλησίας θά μιλήσουν γιά υπο-ουράνια στρώματα πού βρίσκονται μεταξύ Ούρανού καί Γής, τά όποία συνθέτουν τόν «Εναέριο κόσμο». Στόν χώρο αυτόν θά εντοπίσουν τήν κατοικία εξωγήινων μορφών νοημοσύνης, πού οί άνθρωποι όνόμαζαν άπό τήν αρχαιότητα «Πνεύματα». «Η όλη κυανόχρωμη έκταση τού αέρα, πού είναι όρατή στους ανθρώπους κάτω άπό τούς ούρανούς, είναι ό χώρος όπου ένοικούν οί πεπτωκότες άγγελοι, οί όποίοι εκδιώχθηκαν άπό τά ουράνια...» (Αγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ). Ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί τούς έκπτωτους άγγέλους «...τά πνευματικά τής πονηριάς έν τοις έπουρανίοις...» καί τόν αρχηγό τους «τόν άρχοντα τής έξουσίας του αέρος...» (Εφεσ. Β,2).
Σίγουρα αποτελεί έκπληξη νά βλέπουμε ακόμα καί τόν Πλάτωνα, πολλά χρόνια πρίν τήν έλευση του Χριστού, νά υποστηρίζει ότι: «...τά πνεύματα πού κατοικούν μεταξύ τού ούρανού καί τής γής διευθύνουν όλες τις άποκαλύψεις καί τούς οίωνούς, καθώς καί τά διάφορα θαύματα πού κάνουν οί μάγοι...» (Απουλήιος, Ο Δαίμων τοϋ Σωκράτη). Σύμφωνα μέ τίς Ιερές Γραφές, ό Θεός δημιούργησε τούς Άγγέλους πρίν την κτίση τού κόσμου «...ότε έγενήθησαν άστρα, ήνεσαν μέ φωνή μεγάλη πάντες άγγελοί μου...» (Ιώβ λη, γ). Κατά τόν Αγιο Διονύσιο τόν Άεροπαγίτη, άνθρωπος αντιλαμβάνεται μέ τις αισθήσεις οί Άγγελοι είναι καθαρά πνεύματα τά όποία δέν περιορίζονται άπό τόν χώρο καί τόν χρόνο, είναι αυτοτελείς όντότητες κτισμένες μέ ελεύθερη βούληση «κατ' εικόνα καί καθ' όμοίωσιν» τού Θεού. Η ούσία τών άγγέλων, κατά τόν Μέγα Βασίλειο, είναι «πνεύμα αέριον ή ίσως πυρ άυλον». Ο Αγιος Ιωάννης ό Δαμα-σκηνός αναφέρει ότι οί άγγελοι κτίστηκαν μέ μορφές, ένώ στήν πραγματεία του «Γιά τους άγγέλους», συνοψίζει τή διδασκαλία τών Πατέρων μέχρι τόν 8ο μ.Χ. αιώνα: «οί άγγελοί λέγονται «άσώματοι» καί «άυλοι», όταν συγκρίνονται μέ τους ανθρώπους, γιατί κάθε τι πού συγκρίνεται μέ τόν Θεό, τον μόνο άσύγκριτο, βρίσκεται παχύ καί υλικό. Πραγματικά άυλο καί ασώματο είναι μόνο τό Θείο...».
Πρίν τή δημιουργία του Κόσμου, ό λογισμός τής υπερηφάνειας προσέβαλε έναν από τούς μεγαλύτερους καί τελειότερους άγγέλους, τόν Εωσφόρο (τον φέροντα τά φώς τής αύγής). Τό ένα τρίτο τών άγγελικών κτισμάτων τόν άκα-λούθησαν -«καί ίδού δράκων πυρρός μέγας... και ή ούρά αυτού σύρει τό τρίτον τών αστέρων τού ούρανού, καί έβαλεν αυτούς είς τήν γήν...» (Αποκ. ιβ, 3-4)- στήν έξέγερση πού ύποκίνησε κατά τοϋ Θεού, ή όποία είχε ώς άποτέλεσμα τήν πτώση τους άπό τούς Ούρανούς.
Σύμφωνα μέ τόν Άγιο Κασσιανό τόν Ρωμαίο, ό όποίος έζησε τόν 5ο μ.Χ. αιώνα, κατά τήν πτώση τους οί δαιμονικές δυνάμεις κατέλαβαν τόν έναέριο χώρο πού εκτείνεται μεταξύ Ούρανού καί Γης καί ίπτανται στόν χώρο αυτόν, χωρίς ποτέ νά μένουν άδρανείς, μέσα σέ αέναη ταραχή καί θόρυβο.

(β) Αποκρυφισμός καί Πνευματισμός

Κατά τήν Άγιο-Πατερική Παράδοση, ή ανθρώπινη ψυχή έχει τή μορφή τού άνθρωπίνου σώματος, ένώ ή φύση της προσομοιάζει στή φύση τών πνευμάτων. Στήν προπτωτική κατάσταση, τό σώμα τού Άνθρώπου δέν άποτελούσε έμπόδιο, ούτε καί διαχώριζε τόν άνθρωπο άπό τόν κόσμο τών πνευμάτων.
Καθώς ό άνθρωπος καινωνούσε τόν Θεό, όλες οί λειτουργίες του ήταν προσανατολισμένες στό έργο τής ομοίωσης μέ τόν Δημιουργό του. Μετά τήν Πτώση, ή ανθρώπινη φύση διεστράφη καί έγινε εύάλωτη στήν προσβολή τών πνευμάτων.
Η Θεία Πρόνοια, ωστόσο, τοποθέτησε ένα έμπόδιο ανάμεσα στούς έκπτωτους ανθρώπους καί στά ακάθαρτα πνεύματα πού κατέπεσαν ατή Γη άπό τούς Ούρανούς. Τό έμπόδιο αυτό είναι ή τραχειά ύλικότητα τοϋ ανθρωπίνου σώματος (δερμάτινοι χιτώνες).
'Η αλλοίωση τών αίσθήσεων, μέ τήν όποία ό άνθρωπος δύναται νά έπανέλθει σέ κοινωνία μέ τά όντα του αόρατου κόσμου, όνομάζεται στήν Άγία Γραφή, «Ανοιγμα των αίσθήσεων» καί προϋποθέτει τήν έγκαθίδρυση προσωπικής σχέσης μέ τόν Θεό Δημιουργό του.
Λειτουργώντας όμως αυτόνομα -καί μέ πλήρη άγνοια τών κινδύνων στούς όποίους έκτίθεται-, ό έκπτωτος άνθρωπος θά καταβάλλει αέναες προσπάθειες γιά τήν είσοδό του στόν χώρο τών πνευμάτων, οί όποίες θά γεννήσουν τόν Πνευματισμό καί τόν Άποκρυφισμό. Η άνάπτυξη τών λεγόμενων Μαύρων Τεχνών θά συνθέσει ένα σύστημα γνώσης καί τελετών πού θά έχει ώς σκοπό τό «ανοιγμα τών αίσθήσεων» καί τήν ένεργοποίηση τού περίφημου Τρίτου Ματιού τού ανθρώπου.
Στή θεωρία του Αποκρυφισμού τά πνεύματα παρουσιάζονται ώς Άστέρες καί ό έναέριος Χώρος τής κατοικίας τους ονομάζεται «Αστρικός Κόσμος» (βλ. Καί «άστρικό σώμα»), χαρακτηρισμός πού φαίνεται νά άποτελεί δάνειο άπό τις Ιερές Γραφές (ό Εωσφόρος θεωρείται ό μέγας έκπεσών αστήρ, γι αύτό καί τό κατ' έξοχήν σύμβολό του είναι ή αντεστραμμένη πεντάλφα). Ο άνθρωπος πράγματι δύναται, μέσω ιδιαίτερων άποκρυφιστικών τεχνικών (Μαγγανεία, Μαγεία, Αλχημεία, Αστρική Προβολή, Υπνωτισμός), νά έλευθερωθεί άπό τά δεσμά τών σωματικών του αίσθήσεων καί νά χειραγωγήσει τις ύπεραισθητές δυνάμεις του.
Κατά τήν Ορθόδοξη διδασκαλία όμως, ό άνθρωπος άδυνατεί νά επικοινωνήσει μέ ψυχές νεκρών ή άγγέλων μέσω του Αποκρυφισμού, έξαιτίας τής πεπτωκυίας φύσης του. Χαρακτηριστικά, ό Άγιος Κασσιανός έπισημαίνει ότι μετά τήν πτώση, οί άνθρωποι ώς πρός τήν ψυχή, ανήκουν στήν τάξη τών πε-πτωκότων πνευμάτων. Από τόν κόσμο τών πνευμάτων, οι άνθρώπινοι σωματικοί όφθαλμοί μόνο δαίμονες μπορούν νά διακρίνουν, λόγω τής άμαρτίας καί τής πτώσης.
Ως έκ τούτου «ή άντίληψη των πνευμάτων μέ τούς σωματικούς όφθαλμούς προξενεί πάντοτε κακό, άλλοτε μικρότερο καί άλλοτε μεγαλύτερο, σέ όσους δέν διαθέτουν τήν πνευματική άντίληψή τους. Εδώ οτή Γή άληθινές είκόνες άναμιγνύονται μέ ψεύτικες, όπως σέ έναν τόπο όπου τό κακό αναμιγνύεται μέ τό καλό. Ένας τέτοιος τόπος είναι ό τόπος τής εξορίας τών πεπτωκότων άγγέλων καί τών πεπτωκότων ανθρώπων..» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, Λόγος Β).

γ) Διάκριση Ύλης καί Πνεύματος οτή Χριστιανική Δύση

Οι άπόψεις πού επικρατούν σήμερα στή Δύση, σχετικά μέ τήν άλληλεπίδραση τού κόσμου τών πνευμάπων μέ τον ύλικό κόσμο των άνθρώπων, βασίζονται στήν διατυπωμένη άπό τόν Καρτέσιο φιλοσοφία τού 17ου αίώνα. Ο Καρτέσιος προχώρησε στον σαφή διαχωρισμό μεταξύ τών δύο κόσμων, θεωρώντας ώς δεδομένη τήν άπόλυτη ακοινωνησία τους, καθώς όπως υποστήριξε «κάθε τί πού δέν άποτελεί μέρος τού ύλικού κόσμου άνήκει στον κόσμο τού «αμιγούς πνεύματος...». Είναι προφανές ότι ή άγνοια τής Πατερικής διδασκαλίας όδήγησε τή Δύση στή μέγιστη πλάνη νά τοποθετήσει τον Άπειρο Θεό στόν ίδιο «χώρο» μέ τά πεπερασμένα πνεύματα!
Οί σύγχρονες θεωρίες τού Υλισμού επηρέασαν επίσης βαθύτατα τίς άπόψεις τού Δυτικού Χριστιανισμού (Παπισμοϋ καί Προτεσταντισμού). Σύμφωνα μέ τήν επίσημη διδασκαλία τού Ρωμαιοκαθολικισμού: «οί άγγελοι καί οί δαίμονες είναι, στήν ουσία τους, όντα πνευματικά πού δέν υπόκεινται στούς νόμους τού υλικού κόσμου. Η κοινωνία τών πνευμάτων μέ τούς ανθρώπους πραγματοποιείται όποτε ό Θεός τό επιτρέπει καί προϋποθέτει τήν περιβολή των πνευμάτων μέ ένα λεπτό σώμα άπό ύλη δανεισμένη άπό μιά κατώτερή ουσία -είτε έμψυχη είτε άψυχη...» (Λεξικό τής Θεολογίας - αββάς Μπερζιέ).
Η Ορθοδοξία, άντίθετα, δέν άσπάζεται τή σύγχρονη απλουστευμένη καί διχοτομική διάκριση ύλης καί πνεύματος. Οι Ιερές Γραφές καί ή Παράδοση των Πατέρων τής Εκκλησίας είναι γεμάτες από περιστατικά κατά τά όποία πνεύματα παίρνουν υλική μορφή και παρεμβαίνουν στό ιστορικό γίγνεσθαι! Ειναι χαρακτηριστικό, ότι σύμφωνα μέ τήν Ορθόδοξη Διδασκαλία, όταν ένας Αγγελος έρχεται σέ επαφή μέ άνθρωπο, ή πύρινη είκόνα του προσαρμόζεται στις δυνατότητες τών ανθρωπίνων σαρκικών όφθαλμών, λαμβάνοντας συνήθως ανθρώπινη μορφή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ό Ευαγγελισμός τής Θεοτόκου (Λουκ. α, 26-38), τό κοινό ταξίδι τού Αρχάγγελου Μιχαήλ καί τοϋ Τωβίτ (Τωβίτ ιβ,19) καί τό περίφημο όραμα του προφήτη Δανιήλ (Δανιήλ, ι, 6).

δ) Λήθη, Άγνοια καί Φαντασία

Δέν θά ήταν ανεδαφικό νά υποστηρίξει κανείς, ότι στή σημερινή έποχή τής γνώσης, ή άγνοια καί ή άμάθεια παρασύρουν τόν σύγχρονο άνθρωπο σάν «φτερό στόν άνεμο»! Η άπώλεια τής ιστορικής καί τής πολπισμικής του μνήμης (ή άλλοίωση τής Γλώσσας, ή άγνοια τής ιστορικής συνέχειας καί τών ίδιαίτερων παραδόσεων, ή στρέβλωση τών ηθών καί τών έθίμων) ώς συνέπεια τής παγκοσμιoποίησης, έχει συνεισφέρει καθοριστικά στή διαμόρφωση ένός ύλιστικού βίου καί μιάς πολιτείας όλοκληρωτικά αποκομμένης άπό τή μεταφυσική τής ανθρώπινης ύπαρξης. Η προοπτική προσωπικής σχέσης μεταξύ Θεού καί Ανθρώπου θεωρείται πίστη αναχρονιστική πού παραπέμπει στόν σκοταδιστικό Μεσαίωνα. Στήν καλύτερη περίπτωση ό Θεός άπατελεί μία ανώτερη «έξωγήινη» δύναμη, πού έχει εγκαταλείψει τόν άνθρωπο στή μοίρα του...
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θά παρατηρήσει ότι ή Λήθη, ή Άγνοια καί ή Ραθυμία άποτελούν τούς τρεις γίγαντες του διαβόλου, άπό τούς όποίους προέρχονται όλα τά κακά πού πρασβάλλουν τόν πεπτωκότα άνθρωπο. Ο άνθρωπος, όντας άποξενωμένος άπό τόν Θεό άλλά καί τις παραδόσεις του, καθίσταται ευάλωτος σέ φαντασιώσεις πού τόν πλημμυρίζουν, δημιουργώντας έπιθυμίες γιά απόλαυση υλικών ηδονών πού σταδιακά αποκτηνώνουν τόν άνθρωπο.
Κατά τήν Ορθόδοξη διδασκαλία, ή διαδικασία μέσα άπό τήν οποία ό άνθρωπος προσβάλλεται άπό τούς λογισμούς των έπιθυμιών όνομάζεται Φαντασία. Η φυσική λειτουργία τής Φαντασίας στον προπτωτικό άνθρωπο ήταν νά έπιτρέπει τήν άναπαράσταση στή μνήμη του ανθρώπου των αισθητών, όπως αυτά πραγμστικά είναι και όχι όπως φαίνονται... Η Φαντασία δηλαδή συνδέεται άπόλυτα μέ τήν αίσθηση καί τό αισθητό, μετασχηματίζοντας τά δεδομένα τών αισθήσεων σέ εικόνες καί άναμνήσεις. Στή φυσιολογική κατάστασή της, ή μνήμη τοϋ Άνθρωπου ήταν πλήρης Θεού καί δέν υπήρχε χώρος γιά ανάπτυξη έπιθυμητικών λογισμών καί φαντασιώσεων.
Μετά την πτώση του ό Άνθρωπος οδηγήθηκε στήν λήθη τού πνευματικού κόσμου καί στή δημιουργία ένός υποκατάστατου, φανταστικού. Η μνήμη του καταλήφθηκε άπό μία πραγματική πλημμυρίδα λογισμών , προϊόντα τών αισθήσεων και τής φαντασίας του. Ο άνθρωπος «κατασκευάζει μέ τον νου του ένα φαντασιακό κόσμο στόν όποίο προσκολλάται τόσο περισσότερο, όσο αυτός άνταποκρίνεται στις αισθητές έπιθυμίες και στα πάθη πού αναπτύσσονται μέσα του». (Η Θεραπευτική τών Πνευματικών Νοσημάτων - Jean Claude Larchet).
Η φαντασία εμφανίζεται στήν Αγιο-Πατερική Γραμματεία ώς ή κύρια πόλη εισόδου τών δαιμονικών υποβολών στήν ψυχή καί παρομοιάζεται μέ τήν πολυκέφαλη Λερναία Υδρα, καθώς «... οίον τις γέφυρα τών δαιμόνων, τοις Άγίοις προειρήται... διά αυτής (τής φαντασίας) γάρ διερχόμενοι και διαπέρωντες οι φόνιοι άλάστορες κοινωνούσι και συμμείγνυνται τη ψυχή...»! (Αγιοι Κάλλιστος καί Ιγνάτιος Ξανθόπουλοι). Χωρίς τήν ανάπτυξη φαντασιώσεων ό έκπτωτος άγγελος δέν μπορεί νά προσβάλλει τόν νού τού άνθρωπου.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΤΕΛΟΣ Β' ΜΕΡΟΥΣ