Λένε πως έτρωγαν άλογα, σκυλιά, γάτες και ποντίκια για να επιβιώσουν.
Λένε πως οι μάνες έσφαζαν τα μωρά τους για να μη πέσουν στα χεριά του οχτρού και μετά αυτοκτονούσαν με το ίδιο ματωμένο μαχαίρι.
Λένε πως ένας Τούρκος πήγε να σκυλεψει το άψυχο κορμί ενός παιδιού και η μάνα, αφού έβγαλε το μαχαίρι που είχε χώσει πριν λίγο στο στήθος της, τον έσφαξε.
Λένε πως ο ήχος της έκρηξης από την ανατίναξη τράνταξε τον Αδη και τάραξε τον Χάρο.
Γιατί ο Χάρος άκουσε την έκρηξη και περίμενε τους Μεσολογγιτες, μα πιότεροι Τούρκοι κατρακύλησαν κάτω εκεί θαρρώ.
Λένε πως η Φρουρά του Μεσολογγίου αριθμούσε 3. 500 άντρες Ρουμελιωτες και Σουλιώτες χωρισμένους σε τρεις ομάδες με ομαδάρχες τους Κίτσο Τζαβέλα, Νοτη Μπότσαρη και Δημήτρη Μάκρη.
Λένε πως δυο ξένοι αιχμάλωτοι που είχαν αποδράσει πρόδωσαν την ΈΞΟΔΟ.
Λένε πως στην ΈΞΟΔΟ οι γυναίκες θα ντύνονταν με αντρικά ρούχα και θα έπαιρναν στην πλάτη τα μωρά τους.
Οι άντρες θα άνοιγαν τον δρόμο με το σπαθί στο χέρι.
Λένε πως τελείωναν οι οβίδες κι ένας Μεσολογγίτης έφραξε με το κορμί του τη μπούκα του κανονιού και το πυροδότησε.
Λένε πως τη νύχτα του Λάζαρου το Μεσολόγγι ανέστησε την Ελλάδα.
Λένε πως τα βόλια και οι οβίδες που χάλασαν οι οχτροί μπορούσαν να καλύψουν τη γη ολάκερη τρεις φόρες, μα πάλι το Μεσολόγγι δεν έπεφτε.
Λένε πως τις νύχτες οι Μεσολογγιτισες τραγουδούσαν τραγούδια θάρρους για τους άντρες τους.
Λένε πως οι γενναίοι έβγαιναν από τα τείχη και κοροϊδευαν τους απεκει για να τους εκνευρίσουν.
Λένε πως οι Τουρκαλβανοι έπιαναν κουβέντα με τη Μεσολογγίτικη φρουρά...
- Ε ωρε καταραμένοι, δεν γροικαμε πια τα γαϊδουριά σας. Τα φάγατε κι αυτά; Κοντά σιμά είναι ο χαμός σας.
- Κοπιάστε να σας σφάξουμε κι εσάς. Εμείς πεινάμε και Τουρκαλαδες τρώμε με χαρά. Κι αν ψάχνετε για τα κλειδιά της Πόλης, θα τα βρείτε στα κανονιά.
Λένε πως ο Βυρωνας αγάπησε τόσο πολύ το Μεσολόγγι που εδώ άφησε την τελευταία του ανάσα. Γιατί εδώ θεώρησε πως είναι η πατρίδα του πλέον.
Λένε πως μετά την ΈΞΟΔΟ θέριεψε το φιλελληνικό κίνημα.
Λένε πως από τους 11. 000 περίπου Μεσολογγιτες που ήταν μέσα από τα τείχη, οι 3. 500 μπορούσαν να πολεμήσουν. Κι όμως φάνταζαν μυριάδες.
Ο, τι και να λένε, ο, τι και να ισχύει, τούτο μόνο κρατήστε.
Η ΕΞΟΔΟΣ του Μεσολογγίου αποτελεί, ίσως, την κορυφαία και την πλέον συγκινητική στιγμή του Αγώνα του Έθνους μας για λευτεριά.
Συγκαταλέγεται δε, στις σημαντικότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας.
Όλα αυτά έγιναν τη νύχτα του Λάζαρου στις 10 του Απρίλη του 1826, ξημερώματα Κυριακή των Βαϊων.
Ο πατέρας αντικρυζε για τελευταία φορά τη θυγατέρα.
Ο αδελφός αγκάλιαζε για τελευταία φορά την αδελφή.
Η μάνα θήλαζε για τελευταία φορά το μωρό.
Ο γιος φιλούσε για τελευταία φορά το χέρι του πάτερα.
- Καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο!
Στη μπαρουταποθήκη κάτω από τον προμαχώνα του Μάρκου Μπότσαρη, ο Χρήστος Καψάλης (Έλληνας προύχοντας και πολεμιστής) συγκέντρωσε 400 ψυχές (γυναίκες, παιδιά, ασθενείς και γηραιούς).
Αποφάσισαν να μην παραδοθούν, αλλά να θυσιαστούν.
Όλη τη νύχτα έψελναν νεκρικές ακολουθίες.
Ο Καψάλης κρατούσε σφιχτά στο χέρι ένα αναμμένο δαδί.
Τα χαράματα, όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Ιερή Πόλη, ο Καψάλης αναφώνησε '' Μνησθητι μου Κυριε'' και άφησε το δαδί πάνω στα βαρέλια με το μπαρουτι……
Και η φωτιά έσμιξε τη γη με τον ουρανό.
Κι έφτιαξε μονοπάτι να διαβούν οι ήρωες στην αιωνιότητα.
Και μπήκαν στην Ιερή Πόλη οι Τουρκοαιγυπτιοι και οι Τουρκαλβανοι.
Και έσφαζαν.
Έσφαζαν.
Έσφαζαν.
Η φρίκη ήταν ανείπωτη.
Το αίμα έτρεχε γοργά σε όλα τα σοκάκια και συνάντησε τη θάλασσα.
Εκοκκινησε κι αυτή.
Όχι από ντροπή μα από φρίκη.
Κι όμως, οι Μεσολογγιτες πολεμάνε με λυσσά.
Μπαρούτι, λεπίδι και αίμα.
Τα ματιά των οχτρών γουρλωμένα από τρόμο και δέος.
Τα ματιά των δικών μας γουρλωμένα από διψά για λευτεριά και προσμονή για τίμιο θάνατο.
Ο Κιουταχής θωρεί αποσβωλομενος κι ο Ιμπραήμ δαγκώνει τα χείλια του από οργή.
Η κόλαση είναι εδώ στη γη.
Η κόλαση είναι στο Μεσολόγγι του Απρίλη του 1826.
Η κόλαση.
'' Σε πήρα μπρε Μεσολόγγι, μα με νικησες' ', αναφώνησε ο Κιουταχής μόλις μπήκε στην Ιερή Πόλη.
Η απελευθέρωση του Μεσολογγίου υπογράφηκε στις 2 Μαϊού του 1829.
Το 1937 ανακηρύχθηκε ως Ιερή Πόλη.
Μια τιμητική και ένδοξη διάκριση που καμιά άλλη πόλη στον κόσμο δεν φέρει.
Κι ο Διονύσιος Σολωμός αγναντεύοντας από τη Ζάκυνθο την αντάρα και το δέος του Μεσολογγίου έγραψε τον Ύμνο εις την Ελευθερία.
Οι Μεσολογγιτες πεθαίνουν μα δεν προσκυνάνε.
Και η πομπή του Σαββάτου, η αναπαράσταση της ανατίναξης και η πομπή της Κυριακής, δεν είναι γιορτές.
Είναι μνημόσυνα.
Ο αγώνας ήταν άνισος.
Ήταν άνισος για τους οχτρούς.
Γιατί εκείνοι ήταν πολύ '' λιγοι'' σε σχέση με εμάς.
Πολύ '' λιγοι' '.
Και η ιστορία το έγραψε.
Και ολάκερος ο ντουνιάς το έμαθε.
Και η γης ήπιε το αίμα των νεκρών.
Και οι νεκροί δοξάστηκαν ως Έλληνες.
Γιατί αν είσαι τέτοιος Έλληνας είσαι και ήρωας.
Μα καλύτερα απ' όλους το είπε ο Εθνικός μας ποιητής.
'' Τα ματιά μου δεν είδαν τόπον ενδοξοτερον από τούτο το αλωνακι' '.
Λάμπρος Λιαπης (10/4/2012).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.